Casturii

Sceptre of Light, maar dan als een fabriek

Terug naar Code Agency! De laatste keer dat ik hier was was in 2021 op een roadtrip door Duitsland heen. Toen viel Sceptre of Light mij erg in de smaak en was Poltergeist een scarefestijn van jewelste. Deze keer komen we voor Hekate's Tears en It Is Back! We beginnen met Hekate om in te komen. Het ontvangst is wat meer massaal dan de vorige keer. Erg efficient is het niet en het voelt fabriekachtig. Onze host is lief, maar lijkt het zelf ook wat spannend te vinden. Zoals gewoonlijk in Duitsland krijgen we een waslijst aan nutteloze informatie die je alleen aan complete nieuwelingen zou vertellen mee voor we naar binnen gestuurd worden. De intro is vrij wat je verwacht, maar kan meer oomph hebben door wat sterker acteerwerk en door het niet te laten doen door de host die je net alle regels uitgelegd heeft. We maken de (onovertuigende) overgang naar onze eerste locatie en gaan te werk.

De ruimtes zijn zoals gewend van Code Agency mooi gedecoreerd en, anders dan ik in veel reviews zie, goed onderhouden en afgewerkt. Er is mooi nagedacht over de belichting, al vind ik het geluid te zacht en voelen de ruimtes snel sfeerloos en statisch. Het helpt niet dat de ruimtes vrij klein zijn. Ze voelen meer als kleine ruimtes waar je doorheen escaped. Daarnaast hoor je de host in de kamers achter je alles resetten. Ik ga hier nooit echt lekker op in de sfeer. De doorgangen tussen de verschillende ruimtes en het verloop vind ik wel leuk gevonden.

Het verhaal is in essentie simpel. We gaan een wereldreis maken door te teleporteren tussen verschillende locaties om magische stenen te vinden die we dan bij een ritueel aan het einde kunnen gebruiken. Daardoor gebeuren goede dingen en daar houden we van. Hoezee! Dit klinkt in essentie precies als Sceptre of Light, alleen maakt Hekate gebruik van een aparte gimmick. Elke ruimte heeft namelijk een vaste tijd dat je er bent voordat je door moet. De puzzels in de kamer zijn optioneel en je kan alleen maar meer punten krijgen voor je eindscore. Dit betekent dat je sowieso 70 minuten speelt, maar er gaat ook wat van de lol af voor mij. Er zit te veel haast achter. Sommige puzzels duren veel langer dan anderen. Dan kan je gewoon je tijd verspillen terwijl je intussen andere dingen had kunnen doen. Andere puzzels gaan heel snel terwijl anderen net die ene stap missen en dan moet je maar gewoon blijven proberen terwijl je tijd weg tikt. Sommigen van ons zitten lang aan een puzzel terwijl de rest de hele ruimte oplost. Je hebt dan ook niet de tijd om even in te halen en rustig aan te doen met elkaar. Sommige mensen vinden het waarschijnlijk een leuke uitdaging, ik vond het eerlijk gezegd de gezelligheid er af halen.

Hekate heeft mij met gemengde gevoelens achtergelaten. Aan de ene kant is het een grote mooi gedecoreerde kamer met een tof verloop, maar ook eentje die sfeer mist en gezelligheid. Waar ik bij Sceptre of Light echt genoot voelde ik me hier toch te veel door de kamer geduwd. Geef hem vooral zelf een kans, misschien ligt het model je beter. Het was een leuke opwarmer, al wel aan de prijzige kant.

I don't get IT

Het is eindelijk tijd voor It Is Back! Deze kamer kreeg steeds meer hype en ook kennissen van mij die hem al gespeeld hadden waren erg enthousiast. Nou heb ik niet de beste ervaring met IT-kamers, maar dit klonk alsof het de uitzondering zou zijn. De kamer begint met een jammerlijke intro, aangezien het gewoon de host is die een petje op doet en vervolgens doet alsof ze een karakter in het verhaal is. Onze opdracht is simpel en iedereen die de films gezien heeft weet wat we kunnen verwachten: Kill die clown!

Het decor ziet er weer geweldig uit en de sfeer zit er goed in. De kamer is lekker eng verlicht, de dreigende klanken dreunen uit de speakers, en we voelen ons bedreigd. Alles staat klaar om hier een topervaring van te maken en dat...gebeurt niet. Soms kom je een kamer uit met lovende reviews en denk je "hebben we nou echt hetzelfde gespeeld?" Voor mij is It Is Back deze kamer. Het concept is me hier duidelijk, maar voor mijn gevoel is het totaal niet uitgewerkt. Laten we beginnen met het spelverloop. Ik heb het idee dat ik deze hele kamer nauwelijks wat gedaan heb. De puzzels stellen helemaal niks voor en komen vaak terug op zoeken en dan iets op de juiste plek zetten. Daarnaast zitten we met een schelle porto als hintsysteem waar ik dus echt een bloedhekel aan heb. Hadden we niet iets in character kunnen bedenken? Een jammerende hallucinatie of iemand die met je communiceert door de riolering?

De acteur wordt voor mijn gevoel compleet onderbenut. Zijn introductie komt een beetje flauwtjes over en de hele tijd lijkt het niet duidelijk te zijn wat zijn toevoeging nou is. Er zijn nauwelijks scares of chases en op een of twee momenten na maakt het geen indruk. Waar ik normaal vind dat horrorkamers je te graag te snel bang willen maken is het hier omgekeerd. We worden te veel tijd en ruimte gegeven waardoor je gewoon weet dat er niks gaat gebeuren en het is voorspelbaar wanneer het wel gebeurt. Er is een specifiek stuk dat zich prachtig leent voor een doodenge ervaring en daar doen ze helemaal niks mee!
Het einde van de kamer is indrukwekkend en een (vrij letterlijke) klap op de vuurpijl, maar daar staan we al na 37 minuten ontspannen spelen. Ik speel met een team dat een hekel heeft aan haasten, dus dar ligt het niet aan. Dat vermindert de impact behoorlijk.

Is dit een slechte kamer? Nee, eerder ondermaats uitgewerkt. Wat hier staat is best vet! Het decor is mooi, de sfeer goed, de kamer is groot, en de doorloop is vet bedacht. Echter kwam ik er behoorlijk teleurgesteld uit. Een onderbenutte acteur, een veel te korte speeltijd, en saaie puzzels zijn niet wat ik verwachtte voor dit prijskaartje. Misschien heb jij een andere ervaring als je hem speelt. Als ik de reviews zie valt de kamer klaarblijkelijk bij anderen in de smaak, maar ik ging zelf teleurgesteld naar huis.

Maximalisme vs. minimalisme

Je ziet een Western-thema voor mijn gevoel zelden bij escape rooms. Aan de ene kant is het natuurlijk een herkenbaar thema waar je verwachtingen bij hebt, maar aan de andere kant is het dan ook weer extra storend als die verwachtingen niet waar worden gemaakt. De vorige keer bij Unlock Adventures was leuk, maar met kritiekpunten. Toen mochten we al even kijken wat ze hier gingen doen en dat zag er erg goed uit. Onze ontvangst is deze keer hartelijk en onze host geeft ons alle tijd. Hij heeft er zelf duidelijk lol in. Mooi zo, een goed begin.

De kamer begint leuk met een opdracht waarbij we gelijk in het diepe worden gegooid. Deze kamer valt of staat op hoe goed je team kan communiceren en dat merken we gelijk. We puzzelen veel samen, maar ook onafhankelijk van elkaar worden we getest. Wij zijn met zijn 3en en dan blijkt het al helemaal een uitdaging. De Western is bomvol puzzels gepropt en ondanks dat de kamer vrij klein is voelt deze veel groter door een creatieve inrichting van ruimte en gebruik van hoogte. Speel hem met 3 of 4 ervaren spelers. Grote onervaren groepen gaan hier een chaos worden. Over het algemeen speelt het lekker door, al irriteer ik me kapot aan dat de hints hier niet in thema zijn. Gewoon de host die droog over de intercom praat. Dat haalt je er dan zo uit.

Hoewel de kamer maximalistisch is ingericht qua puzzels en spel, valt dat qua afwerking dan weer heel erg mee. Het is jammer als je merkt dat hele stukken van de kamer gewoon niet ingericht zijn of minimalistisch gedecoreerd zijn terwijl andere delen er dan juist weer goed uit zien. Dit geldt ook voor sommige puzzels die nul reden hebben om in het verhaal te bestaan en gewoon onafgewerkte puzzels zijn. Dit is jammer, maar het beperkt de flow gelukkig niet. We gaan het hele Western stadje door om ons doel te bereiken en aan het einde hebben we het gevoel echt een reis te hebben gemaakt. We eindigen dan met een puzzel die ronduit bizar te noemen valt. Ja, dit is cool en een passend einde, maar wauw dit is onveilig. Niet alleen voor je spelers, maar ook voor je kamer. Ik vraag me ten zeerste af of en hoe lang dit te onderhouden valt.

Western Escape is een enorme verbetering op de vorige kamers van Unlock Adventures. De gameflow is geweldig, de inrichting van de ruimte is slim bedacht, en het is een goede uitdaging voor ervaren spelers. Daarentegen blijven de problemen van de vorige kamers hier ook terugkomen, met name de slechte afwerking van puzzels en decor. Als dit aangepakt zou worden dan zou je echt een heel dikke kamer hebben. Nu is het in ieder geval een uitdagende puzzelkamer die ik vooral de ervaren spelers aan kan raden.

Response by Unlock Adventures

2024 October 25

Hoi Casturii,
Bedankt voor je uitgebreide review. En fijn dat je hebt genoten van onze Western Escape.
Zou je jouw ervaring met puzzels die niet in thema zijn willen verduidelijken?

Vamos a la playa!

Het heeft jaren op zich laten wachten, maar Expedition Bermuda is er eindelijk. Toen ik hier in 2020 voor de laatste keer was zou de kamer al goed onderweg zijn qua bouw, maar dat pakte blijkbaar anders uit. Het enige dat we weten is dat we een missie hebben om een verdwaald schip te redden van de befaamde Bermuda driehoek. We stappen in de helicopter en away we go!

We beginnen met een sfeervolle overgang naar het schip. Het is tof hoe zo een klein moment je je al veel meer in de sfeer kan laten wanen. De sfeer houdt de kamer trouwens de hele tijd goed vast met een prachtig decor, top afwerking, en goede belichting. Het geluid klinkt ook lekker. Ik had qua licht en geluid wel op wat meer dynamiek gehoopt. De verschillende ruimtes verliezen al snel hun mysterieuze sfeer aangezien daar weinig mee gespeeld wordt. De ruimtes zijn allemaal wel heel anders en passend ingericht. De sfeer verandert hierdoor vaker en het geeft de bouwers ook de kans om te laten zien wat ze allemaal kunnen met dit thema. Ik was bang dat we hier vooral in donkere scheepsgangetjes zouden zitten, maar niks is minder waar. Er zitten ook wat toffe effecten in die ik niet verwacht had.
Het plot verdient wat aandacht, want wat is dit toch een teug frisse lucht. Het is uiterst uniek en bevat een boel humor. Ondanks dat de kamer duidelijk goed over nagedacht is neemt het zichzelf niet helemaal serieus en dat is fijn. Het moet gewoon leuk zijn.

De puzzels zijn passend in de verschillende thema's en verrassend uitgebreid. Meerdere puzzels kunnen lang duren en bevatten veel stappen. Ik kan me voorstellen dat als ze niet lekker klikken met je, je hier nog wel eens lang bezig kan zijn. Gelukkig loopt het op een enkele uitzondering na heerlijk door. We worden intussen heen en weer gestuurd en voelt het aan het einde alsof we elke ruimte helemaal uitgespeeld hebben. Het einde is hilarisch en een prachtige boost aan energie.

Toch ben ik het niet helemaal eens met de 10en hier. Het is een lekkere escape room en een van de betere die Nederland in een tijd heeft gezien, maar het is niet op dat niveau dat ik nog dagen er na over praatte hoe vet het was met mensen. Dat is niet zo zeer dat er iets mis is met de kamer, het was gewoon niet op dát niveau voor mij. Ik heb het er echt naar mijn zin gehad en ik kan zeker iedereen aanraden om te spelen, maar ik denk dat de hype die de kamer nu krijgt misschien iets te hoge verwachtingen schept. Er zit duidelijk veel liefde in en de kamer steekt ver uit boven de twee anderen die hier staan. Verwacht een toffe escaperoom met goede flow, uniek verhaal, en topdecor.

From Russia with love

Vandaag spenderen we een hele dag bij Escape Rush te Brussel om al hun vier kamers te spelen. We beginnen bij Submarine Bunker. Ze hebben hier echt een ontzettend vette ontvangstruimte neergezet. We komen binnen bij een kledingwinkel genaamd Ravenswood. Er staat nergens een logo of ook maar een hint dat je bij een escapebedrijf bent, op de flyers na. Dit bedrijf is een cover voor de echte Ravenswood, dat geheim agenten op gevaarlijke missies stuurt door ze te laten tijdreizen. Hoewel dit briljant is uitgevoerd wordt dit totaal niet doorgetrokken door het personeel. Alles is perfect op zijn plek om het personeel je op te laten halen en te vragen of je komt voor "een Russisch pak" of "Japanse schoenen" om zo de ervaring door te trekken, maar in plaats daarvan is het gewoon escape roompersoneel. Ik vraag me af of de eigenaren dit zo bedoeld hebben. De intro voor elke kamer is trouwens hetzelfde en is duidelijk niet berekend op meerdere groepen tegelijk of dat je meerdere kamers op een dag speelt. Elke kamer begint met een video die alle regels uitlegt, maar het personeel legt de strekking van de video daarna opnieuw uit. Waarom dat dubbelop?

Nou goed, de kamer zelf. De echte intro van de kamer is een toffe briefing door een video met dik geluid. Het daadwerkelijke tijdreizen snap ik eerlijk gezegd het nut niet van en het is ook totaal niet overtuigend gedaan. Als we dan eenmaal de kamer instappen is het een ander verhaal. Het decor ziet er fantastisch uit en de kamer is groot. Niet alleen qua vierkante meters, maar ook qua hoogte maakt de kamer indruk. Dat mooie decor zwakt richting het einde behoorlijk af, maar dat haalt niet weg dat hier duidelijk een flink budget achter zit. Wat me dan weer verbaast is hoe sfeerloos de kamer is. Ik mis leven. Er is nauwelijks geluid en qua effecten of licht wordt er eigenlijk helemaal niks gedaan. Dat is dan enorm zonde, want daardoor mist de kamer de spanning en de dreiging die je wil. De missie is nooit dringend genoeg.

Het verhaal is simpel, maar duidelijk. Stop de lancering van drie kernkoppen. De puzzels gaan ons goed af en bieden net die goede hoeveelheid uitdaging. Alles past mooi in thema en op de stroeve eindpuzzel na hebben we eigenlijk geen problemen. Ondanks dat we niet gehaast spelen zijn we snel klaar. Na iets meer dan een half uur is het over en wordt de missie op een voldoenende manier afgesloten. Wel is het dan raar dat je moet wachten tot de host je komt ophalen uit de kamer. Je wil nu juist als de wiedeweerga terugreizen naar Ravenswood en je overwinning vieren, maar dat zit er niet in. Napraten zijn ze hier ook niet van. Verder is het personeel vriendelijk en drankjes zijn tot mijn weten inclusief. Mogelijk is het een cultuur- of taalbarrière.

Hmmm. Ik heb heel gemengde gevoelens over deze kamer. Over het algemeen vond ik het een zeer positieve ervaring. Een grote, uitgebreide, mooi gedecoreerde kamer die heerlijk doorpuzzelt. Tegelijkertijd mis ik sfeer, totaalbeeld, en dat zetje dat dit nou echt vet maakt. Het kost niet veel moeite om dit een totaalervaring te maken, maar die stappen zijn niet genomen. In ieder geval is dit een leuk begin aan onze dag bij Escape Rush.

It's Joever, bye then!

Dit is kamer twee bij Escape Rush. In plaats van Rusland verplaatsen we ons nu naar de VS van A om binnen te dringen in het befaamde gebouw van de president. Wederom heeft Escape Rush hier alle kans om een fantastisch immersive intro te doen, maar slaan ze de plank mis. Het verhaal achter Ravenswood en het thema lenen zich er zo voor om spelers vanaf de voordeur te behandelen als geheim agenten, maar dan worden we toch de hele tijd aangesproken als de spelers voor de escape room. Ook hier bekijken we weer een video van hoge kwaliteit over de regels die dan opnieuw opgehoest worden door onze host. Ik snap niet waarom de video niet gewoon genoeg is, maar vooruit. Het tijdreizen blijft onindrukwekkend en ik vind het ook niet nodig voor enig van de verhalen. Nu is aan ons de opdracht om de oval office van de Amerikaanse president binnen te dringen om iets belangrijks veilig te stellen voor onze organisatie.

Net zoals bij Submarine Bunker ziet het er decor hier heel goed uit en is de kamer goed verzorgd. Je kan zien dat hier een flink budget achter zit. De kamer is groot met een hoog plafond en dat maakt de missie veel indrukwekkender. Net zoals bij Submarine Bunker had ik oprecht verwacht dat dit een single room zou zijn, maar nee. Onze missie voert ons langzaamaan naar de oval office toe en die opbouw maakt de missie veel geloofwaardiger en leuker. Toch mis ik weer de spanning. Je bent hier in een van de zwaarst bewaakte gebouwen ter wereld binnen gedrongen. Je zou toch verwachten dat je je hier niet op je gemakt voelt, maar het voelt alsof je doodleuk binnen banjert. Er is op meerdere stukken zelfs geen geluid en verder wordt er niks gedaan om de spanning te verhogen. Je kan dit zo makkelijk fixen, een bewaker die langs loopt, even iemand die op de deur klopt met een "Mister president?" of iets om het white house te laten leven. Nu sta je nog gewoon op een escape room setje. Het is wel een indrukwekkend setje. De oval office ziet er ook echt uit als de oval office en het is vet om daar gewoon in te kunnen staan.

Blijkbaar is dit de meest uitdagende kamer van Escape Rush, al komt dat niet door het niveau van de puzzels. De kamer kan uitdagend zijn, maar is dat eerder door eerlijk gezegd vreemd design. Meerdere puzzels draaien om gewoon dingen blijven proberen totdat iets lukt of het observeren van details die eerlijk gezegd niet duidelijk zijn. Er zijn meerdere puzzels waar wij als ervaren spelers wel een logische conclusie aan kunnen knopen, maar vooral als je weinig ervaring hebt zijn dit behoorlijke denkstappen. Hoewel we lekker doorspelen is dit van alle kamers van vandaag degene met het minste spelplezier. Het einde is ook bij lange na niet zo voldoenend als je hoopt. Dan heb je ook weer dat rare einde met dat je moet wachten tot de kamer binnen komt. Ik zou hier veel liever terug ontsnappen naar Ravenswood als agenten op onze geslaagde missie. Napraten zijn ze hier ook niet van, al is dat bij deze host duidelijk door een taalbarrière. Verder is het personeel vriendelijk en drankjes zijn tot mijn weten inclusief.

Waar deze kamer mij meer kon overtuigen dan Submarine Bunker qua decor zijn de puzzels hier gewoon wat minder. Verder is het totaalbeeld van Ravenswood gebrekkig en mis ik die 'wauw' die de kamer met een paar simpele stappen zo kan hebben! Alsnog is het een toffe, uitgebreide escape room die een mooie bijdrage is aan onze dag hier.

GLaDOS, ben jij dat?

Tokyo Lab is onze derde kamer bij Escape Rush vandaag. De eerste twee kamers waren leuke escape rooms, maar niet goede redenen om helemaal naar Brussel af te reizen. Tokyo Lab zou de eerste kamer zijn die ons weg zou blazen, aldus het personeel. Ondanks die belofte merk ik ook bij deze kamer weer het totaalbeeld van de intro. We hebben weer precies dezelfde intro en weer een host die ons gewoon aanspreekt als spelers ipv geheim agenten. Je hebt hier alles klaar staan om vanaf de voordeur een totaalervaring te bieden en je doet het gewoon niet. Waarom? Dan weer het bekende riedeltje van een video met de regels, al heeft deze host wel het inzicht om het niet zelf nog een keer te herhalen. Dan het onnodige en onindrukwekkende tijdreizen en we zijn er. Deze hele intro kan zo veel cooler, vooral gezien wat er al staat.

We gaan naar Tokyo om de wereldwijde uitbraak van een dodelijk virus te voorkomen. Hmmm, waar heb ik dit eerder gehoord? Kun je merken dat deze kamer is gemaakt in coronatijd? De eerste indruk van de kamer is heel positief. Het decor is hier nog indrukwekkender dan de kamers tot nu toe en is ontzettend mooi ingericht en afgewerkt. De kamer is hoog en wederom uitgebreid qua vierkante meters. Het barst van de details, maar zonder te storen met te veel ruis. Blijkbaar hebben ze voor deze kamer een reis naar Japan van twee weken gemaakt om onderzoek te doen en dat zie je terug. Je waant je echt op een straat in Tokyo. Na een tijd verandert de setting en dat is iets minder indrukwekkend gedaan. Het is weer heel mooi gemaakt, maar hier zie je wat makkelijker de beperkingen en dat is jammer. Verder hebben ze hier ook het een en ander gepikt van het spel Portal. Als je dat spel kent ga je hier iets heel herkenbaars tegen komen...
Ik mis toch weer leven en reuring. Je zou verwachten dat je de vibe van Tokyo ook zou overnemen, maar dat valt tegen. Het geluid is nauwelijks aanwezig en Tokyo voelt uitgestorven. Een klapperend luik bij een raam, het geluid van een vogeltje, of lampjes die in sommige woningen aan en uit gaan zouden de hele ruimte zo veel meer indrukwekkend maken. Nu is het vooral een indrukwekkende set.

De flow is hier wél goed en er zitten een paar creatieve puzzels in de kamer. Anderen voelen dan weer te makkelijk en anderen zijn bijna expres zo obscuur gemaakt dat je je afvraagt of dit allemaal door hetzelfde team is ontworpen. Vooral een puzzel richting het einde is gewoonweg bizar gemaakt en lijkt vooral gemaakt om je tijd te verdoen en frustratie op te wekken.
De kamer heeft een hogere fun factor dan de andere twee tot nu toe en lijkt veel meer open te zijn voor creatieve ideeën. De kamer is wat luchtiger, grappiger, en neemt zichzelf gewoon niet zo serieus als de eerste twee kamers. Richting het einde van het spel zit er een soort competitie-aspect tussen spelers bij sommige puzzels en dat is iets wat ik nog niet eerder heb gezien. Dit was niet geheel nodig, maar wel leuk! Het einde is voldoenend, al wordt het plezier ingehouden omdat we moeten wachten tot onze host ons ophaalt. Het daadwerkelijke ontsnappen na een succesvolle missie ontbreekt weer.

Op elk punt was Tokyo Lab tot nu toe de beste kamer van de dag, al zou ik het nog steeds niet genoeg reden vinden om speciaal hier voor naar Brussel te rijden. De gameflow is grotendeels positief, maar heeft soms schommelingen in kwaliteit en ik mis nog steeds sfeer. Verder vind ik het nog steeds storend dat ze hier alles klaar hebben staan voor een totaalervaring en er dan gewoon niet voor gaan. Hoe tof de kamer nu ook is en hoe zeer ik hem aan kan raden frustreer ik me aan hoe veel indrukwekkender het allemaal kan zijn bij dit bedrijf.

So close and yet so far

Dan zijn we alweer bij de laatste kamer van de dag aangekomen. Botanist Manor is de nieuwste kamer van Escape Rush die pas sinds kort dit jaar open is. Het is eerlijk gezegd verfrissend dat ze de kamer pas aankondigden nadat deze helemaal af was. Beter dan die kamers die jarenlang "binnenkort" open gaan. Ik ga het nog maar eens herhalen, maar bij deze kamer is het hele achtergrondverhaal met Ravenswood nog steeds vet, al mist het de finishing touch. De ontvangstruimte is mooi, het verhaal duidelijk, en alles staat klaar om ons hier vanaf de voordeur het verhaal in mee te sleuren, maar nee. We zijn alsnog gewoon spelers en het wordt behandeld als een escape room en dat is zo zonde. Alsof er een denkstap is gemist. De video van tevoren is voor de eerste keer in het (gebroken) Nederlands in plaats van Engels en de host herhaalt alle regels daarna onnodig nog een keer. Dan volgt het onnodige en onindrukwekkende tijdreizen weer. Ik snap zo niet waarom ze niet gewoon helemaal voor de experience gaan hier. Het is zo makkelijk te doen en toch doen ze het niet. Nou, hopelijk is de kamer in ieder geval goed.

Het blijft bij elke kamer hier weer leuk hoe die deur openvalt en het decor direct zo indrukwekkend is. Dit is weer super mooi gemaakt en ze hebben er duidelijk een flink budget tegenaan gegooid. Onze missie draait om het binnendringen van Botanist Manor vanwege een boel vermissingen in de regio van het huis, met een gigantisch leuke twist die ik dus al jarenlang hoopte te zien in een escape room. Deze is enorm leuk uitgewerkt en een toevoeging die de kamer onderscheidt van de rest van Escape Rush. Hoewel ze hier veel meer doen voor sfeer dan de andere kamers (er is eindelijk meer geluid) mis ik toch net nog dat stukje leven waar ik op hoopte. Het is allemaal wel heel strak en netjes hier. Het mag wat rommeliger, wat meer doorleefd.

We spelen heerlijk door en dit is met gemak de kamer van Escape Rush met de beste puzzels. Het niveau is uitdagend, maar nooit onmogelijk en ze blijven creatief. Met het thema dat ze gekozen hebben kunnen ze veel verschillende dingen doen en gelukkig nemen ze die ruimte. Er zitten helaas ook een paar suffe tussen dat je denkt van "Okee, we zijn weer in 2015."

Veel van de dingen waar ik bij de andere kamers op vast liep zijn hier verbeterd. Het verhaal is meer aanwezig en gewoonweg veel creatiever, de puzzels zijn echt goed, de fun factor en de leuke ideeën zijn helemaal losgeslagen, en de kamer heeft eindelijk sfeer. Dit is allemaal aanzienlijk beter!

Tegelijkertijd is dat losser omgaan met de ideeën ook een nadeel aan de kamer. Later in de kamer komt er een twist langs die geheel onnodig is en duidelijk overgenomen is van een bekende kamer uit Nederland. De uitvoering van dit idee is ook slap gedaan en het decor lijkt er zelfs niet eens op gemaakt te zijn. Ik weet niet of dit er in gezet is om mee te liften op een hype of om maar gewoon een mindfuck te hebben, maar het is simpelweg niet nodig en clasht met hoe de kamer tot op dat punt ontwikkelt. De finale van de kamer is dan wel leuk uitgevoerd, als niet een beetje goofy. Dan moeten we helaas weer wachten tot we opgehaald worden uit de kamer, in plaats van zelf te ontsnappen. Het blijft jammer, maar het personeel is oprecht enthousiast.

Het scheelt niet veel of je hebt hier een van de beste kamers van de Benelux staan. Er zijn bij deze kamer enorme stappen gemaakt relatief aan de drie voorgaande en dat kan ik alleen maar toejuichen. Echter mis ik hier nog steeds die totaalervaring die Escape Rush zo makkelijk zou kunnen leveren. Het zijn een paar aanpassingen en dan heb je hier een titaan op internationale schaal staan. Voor nu is dit in ieder geval een van de beste van België en een geweldige afsluiter van de dag. Botanist Manor maakte het verre rijden de moeite waard en ik kan hem absoluut aanraden!

Verander je brein in een zeef, dan kan je beter filteren

Het blijft me verbazen waar je escape rooms kan vinden. Enigmania bevindt zich op de begane grond van een winkelcentrum en de overgang van de steriele winkels naar de sfeervolle ontvangstruimte kan niet vreemder aanvoelen. Waar je eerst tussen wat winkeltjes staat sta je ineens op een soort prachtig opgemaakt dorpsplein. Dit ziet er erg goed uit. Het personeel is helaas wat minder enthousiast en doet het duidelijk gewoon als bijbaan. De intro die ons de kamer in moet trekken is dus vrij halfhartig. Deze uitleg duurt ook langgggggggg. Ik weet niet wat het is, maar ze willen hier alles tot in het fijnste detail van tevoren uitleggen. Misschien zijn ze vooral beginners gewend, maar sommige van deze punten zijn wel heel banaal. Het is aan ons om het huis van Sherlock Holmes te onderzoeken terwijl hij niet thuis is aangezien hij de hoofdverdachte is van een lopende moordzaak. Noem het heiligschennis, maar ik vind het een aangename twist op het bekende Sherlock verhaal.

In de kamer zelf is het decor weer van hoge kwaliteit, al ontbreekt het plafond. Kijk omhoog en je ziet airco's en kabels lopen. Dat is nou echt zonde en het is niet de eerste keer dat ik dit in Duitsland zie. Is dit logistiek makkelijker ofzo? Het is zo storend. De sfeer is wel okee, maar we voelen niet die spanning of haast die we moeten voelen. Het licht en geluid kunnen vooral veel meer uit gehaald worden en voelen nu onderbenut. Het komt niet over dat we hier in hoog gevaar door het huis van 's werelds bekendste detective aan het rommelen zijn.

Behalve dat het het huis van Sherlock moet zijn is de verbinding met het bekende karakter heel dun. Er zijn geen verdere verwijzingen voor fans van de originele verhalen of belangrijke onderdelen voor het verhaal. Mijn vermoeden is dat het draait om Sherlock om te rechtvaardigen dat er overal puzzels zitten (ook al is het soms niet logisch dat die er zijn). Die puzzels zijn trouwens nog van een best uitdagend niveau! Er is nogal wat ruis en je moet hier goed kunnen bepalen wat belangrijk is en waar je langs moet kijken. Daarnaast heeft de kamer een rare structuur voor puzzels. Sommige onderdelen voor het einde van het spel krijg je al in het begin en sommige oplossingen maken het moeilijker om aan andere puzzels te beginnen. Er komt veel op ons af en ondanks dat we een soepele flow hebben zou ik deze kamer niet aanraden voor beginners. De ervaren speler kan hier qua puzzelplezier wel diens lol op!

Sherlock Holmes is een uitdagende puzzelkamer met een mooi decor. Aan de andere kant kan de sfeer levendiger en twijfel ik aan wat creatieve keuzes bij het puzzeldesign. Ik zou de kamer vooral aanraden om onderweg naar een andere kamer te spelen of als onderdeel van een dagje. Voor ons was het de enige puzzelkamer deze dag en zo kwam hij het best tot zijn recht.

Een parel onder het stof

Dit is de kamer waar ons dagje in Duitsland vandaag om draait. Das Kuriosum is pas sinds februari open en maakt waves in Duitsland. De foto's zien er belachelijk goed uit, dus tijd om te ontdekken of dat terecht is. Het enige wat we van tevoren weten is dat er een oud curiositeitenkabinet in Witten staat. Om de voormalige eigenaar hing een aura van duisternis, die mogelijk nog in het oude gebouw te besporen valt.

Onze handlanger helpt ons het oude gebouw in. Hoewel het half vertaalde filmpje van tevoren wel heel lang door gaat over alle regels begint het spel daarna spannend. Het is even onduidelijk waar we nou heen gaan en wat we kunnen verwachten. Het blijkt een enorme kracht van de kamer te zijn en het maakt de gestage ontdekking van de oude winkel enkel indrukwekkender. Na een extreem onverwachte plot twist staan we er ineens alleen voor in de duisternis.
We banen onze weg naar de winkel toe en ik maak geen grapje als dit misschien wel het meest indrukwekkende decor is dat ik ooit in een escape room heb gezien. Elk onderdeel is van zulke kwaliteit dat het onmogelijk voelt dat je er echt tussen staat. Je voelt de geschiedenis van elk stukje decor af stralen alsof de winkel daadwerkelijk echt is geweest. Elke ruimte is overvol, maar gek genoeg zonder ruis. Het oog voor detail is bizar, vooral met hoe veel er in de war kan worden gemaakt bij elke reset. Toch voelt onze komst alsof het de allereerste keer in jaren is dat hier iemand is. De belichting van deze ruimtes en de kwaliteit van het geluid zijn ronduit meesterlijk te noemen. Net dat ene spotje daar, met een klein geluidje daar dat de ervaring afmaakt. Er zijn allerlei touches die je zo kan missen en dat getuigt van passie.

Op de site en in de mail staat trouwens dat je vies gaat worden en dat mag je serieus nemen. Ik zou zelfs aanraden om een tweede paar kleding mee te nemen. Meestal als je bij escape rooms dit soort waarschuwingen krijgt hou je er misschien een vlekje aan over dat je ook zo weer weg veegt, maar dit is anders. Vies worden is hier onvermijdelijk en, gek genoeg, deel van de ervaring. De winkel is nou eenmaal al jarenlang verlaten en dat is uitstekend uitgevoerd. Spinnenwebben verstikken het plafond, stof bedekt elk oppervlak (en elke speler), oude apparaten lekken, en de geur in elke ruimte verschilt. Over alles is nagedacht en voegt alleen maar toe aan dat gevoel dat deze winkel daadwerkelijk al jaren leeg staat. De viesheid is geen gimmick en ik heb nog nooit een kamer gezien die dit zo uitgevoerd heeft. Je hebt zulke titanen in decor en sfeer als DarkPark, Exit19, en The Room. Nu heb je ook Das Kuriosum.

Het verhaal is enorm goed en behoorlijk complex. Je zal je kop er bij moeten houden om het te volgen en dit is waar Das Kuriosum begint te wankelen. De twee bouwers hebben jarenlang decorbouw gedaan voor theaterstukken en dit is hun eerste poging tot een escape room. Ze hebben deze kamer ook gebouwd als showcase om te laten zien wat ze allemaal kunnen. Als je dit in je achterhoofd houdt dan verklaart dat een boel. Het voelde voor mij vaak alsof ik eerder in een theaterstuk stond dan een escape room. De kamer heeft weinig puzzels en opdrachten en vereist in plaats daarvan vaak dat de spelers iets observeren of in zich opnemen. Met zulk mooi decor en zulke goede effecten is dat niet moeilijk, maar je moet je er wel op instellen. Er zijn meerdere stukken in deze kamer dat je een heel makkelijke puzzel oplost en letterlijk minuten moet wachten tot er een audiofragment of allerlei effecten af zijn gegaan. Ik denk daarom ook niet dat dit een kamer voor iedereen is. Ik ken zat mensen die hier gek zouden worden.
Hoewel het verhaal sterk is en elk stukje nieuw verhaal prachtig wordt verteld, waren wij aan het einde niet helemaal voldaan. De weinige puzzels zijn vaak makkelijk, maar om de een of andere reden worden ze regulier veel moeilijker gebracht dan nodig. Je hebt bijvoorbeeld een handeling die letterlijk 4 dingen in volgorde doen is, maar daar krijg je een heel blad aan instructies bij waar je in feite doorheen moet lezen. Als je dan de puzzel volbracht hebt heb je geen input meer op wat er daarna gebeurt. Je zet aanzet tot voortgang in het verhaal, maar alle voortgang gebeurt in feite zonder jou. Daardoor mis je net die betrokkenheid die je zoekt in het spel.

Desondanks heeft Das Kuriosum een ongelofelijke indruk op me gemaakt. De sfeer, het decor, het verhaal, de details, gewoon wauw! Dit is de eerste kamer van Escape Room Witten en nu al zijn ze een van de beste bedrijven die ik ooit heb gezien op deze punten. Echter is de gameplay hier niet heel boeiend. Als er nog een nieuwe kamer komt dan zou ik hopen dat de spelers meer betrokken worden in het verhaal en de kwaliteit van de puzzels beter is. Anders dan dat kan ik deze kamer volop aanraden. Als er nog een nieuwe komt, dan ben ik er als een van de eersten bij want de kwaliteit van wat hier staat is bizar!

Dracula komt zuigen

Op de terugweg naar Nederland is het tijd voor de laatste kamer van de dag. Der Erbe Draculas bevindt zich bij Alma Park, een evenementencentrum dat buiten escape rooms nog allerlei andere dingen aanbiedt zoals trampolinespringen, lasergamen, mini-golf, etc. Aan de ene kant betekent dit dat je hier een leuk dagje kan hebben met een vol programma, aan de andere kant ligt de focus dus duidelijk niet op enkel goede rooms bieden. We worden zonder dat er maar een hallo vanaf kan aangestaard door de receptie en ze gaat op zoek naar onze host. Zij lijkt even onzeker als wij over wie de kamer nou voor ons gaat begeleiden. Als hij er eenmaal is worden we ongemakkelijk meegenomen naar de kamer en de regels meegegeven. Hij verzekert ons er van dat hij altijd goed zal opletten alvorens hij ons de kamer in stuurt en de intro in het Duits begint af te spelen. Dit merkt de host pas heel laat op. Dat inspireert vertrouwen...

Je raadt al wat we hier doen. We zijn in Transsylvanië vanwege verdachte gebeurtenissen waar mogelijk vampieren in betrokken zijn. Aan ons om uit te zoeken wat er aan de hand is. De ruimte is groot, creatief ingericht, en op het eerste oog ziet het er best goed uit. Echter zie je vrij snel de beperkingen in het decor en de gebrekkige afwerking. Er is boven een zekere hoogte niks meer gedaan, decor heeft onderhoud nodig, en delen van de ruimtes ogen kaal. De sfeer is vreemd te noemen. Er ontbreekt flink wat licht, wat de flow ook in de weg gaat zitten. Intussen worden er random horrorgeluiden over de speakers afgespeeld met soms zelfs jumpscares er in. Geen idee waarom. Er zitten wat toffe effecten in de kamer, maar ze missen telkens net de finesse waardoor de magie er af gaat.

De flow bij deze kamer kwam er bij ons niet goed in. Deels lag het aan het design van de kamer en deels was het vanwege een gebrek aan onderhoud. Er liggen spullen in de kamer die je denkt nodig te hebben, zoals sleutels, maar die niks doen. Intussen zijn er meerdere puzzelonderdelen kapot maar liggen nog wel deels in de kamer. De alternatieven voor de kapotte puzzels zijn bovendien, laten we zeggen, kwalitatief uitermate teleurstellend. Er hoort een onderdeel aan een ketting vast te zitten, maar was kapot. De gigantische ketting hadden ze intussen wel laten hangen. Totaal niet afleidend ofzo.
Daarnaast bevat de kamers meerdere leuke puzzels, maar die worden overschaduwd door een paar vreemde. Het is vooral in de eerste helft gewoon net niet duidelijk wat je nou moet doen. Dit kan deels komen omdat er zo veel kapot was, maar ja, zorg er dan voor dat het niet kapot is. Het einde van de kamer is random en komt er eigenlijk op neer dat je alleen maar meer problemen hebt veroorzaakt. Het is een rare noot om op te eindigen.

Geen idee waarom dit een van de bekendere kamers in Duitsland is. Het bevat wat leuke effecten en komt vooral neer op lekker spelen op een groot oppervlak, maar het mist passie op zo veel punten. Vooral het onderhoud en de hosting zijn gewoon niet goed. Zet svp wat personeel met passie hier neer en onderhoud de kamer. Het kan gewoonweg niet dat er zo veel kapot is en dat de ervaring van de gasten daar zo onder moet lijden. Voor ons de minst interessante kamer van de dag.

Nederland heeft kamers zoals dit nodig

Oh boy, iemand bouwt een nieuwe enge kamer met acteur, daar wil ik bij zijn! Silent Town volgde ik al een tijdje voor ze open gingen en toen ik hoorde dat een voormalige eigenaar van Escape Room Drachten hier achter zat stegen mijn verwachtingen. Wat gelijk opvalt als we aankomen (naast de overweldigende stank van vis) is het echte oude fabriekspand waar Silent Town zich in bevindt. Wat een gruwelijke locatie! De weg naar de kamer toe is al spannend en intussen zien we helemaal niemand. Als we ons voorbereid hebben en de deuren naar het Asylum voor ons open gaan bereiden we ons voor om te ontdekken of er nog wat over is van het onethische verleden dat zich hier heeft afgespeeld.

De overgang van fabriekshal naar Asylum kan niet duidelijker zijn. Ik was bang dat het Asylum zou bestaan uit wat oude fabrieksgangen vol gegooid met medische troep, maar nee! Het decor is namelijk ontzettend mooi gemaakt! Muren brokkelen af en tonen de oude houten planken er onder, planten groeien door het plafond heen het Asylum in, dichte mist drijft door de gangen, en als we omhoog kijken zien we buiten af en toe bliksem. Kippenvel binnen de eerste minuut. Daar komt bij dat de ruimte realistisch is ingedeeld en echt lijkt of het dienst heeft gedaan. Ik weet niet wat voor duistere magie hier hangt maar deze sfeer voelt zó echt dat het ongemakkelijk maakt. Het spel is enorm duister en volgepompt met mist, maar gebruikt dit om sfeer op te bouwen in plaats van gebreken te verhullen. Je hebt heel weinig licht en dit wordt nooit meer, maar de beklemmende en machteloze sfeer die dit geeft is ongekend. Dit voelt oprecht verlaten en je voelt je hier uiterst alleen.

De gameflow is intussen goed met verhalende puzzels die toch nog iets van een uitdaging vormen. Het spel maakt veel gebruik van de ruimte en je zal veel op en neer lopen. Wat de Asylum gelukkig begrijpt is dat deze atmosfeer niet verpest moet worden met allerlei jumpscares en gillende keukenmeiden vanaf de eerste minuut. In plaats daarvan ligt de focus op spanningsopbouw, alsof een elastiekje 90 minuten lang gerekt blijft worden. The Asylum biedt heel veel kansen om je bang te maken, maar weet wanneer het zich in moet houden en je in je eigen sop moet laten gaarkoken. "Ik hoorde wat achter ons, maar ik zag net iemand voor ons. Hoe kan dat?" Er zijn allerlei hoekjes waar je verwacht dat iemand vandaan kan komen en die worden zelden gebruikt, maar ALS ze gebruikt worden... Dit is atmosferische horror zoals ik al heel lang hoop het te zien. Het gaat echt niet iedereens ding zijn en ik denk dat er zat mensen zijn die zich afvragen waar de scares zijn. De intensiteit ligt misschien laag, maar de spanning ligt enorm hoog. Het spel bevat zeker scares, maar deze zijn telkens anders en komen op passende momenten.

Ik heb hier echter twee kritiekpunten. De eerste is dat ze hier duidelijk nog zoekende zijn naar wat ze met de acteur kunnen doen. Sommige groepen vinden het te heftig, anderen vinden het niet eng genoeg. Die gouden middenweg moet nog gevonden worden en ik merkte dat bij ons het soms ook een tandje heftiger had gemogen. Ze weten nog niet helemaal wat ze wel en niet met dit karakter kunnen doen en hij "leeft" nog niet echt in deze ruimte. We komen na een tijd terug op dezelfde gedragingen in het spel en ik had hier graag wat meer dynamiek gezien in het gedrag van de acteur en hoe wij er mee om horen te gaan.
De tweede is het einde van de kamer. Voor mij was dit een domper. De hele kamer heeft zulke prachtige atmosfeer en dan gaan we voor de laatste minuut over op een soort slecht spookhuis. Het mooie decor en de sfeer zijn ineens weg en dan is het spel voorbij. Het is jammer en hopelijk worden deze punten snel verholpen. De kamer is op dit moment nog geen 3 maanden open dus ik neem aan dat deze kritiekpunten nog goed komen.

Bij het napraten kunnen we beelden terugkijken uit het spel in ons eigen kamertje terwijl het ontzettend lieve personeel nog ellenlang met ons na praat. Wat een lieve mensen zijn dit en ze hebben nog allerlei plannen voor de toekomst. Ik gun het ze zo dat dit uit mag komen!

Nederland had een kamer zoals dit nodig. Dit is atmosferische horror zoals ik het al jaren tevergeefs zoek in Nederland en hier staat het gewoon. Het decor, de sfeer, de ondraaglijke constante spanning zonder overvloed aan scares, dit maakt me blij! Meer mensen mogen hier aantekeningen komen maken. Mijn kritiekpunten op het einde en het karakter zijn denk ik vrij simpel te verhelpen en zouden je er niet van moeten weerhouden om hier te komen spelen. Dit was een ijskoude hand die 90 minuten lang steeds harder in mijn maag knijpte. En ik wil meer!

"Oh, k*tzooi"

Volgens mij ben ik een van de weinigen die helemaal niks weet over de serie Peaky Blinders. Het is een razend populaire serie en toch zou ik je er geen karakter, verhaal, of wat dan ook van kunnen vertellen. Desondanks staan we hier klaar om Peace at Last te spelen, die vol trots gebaseerd is op de serie.
Het ontvangst is enorm hartelijk. De eigenaar, Robert, is er zelf en vertelt vol enthousiasme over de kamers die we komen spelen. Al het personeel dat we hier vandaag zien is trouwens enorm gedreven en betrokken. Dit is al een goede eerste indruk.

Dan beginnen we ineens met de kamer en een onverwachtsere start had je niet kunnen hebben. Het valt in essentie mee, maar voor sommige mensen komt dit misschien te onverwachts. Hoe tof ik het begin ook vind, ik kan me voorstellen dat voor sommigen die overgang en de handelingen misschien wel heel heftig en onverwachts kunnen zijn.
Maar! Terug op de kamer. Ach en wee, we zijn belandt in de grootste hel op aarde: Birmingham. Als we eenmaal kunnen beginnen krijgen we de opdracht om zo snel mogelijk de stad te verlaten voordat gangsters en de overheid ons te pakken krijgen. Het decor laat in de eerste ruimte nog te wensen over, maar wordt vanaf de tweede kamer aanzienlijk beter. Het maakt veel gebruik van authentieke props en grote spullen die in de sfeer passen. De afwerking kan wel vaker beter, vooral vanwege het contrast met de mooie spullen. De sfeer zelf wisselt tussen gespannen en statisch. Er zitten leuke opzwepende stukken in het verhaal, maar ik mis vooral nog geluid. Het is vaker stil in de kamer en de reis om Birmingham te ontsnappen had voor mij opzwepender mogen klinken.

Peace at Last is bedoelt als een verhalende puzzelkamer en dat doet het goed. Het verhaal wordt door middel van de puzzels vertelt en is constant duidelijk. Het is vrij complex dus dit lijkt me een behoorlijke opgave te zijn geweest om in elkaar te zetten. De puzzels zijn ook bovengemiddeld goed en staan er niet louter om een vehikel voor het verhaal te zijn. Het hintsysteem is ten slotte hilarisch en past uitstekend bij de toon van de kamer.
De kamer rondt af met een heldere samenvatting en laatste opdracht voordat we de zonsondergang tegemoet rijden. Een passende finale voor een kamer zoals dit! Onze host, Niels, praat enthousiast en uitgebreid met ons na. Ik zie niet vaak hosts die zo duidelijk genieten van hun werk, props voor deze jongen!

Peace at Last maakt waar wat het belooft. Een verhalende puzzelkamer die op een mooie manier een complex plot helder over brengt. Ik heb me hier goed vermaakt, al vind ik de toegangsprijs wel wat aan de hoge kant voor wat je krijgt. Desondanks kan ik een bezoekje hier, mede door de hartelijkheid van het personeel, zeker aanraden!

Het letterlijke hoogtepunt van hart voor de zaak

Peace at Last was een aangename verrassing met diens zware focus op verhalend puzzelen. The Rotary zou wat meer in de comfort zone van Escape Zwolle liggen met een focus op uitdagend puzzelen in een leuke setting. Bij The Rotary bezoeken we, wat anders, de Rotary! Een exclusieve club gereserveerd voor enkel de high society. Één keer per jaar mag het gepeupel (wij dus) naar binnen om te zien hoe goed het hier wel niet is. Echter zit er een onzuiver randje aan deze club dus we kiezen er voor om dus zo snel mogelijk maar weer te ontsnappen.

De intro is leuk gedaan met een klein stukje interactie en laat de club wat meer leven. De reden waarom we hier zijn en weg willen is gelijk duidelijk. Het decor heeft mooie onderdelen, maar is niet even sterk als bij Peace at Last en mist de weelde die je zou verwachten bij dit thema. Naarmate de kamer doorgaat wordt de kwaliteit van het decor helaas steeds minder. Verder is de sfeer prima, maar na een onthulling halverwege blijft het eentonig. Er kan meer uit het geluid en het licht gehaald worden om het spel te versterken. Al is het maar een spotje hier of een extra geluidje daar.

De puzzels zijn een aangename uitdaging en vaak nog erg creatief. Dit verbaasde met het meeste aan de kamer. Er zitten hier een paar bijzonder leuke puzzels in die ik niet verwacht had. Soms is het een bekende formule maar wordt er net dat extra denkstapje vereist of net wat meer met het thema gewerkt dan verwacht en dat maakt het leuk. Het niveau is aan de hogere kant en ik denk dat deze kamer voor nieuwe spelers behoorlijk pittig kan zijn. Ik waardeer de uitdaging weer eens dus voor mij is dat geen probleem! Hoewel het verhaal aan het einde rond is mis ik een goede eindpuzzel of finale. Het is een logisch einde, maar komt voor mij te plots.
Ik ben ten slotte echt te spreken over de kwaliteit van het personeel hier. Dit zijn zulke fanatieke en gepassioneerde mensen die duidelijk plezier hebben in hun werk en ik zie dat helaas niet zo vaak als ik zou hopen. Top!

The Rotary is een uitdagende kamer met een leuk thema die het vooral van zijn puzzels moet hebben. Het decor en de afwerking kunnen, vooral als ik naar de andere kamer kijk, wat meer compleet, en ik zou graag een sterker einde zien. Is het de eerlijk gezegd hoge toegangsprijs waard? Dat weet ik nou niet zeker, maar ik heb het hier bij beide kamers naar mijn zin gehad. Ik draag Escape Zwolle een warm hart toe (haha) en kom hier graag nog een keer terug.

Radiofobie slaat toe

Deze stond al jaren op de lijst voor allerlei redenen. Het vette thema, de langere speeltijd, en een enge kamer met acteur heb ik allemaal een zwak voor. Echter hoorde ik verschillende meningen over de kamer en was het werkelijk onmogelijk om hier te boeken met hoe weinig beschikbare tijdssloten er waren. Na eindelijk een plekje te scoren zakken we af naar Ranst.
Ze doen hier een poging om al bij de deur de ervaring te laten beginnen, maar het komt niet over en mist tempo. Onze host praat snel, met een zwaar accent, en een mondkapje op dus we volgen er geen hol van. Als we dan van het toilet afkomen en horen dat hij gewoon zijn karakter heeft laten vallen en over escape rooms praat gaat de spanning er flink af. Daarna volgt nog een intro van iemand anders die veeeeeel te lang door gaat. Deze man zijn spreekstem staat permanent vastgeschroefd op standje schreeuwen en intussen krijgen we een enorm lange briefing met allerlei details die helemaal niks uitmaken. We krijgen rollen toebedeeld, maar daar kan je tijdens het spel niks mee dus geen idee waarom dat er in zit. Stuur ons gewoon die kerncentrale in met een simpele missie en zeg dat er mogelijk nog iemand is. Dat is alles dat we hoeven te weten.

