Casturii

Nee, deze kamer gaat niet over hasj

Kamer 3 van de 32 op onze trip in Polen. De locatie van CluERoom bevindt zich in Escapelandia, een locatie die gedeeld wordt met meerdere andere aanbieders. Ze hebben zelfs hun eigen burgertentje met gethematiseerde burgers! Perfect dus als je een dagje alleen maar wil escapen! We beginnen met Golden Heist, een kamer gebaseerd op de Netflixserie La Casa De Papel. Oh boy, dat hebben we nog nooit gezien...
Na een korte ontvangst met een lange uitleg over basisregels mogen we naar binnen. Hier komen we een Poolse traditie tegen: de kamer met gesloten ogen in een treintje binnen gaan. Onze ogen mogen na een werkelijk onverstaanbare info pas open en ik snap het punt hier gewoon niet van. Het is niet alsof we een heel gangenstelsel door gaan, de uitgang is letterlijk recht achter ons. Stuur ons gewoon naar binnen of gebruik een andere manier om ons in thema binnen te krijgen.

Bij deze kamer moeten we dus een bankroof plegen. Er zijn enkele verwijzingen naar de serie, maar verwacht niet dat dit een feest der herkenning zal zijn. Het gaat hier vooral om de bankroof en er zitten ook verwijzingen naar El Professor en andere karakters in. De kamer ziet er okee uit, al is dat niet moeilijk met dit thema. We dealen hier vooral met kantoorruimtes in een kantoorpand dus ik kan me niet voorstellen dat het veel werk gekost heeft om dat kloppend te maken. Afwerking kan wel wat strakker, vooral voor kabels.
Verwacht hier geen experience, maar vooral die directe Poolse mentaliteit. Het licht is aan. Het geluid is aanwezig. What more could you ask? Er zijn wat kleine momentjes, maar die zijn eerder lachwekkend dan enerverend.

De kamer blinkt gelukkig uit in zijn puzzels. Deze zijn vrijwel allemaal goed in thema en verbazingwekkend creatief. Alles is verbonden aan de bank en de dingen die we daar vinden. Aan het einde van de kamer hebben we het idee dat we elke hoek gezien hebben. Er is niks waar ik nu nog aan terug denk qua hoe creatief het was, maar het zijn doorgaans bovengemiddeld leuke, doch makkelijke, puzzels. De flow zit er voor ons lekker in en we staan rond de 40 minuten dan ook buiten.

Golden Heist is een solide puzzelkamer die het moet hebben van zijn creatieve en passend gethematiseerde puzzels. Buiten een uitstekende puzzelflow is er eerlijk gezegd niet erg veel aan de kamer, tenzij het thema je ligt. Een leuke kamer bij Escapelandia, maar er zijn betere op deze locatie. De burger van de kamer is trouwens wel heel lekker, die mag je zonder twijfel bestellen.

Grandpa's dirty little secret

Kamer 4 van de 32 op onze trip in Polen. We blijven na Golden Heist op de locatie van Escapelandia en gaan door naar Grandpa's Secret. De ontvangst is zoals doorgaans in Polen. Vriendelijk, maar beperkt. Verwacht geen drankje ofzo, maar een basic ontvangstruimte met kluisjes en misschien een puzzeltje. We krijgen weer een enorm lange uitleg over de do's en don'ts van de kamer en we mogen per Poolse traditie in een polonaise met onze ogen dicht naar binnen. Net zoals vrijwel elke andere kamer die dit doet snap ik het punt niet van deze intro, maar vooruit. Het verhaal valt bijzonder te noemen. Onze opa verborg blijkbaar altijd iets in zijn schuurtje. Nu hij is overleden gaan wij naar binnen om te achterhalen wat die gekke oude man hier al die jaren van ons verborg.

De schuur van opa ziet er uit zoals je zou verwachten van een schuur. Veel hout en vrij basic. Het voelt passend, maar is daardoor ook niet heel bijzonder. Het ziet er zelfs net wat te veel uit als wat het moet voorstellen. Overal hangt gereedschap en er liggen spullen her en der. Vrijwel alles zit los. Dit zorgt voor veel ruis en een groot deel van het spel bestaat uit onnodig filteren wat wel of niet gebruikt mag worden en op welke manier.
Dit is weer zo'n kamer waar je niet veel kan verwachten van experience. Alles blijft vrij statisch door het spel heen. Zelfs de grote onthulling van opa's geheim wordt niet sterk ondersteund door licht, geluid, of enige effecten. Het einde is een komische uitzondering hier op. De makers hebben door hoe belachelijk het is en hebben duidelijk vooral lol gehad met het thema. Jammer genoeg vereist het geen inbreng van de spelers.
Het verhaal is ook de moeite om te benoemen. Het nadeel van een kamer dat draait om een 'geheim' is dat de onthulling regulier tegen valt. Je ziet het of van mijlenver aankomen of het daadwerkelijke geheim is gewoon niet interessant. Grandpa's Secret is daar een hilarische uitzondering op! Dit is een twist die we niet alleen niet zien aankomen, maar ook geweldig grappig is. Halverwege de kamer slaat de sfeer compleet om en gaan de puzzels daar ook in mee. Dit blaast wat nieuw leven in bij een kamer die op het punt stond om in te kakken.

Het daadwerkelijke spel is waar ons team zich verdeelt. De ene helft vindt een uitdagende puzzelkamer met creatieve en gelaagde puzzels, de andere vindt een frustrerende, janky kamer met een gebrek aan vermaak. De kamer bevat aan de ene kant een paar heerlijke creatieve en unieke puzzels die ook nog eens uitstekend in thema passen, maar ook enkele puzzels die frustratiebommen zijn. Twee teamleden hebben pech en zitten constant met de mindere helft van de kamer opgescheept, terwijl ik en een ander teamlid geluk hebben en eigenlijk al het leuks doen. Zij het door technische mankementen of een gebrek aan logica, de kamer kan constant twee kanten op. Combineer dit met de eerder benoemde ruis en dit kan mogelijk niet je kamer zijn.
Daarnaast komt het vaker voor dat je elementen kan krijgen of vinden die je pas veel later nodig hebt, maar geen idee van hebt. Letterlijk het allereerste wat we vinden hebben we pas halverwege het spel nodig. Dat flowt niet bepaald soepel. We zijn hier langer bezig geweest dan bij de meeste kamers in Polen, rond een uur.

Grandpa's Secret is een moeilijke kamer om concreet af of aan te raden. Het is een kamer met twee kanten. Aan de ene kant zijn de puzzels uitdagend en creatief, aan de andere kant frustrerend en onbegrijpelijk. De experience is meh, maar de twist in het verhaal is geweldig. De ene helft van het team had het leuk, de andere helft beduidend minder. Kijk of het mysterie je aanspreekt en of je de puzzeldualiteit aan durft, bepaal dan of je komt spelen.

Deze kamer zet de Fun in Funeral

Kamer 5 van de 32 op onze trip in Polen. Na de gemengde gevoelens over Grandpa's Secret (en een heerlijke burger) zitten we klaar voor Funeral Home. Dit zou een van de hoogtepunten van Poznań moeten zijn, maar de verwachtingen zijn wat verdeeld. We krijgen in de simpele ontvangstruimte een uitgebreide uitleg over de do's en don'ts die we al lang en breed kennen en worden naar de kamer gebracht waar we...weer in een treintje naar binnen mogen met onze ogen dicht. Again, why? Laat ons dan misschien zelf "inbreken", dat zou het wat meer af maken.
In deze kamer spelen wij zacht gezegd een groep aso's. Wij hebben met onze vrienden een drankje te veel gedaan en besluiten om voor de grap in te breken bij het oude uitvaartcentrum. Helaas komen we er niet even makkelijk weer uit en dit is waar onze escape begint.

Een uitvaartcentrum blijf ik toch wel een tof thema vinden. Het moet natuurlijk rust en kalmte uitstralen, maar dat gaat moeilijk als het allemaal om de dood gaat. Deze ongemakkelijke sfeer wordt hier goed neergezet door middel van een strak decor dat mooi onderhouden is en wat leuke effectjes. Polen is een katholiek land dus je zal hier heel veel kruizen en ander Christelijk materiaal zien hangen. Dit zet verder die unheimliche sfeer neer en het voelt allemaal kloppend. Halverwege de kamer slaat de sfeer op een passende manier om en dit zorgt voor wat leuke afwisseling waardoor de kamer niet stagneert. Ook hier ziet het er allemaal weer goed uit. De afwerking is eindelijk ook eens een stuk beter dan bij de andere kamers tot nu toe.
Het is geen enge kamer, totaal niet, maar eerder ongemakkelijk. Er zijn enkele scares, maar je schiet direct na de schrik weer in de lach. "Schrok ik hier nou van?" Verwacht verder op wat simpele momentjes na geen grote verrassingen of twists. Het is vooral een puzzelkamer zonder verder verhaal.

Nou kan ik al blij worden van een kamer met een leuk thema en lekkere sfeer, maar de kamer blinkt vooral uit in zijn heerlijke flow. Alle puzzels zijn passend in thema en creatief bedacht. De kamer gebruikt zijn thema zorgvuldig en het verbaast me hoe veel er wel niet uit te halen valt. Er zijn wat kleine onverwachte momentjes die het spel interessant houden en net iets meer maken dan de zoveelste puzzelkamer. We zeggen hier wel vaker na elkaar "Oh, das leuk bedacht. Oh, dat ook!"
We vliegen door de kamer heen en zetten zelfs een nieuw record neer met minder dan 26 minuten speeltijd! Laat dat je niet afschrikken. Voor alle duidelijkheid, het vorige record was 9 minuten langer bezig dan wij en dat record stond al jaren. Doorgaans ben je dus veel langer in deze kamer bezig dan wij. De kamer eindigt voor mijn gevoel wel te abrupt. Er is geen fatsoenlijke eindpuzzel en ineens is het spel over.
Onze host staat ons sprakeloos aan te kijken. "We didn't know this was possible." Vol enthousiasme kan zij met ons mee praten over de kamer. Ze heeft duidelijk plezier in het hosten en neemt de tijd voor ons. Thanks, Zuzanna!

Funeral Home was de eerste kamer in Poznań waar ik enthousiast uit kwam. Mooi decor, constant leuke momentjes, creatieve puzzels die goed in thema passen, en een idioot goede flow. Laat dit alsjeblieft niet een kamer zijn waar je voor naar Polen komt, maar als je in Poznań bent is deze verplicht!

There and back again...

Kamer 6 van de 32 op onze trip in Polen. Met het succes van Funeral Home nog in ons achterhoofd verplaatsen we ons naar de bovenste verdieping van het pand voor de laatste kamer van de dag hier. Dwarves zou een topper in niet alleen Poznań, maar heel Polen moeten zijn! De verwachtingen liggen deze keer dus wat hoger.
Alvast een waarschuwing als je van plan bent om hier in de zomer te komen. De zomer in Polen is warm, windstil, en droog. De wachtruimte van tevoren is klein en recht onder een plat dak. In de kamer is het gelukkig beter te doen, maar het kan ook hier behoorlijk warm worden. We krijgen weer de goede oude uitleg over wat een escape room is en mogen beginnen. Er zijn een paar baldadige dwergen die drie bekers van de koning hebben gestolen. Wij zijn uitgekozen om deze terug te halen uit het huis van deze dwergen! We're going on an adventure!

De intro is koddig en een leuke poging om de reis naar de dwergen te simuleren. Wel merken we hoe slecht de geluidskwaliteit is. We worden toegesproken, maar als het geluid zo zacht staat terwijl iemand met een zwaar Pools accent gebroken Engels spreekt volg je er niks van.
De kamer heet dan wel Dwarves, maar is overduidelijk gebaseerd op The Hobbit en Lord of the Rings. Er staat constant muziek van op, dus het is niet moeilijk om de verbinding te zien. De kamer zou net zo goed Hobbits kunnen heten en het zou zelfs logischer zijn. Stiekem bevalt me dat behoorlijk goed. Als fan van LotR heb ik me al zo vaak afgevraagd hoe het zou zijn om in een Hobbithuis te wonen en in deze kamer kan dat! De sfeer in de kamer valt het beste aandoenlijk doch statisch te noemen. Het decor ziet er fatsoenlijk uit en de afwerking is ook van een hogere kwaliteit dan we tot nu toe in Polen gewend zijn. Er wordt weinig met effecten, licht, of geluid gedaan. De kamer moet het vooral hebben van zijn unieke setting waar je puzzelend doorheen gaat. Het is schattig en moet het hebben van de kleine momentjes, maar verwacht vooral een leuke puzzelkamer.

Het verloop bevat nauwelijks verrassingen, maar moet het vooral hebben van creatieve puzzels. Je maakt tijdens de kamer een reis door het dwergenhuis en er blijven maar (kleine) kamers komen. Aan het einde heb je het idee dat je het hele huis gezien hebt, van woonkamer tot voorraadhok. Elke ruimte bevat thematisch passende puzzels die logisch zijn, maar net dat extra stukje inzet van je nodig hebben dat het niet té duidelijk is. Er zitten een paar bijzondere puzzels in de kamer die ik nog niet eerder gezien heb. Een paar keer moeten we ook flink lachen omdat het allemaal gewoon zo koddig is. Wederom storen we ons hier echter weer aan het slechte geluid. Een puzzel vereist audio en die is met zulk slecht Engels ingesproken en wordt op zulke lage kwaliteit afgespeeld dat we de oplossing moesten gokken.
Het niveau blijft verder nogal makkelijk en de kamer is ook al snel over voor ons, na iets meer dan 40 minuten. Gezien het makkelijke niveau en de beperkte ruimte lijkt mij dit een kamer die beter geschikt is voor 2 of 3 spelers. De kamer bevat ook geen fatsoenlijk eindspel, maar is ineens over.

Dwarves is een creatieve puzzelkamer met een schattige sfeer die fans van The Hobbit films aan zal spreken, maar verwacht niet meer dan dat. What you see is what you get. Het gaat over een dwergenhuis en daar is een mooie puzzelkamer van gemaakt met mooi decor, maar het heeft een gebrek aan experience. Er 'gebeurt' gewoon niet heel veel. Ik heb me hier desondanks goed vermaakt en denk dat de kamer vooral leuk is voor teams van 2 of 3 mensen die gewoon lekker een tijdje al puzzelend in deze sfeer willen zitten.

Boba Fett in een trainingsbroek

Kamer 1 van de 32 op onze trip in Polen. We beginnen in Poznań bij Escape Arena. Iemand in ons team had deze kamer toevallig al gespeeld dus we besloten om deze maar gelijk uit de weg te ruimen. Escape Arena bevindt zich op een van de meest sombere locaties die ik ooit gezien heb. Als je denkt dat je elk moment berooft kan worden zit je naar alle waarschijnlijkheid goed. De ontvangst is ruim, maar kaal en sfeerloos. Een paar felle lampen, een pooltafel, en een bank. Nette ontvangstruimtes en drankjes kun je eigenlijk bij elke kamer in Polen wel vergeten.
Star Wars is een pittig thema. Hoe doe je ooit de enormiteit van die films gerechtigheid aan met een escape room? De kamer begint met een vreemde intro. Ik neem aan dat het de energie moet opvoeren, maar het voelt gewoon gek. We krijgen een lange uitleg van do's en don'ts (wat blijkbaar wettelijk verplicht is) en mogen beginnen. Hier krijgen we ook het verhaal te horen. Echter is dit met een zwaar Pools accent en stemvervormende effecten gebracht waardoor we eigenlijk alleen maar "MaY dAH FaWRs BiE WIf jOE" horen.

Het decor is...laten we zeggen niet gemaakt met het budget van de Star Wars films. Het oogt goedkoop en is vaak ook nog eens slecht afgewerkt. Kabels, camera's, speakers, bereid je voor om dit allemaal goed te kunnen zien. Allerlei geluiden van de films komen langs, maar de kwaliteit is helaas niet erg hoog. Qua experience en sfeer blijft de kamer vrij statisch. Halverwege het spel slaat de sfeer echter compleet om en dan stijgt de kamer ook wat in kwaliteit qua decor en sfeer. Het voelt allemaal minder beklemmend en steriel, maar open en luchtiger. Dit is meer wat ik van tevoren voor me zag.
Ik hoop dat je trouwens van "Do not touch" stickers houdt want die ga je hier heeeel veel zien. Dit is een ding in heel Polen en ik snap niet waarom.

De kamer komt doorgaans neer op rechttoe rechtaan puzzelen met weinig experience. De puzzels variëren daarbij van bekend doch leuk tot onbegrijpelijk. De kamer begint met een opdracht waar je jezelf gewoon mee kan softlocken als je hem niet goed doet. Helaas is dat dus ook precies wat er gebeurt en duurt het even voor er op gereageerd wordt. De manier waarop dit opgelost wordt was zo lachwekkend slecht dat ik niet begrijp hoe dit na al die jaren dat deze kamer open is nog kan. Maak het hier niet mogelijk om jezelf vast te zetten of zorg voor een betere oplossing.
Na deze eerste puzzel komen we gelijk op een andere die gewoonweg niet werkt. Dit wordt ook niet opgemerkt. De eerste helft van deze kamer was dus niet ons ding helaas. Vooral dit gedeelte heeft qua puzzels en decor onderhoud nodig. Het spelverloop verbeterde gelukkig bij de tweede helft. We krijgen meer te doen en kunnen parallel spelen. Geen enkele puzzel is al te memorabel, maar het is op zijn minst leuk. Hier komen we wel een resetfout tegen die we gelukkig zelf kunnen onderscheppen, maar oef wat haalt het je er uit als je zelf de einddeur dicht moet doen. Als we klaar zijn eindigt de kamer ineens en is dat het. De kamer is tevens makkelijk voor Nederlandse begrippen en we staan na zo'n 40 minuten alweer buiten. We kunnen op zijn Pools napraten "Leuk gehad? Foto? Doei." en gaan wachten op de volgende.

Star Wars is een pittig thema is om goed te doen en helaas is deze kamer daar bewijs van. Ik heb het hier (vooral in de tweede helft) leuk gehad, maar stoor me aan de issues van de eerste helft en andere slordigheden door het spel heen. Daarnaast mist de kamer sowieso de "oomph" die je verwacht van dit thema.

Geef nooit de AUX aan Loki

Kamer 2 van de 32 op onze trip in Polen. Na onze ervaring bij Galaxy of Mysteries wachten we op Vikings. Dit thema vind ik heel vet dus ik was al benieuwd hoe dit gedaan zou worden. De intro voelt helaas wat half voor mij. Er speelt vikingmuziek terwijl we wachten in de steriele ontvangstruimte, maar er zit regulier reclame doorheen. Onze host komt ons in een half kostuum ophalen en doet een intro met ons. Natuurlijk moet dit wat sfeer creëren, maar het komt mede door het slechte Engels van de host niet over. We krijgen te horen dat het einde van de wereld zal komen tenzij we onze missie voor Odin vervullen. De god Loki zal ons proberen te dwarsbomen. Het gros van de intro zijn de bekende escaperoomregels die je inmiddels uit je hoofd kent. De kamer zit weer eens vol met do-not-touchstickers en oh wat houden we daar toch van...

De kamer ziet er wat beter uit dan Galaxy of Mysteries, maar daar is het gros ook mee gezegd. Het voelt goedkoop en niet helemaal compleet voor wat het moet voorstellen. Ze mikken hier heel hoog, maar schieten vrij laag. Het is op meerdere plekken aardedonker, wat je dwingt om toortsen te gebruiken die je aan het begin mee krijgt. Hoewel je het kan zien als een thematische toevoeging vind ik dit soort gebruik van licht vaak bloedirritant, vooral als er te weinig lichtbronnen zijn voor de hele groep.
Wat deze kamer leuk doet is het constante wisselen van sfeer. Bijna elke ruimte is weer iets heel anders en je blijft daarom verrast worden. Er zitten verder wat kleine verrassingen in qua effecten en ideetjes, maar de reis die we zouden moeten maken door de wereld van de Vikings voelt niet zo spectaculair als je zou hopen. Het is allemaal erg vierkantekamerachtig.

Qua gameflow valt er weinig te zeggen. Het komt neer op klassiek puzzelen met puzzels die je al vaker gezien hebt. Vrijwel elke puzzel komt neer op "zet het dingetje neer en het kastje er naast gaat open". Daarnaast is de kamer heel makkelijk en staan we na iets meer dan 40 minuten weer buiten. De flow kwam op mij wat chaotisch over. Het ene moment valt over het andere heen en ik raak soms kwijt wat nou waardoor gebeurt.
Er zit een leuke mechanic in het spel die helaas door een technische storing voor ons niet goed gaat. Aan het begin wordt je gewaarschuwd dat Loki je op je reis zal proberen te dwarsbomen. Dit wordt op enkele onverwachtse momenten op een leuke manier gedaan. Natuurlijk kan ik niet te veel spoilen, maar laten we maar zeggen dat je goed op je spullen moet letten en niet elke hint serieus moet nemen... Helaas valt bij ons halverwege het spel het geluid uit, waarna de host het hele spel bezig is om het weer te repareren. Als het eenmaal gerepareerd is zitten we al aan de eindpuzzel. Deze mechanic had dus het hele spel door moeten gaan en bij ons ontbrak dat. We vonden het allemaal een leuke toevoeging dus het is spijtig dat we dat moesten missen, waarschijnlijk hadden we een leukere ervaring gehad als we het wel hadden gehad. De kamer eindigt wederom ineens, al ontbreekt het onze host bij het napraten niet aan enthousiasme.

Vikings is de betere kamer van Escape Arena, maar staat niet bovenaan de lijst van kamers die ik zou aanraden in Poznań. Het is een leuke puzzelkamer met een grappige twist en veel variatie in sfeer, maar was voor mij niet veel meer dan dat. Misschien zou mijn mening anders zijn als de Loki mechanic beter had gewerkt, maar it is what it is. Ik zou deze kamer vooral spelen als het thema je aanspreekt en je niet bij een van de betere kamers in Poznań terecht kan.

Gigantische omvang met beperkte inhoud

Je kent het riedeltje. Er is een nieuwe kamer, hij ziet er goed uit, hij krijgt hype, en je wordt te benieuwd om jezelf tegen te houden. Tijd om weer eens te gaan spelen dus! Aurum kreeg positieve reviews en zelfs een verwijzing bij de Beyond the Game podcast. Zou dit dan eindelijk weer eens wat nieuws worden?
Parkeren kan bij Backspace voor de deur en na 19:00 uur gratis. Van tevoren krijgen we een mail met belangrijke informatie voor de kamer begint. Check je mail dus goed! Als je dit mist zal je waarschijnlijk geen idee hebben omdat de ervaring direct op locatie begint. We gaan binnendringen bij een geheime orde die schijnbaar een gevaar vormt voor de wereldorde. Het wordt via de mail op een creatieve manier gebracht die ik nog niet eerder heb gezien. Eerlijk gezegd zou ik dit graag vaker zien voor escape rooms. Op locatie weten we direct wat we moeten doen en spelen we uiteraard netjes mee (met flink wat meligheid). Een toiletbezoek is gelukkig nog mogelijk.

De kamer trekt ons gelijk in het verhaal met een sfeervolle combi van een mooi decor en een thematisch passende intro. Hoe we dan naar de kamer worden begeleid is wat minder en cliché. Het is gelukkig snel over.
De vormgeving en muziek zijn gedaan door Eelco Claassen (DarkPark, Fright Nights, Escaperoom Antwerp, e.a.) dus de kamer oogt en klinkt wonderlijk. De muziek is dus prachtig en bewijst maar weer wat voor maestro deze man is. Intussen ziet het decor er ook goed uit, zo lang je het niet aanraakt. Als die prachtige rotsmuur aanvoelt als dun plastic dan zakt de immersie toch wat weg. De afwerking ontbreekt ook af en toe. Dan sta je in zo'n prachtig afgewerkte ruimte en zie je toch die speaker of camera terwijl die makkelijk weggewerkt hadden kunnen worden. Het valt desondanks op dat er duidelijk over na is gedacht om een experience neer te zetten. Dit is niet zo maar wat ideetjes bij elkaar, hier zit duidelijk een visie achter.

De kamer is gelukkig niet alleen sfeervol, maar ook daadwerkelijk leuk en (eindelijk) vernieuwend! De puzzels draaien om een mechanic die ik helaas niet toe kan lichten, maar zo geniaal werkt. Van tevoren wordt al duidelijk gemaakt dat dit geen traditioneel puzzelen zal zijn, maar veel meer om samenwerking gaat. Ik hou van samenwerkingspuzzels, maar hoe maak je dat de focus van je kamer zonder het vervelend te maken? Samenwerking wordt afgedwongen op een manier die past in het verhaal en iedereen toe staat om betrokken te zijn. Je zal misschien niet alles oplossen, maar je bent altijd nodig. Iedereen maakt in de kamer zo meerdere overwinningen mee en dit creëert een heerlijk groepsgevoel.
Deze mechanic wordt zo perfect opgebouwd dat het al snel second nature wordt. Het wordt rustig geïntroduceerd, complexiteit wordt toegevoegd, de moeilijkheid stijgt, en dan worden er twists toegepast. Ik kan er niet over uit hoe slim dit is en hoe goed het werkt! Eindelijk eens iets nieuws dat gewoon goed werkt! Daarnaast bevat de kamer een heerlijk unieke puzzel die ik nergens anders gezien heb.

Ja, ik ben vreselijk enthousiast, maar waarom dan die 8,5 en niet een 10? Dat heeft twee redenen.
Ten eerste bevat Aurum een gedeelte dat gewoonweg niet werkt. Hier wordt gebruik gemaakt van een bekende designtruc die voor mij extreem overbodig voelde in beide het verhaal en de experience. Daarnaast wordt het verhaal hier niet duidelijk aan iedereen meegegeven en ontstaat er verwarring. Ik vermoed sterk dat hier een puzzel in had moeten zitten die om de een of andere reden is verwijderd, maar allerlei materiaal waar je wat mee kan zit er nog. Stel je voor dat je een kamer binnen komt met een duidelijk uitgelicht gedeelte en onderdelen die beweegbaar zijn en feedback lijken te geven. Je bent hier nog maar net mee begonnen en ineens moet je door zonder terug te kunnen. Dit stoorde me behoorlijk.
Ten tweede, Aurum is een prachtig idee dat een shockerend gebrek aan inhoud heeft. De kamer is 75 minuten (en 156 euro) en wij spelen hem in 42 minuten zonder haast uit. De kamer mag veel langer of uitdagender voor wat je belooft wordt en wat je betaalt. Hoe tof de mechanic van het spel ook is, er kan veel meer mee gedaan worden. De kamer telt een handvol puzzels en zou vooral op dat front meer uitgebreid kunnen worden. Vooral richting het einde van het spel gaat alles ineens wel heel hard en worden de opdrachten te simpel. Hier kan flink in gewonnen worden.

Aurum is een kamer waar ik in dezelfde adem enthousiast en kritisch over ben. Aan de ene kant is het een heerlijke totaalervaring met een unieke en vernieuwende mechanic waar ik een heel verhaal op zich over kan houden, aan de andere kant bevat die ervaring veel te weinig inhoud en diepgang om de kwaliteit daar van te laten schijnen. Ik zou de kamer aanraden, maar kijk of je hem misschien voor een lagere prijs kan spelen of als het spel verder uitgebreid is.


EDIT: Aanvankelijk stond in de review dat wij de kamer in 32 minuten uit hadden gespeeld. In een persoonlijk bericht van de eigenaar naar ons wordt echter beweerd dat dit onze overige tijd is en niet de speeltijd. Ondanks dat staat het kritiekpunt van te weinig inhoud nog en dit wordt door de eigenaar erkend.

B-merk Amsterdam Catacombs

The Curse bleek voor ons een happy little accident in onze planning in te vullen. Een andere kamer op de planning in Amsterdam viel uit dus wij gingen als een gek last minute een vervanger zoeken. Zodoende kwamen wij op The Curse. Hier had ik eerder al Judgement Day gespeeld en als je mijn review van die kamer leest kun je zien dat ik daar niet bepaald laaiend enthousiast over was. We moesten echter wat en het thema klonk mij al veel leuker in de oren. Lekker creepy shit in een kelder, love it.
Ontvangst is klassiek Amsterdams. Dat wil zeggen: in het Engels, berg je spullen op, ga naar het toilet, en begin zo snel mogelijk. Dit is pure business. Er is volgens mij maar 1 host voor alle kamers en het boeit ze duidelijk helemaal niks om hier te staan. Anyway, het verhaal: Bla bla bla duivel demoon Satan kelder vloek evil. Veel meer dan dat hoef je niet te weten, het maakt echt niks uit.

De kamer bevindt zich in de kelder van het pand en dit kan gelijk goede sfeer creëren, maar valt helaas tegen. Het decor is minimaal op een paar onderdelen na en er is weinig tijd of moeite besteed aan afwerking. Sommige decoronderdelen zijn daadwerkelijk mooi en passend in de setting. De deuren zijn groot en zwaar met enorme hangsloten die stoer voelen om te openen. Dat is satisfying, maar ik had nooit gedacht dat ik een kamer voornamelijk zou complimenteren op de deuren.
Er hangt een timer aan de muur met een enorme hintknop die je in kan drukken als je een hint wil. We hebben hier nooit gebruik van gemaakt, maar het is nog een reminder dat er hier niemand actief mee kijkt. Naast wat geknipper met het licht is er weinig gedaan aan effecten en het geluid staat Z A C H T. Er is meestal geen geluid en als het er wel is is het nauwelijks te horen. Er mist sfeer en vooral spanning. Je zou verwachten dat deze kamer eng of op zijn minst spannend zou zijn, maar dus totaal niet.

De kamer speelt soepel, maar dat komt voornamelijk omdat het allemaal gewoon veel te makkelijk is. Alle puzzels zijn bij de eerste oogopslag al duidelijk en zo opgelost. Daarbij is vrijwel elke puzzel een variant van "Zet object A op plaats A en object B op plaats B en dan klapt er wat open." Mijn eerdere grap over het oppervlakkige verhaal is trouwens niet volledig een grap. We vragen ons namelijk regulier af wat we hier nou in het verhaal doen en waarom.
De kamer sluit af met een climax waarbij een element zo slecht afgewerkt is dat het direct duidelijk is wat er moet gaan gebeuren. Echter is dit element defect, dus wij hebben de meeste spanning beleefd aan wachten op iets dat nooit ging komen. We spelen de kamer uiteindelijk binnen 37 minuten uit en dat vind ik zacht gezegd iets te snel voor de prijs die je betaald. De service eindigt zoals we begonnen. Leuk gehad, okee, foto maken, betalen, okee doei.

The Curse is niet een kamer waar ik 's nachts van wakker ga liggen dat ik hem gespeeld heb, maar dit is niet een kamer die ik zou aanraden. Dit voelt als een tourist trap op elk niveau. Van de onpersoonlijke service tot de gebrekkige elementen van de kamer, het is duidelijk dat het dit bedrijf gewoon niet veel boeit en dat stoort mij nog wel het meest.

In Times...

In mijn ogen stond alles in het tegendeel van Adventurescape. Uit het niks opscheppen over een 3.0 ervaring met een ontzettend moeilijk thema gecombineerd met een hoge toegangsprijs maakt het lastig om zonder verwachtingen te komen spelen. Na een verlaging van de prijs besluiten wij dat het tijd is (haha) om Timescape te komen spel- ik bedoel, op stage te komen bij het bedrijf Time Labs.
Het bedrijf bevindt zich naast de snelweg in een boulderhal met een bar. Je kan gratis parkeren voor de deur en zelfs lunchen. We beginnen onze stage bij Time Labs in character. Je ziet gelijk de poging tot een experience, maar onze host is zacht gezegd niet de beste actrice. Het komt al snel neer op een riedeltje tegen ons herhalen dat er niet eens zo goed in lijkt te zitten en dat maakt het meer ongemakkelijk dan immersive. We beginnen onze stage kort hierna en alles loopt natuurlijk herhaaldelijk in de soep.

Het thema van tijdreizen is moeilijk, dus alle respect dat ze het hier proberen! Het plot is uniek en het voelt daadwerkelijk alsof het nodig is voor de gameplay in plaats van een excuus om maar te doen wat ze willen. De tijdreis-experience is niet zo indrukwekkend als je zo hopen en dat blijft altijd lastig aan het thema. Het viel te verwachten dus we laten het ons niet zo storen.
Het decor van is niet bepaald mooi en zelfs een beetje lelijk, maar zodra we gaan tijdreizen verandert dit. Het lijkt alsof het budget vooral in deze stukken is gaan zitten. Ik mis wel wat sfeer, vooral in het geluid. Er is weinig gedaan wat betreft sound design en dat zou de kamer nog een flinke boost geven.

Het belangrijkste voor mij blijft altijd dat een kamer gewoon leuk moet zijn om te spelen en dat doen ze hier goed! Vanaf het begin hebben we een lekkere flow te pakken die we tot het einde vast houden. De kamer bevat veel te doen en iedereen heeft wel iets waar ze goed in zijn. Door de tijdreisgimmick zit er flink wat variatie in de soort puzzels en dat blijkt een van Timescape's voordelen. De puzzels en opdrachten zijn aan de makkelijke kant, maar daardoor lijkt de kamer mij juist geschikt voor ook de minder ervarene spelers. Ik zou niet aanraden om hier met meer dan 4 spelers te komen aangezien het anders krap kan worden.
De ruimte is beperkt, maar creatief ingedeeld waardoor het lijkt alsof de kamer groter is dan hij is. Je doet veel op allerlei verschillende plekken wat het gevoel geeft dat je een reis aan het maken bent. De tijdreisgimmick wordt daarbij creatief toegepast op een manier die verbazingwekkend goed werkt. Dit had makkelijk een minpunt kunnen zijn, maar het lukt ze om het kloppend te maken. We eindigen de kamer met een basic, doch zeer vermakelijke, finale.

Kortom was ik aangenaam verrast door Timescape! De kamer is (zoals verwacht) niet een next-level experience, maar weer een leuke poging om iets nieuws te doen. Naast dat ik dat zeer respecteer is het ook gewoon een leuke kamer geworden die boven het niveau is van de meeste concurrenten. Echter vind ik de prijs nog steeds aan de hoge kant voor wat je krijgt. Als dat geen probleem voor jou is, kom dan lekker spelen. Ik heb hier gewoon veel lol gehad en daar gaat het aan het eind om.

Et voilà!

We hebben onze stage bij Time Labs succesvol afgerond en bereiden ons nu voor om opgehaald te worden voor deel twee: The Spear of Destiny. Adventurescape zit in een boulderhal naast de snelweg met gratis parkeren. Je kunt hier zelfs nog wat eten en drinken voor en na het spel.
We worden in character opgehaald door onze hosts. Dit hoort natuurlijk een immersive intro te zijn, maar is bij ons eerder tenenkrommend. Net zoals bij Timescape is het acteerwerk niet best en onze host is duidelijk nerveus. Tegelijkertijd leest hij zijn script aan ons voor vanaf zijn telefoon, wat we gewoon kunnen zien. Combineer dat met een resetfout die dan ook nog eens niet al te soepel wordt opgelost en de zin zit er heeeeeel wat minder in dan bij de andere kamer.

Als we eenmaal beginnen voelt het gelukkig beter aan. De setting van Time Labs en het tijdreizen komt terug bij beide kamers en het is schattig om die setting nu uit een andere hoek te zijn. In feite beleven we hetzelfde plot als bij Timescape, maar de tijdreisgimmick wordt nu op een andere (betere) manier toegepast. Ik ben blij dat het trucje niet herhaald wordt, maar het daadwerkelijke tijdreizen voelt nog steeds niet zo dramatisch als het kan.
Het decor in de eerste helft is niet erg mooi en zelfs op het lelijke af, maar zodra wij de tweede helft in komen slaat dit compleet om. Dit is echt wel mooi decor! Goed onderhouden, mooi belicht, en van indrukwekkende kwaliteit. De sfeer is hier ook beter door de sfeervolle belichting en enkele effectjes die langs komen. Ik mis enkel nog fatsoenlijk sound design. Het is vaak stil en als er geluid is voegt het niet zodoende toe aan de sfeer als zou kunnen.

De ruimte van Spear of Destiny is beperkt, maar creatief ingedeeld. De daadwerkelijke ruimtes zijn niet heel groot, maar het zijn er veel. In al deze ruimtes is er flink wat gevarieerd puzzelwerk te doen en dat geeft Spear of Destiny zijn grootste pluspunt. Het voelt echt alsof je een reis maakt door de kamer. Je doet veel dingen op allerlei plekken in een korte tijd en dat voelt gewoon goed. Ik zou het team beperkt houden tot 4 mensen vanwege de kleinere ruimtes.
De opdrachten en puzzels zijn weer aan de makkelijke kant, maar dat faciliteert natuurlijk ook de soepele flow. We flowen heerlijk door zonder ooit echt vast te lopen al komen we hier en daar wel een technische glitch tegen. Iets dat net niet lekker werkt wat je er even uit haalt, maar gelukkig is het nooit gamebreaking. We eindigen met een escape-cliché van een einde, maar we halen er onze lol uit door een beetje er mee te klooien. Moet ook kunnen.

Ik heb me bij deze kamer weer kostelijk vermaakt! Spear of Destiny heeft meerdere gelijkenissen met Timescape, maar doet tegelijkertijd genoeg anders om de kamers te onderscheiden. Dezelfde kwaliteiten vind ik hier doorgaans beter uitgevoerd dan bij Timescape en de andere structuur houdt de kamers identiek. Misschien ligt de ene je meer dan de andere, maar voor ons was Spear of Destiny de betere. Het is weer een poging tot meer dan een reguliere escape en hoewel het niet een "3.0" experience is (wat dat ook mag betekenen) is het daadwerkelijk een tandje boven de meeste escapes. Alsnog is de kamer aan de prijzige kant voor wat je krijgt. Ik heb in ieder geval bij allebei de kamers ontzettend veel lol gehad en zou graag ooit nog een keer terug komen.

Niet waar ik op hoopte

Escape Experience begon als een bescheiden bedrijfje in Den Haag met twee verborgen parels: Verdieping 13 en The Artifact. Nadat dit bedrijf opgedoekt was verscheen er ineens nieuws dat Escape Experience terug zou komen in Berkel en Rodenrijs met The Artifact en nieuwe kamers. Natuurlijk werd ik hier enthousiast van, want The Artifact was toen een van de leukere puzzelkamers die ik gespeeld had. We boekten de nieuwe kamer The Triad en zakten met goede zin af naar Berkel en Rodenrijs.
Het bedrijf bevindt zich in het centrum van Berkel en Rodenrijs in een voormalige autodealer waar je gratis kan parkeren. Dit pand is gigantisch en biedt blijkbaar nog veel ruimte voor uitbreiding en allerlei andere creatieve ideeën. Helaas blijkt ook al snel dat dit niet de Escape Experience is die we ons herinneren. Het bedrijf is overgekocht en heeft ook niks meer te maken met het bedrijf dat we kennen uit Den Haag. Ons ontvangst is niet anders dan ongemakkelijk te noemen. We staan tegenover een scholier die heel duidelijk geen besef heeft van escapen of klantenservice. Ik denk dat ik deze jongen de hele avond niet meer dan twee woorden heb horen zeggen. Oh well, als de kamer goed is dan valt dit nog door de vingers te zien.

De kamer begint met een werkelijk onverstaanbaar introfilmpje. We worden toegesproken maar het klinkt meer als mwmwmwwmwmwmw. Blijkbaar is dit onze eindtest om toegelaten te worden tot de Chinese maffia. Ik geef toe dat dat een uniek thema is dat ik nog niet eerder gezien heb. De kamer ziet er op zich okee uit, al is de afwerking soms gebrekkig. Verwacht geen effecten, naast eentje die gewoon onnodig overkomt. Het is er trouwens onnodig slecht belicht en we krijgen daarom ook zaklampen mee. Maar waarom zet je niet gewoon het licht wat feller?
Daarnaast is een van de meest storende factoren voor mij het uiterst gebrek aan onderhoud. Ik denk dat ik het zelden zo erg heb gezien als dit. Sloten die niet open gaan, objecten die van ellende uit elkaar vallen, puzzels die niet werken, oplossingen die niet gepakt worden, complete spelonderdelen die kapot zijn, enzovoort. Er werkt zo weinig dat het ons na een tijd niet duidelijk is of we nou constant de verkeerde oplossingen hebben of er dingen defect zijn. Het blijkt een merendeel van de tijd het laatste.