Als we dan eindelijk kunnen beginnen is het decor wel aardig, maar niet heel bijzonder. Het komt over, maar voelt niet als een kerncentrale. Als het thema 'de legerbasis' of 'de fabriek' was geweest dan had het geen verschil gemaakt. Er zijn verder verwijzingen naar de echte Chernobyl, maar die kan je ook missen. De sfeer is spannend, maar niet doodeng. Er wordt veel gebruik gemaakt van duisternis, al krijgen we te veel middelen mee om licht te maken waardoor de dreiging verdwijnt.

De ruimte bestaat vooral uit donkere machinekamers met veel zooi er in. Met zooi bedoel ik trouwens letterlijk zooi, de props voelen vaak niet heel ver van afval verwijderd. Hoewel het speloppervlak groot is is dit vooral onderverdeeld in kleine gangen en kamertjes, waardoor de interactie met de acteur leuk, maar zeer beperkt is. Ik snap niet hoe hier een groep van 7 mensen zou kunnen spelen. Ik denk dat 5 al te veel mensen zijn. We kunnen met zijn 3en nergens echt heen rennen, ons verstoppen, of tactieken bedenken. Onze acteur is toegewijd en gaat duidelijk in zijn rol op, maar dit karakter leeft niet echt. Ik heb niet het idee dat dit karakter hier daadwerkelijk in deze wereld bestaat. Dit komt door het minimale kostuum en omdat het nooit geluid maakt, maar ook omdat het karakter alleen maar langskomt als het uitkomt in het spel. Het ontbreekt het spel daarbij aan highlights en ik zou je niet een moment aan kunnen wijzen dat me hier nou bijgebleven is.

De puzzels zijn verder prima te doen, maar vallen vaak buiten thema en voelen arbitrair aan. Waarom zouden we dit nu doen? Daarnaast komen ze regulier neer op dezelfde formule. Vind de spullen, leg ze bij elkaar, en ga het stappenplan af dat op het A4'tje bij de puzzel staat. De kamer laat je niet zomaar iets zelf ontdekken of uitvogelen. Daarnaast zijn we bij een puzzel met te weinig mensen en dit wordt op de meest knullige manier opgelost. Hier moet toch een betere methode voor zijn.

Na het spel kunnen we de beelden terugkijken, wat ik altijd enorm kan waarderen bij kamers! Onze host is heel enthousiast en neemt veel tijd om ons met alle liefde er doorheen te praten. Daarnaast stoorde ik me er wel aan dat ze hier erg drukken op dat je de andere kamers ook moet spelen. Na een tijd in de lounge te zitten horen we al van meerdere personeelsleden dat we de andere kamers ook moeten doen en dat soort verkooptactieken liggen me niet lekker. Vooral omdat deze kamer 220 euro kost! Dit is oprecht een van de duurste kamers die ik ooit gespeeld heb en eerlijk gezegd zie ik niet voor me waar dat voor nodig is. Het is eerlijk gezegd veel te duur voor wat je krijgt en de grote reden dat we hier vandaag maar een kamer zijn komen spelen is die prijs.

Chernobyl is een leuke kamer, maar ik snap niet waar alle hype vandaan komt. Het is een prima ervaring, maar er kan zo veel meer mee gedaan worden, vooral voor de belachelijk hoge toegangsprijs. Er zijn hier te veel dingen die gewoon prima zijn om dat belachelijke prijskaartje en de enorme rit naar Ranst te verantwoorden. Is het een leuke kamer? Ja, maar niet op zo'n wereldniveau als dat sommigen beweren. Speel deze alsjeblieft pas als de prijs flink wat lager is.

Oh, hi Marc!

Ineens was Horror Stories de grootste horror hype in tijden. Twee kamers die overgekocht zijn uit Athene doen het goed bij het Nederlandse publiek dat smacht om horror. Asylum of Fear is een bewerkte versie van The Sanatorium uit Athene, waar ik (schijnbaar als een van de weinigen) een topervaring had. Ik kwam hier dus met aanzienlijke verwachtingen en wat angstige medespelers.
Bij de deur begint de ervaring, al kan je nog even naar het toilet. Deze ruimte dient als een soort stadsplein voor Floresti, waar deze kamer en volgende kamers zich zullen afspelen. Het is mooi ingericht en zet de toon, al mis ik sfeer vooral qua geluid. Iets van een groep kraaien die overvliegt, klapperende luiken, of onweer in de verte zou al veel doen.

Aangezien ik de originele Sanatorium gespeeld had voor deze kamer lijkt het mij onvermijdelijk dat ik in deze review veel vergelijking zal trekken met die kamer. Ik ging er natuurlijk met een voorbestaand beeld in. De intro is in ieder geval gelijk beter. Een vleugje humor, een mooie manier om het verhaal te vertellen, en meer een reis naar het gekkenhuis toe. De sfeer is beklemmend door de krappe ruimtes en mooi gebruik van licht en rook. De kamer zelf is echt niet groot en dat claustrofobische wordt knap gebruikt om je doodsangsten aan te jagen. Je weet gewoon dat als je een fout maakt je de klos bent.
Desondanks vond ik Sanatorium hier sterker in. Het is hier allemaal wat toegankelijker gemaakt, niet alleen omdat er minder rook is en wat meer licht, maar ook vanwege de designs van de karakters en de thema's. Het is eng, begrijp me niet verkeerd, maar wel meer toegankelijk. Dat geldt ook voor het verhaal, wat in Sanatorium veeeel te complex was voor zijn eigen goed. Hier vind ik het dan weer te simpel. Er is weinig reden voor ons om hier te komen en als we weg gaan weten we precies wat we aan het begin wisten, namelijk dat het gekkenhuis geen zuivere plek is.

Laat het duidelijk zijn dat deze kamer eng is. Dan bedoel ik serieus een stuk enger dan alles wat er nu in de BeNeLux te vinden is. Asylum moet het hebben van zijn acteurs en deze mensen gaan snoeihard. Ik weet niet hoe veel mensen we achter ons aan hebben gehad, maar ik werd helemaal gek. De acteurs hebben verschillende rollen en andere manieren om met ze om te gaan en hoewel dit los goed te doen is, wordt Asylum pas echt eng als je er met meerdere om moet gaan. Dit is een van de meest chaotische enge kamers die ik ooit gespeeld heb, gewoon omdat het spel in een seconde van 0 naar 100 kan gaan en terug. Dit is waar het spel op zijn leukst is en dat werd geweldig aangepakt. Desondanks vond ik één rol iets te makkelijk om aan te pakken. We kregen hier voor mijn gevoel te snel te veel kansen en ze hadden hier wat mij betreft nog wat harder kunnen gaan.

Waar Asylum of Fear een zware verbetering op Sanatorium is is de gameflow. Dit zijn uitdagende puzzels voor het horrorniveau die je uit je comfort zone trekken. De gameflow is echter altijd duidelijk en geeft heldere feedback over wat je moet doen. Van begin tot eind heb ik hier heerlijk gespeeld, al mis ik nog steeds een goed eindspel. Het spel stopt gewoon. Het liefst had ik hier nog een laatste uitdaging gezien. Het gezellige personeel maakt gelukkig alle tijd voor ons vrij om lang na te praten.

Ik kan hier natuurlijk niet geheel onpartijdig zijn. Sanatorium was voor mij een zeer bijzondere ervaring, waar ik nog steeds op terug kijk en denk "Was dat nou echt of was dat maar een nachtmerrie?" Asylum of Fear heeft het verstandig aangepakt door niet te proberen het origineel na te doen. Ik respecteer dat ze hier hun eigen ding doen met de kamer in plaats van klakkeloos te kopiëren. De gameflow is in ieder geval 10 keer beter dan Sanatorium en de sfeer is toegankelijker (al bijten ze hier alsnog met liefde je hoofd er af). Als je eens het idee wil hebben dat je echt in een horror video game zit, dan ben je hier aan het goede adres! Kom spelen, ga naar de getver, en hou je hoofd er bij. Anders pakken ze hem misschien af...

"REMEMBER ME?!"

We hebben Asylum of Fear overleefd! Nu is het tijd voor ons om zo ver mogelijk weg van Floresti te geraken en daar zouden we zelfs het donkere bos voor willen doorstaan. Deze kamer is gebaseerd op The Litchver Woodland escape room uit Athene. Deze had ik toen ik hem speelde gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant had het spel enkele briljante elementen, maar ook wat teleurstellende keuzes.
Net zoals bij Asylum of Fear begint de ervaring hier al bij de deur, al kan je nog even naar het toilet. Net zoals bij Asylum of Fear heb ik natuurlijk de kamer waar deze op gebaseerd is al gespeeld. Het is daarom vrij onvermijdelijk dat ik in deze review veel vergelijkingen zal trekken, aangezien ik al een soort beeld had van de ervaring.

Wat ze bij Horror Stories beter begrijpen dat ze in Athene niet doen is dat simpliciteit key is. Het verhaal is hier veel simpeler en een stuk sterker dan bij Litchver. Er zijn bloggers verdwenen in dit bos en aan het vinden van die mensen hangt een beloning. We sluiten een deal met de boswachter die ons helpt het bos in te komen. Daar komen we er achter dat niets is wat het lijkt. Het verhaal heeft een paar goede twists en mooie verhalende onderdelen. Het is logisch, goed te volgen, en alles is aan het einde duidelijk. Dit voelde als het uitleven van een horrorfilm. Waar ik het verhaal een beperking vond bij Litchver, vind ik het hier juist een sterk punt.
De sfeer in dit bos is ontzettend realistisch met de enorme hoeveelheid aan echt uitziende bomen, dichte mist, en het onweer dat door het bos raast. Er is nauwelijks licht en ondanks dat de ruimte open is voelt het beklemmend. Je wil hier echt niet alleen zijn. Desondanks vind ik dat een van de sterkste onderdelen van het decor uit Athene hier ontbreekt en ik snap niet precies waarom. De begrenzing van het decor is nu soms pijnlijk duidelijk en dat had ik graag anders gezien.

Laat het duidelijk zijn dat deze kamer eng is. Dan bedoel ik serieus een stuk enger dan alles wat er nu in de BeNeLux te vinden is. Onze acteurs zijn toegewijd aan hun werk en gaan echt hard op ons. Misschien iets té hard. Dan bedoel ik niet dat het te eng is, het is gewoon te veel. Eigenlijk wil je hier spanning hoog houden en meer inspelen op mensen hun angsten, maar in plaats daarvan wordt er vanaf het begin al gekozen voor veel schreeuwen en rennen. Er is geen opbouw. Het karakter wordt daardoor te snel te voorspelbaar en verliest zijn impact snel. Na een tijd wordt het eerder een irritatiefactor. Richting het einde van het spel zit er een twist in deze dynamiek, maar die komt eigenlijk te laat. Wederom, de acteurs zijn hier heel goed en hoe ze het doen is extreem indrukwekkend, maar een opbouw naar die intensiteit zou deze kamer 10 keer zo effectief maken. Vergeleken met Litchver is dit ook weer een verandering, die daar juist kozen voor een opvallend terughoudende aanpak.

Een grote verbetering op Litchver vind ik de gameflow, die hier fantastisch is. Alle puzzels zijn duidelijk en gebruiken de ruimte goed. Waar je in Litchver van hot naar her werd gestuurd met dezelfde opdracht zijn de puzzels hier daadwerkelijk leuk om te doen. Het einde is ook een stuk beter en voelt daadwerkelijk als een passende finale waarin alles wordt afgerond. De twists die hier worden geïntroduceerd zijn vet gedaan en voelen als een passende laatste uitdaging. Daarna mogen we onze beelden van het spel terugkijken met het personeel, die alle tijd voor ons hebben. Het blijft gek om te zien hoe zulke lieve mensen zo ontzettend duivels kunnen lijken tijdens het spel.

Net zoals bij Asylum hebben ze het hier verstandig aangepakt door niet te proberen het origineel na te doen. Op veel punten vond ik deze kamer een verbetering op Litchver, al waren er zo ook stukken waarvan ik niet snap waarom ze het veranderd hebben. De verandering in het decor en vooral het karakter vond ik zelf gemiste kansen, maar voor de rest is dit spel letterlijk beter dan het origineel. Op zichzelf is dit sowieso de trip naar Duitsland waard. Als je eens een keer in je eigen horrorfilm wil sterven kom dan hierheen. Registreer jezelf daarna maar gelijk bij het gekkenhuis van Floresti, je gaat de rust nodig hebben...

Het uiterste minimum

Vandaag twee kamers op de planning bij Escape World Tilburg. We beginnen bij Heineken. Gelukkig gaat deze niet over het bier, maar over de Heineken ontvoering. De locatie is goed bereikbaar met het OV, maar voor de auto zul je een parkeergarage moeten pakken. De ontvangstruimte is ruim en leuk ingericht, al bouwt dit verwachtingen op die de kamers niet afleveren. Je zou denken dat als je aangeeft al honderden kamers te hebben gespeeld ze de ellenlange uitleg van tevoren zouden overslaan, maar nee hoor. We krijgen hier letterlijk uitgelegd wat hangsloten zijn want "je weet maar nooit" en ik wil er van door een raam springen. We gaan de kelder in en worden na nog meer uitleg eindelijk de kamer in gestuurd.

De kamer beweert over de Heineken ontvoering te gaan, maar dat kun je eigenlijk wel vergeten. De ontvoering is al geweest, het gaat nu enkel om het losgeld vinden. Dus het is in feit de zoveelste break-in room waarbij je geld moet stelen. Het plot is dus enkel het excuus om je de kamer in te sturen. Er is geen ontwikkeling of opbouw. Hetzelfde geldt voor het decor en de sfeer. Dit is echt het uiterste minimum van wat je met een kamer kan. Een paar kamers, een paar spullen die nodig zijn voor de puzzels, geen verdere aankleding, geen effecten, geen opbouw. De kamer is er puur voor het puzzelplezier.

Hoe is het puzzelen dan? Best prima. We beginnen met een leuk stukje communicatie en kunnen daarna veel parallel puzzelen. Wat doen de puzzels logisch gezien in de kamer? Geen idee, maar ze spelen wel lekker door op een goed niveau. Verwacht niks vernieuwends, menig ervaren speler zal alles hier al eens eerder gezien hebben. Vier spelers lijken me hier perfect. Er komen meerdere stukken terug op zoeken en dat vind ik dan weer wat minder. De een is er goed in, de ander niet. Deze keer wij helaas niet.

Er valt niet veel over te zeggen. Voor mij is dit echt het uiterste minimum van wat je kan vragen van een escape room. Er is hier nauwelijks decor of sfeer, het gaat hier echt om een uurtje lekker puzzelen. En dat is ook wel eens prima.

Spelletjesavond bij oma

De tweede kamer van vandaag bij Escape World. The Game draait rond spelletjes spelen en van tevoren krijg je als verhaal dat je een andere wereld in gaat die alleen maar draait om spelletjes. Enige ontwikkeling of opbouw daar van kun je vergeten. Net zoals bij de andere kamers dient het alleen maar als excuus om je de kamer in te krijgen en daarna wordt er niks meer mee gedaan. We skippen hier gelukkig de lange uitleg en mogen gelijk beginnen.

Het decor ziet er al gelijk wat leuker uit dan Heineken. Speels (letterlijk) en kleurrijk, maar helaas ook wat afgetrapt. Een likje verf of een doekje zou hier al veel doen. Verder kun je niet veel verwachten van de sfeer behalve dat het licht aan staat. Net zoals bij de andere kamers, hier draait het om het puzzelen.

De kamer is praktisch een grote single room en er kan veel parallel gedaan worden. De puzzels zijn allemaal gebaseerd op bekende puzzels en hoewel ze allemaal erg makkelijk zijn is het leuk om te zien hoe al die bekende spelletjes een voor een langs komen. De flow is hier zeer soepel en we staan na iets meer dan een half uur buiten. Dat is vrij kort, maar we hebben in die tijd zeker lol gehad.

The Game is een lekker puzzelkamer met een toegankelijk moeilijkheidsniveau. Ik denk dat beginnende escapers en families het hier vooral leuk zullen hebben. Ervaren spelers zouden denk ik het beste met 2 kunnen komen. Het decor en de sfeer zijn hier minimaal, maar het thema is leuk en de kamer speelt lekker. Simple pleasures.

Pray that you won't become prey

Nederland gaat steeds meer richting de enge kamers met acteur en mij hoor je niet klagen! Toen ik hoorde dat Pray ook deze kant op zou gaan en inspiratie had opgedaan in horrorhoofdstad Athene was ik al helemaal bij. We gaan naar uitvaartcentrum The Last Honor om daar afscheid te nemen van een familielid dat onverwachts is overleden. Echter verloopt de uitvaart niet helemaal zoals verwacht...

We beginnen hier direct in thema (lees svp je mail goed door) en de kamer neemt in het begin mooi de tijd om de spanning op te bouwen. Als je misschien bang bent dat dit een of andere terrorkamer is, heb geen angst. De kamer is vooral atmosferisch en probeert je eigenlijk niet eens bang te maken, meer oncomfortabel. Er heerst een vorm van spanning, maar de kamer is nooit eng te noemen. Wat betreft sfeer schiet Pray volop in de roos. Allerlei subtiele details komen langs met licht en geluid waardoor de kamer levend voelt. Er is bliksem in de verte te zien en je hoort vogels boven je rondvliegen, deze plek leeft.
Het decor en de afwerking zijn hier op enorm hoog niveau. Elke ruimte voelt echt, ingeleefd, en sfeervol. Het speloppervlak is groot, maar gelukkig vallen de details en de afwerking nooit weg. Consistentie is key. Er zitten een soort kleine mindfucks in het spel die eigenlijk niet nodig zijn, maar op eentje na lijken deze me eerder praktische overwegingen die toevoegen aan het spel. Als je het speelt zal je waarschijnlijk begrijpen wat ik bedoel.

Ik was verrast door het verhaal, vooral omdat het hier natuurlijk draait om een acteur. De thema's zijn vrij ingrijpend en ik kan me voorstellen dat sommige mensen dat lastig zullen vinden. De acteur zelf vond ik helaas een gemiste kans. Hoewel het leven toevoegt aan de kamer en de sfeer versterkt vond ik de rol onderbenut. Er is weinig interactie en de afstand tot het karakter blijft de hele tijd groot, op één moment na. Het voelt altijd alsof hij zo pas écht het spel in gaat komen, maar dat gebeurt helaas nooit. Het is jammer, omdat dit oprecht een leuk karakter is waar je naar mijn idee veel meer mee kan dan nu gedaan wordt. Er mag meer confrontatie zijn met hem.

De puzzelflow is door de hele kamer werkelijk perfect te noemen. Dit is precies die juiste balans tussen uitdaging en constant doorpakken. Genoeg momenten dat je even moet nadenken terwijl de uitdaging nooit te ver doorgaat of inkakt. De feedback van de puzzels is ook uitstekend. Het viel me wel op dat aardig wat puzzels niet (helemaal) in thema zitten en meer 'escaperoomachtig' zijn. Dat vond ik wel jammer, vooral omdat het voor de rest zo'n consistent spel is. De puzzels zijn wel keigoed in het verhaal vertellen en hoe complex het verhaal ook lijkt, je krijgt alles mee.

Ja, moet ik dan ook nog benadrukken hoe het hier altijd een plezier is om na te praten? Johan is een geweldige gastheer en het maakt de ervaring voor ons helemaal af. Het is altijd een feest om hier terug te keren.

Pray is weer een kamer waar Nederland trots op mag zijn. Elke kamer die Johan maakt is beter dan de vorige en ik ben heel benieuwd waar de toekomst van Escape Room Katwijk heen gaat. Het niveau hier is op elk vlak enorm hoog en daarom zou ik graag nog iets meer die zekerheid bij de acteur zien. Geef hem een wat grotere aanwezigheid in het spel en meer interactie, want dat verdient het. Ik ben enorm blij deze kamer uit gekomen en kan iedereen aanraden om hem te spelen. Vind je het toch spannend met acteur? Gewoon doen. I'll pray for you...

The gimmick is not the game

Vandaag hebben we weer eens drie kamers waar we al een tijdje benieuwd naar waren. We beginnen bij Panic Room, een kamer die kort na openen de aandacht trok vanwege het unieke concept. We zijn hier namelijk bewakers werkzaam bij een cryptobedrijf en we moeten hier juist het pand veilig stellen ipv inbreken. Blijkbaar zou dit een totaal andere uitdaging worden die vooral zou draaien rond communicatievermogen. Dat klinkt voor mij als muziek in de oren!
Als we aankomen is er een poging gedaan om de ervaring bij de voordeur te starten wat schattig is, maar het voelt voor mij nog wat halfhartig. Als je gelijk met je bek in de flyers van andere escape rooms staat haalt het toch wel de immersion weg. Daarnaast ben ik de opzet inmiddels eerlijk gezegd zat. Het is *zucht* natuurlijk weer onze eerste dag bij dit bedrijf en natuurlijk gaat alles tijdens de introductie mis waardoor wij ineens de panic room in moeten. Het is een prima opzet om een kamer mee te beginnen, maar dit is inmiddels al zo vaak gedaan dat elk stapje enorm uitgekauwd voelt. Het bedrijf wordt dus aangevallen en we worden in de Panic Room gezet, tijd voor ons om het pand veilig te stellen!

De vraag die zich waarschijnlijk een vraagtekenvormig gat in je hoofd brandt tijdens het lezen is natuurlijk "Maar wat is die gimmick dan?". Dat valt eerlijk gezegd lastig samen te vatten. We moeten het pand veilig stellen, daarom moeten we door het spel heen steeds meer toegang krijgen tot verschillende delen van het pand om uiteindelijk bij het belangrijke materiaal te komen. "Oh, dus zoals een break-in room?" denk je vast. Ja, het is een break-in room. Waar de gimmick echt begint is dat sommige dingen enkel via communicatie tussen de Panic Room (een soort centrale control room) en de andere ruimtes kan worden opgelost. Deze escape room is vrij groot (ca. 100 m2) dus je kan niet zomaar door een muurtje heen staan roepen naar elkaar. Daar komt ook nog eens bij dat je enkel in de panic room veilig bent voor een alarm dat op tijd af gaat en dat je daarom regulier heen en weer zal rennnen.

Goed, nu dat is uitgelegd. Hoe speelt de kamer? Eerlijk gezegd zijn de eerste 10 minuten van de kamer de highlight. De spanning zit er in, er is veel onduidelijk, en je raakt overweldigd van hoe groot en verwarrend de vele gangetjes wel niet zien. Hierna stagneert de kamer helaas snoeiahrd. Als de layout van de ruimte er in zit dan wordt het getimede alarm enkel een irritatiefactor. Ik vind het vooral jammer om te zien hoe de gimmick dat je een soort control room in de kamer hebt eigenlijk nooit uitgespeeld wordt. Behalve het af en toe heen en weer communiceren voor puzzels wordt er vrijwel niks mee gedaan. Je had hier van alles kunnen doen met een soort centraal bestuurssysteem, taakverdeling, camerabeelden, "indringers" op de camerabeelden, collega's door het donker leiden, maar dat komt er nooit van. De kamer komt dan snel neer op heen en weer rennnen in gangetjes, met regulier escape roompuzzels in een reguliere (grote) break-in room.

Nu we het toch hebben over gangetjes, jemig wat kan deze kamer een decorboost gebruiken. Het is kil en sfeerloos, en mist aankleding die het laat leven. Het moet natuurlijk een cryptofarm voorstellen, maar gigantische serverkasten en technische hoogstandjes kun je vergeten. Wat dacht je van witte afgetrapte gangen en nauwelijks aanwezig decor? Het cryptothema is leuk bedacht, maar je merkt er eerlijk weinig van tijdens het spel.
Het wordt ook niet heel goed aangegeven wanneer puzzels communicatie van en naar de Panic Room vereisen. Hints komen dan vrij droog over de porto. Het helpt niet dat we met drie zijn, mogelijk zien grotere groepen die verbindingen wat sneller omdat er dan meestal wel iemand in de panic room is. De puzzels zijn in het algemeen helaas kwalitatief niet denderend en soms gewoon slecht. Ze zijn of uiterst voorspelbaar of puzzels waar eigenaars inmiddels echt beter over zouden moeten weten om ze niet te gebruiken.

Op zich heb ik me hier wel vermaakt en ik vond het ook leuk om weer eens andere insteek op escapen mee te maken, maar dit is weer zo'n geval dat er niet verder gedacht lijkt te zijn dan de gimmick. Onze host komt na het spel vrij uit de hoogte over als we het over het spel hebben, maar ik snap niet waarom. Een gimmick moet je spel verrijken, niet de hoofdattractie zijn. Ja, een groot speloppervlak is leuk, heen en weer rennen is leuk, een focus op communicatie is leuk, maar dit maakt je escape room niet. Als het decor, de afwerking, de sfeer, en de daadwerkelijke puzzels niet bepaald je van het zijn dan gaat je gimmick daar nooit voor compenseren. Daarnaast had de gimmick zelf al meer uitwerking kunnen gebruiken. Natuurlijk ervaart iedereen escapen anders dus als je zelf benieuwd bent dan is het misschien de moeite waard voor jou om een kijkje te nemen, maar vooral voor de prijs die je betaalt zou ik het eerst goed overwegen.

The secret experience is mine

Vanuit de Panic Room gaan we rechtstreeks door naar Ermelo voor Mine Secret. Een mijn als thema vind ik altijd wel iets stoers hebben, maar tegelijkertijd heb ik niemand er ooit het maximale uit zien halen. Het komt vaak neer op vast zitten onder de grond met zuurstof die op raakt. En ja hoor, het plot komt daar ook op neer zoeken we hier een schat die verborgen is door de oude mijners.
De locatie ligt dus echt in, om het op zijn Amerikaans te zeggen, bumf*ck nowhere. Dus als je denkt "waar ben ik?" dan zit je helemaal goed. De kamer bevindt zich in een oude molen. Het is een mooie locatie met een gigantische sfeervolle ontvangstruimte. De kamer is hier twee keer naast elkaar gebouwd zodat grotere groepen tegen elkaar kunnen spelen.
De intro wordt gebracht alsof het een echte mijn is waar we in afdalen en ik vind het enorm schattig gedaan. Helmpjes op, fotootje maken, en het praatje er bij zijn koddig. Ja hoor, de zin zit er in.

Het valt gelijk op dat het decor hier dus echt goed is. De kwaliteit is hoog en op enkele punten na strak afgewerkt. Er is een gebrek aan licht, maar dat is de bedoeling en verhoogt de sfeer zelfs. Het laat de mijn wat meer echt voelen. Het is ook niet om enige gebreken in het decor te verbergen wat wel vaker zo is met weinig licht.
De sfeer mist wat spanning en op het einde na mis ik toch die drive om ons die kamer door te krijgen. De manier waar de tijd mee is aangegeven past gelukkig wel goed in de kamer. Geen schermpjes hier!

Helaas ligt de flow ons hier wat minder. Voor ons mist wel vaker nou net die ene stap die het allemaal wat duidelijker zou maken of ons de logica zou laten zien. Natuurlijk kan dit aan ons liggen, maar vooral het zoeken in deze donkere mijn was niet te doen. De puzzels passen meestal in het thema al past de eindpuzzel totaal niet in het plaatje. De soort puzzel, hoe deze in de kamer zit, en hoe deze er uit ziet voelde voor mij als een enorme clash met de rest van de kamer tot op dat punt. Het decor is ook niet even mooi als tot nu toe. Als we het einde eenmaal bereikt hebben is het gelukkig met die schop onder je kont waardoor je de kamer uit komt rennen.

Mine Secret was een aangename verrassing. Waar de kamer voor ons tekort schoot qua flow werd dit gecompenseerd door het mooie decor en de afwerking. Het personeel was attent en er was zat tijd na het spel voor onze vragen en om nog even met een drankje te zitten. Voor wat je krijgt is de prijs trouwens uitstekend. Wanneer was de laatste keer dat je onder de 100 euro met zijn 3en kon escapen? Als je in de buurt bent, kom dan zeker deze kamer spelen.

Dit is niet degene over Marcus Furore

Voor het avondeten op was hadden we besloten dat we nog niet genoeg escapes gehad op één dag. The Illusionist lag het dichtst in de buurt en we konden zeer last-minute nog terecht na de reguliere openingstijden. Enorm fijn! Dit is een bizarre locatie om te komen midden in de nacht. De kamer ligt namelijk op het terrein van een manege. Het was een rare ervaring om in het donker langs de paarden te lopen terwijl er operamuziek uit een nabije stal knalde. De ontvangstruimte is een ruimte die duidelijk enkel in bruikleen is om groepen tijdelijk op te vangen, maar dat maakt de ontvangst niet minder hartelijk. De eigenaar heeft er duidelijk zin in en houdt zelf ook van escapen, altijd een goed teken. Spulletjes opbergen, de basics lekker overslaan, en die kamer in!

Jaren geleden is een befaamde illusionist verdwenen. Aan ons de taak om zijn huis in te gaan om te ontdekken wat er met hem is gebeurd. Dit is al een prima opzet, maar ik vind het goed om te zien dat de wereld waar het verhaal zich in afspeelt nog meer wordt uitgebouwd tijdens het spel. Het is niks mindblowing, maar er zit toch wel meer achter het verhaal dan enkel een gekke goochelaar. Dat ene stapje extra trekt je mee de wereld in.
Het decor is prima, al kan het hier en daar wat liefde gebruiken. Er zijn enkele gebruikssporen en de afwerking kan op meerdere plekken strakker. Dan heb je nog de lelijke hintschermen die in de kamer hangen. Waarom? Het ging net zo goed! Het spel voelt vrij statisch en ik miste net die drive om door te pakken voor de tijd om zou gaan.

Waar het spel voor mij mee uitblinkt is de puzzelflow. De uitdaging is verbazingwekkend hoog en mogelijk niet toegankelijk voor beginners. Er zijn enkele outside of the box momenten, wat leuke nieuwe invalshoeken op bekende puzzels, en zelfs een soort mindfuck die de puzzels en hun aanpak compleet omkeert. Er staat vrij veel decor in de ruimte en toch heb ik nooit last gehad van ruis tijdens het spelen. Uiteindelijk waren we met drie ervaren spelers klaar na meer dan 50 minuten en dat is me al lang niet meer overkomen. Er is na het spel meer dan genoeg aandacht en tijd voor ons om het spel na te bespreken met een drankje.

Dit was een zeer aangename verrassing om de dag mee af te sluiten. The Illusionist is een onverwachts uitdagende puzzelkamer met net die paar stapjes extra om het spel op te krikken. De kamer kan nog wat winnen wat betreft afwerking, maar ik heb me hier goed vermaakt. De service was ten slotte heel netjes. Dit is een kamer die ik iedereen kan aanraden als ze in de buurt zijn.

Doe maar een dutje

Het werd tijd om Missionroom uit te spelen. Inmiddels had ik al Los Pollos (voormalig DEA) en SWAT gespeeld, dus bleven alleen nog Christina's Nightmare en die andere kamer met de idioot lange naam over. Kort voordat we komen spelen is Missionroom overgekocht door nieuwe eigenaren en heeft het bedrijf een rebrand gekregen. Het politie-aspect dat Missionroom eerst onderscheidde van andere escape rooms is verdwenen. De ontvangst laat nogal wat te wensen over. We komen binnen en er is...niemand, dus we gaan maar een beetje schaapachtig zitten wachten voordat iemand vraagt of we voor Christina's Nightmare komen. Het lijkt alsof de hosts expres zich er op richten om zo min mogelijk contact met de spelers te hebben. 10 minuten na starttijd worden we meegenomen en uiterst pragmatisch naar de kamer gebracht. Geen small talk, gewoon spullen droppen, en de kamer in waar we een video kijken die het spel uitlegt. Dit zijn natuurlijk alle regels die je inmiddels kan dromen en wat belangrijke info over de kamer. Enige nadeel is dat het scherm niet werkt. Een goed begin...

De sfeer bij Christina is denk ik bedoelt om eng te zijn, maar blijkt vooral verwarrend. De kamer lijkt nooit te kunnen kiezen tussen wat het nou wil doen. Het decor is lelijk en kan niet kiezen tussen enkel de basics van decorbouw te gebruiken of te verzuipen in ruis. Daarnaast snap ik niet wat we hier doen. We zitten in de nachtmerrie van Christina. Wie? Waarom wij? Waarom zouden we haar helpen? Waarom krijgen we hier allemaal vage creepy shit te zien zonder context? De kamer probeert eng te zijn, maar doet tegelijkertijd geen moeite. Er zitten geen scares of wat dan ook in, maar probeert wel een onaangename sfeer neer te zetten door allemaal enge geluiden af te spelen.

Elke escape room heeft natuurlijk zijn eigen stijl, maar Missionroom houdt er een logica op na die mij totaal niet ligt. Meerdere puzzels zijn random, passen niet, vereisen voorkennis, zijn onduidelijk, of bevatten expres red herrings. Waarom maak je in godsnaam een kamer die opzettelijk afleiding bevat? Als ik vraag waarom is het antwoord om een extra uitdaging te zijn. Dat maakt voor mij geen sense. Als je mij expres in de war probeert te maken, dan is dat geen uitdaging. Dat is gewoon irritant. Je kan je wel voorstellen dat de flow daarom niet al te best is. Desondanks zijn we snel klaar, zonder een eurekagevoel.

Christina's Nightmare voelt niet meer van deze tijd. Het decor, de sfeer, de flow, de puzzels, de service, alles is het gewoon niet. Als je bedenkt dat deze kamer 130 euro is dan vraag ik me ten zeerste af waar dat geld heen gaat. Voor mij was dit een frustrerende ervaring en met gemak de minste kamer van Missionroom.

Sterke drank, bittergarnituur, en zure hosts

Deze kamer interesseerde me al een tijdje. Eerst stond deze bekend als Café Voorburg. Een café thema spreekt me altijd wel aan. Er is iets los en gezelligs aan, samen met dat je gewoon veel kan met het thema en de bekendheid die het bij veel mensen heeft. Onlangs is Missionroom overgekocht door nieuwe eigenaren. Dit ging gepaard met een rebrand van het bedrijf en nieuwe namen voor de kamers. Speaking of which, succes met het onthouden van deze.
De ontvangst is niet bepaald gastvrij. Nadat we Christina's Nightmare hebben afgerond worden we in de ontvangst gedropt zonder een verder woord om te wachten tot de kamer af is. Hierna zien we geen personeel meer tot het tijd is (bijna een uur later). Deze host heeft er nog minder zin in dan de andere en brengt de intro van de kamer met een uiterst gebrek aan overtuiging. Het is jammer dat het politie-aspect van Missionroom weg is, dat had bij deze kamer heel leuk gewerkt met een briefing, outfits, en dergelijke. Wederom speelt er een filmpje met alle regels die iedereen die meer dan 5 escape rooms heeft gespeeld al lang en breed weet. Gelukkig werkt het scherm deze keer wel.

Hoewel het decor en de sfeer niet uitstekend zijn zijn ze op zijn minst passend. Props die passen in de setting en authentieke decorstukken helpen behoorlijk mee. Hier wordt gegaan voor een praktische insteek. Vrijwel alles wat er staat wordt gebruikt, maar meer decoratie kun je ook niet verwachten. Er kan qua invulling en sfeer in ieder geval veel meer uit gehaald worden. Het verhaal gaat precies de kant op die je verwacht en biedt verder geen verrassingen. De kamer kan trouwens een stofbeurt gebruiken.

De puzzelflow ligt ons gelukkig beter dan die van Christina's Nightmare. Puzzels hebben op zijn minst een kern aan logica en hebben veel minder de neiging om dwaalsporen in te gaan of je te desoriënteren. Echter hebben we hier ALWEER red herrings! Sleutels die je niet hoeft te gebruiken, iets dat toch echt wat lijkt maar het niet is, en ruis. Waarom? De extra uitdaging, zegt onze host. Nee, dat is gewoon afleiding dat het spel in de weg zit. Haal het weg en zet daadwerkelijk leuke puzzels in de kamer. In het introfilmpje wordt je zelfs iets vertelt dat je niet mag doen, dat je toch echt zal moeten doen om voortgang te boeken in de kamer. Dit is al erg genoeg, maar je wordt vertelt om dit niet te doen voor je eigen veiligheid. Als dit niet de bedoeling was dan had ik mezelf echt kunnen bezeren. Dit zijn de soort dingen waardoor mensen gevaarlijk gaan doen bij andere escape rooms. Haal dit alsjeblieft uit de video en maak duidelijk dat het ding in de kamer bij het spel hoort.

Als we klaar zijn kan onze host ons niet snel genoeg uit de kamer halen om ons vervolgens weg te staren. Ik snap dat je personeel nodig hebt, maar huur dan iemand in die er op zijn minst zin in heeft. Deze jongen veranderde nog net niet in een citroen zo zuur was hij.

De kamer is prima, maar kan verbetering gebruiken wat betreft de red herrings, de gameflow, en de service. Het kost denk ik niet veel om deze kamer nou net dat stukje extra op te krikken. Nu is hij nog iets onder de maat, vooral voor de 130 euro die je betaalt.

Een frisse wind waait door de Gouden Kooi

Mijn beeld van de Gouden Kooi was voor deze kamer eerlijk gezegd niet al te goed. Het Geheim van Sint-Rumoldus vond ik leuk, maar totaal niet op het niveau waar het naar opgehyped werd. Een leuke kamer met ambities, maar onder het niveau dat de toppers van Nederland toentertijd hadden. Toen de Wraak van Han werd aangekondigd met een van de meest bizarre trailers en goedkoopste posters ooit (serieus, kijk nou naar dat onding) dacht ik dat de Gouden Kooi helemaal van het padje was gegaan. Ik en mijn teamleden hadden zelfs grappend bedacht dat er een complot moest zijn met al die goede reviews, want dat kon toch niet? We gaan het zelf maar ondervinden!

Ontvangst bij de Gouden Kooi is professioneel en ruim, doch enigszins afstandelijk. We worden geïntroduceerd aan de basisregels die we als ervaren speler echt niet nog een keer hoeven te horen alvorens het spel mag beginnen. De intro is wat knullig, maar ergens lijkt dit ook wel de bedoeling. Het plot is...bijzonder. We gaan voor onze eerste werkdag bij een aircobedrijf een klus klaren op een locatie waar blijkbaar een airco op hol is geslagen. Dat klinkt idioot en het wordt nog idioter, maar als ik je nog meer vertel dan spoil ik alles.

De kamer begint vrij hetzelfde als Rumoldus, maar hier komt het geheel beter over. De toon is luchtig (haha) en de kamer gaat daar met volle overtuiging voor. Subtiele grapjes, rare opmerkingen, en kleine wtf-momentjes geven deze kamer een vreemd sfeertje. De kamer kan wat meer 'levend' voelen en er kan meer met verlichting worden gespeeld dan er nu gedaan wordt, maar dit decor maakt veel goed! De kamer is gigantisch en de setting verandert vaak. Elke ruimte is prachtig gedecoreerd en afgewerkt. De muziek is ook geweldig en klinkt goed, al staat het wat zacht.
De indeling van de ruimte is daarbij briljant. Grote escape rooms worden doorgaans snel lege escape rooms, maar de Gouden Kooi zorgt er voor dat je hier elke centimeter van de kamer gezien en maximaal benut hebt. De kamer kent zelfs een enkele mindfuck, op een manier die zo heerlijk subtiel is. Pas als je er over na denkt vraag je je af hoe ze het nou toch gedaan hebben.

De kamer flowt uitstekend, al komt dat deels omdat de kamer vrij makkelijk is. De puzzels zijn gelukkig erg leuk en zeer creatief. Er is constant wat te doen en de kamer zit stampvol met opdrachten, dus je krijgt hier je geld waard. Veel puzzels werken op communicatie en rolverdeling met een fysiek randje. Drie keer raden wat voor puzzels ik van hou!
Het gebeurt jammerlijk wel vaker dat wat je doet vreemd is in de context. Waarom is hier nu een puzzel? Waarom werkt dit zo? Dit slaat nergens op voor wat het is. Er zijn duidelijk vaker dingen gedaan 'omdat het cool is' zonder te bedenken of dat sense maakt bij wat het moet voorstellen. Denk aan een behendigheidspuzzel bij een alledaagse machine die geen enkele reden heeft om zo te werken.

Het lukt de Gouden Kooi om de kamer ondanks het compleet idiote plot om alles duidelijk te houden. Tot na de zinderende finale worden wij meegezogen in het avontuur en genieten we volop. Het avontuur dat zich voor ons ontvouwt is grappig en wat vreemd, maar het werkt gek genoeg wel. Denk bij deze kamer eerder aan een soort Austin Powers of Johnny English gevoel en dan zit je vrij dichtbij. Dit zou zelfs nog een leuke familiekamer kunnen zijn.

Het lijkt er op dat ik nu ook in het reviewcomplot zit. Wat een topkamer! Op elk punt is de Wraak van Han een verbetering bovenop Rumoldus en de kamer maakt de Gouden Kooi een powerhouse in de Benelux. Prachtig decor, heerlijk spelverloop, uniek plot, en een aparte sfeer staan je hier te wachten. Ik zou graag nog de thematisering wat meer sense zien maken en iets meer sfeer zien qua licht, maar dat moet je absoluut niet tegenhouden. Een van de beste van België!

Een antikapitalistische nachtmerrie

België begint een inhaalslag te maken in de escaperoomwereld. Waar enkele jaren terug er nog maar een handvol goede kamers waren stijgt het niveau nu keihard. Toentertijd was voor mij Hunting Season de top van wat ik van de scene had gezien. Kon The Toy Factory dit niveau overstijgen? We gaan het zien.

The Toy Factory begint vanaf de voordeur direct in thema en jemig wat is dit kneitergoed gedaan. De sfeer, het decor, de details, alles klopt. De eigenaar Wout gaat op in zijn karakter met zo'n duivels plezier dat het niet anders kan dan dat je wordt meegenomen in zijn enthousiasme. Het is onze eerste werkdag (ja hoor, we hebben dit plot weer) en we kunnen het maar beter goed doen! Als de intro is afgerond begint onze werkdag dan toch echt.

Het verhaal bij The Toy Factory is natuurlijk dat dit onze eerste dag is bij deze fabriek. Echter is dit niet de meest stabiele werkplek en zijn we niet bepaald professionals in het vak te noemen. Het geniale hier is dat dat precies is waar Toy Factory om draait. Er zijn geen grote onthullingen, geen vreselijke geheimen, geen rare moordenaars, maar gewoon een vreselijke werkplek. De fabriek valt uit elkaar waar je bij staat en dit is waar Toy Factory nog een enorm sterk punt uit haalt: humor. Beeld jezelf in dat je met een paar andere sukkels de hoofdrol speelt in je eigen slapstick film. Alles wat je doet gaat expres hilarisch fout om jou er als idioot uit te laten zien. Ik heb nog nooit een kamer gezien waarbij de humor op deze manier toegepast wordt. Ik heb me hier stuk gelachen en omdat het zo sterk in het spel verweven zit wordt de humor nooit op je afgedwongen, maar komt het voort uit hoe jij het spel speelt. Dit is heel moeilijk te omvatten, maar het is uiterst uniek en ik ben fan!

De puzzels zijn leuk bedacht en volgen knap een rode draad tot aan het einde van de kamer. Er zijn een paar puzzels die een beetje gek zijn en wat uitstapjes maken in kwaliteit, maar over het algemeen speelt de kamer heerlijk. Alle opdrachten zijn goed in thema en worden onderbroken met een paar bijzondere momenten die een unieke twist geven aan het spel. De ideeën zijn vaak doodsimpel, maar werken daarom zo goed!
Sfeer en decor zijn perfect uitgevoerd en ik sta verstelt van het niveau aan detail hier. Het geluid en de muziek zuigen je verder deze wereld in. Ik merk dat dit een van die weinige kamers is waar ik oprecht even vergat hoe de escape room in elkaar zat en veel meer bezig was met het verhaal.

Als ik Toy Factory in het kort moet beschrijven zou ik het een perfect mix noemen tussen een traditionele take op escapen en een speels onorthodoxe onvoorspelbaarheid. Hoewel de opdrachten altijd duidelijk en logisch zijn weet je nooit wat te verwachten. De kamer houdt het simpel en zoekt tegelijkertijd de grens op van wat mogelijk is. De puzzelflow is altijd duidelijk en helder terwijl er constant creatieve unieke momenten zijn die compleet uit het niks komen. The Toy Factory is een must-play in de Benelux en voor iedereen de moeite waard. Uiterst uniek in zijn aanpak!

Eindelijk wraak na meer dan 4 jaar!

Gelukkig nieuwjaar! Ondanks de kater is het tijd voor een escape room! De Bezetting was voor mij een zeer persoonlijke kamer. Deze kamer stond vroeger op een andere locatie bekend als Universiteit in Verzet en was mijn elfde kamer en allereerste review ooit in 2019. Deze kamer maakte toen indruk op me, maar blijft tot op vandaag een zwarte vlek op mijn lijst van gespeelde kamers. De kamer werd afgrijselijk slecht gehost en ik heb de kamer voor maar 2/3 kunnen spelen. Om nu opnieuw terug te kunnen komen voor wraak voelt buitengewoon goed.

Rox heeft een sfeervolle ontvangstruimte op een bereikbare locatie. Er is zat parkeerplaats en de locatie is een van de meest fotogenieke plekken in Nijmegen. Wij hebben hier serieus op de parkeerplaats al een paar van de hardste groepsfoto's van dit jaar kunnen maken.
Hoewel we helaas niet de basic intro praat bespaard worden maakt de rest van de intro veel goed. Een kleine verrassing gekoppeld met een van de beste introfilmpjes die ik in tijden gezien heb brengt ons in de setting van de tweede wereldoorlog. Wij staan als studenten voor een keuze. Buigen wij onder de Duitse bezetter of niet? Door middel van een mooie overgang de kamer in wordt duidelijk dat er maar één antwoord is. Oranje zal overwinnen!

Het verbaast mij dat WO II als thema zo weinig benut wordt in Nederland. Het thema leent zich uitstekend voor een emotioneel en spannend avontuur, vooral in een stad zoals Nijmegen. Gelukkig is duidelijk dat Rox dit begrepen heeft! Het decor ziet er goed uit met oude houten vloeren, sfeervolle belichting, en mooie touches. De sfeer is zo heerlijk kloppend met het verre onweer en het getik van regen terwijl op de radio oude muziek speelt. De reis die we maken is spannend en voelt kloppend. Alles wat we doen en meemaken past. Er is een enorme focus op authenticiteit en historische nauwkeurigheid bij De Bezetting. Dit alleen al maakt de kamer absoluut de moeite.

Hetzelfde kan gezegd worden voor de puzzelflow. We gaan vrij snel door de kamer heen, al kan ik me voorstellen dat dit voor de meer onervaren groepen een uitdagende kamer zal zijn. Meerdere puzzels vereisen nauwkeurigheid en zijn vrij uitgebreid. Op een punt lijkt de kamer parallel speelbaar, maar gaan de puzzels pas in een zekere volgorde af. Dit kan net zo goed een technische storing zijn geweest.
Er zijn wat puzzels die wat "ouder" aan voelen en je tegenwoordig minder snel in een kamer zou zien, maar dat maakt de kamer er niet zozeer minder om. Wederom zien we hier weer de focus op authenticiteit terug. Het idee van De Bezetting is om je te confronteren met keuzes die jongeren ten tijde van de tweede wereldoorlog ook moesten maken en dat doet het op een slimme manier. De opdrachten en puzzels die je uitvoert zouden logisch gezien passen voor jongeren die destijds in het verzet zaten. Wij ontcijferen verborgen berichten, wij ontkennen het gezag van de bezetter, en wij duiken onder. De kamer eindigt met een duidelijk opbouwende serie aan puzzels en een rebelse conclusie. Naast dat ons persoonlijk vendetta met deze kamer nu eindelijk de wereld uit is is het een zeer passend einde. De kamer vertelt een verhaal door de puzzels en de handelingen die je verricht. Het feit dat dit verhaal vertelt wordt door wat jij doet in plaats van dat je maar moet luisteren of lezen zoals wel vaker bij escapes geeft het impact.

De enthousiaste eigenaar van Rox, Mark, begeleidt ons door de kamer en is ook na het spel aanwezig om met ons na te praten. Wederom merk ik hier de gedrevenheid om alles historisch nauwkeurig te hebben en ik hou daar van. Die gedrevenheid maakt deze kamer zo bijzonder. Blijkbaar hadden ze hier flink wat steun van de Nijmeegse universiteit voor deze kamer en het is vet om te zien wat dat allemaal mogelijk heeft gemaakt.

De Bezetting is een bijzondere kamer. Het was heel fijn om hem na 4 jaar eindelijk af te kunnen maken en hem te kunnen waarderen zoals het hoort. Naast mijn persoonlijke vendetta met de kamer ben ik blij dat een kamer zoals dit bestaat. Een mooi gedecoreerde, sfeervolle kamer met puzzels en opdrachten die allemaal uitstekend passen in de setting. Het tweede wereldoorlog thema wordt niet vaak genoeg in escape rooms benut en Rox doet het gelijk meesterlijk goed. Kom naar Rox en ga genieten!

Een alchemische uitdaging

Mijn eerdere bezoek bij Escape Unlimited voor de Vliegende Hollander was in de smaak gevallen. Aangezien beide kamers hier vanaf 14 januari niet meer speelbaar zijn had ik besloten om er vaart achter te zetten om deze nog mee te pakken.
De locatie is goed bereikbaar met de auto met zat parkeerruimte. Zodra we binnen zijn kunnen we het spel al in. Ik zou je graag vertellen wat het verhaal is, maar ik volg er eerlijk gezegd helemaal niks van. Het spel begint met een (iets te) lange spraakopname om het verhaal te vertellen en we gaan er voor!

Verwacht hier geen steriel laboratorium. Deze kamer gaat namelijk over alchemie! Ik heb altijd wel een zwak voor dit thema omdat het zo veel kansen geeft tot een kleurrijk decor, creatieve verhalen, en leuke puzzels. We krijgen voor we beginnen nog de waarschuwing dat de kamer niet is wat het zou moeten zijn vanwege de onverwachtse sluiting. De kamer is gebouwd in september en kort daarna werden ze al verplicht te sluiten. Afwerking en wat andere feiten zouden dus niet op het gewenste niveau zitten. Het is natuurlijk begrijpelijk, maar tegelijkertijd speelt het wel mee in de ervaring. De afwerking is hier veel minder op niveau dan bij de andere kamer en dat is jammer. De spullen die er staan en de inrichting er van zijn wel van mooie kwaliteit en goed ingericht. Het valt me op dat het decor hier vooral bestaat uit mooie houten kasten en hoewel die heel sfeervol zijn voelen ze ook een beetje 'makkelijk' om ruimte te vullen en spullen in kwijt te kunnen. Daarnaast komen veel van de spullen direct uit de 3D-printer en dat zie en voel je direct. Het is misschien logistiek gezien praktisch, maar het voelt zo goedkoop en past totaal niet in de sfeer.
Het verhaal is onnodig complex. Het spel wordt af en toe stil gelegd voor spraakopnames die ons meer vertellen over wat er nou gebeurt, maar dit gebeurt te vaak. Het verveelt snel en het is veel te lastig voor zijn eigen goed. Als je een kamer over alchemie gaat spelen dan wil je niet een plot over chantage, vreemd gaan, en duivelarij. Zeg gewoon dat onze leermeester er even niet is en we de stoute schoenen aantrekken om goud te maken of zoiets.

Bij de Vliegende Hollander bewees Escape Unlimited een creatieve blik op puzzels te hebben en hoewel dat hier ook het geval is voelde ik me iets minder onder de indruk. De kamer kent wat creatieve uitschieters met wederom een highlight van een puzzel, maar het valt op hoe overeenkomstig de twee kamers zijn. De puzzels zijn niet precies hetzelfde, maar veel van dezelfde spullen en ideeën worden gebruikt. Hoewel hier wat andere dingen geprobeerd worden dan bij de andere kamer hoop ik wel dat voor toekomstige projecten het wat minder safe wordt gespeeld. De kamer mist helaas ook een fatsoenlijke eindpuzzel of finale en eindigt vrij onceremonieel.
Waar de kamers wel in verschillen is de uitdaging, die hier veel groter is dan bij de Vliegende Hollander. Over het algemeen zijn de puzzels veel pittiger en meer diepgaand. Wij zijn met 4 ervaren spelers en hadden na 52 minuten het spel gewonnen. Ik denk dat een groep nieuwe spelers hier flink stuk op kan gaan.

Het laboratorium blijkt een uitdagende en creatieve puzzelkamer die helaas beperkt is door zijn omstandigheden. De kamer toont potentie, dus het is jammer dat dit nooit zal kunnen ontbloeien. De afwerking en het verhaal had ik graag anders gezien en mogelijk zou dit verbeterd zijn als de kamer meer tijd had gehad. Verder zie ik veel overeenkomsten met de andere kamer qua decor en puzzels, dus hoop ik niet dat we hier de grenzen van Escape Unlimited al gezien hebben. De eigenaar heeft inmiddels een nieuwe locatie gevonden in Rosendaal en ik hoop van harte dat hij hier wel mag gaan blijven. Kom in de tussentijd deze en de andere nog snel spelen.

Vergane Realiteit

Ik weet niet hoe jij je pakjesavond viert, maar als je het niet met een escape room doet dan doe je het verkeerd! Met die instelling staan we deze avond voor de deur bij Time. Hier beweren ze een combinatie te zijn tussen het traditionele escapen en virtual reality. Waar een pure VR kamer mij doorgaans niet trekt maakte de combinatie mij nieuwsgierig. Het heen en weer springen tussen de twee werelden en de belofte van een puzzelflow die daarop in zou spelen klonk zeer interessant. Alvast een waarschuwing. Als je de kamer wil spelen, boek hem dan doordeweeks aangezien in het weekend de prijs veel hoger is. Ik snap een klein prijsverschil, maar van 99 naar 129 euro is wel heel veel!

Er is zat gratis parkeerruimte en een ruime ontvangst, al komt die een beetje uitgeleefd over. Ze hebben hier nog zat andere VR / fysieke escape combispellen en ze richten zich hier meer op grote groepen en bedrijven. We krijgen in de intro uitgelegd hoe de VR brillen werken alvorens een video te kijken die ons het plot uitlegt. Het ziet er prima uit, maar er is behoorlijk in geknipt, vermoedelijk omdat de acteur niet zijn tekst kon onthouden. We zullen moeten tijdreizen naar de toekomst om het einde van de wereld te voorkomen. Hoe precies en waarom? Geen idee, gewoon doen en terug komen. De video kijken we in een aparte kamer alvorens naar de daadwerkelijke kamer geleid te worden wat voor mij heel gek overkomt. Waarom de moeite doen om je te immersen alvorens dat weer helemaal af te breken? Het kan prima in de kamer zelf afgespeeld worden dus ik snap niet waarom dat niet gedaan wordt.

Het kon eigenlijk alleen maar tegen vallen voor Time. Tijdreizen is een ongelofelijk moeilijk thema dat naar mijn ervaring eigenlijk nooit goed gedaan wordt. VR is een unieke blik hier op die mooi uitgevoerd kan worden, maar het wordt al snel duidelijk dat hier niet het budget of de visie is om dat uit te voeren. Eerste indrukken van de kamer bevestigen die vermoedens verder. De kamer is beperkt qua decor en het allegaartje aan props dat er staat heeft onderhoud nodig. De vloer en het plafond zijn kaal, de muren zijn van spaanplaat, en het decor is random. Het is niet duidelijk wat deze kamer nou moet voorstellen. Is dit een abstracte representatie van de tijd of een concrete ruimte? Het maakt als geen van beide sense aangezien de props die er zijn het totaal niet eens met elkaar zijn over wat de toon moet zijn. Verder kan je niks van de sfeer verwachten behalve dat het licht aan staat en dat de Best Of van Hans Zimmer op staat.
Als we eenmaal naar de toekomst reizen gelden dezelfde opmerkingen. Hier komen we ook voor het eerst het VR gedeelte tegen en het is vrij schattig gedaan met een van de meest voorspelbare effecten die je kan verwachten. Als ik je vertel dat je moet gaan zitten met een VR-bril op omdat je naar de toekomst gaat reizen, wat verwacht je dan dat er gebeurt? Juist, dat ja! Naar mijn vermoeden zit de VR er in om dit stuk te rechtvaardigen.

In het daadwerkelijke spelverloop zien we de VR één keer terug en dit kan door maar 1 persoon gedaan worden. De invloed hier van op de rest van de kamer is zeer beperkt en het vormt slechts een fragment van de ervaring. Persoonlijk vond ik dit gedeelte ook totaal niet boeiend. Als je hier komt hopend op een vernieuwende combi tussen VR en traditioneel escapen, dan zal je het hier niet vinden.
Wat er dan nog over is van de gameflow is doorgaans prima, maar tegelijkertijd vrij gek. Je zal alle puzzels of varianten daar van wel kennen, maar daar is in principe niks mis mee. De eindpuzzel is echter een gek uitstapje met een gebrek aan duidelijkheid. Ik vind het idee van deze puzzel heel leuk, maar het mist een essentiële stap om deze intuïtief logisch te maken. Ik zou trouwens een max van 4 spelers aanraden vanwege hoe het spel in elkaar zit. Meer dan dat en het wordt krap.

Helaas erger ik me hier ook aan de begeleiding. Hints en andere vormen van begeleiding worden ons letterlijk verteld door de host over een intercom. Een onderdeel eerder in het spel is kapot, maar dit is in de kamer niet duidelijk dus dat wordt ook maar verteld over de intercom. Later in het spel krijgen we van de host te horen dat hij per ongeluk een belangrijke video heeft overgeslagen en die niet alsnog kan afspelen. Direct daarna slaat hij per ongeluk een puzzel over die we dan ook niet meer kunnen spelen. Hier krijgen we geen excuses voor, terwijl het wel onze ervaring beïnvloedt. Deze jongen benadert het duidelijk gewoon als een bijbaan en de passie ontbreekt bij het napraten, dus we zijn al vrij snel weer weg.

Helaas was Time voor mij niet een heel positieve ervaring. Ik zou de kamer niet vreselijk noemen, we hebben prima gespeeld, maar het kan hier allemaal gewoon zo veel beter. Het daadwerkelijke VR gedeelte is zeer beperkt en wat er staat is niet boeiend of van toegevoegde waarde. De integratie met de fysieke escape kan ook beter. Daarbij kunnen het decor en de sfeer een boost gebruiken, vooral voor een thema zoals dit. Onze host hielp de ervaring helaas niet mee, dat is gewoon pech. Mogelijk zijn de andere spellen die hier de VR / fysieke escape combi maken van betere kwaliteit, maar deze kun je wat mij betreft overslaan. Al helemaal als het weekend is.

Wij zullen varen!

Last-minutes verlopen soms niet al te soepel. Na iedereen in de regio wel gebeld te hebben en nergens meer terecht te kunnen kwam ik uit bij Escape Unlimited te Zevenbergen. Ongeveer een uur weg, maar het zag er veelbelovend uit en Robin, de eigenaar, was gelukkig meewerkend om het mogelijk voor ons te krijgen. Een uurtje rijden dan maar!
De locatie zit op een industrieterrein en heeft zat ruimte om gratis te parkeren. We worden enigszins gehaast ontvangen en mogen gelijk beginnen met spelen. De eigenaar host twee kamers tegelijk en dat heeft minder mijn voorkeur. Ik snap dat hier wel (financiele) redenen achter zitten, maar alsnog. De kamer begint met een klassieke voice-over. Het is een beetje cheesy, maar goed ingesproken en helder verstaanbaar. We gaan een schatkaart zoeken in het huis van een hoge pief in het VOC-tijdperk. Als we die niet vinden, dan zwaait er wat...

De kamer verbaast me aangenaam qua decor. De decourstukken zijn netjes onderhouden, sfeervol, en passend. Denk aan massief houten kasten, grote kisten, en verbazingwekkend veel kleine decorstukjes. Desondanks die mooie kleine decorstukjes is er nooit een probleem met ruis. Het enige jammere is dat de afwerking van de kamer soms wat gebrekkig is. Dingen zoals de deur naar binnen (een fel witte kantoordeur) kunnen meer in thema en het systeemplafond is soms zichtbaar. Dat haalt je er soms wat uit, maar het is duidelijk dat hier een poging gedaan is om qua decor wat moois neer te zetten.

De kamer is helaas vrij statisch. Er gebeurt niet heel veel spannends en we houden ons vooral bezig met lekker lineair puzzelen. De puzzels zijn bekend, maar kennen net wat twists om ons te verrassen. Een puzzel specifiek stak uit in fun factor in originaliteit. De kamer is wel erg makkelijk. We haasten ons totaal niet, maar zijn toch heel snel klaar. De flow blijft de hele tijd soepel, op een moment na, en we zijn met een recordtijd de kamer uit. Het is toch wel jammer als het zo snel over is terwijl we daar helemaal ons best niet voor doen. De hints kwamen daarbij ook vrij snel en jammerlijk buiten thema. We hadden misschien meer de ruimte mogen hebben. De kamer lijkt me het beste geschikt voor 2 ervaren spelers of een groepje beginners. Meer dan 4 mensen lijkt me hier ook al snel krap.

Na de kamer kunnen we nog even uitgebreid napraten met Robin, die al zijn ambities met ons heeft kunnen delen. Helaas zal hij in december moeten vertrekken van deze locatie. Ik wens het hem van harte toe dat hij een mooie nieuwe plek vindt om zijn passie voort te zetten. Als ik hoor wat hij nog allemaal wil kan hier iets heel vets uit komen!

De Vliegende Hollander zal je een uurtje (of een stuk korter) vermaken met leuke, doch makkelijke, puzzels in een mooi decor. De afwerking mag sterker en het totaalbeeld beter, maar hier zit wel zeker wat leuks. Als Escape Unlimited weer elders zijn deuren opent zal ik van de partij zijn.

"Woah, die gast speelt goed boos!" "Nee, das gewoon een andere speler die het niet snapt."

Prison Escape is al jaren een twijfelaartje op mijn wishlist. De ene persoon zegt dat het ongelofelijk is, de andere zegt dat het helemaal niks is. Het is natuurlijk niet traditioneel escapen en meningen kunnen verschillen. Zou het wel werken met zo veel spelers? Wat houdt het spel nou echt in? Na al die jaren twijfel had ik er genoeg van. De verhalen die ik hoorde op de Beyond the Game podcast over Prison Escape klonken toch wel heel vet dus ik nam de gok en ben er met enkele vrienden gewoon voor gegaan.
We komen op tijd op het ophaalpunt aan waar we gratis kunnen parkeren. De hoeveelheid plekken is echter beperkt en er is nauwelijks mogelijkheid om naar het toilet te gaan. Dit wordt trouwens al helemaal onmogelijk met 130 mensen die wachten om opgehaald te worden dus je kan maar beter onderweg een tankstation of bosje opzoeken. We worden buiten character geïntroduceerd aan wat het spel ongeveer inhoudt waarna het spel pas echt mag beginnen. De bus rijdt voor om ons af te voeren en vanaf dat moment zijn wij allemaal enkel gedetineerden.

Wat is het toch goed bedacht, als je fatsoenlijk een prison escape wil doen, dan heb je een echte gevangenis nodig! De muren van het pand doemen voor ons op en het is duidelijk dat we hier de komende uren als ratten in de val zitten. Het eerste half uur van Prison Escape is werkelijk meesterlijk. Er komt zo veel op je af, maar niks wordt je strot in gedauwd. Als je goed op let zul je allemaal details zien. Dit karakter heeft deze zwakte, die ene heeft een band met die andere, die bewaker heeft dit geheim, enzovoort. Dit kun je ook allemaal missen. Iedereen ziet hier iets anders en dat maakt jouw bijdrage waardevol. Ondanks dat dit enkel opbouw en introductie is zijn de settings en hoe we deze doorlopen verhalend ontzettend sterk. Dit deel kan zo saai zijn, maar werkt hier juist geniaal. Elke acteur is perfect gecast en speelt het hele spel diens rol met volle overtuiging.

En dan gaan we voor mijn gevoel de mist in. Na dat sterke eerste half uur raakt het spel de focus kwijt. We staan vaak stil in een rij te luisteren en toe te kijken in plaats van nou echt wat te doen. We maken veel mee, maar we doen weinig. De stukken dat we vrij zijn om te bewegen (en die zijn er vrij weinig) is het niet duidelijk wat we nou moeten doen. Er is een gebrek aan kadering. Waar mag ik heen? Met wie praat ik? Waarom? Wat zeg ik? Je hebt hier niet één verhaallijn, maar meerdere en het is aan jou om er één te vinden en te volgen. Ik heb geprobeerd meerdere lijnen te volgen en een lijn kon ik niet vinden, een andere was te druk bezet, en de bij de laatste was het niet duidelijk wat ik kon doen. Dit komt deels door het pand. Het is vet om in een echte gevangenis te spelen, maar het zijn veel gangenstelsels met weinig open ruimtes. Het werkt beklemmend, maar je mist het formaat van het geheel. Uiteindelijk kom ik bij een einde terecht wat voor mij geen voldoening biedt. Ja ik ben ontsnapt, maar ik ben er voor mijn gevoel gewoon uit gelaten. Ik miste hier de stijgende lijn. Ik heb niet het idee dat ik naar een finale opbouwde, maar dat ik in de laatste 5 minuten de deur uit gezet ben. Bij navragen hadden meerdere van mijn medespelers ook dit idee.

Naast het probleem met kadering kent Prison Escape een ander groot probleem en dat is het spelersaantal. Wederom, je speelt hier met 130 man. Dat zijn héél veel mensen en je gaat dus nooit die persoonlijke en opbouwende ervaring krijgen van een reguliere escape met acteur. De structuur is hier aangepast om mee om te gaan, maar het is naar mijn mening regulier te druk om het spel goed mee te krijgen. Als je achterin de rij staat terwijl er vooraan iets gebeurt krijg je dat nooit goed mee.

Dan komen we bij het grootste probleem: De andere spelers. Nou bedoel ik niet dat ik iedereen blind haat omdat ik ze niet ken. Veel mensen snappen gewoon niet wat ze komen doen en je hoeft dan maar een paar rotte appels te hebben om het spel compleet te verpesten. Ik vraag mij af of het altijd zo erg is. Mensen klimmen over hekken, duwen acteurs opzij, negeren bevelen, lopen door dramatische scenes heen, breken alle spelregels, het kan niet gek genoeg of het gebeurt. Zo kom ik er zelf nooit in. Er wordt daarbij verbazingwekkend weinig ingegrepen. Als je in een gevangenis staat die genadeloos hoort te zijn en mensen staan hardop door de directeur zijn verhaal heen te praten zonder gevolg dan doet dat gewoon afbreuk aan de ervaring. De acteurs mogen hier veel feller op reageren en dit eerder afstraffen. Laat die mensen push-ups doen of neem ze even apart. Naar mijn mening is het zelfs de beste oplossing om dit soort mensen gewoon uit het spel te halen (vooral gezien hoe veel iedereen betaalt).
De debriefing aan het einde is enorm energiek en het is overduidelijk hoe ontzettend goed doordacht deze ervaring is. De logistiek, de passie, de energie, de liefde, ik voel het allemaal hier, maar dat maakt het ook zo zuur om te bedenken hoe het voor ons verlopen is.

Het is eerlijk gezegd waar ik al bang voor was. Prison Escape is een ontzettend ambitieuze ervaring, met flink wat knelpunten. Dit kan echt ongelofelijk zijn, maar dat was het voor mij helaas niet. Ondanks de vette locatie, de geweldige acteurs, en de vele vette settings kwam ik er niet lekker in. Ik mis kadering in mijn mogelijkheden tijdens het spel en stoor me aan het hoge spelersaantal. Daarnaast mag er veel strenger worden omgegaan met wangedrag tijdens het spel. Blijkbaar zijn er plannen voor een nieuw spel in de nabije toekomst en dan hoop ik dat deze punten worden aangepakt. Ik zou het graag nog een keer een kans geven!

Response by Prison Escape Doetinchem

2023 November 03

Bedankt voor je waardevolle review! We zijn erg blij dat je ons concept zo weet te waarderen en zijn dan ook dankbaar dat je deze verbeterpunten met ons deelt. Zo help je ons om deze productie nog beter te maken en om onze nieuwe productie goed van start te laten gaan.

De meest kritische 10 die ik ooit heb geschreven

Eindelijk! The Non Believers, een kamer waar ik welgeteld meer dan 3 jaar op heb zitten wachten, ging open! Ik was al enorm fan van Rebecca toen deze uit kwam en kon toen al niet wachten op iets nieuws van Jordin. Er is veel tijd over heen gegaan dus wie weet wat we konden verwachten. Als je zo lang bouwt moet het wel wat zijn, toch?
Parkeren kan gratis voor de deur. De ontvangst en de weg er naar toe zijn (deze keer wel) netjes aangekleed en zetten een aangename sfeer. We worden warm ontvangen door Melvin en mogen na een toiletbezoek en het opbergen van de spullen beginnen. We bevinden ons in het dorpje Pittleburg. In dit spel nemen wij de rol aan van de kinderen van de lokale pastoor. Pittleburg is een streng gelovig dorpje, maar wij komen niet opdagen voor de zondagsdienst. Wat zou onze vader vinden van deze blamage als hij thuis komt?

Dat plot klinkt misschien niet wereldschokkend, maar geloof me als ik zeg dat deze kamer echt de meest gestoorde kanten uit gaat. De intro is al een gigantische technische flex die eerder doet denken aan een dark ride dan een escape room. Vanaf het eerste moment is The Non Believers vastberaden om jou omver te blazen. Dit is met gemak een van de meest technisch indrukwekkende kamers ter wereld. Je wordt vanaf het begin gebombardeerd met het ene na het andere gigantische effect. Technisch zijn er weinig kamer die hier aan kunnen tippen. Aan het einde van de kamer zijn we allemaal compleet overprikkeld en krijgen we gelukkig even de tijd om alles te plaatsen. Geloof me, je gaat die 5 minuten na de kamer nodig hebben want er komt niks logisch meer uit je mond.

De kamer moet een huis (en nog veel meer) voorstellen en dit is met oog op detail uitgevoerd. Het is gigantisch (zo'n 400-500 m2) en blijft maar gaan. Je bent constant in beweging met het ontdekken van nieuwe ruimtes, effecten, en puzzels. Het prachtige decor is intussen strak afgewerkt en sfeervol ingericht. Soms zijn er wel enkele stukken die ik dan wat minder mooi of enigszins leeg vind. Het is vreemd om te zien dat er sommige ruimtes zo mooi zijn gedaan en dan andere iets minder, maar dit staat misschien nog op de planning.
De muziek in de kamer is vanaf het begin gelijk bombastisch en meeslepend, wat eerst vet is totdat je er na een half uur wel genoeg van hebt. Ik ben iemand die erg op geluid let in kamers en dit was voor mij too much. De muziek is constant zo bombastisch en alomvattend dat je nooit rust hebt. Soms past de intense muziek gewoonweg niet bij wat je doet en is er even behoefte om de kamer wat meer te laten ademen, maar dat komt helaas nooit.
Het verhaal blijft wel goed te volgen. Door middel van professionele stemacteurs wordt onze reis begeleidt leren we meer over de ware aard van Pittleburg. Wat ik dan minder vind is het feit dat je hier mensen anders dan jezelf representeert. Je speelt hier in feite de kinderen en dat maakt het voor mij wat lastiger om in het verhaal te komen.

De spelflow blijft voor ons goed gaan en we zijn er met 100 minuten speeltijd weer uit. De puzzels wisselen tussen een kort en simpel opdrachtje en langere puzzels waar je enkele minuten mee bezig zal zijn. Desondanks zijn er weinig uitdagende puzzels in de kamer, maar is het meer een geval van goed opletten en overzicht houden. Een enorme kracht van de kamer is dat de puzzels het verhaal vertellen en in de sfeer passen. Elke puzzel zit er met een reden in en alles voelt passend. Ik kan dit enorm waarderen, vooral met een kamer die zo verhalend is als dit.

Als we na het spel (totaal overprikkeld) met Melvin aan de bar zitten bij te komen begint het in te dalen. Wtf was dit? Dit kan toch niet? Langzaamaan komen we op gang om over het spel te praten. Er is alle tijd en ruimte voor ons en uiteindelijk we hier nog veels te lang gezeten. Als we het eenmaal over het verhaal hebben krijg ik echter ineens te horen dat mijn interpretatie daarvan niet klopt. Echter voelde die voor mij heel logisch en ik snap niet helemaal hoe het dan zou moeten werken. Ik vond persoonlijk mijn eigen interpretatie zelfs een stuk leuker dan wat er blijkbaar daadwerkelijk gebeurde. Om het zonder spoilers te zeggen, vanaf een zeker punt zijn er meerdere manieren om iets te interpreteren, maar dat is niet de bedoeling. Het is dan jammer om te horen dat mijn ervaring 'verkeerd' is.

Dan is er nog één groot punt waar ik over wil beginnen, namelijk de technische mindfucks in de kamer. Zoals ik al zei gooit de kamer het ene na het andere gigantische effect of technische mindfuck op je af. Dit is vet, maar het komt vaak neer op hetzelfde. Een groot technisch onderdeel van de kamer beweegt, sta stil voor een minuutje, je kan weer door. 10 minuten later los je twee puzzels op en een groot technisch onderdeel van de kamer beweegt, je staat stil voor een minuutje, en je kan weer door. Ja, dit is technisch indrukwekkend en ontzettend knap gemaakt, maar naast dat deze momenten in essentie veel overeen komen doen dit soort gigantische technische dingen gewoon niet heel veel voor mij. Andere vormen van experience liggen mij dan weer meer. Voor mij is het al snel "ja, het grote onderdeel beweegt, en nu?". Er wordt op deze punten weinig tot niks van de speler vereist en aangezien ze in de harde kern zo op elkaar lijken voelt het wel vaker voor mij onnodig. Ik zie in veel reviews dat mensen de mindfucks passend in thema vinden, maar zo heb ik ze zelf doorgaans niet ervaren.

The Non Believers is voor mij een bizarre ervaring geweest. Ik ben namelijk door deze kamer oprecht gaan evalueren wat ik wil van een escape room en of dit dat wel is. Ja, ik ben enthousiast over deze kamer, maar zo enthousiast als alle andere reviewers? Ik zie een andere review dit vergelijken met een pretparkattractie en die vergelijking snap ik. De technische indrukwekkendheid doet voor mij gewoon niet heel veel, terwijl dat wel een van de grote appeals van de kamer is. Waarom dan die 10? Omdat ik niet kan ontkennen dat The Non Believers een wereldschokkende ervaring is en ik het desondanks echt heel tof gehad heb. Het formaat, de duur, de mindfucks, de effecten, de bombast, je gaat dit vrijwel nergens anders vinden. Deze kamer gaat het in de Benelux en internationaal zeer goed doen, dat kan ik je nu al zeggen. De kamer is ongelofelijk en ik heb het hier uitstekend naar mijn zin gehad, iedereen MOET komen spelen. Maar is dit wat ik wil van een escape room? Dat weet ik nou niet...

Vurig vervolg

Het valt nog steeds moeilijk te geloven wat er met Jason's Curse gebeurd is. Voor de niet-ingewijden, een van de classics van de Nederlandse escape-scene was er na een vreselijke brand ineens niet meer. Niet alleen een ramp voor de scene, maar al helemaal voor OuterGround. Je bent een prachtige kamer en een bron van inkomen kwijt, wat nu? Gelijk een nieuwe bouwen, zeggen ze! Een vervolg op de verhaallijn van Jason Blackwire met wat knipogen in het verhaal naar de brand die de kamer verwoest heeft. Na 7 maanden staat Jason's Legacy, maar is het wat?
We worden zoals gewend netjes ontvangen bij OuterGround. Een uitgebreide uitleg blijft gelukkig achterwege als we melden dat we ervaring hebben. We mogen snel beginnen met een intro die je gelijk op de hoogte brengt van het verhaal van Jason en waarom we hier zijn. We nemen de rol aan van een groep inspecteurs die op zoek gaan naar de psychopathische Jason in het huis van de lokale priester. We worden welkom geheten, de deur valt dicht, en onze zoektocht naar Jason mag beginnen!

Jason's Legacy speelt zich in zijn geheel af in het huis van deze priester en als ik huis zeg, dan meen ik dat. Dit is een grote kamer met veel verschillende ruimtes, die ook nog eens verborgen kunnen zijn. De kamers verschillen vaak van grootte, de ene is hoog en ruim, de ander weer compact. We gaan zelfs de hoogte in en ik kan uiterst waarderen hoe uitgebreid de kamer is.
Het decor is doorgaans van hoge kwaliteit en netjes afgewerkt. Sfeervolle inrichting geeft de kamer vaker de indruk een echt huis te zijn, al zijn er plekken waar de kwaliteit dan weer iets minder is. Denk aan A4'tjes met plaatjes die totaal niet passen bij de mooie houten kast waar ze op geplakt zijn. Zonde, maar laat het de pret niet drukken.
Om het verhaal te vertellen hoor je op vaste stukken audiofragmenten van de priester. Deze en andere fragmenten worden door professionele stemacteurs ingesproken en jongens wat maakt dat een verschil! Het klinkt goed en trekt je mee dat (eerlijk gezegd behoorlijk voorspelbare maar vermakelijke) verhaal in. Ik erger me helaas aan de kwaliteit van het geluid en de speakers in de kamer. Misschien komt het omdat ik hier als muzikant zelf bovengemiddeld veel op let, maar de kwaliteit van het geluid buiten de muziek en de voice-overs is soms verbazingwekkend slecht. Daarnaast zijn de speakers zelf ook niet altijd even best. Er speelt bijvoorbeeld dramatische muziek bij een mooie onthulling en dan kan je het nauwelijks horen omdat er 0 bas in zit of omdat het klinkt als een klein speakertje. Je VOELT de muziek vaak niet en soms dan juist weer iets te veel, misschien is dit nog een aandachtspunt om af te stellen.
De sfeer in de kamer voelt spannend terwijl we jagen op Jason, met mooie effecten en een prachtige onthulling die je, als je goed oplet, zal kunnen zien aankomen. Gek genoeg mis ik toch wat dreiging. Het idee is dat er iets van een kwaadaardige aanwezigheid in het huis is, maar hier merk je vrij weinig van. Naar mijn mening had de kamer nog veel enger gemogen. Niet zozeer dat er meer scares per se in moeten, maar je mag meer voelen dat je hier niet welkom bent. Misschien zelfs een acteur of iemand die kort de kamer in komt, al blijft dat natuurlijk lastig met hoe je mensen informeert.

Jason's Legacy is de eerste kamer van OuterGround die 75 minuten is en dat is voor goede reden. De kamer zit tot de nok vol met dingen om te doen dus je kan lekker aan de bak. Ik denk dat je hier minstens 3 mensen bij nodig hebt en dat grotere groepen zelfs nog hun lol op kunnen. Wij gaan pijlsnel door de kamer heen met 2 hints (die vrij snel komen) en zijn na 69 (haha) minuten pas klaar. De flow is daarbij ontzettend lekker. De vele puzzels zijn verspreid door de ruimtes van het huis en verbinden toch naadloos met elkaar door. Ondanks alle ruimtes en het heen en weer rennen is het nooit onduidelijk wat je moet doen of waar je moet zijn. Mijn respect! De focus ligt in de kamer vooral op veel puzzelen met mooie effecten. Soms is het wel heel typisch escaperoompuzzelen zonder een idee van wat het nou in het verhaal betekent.
De kamer is creatief ingedeeld om grotere groepen allemaal iets te doen te geven zonder dat iedereen op elkaars lip zit. Dit betekent wel dat je bij deze kamer veel fysiek bezig bent en taken zal moeten verdelen. Je gaat hier vaak trappetje op, trappetje af, gangetje door, kamer in, dingetje pakken, en terug. Ik hou daar van, maar dit kan sommige spelers misschien te veel worden.
Ten slotte wil ik credits geven aan onze host Raoul! We praten gezellig na en krijgen een kleine backstage tour waarbij al onze vragen beantwoord worden. Hij straalt passie uit en dat geldt evenzeer voor OuterGround als bedrijf. Daar heb ik alleen maar waardering voor!

Wat een heerlijke kamer! Naast voornamelijk wat issues met de spanning en het geluid ben ik hier uiterst over te spreken. Een uitgebreide, mooi gedecoreerde kamer van (terecht) 75 minuten met een ster van een flow en prachtige effecten. De focus ligt hier echt op die uitgebreide puzzelflow dus als dat je trekt kan je hier je lol op. Voor mij is de kamer niet per se een nieuwe topper van Nederland, maar zeker een mooie toevoeging aan de scene die iedereen moet spelen. Op het moment met gemak de beste kamer bij OuterGround!

Goed nieuws van het oorlogsfront!

Laten we eerlijk zijn, de première van de nieuwe kamer van Villa BreTil was zachtjes gezegd stroef te noemen. De reacties waren niet zo positief als gehoopt en de ene na de andere reviewer had er wel iets over te zeggen. Dit maakte mij initieel nogal huiverig om langs te komen, maar nadat de controversie wat leek te bedaren en de reviews wat positiever werden durfden we het wel aan.
De locatie van Villa BreTil blijft prachtig en vooral 's avonds indrukwekkend. Er is zat ruimte om gratis te parkeren en een ruime, gezellige ontvangstruimte compleet met bar. The Imitation Room draait om Idah, de moeder van de familie waar de kamers van de villa om draaien. Ze is een spion die in de tweede wereldoorlog hier op een missie is. Nu zij uitgevallen lijkt te zijn is het aan ons om haar werk af te maken! We krijgen een korte intro die ons mooi in de sfeer brengt en kunnen van start!

Het eerste wat opvalt aan de kamer is hoe mooi het decor is! Het ziet er echt goed uit en de afwerking is ook nog eens heel netjes. We wanen ons al snel in de sfeer en genieten van de kleine details. Een geurtje hier, een mooi lampje daar, er is duidelijk over nagedacht. De muziek en belichting zijn prachtig en dragen bij aan de spionagesfeer terwijl we kasten uitgraven en handleidingen doornemen. Een zeker decorstuk heb ik echter gemengde gevoelens over. Aan de ene kant voegt het wel wat leven toe aan de kamer en aan de andere kant vind ik het compleet onnodig en zelfs een beetje belachelijk.
De kamer is vrij klein en wordt nooit veel groter. 4 is hier écht de max, meer dan dat moet je niet willen. Wij zijn met 4 en het lukt net. Dit zou mogelijk een heel toffe kamer zijn voor een ervaren duo, als je de uitdaging aan durft!

The Imitation Room is een van die kamers waar jouw interesse in het thema waarschijnlijk de doorslag gaat geven of de kamer je ligt of niet. De kamer draait om spionage en dat is in vrijwel elke puzzel doorgevoerd. Vrijwel alles betrekt machientjes, gadgets, en lijstjes. Waar het leuk kan zijn om die ene machine op te starten of het verborgen mechanisme te laten werken kan het ook echt niet je ding zijn. I'm not kidding, je gaat hier meerdere puzzels hebben met manuals en lijstjes afwerken. Wij vinden het gelukkig heerlijk en de kamer houdt er een uitstekende flow op na. In totaal hebben wij 1 hint gekregen voor iets heel simpels en die was compleet terecht.
De kamer eindigt voor mij wel wat spontaan. De kamer heeft een zeker hoogtepunt, maar lijkt daarna wat in te zakken alvorens te eindigen. Iets anders waar ik geen fan van ben is een boekje meegeven aan de groep. Ik snap het idee van een soort spionage-manual, maar dit is zo'n idioot klein ding met zo idioot veel tekst er in dat het niet werkt. Het is met zoiets als dit gewoon nooit duidelijk wanneer je het moet gebruiken en welk deel. We zitten bij elke puzzel waar het niet bij hoort er doorheen te zoeken naar iets dat relevant is of we zijn hem kwijt bij de puzzels waar het wel relevant is.

Mijn grootste issue toen ik de vorige keer bij de villa was was wel de service. Het leuren om reviews gepaard met zenden / niet ontvangen was zacht gezegd niet mijn ding. Gelukkig is dat deze keer ook aanzienlijk beter! Onze host, Björn, is een aangenaam host en laat ons welkom voelen. Bij het napraten gaat hij inhoudelijk in op hoe we de kamer hebben ervaren (en alle domme dingen die we gedaan hebben) en dat getuigt dat hij betrokken mee kijkt. Een aanzienlijke verbetering!

In conclusie ben ik zeer aangenaam verrast door The Imitation Room. De issues die in de eerste golf van reviews vermeld werden lijken inmiddels vrijwel geheel verholpen. De kamer is een prachtig gedecoreerde, doch kleine, puzzelkamer met een goede sfeer en enkele mooie momenten. Kom met maximaal 4 mensen die van het thema houden en je gaat een prachtige tijd hebben.

Waarom kan niemand in deze familie gewoon even normaal zijn?

Na onze succesvolle poging tot spionage met mama Idah bij The Imitation Room nemen we een kleine pauze in de ruime ontvangst van de villa alvorens door te gaan naar het volgende verkrekte familielid. We gaan op zoek naar de dochter, Hannah, die zich verstopt op de zolder. Dat klinkt gezellig en totaal niet abnormaal. Het is ook totaal niet gek om als vier volwassen mannen te komen spelen met een klein meisje dat je niet kent dus daar gaan we verder maar niet op in.
De intro is een stuk meliger dan wat ik verwachtte. Het zet een gek sfeertje neer en laat ons ook nog eens keihard lachen. Ik ben er fan van, maar het geluid mag een stuk harder aangezien ik er maar een klein deel van kan volgen. Om dat dan te volgen met een compleet onnodig filmpje snap ik ook niet. De kamer heeft het naar mijn mening niet nodig. Anyway, tijd om Hannah te vinden!

Helaas wordt al snel duidelijk dat HannaH niet is wat ik verwacht had. De kamer is groot en bevat meerdere ruim opgezette stukken, maar het voelt allemaal zo leeg. Het decor is op een paar stukken na helemaal niet zo fraai en de weinige spullen die er liggen voelen meer als oude troep dan bijdragen aan de sfeer. Waar The Imitation Room dat gevoel te pakken heeft dat je echt in de kamer van een daadwerkelijk persoon bent voelt dit voor mij te veel als "de enge escape room". Ik waardeer echter wel de focus op goed gebruik van licht en een banger van een soundtrack. Deze elementen escaleren de sfeer aanzienlijk. De giga schermen in de kamer met de aftikkende tijd zijn dan weer jammer. Ik volg verder eerlijk gezegd maar weinig van het verhaal, al vind ik de conclusie wel satisfying.
Als je trouwens een zwak hart heb, maak je geen zorgen. De kamer is spannend, maar absoluut niet eng te noemen. Op een paar kleine scares na moet de kamer het vooral hebben van de sfeer.

Zoals ik al zei is de kamer groot. Je hebt hier meerdere ruimtes en deze zijn aan de grotere kant, maar werken ook vaker met hoogte. Dit zie je vrij weinig dus ik ben hier zeker fan van! De kamer kent veel puzzels en was voor ons een goede uitdaging. We zijn zo'n 52 minuten bezig terwijl we voor ons gevoel aardig snel gaan. We houden het bij deze kamer op 1 hint en die was zeker gewaardeerd.
Ik moet zeggen dat ik ook op het spelverloop meer van de kamer verwacht had. Er gebeurt weinig verrassends en we zijn vooral lekker aan het puzzelen. Puzzels variëren hard in kwaliteit van "Oh leuk" tot "Oh god niet zo één". De flow is goed, maar ik vraag me regulier af waarom deze puzzels hier zijn en waarom wij die nu doen.
Wederom hebben we hier de begeleiding van Björn met wie we nog lang na hebben kunnen praten. Goede service boost de ervaring en deze jongen doet het zeker goed!

HannaH is een grote, enigszins sfeervolle puzzelkamer, waar ik eerlijk gezegd te hoge verwachtingen voor had. Hoewel ik het zeker leuk heb gehad bij HannaH moet ik zeggen dat ik toch enigszins teleurgesteld de auto weer in stapte. De kamer was leuk, maar ik had er toch veel meer van verwacht qua sfeer, verloop, verrassingen, etc. Als je zo veel reviews hebt met zo'n hoog gemiddeld cijfer dan creëer je een beeld dat je moeilijk waar kan maken. Ditzelfde probleem had ik bij Zahnartzt Schillinger en daarom ben ik blij dat ze hier niet meer zo actief reviews afdwingen. Laat het maar een les zijn dat je kritisch moet zijn op al die cijfers. Ik denk dat de kamer vooral voor grotere groepen en minder ervaren escapers heel tof kan zijn. Kom hier voor The Imitation Room en pak deze lekker mee.

Een uitdaging voor de Poolse scene

Kamer 27 van de 32 op onze trip in Polen. De laatste dag van onze trip wordt bruut. Vandaag reizen we van Bydgoszcz naar Gdańsk in een overvolle trein (ca. 2,5 uur) en spelen we zes kamers van het bedrijf Escape Time. Nadat we compleet gesloopt aankomen bij onze eerste kamer van de dag stouwen we nog snel een verrassend lekkere burger van SurfBurger naar binnen. Ik weet niet hoe het ze lukt, maar de Polen weten als geen ander hoe ze lekkere burgers moeten maken.
Het bedrijf bevindt zich in een regulier huis in een woonwijk dus we hebben geen idee wat ons te wachten staat. Het ontvangst is verrassend hartelijk en enthousiast. Na onze spullen op te kunnen bergen worden we naar de kamer begeleidt en voor de eerste keer geen waslijst aan instructies meegegeven. Warrior Spirit is een remake van een oude kamer om deze weer mee te laten draaien. Het enige wat we te horen krijgen is dat de kamer draait om het verhaal en we ons vooral daar op moeten richten in plaats van zo snel mogelijk te escapen. Dit is dan wel de 27e kamer die we spelen in Polen, maar dit is de eerste keer dat we dat horen. Let's go!

De intro zet de toon op een energieke manier. Ik kan me voorstellen dat het niet voor iedereen zal zijn, maar onze host heeft duidelijk passie voor zijn vak. Onze kapitein instrueert ons om een oud huis waar een seriemoordenaar woonde binnen te vallen om meer bewijs te vinden voor de zaak. We kunnen hem maar beter niet teleurstellen!
Warrior Spirit is geen normale kamer. Alles hier is net een beetje anders. Dit begint al bij het thema: Native Americans. Een gevoelig thema, dat misschien niet heel secuur wordt behandeld, maar zeker uniek is. Ik heb het nog nooit gezien en het werkt echt goed om je een gevoel van vervreemding en spanning te geven.
De kamer ziet er prachtig uit en is netjes afgewerkt. Het decor is ontzettend kleurrijk en duidelijk met liefde ingericht. Gelukkig gaat de sfeer hier goed in mee. We voelen de spanning opbouwen naarmate we dichter bij de conclusie komen en worden meegezogen in het verhaal. Dat verhaal blijft onvoorspelbaar tot op het einde. Wat een teug frisse lucht is het dat het verhaal ook echt uitmaakt en daadwerkelijk goed is! Alles wat ik vertel is een spoiler, dus helaas kan ik hier niet verder op in gaan, maar de manieren waarop dit verhaal wordt vertelt vond ik erg slim gevonden en uniek in Polen.

De puzzels zijn ook wat apart en vereisen een andere manier van denken dan we vaak verwachten. Er zitten enkele stukken tussen die eerder verhalende handelingen zijn. Ze zijn niet de highlight van de kamer, maar ik waardeer de poging om wat anders te proberen. Eindelijk hebben we hier zelfs wat stukken experience! Door middel van verhalende handelingen en toffe effecten bouwt de kamer op naar een spannende conclusie. Het spel na de conclusie is leuk bedacht, maar gaat net wat te lang door waardoor je net met een wat minder gevoel de kamer uit komt. Desondanks zijn we, net zoals onze host, razend enthousiast. Het blijkt dat hij op eigen initiatief de hele kamer bedacht heeft en als dit zijn ideeën zijn, dan vraag ik me af wat hij nog meer kan doen zodra hij echt losgelaten wordt.

In de onsterfelijke woorden van Gordon Ramsay: "Finally. Some good f*cking food!" Dit is waar we al die tijd al naar snakten. Een verhaal om in op te gaan en te beleven in plaats van enkel een prima puzzelkamer. Voor Polen is Warrior Spirit grensverleggend en een teug frisse lucht. Een van de grootste complimenten die ik de kamer kan geven is hoe "anders" het is. Elk element van de kamer heeft wel iets onconventioneels. Onconventioneel voor de Poolse scene, maar ook voor escape rooms in algemeen. Niet alles werkt even goed, maar ik respecteer enorm wat hier door één man is neergezet en kan me voorstellen dat dit veranderingen in de scene teweeg kan brengen. Zou ik hier het vliegtuig voor pakken? Nee, maar in Polen staat deze hoog op mijn lijst van aanraders.

Van de top van de berg regelrecht de afgrond in

Kamer 28 van de 32 op onze trip in Polen. Ik zal maar eerlijk zijn, Perfume is voor mij een zwarte veeg waar ik weinig van herinner. Het begon slecht zodra onze euforie na Warrior Spirit werd onderbroken. Perfume was aan de andere kant van de stad, waar we eigenlijk nu al horen te zijn, en er komt maar geen taxi. Uiteindelijk lukt het en komen we 45 minuten te laat aan. We hebben dus een half uur om de kamer uit te spelen. Als dat al niet erg genoeg is heb ik dubbel pech. Ik lijd namelijk aan migraine die willekeurig opkomt en drie keer raden wanneer die koos om langs te komen...

Als we in de kamer worden vastgezet giert de haast door ons heen en bij mij de migraine daarboven op. De rest van de kamer is een vage smeur. De kamer is gebaseerd op de gelijknamige film, maar heeft diens charme en kleurrijke decors niet overgenomen. In plaats daar van heb je de zoveelste 'enge' kamer waar je binnen een uur uit moet komen voordat de moordenaar terug komt. Het decor is schaars, donker, en lelijk. Afwerking is niet van te spreken. Ik heb het gros van de tijd met migraine vanuit een hoekje mijn teamleden zien spelen dus ik heb zat tijd gehad om dat te observeren.

De kamer mist bij ons flow, al valt dit deels te wijden aan de haast. Er zitten wat creatieve puzzels tussen, al zijn die vrij random in de werkplaats van een moordenaar. Waarom heeft hij overal zulke duidelijke puzzels hangen? Sommige puzzels duren wel erg lang voor geen enkele reden. Naarmate de kamer doorgaat verdwijnt bij ons steeds meer het plezier in het spel en komen we ook puzzels tegen die we gewoonweg niet snappen door de slechte vertaling. Hele stukken spel worden overgeslagen vanwege het gebrek aan tijd wat enig gevoel aan overwinning doet verdwijnen. Het is een opluchting als de kamer over is.

Ik vind het moeilijk om Perfume eerlijk te beoordelen, aangezien er veel mis ging bij ons. We hadden natuurlijk veel haast en ik was nauwelijks aanwezig door mijn migraine. Desondanks lijkt dit me niet de beste kamer. Het is de oudste kamer die we van Escape Time spelen en dat valt te merken. Het is gewoon de zoveelste 'enge' kamer over een moordenaar met gebrekkig decor, weinig licht, en slechte afwerking. De puzzels zijn wisselend van kwaliteit en de gameflow kwam er bij ons gewoon niet in. Misschien heb je meer geluk of stoor je je minder. Het lijkt me in ieder geval onmogelijk om het onder slechtere omstandigheden te spelen.

Mandragora migraine

Kamer 29 van de 32 op onze trip in Polen. Tot nu toe hebben we bij Escape Time pieken (Warrior Spirit) en dalen (Perfume) meegemaakt. Mijn migraine is nog steeds niet volledig herstelt en vanwege de opgelopen vertraging moeten we direct door naar Expecto Patronum. De kamer is gebaseerd op Harry Potter, een thema je in Polen veel ziet. Wij zijn in Hogwarts en horen dat er Dementors aankomen. We moeten binnen de tijd de spreuk leren om hen te verbannen of we gaan er allemaal aan!
Onze host killt de magische indruk door de meest zielloze intro te doen. Hij leert ons letterlijk toveren met meerdere spreuken, maar hij kan het niet saaier en alledaagser lijken. Dit hoort magisch te zijn en indrukwekkend. Je mag eindelijk naar Hogwarts en al die bekende spreuken doen! Ik snap dat het personeel misschien niet heel blij met ons is omdat we zo laat waren voor Perfume, maar dit is niet leuk zo. Na het spel lijkt hij wat positiever over ons te zijn, maar ook dan wil hij vooral snel door.

Afijn, eenmaal de kamer in kunnen we ons richten op onze opdracht. Het decor ziet er prima uit. Het zijn the usual suspects van toverkamers. Veel boeken, bewegende schilderijen, en kasteelkamers. De kamer is mooi belicht, maar het ontbreekt verder aan enige sfeeropbouw. Er komen Dementors op ons af die letterlijk ons leven uit ons zullen zuigen, maar we voelen die dreiging nooit. Er zijn wat dingen geprobeerd om de kamer de Harry Potter sfeer te geven. Het helpt dat ze hier zich niet laten tegenhouden door copyright. Je hoort letterlijk de muziek en mag alles bij de Harry Potter naam noemen. Dat is wel tof, maar er wordt nooit op voortgebouwd. Het is gewoon bedoeld om herkenbaar te zijn zonder eigen input.

Gelukkig speelt de kamer prima en de flow zit er op enkele momenten na goed in. Enkele puzzels zijn leuk bedacht, maar er zijn een paar die ook echt klote zijn. Een specifieke kan echt ellenlang duren als je hem niet perfect doet. Op een punt staan we 10 minuten te wachten tot iemand eindelijk die puzzel heeft opgelost. De originaliteit van puzzels is me hier minder bijgebleven, al wordt er van alles geprobeerd met magie. Het nadeel aan stokjes meegeven aan de groep en ze laten "toveren" is dat dit in een escape room alleen op vaste momenten kan onder zekere omstandigheden. Dat haalt alle magie weg uit magie en maakt het vrijwel nutteloos. De eindpuzzel is precies wat je verwacht en, ja, het ziet er inderdaad zo belachelijk uit als je denkt.

Dan wil ik nog aandacht richten op een enorm frustratiepunt en trend in de Poolse scene: het gebrek aan Engelse vertaling. De hele kamer is in het Pools, dus we volgen geen hol van wat er gezegd wordt en wat overal staat. Dit reflecteert de Poolse instelling perfect. De puzzels zijn te doen, dus de kamer kan door Engelsen gespeeld worden. Ja, maar we willen ook daadwerkelijk weten wat overal staat en wat er gezegd wordt. Daarom voelen we een afstand tot de kamer en raken we nooit helemaal immersed. Daarnaast vind ik het niet kunnen dat je zegt een Engelse versie te hebben terwijl je die helemaal niet hebt.

Ik heb inmiddels wel genoeg van dit soort kamers hier. Het is weer een prima puzzelkamer, met prima decor en sfeer, maar een gebrek aan verhaal, immersie, en fatsoenlijk Engels. Je merkt hier de beperkingen van het toverthema, al kun je daar weinig aan doen. Als je een zwak hebt voor Harry Potter denk ik dat dit echt tof is, maar voor ons was het de zoveelste prima kamer.

Vulnera Sanentur

Kamer 30 van de 32 op onze trip in Polen. Eindelijk rust in de tent. Expecto Patronum hadden we tijdig afgerond dus nu hebben we even om te wachten voor we naar Sectum Sempra gaan. Het bedrijf bevindt zich in een afgelegen pand wat er van buiten afgrijselijk verdacht uit ziet. Het gebouw is vrij klein en de ontvangstruimte is enkel bedoeld om een sfeerloze wachtruimte te zijn. Als mijn migraine dan eindelijk weggezakt is en de haast uit ons lijf is wordt het tijd voor Sectum Sempra! Een kamer waar ik benieuwd naar was omdat het voortbouwt op het verhaal van de films. We ontdekken een tot op heden verborgen kamer van niemand minder dan professor Severus Snape. Wie weet wat we hier aantreffen?

Onze host neemt zijn tijd en doet een sfeervolle intro die spanning opbouwt, maar ook wat humor bevat. Als we binnen staan ziet het decor er fenomenaal uit! Veel authentieke spullen, oog voor detail, net onderhouden, en mooi afgewerkt. Vergeleken met de andere kamers hier is dit een dikke upgrade. Deze kamer is eindelijk wel goed vertaalt en het hintsysteem is schattig in thema, al hebben we hier helaas maar één keer gebruik van hoeven maken. Een verhaal of opbouwende spanning kun je wel vergeten. We hebben onze missie om de kamer te onderzoeken en dat doen we tot we iets vinden.

Op onze zoektocht komen we wat magische obstakels tegen en hier merk je weer de beperkingen van het toverthema. Je kunt in een escape room alleen "toveren" op het juiste moment en dat haalt de magie er af. We hebben een stroef begin, maar pakken het snel terug. De kamer gaat daarna heel snel en we zijn er binnen korte tijd ook weer uit. Het is vrij klein en er is ook niet heel veel te doen, maar de kwaliteit van de puzzels is gelukkig goed. Naarmate we verder komen in het spel lijkt het decor en de afwerking wat minder te worden, maar alsnog ziet het er goed uit.
De kamer eindigt voor mijn gevoel te abrupt, al vind ik het leuk gedaan. Onze host speelt een leuk spelletje en is duidelijk blij met ons. De humor is hier weer aanwezig en dat is welkom na al die serieuze kamers. Het blijkt dat de host die Warrior Spirit heeft bedacht ook een flinke hand had in deze kamer en dat merk je. Het zijn net die paar originele dingetjes en touches die de kamer laten uitblinken.

Sectum Sempra voelt op elke manier als een upgrade op Expecto Patronum. De kamer is daadwerkelijk in goed Engels en ziet er geweldig uit. Er zijn verder wat leuke touches en het totaalbeeld is simpelweg beter. Ik zou echter graag hebben dat het meer was dan enkel een prachtige puzzelkamer, al kan ik daar niks aan doen. Als je een kamer bij deze vestiging speelt, speel deze.

"I love you..."

Kamer 31 van de 32 op onze trip in Polen. Voor de een-na-laatste kamer van de trip verplaatsen we naar de volgende locatie van Escape Time. Die bevindt zich in een winkelcentrum of all places! Ik heb veel rare locaties gezien, maar dit nog nooit. Naast de locatie zit een gigantisch food court waar we fatsoenlijk kunnen avondeten dus dat vormt deze keer geen probleem. De twee kamers hier (Steampunk en Seven Rings) zijn spiksplinternieuw en we zijn een van de eerste buitenlandse groepen die komen spelen. We gaan er compleet blanco in en er is niks beter dan dat.
De ontvangst van Maciek is hartelijk en enthousiast. Net zoals bij Warrior Spirit geldt hier dat de kamer draait om het verhaal en we daar vooral op moeten letten. Laat je meeslepen in het spel en probeer niet zo snel mogelijk de kamer uit te zijn. We gaan hier naar een andere werkelijkheid waar de wereld is gebaseerd op stoomkracht in plaats van elektriciteit. Een wereld waar wij een verrassend belangrijke rol zullen spelen...