Mede door het gebrek aan onderhoud ontbreekt het de kamer aan een goede flow. Helaas zijn er afgezien daar van ook problemen met het spel. Het thema biedt veel kansen voor unieke puzzels. Denk aan kung fu, Chinees eten, geschiedenis, en andere ideetjes. Echter komt het neer op dezelfde uitgeputte puzzels die je al zo vaak in elke escape room gezien hebt, alleen hebben de hangsloten nu Chinese tekens.
De kamer ligt vol met allerlei losse objecten en het is niet altijd duidelijk wat je wel of niet nodig hebt. Als je iets op lost is het vaak niet duidelijk wat je er vervolgens mee moet. Er ligt en hangt ook een boel dat je gewoon nooit nodig hebt. Een groot deel van de tijd zijn we de ruis aan het navigeren en dat haalt de lol er af.
Er wordt trouwens ook niet goed meegekeken. Als we hints krijgen dan gaat het meestal over dingen die we al gedaan hebben of mee bezig zijn. De hints komen vaak veel te snel en tegelijkertijd lijkt er niet opgelet te worden. Op een punt lijkt de kamer verkeerd gepreset, wat we direct naar de camera melden. We krijgen na 5 minuten wachten de reactie dat dit zo hoort. Echter blijkt later dat dit een behoorlijk groot spelonderdeel is dat kapot is. Echter zit de puzzel die je naar dit kapotte onderdeel leidt er nog wel in. In feite dus een verspilling van je tijd. Dat kan toch van tevoren even gezegd of op een ander manier aangepakt worden?

Als we weer buiten staan glipt onze stille host snel langs ons om de kamer snel te gaan presetten. We staan eigenlijk voor lul alleen in de gang tot we meegenomen worden door een andere host. Hoewel deze jongen wel beter snapt hoe hij een gezellig praatje kan maken blijft het wringen en gaan onze hosts zelfs met elkaar ruzie zitten maken waar we bij zijn.

Pfffffff.... Nee. Dit was voor mij niet de comeback van Escape Experience waar ik op hoopte. Ik zou ze graag al het goede toe wensen, maar dit heeft op zo veel vlakken werk nodig dat ik dit niet aan kan raden.

Gebrekkige logica en vine booms

Een perfect excuus. Je hebt een barbecue met vrienden in de buurt van Den Bosch en zat tijd vrij. Daar kan toch wel een escape room bij? We hadden de andere kamers bij Breakout Room al gespeeld, dus dan bleef alleen nog deze over. We komen door extreme file veel te laat aan, maar dit was gelukkig geen probleem. We worden vriendelijk ontvangen en mogen even onthaasten alvorens aan het spel te beginnen. Dikke plus op service!
Ik blijf de aanloop naar de kamer bij Breakout Room komisch vinden. Het is apart en ik snap niet waarom het zo moet, maar hey het is best schattig. Nou het plot van deze kamer ken je al voor je begint. Enge tandarts moord bloed slecht slecht niet goed ontsnap. Let's go!

De praktijk een vrij kleine single room. Ik zou niet aanraden om hier met meer dan 3 of hoogstens 4 naar binnen te gaan. Naast wat geintjes met het licht oogt het decor vrij basic en de afwerking kan beter. Ik zie niet echt waar de "2.0" nou voor staat. Er wordt wel met licht gespeeld maar dit zijn allerlei multikleurige spots die keihard clashen met de serieuze toon van de kamer. Het is een vreemde ervaring om in een bebloede praktijk te staan die met groene en blauwe discolichten wordt verlicht.
De kamer zijn engheid baseert zich vooral op jumpscares. Veel jumpscares. Te veel eigenlijk. Je kan maar zo vaak het licht uit doen met een hard geluid voor het gewoon vervelend wordt. Het wordt voorspelbaar en zelfs komisch, vooral als je doorhebt dat de jumpscaregeluiden gewoon vine booms zijn.

Bloody Dentist staat bekend als de beginnerskamer bij Breakout Room. Echter blijkt het puzzelen voor ons erg frustrerend. De flow heeft twee kanten. Soms heb je een simpele puzzel die zo gedaan is en soms heb je me toch een gat in de logica waardoor je muurvast zit. We hebben hier meerdere punten dat we 5 tot 10 minuten alle mogelijke antwoorden op een puzzel proberen omdat we maar niet doorhebben wat er van ons verwacht wordt. Vervolgens krijgen we een hint die ons vertelt wat er dan wel moet gebeuren en dat we totaal niet begrijpen hoe we dat hadden moeten weten. Misschien is het dat de logica van Breakout Room (op Family Secrets na) me gewoonweg niet ligt, maar ik had precies dezelfde problemen bij Seven Sins.
Er is naast de scheve logica ook een gebrek aan sturing. Je lost een puzzel op en krijgt een cijfercode, maar je hebt 5 sloten en geen clue waar die code nou op moet. Dan moet hij dus op dat ene kastje daar in de hoek waar 0 indicatie voor is. Dit soort dingen gebeuren regulier en aangezien we al moeite hebben met de logica wordt de ervaring regulier frustrerend. Toch komen we met flink wat tijd over weer buiten.

Bloody Dentist is gewoon niet een kamer voor mij. Voor mij ontbreekt er te veel sturing en logica om de frustratie in te perken. Als beginner zal je dit mogelijk nog leuk vinden, maar de kamer is verder te basic om voor iemand met enige ervaring een aanvulling op hun escape ervaring te zijn. Vooral als je 2.0 achter je naam plakt wekt dat verwachtingen en de kamer maakt dat 2.0-gevoel voor mij niet waar.

De tempel van Honeypoo

Op aanraden van vrienden bezoeken we Escape Mijdrecht met 3 kamers op de planning. We beginnen met deze. Het bedrijf bevindt zich in de winkelstraat van Mijdrecht en houdt er een nette ontvangstruimte op na. We kunnen hier nog een drankje doen alvorens te beginnen.
Bij deze kamer nemen we de rol aan van student-archaeologen die het gouden standbeeld in een tempel te vinden. Meestal vind ik tempelthema's niet zo, dus ik ga al gezond sceptisch naar binnen.

Zodra we de kamer binnenstappen slaken we een gezamenlijk "Oh!" uit. Het decor en de sfeer zijn al gelijk boven verwachting. Hoewel de afwerking af en toe beter kan zit het hier echt goed. Het decor is mooi, het geluid klinkt goed, de belichting is netjes, en de kamer is mooi onderhouden. Ik ben ook blij met dat het plot zo simpel is. We zijn studentjes die de tempel in willen, get in, get it done, get out, bam.

De kamer houdt er een leuk verloop op na dat ook nog een paar keer een "oh!" uit ons krijgt. Nou moet je niks mindblowing verwachten, maar er zitten een paar aangename verrassingen in de kamer. Een groot pluspunt vind ik vooral het creatieve gebruik van de ruimte. Hoewel de ruimte redelijk beperkt is wordt alles benut. Mijn favoriete deel is dat er veel met hoogte wordt gewerkt, iets dat je eigenlijk maar weinig in escape rooms hebt. Het is niet alleen voor de show, maar komt ook uitgebreid terug in de puzzelflow. Mogen we alsjeblieft meer kamers hebben die dit doen?
We knallen door de kamer heen tot de eindpuzzel, die voor ons een relatieve domper is. Het is een prima puzzel, maar vereist ineens wat nadenkwerk waar de rest van de kamer meer doe-puzzels bevat. Het hintsysteem is verder op een schattige manier in thema. Het is namelijk onze oude professor die ons door de kamer begeleidt via een radio. Waar dit niet alleen voor immersie zorgt vind ik het ook nogal koddig om toe gesproken te worden door zo'n oud vrouwtje.

Voor mij was De Tempel van Hunahpu een heel aangename verrassing. Dit is zo'n heerlijk gold standard escape room met een goed beeld van decor, sfeer, en flow, met een paar verrassingen qua verloop. Vooral het continue gebruik van hoogte blijft mij bij van deze kamer. Dat allemaal voor een net prijsje (104 euro)! De afwerking kan beter op sommige punten, maar laat dat je absoluut niet tegenhouden om Escape Mijdrecht te bezoeken.

*Een grap over rum*

We gaan van De Tempel door naar kamer twee op deze locatie: De Florijnen. We gaan met ons piratenschip op zoek naar de schat op een verlaten eiland. Lekker de VOC-mentaliteit in leven houden, dus.

Net zoals bij De Tempel uiten wij hier allemaal een "Oh" als we binnen komen. Het is lastig om een boot in een kamer te hebben en dat goed te laten werken. Je hebt toch door dat het niet helemaal klopt. Je kan moeilijk een hele oceaan in je kamer stoppen. Hier zie je natuurlijk ook wel de beperkingen van dat idee, maar het is voor zoverre goed uitgevoerd. Het decor, de afwerking, en de effecten liggen boven verwachting bij de kamers van Escape Mijdrecht. Wederom, verwacht niks mindblowing, maar ze weten wat simpele onverwachtse ideetjes te gebruiken die goed werken.
Een nadeel aan de kamer is dat hij aanzienlijk kleiner is dan de andere kamers hier. We zijn met 4 spelers en dat is nogal krap. Ik zou aanraden met 2 of 3 te gaan voor de beste ervaring. De ruimte wordt echter maximaal benut en het verbaast me telkens hoe ze ons hier op het formaat van een postzegel toch zo veel te doen geven.

Het spel puzzelt lekker door, al lopen we op sommige momenten even vast. Misschien zien wij het verkeerd, maar soms voelt het net niet helemaal duidelijk wat er van ons verwacht wordt. Gelukkig gebeurt dit niet vaak. Het verloop is redelijk klassiek, met een paar ontzettend leuke momenten en een onthulling waarbij we ons ware zeevaarders voelen. Het hintsysteem is weer in thema en net als bij De Tempel gewoonweg koddig te noemen. Als de kamer over is komen we weer voldaan buiten.

Tja, Escape Mijdrecht weet hoe ze gold standard escape rooms moeten maken voor een redelijke prijs (110 euro voor 4). Dit is gewoon heerlijk spelen in een bovengemiddeld decor en goede sfeer. Het is wat compact met 4 spelers en ik zou dat ook niet aanraden, maar dat betekent alleen maar dat dit een leuke kamer voor met zijn tweeën is. Sail away!

Spaced out

Het is alweer de laatste kamer van de dag. Na even goed uitgerust te hebben in de fijne ontvangstruimte besluiten we om Space Lab nog bij onze planning te voegen. Qua thema steekt Space Lab uit tegenover de rest van de kamers hier. Tussen alle kleurrijke avonturen hebben we een laboratorium in de ruimte. Dat maakt ons nieuwsgierig naar hoe Escape Mijdrecht dit aanpakt. We gaan een tripje naar de Space Lab maken en natuurlijk gaat dat helemaal fout waardoor we er ook weer uit moeten ontsnappen.

We beginnen met een schattig introotje waarbij we de reis naar het lab maken. Als we er eenmaal zijn geldt ook hier hetzelfde als voor de andere kamers van Escape Mijdrecht. Decor, afwerking, en sfeer zijn weer die heerlijke escape room gold standard. Niks geks, niks revolutionair, maar gewoon goed.
Nu heeft een ruimtethema niet mijn voorkeur, maar Space Lab weet wel hoe ze aardig wat kleur en leven in een anders steriele setting moeten verwerken. Het blijft lekker speels en niet al te hoog gegrepen.

Space Lab is anders dan de andere kamers van Escape Mijdrecht. Waar de andere kamers meer gaan om avontuur en ontdekking richt Space Lab zich veel meer op uitdagend puzzelen. Dit is overduidelijk de moeilijkste kamer op deze locatie en ik zou deze daarom zeker niet aanraden om met 2 spelers of een onvervaren groep te doen. Er is ontzettend veel te doen en de kwaliteit verschilt. De meeste puzzels zijn leuk en creatief, maar anderen zijn dan weer onduidelijk en op het frustrerende af. De eindpuzzel en het einde stelde ons eerlijk gezegd teleur. Het voelde te anticlimactisch en te basic als einde.
De flow verloopt meestal goed, maar vereist alle concentratie. Misschien is het omdat de kamer net een upgrade heeft gehad, maar sommige delen komen voor ons niet zo duidelijk over als misschien zou moeten. Daarnaast heeft de kamer een probleem met ruis. Soms is de ruis bedoelt als uitdaging voor de speler en zul je enkel als ervaren speler hier doorheen kunnen zien omdat je weet wat je nodig hebt. Echter is er ook veel onnodige ruis. Lampjes die aan en uit gaan, schermen met lappen tekst, knopjes en hendeltjes die niks doen, enzovoort. De kamer wordt al snel een exercise in filteren en als je dat niet kan of wil dan wordt dit mogelijk een frustrerende ervaring.

Ik zie voor me dat dit een kamer is waar de meningen over kunnen verschillen. Wij vonden het een leuke uitdaging die lekker anders was dan de rest hier. Ik zou hem niet aanraden voor onervaren spelers of duo's. Als je hier niet door aangesproken wordt dan kan je misschien beter een andere kamer op deze locatie doen. Wij hebben ons goed vermaakt en ik hoop ten zeerste ooit nog iets nieuws van dit bedrijf te mogen kunnen spelen.

Poppet? Bedoel je Proppet?

De meningen over de nieuwste van Rock City deden snel de ronde. De ene is laaiend enthousiast, de ander heeft gemengde gevoelens. Mijn eerdere ervaringen bij Rock City waren zeer positief, dus met goede moed en veel zin komen we terug bij het klooster. Blijkbaar is er een demonische pop aanwezig hier. De intro is net zoals bij de andere kamers gelijk tof. Het is een uniek begin dat ons gelijk vult met energie. Heel anders uitgevoerd dan de andere kamers, maar perfect voor dit thema. De lol zit er goed in!

Na deze intro komen we in een mooie setting terecht die de energie vast houdt. Echter gaan we hier wel héél snel weer vandoor terwijl we nauwelijks wat gedaan hebben. Ik vond het een gemiste kans om hier niet nog wat meer te doen en wat meer interactie te hebben met de host. We komen weer ergens anders terecht en vanaf hier begint het spel écht. De sfeer is goed neergezet en, zoals verwacht bij Rock City, lekker grimmig. Het is wel iets te donker voor mij. Volgens mij is dit deels voor sfeer gedaan en deels om het redelijk minimale decor en afwerking te verbergen.
Vanaf dit punt gaat het plot ook op sneltreinvaart en is het niet heel duidelijk wat we nou doen. We worden begeleid door moeder overste die in een monotoon stemmetje over de speaker tegen ons praat. Haar stem is laag in de mix en als ze praat hoor je haar met moeite over de atmosferische soundtrack heen. Na bijna elke puzzel die je oplost komt moeder overste weer langs, maar gaat het spel wel gewoon door. Je kan door puzzelen en wat ze zegt totaal negeren. Het is te makkelijk om niet te luisteren of per ongeluk overheen te praten.
Steeds meer vragen komen op: wie zijn wij? Wat willen we bereiken? Waarom? Deze onduidelijkheid blijft het hele spel hangen en dit komt ook door een gebrek aan "Show, don't tell." De pop waar het spel om draait doet namelijk niks. Je hoort dat de pop gevaarlijk is en allemaal nare dingen heeft gedaan, maar we krijgen dat nooit zelf te zien of mee te maken. We moeten in feite maar geloven dat moeder overste niet paranoïde is geworden over een lappenpopje. Het einde van de kamer is ten slotte bizar. Het hoort episch te zijn, maar werkt eerder een beetje lachwekkend.

Qua experience is het belangrijk om te weten dat Poppet minder op het spektakel zit dan de andere twee kamers van Rock City. Je zal hier voornamelijk 90 minuten lang lekker zitten te puzzelen in een grimmig sfeertje. We hebben een goede flow te pakken, ondanks wat problemen met ruis en wat onduidelijkheden in puzzeldesign. Deze issues zijn niet vreselijk storend, maar zullen waarschijnlijk naar mate de kamer langer open is er uit gefilterd worden. We vermaken ons goed en staan na iets meer dan 70 minuten hintloos spelen weer buiten.
De kamer bestaat uit veel ruimte, maar is praktisch klein. Alle ruimtes zijn compact en je staat al snel op elkaars lip. De indeling vind ik daarbij soms vreemd. Sommige ruimtes zijn wat ruimer en bevatten weinig puzzelwerk, terwijl een kleinere kamer veel te doen heeft. Ik word er zelf na een tijd nogal nerveus van. Wij zijn met 4 en het blijkt moeilijk om overzicht te bewaren omdat iedereen eigenlijk elkaar constant in de weg zit. De kamer kan met 2 tot 6 mensen worden gespeeld, maar ik denk dat 4 echt de max is. 3 lijkt me perfect. Met 2 moet je echt doorpakken, maar dat lijkt me wel tof voor ervaren spelers.

Poppet is een leuke puzzelkamer van 90 minuten met een grimmig sfeertje. Hij zit minder op de experience dan de andere kamers, dus hou dat zeker in gedachten. Ik heb me hier heel goed vermaakt, maar vraag me nog steeds af waar het prijskaartje van 165 euro vandaan komt. Nou hoeft natuurlijk niet elke nieuwe kamer te innoveren of next-level effecten of mindfucks te hebben, maar de prijs schept natuurlijk wel verwachtingen qua experience. Al helemaal als je kijkt naar de andere kamers hier. Ik vind het voor wat je krijgt een behoorlijk dure kamer, al helemaal aangezien het beter is om met een kleinere groep te komen vanwege de kleine ruimtes. Als je hier komt spelen, doe deze dan eerst, dan Bloody Mary, dan Soup du Jour. Class dissmissed!

Rumble in the Jungle

The Expedition stond al een tijdje op mijn wishlist. Een jungle is niet het makkelijkste thema, dus ik was al helemaal benieuwd hoe dat uit zou pakken. De locatie is goed te vinden met meerdere parkeerplekken voor de deur. Binnen zit een ontvangstruimte waar je nog wat kan drinken en mokerlekkere brownies kan krijgen. Ik denk dat deze ruimte wel iets sfeervoller kan qua belichting en een muziekje. Je kan hier ook jammer genoeg de andere kamer al in kijken.
Bij The Expedtion gaan wij op een theekransje. Nee, natuurlijk niet, we gaan op expeditie in de voetstappen van Indiana Bones (nee, dat is geen spelfout). We volgen hem de jungle in en maken zijn onderzoek daar af. We krijgen van tevoren buiten de kamer een schattig introfilmpje te zien en mogen daarna geblinddoekt naar binnen. Ik snap niet helemaal waarom aangezien we begeleid worden bij het lopen. Dan zou ik liever hebben dat je ons de kamer in het donker in doet en ons zelft laat uitvogelen waar we heen moeten.

Nou de blinddoeken gaan af en hoe ziet de jungle er uit? Eerlijk gezegd best goed! Het decor oogt netjes en mooi onderhouden. Props voelen grotendeels passend en goed in de setting. Sommige dingen voelen dan weer net niet kloppend en jammer genoeg ontbreekt er vaker ineens afwerking. Dan ga je van mooie plantjes keihard naar kale planken zonder decor en dat vind ik zonde. Dit gebeurt mij net te vaak om compleet in de setting op te gaan.
Er zitten vaker verwijzingen naar Indiana Jones in de kamer en vooral in de tweede helft zullen fans wat verwijzingen herkennen. Een element specifiek was passend en onverwachts tof.

De kamer heeft een fijne parallele gameflow en we schieten er doorheen. Een paar puzzels zijn aangename verrassingen, andere zijn dan weer niet heel duidelijk. Gelukkig kent de kamer veel afwisseling dus het spel stagneert vrijwel nooit terwijl iedereen wat toevoegt. Vooral in de tweede helft kent het spel mooie momenten. We spelen hintloos en op één puzzel na lopen we nooit vast.
We zijn met 4 spelers en dat zou ik als de max aangeven. 3 of zelfs 2 lijkt mij hier perfect. De prijs (vooral als je beide kamers tegelijk boekt) is daarbij ook netjes voor wat je krijgt (€90 voor 4 spelers).

Voor mij was The Expedition een aangename verrassing. Het decor is netjes en de gameflow goed, al stoor ik me behoorlijk aan de wisselvallige afwerking en de kwaliteit van sommige items. Desondanks zit hier meer kwaliteit in dan bij de meeste escape rooms en vooral voor deze prijs kan ik dat waarderen. Ik zou op deze locatie eerst The Gold of Lutine spelen en dan The Expedition. The Gold of Lutine past eerder bij beginners terwijl The Expedition ervaren spelers meer zal bieden.

Water niet inbegrepen bij de duik

Op deze locatie kwamen we voornamelijk voor The Expedition, maar als we er toch zijn dan spelen we deze er maar gelijk bij. Parkeren kan voor de deur en de ontvangstruimte is netjes als niet wat sfeerloos. Bij deze kamer krijgen we de opdracht om het gezonken schip van de Lutine in te gaan duiken. Deze zit namelijk vol met goud dat we willen hebben! We krijgen een video intro in de kamer en nog instructies van de man die onze wrakduik overziet en mogen beginnen. De duikpakken en het zuurstoftekort moet je er zelf maar bij bedenken.