Steampunk is een hit or miss thema. Het ligt je juist wel of totaal niet en daarnaast kan je het ook goed, maar ook enorm saai uitvoeren. Deze kamer is gelukkig een goede! Vanaf het begin is er een zware focus op het verhaal, wat essentieel is voor je betrokkenheid in de kamer. Het decor vinkt alle goede kwaliteiten aan. Degelijke kwaliteit, netjes afgewerkt, goed onderhouden, al zou ik graag iets meer sfeer in de kamer willen. Het voelt soms nog te artificieel en escaperoomig. Er gebeurt niet heel veel qua highlights.
Het verhaal is een mooie originele take op het thema. Net zoals bij Sectum Sempra wordt er voortgebouwd op het thema in plaats van het enkel als excuus te gebruiken om een kamertje te bouwen. Er zit wat lore aan deze wereld en wij hebben daar een rol in. Op een mooie manier worden we in het verhaal betrokken en meegesleept. Je zou het gek genoeg zelfs emotioneel kunnen noemen. Voor Polen is dit uiterst anders.

Het spel komt verder neer op een vrij recht-toe-recht-aan escape room. De puzzels zijn creatief, lopen lekker, en gebruiken het steampunk thema goed. Vanaf een zeker punt voelen ze wel heel duidelijk aangegeven en begrenst, maar dat vermindert hun kwaliteit niet. Er zijn wat intermissies in het spel aan het begin en het einde die de kamer op een leuke manier net wat meer leven geven. Onze host gaat hier met uiterst plezier in op. Het voelt alsof ze hier net wat meer die experience aftasten en dat hebben we in Polen tot nu toe maar weinig gezien. Nadat we klaar zijn is onze host weer uiterst enthousiast en blijkt dus weer dat de man die Warrior Spirit had bedacht deze ook had bedacht. Oh, wat zou ik toch graag zien dat deze man losgelaten wordt...

Dit is een uiterst vermakelijke kamer die in Polen uitblinkt met een grotere focus op het verhaal en het aftasten van experience. Het daadwerkelijke spel ziet er goed uit en speelt lekker. Ik zou het graag een wat minder statische sfeer zien hebben en het spel heeft verder niet echt 'highlights' om van te spreken, maar alsnog was ik hier aangenaam verrast. Een van de kamers bovenaan mijn lijst voor Polen!

Ishkhaqwi ai durugnul

Kamer 32 van de 32 op onze trip in Polen. Eindelijk staan we aan de eindstreep! Deze dag alleen al hebben we al 5 kamers gespeeld en Seven Rings is als nummer 6 van vandaag de afsluiter van de trip. De locatie van Escape Time hier blijft vreemd met dat het in een winkelcentrum zit. Op de tijd dat wij kwamen spelen waren de toiletten dicht, dus het was volhouden tot na de room. Voor mij was de spanning sowieso al hoog want ik ben dus echt WEG van Lord of the Rings, waar deze kamer op is gebaseerd. Dit thema wordt niet vaak gebruikt en is eerlijk gezegd ontzettend moeilijk om te doen. De films zijn inmiddels zo iconisch dat je dat nooit van zijn leven na kan doen. Ondanks dat het dus alleen maar tegen kan vallen heb ik er heel veel zin in.
Het plot moet ik even een nerd over zijn, want het gaat om de zeven rings of power van de dwergen. Die zijn kwijt geraakt en het is aan ons om ze terug te vinden. Als je Lord of the Rings kent dan weet je dat er ook negen ringen zijn voor mensen en drie voor de elfen. De zeven ringen van de dwergen zijn de enige ringen waarvan in de films en boeken nooit bekend wordt gemaakt waar ze zijn. Het feit dat deze kamer deze vraag dus gaat beantwoorden is enorm bijzonder. Ik respecteer dat ze ons niet letterlijk het plot van Lord of the Rings of The Hobbit laten spelen, maar een eigen perspectief tonen op een open vraag uit de boeken.

Okee, hoe cool het plot ook is hoe is de daadwerkelijke kamer? Als we beginnen is de intro vrij grappig gedaan met de host, al gaat deze vrij lang door. De rest van de kamer is vrij Pools recht-toe-recht-aan escapen met wat leuke touches. We maken de reis mee door veel verschillende plekken die allemaal een leuk ander sfeertje hebben. Het nadeel is dat die enorme wereld die het moet voorstellen nooit zo over komt als het zou moeten. Als je een deur door gaat en ineens in een compleet andere setting staat en twee stappen zet voor de volgende deur om dan weer ergens anders te staan dan krijg je niet het gevoel dat je een zware reis meemaakt.
Het decor doet wat het moet doen en is telkens mooi gemaakt en netjes afgewerkt. De sfeer blijft vrij statisch al ben ik als fan van het thema al enorm blij om me in die wereld te wanen.

Ik denk dat Seven Rings de makkelijkste kamer van Escape Time is. De gameflow is vrij eenvoudig en vormt nooit een echte uitdaging. De puzzels zullen voor menig speler bekend zijn al zijn er wat leuke touches en twists bedacht. Het helpt dat de Engelse vertaling daadwerkelijk goed is deze keer. De kamer moet het van zijn thema hebben en ik ben daar bij LotR heel vatbaar voor. Ruim is de kamer trouwens niet. Op de site staat max zes mensen, maar ik zou hier echt niet met meer dan vier heen gaan, misschien zelfs drie.
We spelen lekker door en staan voor we het weten bij het einde, waar onze host ons enthousiast komt feliciteren.

De kamer is eigenlijk wat ik er van verwacht had. Je kan nooit van zijn leven eer doen aan de wereld die de films heeft uitgebeeld, dus het zal altijd net niet zijn. Echter denk ik dat ze er hier goed aan gedaan hebben om een origineel verhaal te bedenken in die wereld en weg te blijven van de herkenbare gedeeltes. Ze hebben hier een prima escape room neergezet met een goede flow en mooi decor. Ik denk dat hier vooral families en fans van Lord of the Rings hun lol op kunnen. Ik heb het hier in ieder geval erg leuk gehad, al zou ik hem niet bovenaan mijn lijst zetten. Als je er bent, pak deze lekker mee.

Niet schrikken, maar zuchten

Kamer 23 van de 32 op onze trip in Polen. Onze nieuwe escape-dag begint bij Insanity. Dit was de enige kamer op de lijst in Bydgoszcz die ons niet aangeraden was. Blijkbaar was dit ooit een van de eerste enge kamers van Polen, maar zou deze nu niet meer de moeite zijn. Desondanks ben ik geïnteresseerd in dit soort stukjes escape-geschiedenis en was er ruimte in de planning, dus geen verwachtingen en gaan!
De ontvangst is een beetje apart. We hebben denk ik de eigenares voor ons, maar ze is niet bepaald spraakzaam. Het begin is anders dan de meeste escapes in Polen dus mijn interesse is gewekt. We worden gesplitst en fysiek beperkt in de kamer gezet alvorens te beginnen. Wat is het verhaal? Geen idee! Het gekkenhuis is eng en we willen er uit, denk ik.

Het begin van de kamer is vanuit de puzzels gezien oprecht leuk. Ik hou van een zware focus op communicatie bij puzzelen en de eerste 10 minuten maken hier rijkelijk gebruik van. Hierna valt de kamer helaas keihard uit elkaar. Het decor en de sfeer zijn baggerslecht en voor geen hol onderhouden. Er is totaal geen sfeer behalve een gebrek aan licht en wat random enge beelden en geluiden. Waarom? Je bENt INSanE WOOoOOOooooO!!!
We komen halverwege plots er achter dat er een acteur in de kamer zit zonder dat dit van tevoren gemeld wordt. Nou ja, acteur, eerder een menselijk schrikeffect. De "acteur" komt soms ineens binnen en gaat in je gezicht schreeuwen. Het is een karakter dat totaal niet in de sfeer past en gewoon uit een bekende horrorfilm is geplukt voor de herkenbaarheid. Als iemand die al te veel van dit soort "horror" kamers heeft gespeeld is het gewoon een herhaling van alles dat ik niet wil zien in een kamer. Je hoort te schrikken, maar kan alleen maar zuchten.

De puzzels zijn van verrassend lage kwaliteit, vooral voor de Poolse standaard. De creativiteit dat dit land rijk is ontbreekt compleet en meerdere oplossingen voelen random of gewoonweg flauw. Daarnaast krijgen we meerdere keren technische storingen waardoor de kamer vastloopt. Na een tijd is de kamer zo een zooi dat we niet meer zien wat we nou moeten doen en waarom het ons zou boeien. Na 50 minuten stopt de marteling eindelijk en staan we buiten.

Doe deze kamer gewoon niet. Dit is alles wat een horrorkamer niet moet zijn en op de eerste 10 minuten na was dit een uiterste verspilling van tijd en geld.

Do it honk?

Kamer 24 van de 32 op onze trip in Polen. Na de teleurstelling van Insanity was het tijd voor een kamer waar ik zin in had: Freakshow! Dit thema blijft leuk door hoe veel je er mee kan, maar toch zie ik het niet vaak genoeg benut worden. Het kan eng, raar, speels, en tegelijkertijd ook vrolijk zijn. Het plot is hier weer, op zijn Pools, doodsimpel. Ontsnap uit de Freakshow. Punt uit. Freakshow zou een van de betere kamers zijn in Bydgoszcz, dus kom maar op!

Hoewel dit een kamer was die ik leuk vond toen ik hem speelde is er verbazingwekkend weinig van blijven hangen. Het decor is prima, maar verliest zijn charme aangezien het er vooral van een afstand goed uit ziet. Er is een sfeertje, maar het is statisch en er gebeurt verder niks verrassend, op één ding na. Er zit hier namelijk weer een acteur in zonder dat dat vermeld wordt. Gelukkig is deze vele malen beter dan bij Insanity. Verwacht geen jumpscares en misschien niet eens iets kwaadaardigs. Het is naar, creepy, en ongemakkelijk, maar nooit eng. Dit karakter is vooral nieuwsgierig naar ons, of zit er meer achter? Je kan je tijd vol maken door gewoon met dit karakter te kloten en niet eens puzzels te doen. Dit vond ik echt een toevoeging aan de kamer en zonder zou Freakshow veel minder interessant zijn geweest voor ons.

De puzzelflow is netjes en gebruikt het circusthema goed, maar ik mis hier de Poolse creativiteit. Het is allemaal leuk en prima, maar weinig opmerkelijk. De ruimte wordt maximaal benut en geeft de acteur zat kans tot persoonlijke interactie, maar wederom zou de kamer gewoon niet even interessant zijn zonder dit personage. Het napraten na het spel gaat vrij stroef en het lijkt alsof we de woorden echt uit de host moeten trekken, dus we houden het maar kort.

Freakshow was leuk, maar lijdt aan het Polen-syndroom. De kamer is prima op elk vlak en zelden uitmuntend. De highlight is de acteur en als je die er uit zou halen dan wordt de kamer gelijk een stuk minder uniek. De rest steekt simpelweg niet evenzeer uit in het Bydgoszcz-landschap. De kamer is alsnog een leuke ervaring en ik zou hem aanbevelen om op je lijstje te zetten als je naar Bydgoszcz gaat, alleen dan niet bovenaan.

Egyptische hitte

Kamer 25 van de 32 op onze trip in Polen. Dit zou een van de drie toppers van Emergency Exit moeten zijn. Operation Metro hebben we inmiddels gespeeld en Sea Tales zou nog volgen. Inmiddels was wel duidelijk dat we hier waarschijnlijk geen experience kamer meer tegen het lijf zouden lopen, maar gewoon goede traditionele escape rooms. En wat is er nou traditioneler (of afgezaagder) dan een Egypte thema? Het is de tweede wereldoorlog en wij dringen een oude piramide in om te ontdekken wat de nazi's hier uitspoken. Ja, dit is een duidelijke verwijzing naar Indiana Jones, maar verder dan dat gaat het niet. Afijn, we gaan de oneindige trap naar Emergency Exit op en de piramide in!

We merken hier gelijk dat het budget bij deze kamer een stuk hoger ligt dan bij de anderen tot nu toe. Geen schermen, de Engelse vertaling is een stuk beter, en het decor ziet er verdomd goed uit. Netjes afgewerkt en verbazingwekkend maximalistisch zonder dat het ruis bevat. De sfeer is mooi gedaan en slaat zelfs een keer tof om, maar blijft op dat moment na vrij statisch. We voelen geen spanning ook al worden we letterlijk opgejaagd door nazi's. Er wordt niet veel gespeeld met de atmosfeer, die vooral dient als fundering om te puzzelen. De kamer bevat ten slotte (als een van de weinigen in Polen) wat effecten waarvan één opmerkelijk leuk en verrassend gedaan is.
Daarnaast was er nog een element dat de immersie opschroefde, de zomer in Bydgoszcz! Door een dikke laag aan decor en een gebrek aan ventilatie was het niet te harden heet. Je kan het immersion noemen, maar dit ging wel erg ver. We mogen water mee nemen en ik zou je zeker aanraden om dat in deze tijd van het jaar te doen.

Ondanks dat de ruimte vrij beperkt is is er toch wel veel te doen. De handelingen zelf zijn eerlijk gezegd niet heel bijzonder of memorabel, maar flowen ten minste goed. Echter komen we bij deze kamer WEER een resetfout tegen die het spel in de war gooit. Voor wie de score niet heeft bijgehouden, dat is inmiddels dus al bij vier van de vijf kamers van Emergency Exit gebeurt. Het einde heeft een leuk idee waarbij je een keuze moet maken, maar die komt niet heel goed over en kan door maar een persoon gemaakt worden. Ik vond het zelf eerlijk gezegd onnodig, net zoals de keuze bij Operation Metro.
Het napraten met onze weirdo host verloopt vervolgens vreemd met allerlei opmerkingen over het bedrijf en de kamer en we troosten ons met de gedachte dat Sea Tales de laatste keer is dat we hier hoeven na te praten.

In the Shadow of the Pyramids is een van de betere kamers op de reis tot nu toe, maar blijft helaas onopmerkelijk op een internationaal niveau. Het is mooi gemaakt en er zit duidelijk liefde, aandacht, en een flink budget in, maar het blijft een escape room op zijn Pools. Statische sfeer, mooi decor, lekkere flow, en weinig verrassend. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar na 25 van dit soort kamers hoop je toch wel echt op meer, vooral van zo een grote naam. Zet hem bovenaan je lijstje voor Bydgoszcz, maar pak er alsjeblieft geen vliegtuig voor.

"Welke was Sea Tales ook alweer?"

Kamer 26 van de 32 op onze trip in Polen. Het is alweer tijd voor onze laatste kamer in Bydgoszcz. De nieuwste topper van Emergency Exit, Sea Tales, scoort ineens de 91e plek in de TERPECA. Dan hebben we natuurlijk verwachtingen! Hoewel de kamers van Emergency Exit tot nu toe niet opleven naar de verwachtingen die we hadden is Sea Tales misschien de eerste die daar verandering in maakt. Hij is zo nieuw, dus wie weet is dit wel iets heel anders.

Het is zeker iets anders, maar goed is het niet. Voor we beginnen heeft onze weirdo host twee stukken slecht nieuws voor ons. Ten eerste, de kamer is nog warmer dan In the Shadow of the Pyramids. We zijn verplicht om water mee te nemen en onze host zegt dat we ook onze shirts uit mogen doen als we willen want ze "vindt het niet erg om te zien." Goed, na die extreem ongemakkelijke opmerking weten we allemaal dat we liever sterven in deze magnetron voor we onze shirts uit doen. Ze gaat trouwens vanavond weer uit en vraagt of we daarom misschien wat sneller willen spelen. Ten tweede, het bedrijf beweert dat de kamer in het Engels is, maar hij is eigenlijk alleen in het Pools te spelen. Ik vermoed dat dit leugen enkel bestaat om te kwalificeren voor de TERPECA. Er zijn meerdere (lange) stukken audio die een verhaal vertellen, maar die zijn in het Pools, dus we zullen niks verstaan. "Het verhaal maakt toch niet uit, dus het is geen probleem. Je kan de puzzels wel doen." aldus onze host. Maar wij komen hier niet om te puzzelen, wij komen om in een andere wereld te verdwijnen, een verhaal te beleven, een avontuur mee te maken! Hoe kan dat als je niet eens weet wat er gebeurt? Niet. Het kan gewoon niet. Nu is het enkel een piratenthema.

De kamer begint vet met een intro die mooi de kamer onthult. De eerste puzzel is al gelijk goed en past mooi in het thema.
Echter lijdt Sea Tales enorm aan het gebrek aan vertaling. Hoewel het decor gigantisch mooi is en strak afgewerkt boeit het ons vrij weinig. We raken niet immersed in de wereld en daarom boeit alles ons een stuk minder. De kamer doet zo zijn best om ons dat avontuur te laten voelen, maar daar is de sfeer te statisch voor. Het is hier ook echt idioot heet. Ik heb me een ongeluk gezweet terwijl ik stil zat en het komt serieus op het punt dat je na denkt over hoe je zo min mogelijk kan bewegen. Als je deze kamer wil spelen, doe het niet in de zomer.

De puzzels zijn daarbij de minste van alle kamers bij Emergency Exit en flowen voor ons gewoon niet. Ze zijn moeilijk en technisch indrukwekkend, maar vaak op het frustrerende af. Daarnaast zijn ze veel minder goed verwerkt in de kamer dan bij de andere kamers. Wat doen al die puzzels hier? Waarom staat er een glazen kast op dit strand? Er zitten puzzels tussen die je eigenlijk nooit ziet, maar dat is om goede reden. Ze werken namelijk helemaal niet lekker.
We eindigen met een eindpuzzel die climactisch moet zijn, maar niks voor ons betekent omdat we geen Pools kunnen. We willen gewoon zo snel mogelijk deze sauna uit.

Alsof het nog niet gek genoeg kon flipt onze host het bij het napraten helemaal en begint weer rare opmerkingen te maken over werkelijk alles. Het bedrijf, de kamer, haar salaris, de warmte, dat ze de manager niet mag, en enkele smeekbedes aan ons om een goede review te schrijven omdat ze anders ontslagen wordt. Juist, okee... Mogen we nu gaan?

Ik zie hoe Sea Tales in essentie een toffe kamer is, maar we hebben hier een mix gehad van pech en ronduit slechte service van Emergency Exit. Het decor is prachtig en ik neem aan dat er nagedacht is over het verhaal, maar als je een kamer biedt aan een Engels publiek, dan is je kamer in het Engels. Geen discussie. Onze host bij dit bedrijf was een van de meest bizarre interacties die ik ooit met iemand heb gehad en ik ben benieuwd of zij hier nog werkzaam is. Ten slotte kun je het niet maken dat de kamer zo heet is. Dit is echt op het niveau dat het gewoon niet leuk is om in de kamer te zijn. Er zit heel wat potentie in deze kamer, maar ik kan dat niet eerlijk beoordelen met alle tegenslagen die we hier hadden. Toen we de dag hierna de kamers tot nu toe bespraken, stelde een van de teamleden onironisch de vraag die je hier als titel ziet. Gewoon enorm zonde.

Submersive and breathable

Kamer 19 van de 32 op onze trip in Polen. Eindelijk zijn we aangekomen bij het hoofdkwartier van een van de grootste namen van de Poolse escape scene: Emergency Exit. Zou het niveau van de kamers nu dan eindelijk wat stijgen? We beginnen vandaag met Nautilus, wat samen met Legend of the Sword vooral hun beginnerskamers lijken. Niks pittigs, zolang het maar goed is.
De locatie is makkelijk te vinden, maar hou er rekening mee dat je elke keer dat je er heen wilt 3 verdiepingen omhoog zal moeten met de trap. Wij gingen na elke kamer hier weg omdat er zo veel ruimte in onze planning zat en elke keer was het weer een gezonde verrassing om onze escape te beginnen met een flinke portie cardio. Onze host is een rare mix tussen veel te veel uit de hoogte praten en tegelijkertijd verlegen zijn. Ze begeleidt ons voor elke kamer bij Emergency Exit en onze band met haar wordt naarmate de kamers vorderen steeds gekker. Goed, onderzeeeërtje in, zuurstof op, paniek paniek, slechtslechtnietgoed, ontsnap binnen 60 minuten, you know the drill.

De onderzeeër ziet er prima uit al vind ik het veel te helder en statisch. Je verwacht iets beklemmend, koud, donker, en ronduit naar, maar het is eerder een milde familie escape room. De afwerking kan beter en ik vraag me af waarom de kamer een oerlelijk beeldscherm met onze aftikkende tijd er op heeft. De kamer kent verder geen verrassingen en het is qua structuur zo klassiek escape room als je je maar kan voorstellen. 4 mensen lijkt me hier de max, aangezien je anders elkaar in de weg gaat zitten.

De flow in het spel is, wederom, prima. De puzzels zijn goed, al is op een enkele leuke puzzel me niks in het bijzonder bijgebleven. De puzzels zijn hier vrij duidelijk afgezet in de ruimte tot op het punt dat het bijna voelde alsof we kastjes afgingen met ieder een puzzel er in. We komen hier ook onze eerste resetfout tegen bij Emergency Exit en dit bleek helaas een lopend thema bij onze ervaringen hier. Het stoort me dat als we hints krijgen dat dat gewoon de host is die over de vreselijk schelle intercom in de kamer praat. Niks in thema, gewoon "ELLO GAAIS DO JOE VANT A HIENT?". Ineens zijn we klaar en valt er niet veel meer over te zeggen.

Deze kamer kan het best worden samengevat met dat het gewoon een Poolse escape room is. Geen verrassingen, goede puzzelflow, prima decor, statische sfeer, en voorbij voor je het doorhebt. Prima om er bij te doen als alle aanraders in Bydgoszcz op zijn, maar absoluut niet bovenaan de lijst.

Poolse escape room 101

Kamer 20 van de 32 op onze trip in Polen. De onderzeeër van Nautilus hebben we overleefd, nu kijken of we het kasteel in kunnen breken om het zwaard Excalibur te bemachtigen. Samen met Nautilus zou deze kamer vooral voor beginners moeten zijn. Ik hou van ridderthema's dus gooi mij maar dat kasteel in!
Voordat we naar binnen gaan vertelt onze host ons dat de kamer een introfilmpje heeft dat in het Pools is, maar dat ze dit niet over kan slaan. "Het maakt toch niks uit, het is best een cool filmpje" zegt ze voordat we een lang filmpje krijgen te zien met ontzettend veel verhaal. Geen idee wat er nou gezegd werd. Eerlijk gezegd vind ik het nogal bizar dat dit niet aangepakt is. Al helemaal door een bedrijf met een naam zoals dit.

Eigenlijk gelden voor deze kamer veel van dezelfde punten als voor Nautilus. Het decor is best goed, minus wat afwerkingspunten. De sfeer is statisch en je krijgt hier absoluut geen verrassingen. Je gaat gewoon al puzzelend het kasteel in geraken en het zwaard vinden. Ik erger me hier alweer dood aan dat vreselijke scherm uit de muur dat totaal niet bij de kamer past. Haal dat ding gewoon weg. Vooral omdat het alleen gebruikt wordt voor de tijd en niet eens voor hints, die nog steeds direct van de host over de intercom komen zonder enige context in de kamer. En DING DING DING DING DING we hebben hier de tweede resetfout bij Emergency Exit! Twee op een rij!

De kamer heeft een paar effecten die schattig gedaan zijn, maar blijft helaas weer statisch. De puzzelflow is goed, al zijn er hier weer meerdere puzzels die gewoon strak afgezet in kastjes staan op een manier die vreemd over komt. Waarom staat dit hier? Daarnaast is een puzzel leuk in theorie, maar in de praktijk een behendigheidsnachtmerrie. De grap is dat die puzzel uiteindelijk niet eens af gaat en personeel binnen moet komen om het open te maken en te repareren. Intussen zitten we daar voor lul een paar minuten toe te kijken tot we door kunnen. De eindpuzzel maakte voor ons ook geen sense dus de kamer eindigt nogal flauw.

Legend of the Sword is, net als Nautilus, een Poolse escape room. Geen verrassingen, goede puzzelflow, prima decor, statische sfeer, en voorbij voor je het doorhebt. Prima om er bij te doen als alle aanraders in Bydgoszcz op zijn, maar absoluut niet bovenaan de lijst. Al helemaal niet met hoe de storing in de kamer werd aangepakt.

Lijkt net op de metro in de Randstad

Kamer 21 van de 32 op onze trip in Polen. Nu zijn we toch echt aangekomen bij een grote naam. Operation: Metro is een kamer die het al jaren goed doet in de TERPECA en mij dus ontzettend benieuwd maakte. Bij deze kamer nemen we de rol aan van het Poolse gelijk aan de M.E. die een terrorist onschadelijk moeten maken die een metrostation gekaapt heeft. Het is een mooie twist op het eeuwenoude politiethema, al had ik graag gezien dat dat wat meer doorgevoerd was. Geef ons iets van outfits of spullen mee voor dat extra zetje immersie. We beginnen met onze briefing van de commandant via een audiobericht en zijn onderweg om het metrostation terug te nemen.

Waar de kamers van Emergency Exit tot nu toe al mooi decor hadden is hier duidelijk nog dat zetje extra gegeven. De kamer leeft meer dan de andere kamers tot nu toe. Het decor is strak, mooi afgewerkt, en goed onderhouden. Het ziet er op een goeie manier uitgeleefd uit en doet echt denken aan een metrostation. De sfeer is mooi gedaan door de knipperende lichten en de geluiden die horen bij een metrostation, zonder al te voorspelbaar te zijn. Het is alleen jammer dat de geluidskwaliteit dikke bagger is. We horen vaker audio opnames van de terrorist (die duidelijk gebaseerd is op de Joker van The Dark Knight) die zo hard staan en zo schel zijn dat we onze oren moeten bedekken. Zijn accent is tevens zo zwaar dat we hem vaak niet eens kunnen verstaan. Dit is vaker een probleem omdat we regulier niet kunnen horen wat onze volgende opdracht is. Een ander probleem is een resetfout. Dit is inmiddels al de derde keer op rij bij dit bedrijf en hoewel ze tot nu toe niet ingrijpend zijn is het wel echt zonde van de ervaring.

Misschien was het deels door de slechte audio, maar ik kwam gewoon niet in de flow bij deze kamer. De puzzels waren niet onlogisch, maar we bleven hier vaker hangen zonder een goed idee van wat nou de volgende stap was. Dat is jammer want de puzzels zijn creatief en gebruiken de ruimte goed. Alles wat je je kan bedenken in een metrostation komt langs en wordt goed benut als puzzelonderdeel. De kamer is niet groot, maar gebruikt de ruimte goed. Het verloop van de kamer is echt vet en je raakt betrokken in het verhaal om de terrorist en zijn snode plannen onschadelijk te maken. Een van de puzzels is dan weer een dikke domper en gebaseerd op voorkennis die je als buitenlander eigenlijk niet kan hebben. De tweede helft van de kamer is uniek en iets wat ik nog niet eerder heb gezien met een puzzel die briljant is uitgewerkt.

Helaas is het einde van de kamer voor mij een enorme domper. Je krijgt hier na de eindpuzzel de illusie gewonnen te hebben alvorens voor een keuze gezet te worden die je binnen een minuut moet maken waarbij je de kamer kan halen of verliezen. Dit is een puzzel die door de geluidskwaliteit niet te doen was en voor Engelse spelers ook nog eens veel moeilijker is. Ik heb geen idee waarom dit er in zit, maar wij maakten de verkeerde keuze en kwamen er met een rotgevoel uit. Toen we onze frustratie deelden ging de host ook de kamer en het bedrijf afkraken wat bij ons alleen maar meer verwarring opleverde.

Operation: Metro is een vette kamer waar wij denk ik ook een vette portie pech hadden. Tof decor, leuk thema, mooi verloop, maar oh jongens wat irriteer ik me toch stuk aan dat geluid, dat einde, en dat personeel. Dit zijn dingen die super makkelijk op te lossen zijn en de ervaring enorm beïnvloeden. Desondanks zie ik in waarom de kamer zo veel positieve aandacht krijgt en moet ie zeker bovenaan je lijstje staan als je komt spelen. Zou ik er een vliegtuig voor pakken? Nee. Is het een van de betere kamers in Polen? Dat zeker.

Dit is hoe je een single room maakt

Kamer 22 van de 32 op onze trip in Polen. We sluiten deze dag bij Emergency Exit af met Pirate Tavern. Deze kamer dient als een prequel voor hun andere kamer, Sea Tales, en bestaat uit allerlei onderdelen die bedacht waren voor die kamer maar er niet in zijn gekomen. Waar Sea Tales de daadwerkelijke reis is laat deze kamer zien hoe we daar gekomen zijn. De kamer is daarom kort (maar 50 minuten) en klein. Het zit verscholen in een willekeurig hoekje van het pand. Daarom is de kamer enkel speelbaar voor max 3 mensen. Aangezien we met zijn vieren zijn spelen we de kamer in twee teams van twee en maken we er gelijk een wedstrijdje van. Toch nog een battle room op deze vakantie!

Pirate Tavern is een prachtig voorbeeld van hoe beperkingen iets heel tofs op kunnen leveren. Emergency Exit weet dat dit een kleine, korte single room puzzelkamer is en er wordt nooit om dit feit heen gedraaid. Het verhaal is doodsimpel: vindt een schatkaart die verborgen is in de taveerne. Het decor ziet er intussen fenomenaal uit en is mooi afgewerkt. De sfeer is simpel, maar passend voor een taveerne. Kaarsjes branden, onweer buiten, taveernemuziek speelt, what more could you ask?

De kamer is dus een kleine single room die bestaat uit een verrassend aantal pittige puzzels. Deze puzzels zijn stuk voor stuk briljant! Er zitten hier een paar van de meest geniaal bedachte, unieke, creatieve puzzels die je kan bedenken in die ook nog eens perfect in thema zijn. De eindpuzzel is een van mijn favoriete puzzels ooit en iets wat ik nog nooit eerder heb gezien. Ondanks de uitdaging is het niveau nét goed en hebben we nooit een hint nodig. Het is dan wel weer jammer dat de eindpuzzel technisch stoort en dat niet opgemerkt wordt. Na de puzzel drie keer opnieuw te moeten doen wordt hij doorgedrukt. Een slap einde, maar de kamer is er niet minder om.

Na het spel komt onze weirdo host snel naar binnen om zo snel mogelijk alles af te sluiten omdat ze vanavond uit wil gaan. Van tevoren zei ze tegen ons dat we zo snel mogelijk moesten spelen zodat zij zo snel mogelijk de stad in kon om uit te gaan. Ze heeft zelfs haar uitgaanskleding al aan wat er, zacht gezegd, behoorlijk onprofessioneel uit ziet. Het is duidelijk gewoon een jonge meid die niet echt passie voor het werk heeft en het niet helemaal begrijpt.

Op onze bizarre host na is Pirate Tavern me als een highlight van Polen bijgebleven. De kamer heeft er ontzettende baat bij met dat het zo bewust is van zijn eigen beperkingen. De kamer heeft een mooi decor, idioot goede en uitdagende puzzels, en een leuk sfeertje. Ja, het is een single room, maar een verdomd goede. Pirate Tavern is een perfecte uitdaging voor twee ervaren spelers en kan ik iedereen aanraden om niet over het hoofd te zien als je hier komt spelen.

Verlaten en vergeten, maar niet alleen door de Egyptenaren

Kamer 15 van de 32 op onze trip in Polen. We hebben inmiddels Poznan verlaten en zijn aangekomen in het bruisende Bydgoszcz. Onze eerste kamer van de dag is Mystery of Nile's Emperor. Onze eerste kennismaking met het befaamde Poolse bedrijf Emergency Exit, die in Polen een van de grote namen is onder de escapebedrijven. We beginnen met iedereens favoriete thema, een Egyptische graftombe! Een thema dat dit bedrijf zo leuk vindt dat ze er niet één, maar twee kamers over hebben gemaakt! De kamer ligt afgelegen en je kan er het beste komen met de taxi. Er komen is relatief makkelijk, vertrekken echter niet. Het ligt namelijk zo afgelegen dat hier nauwelijks tot geen taxi's komen om je op te halen. Wij zaten hier uiteindelijk een uur te wachten in de volle zon tot iemand ons kwam halen. Denk hier bij na voor je deze kamer midden in je planning propt.

De meest nasale luidstemmige host die ik ooit ontmoet heb legt ons de basisregels uit voor 10201840124e keer in Polen alvorens we de tombe in mogen dringen om het geheim van de Farao te ontdekken. Het decor ziet er prima uit, totdat je wat langer kijkt. Je kan gewoon niet echt een tombe nabouwen met zware blokken en authentieke materialen, dus veel hiervan is geverfd hout en schuim. Dit zou nog kunnen werken met wat sfeer, maar dat valt ver te zoeken. Er wordt niet gespeeld met licht of effecten en het is doodstil. Ook al zien we speakers hangen, er speelt nooit geluid af. We vragen na het spel of dit de bedoeling is en ja, blijkbaar hoort de kamer geen geluid te hebben. Maar...waarom?

Er valt verder niet veel over het spel te zeggen. Je hebt alle puzzels al eens gezien en je weet nu al dat je bedolven wordt met hiëroglyfen, scarabeeën, en allerlei andere "Egyptische" meuk. De kamer is idioot makkelijk en we zijn na iets meer dan een half uur weer klaar. Vier spelers is hier ook veel te veel met hoe klein de kamer is. Dit lijkt me ideaal voor 2, max 3. Het is eerlijk gezegd schrikbarend hoe slecht het onderhoud van de kamer is. We trekken op een punt een paneel open waar allerlei bedrading achter zit en dit wordt door de begeleiding niet opgemerkt. Andere spullen breken af, gaan open terwijl ze dicht moeten blijven, we trekken later nog meer techniek open omdat het lijkt alsof het open gaat door een puzzel, en ik moet de einddeur dicht trekken omdat die nog open staat. Naast dat dit frustrerend is kan het gewoonweg gevaarlijk worden hoe kwetsbaar deze kamer is. Zo steek je je hand ergens in en krijg je ineens een schok.

Mijn theorie is dat deze kamer het vergeten kindje van Emergency Exit is en ze hem laten verwaarlozen. Het is niet moeilijk om hier een prima kamer van te maken, de basis staat er, maar het heeft echt even onderhoud nodig. Repareer al dat kwetsbare materiaal, bescherm de spelers van de elektronica, en zet gewoon wat muziek op. Boem, prima kamer. Niet heel bijzonder, maar prima. Echter is dit nu niet waar voor je geld, al helemaal niet van zo een grote naam als Emergency Exit.

Blackbeard's Boat of Booty

Kamer 16 van de 32 op onze trip in Polen. We zijn eindelijk halverwege de trip! De volgende op de lijst is de eerste kamer van Mr. Lock, die vooral bekend staan om hun kamer Superheroom. Deze besluiten we er zonder enige verwachting maar gewoon bij te doen. Een piratenthema is cliché, maar het kan altijd leuk uitpakken. Bij deze kamer dringen we het gezonken schip van Blackbeard in om zijn vervloekte schat te stelen.
Het pand bevindt zich in de hoofdstraat van Bydgoszcz en je kan het makkelijk missen. Eenmaal binnen is de ontvangstruimte groot, maar vrij kaal. Onze host lijkt nerveuzer dan wij, al is ze extreem lief. Voor we de kamer in gaan krijgen we te horen dat het niet volledig vertaald is. Dit blijkt een frustrerend probleem te zijn in Polen. Het spel is prima te spelen, maar er zijn audio opnames in het Pools die onze host daarna zelf in het Engels zal vertalen. Dit klinkt stroef, maar geloof me als ik zeg dat dit een betere oplossing is dan bij sommige andere kamers waar gewoonweg niks in het Engels is of geprobeerd vertaald te worden. Onze host pakt het gelukkig goed op en doet echt haar best met wat ze heeft. Ze vertaalt het niet droog, maar vertelt het op haar eigen manier met een stem die past bij de sfeer.

We gaan met de ogen dicht in een treintje naar binnen, op zijn Pools natuurlijk. De kamer begint met een leuke intro die op een toffe manier de sfeer zet met kleine effectjes en een verhalende voice-over. Als we onze ogen mogen openen ziet het schip er nog best goed uit. Als je wat beter kijkt zul je wel de mindere kanten van het decor gaan zien, maar ze hebben duidelijk een poging gedaan om een gezonken schip na te bootsen. Simpele dingen zoals belichting waardoor we onder water lijken en een decorstuk dat beweegt geven het iets meer sfeer.

De kamer is vrij klein en komt praktisch neer op een single room. Dit is misschien leuk voor 2 of 3 spelers, maar 4 is te veel. We zitten elkaar vaker in de weg en sommige spelers hebben aan het einde het gevoel niks gedaan te hebben. Dit is zonde, vooral omdat de puzzels hier echt leuk zijn. De meest memorabele puzzel is niet eens heel bijzonder, maar is een mooie manier om jou in het verhaal te betrekken. De kamer is (alweer) vrij makkelijk, maar er zitten toch een paar mooie puzzels in. Eentje is zelfs vrij uitdagend en vereist goede communicatie. Ook al is de kamer klein, ze gebruiken alles. We zijn echter na iets meer dan 30 minuten al klaar en dat komt omdat we hier gewoon met te veel mensen zijn en omdat de kamer vrij makkelijk is.
Er is echter een stuk waar alles compleet omslaat en de kwaliteit van de kamer dropt. Een vreselijke puzzel, compleet geen decor, en een gebrek aan sfeer. Zaklampen op een piratenschip? Wat is er gebeurd met de leuke kamer die we net speelden? Het duurt niet heel lang, maar waarom zit dit stuk in de kamer? De kamer eindigt hierna gelukkig wel op een energieke manier. Props trouwens voor onze host Agata. Zij gaf alles om de ervaring tof te maken en ze is duidelijk enthousiast over haar werk.

The Curse of Blackbeard is prima. Je kan overwegen om hem toe te voegen aan je lijstje als je in Polen bent, maar verwacht niks bijzonders. De kamer is oud en dat merk je. Het decor en de sfeer zijn prima, maar de puzzels zijn hier wel de grootste reden om te spelen. Kom met 2 of 3 mensen en je zal een leuke tijd hebben, alleen niet een lange tijd.

Welkom op het kinderfeestje!

Kamer 17 van de 32 op onze trip in Polen. Dit zou een grote moeten zijn. Superheroom is een begrip in Polen met een ongelofelijk uniek thema: superhelden! Dit heb ik nooit eerder in een kamer gezien en je kan hier allerlei tofs mee. We nemen hier de rol aan van superhelden met als doel om onze grootste schurken te verslaan. Onze host, Agata, begeleidt ons met alle energie van een enthousiaste kinderjuf de kamer in. Haar enthousiasme is aanstekelijk en we zijn klaar om de wereld te redden.

Het is gelijk duidelijk wat voor kamer dit gaat worden. Overal zijn verwijzingen naar superhelden en schurken. Als je er van houdt is het een feest van herkenning. Spiderman, Batman, Thor, Sandman, iedereen komt langs. Als je iets van de karakters weet is het natuurlijk helemaal niet logisch dat ze hier allemaal samen zijn, maar daar gaat het ook niet om. Superheroom is een kamer die ongegeneerd voor de lol gaat. Het decor ziet er op het eerste oog prima uit, maar als je beter gaat kijken weer vrij goedkoop. Sommige items zijn mooi gemaakt en andere lijken eerder net van de SoLow te komen. De sfeer begint sterk, maar stagneert langzaamaan. Er is haast bij voor de wereld ten onder gaat, maar er wordt weinig gedaan om ons te laten voelen alsof de tijd dringt.

Hoewel de puzzels wederom makkelijk zijn zijn ze weer leuk en creatief bedacht. Je kan zeggen wat je wil maar puzzels bedenken is een kwaliteit waar de Polen in uitblinken. Elke puzzel is eigenlijk een excuus om zo veel mogelijk verwijzingen te maken naar superhelden en daar is niks mis mee. De ruimte is maximaal benut en creatief ingedeeld, al zul je een groot deel van de tijd in dezelfde ruimte zitten. De kamer heeft verder een leuke manier om feedback te geven over onze voortgang.

Mijn grote kritiekpunt op de kamer is dat je je gek genoeg nooit voelt als een superheld. Je gaat veel om met de spullen van superhelden, maar je bent zelf nooit echt de held. Een voorbeeld is hoe je op een punt een speciale ring krijgt van een bekend karakter. Die gebruik je voor één specifieke puzzel en kun je daarna opzij gooien. Je hebt geen superkrachten of speciale vaardigheden. Stel je geeft een speler van tevoren de hamer van Thor waar alleen die iets speciaals mee kon doen door de kamer heen, of iemand anders zou een speciale bril hebben die alleen die zou kunnen gebruiken om iets te zien wat de rest niet kan, dan zou je de spelers als hun eigen unieke held kunnen laten voelen. Nu voelt het vooral als even kort spelen met de spullen van bekende karakters.

Het is niet bedoelt als een belediging, maar Superheroom voelt als een uitstekende familiekamer die vanwege het thema veel bekijks bij fanatiekelingen trekt. De kamer is leuk en heerlijk speels, maar mist spanning, sfeer, en dat superheldengevoel waar ik op hoopte. De toon van de kamer en de begeleiding lieten mij voelen alsof ik voor de eerste keer in jaren op een kinderfeestje was en dat was oprecht een heel leuk gevoel. We spelen kamers om lol te hebben en weer even kind te zijn en ondanks mijn kritiekpunten is Superheroom dat gelukt. Als je bereid bent je verwachtingen wat te laten zakken en vooral lol te hebben, dan zou ik zeggen welkom op het kinderfeestje!

Mischief Managed

Kamer 18 van de 32 op onze trip in Polen. Even heel eerlijk, een Harry Potter thema maakt me niet snel enthousiast. Toveren is altijd leuk in theorie, maar om dat goed te vertalen naar een escape room is heel lastig. Tot nu toe heb ik het nooit heel overtuigend gezien. Dat gezegd hebbende, laten we het een kans geven.
De kamer ligt goed verborgen dus kijk even goed waar je moet zijn en wees op tijd. We zijn er gekomen omdat een behulpzame local zei "Escape room? That way!" omdat dit blijkbaar vaker gebeurt. De ontvangst is ook hier ontzettend Pools. Het is zakelijk en to the point spullen opbergen en wachten totdat de conducteur van de trein naar Hogwarts ons op komt halen. Als dan de host terug komt met 's werelds slechtste vermomming ooit weten we al gelijk wat de toon van de kamer wordt.

Als we eenmaal in de trein naar Hogwarts zitten begint ons avontuur. Het decor ziet er nog best goed uit! Eerlijk gezegd is dit qua sfeer wel een van de beste kamers tot nu toe. Vrijwel alles is of een authentieke prop of zelf gemaakt door de bouwers. Des te langer je er naar kijkt des te meer ga je natuurlijk de gebreken zien (vooral wat betreft afwerking), maar de liefde spat er van af.
Het helpt enorm dat ze hier gewoon schijt aan copyright hebben want ze gebruiken gewoon de muziek en zelfs stukjes van de films. Dit versterkt de sfeer omdat het niet lijkt op Harry Potter, het is het gewoon! Er is verrassend oog voor detail en er zijn allerlei grapjes en kleine verwijzingen in de kamer gezet die je makkelijk over het hoofd kan zien. Altijd leuk als je dit soort extra dingen er in doet!

De flow zit er vanaf het begin goed in en dit is weer een van die kamers die laat zien hoe goed de Polen zijn in het bedenken van puzzels. Er komen hier meerdere unieke en creatieve puzzels langs die ook nog eens sterk verbonden zijn aan de films. Fans zullen hier van kunnen genieten. Verder is School of Magic een van de weinige Poolse kamers die ook echt goed in het Engels vertaald is. We hebben hier zo veel kamers gezien met slecht of zelfs geen Engels, maar hier is de kwaliteit veel beter. Dit doet wonderen voor het spelplezier en laat ons meer immersed voelen. De kamer is verbazingwekkend ruim en de reis die we maken blijft verrassen. Gelukkig wordt het toveren ons niet al te veel opgelegd en magie wordt op een subtielere wijze in het spel doorgevoerd. Het spel eindigt met 's werelds meest kneuterige mindfuck en we komen met een grijns buiten.

School of Magic is een van de betere kamers in Bydgoszcz en een van mijn betere herinneringen aan de Poolse scene. De kamer is duidelijk met liefde en oog voor detail gemaakt en biedt heerlijk puzzelplezier. Alsnog is het voor mij geen kamer waar je echt voor naar Polen moet komen. Je gaat hier simpelweg niks vinden dat je nergens anders vindt. Het is een toffe room, maar niks mindblowing. Desondanks is het de moeite om te spelen als je in Polen bent, al helemaal als je fan bent van Harry Potter.

"Why weren't you guys scared?"

Kamer 12 van de 32 op onze trip in Polen. De twee andere kamers van Continuum vielen in de smaak en daarom besloten wij last minute om de volgende dag te beginnen met een oudere kamer, Murder House. Blijkbaar was dit een van de eerste horrorkamers met acteur in heel Polen en was het toen nogal een big deal. Hoewel het misschien nu niet meer even indrukwekkend meer is was ik toch benieuwd wat we konden verwachten.
De intro begint zoals de andere kamers in karakter, al is hier niet meer die vreemde touch van Continuum te merken. Dit is vooral bedoeld om je gespannen te maken, maar het mist de originaliteit die we tot nu toe gezien hebben. Het is eerder droog en eerlijk gezegd nogal saai. We worden fysiek vast gezet in de kamer en dan mag het spel beginnen.

Ik zou hier nu beschrijven hoe het decor er uit ziet, maar helaas kan ik er geen hol van zien. Het is namelijk aardedonker in de kamer en de enige verlichting die we krijgen zijn een paar van de zwakste zaklampjes die je ooit in je leven zult zien. Als we eenmaal iets kunnen zien lijkt het eerder alsof we per ongeluk in een bezemkast zijn gezet in plaats van de escape room.
Voor een horrorkamer met acteur verwacht je dat er nog wat engs gebeurt, maar dat valt tegen. De kamer doet zijn best om je bang te maken, maar lijkt totaal geen idee te hebben van hoe het dat moet doen. Geen effecten, geen plot, geen creatieve scares. Soms komt er iemand in een laken binnen om even te schreeuwen en dat is het wel zo'n beetje. Die momenten zijn trouwens nooit mooi getimed of uitgespeeld, maar eerder ongemakkelijk en raar op een slechte manier. Wie is dit karakter? Waarom ben je hier? Moet ik nu interactie met je opzoeken? Ga je nog wat doen?

Puzzels zijn uitermate onopmerkelijk, doodsimpel, en soms gewoon stom. Er zit er een tussen die ronduit vervelend is om te doen. We staan allemaal met tranende ogen en pijn in onze neus. Ik snap niet waarom dit er in zit behalve "Ooeoeoeeooe enge horrorrrr". We zijn er in iets meer dan een half uur uit. De kamer eindigt op een idiote manier waarbij een enorme kans wordt gemist en het spel in plaats daarvan gewoon stopt. Onze host komt ongemakkelijk over en kan niet heel goed Engels wat het napraten niet soepel maakt.

Dit was wel een domper op onze ervaringen bij Continuum. Ik snap werkelijk waar niet hoe dit ooit een belangrijke kamer moet zijn geweest. Misschien was dit ooit cool omdat niemand anders een enge kamer met acteur had, maar het is zo afgrijselijk afgezaagd en slap. De handtekening van Continuum mist hier ook en het voelt totaal niet als een kamer die past bij de anderen die ze beschikbaar hebben. Laat je niet verleiden en sla deze lekker over.

"Waar zit jij nou naar te kijken, verrekte gek?"

Kamer 13 van de 32 op onze trip in Polen. In Da Club kwam last minute op de planning te staan, puur vanwege het unieke thema. Ik denk dat ik maar een of twee keer eerder een clubthema heb gezien en die waren altijd wel goed. Het logo ziet er goed uit, dus boeken maar! In Da Club bevindt zich in het pand van Escapelandia, maar is geen deel van dit overkoepelende bedrijf. Als je hier bent kun je nog veel andere rooms spelen en lekker burgers eten bij Escape Burgers.
Het pand is niet in de beste staat en de weg naar de kamer komt eerder over alsof we onderweg zijn naar een verdrietig kantoorbaantje. Blijkbaar zijn we een nacht in de club te hard gegaan en worden we opgesloten door een groep gangsters. Ja, het is precies wat je verwacht qua plot. We krijgen alle doodsimpele regels voor de 29120e keer uitgelegd en mogen... *zucht* weer geblinddoekt in een treintje naar binnen. Serieus, wat hebben de Polen hier mee? Dit gebeurt bij vrijwel elke kamer.

In Da Club begint grappig, maar dit wordt al snel ontzettend stroef. Dit hoort een snel begin te zijn dat de kamer jumpstart, maar duurt veel te lang door onnodig moeilijk zoeken. Als we eenmaal langs dit gedeelte zijn komen we de daadwerkelijke club in en die is best cool gedaan. Het decor ziet er prima uit en houdt er wel club vibes op na, al voelt het wat meer als een pauperclubje. Vooral de hoogte doet de ruimte geloofwaardig lijken. De ruimte is door het iets grotere formaat wel beter geschikt voor grotere groepen waar de meest Poolse kamers vrij compact zijn. Verwacht geen twists of mindblowende effecten. Dit is gewoon een escape room met een club thema, al zit er één mooi afgewerkt effect in.

Dan lopen we weer vast...en weer....en weer. Ik weet niet of het aan ons lag maar In Da Club had voor mij totaal geen flow. De ene na de andere puzzel duurt te lang, is te onduidelijk, te stroef, noem het maar op. De meeste puzzels passen wel in het thema, maar als je keer op keer vastloopt dan verlies je de motivatie. Uiteindelijk ben ik er maar bij gaan zitten op een van die mooie luxe bankjes met als excuus dat ik me onderdompel in het clubleven. De kamer eindigt ineens en er is geen degelijke climax.

De kamer kent welgeteld twee geniale puzzels en die zijn ook gelijk steengoed. Daarnaast bevat de kamer een geniaal moment dat ik hier niet uit kan leggen. Het is doodsimpel, maar enorm grappig. Als je het ziet moet je wel een viezerik zijn, of niet? Helaas ging er iets niet goed en moest het personeel bij ons naar binnen om het te repareren. Onze host is aan het einde vriendelijk, maar ook wat ongemakkelijk.

In Da Club is een origineel thema met een paar leuke ideeën, maar daar houdt het voor mij bij op. De flow is me te stroef en ik mis hier de diepere inhoud. Het is ontzettend rechttoe rechtaan escapen en als het dan niet flowt dan blijft er weinig over. Speel hem vooral voor het thema en hopelijk ligt het spel je beter dan mij.

De ene deur in en de andere uit

Kamer 14 van de 32 op onze trip in Polen. De laatste kamer die we in Poznań spelen en weer een last minute omdat we nog tijd over hebben. Waar de andere twee last minutes van de dag (Murder House, In Da Club) nog status hadden kiezen we Mysterious Forest puur en alleen om tijd te vullen. Het zit in het Escapelandia pand en hoewel de vibe hier nogal grimmig is is het toch tof dat hier zo veel escape bedrijven zitten met zelfs hun eigen restaurant.
We krijgen de basisregels uitgelegd in een soort bezemkast/rommelhok voor we weer, op zijn Pools, geblinddoekt in een treintje naar binnen gaan. We zijn verdwaald in het donkere bos en willen koste wat het kost weg hier voor het donker wordt.

Zodra de blinddoek af gaat zien we het "bos" om ons heen en oef, hier zit echt geen budget in. Het oogt goedkoop, amateuristisch, en erg "vierkant". Nepgras, knuffeldiertjes, een verlepte boom, dit is geen bos. Naarmate we verder komen wordt het er niet beter op. De ruimtes bevatten letterlijk alleen wat nodig is voor de puzzels en niks anders. Een ruimte is zelfs helemaal leeg behalve het ene object wat je maar 1 keer hoeft te gebruiken. Geen twists, effecten, of wat dan ook. What you see is what you get. Puzzelen zal je!

De flow is zo soepel als maar kan. We vliegen van de ene na de andere puzzel door, maar dit komt vooral omdat de puzzels extreem simpel zijn. Elke puzzel heb je wel honderd keer eerder gedaan. We houden ons wel vaker in om ons niet te hard te haasten, maar dan staan we toch met een nieuw record buiten na minder dan 20 minuten te hebben gespeeld! Dat is wel heeeeeel kort...

Meer dan dat valt er ook niet echt over te zeggen. Ervaren spelers gaan hier helemaal niks aan hebben. Het is een escape room, rechttoe rechtaan, op zijn Pools, en doodsimpel. Er is niet per se iets slecht aan de kamer. We hebben ons prima vermaakt en het flowt hartstikke goed, maar dat komt omdat het gewoon veel te simpel is. Minder dan 20 minuten spel heb ik nog nooit meegemaakt en dat vertelt je al genoeg.

Just don't

Kamer 8 van de 32 op onze trip in Polen. The Texas Massacre was een van de weinige kamers op de trip met een horrorthema, iets dat zeldzaam is in Polen. Aangezien ik deze meer had uitgekozen om ruimte op te vullen had ik niet zulke hoge verwachtingen, maar dit mocht weinig verschil maken. We worden ontvangen door een host die er alles behalve zin in heeft alvorens te horen dat de Engelse versie kwijt is. We zullen de kamer dus in het Pools moeten spelen en meerdere onderdelen zoals het plot en enkele puzzels zullen live over de porto vertaald moeten worden. Nou dat begint al goed...

Ik ga heel eerlijk zijn, normaal doe ik moeite om een uitgebreide review te schrijven, maar het is uiterst zonde om daar voor deze kamer de tijd en energie aan te spenderen. De kamer is een lelijke kelder die volgegooid is met nepbloed, echte (scherpe) zagen, en alle goedkope zooi die bij de Poolse versie van de SoLow te vinden viel. Als je "cliché horrorkamer" denkt dan zie je precies voor je hoe het hier gaat.
We spenderen onze tijd vooral met zoeken naar iets leuks om te doen. Puzzels zijn aanwezig, maar niet in thema, vaak uiterst onduidelijk, en verzwolgen door ruis. Natuurlijk volgen we ook geen hol van het verhaal door het gebrek aan een Engelse versie.

Enkele highlights om je een sfeerimpressie van de kamer te geven: het moment dat we bijna de eindpuzzel binnen de eerste 10 minuten per ongeluk oplosten, het moment dat we door een gigantische resetfout 1/3 van de kamer over sloegen wat nog meer verwarring creëerde, het moment dat er een jumpscare af ging die vervolgens glitchede en 10 minuten lang niet meer uit ging. Intussen werd dit allemaal niet gezien of opgevangen door de begeleiding die aan het einde alle problemen met de flow, techniek, en resetfouten aan ons wijdde.

Wat een frustrerende ervaring was dit. Later hoorden we van een ander bedrijf dat er ook nog een acteur in de kamer had moeten zitten, maar die hebben ze er bij ons om de een of andere reden er maar uit gelaten. Uiteindelijk hebben we niet hoeven betalen voor de kamer, maar dat verzacht de verspilling van tijd niet. Ik ben zelden zo boos geworden in een escape room. Je weet dat het mis gaat als je bij een puzzel staat en er zo klaar mee bent dat je denkt "Als deze oplossing nou niet goed is dan druk ik op de noodstop". Dit is niet waarom ik escape rooms speel en dit is niet een room die wie dan ook moet spelen. Blijf weg!

"We gaan snuiven!"

Kamer 9 van de 32 op onze trip in Polen. Na de fenomenale ervaring bij Dead Man's Revenge komen wij terug voor nog een kamer bij Dreamscape. Dit zou een wat meer old-school kamer zijn en een product van zijn tijd. Het is ook het meest klassieke plot ooit, een kunstroof doen. Inmiddels is het een uitgekauwd thema, maar een break-in kamer vind ik altijd eigenlijk wel leuk omdat het weer een heel ander gevoel is dan het reguliere ontsnappen. Ongeacht de lagere verwachtingen hadden we enorm zin in de kamer!

Het valt gelijk op dat de kamer wat ouder is. Misschien komt het omdat er zo veel aandacht naar de bouw van Dead Man's Revenge is gegaan, maar de kamer kan wel wat onderhoud gebruiken. Props zijn verouderd, beschadigd, en het behang is ook niet in beste staat. De kamer is old school ingericht en dus bij lange na niet op het enorm hoge niveau van Dead Man's Revenge. De sfeer is wat statisch en op een moment na niet meeslepend te noemen. Het is heel netjes en van zijn tijd. Natuurlijk is daar niks mis mee, maar je merkt dat je een oudere kamer speelt.

De highlight van de kamer is voornamelijk het puzzelwerk. De flow van de kamer zit goed in elkaar en hoewel we eerst het idee hebben dat we alle puzzels wel gezien hebben zitten er regulier leuke twists en turns in het spelverloop die het fris houden. De kamer is een van de uitdagendere kamers die we gespeeld hebben en vereist wat creatiever denkwerk dan eerst verwacht. Hoewel we er uiteindelijk snel uit zijn voelde het voor mij niet zo snel aan.

We praten na het spel na met dezelfde personeelsleden die we eerder bij Dead Man's Revenge zagen en het zijn wederom schatten van mensen. Uiterst gastvrij en gepassioneerd, hun enthousiasme is aanstekelijk!

Connoisseur moet je met de juiste verwachtingen spelen. Je gaat hier geen gigantisch mindblowing avontuur op, maar gewoon lekker een uurtje inbreken met creatieve puzzels en veel lol. Als je daar voor open staat, dan ga je het hier zeker leuk hebben!

Compleet idioot op de beste manier mogelijk

Kamer 10 van de 32 op onze trip in Polen. De kamers van vandaag waren al gek genoeg, maar we hadden geen idee wat ons bij Strangers te wachten stond. We waren al gewaarschuwd dat dit niet een conventionele escape room zou zijn en dat maakt mij altijd geïnteresseerd. Vooral in een land dat zich zo vast klampt aan rechttoe rechtaan escapen is iets anders zeer welkom. We kloppen aan bij de deur en worden in karakter ontvangen. We kunnen nog even naar het toilet en onze spullen opbergen.
Een groepje tieners onder de naam "The Strangers" heeft een oud huis buiten de stad ingenomen en haalt allerlei kattenkwaad uit. Helaas loopt het steeds meer uit de hand en komen er zelfs mensen niet meer terug van het huis. Wij gaan het huis in om orde op zaken te stellen. Het wordt al snel duidelijk dat Continuum een apart gevoel voor humor heeft. Kleine grapjes, rare opmerkingen, opzettelijke misleidingen, en andere onzin vanuit het karakter tegenover ons zorgen al gelijk voor mixed feelings. Is dit eng? Is dit comedy? Is dit een hoorspel? Is het alleen maar interactie? En dan verdwijnen we, één voor één, de wereld van Strangers in.

Ik heb werkelijk waar geen idee hoe ik Strangers kan beschrijven. Dit is een van de meest bizarre kamers die ik ooit gespeeld heb en ik heb nog steeds geen idee wat we nou eigenlijk gedaan hebben. Op geen enkel punt zul je weten wat te verwachten. De sfeer gaat van mysterieus tot spannend tot hilarisch tot "???" tot zo flauw als wat.
Laat ik de mindere dingen maar eerst uit de weg vegen. De kamer moet het niet van zijn looks hebben. Het decor en enige effecten zijn minimaal tot afwezig. De kamer is klein dus kom alsjeblieft niet met meer dan vier mensen, wat al vrij veel is.
De puzzels zijn daarnaast niet bepaald indrukwekkend. De kamer richt zich vooral op doe-opdrachten en de paar puzzels die er in zitten zijn soms best slecht. Wat me verbaast is hoe slecht de vertalingen in de kamer zijn. Het Engels klopt van geen kant en dat terwijl de acteurs uitstekend Engels kunnen.

Waar moet de kamer het dan wel van hebben? De acteurs en het compleet idiote plot. Voor wie angstig is, geen zorgen, Strangers is niet eng, het is een comedy. Ik denk dat ik nog nooit van mijn leven zo veel en zo hard in een kamer heb gelachen zoals dit. Onze acteurs nemen de rol aan van de tieners in het huis en zitten ons de hele tijd lastig te vallen. Ze halen pranks uit, maken grappige opmerkingen, en dwarsbomen ons. Kortom, het zijn irritante tieners. Tegelijkertijd kunnen ze ons ook een beetje sturen. De vraag is of ze dat menen of dat het weer een grap is. "Okee, geef dat nu keihard een kopstoot terwijl je keihard schreeuwt en dan gaat het open!" Hun Engels is uitstekend en scherp dat ze zijn!
Het beste wat je kan doen bij deze kamer is niet focussen op de puzzels. De acteurs moedigen interactie aan en dit is waar het goud van Strangers ligt. De beste momenten zijn de momenten dat we niet eens het spel spelen, maar gewoon aan het kloten zijn met de acteurs. Uiteindelijk hebben we bijna een half uur langer gespeeld omdat de chemie met onze acteurs zo goed was.
De dynamiek met de Strangers werkt omdat je wordt aangemoedigd alle onzin net zo hard terug te doen. Een mooi voorbeeld is wanneer ik onze acteur in het Nederlands uitschold en hem vertelde dat het een compliment was. We hebben alles laten vallen en hebben 5 minuten lang geprobeerd om hem het woord goed aan te leren tot hij het kon. Uiteindelijk is hij het op zijn telefoon in de ruimte gaan googlen terwijl we doorspeelden. Toen hij ontdekte dat het een scheldwoord hebben we dat keihard naar onze kop terug gekregen. Hilarisch!

De kamer begint even bizar als het eindigt. Het ene moment probeer je serieus te ontsnappen en het volgende moment vliegen de spullen in het rond terwijl Darude Sandstorm over de speakers knalt en er pure chaos heerst. De finale is perfect en vat Strangers als kamer perfect samen. De service van onze acteurs is daarnaast top. Het zijn allemaal jonge gasten die gewoon lol willen trappen en zo moet je de kamer benaderen.

Wederom, Strangers is heel moeilijk om samen te vatten. Hou je van comedy, interactie met acteurs, of zoek je iets totaal anders qua escapen dan ben je hier aan het juiste adres. Hou je daar niet van en wil je gewoon puzzelen in een mooi decor? Dan kun je beter doorzoeken. Dit is een van de meest idiote dingen die ik ooit gedaan hebben en ik snap compleet dat het heel wat mensen niet zal liggen. Ik zou zeggen geef het een kans, wees bereid om idioot te doen, en lach je een ongeluk.

Waar kwaliteit en pech elkaar ontmoeten

Kamer 11 van de 32 op onze trip in Polen. Nadat Strangers ons liet zien dat Continuum een van de vreemdere bedrijven van Polen is was ik heel benieuwd geworden naar Personality. Een kamer die naar verluid behoorlijk moeilijk zou zijn, wat welkom is tussen alle makkelijke kamers in Polen. Als we eenmaal aanbellen begint de ervaring direct op een aparte, humoristische manier. We zien hier weer hoe Continuum graag allerlei stijltjes door elkaar mengt om een bizarre package en ongemakkelijke sfeer te creëren. Moet ik lachen? Moet ik gespannen zijn? Moet ik dit uberhaupt serieus nemen? Continuum zegt ja op alles.
Het plot is opvallend uniek. Dokter Hoffman houdt er schijnbaar nogal vreemde behandelmethoden op na. In verband met vermoedens tot illegale activiteiten gaan wij undercover als patiënten om de praktijk binnen te dringen. Dit begint met een intake bij Dr. Hoffman zelf. Onze handler regelt dat we naar binnen kunnen. Een pilletje gaat er wel in, dus kom maar op!

Personality is een van de meest sfeervolle kamers die we tot op dit punt in onze reis gespeeld hebben. De behandelkamer is warm en sfeervol ingericht. Authentieke props, geur, muziek, en zelfs smaak is over nagedacht. De sfeer veranderd vaker in de kamer en hoewel het decor soms niet heel mooi mee gaat blijft het een highlight van de kamer. Iets voelt hier niet helemaal juist, maar je kan niet plaatsen waarom.
De kamer zit zwaar op het plot en langzaamaan wordt duidelijk wie Dr. Hoffman nou echt is en wat die verbergt. Het lukt Personality om een vrij lastig verhaal stapsgewijs te vertellen puur door middel van puzzelwerk. Alle informatie is zo verdeeld over de kamer zodat de waarheid zich langzaamaan logisch ontvouwt in plaats van dat je ineens een audio-opname van 5 minuten over je heen krijgt. Dit plot is best vet en nog vrij origineel ook. De kamer maakt daarbij gebruik van een acteur in de rol van Dr. Hoffman die uitstekend gespeeld is. De rol is erg leuk, maar na de intake aan het begin blijft er weinig van over. We beginnen met een uitgebreid stuk interactie á la Strangers, maar ineens is dat weg en dat voelt als een enorme gemiste kans.

Wat betreft de moeilijkheid van de kamer, daar is geen woord over gelogen. Personality is met gemak de moeilijkste kamer die we in heel Polen hebben gespeeld! Puzzels zijn uitgebreid en gefragmenteerd door de ruimte heen. Kleine details kunnen veel verschil maken en als je iets kleins over het hoofd ziet dan kun je al snel opnieuw beginnen. We komen de kamer uit met luttele minuten over, wat blijkbaar snel is. Make no mistake, deze zal je uitdagen.
Dit is tegelijkertijd ook waar ik echt pech heb gehad met de kamer. Je hebt het soms dat je misschien iets mist of niet mee krijgt in een kamer, maar hier had ik de jackpot. Vrijwel elke puzzel waar ik op kwam was de moeilijkste, uitgebreidste, of meest onlogische puzzel in de kamer. Meerdere puzzels hebben net zoals bij Strangers vreemde Engelse vertalingen die het hele spel in de war gooien. Dan gaat ook opvallen hoe willekeurig sommige van deze puzzels zijn en hoe ze thematisch totaal niet passen in hun context. Ik mis vrijwel elke onthulling of belangrijk moment. Terwijl ik al 10 minuten aan dezelfde puzzel ploeter zonder voortgang gaan mijn teamleden van de ene na de andere puzzel met plezier. Uiteindelijk kom ik de kamer met een minder gevoel uit, terwijl twee van mijn teamleden razend enthousiast zijn. De gevoelens konden niet gemengder, maar gelukkig is onze host uiterst begripvol en super lief. Weer pluspunten op service!

Tja, wat kan ik je aanraden? Ik heb bij deze kamer echt pech gehad qua het spelverloop en de kritiekpunten die ik benoem zijn nog steeds waardevol, maar het is niet helemaal eerlijk om de kamer daar op af te blazen als ik zag hoe enthousiast mijn teamgenoten waren. De sfeer en het decor bij deze kamer zijn top, de ideeën zijn leuk, en Continuum heeft een bizarre handtekening waar ik gek op ben. Tegelijkertijd zijn sommige puzzels echt te vaag, al helemaal met de vreemde Engelse vertalingen. Ik denk dat de meeste mensen hier een betere tijd gaan hebben dan ik had en ik zou de kamer alsnog aanraden als je in Poznan bent.

Nee, deze kamer gaat niet over hasj

Kamer 3 van de 32 op onze trip in Polen. De locatie van CluERoom bevindt zich in Escapelandia, een locatie die gedeeld wordt met meerdere andere aanbieders. Ze hebben zelfs hun eigen burgertentje met gethematiseerde burgers! Perfect dus als je een dagje alleen maar wil escapen! We beginnen met Golden Heist, een kamer gebaseerd op de Netflixserie La Casa De Papel. Oh boy, dat hebben we nog nooit gezien...
Na een korte ontvangst met een lange uitleg over basisregels mogen we naar binnen. Hier komen we een Poolse traditie tegen: de kamer met gesloten ogen in een treintje binnen gaan. Onze ogen mogen na een werkelijk onverstaanbare info pas open en ik snap het punt hier gewoon niet van. Het is niet alsof we een heel gangenstelsel door gaan, de uitgang is letterlijk recht achter ons. Stuur ons gewoon naar binnen of gebruik een andere manier om ons in thema binnen te krijgen.

Bij deze kamer moeten we dus een bankroof plegen. Er zijn enkele verwijzingen naar de serie, maar verwacht niet dat dit een feest der herkenning zal zijn. Het gaat hier vooral om de bankroof en er zitten ook verwijzingen naar El Professor en andere karakters in. De kamer ziet er okee uit, al is dat niet moeilijk met dit thema. We dealen hier vooral met kantoorruimtes in een kantoorpand dus ik kan me niet voorstellen dat het veel werk gekost heeft om dat kloppend te maken. Afwerking kan wel wat strakker, vooral voor kabels.
Verwacht hier geen experience, maar vooral die directe Poolse mentaliteit. Het licht is aan. Het geluid is aanwezig. What more could you ask? Er zijn wat kleine momentjes, maar die zijn eerder lachwekkend dan enerverend.

De kamer blinkt gelukkig uit in zijn puzzels. Deze zijn vrijwel allemaal goed in thema en verbazingwekkend creatief. Alles is verbonden aan de bank en de dingen die we daar vinden. Aan het einde van de kamer hebben we het idee dat we elke hoek gezien hebben. Er is niks waar ik nu nog aan terug denk qua hoe creatief het was, maar het zijn doorgaans bovengemiddeld leuke, doch makkelijke, puzzels. De flow zit er voor ons lekker in en we staan rond de 40 minuten dan ook buiten.

Golden Heist is een solide puzzelkamer die het moet hebben van zijn creatieve en passend gethematiseerde puzzels. Buiten een uitstekende puzzelflow is er eerlijk gezegd niet erg veel aan de kamer, tenzij het thema je ligt. Een leuke kamer bij Escapelandia, maar er zijn betere op deze locatie. De burger van de kamer is trouwens wel heel lekker, die mag je zonder twijfel bestellen.

Grandpa's dirty little secret

Kamer 4 van de 32 op onze trip in Polen. We blijven na Golden Heist op de locatie van Escapelandia en gaan door naar Grandpa's Secret. De ontvangst is zoals doorgaans in Polen. Vriendelijk, maar beperkt. Verwacht geen drankje ofzo, maar een basic ontvangstruimte met kluisjes en misschien een puzzeltje. We krijgen weer een enorm lange uitleg over de do's en don'ts van de kamer en we mogen per Poolse traditie in een polonaise met onze ogen dicht naar binnen. Net zoals vrijwel elke andere kamer die dit doet snap ik het punt niet van deze intro, maar vooruit. Het verhaal valt bijzonder te noemen. Onze opa verborg blijkbaar altijd iets in zijn schuurtje. Nu hij is overleden gaan wij naar binnen om te achterhalen wat die gekke oude man hier al die jaren van ons verborg.

De schuur van opa ziet er uit zoals je zou verwachten van een schuur. Veel hout en vrij basic. Het voelt passend, maar is daardoor ook niet heel bijzonder. Het ziet er zelfs net wat te veel uit als wat het moet voorstellen. Overal hangt gereedschap en er liggen spullen her en der. Vrijwel alles zit los. Dit zorgt voor veel ruis en een groot deel van het spel bestaat uit onnodig filteren wat wel of niet gebruikt mag worden en op welke manier.
Dit is weer zo'n kamer waar je niet veel kan verwachten van experience. Alles blijft vrij statisch door het spel heen. Zelfs de grote onthulling van opa's geheim wordt niet sterk ondersteund door licht, geluid, of enige effecten. Het einde is een komische uitzondering hier op. De makers hebben door hoe belachelijk het is en hebben duidelijk vooral lol gehad met het thema. Jammer genoeg vereist het geen inbreng van de spelers.
Het verhaal is ook de moeite om te benoemen. Het nadeel van een kamer dat draait om een 'geheim' is dat de onthulling regulier tegen valt. Je ziet het of van mijlenver aankomen of het daadwerkelijke geheim is gewoon niet interessant. Grandpa's Secret is daar een hilarische uitzondering op! Dit is een twist die we niet alleen niet zien aankomen, maar ook geweldig grappig is. Halverwege de kamer slaat de sfeer compleet om en gaan de puzzels daar ook in mee. Dit blaast wat nieuw leven in bij een kamer die op het punt stond om in te kakken.

Het daadwerkelijke spel is waar ons team zich verdeelt. De ene helft vindt een uitdagende puzzelkamer met creatieve en gelaagde puzzels, de andere vindt een frustrerende, janky kamer met een gebrek aan vermaak. De kamer bevat aan de ene kant een paar heerlijke creatieve en unieke puzzels die ook nog eens uitstekend in thema passen, maar ook enkele puzzels die frustratiebommen zijn. Twee teamleden hebben pech en zitten constant met de mindere helft van de kamer opgescheept, terwijl ik en een ander teamlid geluk hebben en eigenlijk al het leuks doen. Zij het door technische mankementen of een gebrek aan logica, de kamer kan constant twee kanten op. Combineer dit met de eerder benoemde ruis en dit kan mogelijk niet je kamer zijn.
Daarnaast komt het vaker voor dat je elementen kan krijgen of vinden die je pas veel later nodig hebt, maar geen idee van hebt. Letterlijk het allereerste wat we vinden hebben we pas halverwege het spel nodig. Dat flowt niet bepaald soepel. We zijn hier langer bezig geweest dan bij de meeste kamers in Polen, rond een uur.

Grandpa's Secret is een moeilijke kamer om concreet af of aan te raden. Het is een kamer met twee kanten. Aan de ene kant zijn de puzzels uitdagend en creatief, aan de andere kant frustrerend en onbegrijpelijk. De experience is meh, maar de twist in het verhaal is geweldig. De ene helft van het team had het leuk, de andere helft beduidend minder. Kijk of het mysterie je aanspreekt en of je de puzzeldualiteit aan durft, bepaal dan of je komt spelen.

Deze kamer zet de Fun in Funeral

Kamer 5 van de 32 op onze trip in Polen. Na de gemengde gevoelens over Grandpa's Secret (en een heerlijke burger) zitten we klaar voor Funeral Home. Dit zou een van de hoogtepunten van Poznań moeten zijn, maar de verwachtingen zijn wat verdeeld. We krijgen in de simpele ontvangstruimte een uitgebreide uitleg over de do's en don'ts die we al lang en breed kennen en worden naar de kamer gebracht waar we...weer in een treintje naar binnen mogen met onze ogen dicht. Again, why? Laat ons dan misschien zelf "inbreken", dat zou het wat meer af maken.
In deze kamer spelen wij zacht gezegd een groep aso's. Wij hebben met onze vrienden een drankje te veel gedaan en besluiten om voor de grap in te breken bij het oude uitvaartcentrum. Helaas komen we er niet even makkelijk weer uit en dit is waar onze escape begint.

Een uitvaartcentrum blijf ik toch wel een tof thema vinden. Het moet natuurlijk rust en kalmte uitstralen, maar dat gaat moeilijk als het allemaal om de dood gaat. Deze ongemakkelijke sfeer wordt hier goed neergezet door middel van een strak decor dat mooi onderhouden is en wat leuke effectjes. Polen is een katholiek land dus je zal hier heel veel kruizen en ander Christelijk materiaal zien hangen. Dit zet verder die unheimliche sfeer neer en het voelt allemaal kloppend. Halverwege de kamer slaat de sfeer op een passende manier om en dit zorgt voor wat leuke afwisseling waardoor de kamer niet stagneert. Ook hier ziet het er allemaal weer goed uit. De afwerking is eindelijk ook eens een stuk beter dan bij de andere kamers tot nu toe.
Het is geen enge kamer, totaal niet, maar eerder ongemakkelijk. Er zijn enkele scares, maar je schiet direct na de schrik weer in de lach. "Schrok ik hier nou van?" Verwacht verder op wat simpele momentjes na geen grote verrassingen of twists. Het is vooral een puzzelkamer zonder verder verhaal.

Nou kan ik al blij worden van een kamer met een leuk thema en lekkere sfeer, maar de kamer blinkt vooral uit in zijn heerlijke flow. Alle puzzels zijn passend in thema en creatief bedacht. De kamer gebruikt zijn thema zorgvuldig en het verbaast me hoe veel er wel niet uit te halen valt. Er zijn wat kleine onverwachte momentjes die het spel interessant houden en net iets meer maken dan de zoveelste puzzelkamer. We zeggen hier wel vaker na elkaar "Oh, das leuk bedacht. Oh, dat ook!"
We vliegen door de kamer heen en zetten zelfs een nieuw record neer met minder dan 26 minuten speeltijd! Laat dat je niet afschrikken. Voor alle duidelijkheid, het vorige record was 9 minuten langer bezig dan wij en dat record stond al jaren. Doorgaans ben je dus veel langer in deze kamer bezig dan wij. De kamer eindigt voor mijn gevoel wel te abrupt. Er is geen fatsoenlijke eindpuzzel en ineens is het spel over.
Onze host staat ons sprakeloos aan te kijken. "We didn't know this was possible." Vol enthousiasme kan zij met ons mee praten over de kamer. Ze heeft duidelijk plezier in het hosten en neemt de tijd voor ons. Thanks, Zuzanna!

Funeral Home was de eerste kamer in Poznań waar ik enthousiast uit kwam. Mooi decor, constant leuke momentjes, creatieve puzzels die goed in thema passen, en een idioot goede flow. Laat dit alsjeblieft niet een kamer zijn waar je voor naar Polen komt, maar als je in Poznań bent is deze verplicht!

There and back again...

Kamer 6 van de 32 op onze trip in Polen. Met het succes van Funeral Home nog in ons achterhoofd verplaatsen we ons naar de bovenste verdieping van het pand voor de laatste kamer van de dag hier. Dwarves zou een topper in niet alleen Poznań, maar heel Polen moeten zijn! De verwachtingen liggen deze keer dus wat hoger.
Alvast een waarschuwing als je van plan bent om hier in de zomer te komen. De zomer in Polen is warm, windstil, en droog. De wachtruimte van tevoren is klein en recht onder een plat dak. In de kamer is het gelukkig beter te doen, maar het kan ook hier behoorlijk warm worden. We krijgen weer de goede oude uitleg over wat een escape room is en mogen beginnen. Er zijn een paar baldadige dwergen die drie bekers van de koning hebben gestolen. Wij zijn uitgekozen om deze terug te halen uit het huis van deze dwergen! We're going on an adventure!

De intro is koddig en een leuke poging om de reis naar de dwergen te simuleren. Wel merken we hoe slecht de geluidskwaliteit is. We worden toegesproken, maar als het geluid zo zacht staat terwijl iemand met een zwaar Pools accent gebroken Engels spreekt volg je er niks van.
De kamer heet dan wel Dwarves, maar is overduidelijk gebaseerd op The Hobbit en Lord of the Rings. Er staat constant muziek van op, dus het is niet moeilijk om de verbinding te zien. De kamer zou net zo goed Hobbits kunnen heten en het zou zelfs logischer zijn. Stiekem bevalt me dat behoorlijk goed. Als fan van LotR heb ik me al zo vaak afgevraagd hoe het zou zijn om in een Hobbithuis te wonen en in deze kamer kan dat! De sfeer in de kamer valt het beste aandoenlijk doch statisch te noemen. Het decor ziet er fatsoenlijk uit en de afwerking is ook van een hogere kwaliteit dan we tot nu toe in Polen gewend zijn. Er wordt weinig met effecten, licht, of geluid gedaan. De kamer moet het vooral hebben van zijn unieke setting waar je puzzelend doorheen gaat. Het is schattig en moet het hebben van de kleine momentjes, maar verwacht vooral een leuke puzzelkamer.

Het verloop bevat nauwelijks verrassingen, maar moet het vooral hebben van creatieve puzzels. Je maakt tijdens de kamer een reis door het dwergenhuis en er blijven maar (kleine) kamers komen. Aan het einde heb je het idee dat je het hele huis gezien hebt, van woonkamer tot voorraadhok. Elke ruimte bevat thematisch passende puzzels die logisch zijn, maar net dat extra stukje inzet van je nodig hebben dat het niet té duidelijk is. Er zitten een paar bijzondere puzzels in de kamer die ik nog niet eerder gezien heb. Een paar keer moeten we ook flink lachen omdat het allemaal gewoon zo koddig is. Wederom storen we ons hier echter weer aan het slechte geluid. Een puzzel vereist audio en die is met zulk slecht Engels ingesproken en wordt op zulke lage kwaliteit afgespeeld dat we de oplossing moesten gokken.
Het niveau blijft verder nogal makkelijk en de kamer is ook al snel over voor ons, na iets meer dan 40 minuten. Gezien het makkelijke niveau en de beperkte ruimte lijkt mij dit een kamer die beter geschikt is voor 2 of 3 spelers. De kamer bevat ook geen fatsoenlijk eindspel, maar is ineens over.

Dwarves is een creatieve puzzelkamer met een schattige sfeer die fans van The Hobbit films aan zal spreken, maar verwacht niet meer dan dat. What you see is what you get. Het gaat over een dwergenhuis en daar is een mooie puzzelkamer van gemaakt met mooi decor, maar het heeft een gebrek aan experience. Er 'gebeurt' gewoon niet heel veel. Ik heb me hier desondanks goed vermaakt en denk dat de kamer vooral leuk is voor teams van 2 of 3 mensen die gewoon lekker een tijdje al puzzelend in deze sfeer willen zitten.

Arrrr. Arrrrr! AAAAAAAAARRRRRRRRR!!!!

Kamer 7 van de 32 op onze trip in Polen. Dead Man's Revenge kwam er letterlijk de dag voor onze trip bij. Ik had contact met Dreamscape voor het boeken van een andere kamer en gelijk gevraagd of deze dan ook open zou zijn. Eerst was het antwoord nee totdat vijf minuten later het bericht kwam dat we wel als eerste de Engelse versie mochten testen! Daar zeggen we geen nee op!
We komen na flink wat traplopen op locatie aan en wachten tot het moment dat we beginnen. Terwijl we wachten maken we nog de grap dat dit misschien wel de beste kamer van de trip zal zijn...en dan begint het. We worden in character ontvangen (zeldzaam in Polen) en krijgen nog de kans spullen op te bergen en naar het toilet te gaan. De host zit goed in haar rol als kapitein en creëert een apart sfeertje. Deze ruimte mag nog meer in thema, aangezien het nu gewoon een kantoorgang is. Als we de kamer in stappen verandert dit echter compleet. Onze kapitein mag ons duidelijk niet en straft ons af door ons het dek te laten dweilen, waar we compleet onbedoeld in de problemen geraken. Wat kan ik zeggen behalve ARRRR!

Waar we op onze trip vaker mooie decors zien is Dead Man's Revenge wel het hoogtepunt. Het decor is prachtig en kneitergoed afgewerkt. We zitten onder een scheepsdek en dat voel je. Het hout kraakt, de bliksem flitst, de golven slaan tegen het schip, we deinen nog net niet heen en weer. De muziek is goed maar gelukkig zijn de speakers ook van topkwaliteit. Soms is het opzwepend en avontuurlijk, soms stil en spannend. Qua sfeer hebben we het in Polen tot nu to niet zo totaal gezien (en helaas hierna ook niet meer).
De sfeer slaat door de kamer heen regulier om en waar we spannend beginnen wordt het avontuurlijk, luchtig, en verbazingwekkend grappig. De variatie maakt de kamer zo'n heerlijk avontuur dat ik hoop dat het nooit ophoudt. Ik heb trouwens zelden zo hard gelachen in een kamer puur en alleen door hoe de kamer in elkaar zit. Experimenteren en grappig doen wordt aangemoedigd en wij nemen volop de kans. We staan op één punt met volle borst liedjes te zingen ook al is dat totaal niet het punt, maar leuk is het zeker.
Het verhaal speelt in deze kamer een veel grotere rol dan in de meeste Poolse kamers. Waar het verhaal in Polen meestal uiterst beperkt is is dat het hier totaal niet. We maken hier een reis met een begin, opbouw, climax, en conclusie. Dit is wat we zoeken in een escape room plot!

Het verloop is gevarieerd qua toon en setting, maar de puzzels moeten zeker benoemd worden. Het is de lijm die alle creativiteit bij elkaar brengt en wauw wat een puzzels zijn dit! We beginnen met een complexe puzzel, maar gelijk ook een van de beste die ik ooit gezien heb. Er zijn hier minstens twee andere puzzels die ik zo in mijn lijst van beste puzzels ooit zou zetten. Meerdere puzzels in deze kamer zijn niet anders dan geniaal te noemen. Gelijk duidelijk, maar toch uitdagend. Je hebt net genoeg informatie om aan de slag te gaan, maar net genoeg ruimte om wat moeite te moeten doen. Ons hintsysteem is onze voormalige kapitein. Nou ja, niet helemaal, enkel zijn schedel die we met ons mee dragen. Hoewel we nooit hints nodig hebben tijdens het spel levert hij vaker commentaar wat weer een bron van hilariteit is. We vergeten hem een keer mee te nemen en ineens horen we van de ruimte achter ons "Hellooooo, I have no legs!" Geweldig!
Tussen de puzzels in worden we regulier verrast door cinematische momenten en simpele, maar toffe effecten. De overgangen tussen de ruimtes zijn altijd leuk en creatief bedacht en voor ons gevoel blijft de reis maar gaan. Als het dan toch afsluit voelt het uiterst satisfying. We spelen de kamer uit met 70 minuten op de klok en dat is lang voor Polen. Ik zou qua grootte max 4 spelers aanraden.

De eigenaren en de managers zijn aanwezig om alles uit te vragen na het spel en uit alles blijkt dat ze liefhebbers zijn. Onze kritiek bestaat voornamelijk uit mierenneuken, maar wordt serieus genomen en zelfs gelijk aangepakt. Ze staan hier met passie en willen ons alles vertellen van het spel. Het is met gemak de langste en gezelligste napraat die we in heel Polen hebben.

Wat een gekke gedachte dat we deze bijna gemist hebben en dat we de allereerste buitenlandse groep waren die deze mochten spelen. Dead Man's Revenge is een ontzagwekkende kamer die waves gaat maken in Polen. Op zo veel niveaus steekt deze kamer met kop en schouders boven de competitie uit dat het me niks zal verbazen als dit andere bouwers aanzet om het niveau te verhogen. Met gemak de beste kamer op de hele trip en een van de beste van heel Polen!

Boba Fett in een trainingsbroek

Kamer 1 van de 32 op onze trip in Polen. We beginnen in Poznań bij Escape Arena. Iemand in ons team had deze kamer toevallig al gespeeld dus we besloten om deze maar gelijk uit de weg te ruimen. Escape Arena bevindt zich op een van de meest sombere locaties die ik ooit gezien heb. Als je denkt dat je elk moment berooft kan worden zit je naar alle waarschijnlijkheid goed. De ontvangst is ruim, maar kaal en sfeerloos. Een paar felle lampen, een pooltafel, en een bank. Nette ontvangstruimtes en drankjes kun je eigenlijk bij elke kamer in Polen wel vergeten.
Star Wars is een pittig thema. Hoe doe je ooit de enormiteit van die films gerechtigheid aan met een escape room? De kamer begint met een vreemde intro. Ik neem aan dat het de energie moet opvoeren, maar het voelt gewoon gek. We krijgen een lange uitleg van do's en don'ts (wat blijkbaar wettelijk verplicht is) en mogen beginnen. Hier krijgen we ook het verhaal te horen. Echter is dit met een zwaar Pools accent en stemvervormende effecten gebracht waardoor we eigenlijk alleen maar "MaY dAH FaWRs BiE WIf jOE" horen.

Het decor is...laten we zeggen niet gemaakt met het budget van de Star Wars films. Het oogt goedkoop en is vaak ook nog eens slecht afgewerkt. Kabels, camera's, speakers, bereid je voor om dit allemaal goed te kunnen zien. Allerlei geluiden van de films komen langs, maar de kwaliteit is helaas niet erg hoog. Qua experience en sfeer blijft de kamer vrij statisch. Halverwege het spel slaat de sfeer echter compleet om en dan stijgt de kamer ook wat in kwaliteit qua decor en sfeer. Het voelt allemaal minder beklemmend en steriel, maar open en luchtiger. Dit is meer wat ik van tevoren voor me zag.
Ik hoop dat je trouwens van "Do not touch" stickers houdt want die ga je hier heeeel veel zien. Dit is een ding in heel Polen en ik snap niet waarom.

De kamer komt doorgaans neer op rechttoe rechtaan puzzelen met weinig experience. De puzzels variëren daarbij van bekend doch leuk tot onbegrijpelijk. De kamer begint met een opdracht waar je jezelf gewoon mee kan softlocken als je hem niet goed doet. Helaas is dat dus ook precies wat er gebeurt en duurt het even voor er op gereageerd wordt. De manier waarop dit opgelost wordt was zo lachwekkend slecht dat ik niet begrijp hoe dit na al die jaren dat deze kamer open is nog kan. Maak het hier niet mogelijk om jezelf vast te zetten of zorg voor een betere oplossing.
Na deze eerste puzzel komen we gelijk op een andere die gewoonweg niet werkt. Dit wordt ook niet opgemerkt. De eerste helft van deze kamer was dus niet ons ding helaas. Vooral dit gedeelte heeft qua puzzels en decor onderhoud nodig. Het spelverloop verbeterde gelukkig bij de tweede helft. We krijgen meer te doen en kunnen parallel spelen. Geen enkele puzzel is al te memorabel, maar het is op zijn minst leuk. Hier komen we wel een resetfout tegen die we gelukkig zelf kunnen onderscheppen, maar oef wat haalt het je er uit als je zelf de einddeur dicht moet doen. Als we klaar zijn eindigt de kamer ineens en is dat het. De kamer is tevens makkelijk voor Nederlandse begrippen en we staan na zo'n 40 minuten alweer buiten. We kunnen op zijn Pools napraten "Leuk gehad? Foto? Doei." en gaan wachten op de volgende.

Star Wars is een pittig thema is om goed te doen en helaas is deze kamer daar bewijs van. Ik heb het hier (vooral in de tweede helft) leuk gehad, maar stoor me aan de issues van de eerste helft en andere slordigheden door het spel heen. Daarnaast mist de kamer sowieso de "oomph" die je verwacht van dit thema.

Geef nooit de AUX aan Loki

Kamer 2 van de 32 op onze trip in Polen. Na onze ervaring bij Galaxy of Mysteries wachten we op Vikings. Dit thema vind ik heel vet dus ik was al benieuwd hoe dit gedaan zou worden. De intro voelt helaas wat half voor mij. Er speelt vikingmuziek terwijl we wachten in de steriele ontvangstruimte, maar er zit regulier reclame doorheen. Onze host komt ons in een half kostuum ophalen en doet een intro met ons. Natuurlijk moet dit wat sfeer creëren, maar het komt mede door het slechte Engels van de host niet over. We krijgen te horen dat het einde van de wereld zal komen tenzij we onze missie voor Odin vervullen. De god Loki zal ons proberen te dwarsbomen. Het gros van de intro zijn de bekende escaperoomregels die je inmiddels uit je hoofd kent. De kamer zit weer eens vol met do-not-touchstickers en oh wat houden we daar toch van...

De kamer ziet er wat beter uit dan Galaxy of Mysteries, maar daar is het gros ook mee gezegd. Het voelt goedkoop en niet helemaal compleet voor wat het moet voorstellen. Ze mikken hier heel hoog, maar schieten vrij laag. Het is op meerdere plekken aardedonker, wat je dwingt om toortsen te gebruiken die je aan het begin mee krijgt. Hoewel je het kan zien als een thematische toevoeging vind ik dit soort gebruik van licht vaak bloedirritant, vooral als er te weinig lichtbronnen zijn voor de hele groep.
Wat deze kamer leuk doet is het constante wisselen van sfeer. Bijna elke ruimte is weer iets heel anders en je blijft daarom verrast worden. Er zitten verder wat kleine verrassingen in qua effecten en ideetjes, maar de reis die we zouden moeten maken door de wereld van de Vikings voelt niet zo spectaculair als je zou hopen. Het is allemaal erg vierkantekamerachtig.

Qua gameflow valt er weinig te zeggen. Het komt neer op klassiek puzzelen met puzzels die je al vaker gezien hebt. Vrijwel elke puzzel komt neer op "zet het dingetje neer en het kastje er naast gaat open". Daarnaast is de kamer heel makkelijk en staan we na iets meer dan 40 minuten weer buiten. De flow kwam op mij wat chaotisch over. Het ene moment valt over het andere heen en ik raak soms kwijt wat nou waardoor gebeurt.
Er zit een leuke mechanic in het spel die helaas door een technische storing voor ons niet goed gaat. Aan het begin wordt je gewaarschuwd dat Loki je op je reis zal proberen te dwarsbomen. Dit wordt op enkele onverwachtse momenten op een leuke manier gedaan. Natuurlijk kan ik niet te veel spoilen, maar laten we maar zeggen dat je goed op je spullen moet letten en niet elke hint serieus moet nemen... Helaas valt bij ons halverwege het spel het geluid uit, waarna de host het hele spel bezig is om het weer te repareren. Als het eenmaal gerepareerd is zitten we al aan de eindpuzzel. Deze mechanic had dus het hele spel door moeten gaan en bij ons ontbrak dat. We vonden het allemaal een leuke toevoeging dus het is spijtig dat we dat moesten missen, waarschijnlijk hadden we een leukere ervaring gehad als we het wel hadden gehad. De kamer eindigt wederom ineens, al ontbreekt het onze host bij het napraten niet aan enthousiasme.

Vikings is de betere kamer van Escape Arena, maar staat niet bovenaan de lijst van kamers die ik zou aanraden in Poznań. Het is een leuke puzzelkamer met een grappige twist en veel variatie in sfeer, maar was voor mij niet veel meer dan dat. Misschien zou mijn mening anders zijn als de Loki mechanic beter had gewerkt, maar it is what it is. Ik zou deze kamer vooral spelen als het thema je aanspreekt en je niet bij een van de betere kamers in Poznań terecht kan.

Gigantische omvang met beperkte inhoud

Je kent het riedeltje. Er is een nieuwe kamer, hij ziet er goed uit, hij krijgt hype, en je wordt te benieuwd om jezelf tegen te houden. Tijd om weer eens te gaan spelen dus! Aurum kreeg positieve reviews en zelfs een verwijzing bij de Beyond the Game podcast. Zou dit dan eindelijk weer eens wat nieuws worden?
Parkeren kan bij Backspace voor de deur en na 19:00 uur gratis. Van tevoren krijgen we een mail met belangrijke informatie voor de kamer begint. Check je mail dus goed! Als je dit mist zal je waarschijnlijk geen idee hebben omdat de ervaring direct op locatie begint. We gaan binnendringen bij een geheime orde die schijnbaar een gevaar vormt voor de wereldorde. Het wordt via de mail op een creatieve manier gebracht die ik nog niet eerder heb gezien. Eerlijk gezegd zou ik dit graag vaker zien voor escape rooms. Op locatie weten we direct wat we moeten doen en spelen we uiteraard netjes mee (met flink wat meligheid). Een toiletbezoek is gelukkig nog mogelijk.

De kamer trekt ons gelijk in het verhaal met een sfeervolle combi van een mooi decor en een thematisch passende intro. Hoe we dan naar de kamer worden begeleid is wat minder en cliché. Het is gelukkig snel over.
De vormgeving en muziek zijn gedaan door Eelco Claassen (DarkPark, Fright Nights, Escaperoom Antwerp, e.a.) dus de kamer oogt en klinkt wonderlijk. De muziek is dus prachtig en bewijst maar weer wat voor maestro deze man is. Intussen ziet het decor er ook goed uit, zo lang je het niet aanraakt. Als die prachtige rotsmuur aanvoelt als dun plastic dan zakt de immersie toch wat weg. De afwerking ontbreekt ook af en toe. Dan sta je in zo'n prachtig afgewerkte ruimte en zie je toch die speaker of camera terwijl die makkelijk weggewerkt hadden kunnen worden. Het valt desondanks op dat er duidelijk over na is gedacht om een experience neer te zetten. Dit is niet zo maar wat ideetjes bij elkaar, hier zit duidelijk een visie achter.

De kamer is gelukkig niet alleen sfeervol, maar ook daadwerkelijk leuk en (eindelijk) vernieuwend! De puzzels draaien om een mechanic die ik helaas niet toe kan lichten, maar zo geniaal werkt. Van tevoren wordt al duidelijk gemaakt dat dit geen traditioneel puzzelen zal zijn, maar veel meer om samenwerking gaat. Ik hou van samenwerkingspuzzels, maar hoe maak je dat de focus van je kamer zonder het vervelend te maken? Samenwerking wordt afgedwongen op een manier die past in het verhaal en iedereen toe staat om betrokken te zijn. Je zal misschien niet alles oplossen, maar je bent altijd nodig. Iedereen maakt in de kamer zo meerdere overwinningen mee en dit creëert een heerlijk groepsgevoel.
Deze mechanic wordt zo perfect opgebouwd dat het al snel second nature wordt. Het wordt rustig geïntroduceerd, complexiteit wordt toegevoegd, de moeilijkheid stijgt, en dan worden er twists toegepast. Ik kan er niet over uit hoe slim dit is en hoe goed het werkt! Eindelijk eens iets nieuws dat gewoon goed werkt! Daarnaast bevat de kamer een heerlijk unieke puzzel die ik nergens anders gezien heb.

Ja, ik ben vreselijk enthousiast, maar waarom dan die 8,5 en niet een 10? Dat heeft twee redenen.
Ten eerste bevat Aurum een gedeelte dat gewoonweg niet werkt. Hier wordt gebruik gemaakt van een bekende designtruc die voor mij extreem overbodig voelde in beide het verhaal en de experience. Daarnaast wordt het verhaal hier niet duidelijk aan iedereen meegegeven en ontstaat er verwarring. Ik vermoed sterk dat hier een puzzel in had moeten zitten die om de een of andere reden is verwijderd, maar allerlei materiaal waar je wat mee kan zit er nog. Stel je voor dat je een kamer binnen komt met een duidelijk uitgelicht gedeelte en onderdelen die beweegbaar zijn en feedback lijken te geven. Je bent hier nog maar net mee begonnen en ineens moet je door zonder terug te kunnen. Dit stoorde me behoorlijk.
Ten tweede, Aurum is een prachtig idee dat een shockerend gebrek aan inhoud heeft. De kamer is 75 minuten (en 156 euro) en wij spelen hem in 42 minuten zonder haast uit. De kamer mag veel langer of uitdagender voor wat je belooft wordt en wat je betaalt. Hoe tof de mechanic van het spel ook is, er kan veel meer mee gedaan worden. De kamer telt een handvol puzzels en zou vooral op dat front meer uitgebreid kunnen worden. Vooral richting het einde van het spel gaat alles ineens wel heel hard en worden de opdrachten te simpel. Hier kan flink in gewonnen worden.

Aurum is een kamer waar ik in dezelfde adem enthousiast en kritisch over ben. Aan de ene kant is het een heerlijke totaalervaring met een unieke en vernieuwende mechanic waar ik een heel verhaal op zich over kan houden, aan de andere kant bevat die ervaring veel te weinig inhoud en diepgang om de kwaliteit daar van te laten schijnen. Ik zou de kamer aanraden, maar kijk of je hem misschien voor een lagere prijs kan spelen of als het spel verder uitgebreid is.


EDIT: Aanvankelijk stond in de review dat wij de kamer in 32 minuten uit hadden gespeeld. In een persoonlijk bericht van de eigenaar naar ons wordt echter beweerd dat dit onze overige tijd is en niet de speeltijd. Ondanks dat staat het kritiekpunt van te weinig inhoud nog en dit wordt door de eigenaar erkend.

B-merk Amsterdam Catacombs

The Curse bleek voor ons een happy little accident in onze planning in te vullen. Een andere kamer op de planning in Amsterdam viel uit dus wij gingen als een gek last minute een vervanger zoeken. Zodoende kwamen wij op The Curse. Hier had ik eerder al Judgement Day gespeeld en als je mijn review van die kamer leest kun je zien dat ik daar niet bepaald laaiend enthousiast over was. We moesten echter wat en het thema klonk mij al veel leuker in de oren. Lekker creepy shit in een kelder, love it.
Ontvangst is klassiek Amsterdams. Dat wil zeggen: in het Engels, berg je spullen op, ga naar het toilet, en begin zo snel mogelijk. Dit is pure business. Er is volgens mij maar 1 host voor alle kamers en het boeit ze duidelijk helemaal niks om hier te staan. Anyway, het verhaal: Bla bla bla duivel demoon Satan kelder vloek evil. Veel meer dan dat hoef je niet te weten, het maakt echt niks uit.

De kamer bevindt zich in de kelder van het pand en dit kan gelijk goede sfeer creëren, maar valt helaas tegen. Het decor is minimaal op een paar onderdelen na en er is weinig tijd of moeite besteed aan afwerking. Sommige decoronderdelen zijn daadwerkelijk mooi en passend in de setting. De deuren zijn groot en zwaar met enorme hangsloten die stoer voelen om te openen. Dat is satisfying, maar ik had nooit gedacht dat ik een kamer voornamelijk zou complimenteren op de deuren.
Er hangt een timer aan de muur met een enorme hintknop die je in kan drukken als je een hint wil. We hebben hier nooit gebruik van gemaakt, maar het is nog een reminder dat er hier niemand actief mee kijkt. Naast wat geknipper met het licht is er weinig gedaan aan effecten en het geluid staat Z A C H T. Er is meestal geen geluid en als het er wel is is het nauwelijks te horen. Er mist sfeer en vooral spanning. Je zou verwachten dat deze kamer eng of op zijn minst spannend zou zijn, maar dus totaal niet.

De kamer speelt soepel, maar dat komt voornamelijk omdat het allemaal gewoon veel te makkelijk is. Alle puzzels zijn bij de eerste oogopslag al duidelijk en zo opgelost. Daarbij is vrijwel elke puzzel een variant van "Zet object A op plaats A en object B op plaats B en dan klapt er wat open." Mijn eerdere grap over het oppervlakkige verhaal is trouwens niet volledig een grap. We vragen ons namelijk regulier af wat we hier nou in het verhaal doen en waarom.
De kamer sluit af met een climax waarbij een element zo slecht afgewerkt is dat het direct duidelijk is wat er moet gaan gebeuren. Echter is dit element defect, dus wij hebben de meeste spanning beleefd aan wachten op iets dat nooit ging komen. We spelen de kamer uiteindelijk binnen 37 minuten uit en dat vind ik zacht gezegd iets te snel voor de prijs die je betaald. De service eindigt zoals we begonnen. Leuk gehad, okee, foto maken, betalen, okee doei.