Qua sfeer gelden hier veel van dezelfde kwaliteiten als voor The Expedition. Het decor is mooi, al mist er vaker afwerking. Dit wordt naarmate het spel vordert gelukkig minder opvallend. Je doet er in ieder geval goed aan om niet te ver over de rand van de boot te kijken... Het sfeertje is het beste schattig te noemen en totaal niet dreigend. De spanning stijgt nooit hoger dan een rustig puzzelniveau en hoewel ik een spanningsboog mis maakt het de kamer niet saai. Vooral hoe het licht gebruikt wordt om het onderwatergevoel te scheppen vind ik schattig gedaan.

De kamer bevat verder een simpel en direct verloop. Het is vooral lekker afwisselend puzzelen met voornamelijk hangsloten in een leuke setting zonder grote verrassingen of giga effecten. De flow zit bij ons goed en we zijn er ook al snel hintloos uit. De kamer is klein en ook niet bepaald uitdagend als je al ervaring hebt, dus kom bij voorkeur met 2 of 3 spelers. Bij sommige puzzels heb je gewoon niet de ruimte voor meer spelers. Je speelt The Gold of Lutine echt voor het lekker puzzelen en ik denk dat vooral beginners hier hun lol op kunnen. Net zoals bij The Expedition is de kamer trouwens redelijk geprijst als je beide kamers boekt (€90 voor 4 spelers).

Kortom, als je even lekker wil puzzelen in een mooi decor voor een prima prijs dan is The Gold of Lutine voor jou! De spanningsboog zou wat strakker kunnen staan en de afwerking kan wat beter, maar alsnog was de kamer good fun. Ik zou op deze locatie eerst deze kamer spelen en dan The Expedition. The Gold of Lutine past eerder bij beginners terwijl The Expedition ervaren spelers meer zal bieden.

Twee in één, of niet?

Als iemand die een zwak heeft voor Vikings en Nordic thema's heeft werd ik direct getrokken door Viking Escape, de tegenstander van deze kamer. Het is een thema dat je verbazingwekkend weinig ziet, terwijl je er veel mee kan. De kamer bevindt zich op een industrieterrein zonder toegewezen parkeerplaats, maar er is genoeg ruimte waar je je auto kwijt kan. We betreden een stoffige ontvangstruimte die vast heel gezellig kan zijn, maar nu niet heel netjes of onderhouden is. Dit in verband met de bouw van de nieuwe kamer. Begrijpelijk tot op zekere hoogte, maar niet heel fijn voor de luchtwegen.
De kamer is speelbaar als battle tegen de Castle Escape en zo hebben wij het ook gedaan. De Viking Escape gaat over de Vikings die de ridders willen vangen en de Castle Escape gaat over de ridders die uit het kasteel willen ontsnappen van de Vikings. Allebei leuke concepten, nu nog kijken hoe het samen komt! Kleine spoiler, aangezien er veel dingen hetzelfde zijn tussen de twee kamers zul je in mijn reviews er van wat overlap zien.

De sfeer is bij beide kamers nagenoeg hetzelfde. De intro zet gelijk een leuke sfeer neer met een mooie combi van rook, licht, en een passende voice-over. Dan mogen we van start. Het decor is cute en het sfeertje goed, al kan er meer uitgehaald worden. Sommige delen zijn mooi gemaakt, terwijl andere delen goedkoop voelen. Buiten het gebruik van licht wordt er niet veel gedaan met de setting. Het is wel vaker donker en daarom krijgen we een toorts mee. Ik ben zelf niet zo van lichtbronnen geven aan groepen, het wordt vaak meer een irritatiefactor dan een leuke toevoeging. Deze kamers zijn helaas geen uitzondering. Daarnaast is de afwerking niet best. Magneten, microfoons, kabels, camera's, je gaat ze hier behoorlijk goed kunnen zien. Misschien staat daarom het licht zo laag?

De flow is bij beide helften goed, al verkies ik hier de Viking Escape boven de Castle Escape. Er is meer te doen, het is fysieker, afwisselender, en wat creatiever dan de Castle Escape. De Castle Escape is vooral recht toe recht aan puzzelen met minder ruimte. De kamers zijn best klein dus ik zou aanraden om met max 3 spelers te komen. Het bestaat vooral uit lekker puzzelen, met wat aangename verrassingen. Niks wereldschokkends, maar wel dat je ineens zegt "Oh leuk, dat verwachtte ik niet!" De kamer is wel verrassend kort. We spelen de kamer hintloos in 40 minuten uit.
Ik stoor me hier ook aan hoe veel dingen in deze kamer totaal niet in het thema passen. Waarom krijgen de Vikings een porto mee voor hints? Waarom gebruiken het kasteel druksensoren en ledstrips? Waarom al deze felgekleurde hangsloten? Er zijn veel dingen zoals dit en ze storen de immersie behoorlijk. Het wekt constant vraagtekens op en daardoor speelt de kamer nooit zo lekker als het zou kunnen.

Dan heb ik nog een behoorlijk pijnpunt bij deze kamer en dat is het battle-aspect. Allebei de tracks gebruiken grotendeels dezelfde ruimtes, maar in een andere volgorde. De ridders mogen alleen de blauwe puzzels oplossen en de vikings alleen de rode. Dit werkt niet lekker, omdat je constant zit te checken welke kleur een puzzel is alvorens te beginnen. Je kan ook per ongeluk elkaars puzzels oplossen. De kamer is daarnaast te klein voor twee groepen en je hoort elkaar te goed door de muren heen. Als je niet snel genoeg speelt terwijl het andere team doordauwt dan kun je elkaar tegenkomen en dat is gewoon niet de bedoeling. Ik snap niet waarom dit een battle kamer is, want het werkt als battle niet lekker, maar als losse tracks merk je gewoon dat je flinke delen van de kamer overslaat. Naar mijn mening zijn beide Viking Escape en Castle Escape beter af als ze één kamer zouden zijn.

Kortom, twee (of één?) kamers waar ik me goed vermaakt heb, maar flink wat vraagtekens bij heb. Als je één van de twee zou moeten spelen, dan zou ik eerder de Viking Escape aanraden. Er zit meer variatie in en ik genoot meer van het verloop dan bij de Castle Escape. De twee hebben veel gemeen, dus het is een kwestie van wat je verkiest: recht-toe-recht-aan puzzelen met de ridders of meer opdrachten doen met de Vikings. Echter ben ik er voorstander van om allebei de delen tot 1 kamer te maken. Dump het battle-gedeelte, maak de kamer 75 minuten, haal de minste puzzels er uit, fix de afwerking, krik de prijs wat omhoog, en je hebt echt een heel toffe kamer. Nu voelt het alsof ik twee keer voor half werk heb betaald terwijl er wel degelijk veel potentie in zit.

Één van twee, of niet?

Als iemand die een zwak heeft voor Vikings en Nordic thema's heeft werd ik direct getrokken door Viking Escape, de tegenstander van deze kamer. Het is een thema dat je verbazingwekkend weinig ziet, terwijl je er veel mee kan. De kamer bevindt zich op een industrieterrein zonder toegewezen parkeerplaats, maar er is genoeg ruimte waar je je auto kwijt kan. We betreden een stoffige ontvangstruimte die vast heel gezellig kan zijn, maar nu niet heel netjes of onderhouden is. Dit in verband met de bouw van de nieuwe kamer. Begrijpelijk tot op zekere hoogte, maar niet heel fijn voor de luchtwegen.
De kamer is speelbaar als battle tegen de Viking Escape en zo hebben wij het ook gedaan. De Viking Escape gaat over de Vikings die de ridders willen vangen en de Castle Escape gaat over de ridders die uit het kasteel willen ontsnappen van de Vikings. Allebei leuke concepten, nu nog kijken hoe het samen komt! Kleine spoiler, aangezien er veel dingen hetzelfde zijn tussen de twee kamers zul je in mijn reviews er van wat overlap zien.

De sfeer is bij beide kamers nagenoeg hetzelfde. De intro zet gelijk een leuke sfeer neer met een mooie combi van rook, licht, en een passende voice-over. Dan mogen we van start. Het decor is cute en het sfeertje goed, al kan er meer uitgehaald worden. Sommige delen zijn mooi gemaakt, terwijl andere delen goedkoop voelen. Buiten het gebruik van licht wordt er niet veel gedaan met de setting. Het is wel vaker donker en daarom krijgen we een toorts mee. Ik ben zelf niet zo van lichtbronnen geven aan groepen, het wordt vaak meer een irritatiefactor dan een leuke toevoeging. Deze kamers zijn helaas geen uitzondering. Daarnaast is de afwerking niet best. Magneten, microfoons, kabels, camera's, je gaat ze hier behoorlijk goed kunnen zien. Misschien staat daarom het licht zo laag?

Net zoals zijn wederhelft houdt Castle Escape er een mooie flow op na, al zij het eenvoudiger dan de Viking Escape. De Castle Escape is vooral recht toe recht aan puzzelen met relatief weinig ruimte. De kamers zijn klein dus ik zou aanraden om met max 3 spelers te komen. Het bestaat vooral uit lekker puzzelen, met wat aangename verrassingen. Niks wereldschokkends, maar wel dat je ineens zegt "Oh leuk, dat verwachtte ik niet!" De kamer is helaas verrassend nog korter dan de Viking Escape. We spelen hem hintloos in 31 minuten uit en hebben voor ons gevoel minder gedaan dan bij de Viking Escape.
Ik stoor me hier ook aan hoe veel dingen in deze kamer totaal niet in het thema passen. Waarom krijgen de Vikings een porto mee voor hints? Waarom gebruiken het kasteel druksensoren en ledstrips? Waarom al deze felgekleurde hangsloten? Er zijn veel dingen zoals dit en ze storen de immersie behoorlijk. Het wekt constant vraagtekens op en daardoor speelt de kamer nooit zo lekker als het zou kunnen.

Dan heb ik nog een behoorlijk pijnpunt bij deze kamer en dat is het battle-aspect. Allebei de tracks gebruiken grotendeels dezelfde ruimtes, maar in een andere volgorde. De ridders mogen alleen de blauwe puzzels oplossen en de Vikings alleen de rode. Dit werkt niet lekker, omdat je constant zit te checken welke kleur een puzzel is alvorens te beginnen. Je kan ook per ongeluk elkaars puzzels oplossen. De kamer is daarnaast te klein voor twee groepen en je hoort elkaar te goed door de muren heen. Als je niet snel genoeg speelt terwijl het andere team doordouwt dan kun je elkaar tegenkomen en dat is gewoon niet de bedoeling. Ik snap niet waarom dit een battle kamer is, want het werkt als battle niet lekker, maar als losse tracks merk je gewoon dat je flinke delen van de kamer overslaat. Naar mijn mening zijn beide Viking Escape en Castle Escape beter af als ze één kamer zouden zijn.

Kortom, twee (of één?) kamers waar ik me goed vermaakt heb, maar flink wat vraagtekens bij heb. Als je één van de twee zou moeten spelen, dan zou ik eerder de Viking Escape aanraden. Er zit meer variatie in en ik genoot meer van het verloop dan bij de Castle Escape. De twee hebben veel gemeen, dus het is een kwestie van wat je verkiest: recht-toe-recht-aan puzzelen met de ridders of meer opdrachten doen met de Vikings. Echter ben ik er voorstander van om allebei de delen tot 1 kamer te maken. Dump het battle-gedeelte, maak de kamer 75 minuten, haal de minste puzzels er uit, fix de afwerking, krik de prijs wat omhoog, en je hebt echt een heel toffe kamer. Nu voelt het alsof ik twee keer voor half werk heb betaald terwijl er wel degelijk veel potentie in zit.

De Pepermuntjeskamer

Curiosity killed the cat. Na alle controversiële dingen die we hadden gehoord over Painkiller konden we het niet meer aan en zijn we toch komen spelen. Het feit dat meningen van spelers zo konden verschillen en dat er dingen in deze kamer echt te ver zouden gaan maakten ons te nieuwsgierig.
We zakken af naar Almere waar we op het industrieterrein de auto parkeren en het pand betreden. Een totaal-niet-mentaal-instabiele man genaamd Jules Early wil graag ons gezelschap en wie zijn wij om hem dat te ontzeggen?

Het begin is leuk en zet gelijk een spannend sfeertje neer. Echter vraag ik me af hoe dit precies werkt in het verhaal en waarom we hier zijn. Nu zou ik je graag vertellen dat de kamer draait om een Franse seriemoordenaar die mensen met stokbrood doodslaat, maar dat geluk hebben we niet. We zijn in feite in een soort extreem experiment van onze vriend Jules beland. Voor wie bekend is met het Milgram experiment, de kamer is daar zwaar op gebaseerd. Het plot geeft vanaf het begin al te snel te veel informatie door middel van lange video's waardoor het lastig wordt om alles bij te houden. Er is een poging gedaan om dit in de puzzels duidelijk te maken, maar dat komt helaas niet over. De harde kern van het verhaal is helemaal niet zo complex, maar wordt verhuld door alle fluff er omheen.
Painkiller wordt bestempeld als enge kamer, maar dit valt mee. Naast dat het donker is en er soms onverwachts een scare is gebeurt er weinig. De "angst" komt meestal van pogingen om de groep te shockeren. Deze pogingen voelen vaak random of onnodig aan en soms zelfs overbodig expliciet.
Het decor is uiterst basic en lijkt samengesteld te zijn tijdens een enkeltje Ikea. Een decorstuk steekt behoorlijk uit en lijkt geen duidelijke reden te hebben om er te zijn. De effecten zijn echter wel leuk bedacht en voelen kloppend.

Het verloop van de kamer kent gelijke kuren. Het begin en de eerste puzzel zijn leuk (doch complex), maar daarna verliest de kamer vaart. Puzzels komen regulier neer op simpele opdrachten waarbij we trial and error moeten toepassen. De logica ontbreekt vaker en voorkennis is soms zelfs vereist. We missen een goede flow en de kamer verloopt gek met enkele keuzes die de spanning zouden moeten verhogen, maar gewoon raar over komen.
Dan komen we op het wereldschokkende controversiële gedeelte. Ik zal het helaas cryptisch moeten houden hier, maar het valt me eerlijk gezegd erg mee hoe heftig het is. Van wat ik hoor is het ook aangepast van hoe het eerst was. Het nadeel is dat daardoor ook het idee er achter verzwakt. Het is een rare keuze om dit in een escape room te zetten omdat de structuur zich er niet voor leent. Als de groep er onder lijdt dan klopt het idee, maar de groep zal het waarschijnlijk niet leuk hebben. Als de groep niet lijdt dan hebben ze het leuker, maar dan klopt het idee niet omdat het eigenlijk niks van de groep vereist. Een interessant concept in theorie, maar niet in praktijk.

Ik respecteer de poging om iets anders te doen, maar helaas werkt het hier niet. Het verhaal is te onduidelijk, de flow ontbreekt, de sfeer is gebrekkig, en meerdere elementen stoten mij tegen de borst. Ik voeg me bij de kritische reviewers en zou de kamer persoonlijk niet aanraden.

RALF WE LOVE YOU!!!

Een dagje in Nijmegen, daar kan wel een escape room bij toch? We wilden sowieso al graag naar ROX toe, dus de keuze was snel gemaakt! Na een moeizame boeking door een zeer langzaam boekingssysteem staat onze afspraak.
ROX bevindt zich op het industrieterrein van Nijmegen in De Vasim, een voormalig fabriekspand. Je kan gratis parkeren voor de deur op de ruime parkeerplaats. De eerste indruk binnen is helaas niet zo best. Laptops liggen nog op de tafels, personeel loopt gehaast heen en weer, de ontvangst zit vol rook vanwege een storing bij een kamer, allerlei deuren staan open staan waar we niet door heen zouden mogen kijken, en de voordeur moeten open blijven vanwege de rook waardoor het binnen koud is en we onze jas aan moeten houden. Dit is al helemaal jammer omdat ROX een groot oppervlak en sfeervol café adverteert, maar dit best tegen valt. Het is door de chaos een zooitje en afgezien daarvan mist er sfeer qua afwerking en netheid. Het nodigde in ieder geval op het moment niet uit om voor of na de room te borrelen.

Als de rust eindelijk is wedergekeerd kunnen we dan toch beginnen aan The Show! De intro wordt gegeven via een klein schermpje in een kale, lelijke ruimte die sfeer en afwerking mist. Ik snap niet helemaal hoe dit over het hoofd is gezien. Onze missie is om mee te spelen aan het befaamde TV-programma The Show en het te winnen van de maniakale A.I. die het spel altijd wint. Het plot is zeker origineel en ik kan de enorme cheesiness waarderen. Dan komen we onverwachts door middel van een high energy introductie enthousiast zingend en dansend de kamer in. De sfeer zit er hierdoor goed in en we hebben zin om te beginnen!

De foute 90's aesthetic staat The Show toe om lekker kleurrijk en over the top te zijn, al zijn decor en afwerking wisselvallig. Enkele stukken zijn goed uitgedacht en mooi af, terwijl je hier en daar enorme stukken zonder decor kan zien. Soms is er decor dat schijnbaar zo hoog is als de ladder en daarboven zie je niks meer. Het is me te wisselvallig om nou compleet in de setting van een gameshow op te gaan.
Het geluid en licht begeleiden ons op een passende manier door het spel. Er ligt veel ruis in de kamer, maar dit wordt goed gefilterd zodat we nooit twijfelen aan waar we nou mee bezig zijn of wat we moeten doen.
Ten slotte ook alle props voor de acteur van de A.I.! Deze man is zo glad en onpasselijk dat het perfect werkt. Hij speelt zijn rol met overduidelijk veel plezier en vormt een grote bron van het plezier bij de kamer. Ik had graag zelfs nog wat meer interactie met hem gezien in het spel. Nu praat hij vooral tegen je aan en is er geen heen en weer. Meer commentaar op wat je doet en dan ook nog iets persoonlijker had zeker gekund.

Het verloop van The Show is voor mij een van de beste delen van de kamer. Wij spelen met zijn vijfen en meer dan dat zou ik ook niet doen. Na een wat mindere eerste opdracht zitten we heerlijk in de flow. De gameshow-structuur is op een creatieve manier gebruikt en de opdrachten zijn lekker afwisselend en gewoon leuk. Veel samenwerking, veel chaos, veel energie, veel fysiek doen. Alles spreekt voor zich en je bent vaak niet eens aan het puzzelen. Dat ligt ons in ieder geval heel goed, al kan ik me voorstellen dat er spelers zijn die dat minder waarderen. Aan de ene kant speel je The Show mee en andere kant probeer je stiekem alles te dwarsbomen. Die tweedeling zorgt voor een speelse, maar spannende vibe in de kamer. De finale vormt een mooie afsluiter waarbij alles samen komt. Alle energie komt er lekker uit met wat goede muziek er over en we winnen The Show met een flink adrenalineshot!

Ondanks de fikse verbeterpunten heb ik mij ontzettend goed vermaakt bij The Show. Zorg er vooral voor dat het ontvangst, decor, afwerking, en die "experience" op niveau zijn en je hebt hier echt een topper staan. Voor nu is hij nog wat prijzig, maar ondanks super leuk. Iedereen heeft lol gehad en het teamlid dat nooit eerder gespeeld had wilde gelijk nog een keer. Dan doe je toch iets goed! Wij komen nog terug!

"Hey, dat is een amogus."

Het kostte flink wat tijd en moeite, maar eindelijk spelen we Sherlocked! Dit bedrijf staat bekend als een grote naam van Nederland en dat schept natuurlijk flinke verwachtingen. We beginnen bij The Architect. Op locatie horen we dat dit een van de eerste kamers van Nederland was. Eerst De Laboratoriumkamer van Mama Bazooka, daarna The Dentist van DarkPark, en toen deze. Zelf had ik geen idee dat deze kamer zo oud was. Die andere twee kamers worden nog steeds (terecht) aangehaald als de fundering van de Nederlandse escape scene. Waarom deze dan niet? We zouden het zien!
De locatie is prachtig, maar Amsterdam niet. Je kan de beurs het best met het OV bereiken. We tolereren de chaos op straat en komen dan de prachtige beurs binnen. Alles straalt een weelde uit die je niet snel in escape rooms terug vindt. Alles voelt gelijk groot, belangrijk, en duur. Er is trouwens geen ontvangstruimte, dus je zal bij allebei de escape rooms direct beginnen. De intro is klassiek en zakelijk, maar er zit toch iets tof mysterieus in. Dit is tevens een van de weinige kamers waar ik absoluut geen instructies van tevoren heb gekregen over noodknoppen of wat wel of niet gedaan mag worden. Heerlijk!