The Curse is niet een kamer waar ik 's nachts van wakker ga liggen dat ik hem gespeeld heb, maar dit is niet een kamer die ik zou aanraden. Dit voelt als een tourist trap op elk niveau. Van de onpersoonlijke service tot de gebrekkige elementen van de kamer, het is duidelijk dat het dit bedrijf gewoon niet veel boeit en dat stoort mij nog wel het meest.

In Times...

In mijn ogen stond alles in het tegendeel van Adventurescape. Uit het niks opscheppen over een 3.0 ervaring met een ontzettend moeilijk thema gecombineerd met een hoge toegangsprijs maakt het lastig om zonder verwachtingen te komen spelen. Na een verlaging van de prijs besluiten wij dat het tijd is (haha) om Timescape te komen spel- ik bedoel, op stage te komen bij het bedrijf Time Labs.
Het bedrijf bevindt zich naast de snelweg in een boulderhal met een bar. Je kan gratis parkeren voor de deur en zelfs lunchen. We beginnen onze stage bij Time Labs in character. Je ziet gelijk de poging tot een experience, maar onze host is zacht gezegd niet de beste actrice. Het komt al snel neer op een riedeltje tegen ons herhalen dat er niet eens zo goed in lijkt te zitten en dat maakt het meer ongemakkelijk dan immersive. We beginnen onze stage kort hierna en alles loopt natuurlijk herhaaldelijk in de soep.

Het thema van tijdreizen is moeilijk, dus alle respect dat ze het hier proberen! Het plot is uniek en het voelt daadwerkelijk alsof het nodig is voor de gameplay in plaats van een excuus om maar te doen wat ze willen. De tijdreis-experience is niet zo indrukwekkend als je zo hopen en dat blijft altijd lastig aan het thema. Het viel te verwachten dus we laten het ons niet zo storen.
Het decor van is niet bepaald mooi en zelfs een beetje lelijk, maar zodra we gaan tijdreizen verandert dit. Het lijkt alsof het budget vooral in deze stukken is gaan zitten. Ik mis wel wat sfeer, vooral in het geluid. Er is weinig gedaan wat betreft sound design en dat zou de kamer nog een flinke boost geven.

Het belangrijkste voor mij blijft altijd dat een kamer gewoon leuk moet zijn om te spelen en dat doen ze hier goed! Vanaf het begin hebben we een lekkere flow te pakken die we tot het einde vast houden. De kamer bevat veel te doen en iedereen heeft wel iets waar ze goed in zijn. Door de tijdreisgimmick zit er flink wat variatie in de soort puzzels en dat blijkt een van Timescape's voordelen. De puzzels en opdrachten zijn aan de makkelijke kant, maar daardoor lijkt de kamer mij juist geschikt voor ook de minder ervarene spelers. Ik zou niet aanraden om hier met meer dan 4 spelers te komen aangezien het anders krap kan worden.
De ruimte is beperkt, maar creatief ingedeeld waardoor het lijkt alsof de kamer groter is dan hij is. Je doet veel op allerlei verschillende plekken wat het gevoel geeft dat je een reis aan het maken bent. De tijdreisgimmick wordt daarbij creatief toegepast op een manier die verbazingwekkend goed werkt. Dit had makkelijk een minpunt kunnen zijn, maar het lukt ze om het kloppend te maken. We eindigen de kamer met een basic, doch zeer vermakelijke, finale.

Kortom was ik aangenaam verrast door Timescape! De kamer is (zoals verwacht) niet een next-level experience, maar weer een leuke poging om iets nieuws te doen. Naast dat ik dat zeer respecteer is het ook gewoon een leuke kamer geworden die boven het niveau is van de meeste concurrenten. Echter vind ik de prijs nog steeds aan de hoge kant voor wat je krijgt. Als dat geen probleem voor jou is, kom dan lekker spelen. Ik heb hier gewoon veel lol gehad en daar gaat het aan het eind om.

Et voilà!

We hebben onze stage bij Time Labs succesvol afgerond en bereiden ons nu voor om opgehaald te worden voor deel twee: The Spear of Destiny. Adventurescape zit in een boulderhal naast de snelweg met gratis parkeren. Je kunt hier zelfs nog wat eten en drinken voor en na het spel.
We worden in character opgehaald door onze hosts. Dit hoort natuurlijk een immersive intro te zijn, maar is bij ons eerder tenenkrommend. Net zoals bij Timescape is het acteerwerk niet best en onze host is duidelijk nerveus. Tegelijkertijd leest hij zijn script aan ons voor vanaf zijn telefoon, wat we gewoon kunnen zien. Combineer dat met een resetfout die dan ook nog eens niet al te soepel wordt opgelost en de zin zit er heeeeeel wat minder in dan bij de andere kamer.

Als we eenmaal beginnen voelt het gelukkig beter aan. De setting van Time Labs en het tijdreizen komt terug bij beide kamers en het is schattig om die setting nu uit een andere hoek te zijn. In feite beleven we hetzelfde plot als bij Timescape, maar de tijdreisgimmick wordt nu op een andere (betere) manier toegepast. Ik ben blij dat het trucje niet herhaald wordt, maar het daadwerkelijke tijdreizen voelt nog steeds niet zo dramatisch als het kan.
Het decor in de eerste helft is niet erg mooi en zelfs op het lelijke af, maar zodra wij de tweede helft in komen slaat dit compleet om. Dit is echt wel mooi decor! Goed onderhouden, mooi belicht, en van indrukwekkende kwaliteit. De sfeer is hier ook beter door de sfeervolle belichting en enkele effectjes die langs komen. Ik mis enkel nog fatsoenlijk sound design. Het is vaak stil en als er geluid is voegt het niet zodoende toe aan de sfeer als zou kunnen.

De ruimte van Spear of Destiny is beperkt, maar creatief ingedeeld. De daadwerkelijke ruimtes zijn niet heel groot, maar het zijn er veel. In al deze ruimtes is er flink wat gevarieerd puzzelwerk te doen en dat geeft Spear of Destiny zijn grootste pluspunt. Het voelt echt alsof je een reis maakt door de kamer. Je doet veel dingen op allerlei plekken in een korte tijd en dat voelt gewoon goed. Ik zou het team beperkt houden tot 4 mensen vanwege de kleinere ruimtes.
De opdrachten en puzzels zijn weer aan de makkelijke kant, maar dat faciliteert natuurlijk ook de soepele flow. We flowen heerlijk door zonder ooit echt vast te lopen al komen we hier en daar wel een technische glitch tegen. Iets dat net niet lekker werkt wat je er even uit haalt, maar gelukkig is het nooit gamebreaking. We eindigen met een escape-cliché van een einde, maar we halen er onze lol uit door een beetje er mee te klooien. Moet ook kunnen.

Ik heb me bij deze kamer weer kostelijk vermaakt! Spear of Destiny heeft meerdere gelijkenissen met Timescape, maar doet tegelijkertijd genoeg anders om de kamers te onderscheiden. Dezelfde kwaliteiten vind ik hier doorgaans beter uitgevoerd dan bij Timescape en de andere structuur houdt de kamers identiek. Misschien ligt de ene je meer dan de andere, maar voor ons was Spear of Destiny de betere. Het is weer een poging tot meer dan een reguliere escape en hoewel het niet een "3.0" experience is (wat dat ook mag betekenen) is het daadwerkelijk een tandje boven de meeste escapes. Alsnog is de kamer aan de prijzige kant voor wat je krijgt. Ik heb in ieder geval bij allebei de kamers ontzettend veel lol gehad en zou graag ooit nog een keer terug komen.

Niet waar ik op hoopte

Escape Experience begon als een bescheiden bedrijfje in Den Haag met twee verborgen parels: Verdieping 13 en The Artifact. Nadat dit bedrijf opgedoekt was verscheen er ineens nieuws dat Escape Experience terug zou komen in Berkel en Rodenrijs met The Artifact en nieuwe kamers. Natuurlijk werd ik hier enthousiast van, want The Artifact was toen een van de leukere puzzelkamers die ik gespeeld had. We boekten de nieuwe kamer The Triad en zakten met goede zin af naar Berkel en Rodenrijs.
Het bedrijf bevindt zich in het centrum van Berkel en Rodenrijs in een voormalige autodealer waar je gratis kan parkeren. Dit pand is gigantisch en biedt blijkbaar nog veel ruimte voor uitbreiding en allerlei andere creatieve ideeën. Helaas blijkt ook al snel dat dit niet de Escape Experience is die we ons herinneren. Het bedrijf is overgekocht en heeft ook niks meer te maken met het bedrijf dat we kennen uit Den Haag. Ons ontvangst is niet anders dan ongemakkelijk te noemen. We staan tegenover een scholier die heel duidelijk geen besef heeft van escapen of klantenservice. Ik denk dat ik deze jongen de hele avond niet meer dan twee woorden heb horen zeggen. Oh well, als de kamer goed is dan valt dit nog door de vingers te zien.

De kamer begint met een werkelijk onverstaanbaar introfilmpje. We worden toegesproken maar het klinkt meer als mwmwmwwmwmwmw. Blijkbaar is dit onze eindtest om toegelaten te worden tot de Chinese maffia. Ik geef toe dat dat een uniek thema is dat ik nog niet eerder gezien heb. De kamer ziet er op zich okee uit, al is de afwerking soms gebrekkig. Verwacht geen effecten, naast eentje die gewoon onnodig overkomt. Het is er trouwens onnodig slecht belicht en we krijgen daarom ook zaklampen mee. Maar waarom zet je niet gewoon het licht wat feller?
Daarnaast is een van de meest storende factoren voor mij het uiterst gebrek aan onderhoud. Ik denk dat ik het zelden zo erg heb gezien als dit. Sloten die niet open gaan, objecten die van ellende uit elkaar vallen, puzzels die niet werken, oplossingen die niet gepakt worden, complete spelonderdelen die kapot zijn, enzovoort. Er werkt zo weinig dat het ons na een tijd niet duidelijk is of we nou constant de verkeerde oplossingen hebben of er dingen defect zijn. Het blijkt een merendeel van de tijd het laatste.

Mede door het gebrek aan onderhoud ontbreekt het de kamer aan een goede flow. Helaas zijn er afgezien daar van ook problemen met het spel. Het thema biedt veel kansen voor unieke puzzels. Denk aan kung fu, Chinees eten, geschiedenis, en andere ideetjes. Echter komt het neer op dezelfde uitgeputte puzzels die je al zo vaak in elke escape room gezien hebt, alleen hebben de hangsloten nu Chinese tekens.
De kamer ligt vol met allerlei losse objecten en het is niet altijd duidelijk wat je wel of niet nodig hebt. Als je iets op lost is het vaak niet duidelijk wat je er vervolgens mee moet. Er ligt en hangt ook een boel dat je gewoon nooit nodig hebt. Een groot deel van de tijd zijn we de ruis aan het navigeren en dat haalt de lol er af.
Er wordt trouwens ook niet goed meegekeken. Als we hints krijgen dan gaat het meestal over dingen die we al gedaan hebben of mee bezig zijn. De hints komen vaak veel te snel en tegelijkertijd lijkt er niet opgelet te worden. Op een punt lijkt de kamer verkeerd gepreset, wat we direct naar de camera melden. We krijgen na 5 minuten wachten de reactie dat dit zo hoort. Echter blijkt later dat dit een behoorlijk groot spelonderdeel is dat kapot is. Echter zit de puzzel die je naar dit kapotte onderdeel leidt er nog wel in. In feite dus een verspilling van je tijd. Dat kan toch van tevoren even gezegd of op een ander manier aangepakt worden?

Als we weer buiten staan glipt onze stille host snel langs ons om de kamer snel te gaan presetten. We staan eigenlijk voor lul alleen in de gang tot we meegenomen worden door een andere host. Hoewel deze jongen wel beter snapt hoe hij een gezellig praatje kan maken blijft het wringen en gaan onze hosts zelfs met elkaar ruzie zitten maken waar we bij zijn.

Pfffffff.... Nee. Dit was voor mij niet de comeback van Escape Experience waar ik op hoopte. Ik zou ze graag al het goede toe wensen, maar dit heeft op zo veel vlakken werk nodig dat ik dit niet aan kan raden.

Gebrekkige logica en vine booms

Een perfect excuus. Je hebt een barbecue met vrienden in de buurt van Den Bosch en zat tijd vrij. Daar kan toch wel een escape room bij? We hadden de andere kamers bij Breakout Room al gespeeld, dus dan bleef alleen nog deze over. We komen door extreme file veel te laat aan, maar dit was gelukkig geen probleem. We worden vriendelijk ontvangen en mogen even onthaasten alvorens aan het spel te beginnen. Dikke plus op service!
Ik blijf de aanloop naar de kamer bij Breakout Room komisch vinden. Het is apart en ik snap niet waarom het zo moet, maar hey het is best schattig. Nou het plot van deze kamer ken je al voor je begint. Enge tandarts moord bloed slecht slecht niet goed ontsnap. Let's go!

De praktijk een vrij kleine single room. Ik zou niet aanraden om hier met meer dan 3 of hoogstens 4 naar binnen te gaan. Naast wat geintjes met het licht oogt het decor vrij basic en de afwerking kan beter. Ik zie niet echt waar de "2.0" nou voor staat. Er wordt wel met licht gespeeld maar dit zijn allerlei multikleurige spots die keihard clashen met de serieuze toon van de kamer. Het is een vreemde ervaring om in een bebloede praktijk te staan die met groene en blauwe discolichten wordt verlicht.
De kamer zijn engheid baseert zich vooral op jumpscares. Veel jumpscares. Te veel eigenlijk. Je kan maar zo vaak het licht uit doen met een hard geluid voor het gewoon vervelend wordt. Het wordt voorspelbaar en zelfs komisch, vooral als je doorhebt dat de jumpscaregeluiden gewoon vine booms zijn.

Bloody Dentist staat bekend als de beginnerskamer bij Breakout Room. Echter blijkt het puzzelen voor ons erg frustrerend. De flow heeft twee kanten. Soms heb je een simpele puzzel die zo gedaan is en soms heb je me toch een gat in de logica waardoor je muurvast zit. We hebben hier meerdere punten dat we 5 tot 10 minuten alle mogelijke antwoorden op een puzzel proberen omdat we maar niet doorhebben wat er van ons verwacht wordt. Vervolgens krijgen we een hint die ons vertelt wat er dan wel moet gebeuren en dat we totaal niet begrijpen hoe we dat hadden moeten weten. Misschien is het dat de logica van Breakout Room (op Family Secrets na) me gewoonweg niet ligt, maar ik had precies dezelfde problemen bij Seven Sins.
Er is naast de scheve logica ook een gebrek aan sturing. Je lost een puzzel op en krijgt een cijfercode, maar je hebt 5 sloten en geen clue waar die code nou op moet. Dan moet hij dus op dat ene kastje daar in de hoek waar 0 indicatie voor is. Dit soort dingen gebeuren regulier en aangezien we al moeite hebben met de logica wordt de ervaring regulier frustrerend. Toch komen we met flink wat tijd over weer buiten.

Bloody Dentist is gewoon niet een kamer voor mij. Voor mij ontbreekt er te veel sturing en logica om de frustratie in te perken. Als beginner zal je dit mogelijk nog leuk vinden, maar de kamer is verder te basic om voor iemand met enige ervaring een aanvulling op hun escape ervaring te zijn. Vooral als je 2.0 achter je naam plakt wekt dat verwachtingen en de kamer maakt dat 2.0-gevoel voor mij niet waar.

De tempel van Honeypoo

Op aanraden van vrienden bezoeken we Escape Mijdrecht met 3 kamers op de planning. We beginnen met deze. Het bedrijf bevindt zich in de winkelstraat van Mijdrecht en houdt er een nette ontvangstruimte op na. We kunnen hier nog een drankje doen alvorens te beginnen.
Bij deze kamer nemen we de rol aan van student-archaeologen die het gouden standbeeld in een tempel te vinden. Meestal vind ik tempelthema's niet zo, dus ik ga al gezond sceptisch naar binnen.

Zodra we de kamer binnenstappen slaken we een gezamenlijk "Oh!" uit. Het decor en de sfeer zijn al gelijk boven verwachting. Hoewel de afwerking af en toe beter kan zit het hier echt goed. Het decor is mooi, het geluid klinkt goed, de belichting is netjes, en de kamer is mooi onderhouden. Ik ben ook blij met dat het plot zo simpel is. We zijn studentjes die de tempel in willen, get in, get it done, get out, bam.

De kamer houdt er een leuk verloop op na dat ook nog een paar keer een "oh!" uit ons krijgt. Nou moet je niks mindblowing verwachten, maar er zitten een paar aangename verrassingen in de kamer. Een groot pluspunt vind ik vooral het creatieve gebruik van de ruimte. Hoewel de ruimte redelijk beperkt is wordt alles benut. Mijn favoriete deel is dat er veel met hoogte wordt gewerkt, iets dat je eigenlijk maar weinig in escape rooms hebt. Het is niet alleen voor de show, maar komt ook uitgebreid terug in de puzzelflow. Mogen we alsjeblieft meer kamers hebben die dit doen?
We knallen door de kamer heen tot de eindpuzzel, die voor ons een relatieve domper is. Het is een prima puzzel, maar vereist ineens wat nadenkwerk waar de rest van de kamer meer doe-puzzels bevat. Het hintsysteem is verder op een schattige manier in thema. Het is namelijk onze oude professor die ons door de kamer begeleidt via een radio. Waar dit niet alleen voor immersie zorgt vind ik het ook nogal koddig om toe gesproken te worden door zo'n oud vrouwtje.

Voor mij was De Tempel van Hunahpu een heel aangename verrassing. Dit is zo'n heerlijk gold standard escape room met een goed beeld van decor, sfeer, en flow, met een paar verrassingen qua verloop. Vooral het continue gebruik van hoogte blijft mij bij van deze kamer. Dat allemaal voor een net prijsje (104 euro)! De afwerking kan beter op sommige punten, maar laat dat je absoluut niet tegenhouden om Escape Mijdrecht te bezoeken.

*Een grap over rum*

We gaan van De Tempel door naar kamer twee op deze locatie: De Florijnen. We gaan met ons piratenschip op zoek naar de schat op een verlaten eiland. Lekker de VOC-mentaliteit in leven houden, dus.

Net zoals bij De Tempel uiten wij hier allemaal een "Oh" als we binnen komen. Het is lastig om een boot in een kamer te hebben en dat goed te laten werken. Je hebt toch door dat het niet helemaal klopt. Je kan moeilijk een hele oceaan in je kamer stoppen. Hier zie je natuurlijk ook wel de beperkingen van dat idee, maar het is voor zoverre goed uitgevoerd. Het decor, de afwerking, en de effecten liggen boven verwachting bij de kamers van Escape Mijdrecht. Wederom, verwacht niks mindblowing, maar ze weten wat simpele onverwachtse ideetjes te gebruiken die goed werken.
Een nadeel aan de kamer is dat hij aanzienlijk kleiner is dan de andere kamers hier. We zijn met 4 spelers en dat is nogal krap. Ik zou aanraden met 2 of 3 te gaan voor de beste ervaring. De ruimte wordt echter maximaal benut en het verbaast me telkens hoe ze ons hier op het formaat van een postzegel toch zo veel te doen geven.

Het spel puzzelt lekker door, al lopen we op sommige momenten even vast. Misschien zien wij het verkeerd, maar soms voelt het net niet helemaal duidelijk wat er van ons verwacht wordt. Gelukkig gebeurt dit niet vaak. Het verloop is redelijk klassiek, met een paar ontzettend leuke momenten en een onthulling waarbij we ons ware zeevaarders voelen. Het hintsysteem is weer in thema en net als bij De Tempel gewoonweg koddig te noemen. Als de kamer over is komen we weer voldaan buiten.

Tja, Escape Mijdrecht weet hoe ze gold standard escape rooms moeten maken voor een redelijke prijs (110 euro voor 4). Dit is gewoon heerlijk spelen in een bovengemiddeld decor en goede sfeer. Het is wat compact met 4 spelers en ik zou dat ook niet aanraden, maar dat betekent alleen maar dat dit een leuke kamer voor met zijn tweeën is. Sail away!

Spaced out

Het is alweer de laatste kamer van de dag. Na even goed uitgerust te hebben in de fijne ontvangstruimte besluiten we om Space Lab nog bij onze planning te voegen. Qua thema steekt Space Lab uit tegenover de rest van de kamers hier. Tussen alle kleurrijke avonturen hebben we een laboratorium in de ruimte. Dat maakt ons nieuwsgierig naar hoe Escape Mijdrecht dit aanpakt. We gaan een tripje naar de Space Lab maken en natuurlijk gaat dat helemaal fout waardoor we er ook weer uit moeten ontsnappen.

We beginnen met een schattig introotje waarbij we de reis naar het lab maken. Als we er eenmaal zijn geldt ook hier hetzelfde als voor de andere kamers van Escape Mijdrecht. Decor, afwerking, en sfeer zijn weer die heerlijke escape room gold standard. Niks geks, niks revolutionair, maar gewoon goed.
Nu heeft een ruimtethema niet mijn voorkeur, maar Space Lab weet wel hoe ze aardig wat kleur en leven in een anders steriele setting moeten verwerken. Het blijft lekker speels en niet al te hoog gegrepen.

Space Lab is anders dan de andere kamers van Escape Mijdrecht. Waar de andere kamers meer gaan om avontuur en ontdekking richt Space Lab zich veel meer op uitdagend puzzelen. Dit is overduidelijk de moeilijkste kamer op deze locatie en ik zou deze daarom zeker niet aanraden om met 2 spelers of een onvervaren groep te doen. Er is ontzettend veel te doen en de kwaliteit verschilt. De meeste puzzels zijn leuk en creatief, maar anderen zijn dan weer onduidelijk en op het frustrerende af. De eindpuzzel en het einde stelde ons eerlijk gezegd teleur. Het voelde te anticlimactisch en te basic als einde.
De flow verloopt meestal goed, maar vereist alle concentratie. Misschien is het omdat de kamer net een upgrade heeft gehad, maar sommige delen komen voor ons niet zo duidelijk over als misschien zou moeten. Daarnaast heeft de kamer een probleem met ruis. Soms is de ruis bedoelt als uitdaging voor de speler en zul je enkel als ervaren speler hier doorheen kunnen zien omdat je weet wat je nodig hebt. Echter is er ook veel onnodige ruis. Lampjes die aan en uit gaan, schermen met lappen tekst, knopjes en hendeltjes die niks doen, enzovoort. De kamer wordt al snel een exercise in filteren en als je dat niet kan of wil dan wordt dit mogelijk een frustrerende ervaring.

Ik zie voor me dat dit een kamer is waar de meningen over kunnen verschillen. Wij vonden het een leuke uitdaging die lekker anders was dan de rest hier. Ik zou hem niet aanraden voor onervaren spelers of duo's. Als je hier niet door aangesproken wordt dan kan je misschien beter een andere kamer op deze locatie doen. Wij hebben ons goed vermaakt en ik hoop ten zeerste ooit nog iets nieuws van dit bedrijf te mogen kunnen spelen.

Poppet? Bedoel je Proppet?

De meningen over de nieuwste van Rock City deden snel de ronde. De ene is laaiend enthousiast, de ander heeft gemengde gevoelens. Mijn eerdere ervaringen bij Rock City waren zeer positief, dus met goede moed en veel zin komen we terug bij het klooster. Blijkbaar is er een demonische pop aanwezig hier. De intro is net zoals bij de andere kamers gelijk tof. Het is een uniek begin dat ons gelijk vult met energie. Heel anders uitgevoerd dan de andere kamers, maar perfect voor dit thema. De lol zit er goed in!

Na deze intro komen we in een mooie setting terecht die de energie vast houdt. Echter gaan we hier wel héél snel weer vandoor terwijl we nauwelijks wat gedaan hebben. Ik vond het een gemiste kans om hier niet nog wat meer te doen en wat meer interactie te hebben met de host. We komen weer ergens anders terecht en vanaf hier begint het spel écht. De sfeer is goed neergezet en, zoals verwacht bij Rock City, lekker grimmig. Het is wel iets te donker voor mij. Volgens mij is dit deels voor sfeer gedaan en deels om het redelijk minimale decor en afwerking te verbergen.
Vanaf dit punt gaat het plot ook op sneltreinvaart en is het niet heel duidelijk wat we nou doen. We worden begeleid door moeder overste die in een monotoon stemmetje over de speaker tegen ons praat. Haar stem is laag in de mix en als ze praat hoor je haar met moeite over de atmosferische soundtrack heen. Na bijna elke puzzel die je oplost komt moeder overste weer langs, maar gaat het spel wel gewoon door. Je kan door puzzelen en wat ze zegt totaal negeren. Het is te makkelijk om niet te luisteren of per ongeluk overheen te praten.
Steeds meer vragen komen op: wie zijn wij? Wat willen we bereiken? Waarom? Deze onduidelijkheid blijft het hele spel hangen en dit komt ook door een gebrek aan "Show, don't tell." De pop waar het spel om draait doet namelijk niks. Je hoort dat de pop gevaarlijk is en allemaal nare dingen heeft gedaan, maar we krijgen dat nooit zelf te zien of mee te maken. We moeten in feite maar geloven dat moeder overste niet paranoïde is geworden over een lappenpopje. Het einde van de kamer is ten slotte bizar. Het hoort episch te zijn, maar werkt eerder een beetje lachwekkend.

Qua experience is het belangrijk om te weten dat Poppet minder op het spektakel zit dan de andere twee kamers van Rock City. Je zal hier voornamelijk 90 minuten lang lekker zitten te puzzelen in een grimmig sfeertje. We hebben een goede flow te pakken, ondanks wat problemen met ruis en wat onduidelijkheden in puzzeldesign. Deze issues zijn niet vreselijk storend, maar zullen waarschijnlijk naar mate de kamer langer open is er uit gefilterd worden. We vermaken ons goed en staan na iets meer dan 70 minuten hintloos spelen weer buiten.
De kamer bestaat uit veel ruimte, maar is praktisch klein. Alle ruimtes zijn compact en je staat al snel op elkaars lip. De indeling vind ik daarbij soms vreemd. Sommige ruimtes zijn wat ruimer en bevatten weinig puzzelwerk, terwijl een kleinere kamer veel te doen heeft. Ik word er zelf na een tijd nogal nerveus van. Wij zijn met 4 en het blijkt moeilijk om overzicht te bewaren omdat iedereen eigenlijk elkaar constant in de weg zit. De kamer kan met 2 tot 6 mensen worden gespeeld, maar ik denk dat 4 echt de max is. 3 lijkt me perfect. Met 2 moet je echt doorpakken, maar dat lijkt me wel tof voor ervaren spelers.

Poppet is een leuke puzzelkamer van 90 minuten met een grimmig sfeertje. Hij zit minder op de experience dan de andere kamers, dus hou dat zeker in gedachten. Ik heb me hier heel goed vermaakt, maar vraag me nog steeds af waar het prijskaartje van 165 euro vandaan komt. Nou hoeft natuurlijk niet elke nieuwe kamer te innoveren of next-level effecten of mindfucks te hebben, maar de prijs schept natuurlijk wel verwachtingen qua experience. Al helemaal als je kijkt naar de andere kamers hier. Ik vind het voor wat je krijgt een behoorlijk dure kamer, al helemaal aangezien het beter is om met een kleinere groep te komen vanwege de kleine ruimtes. Als je hier komt spelen, doe deze dan eerst, dan Bloody Mary, dan Soup du Jour. Class dissmissed!

Rumble in the Jungle

The Expedition stond al een tijdje op mijn wishlist. Een jungle is niet het makkelijkste thema, dus ik was al helemaal benieuwd hoe dat uit zou pakken. De locatie is goed te vinden met meerdere parkeerplekken voor de deur. Binnen zit een ontvangstruimte waar je nog wat kan drinken en mokerlekkere brownies kan krijgen. Ik denk dat deze ruimte wel iets sfeervoller kan qua belichting en een muziekje. Je kan hier ook jammer genoeg de andere kamer al in kijken.
Bij The Expedtion gaan wij op een theekransje. Nee, natuurlijk niet, we gaan op expeditie in de voetstappen van Indiana Bones (nee, dat is geen spelfout). We volgen hem de jungle in en maken zijn onderzoek daar af. We krijgen van tevoren buiten de kamer een schattig introfilmpje te zien en mogen daarna geblinddoekt naar binnen. Ik snap niet helemaal waarom aangezien we begeleid worden bij het lopen. Dan zou ik liever hebben dat je ons de kamer in het donker in doet en ons zelft laat uitvogelen waar we heen moeten.

Nou de blinddoeken gaan af en hoe ziet de jungle er uit? Eerlijk gezegd best goed! Het decor oogt netjes en mooi onderhouden. Props voelen grotendeels passend en goed in de setting. Sommige dingen voelen dan weer net niet kloppend en jammer genoeg ontbreekt er vaker ineens afwerking. Dan ga je van mooie plantjes keihard naar kale planken zonder decor en dat vind ik zonde. Dit gebeurt mij net te vaak om compleet in de setting op te gaan.
Er zitten vaker verwijzingen naar Indiana Jones in de kamer en vooral in de tweede helft zullen fans wat verwijzingen herkennen. Een element specifiek was passend en onverwachts tof.

De kamer heeft een fijne parallele gameflow en we schieten er doorheen. Een paar puzzels zijn aangename verrassingen, andere zijn dan weer niet heel duidelijk. Gelukkig kent de kamer veel afwisseling dus het spel stagneert vrijwel nooit terwijl iedereen wat toevoegt. Vooral in de tweede helft kent het spel mooie momenten. We spelen hintloos en op één puzzel na lopen we nooit vast.
We zijn met 4 spelers en dat zou ik als de max aangeven. 3 of zelfs 2 lijkt mij hier perfect. De prijs (vooral als je beide kamers tegelijk boekt) is daarbij ook netjes voor wat je krijgt (€90 voor 4 spelers).

Voor mij was The Expedition een aangename verrassing. Het decor is netjes en de gameflow goed, al stoor ik me behoorlijk aan de wisselvallige afwerking en de kwaliteit van sommige items. Desondanks zit hier meer kwaliteit in dan bij de meeste escape rooms en vooral voor deze prijs kan ik dat waarderen. Ik zou op deze locatie eerst The Gold of Lutine spelen en dan The Expedition. The Gold of Lutine past eerder bij beginners terwijl The Expedition ervaren spelers meer zal bieden.

Water niet inbegrepen bij de duik

Op deze locatie kwamen we voornamelijk voor The Expedition, maar als we er toch zijn dan spelen we deze er maar gelijk bij. Parkeren kan voor de deur en de ontvangstruimte is netjes als niet wat sfeerloos. Bij deze kamer krijgen we de opdracht om het gezonken schip van de Lutine in te gaan duiken. Deze zit namelijk vol met goud dat we willen hebben! We krijgen een video intro in de kamer en nog instructies van de man die onze wrakduik overziet en mogen beginnen. De duikpakken en het zuurstoftekort moet je er zelf maar bij bedenken.

Qua sfeer gelden hier veel van dezelfde kwaliteiten als voor The Expedition. Het decor is mooi, al mist er vaker afwerking. Dit wordt naarmate het spel vordert gelukkig minder opvallend. Je doet er in ieder geval goed aan om niet te ver over de rand van de boot te kijken... Het sfeertje is het beste schattig te noemen en totaal niet dreigend. De spanning stijgt nooit hoger dan een rustig puzzelniveau en hoewel ik een spanningsboog mis maakt het de kamer niet saai. Vooral hoe het licht gebruikt wordt om het onderwatergevoel te scheppen vind ik schattig gedaan.

De kamer bevat verder een simpel en direct verloop. Het is vooral lekker afwisselend puzzelen met voornamelijk hangsloten in een leuke setting zonder grote verrassingen of giga effecten. De flow zit bij ons goed en we zijn er ook al snel hintloos uit. De kamer is klein en ook niet bepaald uitdagend als je al ervaring hebt, dus kom bij voorkeur met 2 of 3 spelers. Bij sommige puzzels heb je gewoon niet de ruimte voor meer spelers. Je speelt The Gold of Lutine echt voor het lekker puzzelen en ik denk dat vooral beginners hier hun lol op kunnen. Net zoals bij The Expedition is de kamer trouwens redelijk geprijst als je beide kamers boekt (€90 voor 4 spelers).

Kortom, als je even lekker wil puzzelen in een mooi decor voor een prima prijs dan is The Gold of Lutine voor jou! De spanningsboog zou wat strakker kunnen staan en de afwerking kan wat beter, maar alsnog was de kamer good fun. Ik zou op deze locatie eerst deze kamer spelen en dan The Expedition. The Gold of Lutine past eerder bij beginners terwijl The Expedition ervaren spelers meer zal bieden.

Twee in één, of niet?

Als iemand die een zwak heeft voor Vikings en Nordic thema's heeft werd ik direct getrokken door Viking Escape, de tegenstander van deze kamer. Het is een thema dat je verbazingwekkend weinig ziet, terwijl je er veel mee kan. De kamer bevindt zich op een industrieterrein zonder toegewezen parkeerplaats, maar er is genoeg ruimte waar je je auto kwijt kan. We betreden een stoffige ontvangstruimte die vast heel gezellig kan zijn, maar nu niet heel netjes of onderhouden is. Dit in verband met de bouw van de nieuwe kamer. Begrijpelijk tot op zekere hoogte, maar niet heel fijn voor de luchtwegen.
De kamer is speelbaar als battle tegen de Castle Escape en zo hebben wij het ook gedaan. De Viking Escape gaat over de Vikings die de ridders willen vangen en de Castle Escape gaat over de ridders die uit het kasteel willen ontsnappen van de Vikings. Allebei leuke concepten, nu nog kijken hoe het samen komt! Kleine spoiler, aangezien er veel dingen hetzelfde zijn tussen de twee kamers zul je in mijn reviews er van wat overlap zien.

De sfeer is bij beide kamers nagenoeg hetzelfde. De intro zet gelijk een leuke sfeer neer met een mooie combi van rook, licht, en een passende voice-over. Dan mogen we van start. Het decor is cute en het sfeertje goed, al kan er meer uitgehaald worden. Sommige delen zijn mooi gemaakt, terwijl andere delen goedkoop voelen. Buiten het gebruik van licht wordt er niet veel gedaan met de setting. Het is wel vaker donker en daarom krijgen we een toorts mee. Ik ben zelf niet zo van lichtbronnen geven aan groepen, het wordt vaak meer een irritatiefactor dan een leuke toevoeging. Deze kamers zijn helaas geen uitzondering. Daarnaast is de afwerking niet best. Magneten, microfoons, kabels, camera's, je gaat ze hier behoorlijk goed kunnen zien. Misschien staat daarom het licht zo laag?

De flow is bij beide helften goed, al verkies ik hier de Viking Escape boven de Castle Escape. Er is meer te doen, het is fysieker, afwisselender, en wat creatiever dan de Castle Escape. De Castle Escape is vooral recht toe recht aan puzzelen met minder ruimte. De kamers zijn best klein dus ik zou aanraden om met max 3 spelers te komen. Het bestaat vooral uit lekker puzzelen, met wat aangename verrassingen. Niks wereldschokkends, maar wel dat je ineens zegt "Oh leuk, dat verwachtte ik niet!" De kamer is wel verrassend kort. We spelen de kamer hintloos in 40 minuten uit.
Ik stoor me hier ook aan hoe veel dingen in deze kamer totaal niet in het thema passen. Waarom krijgen de Vikings een porto mee voor hints? Waarom gebruiken het kasteel druksensoren en ledstrips? Waarom al deze felgekleurde hangsloten? Er zijn veel dingen zoals dit en ze storen de immersie behoorlijk. Het wekt constant vraagtekens op en daardoor speelt de kamer nooit zo lekker als het zou kunnen.

Dan heb ik nog een behoorlijk pijnpunt bij deze kamer en dat is het battle-aspect. Allebei de tracks gebruiken grotendeels dezelfde ruimtes, maar in een andere volgorde. De ridders mogen alleen de blauwe puzzels oplossen en de vikings alleen de rode. Dit werkt niet lekker, omdat je constant zit te checken welke kleur een puzzel is alvorens te beginnen. Je kan ook per ongeluk elkaars puzzels oplossen. De kamer is daarnaast te klein voor twee groepen en je hoort elkaar te goed door de muren heen. Als je niet snel genoeg speelt terwijl het andere team doordauwt dan kun je elkaar tegenkomen en dat is gewoon niet de bedoeling. Ik snap niet waarom dit een battle kamer is, want het werkt als battle niet lekker, maar als losse tracks merk je gewoon dat je flinke delen van de kamer overslaat. Naar mijn mening zijn beide Viking Escape en Castle Escape beter af als ze één kamer zouden zijn.

Kortom, twee (of één?) kamers waar ik me goed vermaakt heb, maar flink wat vraagtekens bij heb. Als je één van de twee zou moeten spelen, dan zou ik eerder de Viking Escape aanraden. Er zit meer variatie in en ik genoot meer van het verloop dan bij de Castle Escape. De twee hebben veel gemeen, dus het is een kwestie van wat je verkiest: recht-toe-recht-aan puzzelen met de ridders of meer opdrachten doen met de Vikings. Echter ben ik er voorstander van om allebei de delen tot 1 kamer te maken. Dump het battle-gedeelte, maak de kamer 75 minuten, haal de minste puzzels er uit, fix de afwerking, krik de prijs wat omhoog, en je hebt echt een heel toffe kamer. Nu voelt het alsof ik twee keer voor half werk heb betaald terwijl er wel degelijk veel potentie in zit.

Één van twee, of niet?

Als iemand die een zwak heeft voor Vikings en Nordic thema's heeft werd ik direct getrokken door Viking Escape, de tegenstander van deze kamer. Het is een thema dat je verbazingwekkend weinig ziet, terwijl je er veel mee kan. De kamer bevindt zich op een industrieterrein zonder toegewezen parkeerplaats, maar er is genoeg ruimte waar je je auto kwijt kan. We betreden een stoffige ontvangstruimte die vast heel gezellig kan zijn, maar nu niet heel netjes of onderhouden is. Dit in verband met de bouw van de nieuwe kamer. Begrijpelijk tot op zekere hoogte, maar niet heel fijn voor de luchtwegen.
De kamer is speelbaar als battle tegen de Viking Escape en zo hebben wij het ook gedaan. De Viking Escape gaat over de Vikings die de ridders willen vangen en de Castle Escape gaat over de ridders die uit het kasteel willen ontsnappen van de Vikings. Allebei leuke concepten, nu nog kijken hoe het samen komt! Kleine spoiler, aangezien er veel dingen hetzelfde zijn tussen de twee kamers zul je in mijn reviews er van wat overlap zien.

De sfeer is bij beide kamers nagenoeg hetzelfde. De intro zet gelijk een leuke sfeer neer met een mooie combi van rook, licht, en een passende voice-over. Dan mogen we van start. Het decor is cute en het sfeertje goed, al kan er meer uitgehaald worden. Sommige delen zijn mooi gemaakt, terwijl andere delen goedkoop voelen. Buiten het gebruik van licht wordt er niet veel gedaan met de setting. Het is wel vaker donker en daarom krijgen we een toorts mee. Ik ben zelf niet zo van lichtbronnen geven aan groepen, het wordt vaak meer een irritatiefactor dan een leuke toevoeging. Deze kamers zijn helaas geen uitzondering. Daarnaast is de afwerking niet best. Magneten, microfoons, kabels, camera's, je gaat ze hier behoorlijk goed kunnen zien. Misschien staat daarom het licht zo laag?

Net zoals zijn wederhelft houdt Castle Escape er een mooie flow op na, al zij het eenvoudiger dan de Viking Escape. De Castle Escape is vooral recht toe recht aan puzzelen met relatief weinig ruimte. De kamers zijn klein dus ik zou aanraden om met max 3 spelers te komen. Het bestaat vooral uit lekker puzzelen, met wat aangename verrassingen. Niks wereldschokkends, maar wel dat je ineens zegt "Oh leuk, dat verwachtte ik niet!" De kamer is helaas verrassend nog korter dan de Viking Escape. We spelen hem hintloos in 31 minuten uit en hebben voor ons gevoel minder gedaan dan bij de Viking Escape.
Ik stoor me hier ook aan hoe veel dingen in deze kamer totaal niet in het thema passen. Waarom krijgen de Vikings een porto mee voor hints? Waarom gebruiken het kasteel druksensoren en ledstrips? Waarom al deze felgekleurde hangsloten? Er zijn veel dingen zoals dit en ze storen de immersie behoorlijk. Het wekt constant vraagtekens op en daardoor speelt de kamer nooit zo lekker als het zou kunnen.

Dan heb ik nog een behoorlijk pijnpunt bij deze kamer en dat is het battle-aspect. Allebei de tracks gebruiken grotendeels dezelfde ruimtes, maar in een andere volgorde. De ridders mogen alleen de blauwe puzzels oplossen en de Vikings alleen de rode. Dit werkt niet lekker, omdat je constant zit te checken welke kleur een puzzel is alvorens te beginnen. Je kan ook per ongeluk elkaars puzzels oplossen. De kamer is daarnaast te klein voor twee groepen en je hoort elkaar te goed door de muren heen. Als je niet snel genoeg speelt terwijl het andere team doordouwt dan kun je elkaar tegenkomen en dat is gewoon niet de bedoeling. Ik snap niet waarom dit een battle kamer is, want het werkt als battle niet lekker, maar als losse tracks merk je gewoon dat je flinke delen van de kamer overslaat. Naar mijn mening zijn beide Viking Escape en Castle Escape beter af als ze één kamer zouden zijn.

Kortom, twee (of één?) kamers waar ik me goed vermaakt heb, maar flink wat vraagtekens bij heb. Als je één van de twee zou moeten spelen, dan zou ik eerder de Viking Escape aanraden. Er zit meer variatie in en ik genoot meer van het verloop dan bij de Castle Escape. De twee hebben veel gemeen, dus het is een kwestie van wat je verkiest: recht-toe-recht-aan puzzelen met de ridders of meer opdrachten doen met de Vikings. Echter ben ik er voorstander van om allebei de delen tot 1 kamer te maken. Dump het battle-gedeelte, maak de kamer 75 minuten, haal de minste puzzels er uit, fix de afwerking, krik de prijs wat omhoog, en je hebt echt een heel toffe kamer. Nu voelt het alsof ik twee keer voor half werk heb betaald terwijl er wel degelijk veel potentie in zit.

De Pepermuntjeskamer

Curiosity killed the cat. Na alle controversiële dingen die we hadden gehoord over Painkiller konden we het niet meer aan en zijn we toch komen spelen. Het feit dat meningen van spelers zo konden verschillen en dat er dingen in deze kamer echt te ver zouden gaan maakten ons te nieuwsgierig.
We zakken af naar Almere waar we op het industrieterrein de auto parkeren en het pand betreden. Een totaal-niet-mentaal-instabiele man genaamd Jules Early wil graag ons gezelschap en wie zijn wij om hem dat te ontzeggen?

Het begin is leuk en zet gelijk een spannend sfeertje neer. Echter vraag ik me af hoe dit precies werkt in het verhaal en waarom we hier zijn. Nu zou ik je graag vertellen dat de kamer draait om een Franse seriemoordenaar die mensen met stokbrood doodslaat, maar dat geluk hebben we niet. We zijn in feite in een soort extreem experiment van onze vriend Jules beland. Voor wie bekend is met het Milgram experiment, de kamer is daar zwaar op gebaseerd. Het plot geeft vanaf het begin al te snel te veel informatie door middel van lange video's waardoor het lastig wordt om alles bij te houden. Er is een poging gedaan om dit in de puzzels duidelijk te maken, maar dat komt helaas niet over. De harde kern van het verhaal is helemaal niet zo complex, maar wordt verhuld door alle fluff er omheen.
Painkiller wordt bestempeld als enge kamer, maar dit valt mee. Naast dat het donker is en er soms onverwachts een scare is gebeurt er weinig. De "angst" komt meestal van pogingen om de groep te shockeren. Deze pogingen voelen vaak random of onnodig aan en soms zelfs overbodig expliciet.
Het decor is uiterst basic en lijkt samengesteld te zijn tijdens een enkeltje Ikea. Een decorstuk steekt behoorlijk uit en lijkt geen duidelijke reden te hebben om er te zijn. De effecten zijn echter wel leuk bedacht en voelen kloppend.

Het verloop van de kamer kent gelijke kuren. Het begin en de eerste puzzel zijn leuk (doch complex), maar daarna verliest de kamer vaart. Puzzels komen regulier neer op simpele opdrachten waarbij we trial and error moeten toepassen. De logica ontbreekt vaker en voorkennis is soms zelfs vereist. We missen een goede flow en de kamer verloopt gek met enkele keuzes die de spanning zouden moeten verhogen, maar gewoon raar over komen.
Dan komen we op het wereldschokkende controversiële gedeelte. Ik zal het helaas cryptisch moeten houden hier, maar het valt me eerlijk gezegd erg mee hoe heftig het is. Van wat ik hoor is het ook aangepast van hoe het eerst was. Het nadeel is dat daardoor ook het idee er achter verzwakt. Het is een rare keuze om dit in een escape room te zetten omdat de structuur zich er niet voor leent. Als de groep er onder lijdt dan klopt het idee, maar de groep zal het waarschijnlijk niet leuk hebben. Als de groep niet lijdt dan hebben ze het leuker, maar dan klopt het idee niet omdat het eigenlijk niks van de groep vereist. Een interessant concept in theorie, maar niet in praktijk.

Ik respecteer de poging om iets anders te doen, maar helaas werkt het hier niet. Het verhaal is te onduidelijk, de flow ontbreekt, de sfeer is gebrekkig, en meerdere elementen stoten mij tegen de borst. Ik voeg me bij de kritische reviewers en zou de kamer persoonlijk niet aanraden.

RALF WE LOVE YOU!!!

Een dagje in Nijmegen, daar kan wel een escape room bij toch? We wilden sowieso al graag naar ROX toe, dus de keuze was snel gemaakt! Na een moeizame boeking door een zeer langzaam boekingssysteem staat onze afspraak.
ROX bevindt zich op het industrieterrein van Nijmegen in De Vasim, een voormalig fabriekspand. Je kan gratis parkeren voor de deur op de ruime parkeerplaats. De eerste indruk binnen is helaas niet zo best. Laptops liggen nog op de tafels, personeel loopt gehaast heen en weer, de ontvangst zit vol rook vanwege een storing bij een kamer, allerlei deuren staan open staan waar we niet door heen zouden mogen kijken, en de voordeur moeten open blijven vanwege de rook waardoor het binnen koud is en we onze jas aan moeten houden. Dit is al helemaal jammer omdat ROX een groot oppervlak en sfeervol café adverteert, maar dit best tegen valt. Het is door de chaos een zooitje en afgezien daarvan mist er sfeer qua afwerking en netheid. Het nodigde in ieder geval op het moment niet uit om voor of na de room te borrelen.

Als de rust eindelijk is wedergekeerd kunnen we dan toch beginnen aan The Show! De intro wordt gegeven via een klein schermpje in een kale, lelijke ruimte die sfeer en afwerking mist. Ik snap niet helemaal hoe dit over het hoofd is gezien. Onze missie is om mee te spelen aan het befaamde TV-programma The Show en het te winnen van de maniakale A.I. die het spel altijd wint. Het plot is zeker origineel en ik kan de enorme cheesiness waarderen. Dan komen we onverwachts door middel van een high energy introductie enthousiast zingend en dansend de kamer in. De sfeer zit er hierdoor goed in en we hebben zin om te beginnen!

De foute 90's aesthetic staat The Show toe om lekker kleurrijk en over the top te zijn, al zijn decor en afwerking wisselvallig. Enkele stukken zijn goed uitgedacht en mooi af, terwijl je hier en daar enorme stukken zonder decor kan zien. Soms is er decor dat schijnbaar zo hoog is als de ladder en daarboven zie je niks meer. Het is me te wisselvallig om nou compleet in de setting van een gameshow op te gaan.
Het geluid en licht begeleiden ons op een passende manier door het spel. Er ligt veel ruis in de kamer, maar dit wordt goed gefilterd zodat we nooit twijfelen aan waar we nou mee bezig zijn of wat we moeten doen.
Ten slotte ook alle props voor de acteur van de A.I.! Deze man is zo glad en onpasselijk dat het perfect werkt. Hij speelt zijn rol met overduidelijk veel plezier en vormt een grote bron van het plezier bij de kamer. Ik had graag zelfs nog wat meer interactie met hem gezien in het spel. Nu praat hij vooral tegen je aan en is er geen heen en weer. Meer commentaar op wat je doet en dan ook nog iets persoonlijker had zeker gekund.

Het verloop van The Show is voor mij een van de beste delen van de kamer. Wij spelen met zijn vijfen en meer dan dat zou ik ook niet doen. Na een wat mindere eerste opdracht zitten we heerlijk in de flow. De gameshow-structuur is op een creatieve manier gebruikt en de opdrachten zijn lekker afwisselend en gewoon leuk. Veel samenwerking, veel chaos, veel energie, veel fysiek doen. Alles spreekt voor zich en je bent vaak niet eens aan het puzzelen. Dat ligt ons in ieder geval heel goed, al kan ik me voorstellen dat er spelers zijn die dat minder waarderen. Aan de ene kant speel je The Show mee en andere kant probeer je stiekem alles te dwarsbomen. Die tweedeling zorgt voor een speelse, maar spannende vibe in de kamer. De finale vormt een mooie afsluiter waarbij alles samen komt. Alle energie komt er lekker uit met wat goede muziek er over en we winnen The Show met een flink adrenalineshot!

Ondanks de fikse verbeterpunten heb ik mij ontzettend goed vermaakt bij The Show. Zorg er vooral voor dat het ontvangst, decor, afwerking, en die "experience" op niveau zijn en je hebt hier echt een topper staan. Voor nu is hij nog wat prijzig, maar ondanks super leuk. Iedereen heeft lol gehad en het teamlid dat nooit eerder gespeeld had wilde gelijk nog een keer. Dan doe je toch iets goed! Wij komen nog terug!

"Hey, dat is een amogus."

Het kostte flink wat tijd en moeite, maar eindelijk spelen we Sherlocked! Dit bedrijf staat bekend als een grote naam van Nederland en dat schept natuurlijk flinke verwachtingen. We beginnen bij The Architect. Op locatie horen we dat dit een van de eerste kamers van Nederland was. Eerst De Laboratoriumkamer van Mama Bazooka, daarna The Dentist van DarkPark, en toen deze. Zelf had ik geen idee dat deze kamer zo oud was. Die andere twee kamers worden nog steeds (terecht) aangehaald als de fundering van de Nederlandse escape scene. Waarom deze dan niet? We zouden het zien!
De locatie is prachtig, maar Amsterdam niet. Je kan de beurs het best met het OV bereiken. We tolereren de chaos op straat en komen dan de prachtige beurs binnen. Alles straalt een weelde uit die je niet snel in escape rooms terug vindt. Alles voelt gelijk groot, belangrijk, en duur. Er is trouwens geen ontvangstruimte, dus je zal bij allebei de escape rooms direct beginnen. De intro is klassiek en zakelijk, maar er zit toch iets tof mysterieus in. Dit is tevens een van de weinige kamers waar ik absoluut geen instructies van tevoren heb gekregen over noodknoppen of wat wel of niet gedaan mag worden. Heerlijk!

The Architect moet het echt hebben van deze toplocatie. Alles voelt authentiek omdat dat het ook echt is! De kamer is ruim opgezet en mooi onderhouden. Dit doet wonderen voor de immersie, maar daarom is het ook jammer dat er verder niet veel aan de sfeer gedaan wordt. Op één schrikbarend overtuigend effect na is de kamer statisch. Het geluid is of nonexistent of zo zacht dat het nauwelijks verstaanbaar is. Met licht of effecten wordt helaas verder nauwelijks gespeeld. De afwerking is of superstrak of compleet afwezig. Op de ene plek is iets super mooi verwerkt terwijl je ergens anders alle kabels los ziet hangen. Hier zullen waarschijnlijk wel allerlei beperkingen op zitten vanwege de authentieke locatie, maar het is toch jammer.

We hebben ons in deze mooie ruimte goed vermaakt, maar er is eerlijk gezegd maar weinig van het uur blijven hangen. Puzzels flowen prima, maar niks steekt nou echt uit in het geheel. Er is geen puzzel die nou echt opvalt. Misschien valt dat te verwachten na alle jaren dat deze kamer inmiddels dienst doet. Er zijn toffe ideeën in het verloop verwerkt en één twist in het bijzonder ben ik fan van. Het verbaast mij eerlijk gezegd dat deze twist niet vaker gebruikt wordt door escape rooms terwijl het wel in een van de eerste kamers van Nederland zit.
We spelen voor ons gevoel rustig door en staan na zo'n 40 minuten weer buiten. De kamer stopt voor mij wat te abrupt zonder fatsoenlijke endgame. Dat we ineens zeggen "Oh dat was het al?" Na onze overwinning worden we door onze host formeel ontvangen en met tastbaar aandenken op zak naar buiten begeleid.

Ik heb me bij The Architect prima vermaakt op een authentieke locatie, maar hou echt in gedachten dat dit een old school kamer is. De sfeer is statisch en het spelverloop (op één moment na) niet erg opmerkelijk. Ik snap daarom ook waarom The Architect niet evenzeer wordt erkent als classic van de Nederlandse scene zoals sommige andere kamers. De locatie is echter prachtig authentiek en de kamer heeft wat leuke ideetjes waar het het van moet hebben. Kom met de juiste instelling en je zal je goed vermaken.

Response by Sherlocked

2023 February 28

Dank voor deze uitgebreide feedback! Daar kunnen we wat mee :) Sommige dingen staat op de korte termijn lijst (muziek, afwerking) en we hebben ideeën voor effecten en spanningopbouw die we na de lancering van The Alchemist (en een zeer nodige vakantie ;) gaan oppakken. Nogmaals dank!

Deze review gebruikt heel vaak het woord 'immersive'

Ik ben allergisch voor het woord 'experience'. Het wordt vaak onterecht gebruikt door escape rooms als buzzword, maar The Vault is een perfect voorbeeld van een echte experience! Je hebt hier geen regulier ontvangst. De ervaring begint ruim van tevoren al en zet de toon op een supervette manier. Als het tijd is staan we op de afgesproken positie in de parkeergarage, klaar om te beginnen aan onze inbraak. We weten dat er in de beurs van Berlage een object bewaakt wordt dat wij koste wat het kost willen bereiken. We weten dat dit een onmogelijke inbraak zal zijn en toch doen we het. We krijgen onze briefing op een filmische wijze en worden (enigszins voorbereid) op weg gestuurd. Wat staat ons te wachten? 90 minuten later staan we met het antwoord weer verbluft buiten.

The Vault is het hoogtepunt van immersion. Door middel van een uitgebreide ervaring banen wij ons een weg naar de zwaarbewaakte kluis. De prachtige locatie laat alles echt aanvoelen, want alles wat je ziet is authentiek. Echte kluizen, echte beursruimtes, echte authentieke spullen, alles klopt. De afwerking ontbreekt hier en daar, maar heel storend is het gelukkig niet. Het decor is zo mooi dat dat al veel goed maakt. Daarbij maken licht en geluid subtiel deel uit van het spel om het naar een hoger niveau te tillen. Je hebt hier geen bombastische soundtrack, maar het geluid dat er wel is past perfect.
De kamer is door de realistische setting al enorm immersive, maar het wordt helemaal next level door de constante variatie aan interactie. Je zal je door verschillende momenten heen moeten bluffen, liegen, bedriegen, verstoppen, en verbergen. Het is niet een gevalletje van een bewaker die een keertje of twee langs komt en je dan onschuldig moet lijken ofzo. Nee, dit zijn meerdere stukken die ieder op een unieke manier interactie van je zullen vereisen als team. Als je van interactie houdt bij escape rooms, dan is dit JOUW kamer! Iedereen in ons team is daar absoluut gek op en dat maakt de ervaring zo veel beter. Sta er boven alles voor open om mee te spelen.

Het verloop bouwt op naar een filmische finale die belangrijk voelt. Op een gegeven moment ga ik geloven dat wat wat wij doen echt uit maakt. Mede door de constante variatie aan interactie en de authentieke locatie voelt het allemaal zo serieus en belangrijk.
Je hebt puzzels in de kamer, maar vaak zijn het meer opdrachten die passen in de setting. Wees bereid om het traditionele puzzelen soms los te laten en enkel te doen wat er door de kamer van je gevraagd wordt. Het is daarom ook een uitstekend voorbeeld van hoe je een lineair spelverloop perfect kan laten werken. Ik kan mij desondanks voorstellen dat dit een moeilijke kamer is. Er komt veel terug op communicatie en orde bewaren. Raak je dit kwijt, dan kan het pittig worden.
De kamer is trouwens overduidelijk gemaakt voor 4 mensen. Als je komt spelen zou ik aanraden om niet met meer en niet met minder te gaan. Het is niet heel erg als je dat niet doet, maar het boost de ervaring zeker.

Het hintsysteem is ook een grote reden dat de ervaring voor ons zo bijzonder was. Je krijgt een walkie talkie mee waarmee je in contact staat met je handlanger buiten die meer info over de inbraak heeft. Waar dit echt een domper kon zijn is dit juist een toevoeging! Door de constante communicatie heen en weer bouw je een vertrouwensband op met je handlanger. We gaan echt geven om onze missie en om een goede afronding. Onze host (Sam) had al jaren ervaring en dat viel te merken. Hij wist precies hoe hij ons in moest schatten en hoe hij ons moest begeleiden. Alle props voor hem! Na een adrenaline rush van een einde is het ons gelukt! We hebben The Vault overwonnen!

Tja, positieve reviews schrijven is moeilijk. Het voelt al snel alsof je met een lang verhaal alleen maar zit te fanboyen en eerlijk gezegd doe ik dat hier ook. Wat was dit tof! Als je een immersive ervaring wil spelen met veel gevarieerde interactie in een prachtlocatie, dan moet je The Vault spelen! Ik denk dat wij met onze host ook echt geluk gehad hebben, maar ongeacht was dit zo vet. Ga op in het spel en waan jezelf echt in dit verhaal, dan heb je de beste ervaring. Dit is een van die ervaringen waar ik weken later nog steeds over na denk. Zelden heb ik heb mij zo vermaakt bij een kamer als bij The Vault. Een must-play!

De kwintessens van een escape room!

Escape Room Katwijk had het maar moeilijk. Hoe volg je het daverende succes van Bella Ciao op? De tweede kamer moest minstens even goed zijn. Gelukkig is Here I Am niet enkel gelijk aan Bella Ciao, maar zelfs nog beter! Door een korte introductie komen we gelijk in de sfeer. We vervullen onze meldplicht, maar zullen hier niet lang meer blijven.

Here I Am is 70 minuten lang en gebaseerd op de Spaanse serie Vis à Vis. Ik ben zelf totaal onbekend met de serie, maar ik kan me voorstellen dat de kamer een feest van herkenning is voor de fans. Het decor moet natuurlijk een kille gevangenis voorstellen, maar het is toch op de een of andere manier gelukt om dat niet saai of sfeerloos te maken. Er zit duidelijk veel tijd en moeite in om het er zo strak uit te laten zien. Vooral de afwerking is van ongekend niveau! Het is zo idioot strak en netjes dat het bijna grappig wordt. Je kan nergens de grenzen van het spel zien en dit staat je toe om compleet op te gaan in de setting. Geluid, licht, rook, en de nodige effecten boosten de ervaring des te meer. De constante kleine touches en details maken het geheel af.

De kamer begint kalm, maar bouwt langzaam op naar een rush wanneer we besluiten om te onstnappen. Door mooie experience-momentjes blijft de spanning vol gehouden en voelt de ontsnapping alleen maar urgenter. We moeten nu weg!
Puzzels variëren mooi tussen doe, denk, en fysieke opdrachten. Communicatie en overzicht blijken essentieel en laat ik daar nou net enorm fan van zijn! We vliegen de ene na de andere setting door voor we aan de climax toe komen. We rennen voor ons leven met de grootste grijns die je je kan voorstellen!
De eigenaar, Johan, is een geweldig gastheer en praat met veel bescheidenheid over zijn werk. Eerlijk gezegd mag hij echt wel wat trotser spreken over zijn werk met hoe tof dit is! We hebben nog lang nagepraat en zijn veel te laat naar huis gegaan.

Here I Am is voor mij de essentie van een top escape room. Een kamer voor puzzelaars, experiencemensen, ervaren spelers, en onervaren spelers. Dit zonder dat het voelt alsof de kamer maar gewoon gemaakt is voor een zo breed mogelijk publiek. Iedereen gaat hier wel wat vinden dat tof is en dat komt omdat het gewoon een idioot goede escape room is. Idioot goede afwerking, tof verloop, geweldig decor, en veel toffe momentjes maken dit een terechte topper van Nederland!

"WAAR IS DIE LAATSTE KABEL?!"

Het werd weer eens tijd voor een enge kamer. Er zijn er helaas niet veel in Nederland en de meeste hebben we al gehad. Sauna of Sin hadden we nog niet gespeeld en beloofde beide eng te zijn en een acteur te hebben. Niet alleen dat, maar ook nog eens een speeltijd van 75 minuten. Dat klinkt al aardig, dus we zakken af naar Amstelveen.
De escape room bevindt zich in het restaurant met dezelfde naam. Je moet gewoon door de voordeur naar binnen en personeel aanspreken dat je voor de rooms komt. Het wordt al snel duidelijk dat de rooms er bij gedaan zijn. We krijgen van het personeel niet bepaald een enthousiaste indruk.
Als het tijd is worden we opgehaald door onze host om achterin het restaurant de regels en het plot van de kamer te krijgen via een video. Je gaat een verlaten sauna in omdat daar een paar mensen vermoedelijk worden vastgehouden door een ontvoerder. Wie wij zijn of voorstellen is niet erg duidelijk. Het personeel weet het eerlijk gezegd ook niet. Belangrijk is wel dat je nooit gezien mag worden door de ontvoerder anders ben je uit het spel. Onze opdracht is in ieder geval duidelijk!
Gelijk één groot verbeterpunt: er zijn geen kluisjes. We krijgen een bak zonder deksel waar al onze spullen in kunnen die in deze ruimte blijven liggen. Iedereen kan deze ruimte in maar "hier komt meestal niemand". Het is geen geruststellende gedachte.

De kamer is best sfeervol. We beginnen met een leuke introductiepuzzel en daarna heerst er een ongemakkelijke en grimmige sfeer. Het idee dat we niet alleen zijn werkt al angstaanjagend. Het geluid is grimmig en de kamer is heel donker. Eigenlijk té donker. Je ziet regulier geen hand voor ogen en moet veel op de tast doen.
Je vraagt je misschien af waarom het thema sauna is. Eerlijk gezegd is dat omdat het restaurant nog een saunaruimte had waar ze maar een room van hebben gemaakt. Naast één stukje merk je er eerlijk gezegd niks van. Er is qua decor of afwerking maar weinig gedaan en het is vooral wat er al stond. Eerlijk gezegd denk ik dat het zo donker is om dat te verhullen. Dit kan werken, maar voelt nu nogal lui.
De kamer is ook erg vies en ligt vol met afval. Denk aan lege blikjes, kratten, plastic tassen vol oud papier, en allerlei andere troep. Het is natuurlijk allemaal spul dat veel lawaai maakt als je het aanraakt, wat je met een moordenaar er bij liever niet hebt. Wederom, een vuil aesthetic kan werken, maar dit voelt al helemaal lui. Het is letterlijk een extreem donkere, vieze kamer vol met afval. Het voelt goedkoop en onhygienisch.

Het verloop kent niet veel verrassingen. Puzzels bestaan 90% van de tijd uit zoeken wat nogal wat tijd kost, vooral als je je bedenkt dat de hele kamer ontzettend donker is en vol met allemaal zooi ligt. Zoekplekken voelen niet logisch en missen feedback. De overige 10% van de puzzels houdt in dat je wat je gevonden hebt op de juiste plaats neer moet leggen en dan is de puzzel meestal al af. Daarna mag je nog meer dingen gaan zoeken in het donker tussen de zooi. We hebben verder een porto mee voor hints, maar die zijn compleet buiten character. Daarnaast krijgen we soms hints voor dingen die we al gedaan hebben.
We verwachten vanwege alle zooi die zo veel lawaai maakt dat er interactie zal zijn met de acteur. Ook omdat we 'af' kunnen gaan verwachten we tegenspel. We bedenken al snel allerlei tactieken en verstopplekken, en nemen spullen mee die we kunnen gooien om geluid te maken, maar dit is allemaal niet nodig. Het acteerelement valt extreem tegen en de enkele keer dat we de acteur zien komt het nogal klunzig over.
Na de kamer is napraten niet echt een ding. Het is kort de vraag of we het leuk vonden en door met de orde van de dag. Ondanks dat we in het restaurant nog een tijdje blijven zitten om zelf na te praten moeten we het personeel echt gaan opzoeken om om een drankje te vragen.

Er zit veel potentie in de kamer en we hebben ons een uurtje stom vermaakt. Desondanks heeft de kamer flink wat verbeterpunten. De sfeer is goed, het is lekker eng, en het saunathema is grappig bedacht en uniek, maar komt in de kamer totaal niet terug. Er mist interactie met de acteur en daarnaast bestaat het spel vooral uit vergezocht zoekwerk in een te donkere kamer vol met allerlei onnodig afval. Gezien al die punten vraag ik me af hoe deze kamer 139 euro kost. Voor wat je krijgt is die prijs echt te hoog.
Wil je een enge kamer doen en ben je in de buurt? Dan is het misschien de moeite waard, maar kom met lagere verwachtingen.

Pyrite Creek

Lasergamen betekent voor mij niet heel veel, maar als je dat met escapen combineert... Hoe hou je dat leuk en hoe laat je dat werken? Met een grote groep van negen ervaren escapers zakken wij af naar Aalsmeer om het te ondergaan. We worden in twee teams verdeeld (al was drie misschien handiger geweest) en tegen elkaar gezet. Je gaat dus niet traditioneel escapen!
Het verlaten stadje Gold Creek ligt vol met goud. Aan beide teams de taak om zo veel mogelijk te verzamelen. Dit kan door zoeken, puzzels oplossen, of opdrachten uit te voeren. Elk team begint in hun eigen huis (in feite een soort escape room). Na de eerste puzzel op te lossen kunnen er teamleden uit om goud te verzamelen. Echter mag dat alleen maar als je een vest en een wapen bij je hebt. Per team zijn dit er max twee. Je mag gelukkig wel wisselen. Er zitten allerlei regels verbonden aan waar je wel of niet mag schieten, wat de gevolgen zijn als je afgeschoten wordt, enzovoort. Na een enigszins klunzige intro via een PowerPoint en flink wat vragen over de enorme hoeveelheid regels kunnen we beginnen.

Het decor ziet er nog best goed uit! Je ziet niet vreselijk vaak een western thema in escape rooms en dit is een leuke manier om het te doen. Het speloppervlak van het stadje is aardig groot, doch overzichtelijk, en je zal snel van het ene gebouw naar het andere rennen. Qua geluid zijn er wat leuke keuzes gemaakt. In de Saloon speelt bijvoorbeeld pianomuziek en buiten onweert het soms.
Soms mist de afwerking helaas wel. Er zijn nogal wat dingen versleten en soms zie je kabels zo hangen. Er is een puzzel zo versleten dat hij eigenlijk niet goed op te lossen is en naar mijn gevoel ook niet helemaal veilig.

De grote vraag die je je waarschijnlijk stelt is hoe het spel nou werkt. Er kunnen dus maar twee teamleden tegelijk naar buiten om goud te verzamelen en tegenstanders genadeloos af te knallen. Ik heb mij vooral hier mee bezig gehouden, dus ik kan niet veel spreken over het teamhuisje. Dit is in feite een escape room waarbij je met het oplossen van puzzels goud kan winnen of clues, maar daar heb ik weinig van mee gekregen. Het spel duurt eigenlijk net iets te lang. Op een gegeven moment zijn alle puzzels in het huisje klaar, dus valt er voor dat deel van het team niks meer te doen. Die mogen dan wel het huisje uit, maar niks doen. Daardoor verandert het spel snel in een absolute chaos. Wie mag nog wat doen? Hier lijkt niet helemaal over nagedacht te zijn.
Dat gezegd hebbende, ik heb echt ontzettend veel lol gehad met rondrennen, schieten, en goud zoeken! De puzzels zijn vaak erg makkelijk, maar lenen zich niet heel goed voor de chaotische setting. Je gaat niet even ergens zitten puzzelen terwijl je elk moment afgeschoten kan worden. Het is vaak niet duidelijk wat je nou moet of kan doen en je bent regulier je teamlid kwijt als je niet uitkijkt. Communicatie en rust is hier key. Zodra we dit te pakken hebben wordt Gold Creek geweldig!

Helaas zijn er drie grote problemen met Gold Creek.
Het eerste is dat er een behoorlijk grijs gebied qua regels is en er geen passende straffen zijn als iemand de regels overtreed. Ja er zijn een boel dingen die niet mogen, maar iemand daar op controleren is vrijwel onmogelijk. Dingen die wij bedacht hadden als slimme strategieën blijken geheel buiten de regels te liggen of worden geteld als vals spel. Er zijn ook geen passende gevolgen voor zulk gedrag als het gezien wordt.
Het tweede probleem is de constante technische storing. Bij mij alleen al doen drie puzzels het niet en moet er personeel langs komen om het op te lossen. Intussen gaat het spel wel door. Later valt mijn vest uit en doet mijn wapen het niet meer. Alle vesten moeten gereset worden, maar de speltijd loopt wel door. Als een puzzel het niet doet, prima, maar het gebeurt hier zo regulier dat het stoort. Daar mag echt even goed naar gekeken worden.
Het derde probleem is het personeel. Er loopt de hele tijd een personeelslid compleet buiten character in het spel rond. Dit klinkt niet als een issue, maar dit is duidelijk gewoon een lokale scholier die het niet boeit om hier te zijn. Ze heeft zelf vaak geen idee wat er aan de hand is, geeft ongevraagd hints, slaat ongevraagd puzzels over, en zit zelf nog meer in de stress dan wij. Hoe vaak wij horen dat zij iets niet weet of dat de baas geappt moet worden met een vraag gaat snel storen. Zet hier iemand met passie en kennis neer en maak er een character in het verhaal van. Een sheriff die je in character kan helpen en niet constant uit het spel haalt. Dit verbetert de ervaring direct!

Gold Creek is een tof concept wat aardig wat tweaks kan gebruiken aan zijn uitvoering. Wij hadden waarschijnlijk een veel leukere tijd gehad met beter personeel, maar dat terzijde mogen de regels minder vaag en mag er behoorlijk wat onderhoud worden gedaan aan de techniek.
Ik zou Gold Creek desondanks zeker aanraden! Vooral met een grote groep fanatieke mensen is dit echt kicken. We kwamen allemaal bezweet en lachend er uit. We hebben enorm veel lol gehad en daar gaat het nou eenmaal om! Yeehaw!

Poseidon moet op dieet

Je hoort wel vaker van eigenaren "doe niks met water in je escape room!" De eigenaren van Escapepool hebben besloten om deze waarschuwing in de wind te slaan en hun kamer zelfs geheel te bouwen rond water! Sommige puzzels moeten in en onder water opgelost worden. Een cool concept, dus we waren heel benieuwd hoe dit uitgevoerd zou worden.
Op locatie krijgen we een korte intro voor het thema: Atlantis. Het wordt hier al duidelijk dat dit een extreem hoog gegrepen thema is waar eerlijk gezegd het budget gewoon niet afdoende voor is. Het filmpje is best grappig, al hoort dat volgens mij niet zo. We mogen ons verplaatsen naar de kamer en ons omkleden. De tijd tikt trouwens al, dus dat kan je maar beter snel doen.

In de eerste paar minuten valt al op dat dit niet de Atlantis wordt waar je op hoopt. Het decor is minimaal en sfeerloos. Als je eenmaal onderwater bent is Atlantis enkel een spandoek op de muur en wat rotsen op de bodem. Effecten, muziek, en afwerking kun je wel vergeten. Er zwemmen echte vissen in het water, wat een leuke toevoeging is. De kamer voelt hierdoor wat meer levend aan.
Belangrijk om te weten als je wil spelen: het water bevindt zich onder de kamer. Als je het water in wil zul je dus onder de vloer moeten gaan. Er zit dan wel ruimte tussen het water en de vloer, maar het is best claustrofobisch. Soms is het aardig donker en in deze tijd van het jaar voelde het water erg koud aan. Het was door deze redenen voor mij simpelweg niet fijn om het water in te gaan en ik ben na een tijd maar op het vasteland gebleven.

Helaas bezwijkt het verloop al snel zonder de watergimmick. Er wordt duidelijk dat boven water vooral bestaat uit simpele (soms enigszins onlogische) puzzels en onder water vooral bestaat uit zoeken. Er is weinig communicatie tussen de twee. Er had meer gedaan kunnen worden met bijvoorbeeld communicatie en perspectief. Dit voelt als een gemiste kans. De puzzels ondersteunen niet het verhaal naast dat het een associatie heeft met water. Ik vind het jammer, aangezien een kamer ook tof moet kunnen zijn zonder zijn gimmick.

Na het spel valt er helaas ook niet te spreken over de service. De eigenaar loopt langs ons om alles weer klaar te zetten en stuurt ons naar de ontvangst. Daar worden we begroet door de klassiekr: de reviewtablet! Waarom kunnen we het niet gewoon even leuk hebben over het spel dat we net gespeeld hebben? De kamer is daarbij flink duur voor wat je uiteindelijk krijgt.
Er zijn na het spel trouwens geen douches, dus neem reservekleding mee en flink wat deo.

Om het samen te vatten, ik was helaas niet zo weg van Escapepool. Het concept is cool, de uitwerking minder. Ik kan mij voorstellen dat dit een superleuke kamer kan zijn als het bijvoorbeeld zomer is en je lekker kan afkoelen, maar voor mij werkte het nu niet. De manier waarop het water gebruikt wordt vond ik niet fijn om mee te spelen en er zijn flink wat gemiste kansen op spelverloop en sfeer. De service kan ook opgekrikt worden. De visjes waren juist wel heel gezellig, die zie ik graag nog een keer terug.

I can't even!

Catch Me is een befaamde kamer. Jarenlang was het de nummer 1 en daarna de nummer 2 op Escapetalk. Dat schept verwachtingen. Als je zo goed beoordeeld wordt dan heb je behoorlijk wat waar te maken. De eerste indrukken op locatie zijn echter niet zo best. We worden midden in de winter gevraagd om nog een paar minuten buiten te wachten omdat ze boven nog bezig zijn. Het pand is niet heel feestelijk onderhouden en wekt een armoedige indruk. Toiletten zijn niet schoon, lampen staan op het punt van uitvallen, en het oogt allemaal vies. Eenmaal boven krijgen we vrijwel direct onze briefing en weer de zoveelste uitleg over de escape basics. Catch Me is het "vervolg" op de andere kamer, Suspicious Farmhouse. Het is niet nodig om die kamer gespeeld te hebben en dat zou ik ook zeker niet doen. We mogen als onderzoeksteam (met vest en al) op zoek gaan naar de crimineel die we in die kamer hebben achterhaald. De kamer heeft naast het opsporen van een crimineel trouwens niks te maken met de film uit 2002.

We beginnen gelijk in een leuke setting die qua decor passend oogt. Het geluid past, al mis ik leven in de kamer. Ik vind het ook vrij donker. We hebben dan wel zaklampen, maar dat vind ik geen goede oplossing. Er hangen lelijke schermen in de kamer waarop je de tijd weg ziet tikken, maar ook je hints krijgt. Het geluid dat de hints aangeeft past niet en je ziet de host letterlijk typen. Het haalt je er zo uit. Daarnaast zit er een van de meest doorzichtige "mindfucks" ooit in deze kamer.
De kamer wisselt vaker van setting en de overgangen tussen deze stukken zijn mooi doordacht. In de tweede helft van de kamer wordt een gimmick geïntroduceerd die ontzettend goed is bedacht en uitgevoerd. De setting is mooi uitgekozen en cinematisch gedaan. Ik vermoed dat hier een groot deel van de lovende woorden van komen omdat tot op dit punt de kamer eerlijk gezegd niet zo opmerkelijk is. De gimmick is supertof en eigenlijk de grote reden om de kamer te spelen.

Het verloop kan in twee delen worden verdeeld. Je hebt de eerste helft waar de flow goed is, maar de ervaring minder. Dan heb je de tweede helft waar de ervaring beter is, maar de flow minder. Er zitten flink wat puzzels in het spel en je mag hier zeker doorpuzzelen als je er op tijd uit wil komen. Ik vind het apart voor een kamer die meer op de experience zit om dat te doen. Wij merken richting het einde dat wij het eigenlijk veel te rustig aan doen. De puzzels in het spel zijn lastig, al is dat soms omdat ze niet geheel duidelijk zijn. De feedback over wat er precies moet gebeuren en waar je moet kijken mist vaker. Soms is de puzzel een logische handeling in het verhaal en soms is het gewoon een escaperoompuzzel. Die inconsistentie stoort wel vaker. Het is trouwens vooral in het tweede deel vereist om veel te zoeken. Het probleem is dat je hier super veel plekken hebt waar je kan zoeken en regulier niets vindt, wat ontmoedigend werkt.
De gimmick van de tweede helft wordt in de puzzels mooi door gezet en vooral de eindpuzzel is tof gedaan. Het einde is een goede climax van het verhaal, ondanks een cliffhanger.

Tja, ik kwam met behoorlijk gemengde gevoelens uit deze kamer. Hij is zeker tof, maar om er nou twee uur voor te rijden? De gimmick van de kamer is vet en de grote reden om het te spelen, maar ik mis hier het mooie totaalbeeld dat beloofd wordt. De eerste helft mist voor mij experience, maar heeft flow. Intussen heeft de tweede helft wel experience, maar geen goede flow. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom deze kamer zo idioot hoog scoort en zo vaak als Nederlandse klassieker wordt benoemd. In mijn ogen zijn er betere kamers die veel minder lof krijgen. Wederom, Catch Me is echt wel een vette kamer, maar stel je verwachtingen behoorlijk bij.

Reviews als luchtpomp

Als wij 's avonds Rijen binnen rijden (haha) valt Villa BreTil direct op. De eerste indruk is al gelijk goed. Een sfeervol uitgelicht huis doemt voor ons op. Eenmaal binnen blijkt de ontvangstruimte ruim en gezellig. De sfeer en aankleding klopt gelijk. Alle kamers bij Villa BreTil gaan over de familie die zogezegd in het huis woont. We komen door deze ontvangst al in de sfeer van de tijd die het hoort uit te beelden.
Zahnarzt Schillinger gaat over de vader, de Duitse tandarts. We hebben een afspraak bij hem, al is het mij niet duidelijk waarom wij gezien de omstandigheden naar binnen gaan. De intro is desondanks tof in character gedaan en zet een grimmig sfeertje. We mogen beginnen!

De sfeer in de kamer voelt passend en goed doordacht. Er is stil gestaan bij licht, geluid, en het samenspel daarvan. Als je iets oplost in de kamer dan wordt dit versterkt door dit samenspel en dat doet wonderen voor de immersie. De sfeer blijft mooi in balans. Het is een spannende kamer, maar nooit heel eng.
Het decor en de props zien er over het algemeen ook goed uit. Mooie spullen die goed voelen en mooi gedesigned zijn. Wel zijn er stukken waar de afwerking dan ineens ontbreekt. Een giga lamp die zichtbaar is of schijnbaar ontbrekend decor.

Het verloop is een mixed bag. De kamer zou uitdagend moeten zijn en dat is hij ook zeker. Echter is dat meestal niet door de kwaliteit van de puzzels maar de puzzellijn. De puzzels zijn doorgaans duidelijk en prima op te lossen, maar er komt heel veel informatie op je af. Je krijgt wel vaker spullen waar je nog lang niks mee kan terwijl het wel lijkt alsof er meerdere puzzels zijn die je kan doen. Een groot deel van de kamer is bedenken waar wat nou bij hoort of waar je het antwoord hoort in te vullen.
We worden tevens veel gehint terwijl dit niet altijd nodig lijkt. Wij denken dat wij slecht gaan omdat we consistent hints krijgen, maar uiteindelijk staan we nog met een kwartier over buiten. Soms worden we door de hints zelfs van puzzels af getrokken om iets anders te doen. Later worden we er dan weer op gezet want die kon blijkbaar toch al opgelost worden. We raken regulier in de war over waar we nou zijn en wat we nog moeten doen. Het is jammer, want de puzzels zijn op zichzelf prima en leuk om te doen. De verbinding ontbreekt alleen net te vaak. De kamer mist tevens een goede climax.

De napraat is gezellig, maar ik wil hier toch wat kwijt over de service. We zijn de kamer nog geen minuut uit of we krijgen de vraag of we reviews schrijven. Daarna, met tablet in de aanslag, de vraag of we dat nu zouden willen doen. Het antwoord is nee. Of we het zeker weten. Ja. Vervolgens blijft het onderwerp van reviews maar langs komen bij het napraten en word er constant gehint dat we wel een review moeten schrijven want "ik wil weer publieksfavoriet worden". We zien dat een ander team ook een tablet onder de neus geduwd krijgt en, met alle nervositeit van dien, een review er uit knalt. Er heerst geen fijne sfeer.
Heel eerlijk, dit voelt gewoon niet goed. Ten eerste vind ik het niet netjes om zo jezelf in de ranglijsten te laten stijgen omdat het gewoon geen realistische verwachtingen schept. Deze kamer alleen al heeft honderden reviews en een hoog gemiddeld cijfer voor wat gewoon een prima puzzelkamer is. Kijk eens naar hoe veel mensen hier een review schrijven zonder account en je weet genoeg. Ten tweede wil ik na een kamer niet bezig zijn met het hele verhaal van reviews en rankings. Ik heb net leuk zitten spelen, kunnen we het daar even over hebben in plaats van cijfers?

Zahnarzt Schillinger is een sfeervolle puzzelkamer die gebaat zou zijn met een duidelijkere puzzelflow. Het is een prima kamer, maar ik werd van de napraat en hoe er met reviews om wordt gegaan echt niet blij. Ik snap dat je mensen wil vragen om een review, maar dit gaat veel te ver. Als ik iets als verbeterpunt zou geven is het dat wel.

Zoek en gij zult...vinden?

Als je Next Level zegt, dan zeg je Catch Me if You Can! Wij zakken af naar Eindhoven om die kamer te spelen en besluiten om Suspicious Farmhouse er bij te spelen. Dit is de eerste kamer van Next Level en gaat al een tijdje mee. Met dat in gedachten houden wij een open mind en stellen we ons in op een old school kamer. Oud betekent zeker niet dat het niet leuk kan zijn.
De eerste indrukken bij Next Level zijn niet zo best. We moeten in de winter beneden wachten omdat ze boven nog aan het afronden zijn. De ruimte waar we wachten oogt onverzorgd. Lampen staan op het punt van uitvallen en de toiletten zijn vies. Als we naar boven kunnen komen worden we direct het spel ingestuurt. Wij zijn van de CSI en het is aan ons om naar de boerderij van boer John te gaan om zijn vermissing te onderzoeken. Mogelijk zijn er clues die ons naar hem kunnen leiden. Ik maak maar geen grappen over het stikstofbeleid hier...

De kamer oogt aanvankelijk best cute en passend voor het boerenthema. Echter spenderen we vrijwel het gehele spel in deze relatief kleine ruimte en beginnen de gaten in de setting zich na een tijd te tonen. Het voelt iets te veel alsof ik hier bij oma op bezoek ben. Als na een tijd de setting verandert wordt de kamer ronduit lelijk. Het decor is kaal, koud, en nauwelijks nog decor te noemen. De belichting is statisch en helpt de boel totaal niet. Afwerking ontbreekt en kabels e.d. zijn zichtbaar. Het voelt alsof dit hele stuk compleet over het hoofd gezien is bij de bouw en van alles gewoon ontbreekt. Een puzzel in het spel was bij ons slecht onderhouden en viel niet logisch op te lossen.

Dit zou nog okee zijn als de kamer een lekkere flow heeft, maar dat is helaas het grootste probleem bij Suspicious Farmhouse. In mijn hoofd is deze kamer wat een persoon die niet escapet denkt dat escape rooms zijn. Bijna elke puzzel in deze kamer draait om zoeken. Dan bedoel ik niet even onder een tapijt of achter een deur kijken, nee, ik bedoel idioot ver in detail zoeken waar je logischerwijs nooit zou kijken. Je spendeert je tijd hier vooral met kleine dingetjes vinden op moeilijke plekken en dan vervolgens zoeken naar waar dat dingetje heen moet. Zoeken in een room is natuurlijk niks mis mee, maar hier is zo veel spul voor geen enkele reden zo obscuur verstopt dat ik me ten zeerste afvraag hoe je dit allemaal hoort te vinden zonder hints. Als je hier een kast la voor la ondersteboven keert en van elke hoek drie keer bekijkt en dan nog steeds niet ziet waar dat STOMME SLEUTELTJE nou in moet dan gaat er iets mis.
De puzzels die niet op zoeken terugkomen missen doorgaans logica en naarmate we verder komen in het spel zitten we voor ons gevoel steeds meer te kloten in plaats van lekker te puzzelen. Sommige puzzels zijn ook wel echt leuk, maar vallen buiten thema en komen soms gewoonweg random over. Het is niet helemaal duidelijk waarom wij in dit plot dit zouden doen. Er zitten twee puzzels bij waar we hardop van zeggen "Huh, waarom doen we dit en waarom hier?" Het is leuk, maar het voelt alsof het in een andere kamer hoort. Hints worden buiten thema gegeven via een schermpje waarbij je de host kan zien typen. Het is niet bepaald mooi te noemen. Ondanks dat we uiteindelijk de case opgelost hebben mist de kamer een fatsoenlijk einde en stopt het spel ineens.

Suspicious Farmhouse maakt voor mij te veel vreemde keuzes om een aanrader te zijn. Vooral gezien de prijs en de andere kamer op de locatie snap ik niet helemaal hoe de situatie zo kan zitten. Het goedkope decor/afwerking gecombineert met de gebrekkige flow en de extreme focus op onlogisch zoeken werkt niet voor mij. Als je die persoon bent die elke room ondersteboven keert en overal gaat zoeken ga je hier misschien je lol op kunnen, maar voor alle andere mensen zou ik zeggen dat je beter Catch Me kan spelen.

Hallo, Kobus hier...

Sinds 2019 stond 1627 al bij ons op de radar. Desondanks bleven we de kamer maar uitstellen vanwege de enorme afstand (al snel 2,5 uur). Echter hadden wij inmiddels niet veel meer te spelen in de regio en aangezien we toch een dag vrij hadden besloten we maar om de sprong te wagen.
De ontvangstruimte is warm en sfeervol, met mogelijkheid tot een drankje. Het personeel is zo gastvrij als maar kan. Ik krijg al snel een gevoel dat ik niet vaak krijg bij escape rooms, namelijk dat het ze echt boeit. Het zijn allemaal enthousiaste lieve mensen die er echt voor JOU staan. Dank je wel Pablo en Luuk! Voor we beginnen krijgen we een extreem basic uitleg over wat een escape room is. Het is een beetje lachwekkend, vooral omdat we al hadden gezegd dat we vaker spelen. Ik snap dat er vast vaak beginners zijn, maar dat valt denk ik wel aan te passen op de groepen. Op een onafgewerkte flatscreen krijgen wij een mooi-gemaakt-maar-eerlijk-gezegd-onnodig-filmpje te zien. We moeten via een geheime tunnel uit Groenlo ontsnappen en de prins waarschuwen voor hij vermoord wordt.

Het historische thema van de tachtigjarige oorlog spreekt me aan! Ik heb echter al heel vaak gezien hoe zulke historische thema's zonder tact worden opgepakt, dus ik was sceptisch. Bij 1627 blijkt enige vorm van scepsis echter ongegrond. Wat een prachtige kamer! Het thema is tot in de puntjes uitgewerkt en het decor hoort zonder enige twijfel bij de top van Nederland. Het voelt, ruikt, en klinkt allemaal authentiek. Alles wat gebeurt is logisch voor de setting en de immersie wordt nooit gebroken. Je ziet nergens camera's, airco's, microfoons, of verwarmingen.
Het oog voor detail is daarnaast zo verfrissend. De muziek is niet alleen van goede kwaliteit, maar klinkt ook nog eens lekker door een fatsoenlijk geluidssysteem. Eindelijk staat iemand eens stil bij sfeervol gebruik van licht. Deze twee elementen werken in prachtige manieren samen om een sfeervolle en diverse ervaring te maken. Soms subtiel, soms lekker dramatisch.

Ja, je kan een sfeervolle kamer hebben, maar is ie dan nog wel leuk om het te spelen? Ja! 1627 zit bomvol uitdagende, unieke, en leuke puzzels. Hier zitten een paar idioot goed bedachte puzzels tussen die er ook nog eens prachtig uit zien. Er wordt goed gebruik gemaakt van de ruimte en hoe deze ingedeeld is. Veel fysieke handelingen en lekker bezig zijn. Alles wat je doet voelt logisch en passend in de tijd van 1627. Als iets verborgen is of met een puzzel moet worden opgelost dan is er een goede reden waarom dat zo gedaan is. Vooral in de eerste ruimte zit iets geniaals waar ik helemaal weg van ben. Het hintsysteem is ook tof! Ik kan er niet veel over kwijt, maar het oor voor detail hoor je ook hier weer terug.
Het enige wat ik jammer vind is het abrupte einde. De kamer eindigt ineens zonder fatsoenlijke opdracht. Op een onafgewerkte flatscreen TV moet je binnen wachten tot je host er is. Had hier nog één korte handeling in gezet, dan was dit al verholpen. Een wachtwoord dat nog ergens te ontcijferen is voor we het kamp in mogen of iets dergelijks.

Naast mijn kritiek op de intro en het einde heb ik eigenlijk weinig verbeterpunten. Een prachtig mooie, sfeervolle kamer met een paar van de beste puzzels die ik in een lange tijd gezien heb. Dan is de eindfoto ook nog eens van goede kwaliteit. Nou, veeg mij maar op. Als de nieuwe opent komt ik terug. Het is de rit van 2,5 uur meer dan waard geweest.

Makes Sense?

Ik ben nogal allergisch voor de term 'escape experience.' Meestal slaat het op kamers die een gimmick hebben of net iets anders dan de standaard zijn zonder in mijn ogen een 'experience' te zijn. Senses vind ik daar geen uitzondering op, maar het heeft zeker een uniek concept. Je gaat namelijk een behandeling aan waarbij je zintuigen gereset worden. Je bent compleet overprikkeld en dat moet opgelost worden. Je zal nergens aan moeten ontsnappen, maar gewoon de behandeling af moeten maken. Je hebt 70 minuten voor de behandeling.
Lock'd bevindt zich in een gebouw dat gedeeld wordt met allerlei andere bedrijven. De ontvangstruimte is dus ook van elk bedrijf. Wij hadden hier geen last van omdat wij 's avonds speelden, maar houd het in gedachten.

De intro zet de vreemde toon op een grappige manier. Het is duidelijk dat je hier niet zo veel serieus zal hoeven nemen. Senses heeft de hele tijd een luchtig sfeertje met een eigenaardige ondertoon. Het is een rare mix van gevoelens die voor ons werkt. Het is een van de weinige kamers waar ik veel gelachen heb. Deels komt dat door de vele grapjes, maar vooral omdat het spel veel kansen geeft om lekker suf te doen.
Helaas laat Senses behoorlijk wat steekjes vallen op decor, afwerking, en onderhoud. Het is vanaf het begin HÉÉL duidelijk dat ze hier behoorlijk wat inspiratie van een zekere topkamer (die ik hier niet zal noemen) hebben opgedaan. Echter mist hier het budget en het totaalbeeld. Het komt te vaak over als een aftreksel van wat het probeert te zijn. Ruimtes zijn vaak kaal en missen flink wat leven. Een steriele en strakke ruimte kan zeker appeal hebben, maar dat is het ook niet. Speakers, camera's, en ander gerei zijn volop zichtbaar. Dit haalt behoorlijk wat impact van de kamer af en kan mijns inziens best makkelijk opgelost worden.

Het verloop van Senses is anders dan de meeste escape rooms. In feite weet je bij elke stap van tevoren al wat je gaat doen en welke zintuigen je daar voor moet gebruiken. De focus van de kamer zit hem dus in het zorgvuldig uitvoeren van de taken door middel van communicatie en overzicht bewaren. Ik snap heel goed dat dit frustrerend kan zijn als je daar niet voor open staat, maar wij hebben hier een heel lekkere flow te pakken. Elk zintuig vraagt een andere benadering en om eens zo anders te spelen werkt voor ons uitstekend. Puzzels kunnen best uitgebreid of complex zijn, maar als je je hoofd koel houdt en ze met rust benadert komt het goed. Wij spelen met 3 spelers en hoewel er meer dan genoeg ruimte is zou ik aanraden om het op max vier te houden.
Helaas eindigt het spel voor ons abrupt. Ja de behandeling is dan wel afgerond, maar we hadden toch nog iets van een opdracht verwacht. Het einde is gelukkig erg grappig en energiek. We verlaten de kamer met een grijns, alle drie compleet genezen!

Senses is een toffe, aparte kamer, met wat kwalen. Vooral het decor en de afwerking kunnen werk gebruiken, maar qua flow, concept, en fun factor zit het hier goed. Mogelijk is de unieke opzet totaal niet je ding en mogelijk juist wel. Ongeacht is het tof dat de bouwers iets nieuws proberen en spelers uitdagen. Is het een 'escape experience'? Dat weet ik nou niet zeker, maar ik heb zeker lol gehad!

Nog steeds nachtmerries over de muziek

Senses viel op deze locatie in de smaak, dus waarom niet gelijk nog een kamer er na spelen? The Sleepover zou volgens mede-escapers de betere van de twee overige kamers zijn, dus gingen we daar voor. Het kon allemaal extra snel voor ons klaar worden gezet aangezien we nog een flinke rit naar huis hadden en dit waardeerden we zeker. Wel konden we in de ontvangstruimte spoilers horen van het vorige team dat nog aan het spelen was.
Het plot is...apart. Ons zusje is vermist en aangezien onze ouders naar haar op zoek zijn gaan we logeren bij onze grootouders. Nou, ik durf te wedden dat deze twee zaken totaal niet aan elkaar verbonden zullen zijn...
We beginnen met een werkelijk belachelijke intro. We krijgen niet alleen een uitleg van de escape basics van het personeel, maar ook nog eens een video die de meest basic dingen uitlegt. Zoals wat een noodstop is en zelfs enkele kleine spoilers voor de kamer. We zijn ervaren spelers en ze hebben ons bij Senses al zien spelen. Waarom moet dit nog? Dan wordt dit ook nog eens gevolgd door de (extreem schokkerige) trailer van de kamer die ook nog eens in de kamer is opgenomen dus hallo spoilers. De ruimte waar we de video in moeten kijken is ook zo lelijk dat het niet een goede indruk van de kamer schept. We stormen na de video de zolder op en kunnen eindelijk beginnen.

De sfeer is een mengelmoes aan allerlei vibes. Het is duidelijk een spannende kamer, al zitten er wat vreemde keuzes in. Het verhaal is helder en de setting leuk bedacht. Soms is het decor passend, maar vaak ook kaal. Afwerking ontbreekt en het voelt niet helemaal kloppend voor wat het voor hoort te stellen. Het mist leven en je kijkt volop speakers en camera's in. Er heerst wel een goede opbouwende spanning tijdens de kamer naarmate het verhaal zich ontvouwt.
De ruimte is creatief gebruikt en de kamer kent wat mooie momenten. Ik stoor mezelf vaker dan ik zou willen aan het geluid. Muziek werkt me zelden op de zenuwen in kamers, maar hier valt het behoorlijk op. Er zijn maar weinig tracks en ze zijn allemaal kort. Op meerdere punten voelt de muziek niet passend bij de sfeer en zelfs random aan. Dan heb je een loopje van 20 seconden dat 15 minuten lang door gaat en niet bij de sfeer past.
Je wordt in feite door het verhaal begeleid tijdens het spel en hoewel ik het een leuk en duidelijk verhaal vind, wordt het ook cheesy gebracht. We horen duidelijk een professionele stemacteur, maar serieuze momenten worden soms grappig puur door hoe het gebracht wordt. "Oh oh...!"

Het verloop is van wisselvallige kwaliteit. Soms is het verhaal op een mooie manier verwerkt in het spel en soms juist niet. Enkele puzzels vertellen het verhaal spelenderwijs en andere puzzels voelen dan weer uiterst random. Ik vraag me soms af waarom ik nu aan deze puzzel bezig ben in de context van het verhaal.
We missen helaas ook een goede flow. Soms loopt het goed door en soms lopen we lang vast door een gebrek aan feedback en duidelijkheid. Dit kan best een uitdagende kamer zijn door de puzzels op zich, maar soms mist net die ene clue om iets duidelijk te maken. Een beetje licht of geluid, iets meer begeleiding of aanwijzing. Misschien hadden we soms ook gewoon pech, maar het gebeurde vaker dat we iets af hadden en dachten "Okee en nu...". De kamer heeft een leuke opbouw naar het einde, al is de eindopdracht veel te makkelijk en niet climactisch.

The Sleepover is een leuke kamer, die qua decor en flow wel wat werk kan gebruiken. Ik heb me hier zeker vermaakt en het is ook wel een stapje boven een boel kamers, maar dit kan mijns inziens een sterkere kamer zijn dan het nu is. Ondanks dat ik hier me goed vermaakt heb gaat mijn voorkeur op deze locatie uit naar Senses. Als ik zo de reviews lees zijn de meningen hier over verdeelt, dus misschien spreekt deze kamer jou juist meer aan dan mij.

J'ai l'air plus intelligent quand je parle Français

La Résidence kwam op mijn pad door de vreemde aspecten er omheen. Het is een kamer onder een Rotterdamse kerk met een historisch thema en (om de een of andere reden) een Franstalige titel. De foto's zien er goed uit, dus we nemen een risico en boeken hem! De kamer kan via een zijingang gevonden worden. Ontvangst is hartelijk met een drankje op het huis. Ondanks dat we in een kelder zitten is het de bouwers toch gelukt om de ontvangstruimte gemoedelijk te maken. Authentieke props, mooie inrichting, een bar, warme belichting, dit belooft al veel goeds!
Voor we de kamer betreden krijgen we een stuk geschiedenis van de host te horen. Ik hou wel van historische context, maar dit is veel. We zitten zeker 10 minuten aan een stuk te luisteren naar verhalen over remonstranten, feestjes, en wachtwoorden voor we mogen beginnen. Blijkbaar is dit de korte versie en kan het wel eens langer dan 15 minuten duren. Ik heb er niet heel veel van onthouden behalve dat wijn vroeger in flessen van vijf liter verkocht werd. Het plot komt in de kamer enkel neer op "maak het levenselixer, houdoe en bedankt".

De kamer begint goed. Er is gelet op een samenspel van geluid en licht, met wat sfeervolle momentjes. De authentieke setting van de kelder doet veel voor de sfeer. De objecten en andere props in de kamer zijn antiek en passend. Helaas laat de afwerking wat te wensen over. Een mooie eikenhouten kast waar een flinke prop kabels van uitsteekt, enorme onafgewerkte speakers, en opvallende camera's zijn enekele voorbeelden.
Na iets meer dan de helft stagneert de kamer echter. De belichting wordt statisch en soms is het niet helder waar je nou hoort te kijken. Het geluid valt vrijwel weg en er klinkt herhaaldelijk een kort stukje muziek. Er lijkt verder minder moeite gestoken te zijn in de inrichting van dit deel in vergelijking met de eerdere helft.

De puzzels ondergaan jammer genoeg hetzelfde lot. De eerste helft hebben we een heerlijke flow te pakken die ineens keihard vast loopt. Waar we eerst lekker zitten te spelen stagneert het spel door puzzels die te weinig feedback geven, te complex zijn, of gewoonweg onduidelijk zijn. Als je 16 minuten lang op een puzzel vast zit terwijl je in de eerste minuut al het juiste antwoord hebt dan gaat er iets niet goed. Hints zijn vrijwel essentieel, maar moeilijk verstaanbaar en volledig buiten thema for some reason. Het spel sluit ineens af met een doodsimpele eindpuzzel en een gebrek aan een satisfying conclusie. Dit hele stuk had zo veel meer mee gedaan kunnen worden! De eerste helft laat zien dat Doctor Watsons het kan!
Daarnaast kent dit gedeelte meerdere red herrings. Ik snap niet waarom je als speler of designer ooit red herrings in een kamer zou willen, maar hier zijn ze.

La Résidence is een kamer van gemengde gevoelens. De eerste helft is oprecht leuk, de locatie is mooi, het decor authentiek, en de sfeer kloppend. De tweede helft is echter op meerdere fronten een gemiste kans die de ervaring negatief beïnvloedt. Misschien ervaar jij dit anders dan ik. Als je in Rotterdam bent kun je deze mee pakken, maar dan vind ik 139 euro voor deze kamer aan de hoge kant.

Snakes not included

De twaalfde kamer die we in Sofia spelen. Dag 3 van onze escape trip begint bij Escapeway. De locatie bevindt zich achterin een soort tunnel. Je zal misschien even moeten zoeken. De ontvangst is hartelijk, maar klein. We staan hier met de host op een postzegel en omdat hij hier ook het spel begeleidt raad ik je aan om niet te ver over de balie te hangen.
The Crystal Skull is een Indiana Jones kamer gebaseerd op de gelijknamige (en slechtste) Indiana Jones film. Het blijft een uitgekauwd thema, maar het is verfrissend om in Sofia eens een avontuurlijk thema te hebben. We zijn hier de stagiairs van dokter Jones en gaan avontuurlijke shit doen... Veel meer valt er niet over het plot te zeggen.