The Architect moet het echt hebben van deze toplocatie. Alles voelt authentiek omdat dat het ook echt is! De kamer is ruim opgezet en mooi onderhouden. Dit doet wonderen voor de immersie, maar daarom is het ook jammer dat er verder niet veel aan de sfeer gedaan wordt. Op één schrikbarend overtuigend effect na is de kamer statisch. Het geluid is of nonexistent of zo zacht dat het nauwelijks verstaanbaar is. Met licht of effecten wordt helaas verder nauwelijks gespeeld. De afwerking is of superstrak of compleet afwezig. Op de ene plek is iets super mooi verwerkt terwijl je ergens anders alle kabels los ziet hangen. Hier zullen waarschijnlijk wel allerlei beperkingen op zitten vanwege de authentieke locatie, maar het is toch jammer.

We hebben ons in deze mooie ruimte goed vermaakt, maar er is eerlijk gezegd maar weinig van het uur blijven hangen. Puzzels flowen prima, maar niks steekt nou echt uit in het geheel. Er is geen puzzel die nou echt opvalt. Misschien valt dat te verwachten na alle jaren dat deze kamer inmiddels dienst doet. Er zijn toffe ideeën in het verloop verwerkt en één twist in het bijzonder ben ik fan van. Het verbaast mij eerlijk gezegd dat deze twist niet vaker gebruikt wordt door escape rooms terwijl het wel in een van de eerste kamers van Nederland zit.
We spelen voor ons gevoel rustig door en staan na zo'n 40 minuten weer buiten. De kamer stopt voor mij wat te abrupt zonder fatsoenlijke endgame. Dat we ineens zeggen "Oh dat was het al?" Na onze overwinning worden we door onze host formeel ontvangen en met tastbaar aandenken op zak naar buiten begeleid.

Ik heb me bij The Architect prima vermaakt op een authentieke locatie, maar hou echt in gedachten dat dit een old school kamer is. De sfeer is statisch en het spelverloop (op één moment na) niet erg opmerkelijk. Ik snap daarom ook waarom The Architect niet evenzeer wordt erkent als classic van de Nederlandse scene zoals sommige andere kamers. De locatie is echter prachtig authentiek en de kamer heeft wat leuke ideetjes waar het het van moet hebben. Kom met de juiste instelling en je zal je goed vermaken.

Response by Sherlocked

2023 February 28

Dank voor deze uitgebreide feedback! Daar kunnen we wat mee :) Sommige dingen staat op de korte termijn lijst (muziek, afwerking) en we hebben ideeën voor effecten en spanningopbouw die we na de lancering van The Alchemist (en een zeer nodige vakantie ;) gaan oppakken. Nogmaals dank!

Deze review gebruikt heel vaak het woord 'immersive'

Ik ben allergisch voor het woord 'experience'. Het wordt vaak onterecht gebruikt door escape rooms als buzzword, maar The Vault is een perfect voorbeeld van een echte experience! Je hebt hier geen regulier ontvangst. De ervaring begint ruim van tevoren al en zet de toon op een supervette manier. Als het tijd is staan we op de afgesproken positie in de parkeergarage, klaar om te beginnen aan onze inbraak. We weten dat er in de beurs van Berlage een object bewaakt wordt dat wij koste wat het kost willen bereiken. We weten dat dit een onmogelijke inbraak zal zijn en toch doen we het. We krijgen onze briefing op een filmische wijze en worden (enigszins voorbereid) op weg gestuurd. Wat staat ons te wachten? 90 minuten later staan we met het antwoord weer verbluft buiten.

The Vault is het hoogtepunt van immersion. Door middel van een uitgebreide ervaring banen wij ons een weg naar de zwaarbewaakte kluis. De prachtige locatie laat alles echt aanvoelen, want alles wat je ziet is authentiek. Echte kluizen, echte beursruimtes, echte authentieke spullen, alles klopt. De afwerking ontbreekt hier en daar, maar heel storend is het gelukkig niet. Het decor is zo mooi dat dat al veel goed maakt. Daarbij maken licht en geluid subtiel deel uit van het spel om het naar een hoger niveau te tillen. Je hebt hier geen bombastische soundtrack, maar het geluid dat er wel is past perfect.
De kamer is door de realistische setting al enorm immersive, maar het wordt helemaal next level door de constante variatie aan interactie. Je zal je door verschillende momenten heen moeten bluffen, liegen, bedriegen, verstoppen, en verbergen. Het is niet een gevalletje van een bewaker die een keertje of twee langs komt en je dan onschuldig moet lijken ofzo. Nee, dit zijn meerdere stukken die ieder op een unieke manier interactie van je zullen vereisen als team. Als je van interactie houdt bij escape rooms, dan is dit JOUW kamer! Iedereen in ons team is daar absoluut gek op en dat maakt de ervaring zo veel beter. Sta er boven alles voor open om mee te spelen.

Het verloop bouwt op naar een filmische finale die belangrijk voelt. Op een gegeven moment ga ik geloven dat wat wat wij doen echt uit maakt. Mede door de constante variatie aan interactie en de authentieke locatie voelt het allemaal zo serieus en belangrijk.
Je hebt puzzels in de kamer, maar vaak zijn het meer opdrachten die passen in de setting. Wees bereid om het traditionele puzzelen soms los te laten en enkel te doen wat er door de kamer van je gevraagd wordt. Het is daarom ook een uitstekend voorbeeld van hoe je een lineair spelverloop perfect kan laten werken. Ik kan mij desondanks voorstellen dat dit een moeilijke kamer is. Er komt veel terug op communicatie en orde bewaren. Raak je dit kwijt, dan kan het pittig worden.
De kamer is trouwens overduidelijk gemaakt voor 4 mensen. Als je komt spelen zou ik aanraden om niet met meer en niet met minder te gaan. Het is niet heel erg als je dat niet doet, maar het boost de ervaring zeker.

Het hintsysteem is ook een grote reden dat de ervaring voor ons zo bijzonder was. Je krijgt een walkie talkie mee waarmee je in contact staat met je handlanger buiten die meer info over de inbraak heeft. Waar dit echt een domper kon zijn is dit juist een toevoeging! Door de constante communicatie heen en weer bouw je een vertrouwensband op met je handlanger. We gaan echt geven om onze missie en om een goede afronding. Onze host (Sam) had al jaren ervaring en dat viel te merken. Hij wist precies hoe hij ons in moest schatten en hoe hij ons moest begeleiden. Alle props voor hem! Na een adrenaline rush van een einde is het ons gelukt! We hebben The Vault overwonnen!

Tja, positieve reviews schrijven is moeilijk. Het voelt al snel alsof je met een lang verhaal alleen maar zit te fanboyen en eerlijk gezegd doe ik dat hier ook. Wat was dit tof! Als je een immersive ervaring wil spelen met veel gevarieerde interactie in een prachtlocatie, dan moet je The Vault spelen! Ik denk dat wij met onze host ook echt geluk gehad hebben, maar ongeacht was dit zo vet. Ga op in het spel en waan jezelf echt in dit verhaal, dan heb je de beste ervaring. Dit is een van die ervaringen waar ik weken later nog steeds over na denk. Zelden heb ik heb mij zo vermaakt bij een kamer als bij The Vault. Een must-play!

De kwintessens van een escape room!

Escape Room Katwijk had het maar moeilijk. Hoe volg je het daverende succes van Bella Ciao op? De tweede kamer moest minstens even goed zijn. Gelukkig is Here I Am niet enkel gelijk aan Bella Ciao, maar zelfs nog beter! Door een korte introductie komen we gelijk in de sfeer. We vervullen onze meldplicht, maar zullen hier niet lang meer blijven.

Here I Am is 70 minuten lang en gebaseerd op de Spaanse serie Vis à Vis. Ik ben zelf totaal onbekend met de serie, maar ik kan me voorstellen dat de kamer een feest van herkenning is voor de fans. Het decor moet natuurlijk een kille gevangenis voorstellen, maar het is toch op de een of andere manier gelukt om dat niet saai of sfeerloos te maken. Er zit duidelijk veel tijd en moeite in om het er zo strak uit te laten zien. Vooral de afwerking is van ongekend niveau! Het is zo idioot strak en netjes dat het bijna grappig wordt. Je kan nergens de grenzen van het spel zien en dit staat je toe om compleet op te gaan in de setting. Geluid, licht, rook, en de nodige effecten boosten de ervaring des te meer. De constante kleine touches en details maken het geheel af.

De kamer begint kalm, maar bouwt langzaam op naar een rush wanneer we besluiten om te onstnappen. Door mooie experience-momentjes blijft de spanning vol gehouden en voelt de ontsnapping alleen maar urgenter. We moeten nu weg!
Puzzels variëren mooi tussen doe, denk, en fysieke opdrachten. Communicatie en overzicht blijken essentieel en laat ik daar nou net enorm fan van zijn! We vliegen de ene na de andere setting door voor we aan de climax toe komen. We rennen voor ons leven met de grootste grijns die je je kan voorstellen!
De eigenaar, Johan, is een geweldig gastheer en praat met veel bescheidenheid over zijn werk. Eerlijk gezegd mag hij echt wel wat trotser spreken over zijn werk met hoe tof dit is! We hebben nog lang nagepraat en zijn veel te laat naar huis gegaan.

Here I Am is voor mij de essentie van een top escape room. Een kamer voor puzzelaars, experiencemensen, ervaren spelers, en onervaren spelers. Dit zonder dat het voelt alsof de kamer maar gewoon gemaakt is voor een zo breed mogelijk publiek. Iedereen gaat hier wel wat vinden dat tof is en dat komt omdat het gewoon een idioot goede escape room is. Idioot goede afwerking, tof verloop, geweldig decor, en veel toffe momentjes maken dit een terechte topper van Nederland!

"WAAR IS DIE LAATSTE KABEL?!"

Het werd weer eens tijd voor een enge kamer. Er zijn er helaas niet veel in Nederland en de meeste hebben we al gehad. Sauna of Sin hadden we nog niet gespeeld en beloofde beide eng te zijn en een acteur te hebben. Niet alleen dat, maar ook nog eens een speeltijd van 75 minuten. Dat klinkt al aardig, dus we zakken af naar Amstelveen.
De escape room bevindt zich in het restaurant met dezelfde naam. Je moet gewoon door de voordeur naar binnen en personeel aanspreken dat je voor de rooms komt. Het wordt al snel duidelijk dat de rooms er bij gedaan zijn. We krijgen van het personeel niet bepaald een enthousiaste indruk.
Als het tijd is worden we opgehaald door onze host om achterin het restaurant de regels en het plot van de kamer te krijgen via een video. Je gaat een verlaten sauna in omdat daar een paar mensen vermoedelijk worden vastgehouden door een ontvoerder. Wie wij zijn of voorstellen is niet erg duidelijk. Het personeel weet het eerlijk gezegd ook niet. Belangrijk is wel dat je nooit gezien mag worden door de ontvoerder anders ben je uit het spel. Onze opdracht is in ieder geval duidelijk!
Gelijk één groot verbeterpunt: er zijn geen kluisjes. We krijgen een bak zonder deksel waar al onze spullen in kunnen die in deze ruimte blijven liggen. Iedereen kan deze ruimte in maar "hier komt meestal niemand". Het is geen geruststellende gedachte.

De kamer is best sfeervol. We beginnen met een leuke introductiepuzzel en daarna heerst er een ongemakkelijke en grimmige sfeer. Het idee dat we niet alleen zijn werkt al angstaanjagend. Het geluid is grimmig en de kamer is heel donker. Eigenlijk té donker. Je ziet regulier geen hand voor ogen en moet veel op de tast doen.
Je vraagt je misschien af waarom het thema sauna is. Eerlijk gezegd is dat omdat het restaurant nog een saunaruimte had waar ze maar een room van hebben gemaakt. Naast één stukje merk je er eerlijk gezegd niks van. Er is qua decor of afwerking maar weinig gedaan en het is vooral wat er al stond. Eerlijk gezegd denk ik dat het zo donker is om dat te verhullen. Dit kan werken, maar voelt nu nogal lui.
De kamer is ook erg vies en ligt vol met afval. Denk aan lege blikjes, kratten, plastic tassen vol oud papier, en allerlei andere troep. Het is natuurlijk allemaal spul dat veel lawaai maakt als je het aanraakt, wat je met een moordenaar er bij liever niet hebt. Wederom, een vuil aesthetic kan werken, maar dit voelt al helemaal lui. Het is letterlijk een extreem donkere, vieze kamer vol met afval. Het voelt goedkoop en onhygienisch.

Het verloop kent niet veel verrassingen. Puzzels bestaan 90% van de tijd uit zoeken wat nogal wat tijd kost, vooral als je je bedenkt dat de hele kamer ontzettend donker is en vol met allemaal zooi ligt. Zoekplekken voelen niet logisch en missen feedback. De overige 10% van de puzzels houdt in dat je wat je gevonden hebt op de juiste plaats neer moet leggen en dan is de puzzel meestal al af. Daarna mag je nog meer dingen gaan zoeken in het donker tussen de zooi. We hebben verder een porto mee voor hints, maar die zijn compleet buiten character. Daarnaast krijgen we soms hints voor dingen die we al gedaan hebben.
We verwachten vanwege alle zooi die zo veel lawaai maakt dat er interactie zal zijn met de acteur. Ook omdat we 'af' kunnen gaan verwachten we tegenspel. We bedenken al snel allerlei tactieken en verstopplekken, en nemen spullen mee die we kunnen gooien om geluid te maken, maar dit is allemaal niet nodig. Het acteerelement valt extreem tegen en de enkele keer dat we de acteur zien komt het nogal klunzig over.
Na de kamer is napraten niet echt een ding. Het is kort de vraag of we het leuk vonden en door met de orde van de dag. Ondanks dat we in het restaurant nog een tijdje blijven zitten om zelf na te praten moeten we het personeel echt gaan opzoeken om om een drankje te vragen.

Er zit veel potentie in de kamer en we hebben ons een uurtje stom vermaakt. Desondanks heeft de kamer flink wat verbeterpunten. De sfeer is goed, het is lekker eng, en het saunathema is grappig bedacht en uniek, maar komt in de kamer totaal niet terug. Er mist interactie met de acteur en daarnaast bestaat het spel vooral uit vergezocht zoekwerk in een te donkere kamer vol met allerlei onnodig afval. Gezien al die punten vraag ik me af hoe deze kamer 139 euro kost. Voor wat je krijgt is die prijs echt te hoog.
Wil je een enge kamer doen en ben je in de buurt? Dan is het misschien de moeite waard, maar kom met lagere verwachtingen.

Pyrite Creek

Lasergamen betekent voor mij niet heel veel, maar als je dat met escapen combineert... Hoe hou je dat leuk en hoe laat je dat werken? Met een grote groep van negen ervaren escapers zakken wij af naar Aalsmeer om het te ondergaan. We worden in twee teams verdeeld (al was drie misschien handiger geweest) en tegen elkaar gezet. Je gaat dus niet traditioneel escapen!
Het verlaten stadje Gold Creek ligt vol met goud. Aan beide teams de taak om zo veel mogelijk te verzamelen. Dit kan door zoeken, puzzels oplossen, of opdrachten uit te voeren. Elk team begint in hun eigen huis (in feite een soort escape room). Na de eerste puzzel op te lossen kunnen er teamleden uit om goud te verzamelen. Echter mag dat alleen maar als je een vest en een wapen bij je hebt. Per team zijn dit er max twee. Je mag gelukkig wel wisselen. Er zitten allerlei regels verbonden aan waar je wel of niet mag schieten, wat de gevolgen zijn als je afgeschoten wordt, enzovoort. Na een enigszins klunzige intro via een PowerPoint en flink wat vragen over de enorme hoeveelheid regels kunnen we beginnen.

Het decor ziet er nog best goed uit! Je ziet niet vreselijk vaak een western thema in escape rooms en dit is een leuke manier om het te doen. Het speloppervlak van het stadje is aardig groot, doch overzichtelijk, en je zal snel van het ene gebouw naar het andere rennen. Qua geluid zijn er wat leuke keuzes gemaakt. In de Saloon speelt bijvoorbeeld pianomuziek en buiten onweert het soms.
Soms mist de afwerking helaas wel. Er zijn nogal wat dingen versleten en soms zie je kabels zo hangen. Er is een puzzel zo versleten dat hij eigenlijk niet goed op te lossen is en naar mijn gevoel ook niet helemaal veilig.

De grote vraag die je je waarschijnlijk stelt is hoe het spel nou werkt. Er kunnen dus maar twee teamleden tegelijk naar buiten om goud te verzamelen en tegenstanders genadeloos af te knallen. Ik heb mij vooral hier mee bezig gehouden, dus ik kan niet veel spreken over het teamhuisje. Dit is in feite een escape room waarbij je met het oplossen van puzzels goud kan winnen of clues, maar daar heb ik weinig van mee gekregen. Het spel duurt eigenlijk net iets te lang. Op een gegeven moment zijn alle puzzels in het huisje klaar, dus valt er voor dat deel van het team niks meer te doen. Die mogen dan wel het huisje uit, maar niks doen. Daardoor verandert het spel snel in een absolute chaos. Wie mag nog wat doen? Hier lijkt niet helemaal over nagedacht te zijn.
Dat gezegd hebbende, ik heb echt ontzettend veel lol gehad met rondrennen, schieten, en goud zoeken! De puzzels zijn vaak erg makkelijk, maar lenen zich niet heel goed voor de chaotische setting. Je gaat niet even ergens zitten puzzelen terwijl je elk moment afgeschoten kan worden. Het is vaak niet duidelijk wat je nou moet of kan doen en je bent regulier je teamlid kwijt als je niet uitkijkt. Communicatie en rust is hier key. Zodra we dit te pakken hebben wordt Gold Creek geweldig!

Helaas zijn er drie grote problemen met Gold Creek.
Het eerste is dat er een behoorlijk grijs gebied qua regels is en er geen passende straffen zijn als iemand de regels overtreed. Ja er zijn een boel dingen die niet mogen, maar iemand daar op controleren is vrijwel onmogelijk. Dingen die wij bedacht hadden als slimme strategieën blijken geheel buiten de regels te liggen of worden geteld als vals spel. Er zijn ook geen passende gevolgen voor zulk gedrag als het gezien wordt.
Het tweede probleem is de constante technische storing. Bij mij alleen al doen drie puzzels het niet en moet er personeel langs komen om het op te lossen. Intussen gaat het spel wel door. Later valt mijn vest uit en doet mijn wapen het niet meer. Alle vesten moeten gereset worden, maar de speltijd loopt wel door. Als een puzzel het niet doet, prima, maar het gebeurt hier zo regulier dat het stoort. Daar mag echt even goed naar gekeken worden.
Het derde probleem is het personeel. Er loopt de hele tijd een personeelslid compleet buiten character in het spel rond. Dit klinkt niet als een issue, maar dit is duidelijk gewoon een lokale scholier die het niet boeit om hier te zijn. Ze heeft zelf vaak geen idee wat er aan de hand is, geeft ongevraagd hints, slaat ongevraagd puzzels over, en zit zelf nog meer in de stress dan wij. Hoe vaak wij horen dat zij iets niet weet of dat de baas geappt moet worden met een vraag gaat snel storen. Zet hier iemand met passie en kennis neer en maak er een character in het verhaal van. Een sheriff die je in character kan helpen en niet constant uit het spel haalt. Dit verbetert de ervaring direct!

Gold Creek is een tof concept wat aardig wat tweaks kan gebruiken aan zijn uitvoering. Wij hadden waarschijnlijk een veel leukere tijd gehad met beter personeel, maar dat terzijde mogen de regels minder vaag en mag er behoorlijk wat onderhoud worden gedaan aan de techniek.
Ik zou Gold Creek desondanks zeker aanraden! Vooral met een grote groep fanatieke mensen is dit echt kicken. We kwamen allemaal bezweet en lachend er uit. We hebben enorm veel lol gehad en daar gaat het nou eenmaal om! Yeehaw!

Poseidon moet op dieet

Je hoort wel vaker van eigenaren "doe niks met water in je escape room!" De eigenaren van Escapepool hebben besloten om deze waarschuwing in de wind te slaan en hun kamer zelfs geheel te bouwen rond water! Sommige puzzels moeten in en onder water opgelost worden. Een cool concept, dus we waren heel benieuwd hoe dit uitgevoerd zou worden.
Op locatie krijgen we een korte intro voor het thema: Atlantis. Het wordt hier al duidelijk dat dit een extreem hoog gegrepen thema is waar eerlijk gezegd het budget gewoon niet afdoende voor is. Het filmpje is best grappig, al hoort dat volgens mij niet zo. We mogen ons verplaatsen naar de kamer en ons omkleden. De tijd tikt trouwens al, dus dat kan je maar beter snel doen.