The Crystal Skull is een van de mooiere kamers die we in Sofia gezien hebben. Het decor is van hoge kwaliteit en mooi onderhouden. Hier en daar ontbreekt jammer genoeg ineens afwerking, maar over het algemeen zit het hier goed. Er is wel een vorm van slijtage die op een lachwekkende manier is "opgelost". Het is niet mooi weggewerkt, maar juist veel erger gemaakt! Als ervaren speler prik je er zo doorheen en lach je je een ongeluk.
Helaas is de sfeer erg statisch. Alles ziet er netjes uit, maar er gebeurt eigenlijk niks. Er wordt weinig tot niet gespeeld met licht of geluid en ondanks dat je halverwege een plotse switch van thema hebt mist de impact. Wederom is dit een kamer die geen opbouw kent en plotsklaps eindigt.

De kamer is geheel lineair en ontzettend klein. Dit is Sofia en de ruimte is nou eenmaal extreem beperkt. Ik zou met max 3 spelers komen, 4 spelers is hier echt al veel. Hoewel de gameflow over het algemeen prima is, moeten we hier met een STOM BOEKJE-*kuch* de aantekeningen van dokter Jones rondlopen. Dat boekje draag je de hele tijd bij je en de puzzels worden pagina per pagina uitgelegd. Je mag niet vooruit lezen of terug gaan. Ik snap dat dit beginners kan gidsen in hun spel, maar wat is dit bloedirritant als je al lang ziet waar de puzzels zitten, maar er niks mee kan doen. De constante handholding is onnodig en voegt niks toe behalve onnodig leeswerk. Geef ervaren spelers anders de optie om zonder te spelen.
De puzzels zijn okee, maar op wat cute momentjes na (zoals een snoepje krijgen) niet opmerkelijk. Er zit zelfs een puzzel in met red herrings. Waarom doen mensen in 2022 nog red herrings in hun kamer? Het is allemaal verder erg makkelijk en we staan na iets meer dan een half uur al weer buiten.

The Crystal Skull lijkt mij een kamer die zich vooral richt op beginners en families. De flow is prima en het decor is mooi, maar verder zullen ervaren spelers niet veel vinden om speciaal voor langs te komen. We hebben ons goed vermaakt, maar ik denk dat er meer uit deze kamer te halen valt dan er nu gedaan wordt.

Waar is de rum dan...

De dertiende kamer die we in Sofia spelen. Voormalig stond deze kamer bekend als Pirate's Adventure van een ander bedrijf. Escapeway heeft de kamer overgekocht en een upgrade gegeven. Aangezien Pirate's Adventure al vaker werd genoemd als een aanrader in Sofia liggen de verwachtingen bij Black Pearl al wat hoger dan bij The Crystal Skull. Deze kamer bevindt zich 5 minuten lopen van The Crystal Skull. We moeten helaas buiten wachten in de kou omdat er binnen nog niks voorbereid is. Eenmaal binnen blijkt dat er vier personeelsleden aanwezig zijn dus ik snap niet helemaal waarom er nog niks voorbereid kon zijn.
De ontvangstruimte is aangekleed als het ruim van een schip. Er staat echter een boel tussen dat totaal niet klopt met de sfeer. Zoals een gigantische TV met dance muziek op. De inconsistentie killt de vibe een beetje. We krijgen een gratis drankje omdat we beide kamers komen spelen en dat is met hoe warm het in deze ontvangst is (25 graden) heel fijn. We krijgen onze intro van de host buiten de kamer en horen binnen wat het plot is. Ons schip is op de klippen gelopen en we willen ontsnappen uit het ruim voor het schip zinkt.

Black Pearl is qua decor een mooie kamer. De standaard ligt hier zeker hoger dan bij de andere kamers van Sofia. Soms mist er wel wat afwerking en onderhoud. Het is zonde dat je meerdere punten kan vinden waar dat strakke decor keihard ophoudt. Kabels die uitsteken, decor dat ineens gewoon stopt, techniek die zichtbaar is, het stapelt op. Waarom is er trouwens een zaklamp aan boord van een oud piratenschip? De indeling van de kamer voelt niet aan als het ruim van een schip, maar een kleine vierkante ruimte. Dit is, zoals gewoonlijk in Sofia, een kleine kamer. 4 mensen is hier de max.
De sfeer blijft statisch door het spel heen. Je zou denken dat een zinkend schip wel een opzwepende setting is, maar het bouwt nooit op naar iets door een gebrek aan spel van licht en geluid. Ook qua verhaal kakt het spel in. Waar zijn we en wat proberen we te bereiken? Halverwege de kamer is er qua verhaal eigenlijk geen reden meer om te willen ontsnappen.

De gameflow is hier op sommige punten prima en soms behoorlijk frustrerend. We kunnen hier godzijdank parallel spelen! Daarentegen wisselt de kwaliteit van de puzzels behoorlijk. Sommige puzzels zijn tof bedacht en passend in thema, anderen zijn zo frustrerend als wat. Tot op 3/4 van de kamer vermaken we ons kostelijk, maar dan krijgen we enkele puzzels voor onze kiezen die voor geen moer flowen, elke voor verschillende redenen. Eentje geeft geen goede feedback en is extreem gevoelig, dus de goede oplossing wordt niet goedgekeurd. Een andere puzzel is te onduidelijk en is letterlijk uit een schoolboekje gejat. Een andere slaat qua verhaal nergens op. Voor ons gevoel zijn we hier langer mee bezig dan de rest van de kamer. Het is jammer genoeg een frustrerende manier om de kamer te beëindigen.
Buiten de kamer worden we begroet door de eigenaar, die zelf wilde zien hoe buitenlandse spelers zijn kamer komen spelen. Tof om de passie bij deze mensen te zien.

Black Pearl staat in mijn hoofd redelijk gelijk met The Crystal Skull. Hoewel de flow hier voor een groot deel beter is door het parallele puzzelen zijn sommige puzzels echt frustratiebommen. Het decor is mooi, maar het mist sfeer en afwerking. Als ervaren team denk ik dat je je hier beter kan vermaken dan bij The Crystal Skull, maar er is niet veel om nou echt voor langs te komen. Hier kan meer mee gedaan worden dan nu gebeurt.

There's a world going on underground

De veertiende kamer die we in Sofia spelen. Deze zal je niet zo snel tegen komen op de ranglijstjes. De focus ligt bij Horror House op de beleving en dat herkennen ze in Sofia nog niet zo snel als escape room. Meerdere hosts maken ons al snel enthousiast over Horror House dus we proberen gelijk om het in ons drukke schema te proppen. Om dit mogelijk te maken hebben ze ons een half uur eerder dan de officiële openingstijd laten spelen. Gelijk een pluspunt op service!

Zoals wel vaker in Sofia, het is even zoeken naar de locatie. Er is geen bordje of logo, enkel een adres. Als we er staan bellen we de (ontzettende lieve) host die ons op komt halen. De introductie is volledig buiten character in een ondergrondse ontvangstruimte waar ze het op de een of andere manier toch gezellig hebben gekregen. Waar ik dat eerst als verloren kans zie snap ik later compleet waarom ze het doen. We bevinden ons in de echte catacomben van Sofia met een speloppervlakte van 600 vierkante meter. De temperatuur is hier gelukkig gereguleerd. Je zal het nooit te koud of te warm hebben. De locatie is sfeervol en ideaal voor het spel. We krijgen voor onze eigen veiligheid helmen en kniebeschermers mee. De intro geeft ons een goed gevoel dat er op ons gelet wordt. We krijgen een walkie-talkie mee, enkel voor het geval dat we op zouden willen geven. Als we dat willen doen, dan stopt iedereen. Je kan er niet in je eentje uit.
Na alle voorbereiding staan we voor een luik waardoor we de catacomben kunnen betreden. Vroeger was dit een bunker waar de Sovjets vreselijke experimenten deden op dieren en mensen. Kort geleden is hier een jongetje in paniek uit gekomen dat met een vriendje was gaan kijken wat het geluid was dat ze uit de catacomben horen komen. Hij beweerde dat hij rare wezens zag en dat ze reageerden op licht en geluid. Wij gaan naar binnen om te kijken of hij gelijk heeft of dat het gewoon het waanbeeld van een bang kind is...

Zoals ik eerder zei, deze locatie is niet enkel optimaal, maar ideaal! Vanaf het begin is de dreiging aan! Het is er bizar donker en de enige bron van licht is onze schijnwerper die soms ook nog eens uitvalt. Het licht komt samen met de nare geluiden van de catacomben en mist om een verstikkende atmosfeer neer te zetten. Het is duidelijk dat wij hier niet horen te zijn en niet langer bovenaan de voedselketen staan.
Er zijn meerdere sfeervolle momenten die alleen maar duidelijker maken hoe diep we in de zooi zitten. Er zitten acteurs in het spel en door middel van goede timing en naargeestig acteerwerk blijft de spanningsboog goed strak. Horror House begrijpt (op één moment na) dat het soms meer om stilte en de dingen die je niet ziet gaat. Het is alleen maar enger als alles ineens fout gaat.
De oude Sovjet-setting ben ik helemaal weg van en die is hier door middel van een overvloed aan props prachtig uitgevoerd. Er ligt allerlei authentieke zooi die de sfeer versterkt, maar nooit het spel verwart. Het enige wat ik mis is een spanningsopbouw. Het voelt niet alsof wij naar een climax of einde toe bouwen en het spel eindigt voor mij te spontaan. We hebben tijdens het spel ook al snel door wat we wel en niet kunnen doen en daarom mist vooral het laatste kwart dreiging.

Horror House is gigantisch en draait voornamelijk om het doorlopen van de catacomben met monsters achter je aan. Je maakt hier een avontuur door allerlei grimmige settings mee, maar zal geen complexe puzzels moeten doen. Dat kan ook niet met alle ruimte, spanning, en spullen. Vaak komt het neer op dat je een sleutel of code enkel zal moeten vinden. Dat is prima, maar de kwaliteit van deze opdrachten is wisselvallig. Soms is het spannend en passend voor het moment. Daarentegen is de opdracht soms té duidelijk of escaperoom-achtig. Sommige opdrachten heb je letterlijk binnen een minuut af en dan ga je alweer door. Twee opdrachten hebben zelfs red herrings en je moet als designer toch echt beter weten dan dat.
Wij waren met zijn 3en na 55 minuten al klaar met de Hard mode. Dat vind ik best snel en mogelijk zou dat verholpen kunnen worden als de opdrachten van consistentere kwaliteit waren. Gebruik de ruimte meer en laat mensen meer met en tegen de acteurs spelen bij deze opdrachten. Dat miste ik nu nog.

Ondanks dat minpunt vind ik Horror House alsnog één van de beste kamers van Sofia. De setting is gigantisch en perfect uitgevoerd, het plot is lekker simpel, de horror is atmosferisch, en het verloop heeft mooie momenten. Ik mis hier een goede spanningsopbouw en wat betere opdrachten, maar de beleving is alsnog verplichte kost voor liefhebbers van atmosfeer en horror. Als je in Sofia komt spelen, dan moet je deze doen!

Het Dunning–Kruger effect

De vijftiende kamer die we in Sofia spelen. The Experiment ligt buiten het centrum en niet in de buurt van andere kamers. Na een korte taxirit en wat gehannes met de navigatie zijn we er dan toch. Het is (zoals gewoonlijk in Sofia) zoeken naar waar we nou moeten zijn. De kamer bevindt zich een paar verdiepingen omhoog in een appartementencomplex. We bellen aan en onze host begroet ons in character. We komen ons aanmelden bij de dokter (onze host) om mee te doen aan een experiment van een nieuw medicijn dat...wat doet eigenlijk? Het verandert je zintuigen of zoiets. Het wordt niet echt duidelijk wat het nou is en of dat goed of slecht is.
Hoewel de intro leuk gevonden is duurt het zoooo tergend lang dat de zin om te spelen inkakt. Het komt over alsof de makers zichzelf net te serieus nemen en ook veel slimmer vinden dan ze zijn. Nadat we het medicijn (een flesje water uit de supermarkt met label er nog op) tot ons hebben genomen gaat deze intro nog steeds door! Ze proberen zo hard om je op het verkeerde been te zetten en grapjes met je uit te halen, maar het wordt gewoon vervelend. Eindelijk mogen we na meer dan een kwartier van deze intro beginnen met spelen.

De kamer begint qua sfeer op zich goed. Met het concept van hallucinatie kun je behoorlijk veel, kijk maar wat The Dome kan! Helaas zit je in Sofia. Er is simpelweg niet het budget of de ruimte om dit concept uit te werken. Helaas ontbreekt bij Enigmania ook nog eens een goede visie. De kamer heeft na het begin totaal geen sfeer meer. Er is geen geluid of muziek. Hints worden gegeven door de host die over de intercom praat met allemaal rare filtertjes over zijn stem heen. Het moeten karakters voorstellen, maar het werkt niet.
Je kan niet veel meer van het licht verwachten behalve dat het aan is. Verder is er nauwelijks decor en is het niet bepaald om over naar huis te schrijven. Je zit bijna een uur in een single room waar nagenoeg niks gebeurt. Het hele concept met het medicijn wordt niks mee gedaan behalve dat het decor er een beetje vreemd uit ziet. Wat een gemiste kans!

Het verloop is ook niet best. Puzzels variëren tussen prima en frustratiebommen. De kamer is compleet lineair en je wordt hier met veel leeswerk op een frustrerende manier begeleid. Hoewel je parallel kan puzzelen mag dit gewoon niet en wordt je op je vingers getikt als je het probeert. Er is een gebrek aan techniek wat met een thema zoals dit onbegrijpelijk is. Je zit alleen maar hangslotpuzzels te doen en ik vraag me af wat dit met het medicijn dat we genomen hebben te maken heeft.
De dokter komt tijdens het spel fysiek de kamer in om te checken hoe het met ons gaat. Het is een ontzettend raar moment omdat de host je hier expres probeert af te leiden en te dwarsbomen tijdens het puzzelen. Wat voegt dit toe behalve frustratie? Bij het napraten wordt dit door de host gebracht alsof het tof en uniek is, maar wie wil er nou dat zijn flow expres verpest wordt?
De kamer mist een spanningsopbouw of goede eindpuzzel en stopt ineens. Of toch niet...? We hebben hier een herhaling van de intro waarbij de bouwers denken veel slimmer te zijn dan ze zijn. Er zijn frustrerende en awkward pogingen tot humor, een serie grappen die veel te lang door gaan, en dan moet je ook nog eens drie dingen uit de kamer herinneren om überhaupt het pand uit te komen. Ik wil naar huis...

Ik ben geen fan van deze kamer. Het concept is cool, maar wordt totaal niet benut. Daarnaast schiet de kamer op te veel punten tekort, terwijl de makers onder de veronderstelling zijn dat het allemaal superslim en next level is. Die neerbuigende toon maakt het allemaal zo veel frustrerender. Ga een andere kamer in Sofia spelen en bespaar jezelf je tijd, geld, en geduld.

Helden op sokken Vs. Vampier op sneakers

De zestiende en laatste kamer die we in Sofia spelen. Eindelijk komt onze trip ten einde (en kan ik weer eens andere reviews schrijven zonder de voorpagina van Escapetalk te spammen over Sofia). King's Rooms had bij ons geen goede indruk achtergelaten met hun eerste kamer "IT", dus de verwachten lagen laag voor Salem's Lot. Echter zei vrijwel elke host in Sofia dat ze Salem's Lot geweldig vonden. Mogelijk zit er dan toch wat achter? Met voorzichtig optimisme gaan we op weg naar de kamer.
Het alleenstaande huis kunnen we via een intimiderende zijingang betreden. De ervaring begint binnen direct. We kunnen naar het toilet, onze spullen opbergen, en nog een slok water nemen. Als we klaar zijn betreden we het stadje van Salem's Lot. De kamer is gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen King waarin een stadje onder het schrikbewind van een vampier geraakt. Ik had het boek van tevoren gelezen, wat helpt om sommige dingen te begrijpen en enkele verwijzingen te herkennen, maar het is niet essentieel. Wij zijn van plan om de vampier te vermoorden en de stad te bevrijden. Om dat te bereiken moeten wij zijn huis binnen dringen, waar we niet alleen zullen zijn...

De setting van een oude landhuis is tof gekozen en ruim uitgewerkt. Voor Sofia is deze kamer enorm, voor Nederlandse standaard is hij ook van redelijk formaat. Het decor is tof en passend, maar mist soms afwerking. Qua sfeer is dit echter een van de beste kamers in Sofia. Er is een helder plot met (EINDELIJK) een opbouwende spanning. Het licht, geluid, en verscheidene effecten geven de kamer een sterke sfeer die allerlei kanten op gaat. Het spel wisselt herhaaldelijk van setting en toon. Echter blijft het een sterk geheel.
Voor wie in Athene heeft gespeeld, deze kamer zou zo daar kunnen staan. Je ziet duidelijk waar de inspiratie vandaan komt en dit is wat mij betreft behoorlijk goed. Er zitten acteurs in het spel die (naast hun schoenen) goed in hun rol zitten. Ze hebben er zin in, de timing is mooi, de schrikmomenten zijn goed, en ze voelen goed aan wanneer er energie nodig is en wanneer een rustmoment beter is.

De puzzelflow is hier op een paar momenten na heel goed. We lopen twee keer vast, wat aan ons kon liggen, maar worden tijdig geholpen met een passend hintsysteem. Soms vraag ik me af waarom hier een puzzel zit en waarom die zo werkt aangezien dat in het verhaal en de setting raar is. Gelukkig speelt het wel lekker! Er is een mindere focus op sloten en codes, en wat meer op techniek. Meer dan bij andere kamers van Sofia krijg ik het gevoel dat het draait om een goed doordachte experience.
De kamer bouwt op naar een finale die ontzettend belonend en mooi uitgespeeld is. Daarna kunnen we nog even zitten met de twee enthousiaste eigenaren van King's Rooms. Het zijn enthousiaste, gepassioneerde mensen waar we bijna een uur mee hebben zitten napraten. Wat tof dat ze zo veel liefde er voor hebben (en des te vreemder dat zij ook de eigenaren zijn van "IT").

Salem's Lot is mogelijk mijn favoriete kamer van Sofia. Ik ben fan van dat je hier echt een verhaal doorloopt met een duidelijk opbouwende spanning en toffe climax. Het is ondanks wat kanttekeningen een ontzettende stap voor een scene die normaliter zo beperkt is in zijn middelen. Als dit een kantelpunt is waardoor Sofia meer van dit soort kamers kan hebben, kom ik misschien nog eens terug! In Sofia is het verplichte kost om deze te spelen!

Een toast op Al Capone!

De zesde kamer die we in Sofia spelen. We beginnen onze tweede dag in Sofia bij Al Capone's Secret Bar. Dit zou de beste kamer van 3 Key Rooms zijn en menig host had ons al warm gemaakt voor deze kamer. We worden wederom hartelijk ontvangen door onze lieve host Teri. Het is ook bij deze locatie weer komisch om te merken dat het gewoon een appartement is dat omgebouwd is tot escape room. We krijgen de instructies buiten character in de kamer, een gemiste kans. We hebben wel leuk nieuws: Wij krijgen ieder een halve liter bier te drinken in Al Capone's Bar! Super leuk! Echter is het half tien 's ochtends, dus we bewaren ze voor later. In de bar moeten wij ontdekken naar welke zeven staten van de USA Al Capone alcohol smokkelt. *kuch* Om deze criminele acties op te rollen natuurlijk! *kuch kuch*

Het decor ziet er goed uit en de inrichting voelt passend aan. Ook de afwerking, waar ik me bij de andere kamers van 3 Key wat aan stoorde, is hier beter in orde. Qua licht en geluid vind ik wel dat er wat meer gedaan kan worden. Het voelt nu allemaal nog statisch. De setting is mooi en leuk ingevuld, maar kan nog wat meer leven.
Voor Sofia is dit een grote kamer. Meerdere ruimtes die allemaal best ruim zijn zie je hier niet zo veel dus deze kamer is voor ons een teug frisse lucht. Maak je hier in ieder geval geen zorgen over het spelersaantal.

Al Capone is ook een van de weinige kamers in Sofia die parallel te spelen is. Dat wordt hier "chaotic" genoemd, wat je maar laat zien hoe mensen hier liever lineair spelen. De gameflow is voor ons in ieder geval heerlijk. Lekker veel afwisseling, met wat leuke twists op bekende puzzels. Alles is goed duidelijk en ook niet al te moeilijk. Als je hier met ervaren spelers parallel gaat spelen kun je er op rekenen snel klaar te zijn, wij staan binnen 34 minuten alweer buiten! Naar mijn gevoel is dat wel wat te snel voor een kamer van 70 minuten. Dit schijnt echter een uitzondering te zijn. Teri staat ons na het spel een beetje in shock aan te kijken omdat we zo snel zijn. We spelen hintloos en vermaken ons de hele tijd kostelijk. Vooral bij een van de laatste puzzels liggen wij allemaal dubbel van het lachen.

Als je een kamer speelt bij 3 Key, speel dan deze. De setting is mooi uitgewerkt, de kamer is ruim, de host is een schat, en de parallele gameflow is heerlijke fun. Het had wat langer en sfeervoller gemogen, maar als je in Sofia bent is dit een van de kamers die je moet spelen.

Hoe out of the box kun jij denken?

De zevende kamer die we in Sofia spelen. Dit zou een van de toppers zijn. Een uitdagende puzzelkamer met een focus op techniek, zonder sloten. De ontvangstruimte is al mooi en stijlvol. Myst Entertainment heeft een duidelijke (ledstrip) aesthetic die professioneel en clean over komt. Het personeel is wel wat zakelijk. Er staat een koelkast vol drankjes, maar die zijn blijkbaar niet te koop. We krijgen wel een gratis snoepje terwijl we van onze host het waargebeurde plot uitgelegd krijgen. Lang verhaal kort, er staat in Amerika een monument waar een paar verborgen boodschappen in zitten en die zijn nooit allemaal ontcijfert. De CIA is er ook nog eens aan verbonden, toe maar. Nu gaan we de werkplaats van de maker van het monument in om te ontdekken wat de logica van de laatste verborgen boodschap is. Het is zeker een uniek plot, maar ook wat obscuur. Het komt in de kamer zelf niet echt terug, dus veel maakt het ook niet uit.

De eerste indruk van de kamer is goed! Het decor is behoorlijk clean en strak afgewerkt. Er wordt veel met gekleurd licht gedaan, voornamelijk ledstrips. De muziek voelt wat random. Het wisselt van smooth lounge muziek naar house en dan soms nummers die eerder doen denken aan een vunzig hoekje in de club dan een geheime werkplaats. Naast de muziek is er ook geen sound design.
Jammer genoeg zwakt de kwaliteit van de sfeer verder af naarmate de kamer vordert. Het decor wordt minder indrukwekkend, de ruimtelijke indeling wordt vreemder, de muziek blijft vunzig, en de belichting wordt sfeerlozer. De kamer heeft een statische sfeer en het bouwt niet echt op naar iets.

Kryptos is een puzzelkamer, dus hoe zijn de puzzels? Eerlijk gezegd, niet mijn ding. Het zijn er niet veel, maar ze zijn uitdagend. Dit kan heel tof werken maar Kryptos komt vaak neer op out of the box denken. Alles werkt net anders dan je verwacht, wat tof kan zijn. Dit werkt vaker echter frustrerend en er ontbreekt een goede flow. Enkele voorbeelden: Je druk het aan-knopje in van een apparaat, wat niet het apparaat aan zet, maar een kastje opent. Je gebruikt niet een enorm object wat je denkt nodig te hebben, maar de kleine indicaties die er op staan die je kan interpreteren als cijfers.
Ondanks dat de kamer lineair is raken we regulier in de war over wat we nou horen te doen. Je ziet al vier puzzels, maar kan er maar één doen. Op een punt hebben we al een puzzel af die maar niet goedgekeurd wordt, waarop we de hint krijgen "los eerst een andere puzzel op". Sommige spullen die pas veel later nodig zijn zijn al veel te vroeg beschikbaar, waardoor meer verwarring ontstaat.
Gelukkig verbetert de flow in de tweede helft aanzienlijk en komt het daar meer neer op goede communicatie. De kamer eindigt dan plots. Je krijgt jammer genoeg ook geen antwoord op wat de verborgen boodschap is en dat voelt ook niet helemaal lekker, aangezien je daar wel de hele kamer naar toe werkt.

Kryptos voelt als een kamer die expres anders probeert te zijn. In de scene van Sofia steekt hij ook best uit. Het is het hem voor mij helaas net niet. Er zitten een paar toffe puzzels en kleine dingetjes in, maar het komt niet samen als een mooi geheel. Ik zou eerder andere kamers in Sofia aanraden, maar als je daar niet terecht kan kun je hier eens komen kijken. Misschien is het meer jouw ding dan het mijne.

Op een speciale plek in mijn hart

De achtste kamer die we in Sofia spelen. Room 66 is een historische kamer in Sofia, aangezien ze de eersten waren met acteur. Het is even zoeken waar we precies moeten zijn. Het is weer een appartement dat omgebouwd is tot escape room, waardoor het niet bepaald opvalt. De ervaring begint zodra je binnen stapt. Het zet de toon, maar verder snap ik het punt niet helemaal. We kunnen alles opbergen en mogen een video kijken waarmee het plot wordt uitgelegd. Er wordt van alles gezegd over tijdreizen en portalen, maar ik kan het werkelijk waar niet na vertellen. Het komt in de kamer zelf totaal niet terug, dus veel maakt het niet uit. Het komt er op neer dat je met een rare man in een kamer zit en er uit wilt. Daar bespaar ik je al flink wat denkwerk mee. We worden blind de kamer in geleid en aan ons lot over gelaten.

Het is behoorlijk donker in de kamer, vooral in het begin is er erg weinig licht. Ik vind het eerlijk gezegd best sfeervol. De decoratie en verdere inrichting zijn redelijk minimaal. Het ziet er aardig uit, al zijn er duidelijk beperkingen in budget en ruimte (zoals gewoonlijk in Sofia). In de tweede helft van de ervaring vind ik het decor en de sfeer wel wat minder. Waar de eerste helft nog werkt met de begrenzingen die het heeft, worden er hier te veel grote dingen geprobeerd met te veel beperkingen. Daardoor ontbreken hier helaas ook wat sfeer en flow.
Je kan ook behoorlijke vraagtekens zetten bij het verhaal. Wat gebeurt er? Waar zijn we en wat doen we? Waarom?

Je kan die vraagtekens ook bij de puzzels zetten. Waarom zijn hier deze puzzels? Waarom doen wij die? De puzzels zijn doorgaans niet in thema, gewoon droog recht voor je neus. Desondanks is de flow goed, vooral in de eerste helft.

Waarom ben ik dan nog steeds zo enthousiast over deze kamer? De acteur! Deze jongen zit zo goed in zijn rol dat hij de kamer voor ons maakt. Er wordt veel interactie met ons opgezocht en door de kamer heen hebben we het idee dat we met dit karakter een band vormen. Ik snap heel goed hoe dit een enge kamer kan zijn, maar voor ons was het vooral grappig. De acteur wist telkens precies de juiste timing en wat hij wel en niet met ons kon doen. Het is jammer dat ik niet kan uitwijden vanwege spoilers, maar ik kan niet genoeg benadrukken hoe vaak en hoe hard ik hier gelachen heb. Er komen een paar van de meest bizarre momenten langs die ik ooit in escape rooms meegemaakt heb.
Na het spel bestaat de kans om even met hem en de host na te praten. Wederom, wat zijn de mensen in Sofia toch lief!

Ja, dit is één van die gevallen dat ik zat kritiekpunten en vraagtekens bij een kamer heb en het me eigenlijk niet boeit. Dit is voor mij één van de meest bijzondere en hilarische experiences die ik ooit meegemaakt heb. Volop een aanrader als je in Sofia bent!

Grote ambities en kleine mogelijkheden

De negende kamer die we in Sofia spelen. De kamer ligt een stukje lopen van de originele Room 66 vandaan. Die kamer was voor ons al een leuke ervaring, maar deel 2 zou de overtreffende trap zijn. De kamer is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Als je nieuwsgierig bent wat dit inhoudt, het is hetzelfde verhaal waar de film The Conjuring op is gebaseerd. Het is niet verbonden met het plot van de originele Room 66.
Op locatie beginnen we weer in thema, wat hier wat passender uitgevoerd is. Daarnaast hebben we hier te maken met misschien wel de jongste acteur die ik ooit bij een kamer gezien heb. Ze kunnen niet jong genoeg beginnen lijkt het wel... In de kamer krijgen we een (lang) stukje audio ter intro, waarna we mogen beginnen. Er is een meisje bezeten en wij zijn gestuurd door de kerk om haar ziel te bevrijden. Ach, we hebben toch niks beters te doen vanavond. Waarom ook niet?

Het decor is aardig, maar niet heel bijzonder. Het is een appartement dat omgebouwd is tot escape room en dat merk je wel. Er wordt veel met duisternis gewerkt en lichtbronnen zijn beperkt. Hoe sfeervol dit ook is vraag ik me af of dit niet gewoon is om het gebrek aan decor en afwerking te verbloemen. Er is audio, maar er staat me niet veel van bij naast dat het engige soundtracks zijn.
Er zit hier ook weer een acteur in het spel, maar helaas mist het acteerwerk de charme die de originele Room 66 voor ons had. Waar die nog een flinke dosis zelfbewustheid had en begreep aan welke beperkingen het onderhevig was, neemt Room 66 II zichzelf TE serieus. Het karakter hoort eng te zijn, maar is te uitgekauwd en voorspelbaar. De beperkingen in ruimte en budget zijn te duidelijk en er mist behoorlijk wat dreiging. Soms wordt de interactie zelfs vervelend. Ja, je kan heel mooi schreeuwen, maar nu even je mond houden.

Puzzels zijn wederom prima. Echter is de thematisering behoorlijk inconsistent. Sommige puzzels passen mooi in de kamer, terwijl anderen weer random aanvoelen. Waarom staan hier zulke duidelijke escape room puzzels in een meisjeskamer? Waarom doen wij die? De kwaliteit tussen de puzzels wisselt behoorlijk. Aangezien je hier parallel kan spelen, heb je soms een leuke puzzel met een acteur of een stomme behendigheidspuzzel. Pick your poison...
De kamer bouwt naar een duidelijk doel toe, namelijk het meisje redden van haar demoon. De laatste opdracht is tof bedacht en voelt climactisch, maar beperkt. Het gaat allemaal wel heel makkelijk en als speler hebben we niet het idee dat we hebben moeten strijden voor een overwinning. Dat extra beetje "oomph" ontbreekt waardoor we ons niet helemaal kunnen inleven in de ervaring.

Ik zie in waarom mensen dit de betere kamer van Room 66 vinden. Er wordt hier van alles geprobeerd en de ambities zijn duidelijk groot. Echter vind ik de middelen te beperkt om de visie van Room 66 waar te maken. Je merkt gewoon te vaak dat ze hier iets proberen te doen wat ze gewoon niet lukt. Ondanks dat we ons wel vermaakt hebben zou ik eerder de originele Room 66 aanraden. Over het algemeen vond ik dat een leukere (en verfrissend zelfbewuste) ervaring.

Niet voor iedereen

De tiende kamer die we in Sofia spelen. SawRoom staat bekend als een van de meest extreme horrorbedrijven in Europa. De kamers hebben hier bijvoorbeeld een indicatie voor "injury possibility". Als dat geen vertrouwen wekt dan wel de waarschuwing op de voordeur dat het personeel expres ruw met je om zal gaan (niks persoonlijks). Beide kamers zijn inmiddels begrippen in de horror scene en we zijn benieuwd om te ontdekken of dit voor goede reden is of dat het gewoon onnodig heftig is.
Game Over is te spelen in twee modi: Normal en Fucking Scary... Natuurlijk kiezen we die tweede! Ze kijken op locatie hoe je speelt en passen daar het spel op aan, dus zie dit meer als een indicatie naar hen wat jij wil.
De ervaring begint direct. Het is een van de vreemdste introducties die ik ooit heb meegemaakt. We horen keiharde rare geluiden achter de gesloten deur en worden één voor één hardhandig meegenomen naar de kamer. Het geluid is oorverdovend hard en het is aardedonker. Je hebt geen idee wat er gebeurd en wat er gaat komen. Het wordt vele malen erger dan dat, maar verder spoil ik niks. Let the game begin!

De sfeer is (vooral in het begin) idioot gespannen. De kamer begint zo heftig en dreigend dat je twijfelt of dat 90 minuten lang wel haalbaar is. Gelukkig wordt het na een tijd een stuk beter te doen. Het decor is passend, maar minimaal. Ik had zelf gehoord dat de kwaliteit hiervan hoog was, maar dat valt mij wat tegen. Qua geluid en licht is er wel duidelijk wat tijd in gestoken. Soms staat het geluid wel héél hard. Oordoppen zijn misschien de moeite als je gevoelig bent.
Het verhaal is wat onduidelijk. Bij het napraten krijgen we het plot uitgelegd en geen enkel van ons had door dat er überhaupt een plot was. Het maakt eerlijk gezegd niet veel uit, de kamer draait er ook niet om. De kamer speelt met het SAW-thema, maar meer in de zin dat er constante vallen en deathtraps in de kamer zitten. Ik heb geen enkele SAW film gezien, maar misschien verhoogde dat juist de spanning. Het feit dat iemand hier echt een moordkelder heeft met een escape room als frontje. Je zou het bijna gaan geloven...

Nu we het over spanning hebben, laat me je waarschuwen. Dit is een horrorkamer zoals je waarschijnlijk niet eerder hebt meegemaakt. Ik weet ook niet of het helemaal mijn stijl is, maar het is zeker indrukwekkend. De horror komt hier niet van schreeuwscares of een donker gangetje, maar van het feit dat jij 90 minuten lang een slachtoffer bent. Je bent hier niet de held. Je bent een slachtoffer dat herhaaldelijk vernederd, aangeraakt, en gepusht wordt.
De acteurs gaan ver. Je wordt hier (vooral aan het begin) grof behandeld. Ik heb klappen gekregen, ben in een houdgreep genomen, en in ongemakkelijke posities gezet. Ook verbaal ben ik niet gespaard. Constant heerst de dreiging dat het ergste nog moet komen en dat ze je zo écht wat aan gaan doen.
Daarentegen is duidelijk dat SawRoom goed weten wat ze doen en je niet gewoon pijn doen voor hun lol. Onze acteurs zijn professionals en hun timing is telkens perfect. Ze kijken tijdens het spel goed naar wie het kan hebben en wie niet. Er wordt een boel gedreigd en met grof geschut gezwaaid, maar ze gaan nooit té ver. Als je ruw behandeld wordt draait de angst meer om de suggestie dat ze nog erger kunnen doen dan om de daadwerkelijke behandeling.
Één iemand in ons team kan in verband met een fysieke beperking niet aangeraakt worden of heel fysiek zijn en SawRoom zijn daar van alle bedrijven in Sofia veruit het hoffelijkst mee om gegaan. Laat dat een teken zijn dat ze hier weten wat ze doen.

De appeal van Game Over zit hem dus vooral in de horror en de "game" spelen. Er zitten nauwelijks puzzels in de kamer en ze zijn niet heel speciaal. Eentje vereist zelfs voorkennis. Er zit een game mechanic in die leuk gevonden is, maar niet lekker werkt met de beperkte ruimte en hoe die is ingedeeld. Je krijgt een helm, maar je kan jezelf alsnog behoorlijk bezeren als je niet goed op let of (zoals ik) veel te fanatiek bent.
Het spel bouwt niet echt op naar een finale en eindigt voor ons gevoel plots. Gelukkig blijkt dan wel dat we niet echt vermoord gaan worden. Onze hosts zijn schatten en we voelen ons gehoord en verzorgd na alle terror.

Game Over is absoluut niet een kamer voor iedereen. De puzzels zijn hier niet de focus, maar de sfeer en de constante dreiging. Er zitten zeker toffe ideeën in en de ene werkt beter dan de andere. Het draait hier vooral om de horror en het feit dat jij een hulpeloos slachtoffer bent, gedwongen om een spel te spelen dat je nooit zal winnen. Ze gaan hier grof met je om, maar ze weten beter dan wie dan ook hoe ver ze kunnen gaan. Als je dat allemaal kan accepteren, dan is Game Over voor jou! Zo niet, overschat jezelf dan niet en speel een andere kamer in Sofia.

"You. Sing for me. Now!" *taser gaat aan*

De elfde kamer die we in Sofia spelen. Als de titel van deze review je niet afschrikt ben je misschien de soort persoon die bij SawRoom op zijn plek is. SawRoom is een van de meest extreme horrorbedrijven in Europa en dat hebben we bij Game Over geweten! Als we weer op adem zijn mogen we beginnen aan The Revenge. Dit zou de mildere van de twee kamers zijn. Wederom een keuze tussen twee modi: Normal of Scary. We kozen natuurlijk Scary, al dient dat meer als indicatie voor hen hoe ver jij denkt te kunnen gaan. Ze passen het spel op je aan.
We beginnen direct. Alleen staan we deze keer al binnen en weten we natuurlijk wie we tegenover ons hebben. Ik vraag me af of dat anders kan, maar misschien is het beter zo. We worden weer één voor één hardhandig meegenomen en een aardedonkere kamer met oorverdovend lawaai ingegooid. Het ergste moet nog komen, maar het is beter dat ik dat open laat. Tijd voor Revenge!

De sfeer is grimmig en vijandig. Decor ziet er passend uit en zelfs beter dan Game Over. Deze kamer is echt ranzig, op een goede manier! Bloed, organen, botten, en allerlei vloeistoffen die je liever niet buiten je lichaam ziet zitten overal en je zal ze zelfs moeten gebruiken... Licht en geluid zijn goed over nagedacht en ook de muziek is lekker. Kenners van death metal zullen onverwachts hun lol op kunnen!
Het plot komt neer op dat we in een spel terecht komen van een seriemoordenaar. Het is natuurlijk een spel dat we niet zomaar kunnen winnen en we vallen van de ene deathtrap in de andere. Deze zijn net zoals bij Game Over tof gemaakt en eng realistisch. Je hoeft geen SAW film gezien te hebben. Het gaat hier meer om het thema van deathtraps en dat je in een 'game' vast zit.

De heftige intro doet veel om de toon te zetten. We worden grof behandeld, zowel fysiek als verbaal. Dit is waarschijnlijk niet horror zoals je het kent. Je bent hier geen held, maar een slachtoffer. Je wordt door het hele spel heen hardhandig vernederd, aangeraakt, en uit je comfort zone gehaald. Deze acteurs zijn professionals en weten wat ze wel en niet kunnen flikken met je.
Desondanks is The Revenge qua horror naar mijn ervaring beter te doen dan Game Over. Dit heeft meerdere redenen. We weten na Game Over hoe SawRoom werkt en kennen onze acteurs. Dat haalt natuurlijk wat dreiging weg, maar ongeacht is The Revenge minder eng dan Game Over. De rustmomenten zijn langer en de acteurs zijn er minder vaak en zijn minder agressief. De engheid gaat hier meer om de nare atmosfeer dan om terror.

Het verloop van The Revenge draait meer om hoe je jezelf uit deathtraps kan puzzelen in plaats van puur te overleven. Er zijn hier veel puzzels en ze zijn van aanzienlijk hogere kwaliteit dan bij Game Over. Je zal hier soms dingen doen die je met gezond verstand misschien liever niet zou willen doen, maar toch moeten gebeuren...
Door het spel heen wordt er commentaar op je geleverd door de psychopaat die je opgesloten heeft. Terwijl het eerst lijkt alsof we heel veel hints krijgen, blijkt dit een van de beste onderdelen van de kamer te zijn. Alles wat je doet lokt commentaar, grapjes, of beledigingen uit. "1 min 1, wat is dat? Juist, 0! Dat is hoe veel hersencellen jullie hebben!" Mede hierdoor is The Revenge een enge kamer, maar stiekem ook heel grappig. We vermaken ons goed en we kunnen zelfs grappen terug maken (die dan ook weer keihard afgestraft worden). Het fun-gehalte ligt bij deze kamer hoger en hoe eng het ook wordt, het wordt nooit zo erg als Game Over.
De kamer eindigt helaas weer abrupt. De afzonderlijke momenten van de ervaring zijn tof (en ranzig en naar en huuuurgh), maar bouwen niet op naar een concreet einde. De service van deze heren is weer uitstekend en we voelen ons goed verzorgd na deze tweede aanslag op onze zintuigen.

Net zoals bij Game Over, dit is niet een kamer voor iedereen! De brute horror van SawRoom zal je liggen of je zal het niks vinden. Van hun twee kamers vind ik The Revenge de leukere kamer. De puzzels zijn creatiever, het verloop is toffer, er zijn leukere ideeën, de interactie is mooi, en er is gewoon veel meer te doen dan bij Game Over. Mijn inziens is dit een van de beste kamers van Sofia en samen met Game Over een must-play, als je het aan kan! Qua spelvolgorde zou ik aanraden om eerst Game Over te spelen en dan The Revenge. Begin met de maximale terror en sluit af met een lekker grimmige horrorkamer. Het is te hopen dat je hart dat aan kan...

Onder de loep

De eerste kamer die we in Sofia spelen. We worden ontvangen door een van de meest aandoenlijke hosts die we ooit gezien hebben en mogen na een korte uitleg beginnen met spelen. In deze kamer proberen wij een tijdmachine te vinden in de kamer van een detective (oftewel Sherlock Holmes). Het plot is een excuus om Sherlock Holmes in het spel te betrekken. Het is in ieder geval van weinig belang of je het volgt of niet.

De kamer ziet er best prima uit, maar kent zijn gebreken vooral in het afwerkingsgedeelte. Stopcontacten en verwarmingen kun je gewoon bij en clashen hard met de oude setting, de mooie props, en het strakke behang. Soms is er duidelijk zichtbaar waar het budget op is. Een gelamineerd A4'tje bovenop een mooie eikenhouten deur bijvoorbeeld.
De kamer mist verder spanningsopbouw door middel van geluid of licht. Er heerst van begin tot eind een statische sfeer die enkel bij het tijdreizen om slaat. Dit voelt echter als een behoorlijke aesthetische clash en komt niet zo goed tot zijn recht als zou kunnen. Voor de standaard van Sofia is dit best een grote kamer, wat in Nederland betekent dat het een redelijk gemiddeld formaat is.

Wat de kamer mist qua experience wordt goed gemaakt met de gameflow. Het is één van de weinige kamers in Sofia die parallel te spelen is (wat ze hier trouwens "chaotic" noemen) en nog enigszins uitdagend kan zijn. Er zijn veel props en behoorlijk wat puzzels. Het speelt lekker door, ook al zal er niks onbekend zijn voor ervaren spelers. Puzzels komen vaak neer op codes, sleutels, en slotjes met af en toe een vleugje techniek.
Het hintsysteem vind ik een gemiste kans. Het is namelijk letterlijk de host die tegen je praat. Weg immersie! Had hier niet wat gedaan kunnen worden met een oude radio waaruit je hints krijgt ofzo? Helaas hebben ze hier ook allemaal "don't touch" stickers, zelfs voor dingen die super makkelijk te pakken zijn. Waarom zit het er dan?

The Detective & The Time Machine is misschien niet de meest indrukwekkende kamer, maar voor de standaard van Sofia is dit een goede. Er zit duidelijk liefde in, de kamer is nog best ruim voor Sofia, en het parallele puzzelen is behoorlijk fijn in een scene die stikt van de lineaire kamers. Ik zou met max 4 mensen komen spelen, meer dan dat wordt het echt te vol.

Neem de rode zetpil

De tweede kamer die we in Sofia spelen. The Detective & the Time Machine was een mooie inkomer, nu hopen dat de andere kamer op hetzelfde niveau of hoger zit. The MaTRICK is gebaseerd op de Matrix films (goh, hoe raad je het toch) al is het niet nodig om deze van tevoren gezien te hebben. In deze kamer zal je moeten ontsnappen uit de simulatie. Je zou bijna wensen dat het plot van de films zo simpel was...

De sfeer vind ik wat minder sterk dan bij de andere kamer op deze locatie. Het is wederom best statisch door het hele spel heen en er wordt vrijwel niet met licht of geluid gewerkt. Het decor is best eentonig en saai. De appeal zit hem puur in of je van de Matrix aesthetic houdt en laat ik daar zelf nou net geen fan van zijn...
Het is daarnaast ongelofelijk warm en benauwd in de kamer. Dat terwijl we midden in de herfst spelen. De verwarming staat een paar graden te hoog en dit komt het spelplezier niet ten goede.

Helaas is de flow bij deze kamer ook wat minder. Het loopt allemaal wat minder lekker door en de kamer is daarbij lineair. Dat betekent dat als je vast zit je echt vast zit en niet even iets anders kan doen. Het hintsysteem is dan ook weer een gemiste kans. Het is letterlijk de host die tegen je praat. Vooral met dit thema kan dat veel creatiever aangepakt worden. Ook hier zitten weer allerlei "don't touch" stickers. Doe dat nou niet!
Er zitten richting het einde wel wat toffe ideetjes in de kamer qua puzzels waarbij samenwerking op een immersieve manier wordt afgedwongen. Voor mij is dit een korte highlight, maar daarna is de kamer helaas al snel over.
De kamer is best klein, dus ik zou aanraden met max 4 spelers te komen. Bij voorkeur zou ik zelfs minder aanbevelen.

The MaTRICK is denk ik minder aan mij besteed. Het is prima spelen, maar op één punt na zit er niet veel bijzonders in om deze kamer nou aan te bevelen. Het ligt denk ik ook aan of je van de Matrix houdt. Als je fan bent van de films valt deze bij jou misschien meer in de smaak.

FWOESJ

De derde kamer die we in Sofia spelen. Dit zou een van de meest indrukwekkende kamers zijn in de stad. Na de puzzelkamers van 3key zijn we toe aan wat meer experience, dus dat komt mooi uit! De kamer begint al bij de voordeur en de toon is gelijk gezet met mooi decor en goede belichting. We kunnen nog even naar het toilet en de spullen opbergen voor we naar Atlantis gaan. Diep in de verzonken stad valt een eeuwenoude bron van energie te vinden achter allerlei vallen en uitdagingen. Zo los je als gierige Nederlander gelijk de energiecrisis op!
We blazen de kaarsen uit en na een (iets te lange) audio intro worden we zonder een woord de kamer in gestuurd.

Atlantis is met gemak een van de meest sfeervolle kamers in Sofia. Het decor is allemaal handgemaakt en voelt passend. De belichting licht de sterke kanten van het decor goed uit en ook op muziek is gelet! Het is daarom jammer dat er wel wat inconsistenties in zitten. Een prachtige authentieke leren tas past gewoon niet naast een fel groene plastic bal. Afwerking en onderhoud ontbreken in sommige delen, maar over het algemeen ziet het er behoorlijk goed uit.
Er zitten wat onverwachtse wauw-momenten in de kamer, al komen die vooral in de eerste helft. Een klein detail hier en daar, zoals spinnenwebben in een doorgang waar je doorheen moet geven de kamer net dat beetje extra.
Zoals gewoonlijk in Sofia is de ruimte beperkt, dus ik zou max 4 als niet 3 spelers aanraden. Je maakt hier echt een reis mee, maar je zit al snel op elkaars lip.

Het verloop van Atlantis is verbonden aan een boek dat je de hele tijd bij je draagt. Hoewel ik dit normaal een ramp vind waarbij je spelers meer remt dan begeleidt, werkt het hier goed. Door goed op de omgeving te letten weet je waar je in je boek moet kijken en dit weer terug te koppelen aan het spel. Het dient meer als indicatie die de spelers in de juiste richting duwt. Het boekje is ook mooi gemaakt en voelt passend in de setting.
Puzzels zijn vaak best makkelijk en draaien meer om behendigheid dan hersenkrakers. We zijn regulier verbaasd met de creativiteit die we hier tegen komen. Puzzels passen zijn daarbij mooi in thema. Het hintsysteem voelt ook kloppend en een beetje magisch.
Het verhaal draait om de vier elementen van water, vuur, wind, en aarde. Deze komen door de kamer heen terug in de puzzels op toffe en soms schrikbarende manieren. Dat je het weet, deze kamer gebruikt flink wat open vuur wanneer je het niet verwacht. De hele kamer ruikt naar gas en er zijn geen noodstoppen of nooduitgangen. Dit is cool, maar toch wel een veiligheidsconcern.

Uiteindelijk kan ik Atlantis wel volop aanraden! Dit voelt als één van die kamers in Sofia waar echt goed over nagedacht is. Veel leuke ideetjes, een mooi decor, tof verloop, en een goed doordacht thema. De foto aan het einde is vet en wat zijn de hosts hier toch lief! Atlantis voelt als een poging om over de beperkingen van de scene heen te gaan en iets unieks te maken. Echt een toffe kamer die je zeker moet spelen als je in Sofia bent.

Een masterclass in ruimtegebruik

De vierde kamer die we in Sofia spelen. Blue Lab is een puzzelkamer met een Breaking Bad thema. Ik heb de serie nooit gekeken dus voor mij betekent het enkel dat het een kamer is met een scheikunde thema. Laat ik daar nou net een bloedhekel aan hebben... Het is vaak te steriel en valt terug op dezelfde frustrerende puzzels. De ontvangstruimte oogt echter gelijk gemoedelijk en sfeervol. Hopelijk zien we dit terug in de kamer. Tijd om meth te maken! Hopelijk sta ik door die zin nu niet ergens op een zwarte lijst...

Via een goed verborgen ingang komen we in de kamer terecht. Het ziet er uit als....een lab, wat verwachtte je anders? Strak afgewerkt, netjes, en mooi onderhouden. Echter valt hier veel meer kleur te vinden dan in de meeste labkamers. Er is iets vrolijks en speels aan Blue Lab dat het beschermt van de meeste valkuilen die je in labkamers ziet. Er kan wel meer met muziek worden gedaan, nu hoor je nog hetzelfde deuntje door de hele kamer heen en dat gaat na een tijd wel op de zenuwen werken. Effecten zijn nauwelijks aanwezig.
Blue Lab is klein dus je wil hier niet met meer dan 4 spelers zitten. De ruimte wordt ook nooit veel groter dus ik zou zeggen dat 3 misschien wel beter is, al zaten we elkaar nooit in de weg.

Blue Lab moet het dan niet van de ruimte hebben, maar heeft wel een speltijd van 88 minuten. Hoe lukt ze dat? Nou door veel creatieve puzzels er in te gooien! Het zijn er behoorlijk wat, maar het is altijd duidelijk wat er moet gebeuren en wanneer. Het spelt flowt lekker door en er zitten constante eurekamomentjes in. Puzzels zijn gevarieerd en creatief in thema. De vallen van het labthema (te veel taal en te veel rekenen) ontwijkt Blue Lab compleet. Waar ik echter geen fan van ben is het vele gebruik van "don't touch" stickers en spullen waar je niet aan mag zitten. Doe dat gewoon niet in je kamer...
Ondanks de kleine ruimte en de vele props is het nooit onoverzichtelijk. De kamer ontvouwt zich door het spel heen en na 64 minuten staan we met 1 hint al snel buiten. En wat zijn de hosts hier ook weer ontwapenend vriendelijk!

Voor mij was dit een grote verrassing op de trip. Dit is niet een kamer die je moet spelen voor de experience, maar wat ze hier gedaan hebben met de ruimte die ze hebben is echt indrukwekkend. Een heerlijke puzzelkamer die er goed uitziet en niet lijdt aan de tekortkomingen die je vaak bij dit soort kamers hebt. Kom zeker spelen als je in Sofia bent!