In de eerste paar minuten valt al op dat dit niet de Atlantis wordt waar je op hoopt. Het decor is minimaal en sfeerloos. Als je eenmaal onderwater bent is Atlantis enkel een spandoek op de muur en wat rotsen op de bodem. Effecten, muziek, en afwerking kun je wel vergeten. Er zwemmen echte vissen in het water, wat een leuke toevoeging is. De kamer voelt hierdoor wat meer levend aan.
Belangrijk om te weten als je wil spelen: het water bevindt zich onder de kamer. Als je het water in wil zul je dus onder de vloer moeten gaan. Er zit dan wel ruimte tussen het water en de vloer, maar het is best claustrofobisch. Soms is het aardig donker en in deze tijd van het jaar voelde het water erg koud aan. Het was door deze redenen voor mij simpelweg niet fijn om het water in te gaan en ik ben na een tijd maar op het vasteland gebleven.

Helaas bezwijkt het verloop al snel zonder de watergimmick. Er wordt duidelijk dat boven water vooral bestaat uit simpele (soms enigszins onlogische) puzzels en onder water vooral bestaat uit zoeken. Er is weinig communicatie tussen de twee. Er had meer gedaan kunnen worden met bijvoorbeeld communicatie en perspectief. Dit voelt als een gemiste kans. De puzzels ondersteunen niet het verhaal naast dat het een associatie heeft met water. Ik vind het jammer, aangezien een kamer ook tof moet kunnen zijn zonder zijn gimmick.

Na het spel valt er helaas ook niet te spreken over de service. De eigenaar loopt langs ons om alles weer klaar te zetten en stuurt ons naar de ontvangst. Daar worden we begroet door de klassiekr: de reviewtablet! Waarom kunnen we het niet gewoon even leuk hebben over het spel dat we net gespeeld hebben? De kamer is daarbij flink duur voor wat je uiteindelijk krijgt.
Er zijn na het spel trouwens geen douches, dus neem reservekleding mee en flink wat deo.

Om het samen te vatten, ik was helaas niet zo weg van Escapepool. Het concept is cool, de uitwerking minder. Ik kan mij voorstellen dat dit een superleuke kamer kan zijn als het bijvoorbeeld zomer is en je lekker kan afkoelen, maar voor mij werkte het nu niet. De manier waarop het water gebruikt wordt vond ik niet fijn om mee te spelen en er zijn flink wat gemiste kansen op spelverloop en sfeer. De service kan ook opgekrikt worden. De visjes waren juist wel heel gezellig, die zie ik graag nog een keer terug.

I can't even!

Catch Me is een befaamde kamer. Jarenlang was het de nummer 1 en daarna de nummer 2 op Escapetalk. Dat schept verwachtingen. Als je zo goed beoordeeld wordt dan heb je behoorlijk wat waar te maken. De eerste indrukken op locatie zijn echter niet zo best. We worden midden in de winter gevraagd om nog een paar minuten buiten te wachten omdat ze boven nog bezig zijn. Het pand is niet heel feestelijk onderhouden en wekt een armoedige indruk. Toiletten zijn niet schoon, lampen staan op het punt van uitvallen, en het oogt allemaal vies. Eenmaal boven krijgen we vrijwel direct onze briefing en weer de zoveelste uitleg over de escape basics. Catch Me is het "vervolg" op de andere kamer, Suspicious Farmhouse. Het is niet nodig om die kamer gespeeld te hebben en dat zou ik ook zeker niet doen. We mogen als onderzoeksteam (met vest en al) op zoek gaan naar de crimineel die we in die kamer hebben achterhaald. De kamer heeft naast het opsporen van een crimineel trouwens niks te maken met de film uit 2002.

We beginnen gelijk in een leuke setting die qua decor passend oogt. Het geluid past, al mis ik leven in de kamer. Ik vind het ook vrij donker. We hebben dan wel zaklampen, maar dat vind ik geen goede oplossing. Er hangen lelijke schermen in de kamer waarop je de tijd weg ziet tikken, maar ook je hints krijgt. Het geluid dat de hints aangeeft past niet en je ziet de host letterlijk typen. Het haalt je er zo uit. Daarnaast zit er een van de meest doorzichtige "mindfucks" ooit in deze kamer.
De kamer wisselt vaker van setting en de overgangen tussen deze stukken zijn mooi doordacht. In de tweede helft van de kamer wordt een gimmick geïntroduceerd die ontzettend goed is bedacht en uitgevoerd. De setting is mooi uitgekozen en cinematisch gedaan. Ik vermoed dat hier een groot deel van de lovende woorden van komen omdat tot op dit punt de kamer eerlijk gezegd niet zo opmerkelijk is. De gimmick is supertof en eigenlijk de grote reden om de kamer te spelen.

Het verloop kan in twee delen worden verdeeld. Je hebt de eerste helft waar de flow goed is, maar de ervaring minder. Dan heb je de tweede helft waar de ervaring beter is, maar de flow minder. Er zitten flink wat puzzels in het spel en je mag hier zeker doorpuzzelen als je er op tijd uit wil komen. Ik vind het apart voor een kamer die meer op de experience zit om dat te doen. Wij merken richting het einde dat wij het eigenlijk veel te rustig aan doen. De puzzels in het spel zijn lastig, al is dat soms omdat ze niet geheel duidelijk zijn. De feedback over wat er precies moet gebeuren en waar je moet kijken mist vaker. Soms is de puzzel een logische handeling in het verhaal en soms is het gewoon een escaperoompuzzel. Die inconsistentie stoort wel vaker. Het is trouwens vooral in het tweede deel vereist om veel te zoeken. Het probleem is dat je hier super veel plekken hebt waar je kan zoeken en regulier niets vindt, wat ontmoedigend werkt.
De gimmick van de tweede helft wordt in de puzzels mooi door gezet en vooral de eindpuzzel is tof gedaan. Het einde is een goede climax van het verhaal, ondanks een cliffhanger.

Tja, ik kwam met behoorlijk gemengde gevoelens uit deze kamer. Hij is zeker tof, maar om er nou twee uur voor te rijden? De gimmick van de kamer is vet en de grote reden om het te spelen, maar ik mis hier het mooie totaalbeeld dat beloofd wordt. De eerste helft mist voor mij experience, maar heeft flow. Intussen heeft de tweede helft wel experience, maar geen goede flow. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom deze kamer zo idioot hoog scoort en zo vaak als Nederlandse klassieker wordt benoemd. In mijn ogen zijn er betere kamers die veel minder lof krijgen. Wederom, Catch Me is echt wel een vette kamer, maar stel je verwachtingen behoorlijk bij.

Reviews als luchtpomp

Als wij 's avonds Rijen binnen rijden (haha) valt Villa BreTil direct op. De eerste indruk is al gelijk goed. Een sfeervol uitgelicht huis doemt voor ons op. Eenmaal binnen blijkt de ontvangstruimte ruim en gezellig. De sfeer en aankleding klopt gelijk. Alle kamers bij Villa BreTil gaan over de familie die zogezegd in het huis woont. We komen door deze ontvangst al in de sfeer van de tijd die het hoort uit te beelden.
Zahnarzt Schillinger gaat over de vader, de Duitse tandarts. We hebben een afspraak bij hem, al is het mij niet duidelijk waarom wij gezien de omstandigheden naar binnen gaan. De intro is desondanks tof in character gedaan en zet een grimmig sfeertje. We mogen beginnen!

De sfeer in de kamer voelt passend en goed doordacht. Er is stil gestaan bij licht, geluid, en het samenspel daarvan. Als je iets oplost in de kamer dan wordt dit versterkt door dit samenspel en dat doet wonderen voor de immersie. De sfeer blijft mooi in balans. Het is een spannende kamer, maar nooit heel eng.
Het decor en de props zien er over het algemeen ook goed uit. Mooie spullen die goed voelen en mooi gedesigned zijn. Wel zijn er stukken waar de afwerking dan ineens ontbreekt. Een giga lamp die zichtbaar is of schijnbaar ontbrekend decor.

Het verloop is een mixed bag. De kamer zou uitdagend moeten zijn en dat is hij ook zeker. Echter is dat meestal niet door de kwaliteit van de puzzels maar de puzzellijn. De puzzels zijn doorgaans duidelijk en prima op te lossen, maar er komt heel veel informatie op je af. Je krijgt wel vaker spullen waar je nog lang niks mee kan terwijl het wel lijkt alsof er meerdere puzzels zijn die je kan doen. Een groot deel van de kamer is bedenken waar wat nou bij hoort of waar je het antwoord hoort in te vullen.
We worden tevens veel gehint terwijl dit niet altijd nodig lijkt. Wij denken dat wij slecht gaan omdat we consistent hints krijgen, maar uiteindelijk staan we nog met een kwartier over buiten. Soms worden we door de hints zelfs van puzzels af getrokken om iets anders te doen. Later worden we er dan weer op gezet want die kon blijkbaar toch al opgelost worden. We raken regulier in de war over waar we nou zijn en wat we nog moeten doen. Het is jammer, want de puzzels zijn op zichzelf prima en leuk om te doen. De verbinding ontbreekt alleen net te vaak. De kamer mist tevens een goede climax.

De napraat is gezellig, maar ik wil hier toch wat kwijt over de service. We zijn de kamer nog geen minuut uit of we krijgen de vraag of we reviews schrijven. Daarna, met tablet in de aanslag, de vraag of we dat nu zouden willen doen. Het antwoord is nee. Of we het zeker weten. Ja. Vervolgens blijft het onderwerp van reviews maar langs komen bij het napraten en word er constant gehint dat we wel een review moeten schrijven want "ik wil weer publieksfavoriet worden". We zien dat een ander team ook een tablet onder de neus geduwd krijgt en, met alle nervositeit van dien, een review er uit knalt. Er heerst geen fijne sfeer.
Heel eerlijk, dit voelt gewoon niet goed. Ten eerste vind ik het niet netjes om zo jezelf in de ranglijsten te laten stijgen omdat het gewoon geen realistische verwachtingen schept. Deze kamer alleen al heeft honderden reviews en een hoog gemiddeld cijfer voor wat gewoon een prima puzzelkamer is. Kijk eens naar hoe veel mensen hier een review schrijven zonder account en je weet genoeg. Ten tweede wil ik na een kamer niet bezig zijn met het hele verhaal van reviews en rankings. Ik heb net leuk zitten spelen, kunnen we het daar even over hebben in plaats van cijfers?

Zahnarzt Schillinger is een sfeervolle puzzelkamer die gebaat zou zijn met een duidelijkere puzzelflow. Het is een prima kamer, maar ik werd van de napraat en hoe er met reviews om wordt gegaan echt niet blij. Ik snap dat je mensen wil vragen om een review, maar dit gaat veel te ver. Als ik iets als verbeterpunt zou geven is het dat wel.

Zoek en gij zult...vinden?

Als je Next Level zegt, dan zeg je Catch Me if You Can! Wij zakken af naar Eindhoven om die kamer te spelen en besluiten om Suspicious Farmhouse er bij te spelen. Dit is de eerste kamer van Next Level en gaat al een tijdje mee. Met dat in gedachten houden wij een open mind en stellen we ons in op een old school kamer. Oud betekent zeker niet dat het niet leuk kan zijn.
De eerste indrukken bij Next Level zijn niet zo best. We moeten in de winter beneden wachten omdat ze boven nog aan het afronden zijn. De ruimte waar we wachten oogt onverzorgd. Lampen staan op het punt van uitvallen en de toiletten zijn vies. Als we naar boven kunnen komen worden we direct het spel ingestuurt. Wij zijn van de CSI en het is aan ons om naar de boerderij van boer John te gaan om zijn vermissing te onderzoeken. Mogelijk zijn er clues die ons naar hem kunnen leiden. Ik maak maar geen grappen over het stikstofbeleid hier...

De kamer oogt aanvankelijk best cute en passend voor het boerenthema. Echter spenderen we vrijwel het gehele spel in deze relatief kleine ruimte en beginnen de gaten in de setting zich na een tijd te tonen. Het voelt iets te veel alsof ik hier bij oma op bezoek ben. Als na een tijd de setting verandert wordt de kamer ronduit lelijk. Het decor is kaal, koud, en nauwelijks nog decor te noemen. De belichting is statisch en helpt de boel totaal niet. Afwerking ontbreekt en kabels e.d. zijn zichtbaar. Het voelt alsof dit hele stuk compleet over het hoofd gezien is bij de bouw en van alles gewoon ontbreekt. Een puzzel in het spel was bij ons slecht onderhouden en viel niet logisch op te lossen.

Dit zou nog okee zijn als de kamer een lekkere flow heeft, maar dat is helaas het grootste probleem bij Suspicious Farmhouse. In mijn hoofd is deze kamer wat een persoon die niet escapet denkt dat escape rooms zijn. Bijna elke puzzel in deze kamer draait om zoeken. Dan bedoel ik niet even onder een tapijt of achter een deur kijken, nee, ik bedoel idioot ver in detail zoeken waar je logischerwijs nooit zou kijken. Je spendeert je tijd hier vooral met kleine dingetjes vinden op moeilijke plekken en dan vervolgens zoeken naar waar dat dingetje heen moet. Zoeken in een room is natuurlijk niks mis mee, maar hier is zo veel spul voor geen enkele reden zo obscuur verstopt dat ik me ten zeerste afvraag hoe je dit allemaal hoort te vinden zonder hints. Als je hier een kast la voor la ondersteboven keert en van elke hoek drie keer bekijkt en dan nog steeds niet ziet waar dat STOMME SLEUTELTJE nou in moet dan gaat er iets mis.
De puzzels die niet op zoeken terugkomen missen doorgaans logica en naarmate we verder komen in het spel zitten we voor ons gevoel steeds meer te kloten in plaats van lekker te puzzelen. Sommige puzzels zijn ook wel echt leuk, maar vallen buiten thema en komen soms gewoonweg random over. Het is niet helemaal duidelijk waarom wij in dit plot dit zouden doen. Er zitten twee puzzels bij waar we hardop van zeggen "Huh, waarom doen we dit en waarom hier?" Het is leuk, maar het voelt alsof het in een andere kamer hoort. Hints worden buiten thema gegeven via een schermpje waarbij je de host kan zien typen. Het is niet bepaald mooi te noemen. Ondanks dat we uiteindelijk de case opgelost hebben mist de kamer een fatsoenlijk einde en stopt het spel ineens.

Suspicious Farmhouse maakt voor mij te veel vreemde keuzes om een aanrader te zijn. Vooral gezien de prijs en de andere kamer op de locatie snap ik niet helemaal hoe de situatie zo kan zitten. Het goedkope decor/afwerking gecombineert met de gebrekkige flow en de extreme focus op onlogisch zoeken werkt niet voor mij. Als je die persoon bent die elke room ondersteboven keert en overal gaat zoeken ga je hier misschien je lol op kunnen, maar voor alle andere mensen zou ik zeggen dat je beter Catch Me kan spelen.

Hallo, Kobus hier...

Sinds 2019 stond 1627 al bij ons op de radar. Desondanks bleven we de kamer maar uitstellen vanwege de enorme afstand (al snel 2,5 uur). Echter hadden wij inmiddels niet veel meer te spelen in de regio en aangezien we toch een dag vrij hadden besloten we maar om de sprong te wagen.
De ontvangstruimte is warm en sfeervol, met mogelijkheid tot een drankje. Het personeel is zo gastvrij als maar kan. Ik krijg al snel een gevoel dat ik niet vaak krijg bij escape rooms, namelijk dat het ze echt boeit. Het zijn allemaal enthousiaste lieve mensen die er echt voor JOU staan. Dank je wel Pablo en Luuk! Voor we beginnen krijgen we een extreem basic uitleg over wat een escape room is. Het is een beetje lachwekkend, vooral omdat we al hadden gezegd dat we vaker spelen. Ik snap dat er vast vaak beginners zijn, maar dat valt denk ik wel aan te passen op de groepen. Op een onafgewerkte flatscreen krijgen wij een mooi-gemaakt-maar-eerlijk-gezegd-onnodig-filmpje te zien. We moeten via een geheime tunnel uit Groenlo ontsnappen en de prins waarschuwen voor hij vermoord wordt.

Het historische thema van de tachtigjarige oorlog spreekt me aan! Ik heb echter al heel vaak gezien hoe zulke historische thema's zonder tact worden opgepakt, dus ik was sceptisch. Bij 1627 blijkt enige vorm van scepsis echter ongegrond. Wat een prachtige kamer! Het thema is tot in de puntjes uitgewerkt en het decor hoort zonder enige twijfel bij de top van Nederland. Het voelt, ruikt, en klinkt allemaal authentiek. Alles wat gebeurt is logisch voor de setting en de immersie wordt nooit gebroken. Je ziet nergens camera's, airco's, microfoons, of verwarmingen.
Het oog voor detail is daarnaast zo verfrissend. De muziek is niet alleen van goede kwaliteit, maar klinkt ook nog eens lekker door een fatsoenlijk geluidssysteem. Eindelijk staat iemand eens stil bij sfeervol gebruik van licht. Deze twee elementen werken in prachtige manieren samen om een sfeervolle en diverse ervaring te maken. Soms subtiel, soms lekker dramatisch.

Ja, je kan een sfeervolle kamer hebben, maar is ie dan nog wel leuk om het te spelen? Ja! 1627 zit bomvol uitdagende, unieke, en leuke puzzels. Hier zitten een paar idioot goed bedachte puzzels tussen die er ook nog eens prachtig uit zien. Er wordt goed gebruik gemaakt van de ruimte en hoe deze ingedeeld is. Veel fysieke handelingen en lekker bezig zijn. Alles wat je doet voelt logisch en passend in de tijd van 1627. Als iets verborgen is of met een puzzel moet worden opgelost dan is er een goede reden waarom dat zo gedaan is. Vooral in de eerste ruimte zit iets geniaals waar ik helemaal weg van ben. Het hintsysteem is ook tof! Ik kan er niet veel over kwijt, maar het oor voor detail hoor je ook hier weer terug.
Het enige wat ik jammer vind is het abrupte einde. De kamer eindigt ineens zonder fatsoenlijke opdracht. Op een onafgewerkte flatscreen TV moet je binnen wachten tot je host er is. Had hier nog één korte handeling in gezet, dan was dit al verholpen. Een wachtwoord dat nog ergens te ontcijferen is voor we het kamp in mogen of iets dergelijks.

Naast mijn kritiek op de intro en het einde heb ik eigenlijk weinig verbeterpunten. Een prachtig mooie, sfeervolle kamer met een paar van de beste puzzels die ik in een lange tijd gezien heb. Dan is de eindfoto ook nog eens van goede kwaliteit. Nou, veeg mij maar op. Als de nieuwe opent komt ik terug. Het is de rit van 2,5 uur meer dan waard geweest.

Makes Sense?

Ik ben nogal allergisch voor de term 'escape experience.' Meestal slaat het op kamers die een gimmick hebben of net iets anders dan de standaard zijn zonder in mijn ogen een 'experience' te zijn. Senses vind ik daar geen uitzondering op, maar het heeft zeker een uniek concept. Je gaat namelijk een behandeling aan waarbij je zintuigen gereset worden. Je bent compleet overprikkeld en dat moet opgelost worden. Je zal nergens aan moeten ontsnappen, maar gewoon de behandeling af moeten maken. Je hebt 70 minuten voor de behandeling.
Lock'd bevindt zich in een gebouw dat gedeeld wordt met allerlei andere bedrijven. De ontvangstruimte is dus ook van elk bedrijf. Wij hadden hier geen last van omdat wij 's avonds speelden, maar houd het in gedachten.

De intro zet de vreemde toon op een grappige manier. Het is duidelijk dat je hier niet zo veel serieus zal hoeven nemen. Senses heeft de hele tijd een luchtig sfeertje met een eigenaardige ondertoon. Het is een rare mix van gevoelens die voor ons werkt. Het is een van de weinige kamers waar ik veel gelachen heb. Deels komt dat door de vele grapjes, maar vooral omdat het spel veel kansen geeft om lekker suf te doen.
Helaas laat Senses behoorlijk wat steekjes vallen op decor, afwerking, en onderhoud. Het is vanaf het begin HÉÉL duidelijk dat ze hier behoorlijk wat inspiratie van een zekere topkamer (die ik hier niet zal noemen) hebben opgedaan. Echter mist hier het budget en het totaalbeeld. Het komt te vaak over als een aftreksel van wat het probeert te zijn. Ruimtes zijn vaak kaal en missen flink wat leven. Een steriele en strakke ruimte kan zeker appeal hebben, maar dat is het ook niet. Speakers, camera's, en ander gerei zijn volop zichtbaar. Dit haalt behoorlijk wat impact van de kamer af en kan mijns inziens best makkelijk opgelost worden.

Het verloop van Senses is anders dan de meeste escape rooms. In feite weet je bij elke stap van tevoren al wat je gaat doen en welke zintuigen je daar voor moet gebruiken. De focus van de kamer zit hem dus in het zorgvuldig uitvoeren van de taken door middel van communicatie en overzicht bewaren. Ik snap heel goed dat dit frustrerend kan zijn als je daar niet voor open staat, maar wij hebben hier een heel lekkere flow te pakken. Elk zintuig vraagt een andere benadering en om eens zo anders te spelen werkt voor ons uitstekend. Puzzels kunnen best uitgebreid of complex zijn, maar als je je hoofd koel houdt en ze met rust benadert komt het goed. Wij spelen met 3 spelers en hoewel er meer dan genoeg ruimte is zou ik aanraden om het op max vier te houden.
Helaas eindigt het spel voor ons abrupt. Ja de behandeling is dan wel afgerond, maar we hadden toch nog iets van een opdracht verwacht. Het einde is gelukkig erg grappig en energiek. We verlaten de kamer met een grijns, alle drie compleet genezen!

Senses is een toffe, aparte kamer, met wat kwalen. Vooral het decor en de afwerking kunnen werk gebruiken, maar qua flow, concept, en fun factor zit het hier goed. Mogelijk is de unieke opzet totaal niet je ding en mogelijk juist wel. Ongeacht is het tof dat de bouwers iets nieuws proberen en spelers uitdagen. Is het een 'escape experience'? Dat weet ik nou niet zeker, maar ik heb zeker lol gehad!

Nog steeds nachtmerries over de muziek

Senses viel op deze locatie in de smaak, dus waarom niet gelijk nog een kamer er na spelen? The Sleepover zou volgens mede-escapers de betere van de twee overige kamers zijn, dus gingen we daar voor. Het kon allemaal extra snel voor ons klaar worden gezet aangezien we nog een flinke rit naar huis hadden en dit waardeerden we zeker. Wel konden we in de ontvangstruimte spoilers horen van het vorige team dat nog aan het spelen was.
Het plot is...apart. Ons zusje is vermist en aangezien onze ouders naar haar op zoek zijn gaan we logeren bij onze grootouders. Nou, ik durf te wedden dat deze twee zaken totaal niet aan elkaar verbonden zullen zijn...
We beginnen met een werkelijk belachelijke intro. We krijgen niet alleen een uitleg van de escape basics van het personeel, maar ook nog eens een video die de meest basic dingen uitlegt. Zoals wat een noodstop is en zelfs enkele kleine spoilers voor de kamer. We zijn ervaren spelers en ze hebben ons bij Senses al zien spelen. Waarom moet dit nog? Dan wordt dit ook nog eens gevolgd door de (extreem schokkerige) trailer van de kamer die ook nog eens in de kamer is opgenomen dus hallo spoilers. De ruimte waar we de video in moeten kijken is ook zo lelijk dat het niet een goede indruk van de kamer schept. We stormen na de video de zolder op en kunnen eindelijk beginnen.

De sfeer is een mengelmoes aan allerlei vibes. Het is duidelijk een spannende kamer, al zitten er wat vreemde keuzes in. Het verhaal is helder en de setting leuk bedacht. Soms is het decor passend, maar vaak ook kaal. Afwerking ontbreekt en het voelt niet helemaal kloppend voor wat het voor hoort te stellen. Het mist leven en je kijkt volop speakers en camera's in. Er heerst wel een goede opbouwende spanning tijdens de kamer naarmate het verhaal zich ontvouwt.
De ruimte is creatief gebruikt en de kamer kent wat mooie momenten. Ik stoor mezelf vaker dan ik zou willen aan het geluid. Muziek werkt me zelden op de zenuwen in kamers, maar hier valt het behoorlijk op. Er zijn maar weinig tracks en ze zijn allemaal kort. Op meerdere punten voelt de muziek niet passend bij de sfeer en zelfs random aan. Dan heb je een loopje van 20 seconden dat 15 minuten lang door gaat en niet bij de sfeer past.
Je wordt in feite door het verhaal begeleid tijdens het spel en hoewel ik het een leuk en duidelijk verhaal vind, wordt het ook cheesy gebracht. We horen duidelijk een professionele stemacteur, maar serieuze momenten worden soms grappig puur door hoe het gebracht wordt. "Oh oh...!"

Het verloop is van wisselvallige kwaliteit. Soms is het verhaal op een mooie manier verwerkt in het spel en soms juist niet. Enkele puzzels vertellen het verhaal spelenderwijs en andere puzzels voelen dan weer uiterst random. Ik vraag me soms af waarom ik nu aan deze puzzel bezig ben in de context van het verhaal.
We missen helaas ook een goede flow. Soms loopt het goed door en soms lopen we lang vast door een gebrek aan feedback en duidelijkheid. Dit kan best een uitdagende kamer zijn door de puzzels op zich, maar soms mist net die ene clue om iets duidelijk te maken. Een beetje licht of geluid, iets meer begeleiding of aanwijzing. Misschien hadden we soms ook gewoon pech, maar het gebeurde vaker dat we iets af hadden en dachten "Okee en nu...". De kamer heeft een leuke opbouw naar het einde, al is de eindopdracht veel te makkelijk en niet climactisch.

The Sleepover is een leuke kamer, die qua decor en flow wel wat werk kan gebruiken. Ik heb me hier zeker vermaakt en het is ook wel een stapje boven een boel kamers, maar dit kan mijns inziens een sterkere kamer zijn dan het nu is. Ondanks dat ik hier me goed vermaakt heb gaat mijn voorkeur op deze locatie uit naar Senses. Als ik zo de reviews lees zijn de meningen hier over verdeelt, dus misschien spreekt deze kamer jou juist meer aan dan mij.

J'ai l'air plus intelligent quand je parle Français

La Résidence kwam op mijn pad door de vreemde aspecten er omheen. Het is een kamer onder een Rotterdamse kerk met een historisch thema en (om de een of andere reden) een Franstalige titel. De foto's zien er goed uit, dus we nemen een risico en boeken hem! De kamer kan via een zijingang gevonden worden. Ontvangst is hartelijk met een drankje op het huis. Ondanks dat we in een kelder zitten is het de bouwers toch gelukt om de ontvangstruimte gemoedelijk te maken. Authentieke props, mooie inrichting, een bar, warme belichting, dit belooft al veel goeds!
Voor we de kamer betreden krijgen we een stuk geschiedenis van de host te horen. Ik hou wel van historische context, maar dit is veel. We zitten zeker 10 minuten aan een stuk te luisteren naar verhalen over remonstranten, feestjes, en wachtwoorden voor we mogen beginnen. Blijkbaar is dit de korte versie en kan het wel eens langer dan 15 minuten duren. Ik heb er niet heel veel van onthouden behalve dat wijn vroeger in flessen van vijf liter verkocht werd. Het plot komt in de kamer enkel neer op "maak het levenselixer, houdoe en bedankt".

De kamer begint goed. Er is gelet op een samenspel van geluid en licht, met wat sfeervolle momentjes. De authentieke setting van de kelder doet veel voor de sfeer. De objecten en andere props in de kamer zijn antiek en passend. Helaas laat de afwerking wat te wensen over. Een mooie eikenhouten kast waar een flinke prop kabels van uitsteekt, enorme onafgewerkte speakers, en opvallende camera's zijn enekele voorbeelden.
Na iets meer dan de helft stagneert de kamer echter. De belichting wordt statisch en soms is het niet helder waar je nou hoort te kijken. Het geluid valt vrijwel weg en er klinkt herhaaldelijk een kort stukje muziek. Er lijkt verder minder moeite gestoken te zijn in de inrichting van dit deel in vergelijking met de eerdere helft.

De puzzels ondergaan jammer genoeg hetzelfde lot. De eerste helft hebben we een heerlijke flow te pakken die ineens keihard vast loopt. Waar we eerst lekker zitten te spelen stagneert het spel door puzzels die te weinig feedback geven, te complex zijn, of gewoonweg onduidelijk zijn. Als je 16 minuten lang op een puzzel vast zit terwijl je in de eerste minuut al het juiste antwoord hebt dan gaat er iets niet goed. Hints zijn vrijwel essentieel, maar moeilijk verstaanbaar en volledig buiten thema for some reason. Het spel sluit ineens af met een doodsimpele eindpuzzel en een gebrek aan een satisfying conclusie. Dit hele stuk had zo veel meer mee gedaan kunnen worden! De eerste helft laat zien dat Doctor Watsons het kan!
Daarnaast kent dit gedeelte meerdere red herrings. Ik snap niet waarom je als speler of designer ooit red herrings in een kamer zou willen, maar hier zijn ze.

La Résidence is een kamer van gemengde gevoelens. De eerste helft is oprecht leuk, de locatie is mooi, het decor authentiek, en de sfeer kloppend. De tweede helft is echter op meerdere fronten een gemiste kans die de ervaring negatief beïnvloedt. Misschien ervaar jij dit anders dan ik. Als je in Rotterdam bent kun je deze mee pakken, maar dan vind ik 139 euro voor deze kamer aan de hoge kant.

Snakes not included

De twaalfde kamer die we in Sofia spelen. Dag 3 van onze escape trip begint bij Escapeway. De locatie bevindt zich achterin een soort tunnel. Je zal misschien even moeten zoeken. De ontvangst is hartelijk, maar klein. We staan hier met de host op een postzegel en omdat hij hier ook het spel begeleidt raad ik je aan om niet te ver over de balie te hangen.
The Crystal Skull is een Indiana Jones kamer gebaseerd op de gelijknamige (en slechtste) Indiana Jones film. Het blijft een uitgekauwd thema, maar het is verfrissend om in Sofia eens een avontuurlijk thema te hebben. We zijn hier de stagiairs van dokter Jones en gaan avontuurlijke shit doen... Veel meer valt er niet over het plot te zeggen.

The Crystal Skull is een van de mooiere kamers die we in Sofia gezien hebben. Het decor is van hoge kwaliteit en mooi onderhouden. Hier en daar ontbreekt jammer genoeg ineens afwerking, maar over het algemeen zit het hier goed. Er is wel een vorm van slijtage die op een lachwekkende manier is "opgelost". Het is niet mooi weggewerkt, maar juist veel erger gemaakt! Als ervaren speler prik je er zo doorheen en lach je je een ongeluk.
Helaas is de sfeer erg statisch. Alles ziet er netjes uit, maar er gebeurt eigenlijk niks. Er wordt weinig tot niet gespeeld met licht of geluid en ondanks dat je halverwege een plotse switch van thema hebt mist de impact. Wederom is dit een kamer die geen opbouw kent en plotsklaps eindigt.

De kamer is geheel lineair en ontzettend klein. Dit is Sofia en de ruimte is nou eenmaal extreem beperkt. Ik zou met max 3 spelers komen, 4 spelers is hier echt al veel. Hoewel de gameflow over het algemeen prima is, moeten we hier met een STOM BOEKJE-*kuch* de aantekeningen van dokter Jones rondlopen. Dat boekje draag je de hele tijd bij je en de puzzels worden pagina per pagina uitgelegd. Je mag niet vooruit lezen of terug gaan. Ik snap dat dit beginners kan gidsen in hun spel, maar wat is dit bloedirritant als je al lang ziet waar de puzzels zitten, maar er niks mee kan doen. De constante handholding is onnodig en voegt niks toe behalve onnodig leeswerk. Geef ervaren spelers anders de optie om zonder te spelen.
De puzzels zijn okee, maar op wat cute momentjes na (zoals een snoepje krijgen) niet opmerkelijk. Er zit zelfs een puzzel in met red herrings. Waarom doen mensen in 2022 nog red herrings in hun kamer? Het is allemaal verder erg makkelijk en we staan na iets meer dan een half uur al weer buiten.

The Crystal Skull lijkt mij een kamer die zich vooral richt op beginners en families. De flow is prima en het decor is mooi, maar verder zullen ervaren spelers niet veel vinden om speciaal voor langs te komen. We hebben ons goed vermaakt, maar ik denk dat er meer uit deze kamer te halen valt dan er nu gedaan wordt.

Waar is de rum dan...

De dertiende kamer die we in Sofia spelen. Voormalig stond deze kamer bekend als Pirate's Adventure van een ander bedrijf. Escapeway heeft de kamer overgekocht en een upgrade gegeven. Aangezien Pirate's Adventure al vaker werd genoemd als een aanrader in Sofia liggen de verwachtingen bij Black Pearl al wat hoger dan bij The Crystal Skull. Deze kamer bevindt zich 5 minuten lopen van The Crystal Skull. We moeten helaas buiten wachten in de kou omdat er binnen nog niks voorbereid is. Eenmaal binnen blijkt dat er vier personeelsleden aanwezig zijn dus ik snap niet helemaal waarom er nog niks voorbereid kon zijn.
De ontvangstruimte is aangekleed als het ruim van een schip. Er staat echter een boel tussen dat totaal niet klopt met de sfeer. Zoals een gigantische TV met dance muziek op. De inconsistentie killt de vibe een beetje. We krijgen een gratis drankje omdat we beide kamers komen spelen en dat is met hoe warm het in deze ontvangst is (25 graden) heel fijn. We krijgen onze intro van de host buiten de kamer en horen binnen wat het plot is. Ons schip is op de klippen gelopen en we willen ontsnappen uit het ruim voor het schip zinkt.

Black Pearl is qua decor een mooie kamer. De standaard ligt hier zeker hoger dan bij de andere kamers van Sofia. Soms mist er wel wat afwerking en onderhoud. Het is zonde dat je meerdere punten kan vinden waar dat strakke decor keihard ophoudt. Kabels die uitsteken, decor dat ineens gewoon stopt, techniek die zichtbaar is, het stapelt op. Waarom is er trouwens een zaklamp aan boord van een oud piratenschip? De indeling van de kamer voelt niet aan als het ruim van een schip, maar een kleine vierkante ruimte. Dit is, zoals gewoonlijk in Sofia, een kleine kamer. 4 mensen is hier de max.
De sfeer blijft statisch door het spel heen. Je zou denken dat een zinkend schip wel een opzwepende setting is, maar het bouwt nooit op naar iets door een gebrek aan spel van licht en geluid. Ook qua verhaal kakt het spel in. Waar zijn we en wat proberen we te bereiken? Halverwege de kamer is er qua verhaal eigenlijk geen reden meer om te willen ontsnappen.

De gameflow is hier op sommige punten prima en soms behoorlijk frustrerend. We kunnen hier godzijdank parallel spelen! Daarentegen wisselt de kwaliteit van de puzzels behoorlijk. Sommige puzzels zijn tof bedacht en passend in thema, anderen zijn zo frustrerend als wat. Tot op 3/4 van de kamer vermaken we ons kostelijk, maar dan krijgen we enkele puzzels voor onze kiezen die voor geen moer flowen, elke voor verschillende redenen. Eentje geeft geen goede feedback en is extreem gevoelig, dus de goede oplossing wordt niet goedgekeurd. Een andere puzzel is te onduidelijk en is letterlijk uit een schoolboekje gejat. Een andere slaat qua verhaal nergens op. Voor ons gevoel zijn we hier langer mee bezig dan de rest van de kamer. Het is jammer genoeg een frustrerende manier om de kamer te beëindigen.
Buiten de kamer worden we begroet door de eigenaar, die zelf wilde zien hoe buitenlandse spelers zijn kamer komen spelen. Tof om de passie bij deze mensen te zien.

Black Pearl staat in mijn hoofd redelijk gelijk met The Crystal Skull. Hoewel de flow hier voor een groot deel beter is door het parallele puzzelen zijn sommige puzzels echt frustratiebommen. Het decor is mooi, maar het mist sfeer en afwerking. Als ervaren team denk ik dat je je hier beter kan vermaken dan bij The Crystal Skull, maar er is niet veel om nou echt voor langs te komen. Hier kan meer mee gedaan worden dan nu gebeurt.

There's a world going on underground

De veertiende kamer die we in Sofia spelen. Deze zal je niet zo snel tegen komen op de ranglijstjes. De focus ligt bij Horror House op de beleving en dat herkennen ze in Sofia nog niet zo snel als escape room. Meerdere hosts maken ons al snel enthousiast over Horror House dus we proberen gelijk om het in ons drukke schema te proppen. Om dit mogelijk te maken hebben ze ons een half uur eerder dan de officiële openingstijd laten spelen. Gelijk een pluspunt op service!

Zoals wel vaker in Sofia, het is even zoeken naar de locatie. Er is geen bordje of logo, enkel een adres. Als we er staan bellen we de (ontzettende lieve) host die ons op komt halen. De introductie is volledig buiten character in een ondergrondse ontvangstruimte waar ze het op de een of andere manier toch gezellig hebben gekregen. Waar ik dat eerst als verloren kans zie snap ik later compleet waarom ze het doen. We bevinden ons in de echte catacomben van Sofia met een speloppervlakte van 600 vierkante meter. De temperatuur is hier gelukkig gereguleerd. Je zal het nooit te koud of te warm hebben. De locatie is sfeervol en ideaal voor het spel. We krijgen voor onze eigen veiligheid helmen en kniebeschermers mee. De intro geeft ons een goed gevoel dat er op ons gelet wordt. We krijgen een walkie-talkie mee, enkel voor het geval dat we op zouden willen geven. Als we dat willen doen, dan stopt iedereen. Je kan er niet in je eentje uit.
Na alle voorbereiding staan we voor een luik waardoor we de catacomben kunnen betreden. Vroeger was dit een bunker waar de Sovjets vreselijke experimenten deden op dieren en mensen. Kort geleden is hier een jongetje in paniek uit gekomen dat met een vriendje was gaan kijken wat het geluid was dat ze uit de catacomben horen komen. Hij beweerde dat hij rare wezens zag en dat ze reageerden op licht en geluid. Wij gaan naar binnen om te kijken of hij gelijk heeft of dat het gewoon het waanbeeld van een bang kind is...

Zoals ik eerder zei, deze locatie is niet enkel optimaal, maar ideaal! Vanaf het begin is de dreiging aan! Het is er bizar donker en de enige bron van licht is onze schijnwerper die soms ook nog eens uitvalt. Het licht komt samen met de nare geluiden van de catacomben en mist om een verstikkende atmosfeer neer te zetten. Het is duidelijk dat wij hier niet horen te zijn en niet langer bovenaan de voedselketen staan.
Er zijn meerdere sfeervolle momenten die alleen maar duidelijker maken hoe diep we in de zooi zitten. Er zitten acteurs in het spel en door middel van goede timing en naargeestig acteerwerk blijft de spanningsboog goed strak. Horror House begrijpt (op één moment na) dat het soms meer om stilte en de dingen die je niet ziet gaat. Het is alleen maar enger als alles ineens fout gaat.
De oude Sovjet-setting ben ik helemaal weg van en die is hier door middel van een overvloed aan props prachtig uitgevoerd. Er ligt allerlei authentieke zooi die de sfeer versterkt, maar nooit het spel verwart. Het enige wat ik mis is een spanningsopbouw. Het voelt niet alsof wij naar een climax of einde toe bouwen en het spel eindigt voor mij te spontaan. We hebben tijdens het spel ook al snel door wat we wel en niet kunnen doen en daarom mist vooral het laatste kwart dreiging.

Horror House is gigantisch en draait voornamelijk om het doorlopen van de catacomben met monsters achter je aan. Je maakt hier een avontuur door allerlei grimmige settings mee, maar zal geen complexe puzzels moeten doen. Dat kan ook niet met alle ruimte, spanning, en spullen. Vaak komt het neer op dat je een sleutel of code enkel zal moeten vinden. Dat is prima, maar de kwaliteit van deze opdrachten is wisselvallig. Soms is het spannend en passend voor het moment. Daarentegen is de opdracht soms té duidelijk of escaperoom-achtig. Sommige opdrachten heb je letterlijk binnen een minuut af en dan ga je alweer door. Twee opdrachten hebben zelfs red herrings en je moet als designer toch echt beter weten dan dat.
Wij waren met zijn 3en na 55 minuten al klaar met de Hard mode. Dat vind ik best snel en mogelijk zou dat verholpen kunnen worden als de opdrachten van consistentere kwaliteit waren. Gebruik de ruimte meer en laat mensen meer met en tegen de acteurs spelen bij deze opdrachten. Dat miste ik nu nog.

Ondanks dat minpunt vind ik Horror House alsnog één van de beste kamers van Sofia. De setting is gigantisch en perfect uitgevoerd, het plot is lekker simpel, de horror is atmosferisch, en het verloop heeft mooie momenten. Ik mis hier een goede spanningsopbouw en wat betere opdrachten, maar de beleving is alsnog verplichte kost voor liefhebbers van atmosfeer en horror. Als je in Sofia komt spelen, dan moet je deze doen!

Het Dunning–Kruger effect

De vijftiende kamer die we in Sofia spelen. The Experiment ligt buiten het centrum en niet in de buurt van andere kamers. Na een korte taxirit en wat gehannes met de navigatie zijn we er dan toch. Het is (zoals gewoonlijk in Sofia) zoeken naar waar we nou moeten zijn. De kamer bevindt zich een paar verdiepingen omhoog in een appartementencomplex. We bellen aan en onze host begroet ons in character. We komen ons aanmelden bij de dokter (onze host) om mee te doen aan een experiment van een nieuw medicijn dat...wat doet eigenlijk? Het verandert je zintuigen of zoiets. Het wordt niet echt duidelijk wat het nou is en of dat goed of slecht is.
Hoewel de intro leuk gevonden is duurt het zoooo tergend lang dat de zin om te spelen inkakt. Het komt over alsof de makers zichzelf net te serieus nemen en ook veel slimmer vinden dan ze zijn. Nadat we het medicijn (een flesje water uit de supermarkt met label er nog op) tot ons hebben genomen gaat deze intro nog steeds door! Ze proberen zo hard om je op het verkeerde been te zetten en grapjes met je uit te halen, maar het wordt gewoon vervelend. Eindelijk mogen we na meer dan een kwartier van deze intro beginnen met spelen.

De kamer begint qua sfeer op zich goed. Met het concept van hallucinatie kun je behoorlijk veel, kijk maar wat The Dome kan! Helaas zit je in Sofia. Er is simpelweg niet het budget of de ruimte om dit concept uit te werken. Helaas ontbreekt bij Enigmania ook nog eens een goede visie. De kamer heeft na het begin totaal geen sfeer meer. Er is geen geluid of muziek. Hints worden gegeven door de host die over de intercom praat met allemaal rare filtertjes over zijn stem heen. Het moeten karakters voorstellen, maar het werkt niet.
Je kan niet veel meer van het licht verwachten behalve dat het aan is. Verder is er nauwelijks decor en is het niet bepaald om over naar huis te schrijven. Je zit bijna een uur in een single room waar nagenoeg niks gebeurt. Het hele concept met het medicijn wordt niks mee gedaan behalve dat het decor er een beetje vreemd uit ziet. Wat een gemiste kans!

Het verloop is ook niet best. Puzzels variëren tussen prima en frustratiebommen. De kamer is compleet lineair en je wordt hier met veel leeswerk op een frustrerende manier begeleid. Hoewel je parallel kan puzzelen mag dit gewoon niet en wordt je op je vingers getikt als je het probeert. Er is een gebrek aan techniek wat met een thema zoals dit onbegrijpelijk is. Je zit alleen maar hangslotpuzzels te doen en ik vraag me af wat dit met het medicijn dat we genomen hebben te maken heeft.
De dokter komt tijdens het spel fysiek de kamer in om te checken hoe het met ons gaat. Het is een ontzettend raar moment omdat de host je hier expres probeert af te leiden en te dwarsbomen tijdens het puzzelen. Wat voegt dit toe behalve frustratie? Bij het napraten wordt dit door de host gebracht alsof het tof en uniek is, maar wie wil er nou dat zijn flow expres verpest wordt?
De kamer mist een spanningsopbouw of goede eindpuzzel en stopt ineens. Of toch niet...? We hebben hier een herhaling van de intro waarbij de bouwers denken veel slimmer te zijn dan ze zijn. Er zijn frustrerende en awkward pogingen tot humor, een serie grappen die veel te lang door gaan, en dan moet je ook nog eens drie dingen uit de kamer herinneren om überhaupt het pand uit te komen. Ik wil naar huis...

Ik ben geen fan van deze kamer. Het concept is cool, maar wordt totaal niet benut. Daarnaast schiet de kamer op te veel punten tekort, terwijl de makers onder de veronderstelling zijn dat het allemaal superslim en next level is. Die neerbuigende toon maakt het allemaal zo veel frustrerender. Ga een andere kamer in Sofia spelen en bespaar jezelf je tijd, geld, en geduld.

Helden op sokken Vs. Vampier op sneakers

De zestiende en laatste kamer die we in Sofia spelen. Eindelijk komt onze trip ten einde (en kan ik weer eens andere reviews schrijven zonder de voorpagina van Escapetalk te spammen over Sofia). King's Rooms had bij ons geen goede indruk achtergelaten met hun eerste kamer "IT", dus de verwachten lagen laag voor Salem's Lot. Echter zei vrijwel elke host in Sofia dat ze Salem's Lot geweldig vonden. Mogelijk zit er dan toch wat achter? Met voorzichtig optimisme gaan we op weg naar de kamer.
Het alleenstaande huis kunnen we via een intimiderende zijingang betreden. De ervaring begint binnen direct. We kunnen naar het toilet, onze spullen opbergen, en nog een slok water nemen. Als we klaar zijn betreden we het stadje van Salem's Lot. De kamer is gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen King waarin een stadje onder het schrikbewind van een vampier geraakt. Ik had het boek van tevoren gelezen, wat helpt om sommige dingen te begrijpen en enkele verwijzingen te herkennen, maar het is niet essentieel. Wij zijn van plan om de vampier te vermoorden en de stad te bevrijden. Om dat te bereiken moeten wij zijn huis binnen dringen, waar we niet alleen zullen zijn...

De setting van een oude landhuis is tof gekozen en ruim uitgewerkt. Voor Sofia is deze kamer enorm, voor Nederlandse standaard is hij ook van redelijk formaat. Het decor is tof en passend, maar mist soms afwerking. Qua sfeer is dit echter een van de beste kamers in Sofia. Er is een helder plot met (EINDELIJK) een opbouwende spanning. Het licht, geluid, en verscheidene effecten geven de kamer een sterke sfeer die allerlei kanten op gaat. Het spel wisselt herhaaldelijk van setting en toon. Echter blijft het een sterk geheel.
Voor wie in Athene heeft gespeeld, deze kamer zou zo daar kunnen staan. Je ziet duidelijk waar de inspiratie vandaan komt en dit is wat mij betreft behoorlijk goed. Er zitten acteurs in het spel die (naast hun schoenen) goed in hun rol zitten. Ze hebben er zin in, de timing is mooi, de schrikmomenten zijn goed, en ze voelen goed aan wanneer er energie nodig is en wanneer een rustmoment beter is.

De puzzelflow is hier op een paar momenten na heel goed. We lopen twee keer vast, wat aan ons kon liggen, maar worden tijdig geholpen met een passend hintsysteem. Soms vraag ik me af waarom hier een puzzel zit en waarom die zo werkt aangezien dat in het verhaal en de setting raar is. Gelukkig speelt het wel lekker! Er is een mindere focus op sloten en codes, en wat meer op techniek. Meer dan bij andere kamers van Sofia krijg ik het gevoel dat het draait om een goed doordachte experience.
De kamer bouwt op naar een finale die ontzettend belonend en mooi uitgespeeld is. Daarna kunnen we nog even zitten met de twee enthousiaste eigenaren van King's Rooms. Het zijn enthousiaste, gepassioneerde mensen waar we bijna een uur mee hebben zitten napraten. Wat tof dat ze zo veel liefde er voor hebben (en des te vreemder dat zij ook de eigenaren zijn van "IT").

Salem's Lot is mogelijk mijn favoriete kamer van Sofia. Ik ben fan van dat je hier echt een verhaal doorloopt met een duidelijk opbouwende spanning en toffe climax. Het is ondanks wat kanttekeningen een ontzettende stap voor een scene die normaliter zo beperkt is in zijn middelen. Als dit een kantelpunt is waardoor Sofia meer van dit soort kamers kan hebben, kom ik misschien nog eens terug! In Sofia is het verplichte kost om deze te spelen!

Een toast op Al Capone!

De zesde kamer die we in Sofia spelen. We beginnen onze tweede dag in Sofia bij Al Capone's Secret Bar. Dit zou de beste kamer van 3 Key Rooms zijn en menig host had ons al warm gemaakt voor deze kamer. We worden wederom hartelijk ontvangen door onze lieve host Teri. Het is ook bij deze locatie weer komisch om te merken dat het gewoon een appartement is dat omgebouwd is tot escape room. We krijgen de instructies buiten character in de kamer, een gemiste kans. We hebben wel leuk nieuws: Wij krijgen ieder een halve liter bier te drinken in Al Capone's Bar! Super leuk! Echter is het half tien 's ochtends, dus we bewaren ze voor later. In de bar moeten wij ontdekken naar welke zeven staten van de USA Al Capone alcohol smokkelt. *kuch* Om deze criminele acties op te rollen natuurlijk! *kuch kuch*

Het decor ziet er goed uit en de inrichting voelt passend aan. Ook de afwerking, waar ik me bij de andere kamers van 3 Key wat aan stoorde, is hier beter in orde. Qua licht en geluid vind ik wel dat er wat meer gedaan kan worden. Het voelt nu allemaal nog statisch. De setting is mooi en leuk ingevuld, maar kan nog wat meer leven.
Voor Sofia is dit een grote kamer. Meerdere ruimtes die allemaal best ruim zijn zie je hier niet zo veel dus deze kamer is voor ons een teug frisse lucht. Maak je hier in ieder geval geen zorgen over het spelersaantal.

Al Capone is ook een van de weinige kamers in Sofia die parallel te spelen is. Dat wordt hier "chaotic" genoemd, wat je maar laat zien hoe mensen hier liever lineair spelen. De gameflow is voor ons in ieder geval heerlijk. Lekker veel afwisseling, met wat leuke twists op bekende puzzels. Alles is goed duidelijk en ook niet al te moeilijk. Als je hier met ervaren spelers parallel gaat spelen kun je er op rekenen snel klaar te zijn, wij staan binnen 34 minuten alweer buiten! Naar mijn gevoel is dat wel wat te snel voor een kamer van 70 minuten. Dit schijnt echter een uitzondering te zijn. Teri staat ons na het spel een beetje in shock aan te kijken omdat we zo snel zijn. We spelen hintloos en vermaken ons de hele tijd kostelijk. Vooral bij een van de laatste puzzels liggen wij allemaal dubbel van het lachen.

Als je een kamer speelt bij 3 Key, speel dan deze. De setting is mooi uitgewerkt, de kamer is ruim, de host is een schat, en de parallele gameflow is heerlijke fun. Het had wat langer en sfeervoller gemogen, maar als je in Sofia bent is dit een van de kamers die je moet spelen.

Hoe out of the box kun jij denken?

De zevende kamer die we in Sofia spelen. Dit zou een van de toppers zijn. Een uitdagende puzzelkamer met een focus op techniek, zonder sloten. De ontvangstruimte is al mooi en stijlvol. Myst Entertainment heeft een duidelijke (ledstrip) aesthetic die professioneel en clean over komt. Het personeel is wel wat zakelijk. Er staat een koelkast vol drankjes, maar die zijn blijkbaar niet te koop. We krijgen wel een gratis snoepje terwijl we van onze host het waargebeurde plot uitgelegd krijgen. Lang verhaal kort, er staat in Amerika een monument waar een paar verborgen boodschappen in zitten en die zijn nooit allemaal ontcijfert. De CIA is er ook nog eens aan verbonden, toe maar. Nu gaan we de werkplaats van de maker van het monument in om te ontdekken wat de logica van de laatste verborgen boodschap is. Het is zeker een uniek plot, maar ook wat obscuur. Het komt in de kamer zelf niet echt terug, dus veel maakt het ook niet uit.

De eerste indruk van de kamer is goed! Het decor is behoorlijk clean en strak afgewerkt. Er wordt veel met gekleurd licht gedaan, voornamelijk ledstrips. De muziek voelt wat random. Het wisselt van smooth lounge muziek naar house en dan soms nummers die eerder doen denken aan een vunzig hoekje in de club dan een geheime werkplaats. Naast de muziek is er ook geen sound design.
Jammer genoeg zwakt de kwaliteit van de sfeer verder af naarmate de kamer vordert. Het decor wordt minder indrukwekkend, de ruimtelijke indeling wordt vreemder, de muziek blijft vunzig, en de belichting wordt sfeerlozer. De kamer heeft een statische sfeer en het bouwt niet echt op naar iets.

Kryptos is een puzzelkamer, dus hoe zijn de puzzels? Eerlijk gezegd, niet mijn ding. Het zijn er niet veel, maar ze zijn uitdagend. Dit kan heel tof werken maar Kryptos komt vaak neer op out of the box denken. Alles werkt net anders dan je verwacht, wat tof kan zijn. Dit werkt vaker echter frustrerend en er ontbreekt een goede flow. Enkele voorbeelden: Je druk het aan-knopje in van een apparaat, wat niet het apparaat aan zet, maar een kastje opent. Je gebruikt niet een enorm object wat je denkt nodig te hebben, maar de kleine indicaties die er op staan die je kan interpreteren als cijfers.
Ondanks dat de kamer lineair is raken we regulier in de war over wat we nou horen te doen. Je ziet al vier puzzels, maar kan er maar één doen. Op een punt hebben we al een puzzel af die maar niet goedgekeurd wordt, waarop we de hint krijgen "los eerst een andere puzzel op". Sommige spullen die pas veel later nodig zijn zijn al veel te vroeg beschikbaar, waardoor meer verwarring ontstaat.
Gelukkig verbetert de flow in de tweede helft aanzienlijk en komt het daar meer neer op goede communicatie. De kamer eindigt dan plots. Je krijgt jammer genoeg ook geen antwoord op wat de verborgen boodschap is en dat voelt ook niet helemaal lekker, aangezien je daar wel de hele kamer naar toe werkt.

Kryptos voelt als een kamer die expres anders probeert te zijn. In de scene van Sofia steekt hij ook best uit. Het is het hem voor mij helaas net niet. Er zitten een paar toffe puzzels en kleine dingetjes in, maar het komt niet samen als een mooi geheel. Ik zou eerder andere kamers in Sofia aanraden, maar als je daar niet terecht kan kun je hier eens komen kijken. Misschien is het meer jouw ding dan het mijne.

Op een speciale plek in mijn hart

De achtste kamer die we in Sofia spelen. Room 66 is een historische kamer in Sofia, aangezien ze de eersten waren met acteur. Het is even zoeken waar we precies moeten zijn. Het is weer een appartement dat omgebouwd is tot escape room, waardoor het niet bepaald opvalt. De ervaring begint zodra je binnen stapt. Het zet de toon, maar verder snap ik het punt niet helemaal. We kunnen alles opbergen en mogen een video kijken waarmee het plot wordt uitgelegd. Er wordt van alles gezegd over tijdreizen en portalen, maar ik kan het werkelijk waar niet na vertellen. Het komt in de kamer zelf totaal niet terug, dus veel maakt het niet uit. Het komt er op neer dat je met een rare man in een kamer zit en er uit wilt. Daar bespaar ik je al flink wat denkwerk mee. We worden blind de kamer in geleid en aan ons lot over gelaten.

Het is behoorlijk donker in de kamer, vooral in het begin is er erg weinig licht. Ik vind het eerlijk gezegd best sfeervol. De decoratie en verdere inrichting zijn redelijk minimaal. Het ziet er aardig uit, al zijn er duidelijk beperkingen in budget en ruimte (zoals gewoonlijk in Sofia). In de tweede helft van de ervaring vind ik het decor en de sfeer wel wat minder. Waar de eerste helft nog werkt met de begrenzingen die het heeft, worden er hier te veel grote dingen geprobeerd met te veel beperkingen. Daardoor ontbreken hier helaas ook wat sfeer en flow.
Je kan ook behoorlijke vraagtekens zetten bij het verhaal. Wat gebeurt er? Waar zijn we en wat doen we? Waarom?

Je kan die vraagtekens ook bij de puzzels zetten. Waarom zijn hier deze puzzels? Waarom doen wij die? De puzzels zijn doorgaans niet in thema, gewoon droog recht voor je neus. Desondanks is de flow goed, vooral in de eerste helft.

Waarom ben ik dan nog steeds zo enthousiast over deze kamer? De acteur! Deze jongen zit zo goed in zijn rol dat hij de kamer voor ons maakt. Er wordt veel interactie met ons opgezocht en door de kamer heen hebben we het idee dat we met dit karakter een band vormen. Ik snap heel goed hoe dit een enge kamer kan zijn, maar voor ons was het vooral grappig. De acteur wist telkens precies de juiste timing en wat hij wel en niet met ons kon doen. Het is jammer dat ik niet kan uitwijden vanwege spoilers, maar ik kan niet genoeg benadrukken hoe vaak en hoe hard ik hier gelachen heb. Er komen een paar van de meest bizarre momenten langs die ik ooit in escape rooms meegemaakt heb.
Na het spel bestaat de kans om even met hem en de host na te praten. Wederom, wat zijn de mensen in Sofia toch lief!

Ja, dit is één van die gevallen dat ik zat kritiekpunten en vraagtekens bij een kamer heb en het me eigenlijk niet boeit. Dit is voor mij één van de meest bijzondere en hilarische experiences die ik ooit meegemaakt heb. Volop een aanrader als je in Sofia bent!

Grote ambities en kleine mogelijkheden

De negende kamer die we in Sofia spelen. De kamer ligt een stukje lopen van de originele Room 66 vandaan. Die kamer was voor ons al een leuke ervaring, maar deel 2 zou de overtreffende trap zijn. De kamer is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Als je nieuwsgierig bent wat dit inhoudt, het is hetzelfde verhaal waar de film The Conjuring op is gebaseerd. Het is niet verbonden met het plot van de originele Room 66.
Op locatie beginnen we weer in thema, wat hier wat passender uitgevoerd is. Daarnaast hebben we hier te maken met misschien wel de jongste acteur die ik ooit bij een kamer gezien heb. Ze kunnen niet jong genoeg beginnen lijkt het wel... In de kamer krijgen we een (lang) stukje audio ter intro, waarna we mogen beginnen. Er is een meisje bezeten en wij zijn gestuurd door de kerk om haar ziel te bevrijden. Ach, we hebben toch niks beters te doen vanavond. Waarom ook niet?

Het decor is aardig, maar niet heel bijzonder. Het is een appartement dat omgebouwd is tot escape room en dat merk je wel. Er wordt veel met duisternis gewerkt en lichtbronnen zijn beperkt. Hoe sfeervol dit ook is vraag ik me af of dit niet gewoon is om het gebrek aan decor en afwerking te verbloemen. Er is audio, maar er staat me niet veel van bij naast dat het engige soundtracks zijn.
Er zit hier ook weer een acteur in het spel, maar helaas mist het acteerwerk de charme die de originele Room 66 voor ons had. Waar die nog een flinke dosis zelfbewustheid had en begreep aan welke beperkingen het onderhevig was, neemt Room 66 II zichzelf TE serieus. Het karakter hoort eng te zijn, maar is te uitgekauwd en voorspelbaar. De beperkingen in ruimte en budget zijn te duidelijk en er mist behoorlijk wat dreiging. Soms wordt de interactie zelfs vervelend. Ja, je kan heel mooi schreeuwen, maar nu even je mond houden.

Puzzels zijn wederom prima. Echter is de thematisering behoorlijk inconsistent. Sommige puzzels passen mooi in de kamer, terwijl anderen weer random aanvoelen. Waarom staan hier zulke duidelijke escape room puzzels in een meisjeskamer? Waarom doen wij die? De kwaliteit tussen de puzzels wisselt behoorlijk. Aangezien je hier parallel kan spelen, heb je soms een leuke puzzel met een acteur of een stomme behendigheidspuzzel. Pick your poison...
De kamer bouwt naar een duidelijk doel toe, namelijk het meisje redden van haar demoon. De laatste opdracht is tof bedacht en voelt climactisch, maar beperkt. Het gaat allemaal wel heel makkelijk en als speler hebben we niet het idee dat we hebben moeten strijden voor een overwinning. Dat extra beetje "oomph" ontbreekt waardoor we ons niet helemaal kunnen inleven in de ervaring.

Ik zie in waarom mensen dit de betere kamer van Room 66 vinden. Er wordt hier van alles geprobeerd en de ambities zijn duidelijk groot. Echter vind ik de middelen te beperkt om de visie van Room 66 waar te maken. Je merkt gewoon te vaak dat ze hier iets proberen te doen wat ze gewoon niet lukt. Ondanks dat we ons wel vermaakt hebben zou ik eerder de originele Room 66 aanraden. Over het algemeen vond ik dat een leukere (en verfrissend zelfbewuste) ervaring.

Niet voor iedereen

De tiende kamer die we in Sofia spelen. SawRoom staat bekend als een van de meest extreme horrorbedrijven in Europa. De kamers hebben hier bijvoorbeeld een indicatie voor "injury possibility". Als dat geen vertrouwen wekt dan wel de waarschuwing op de voordeur dat het personeel expres ruw met je om zal gaan (niks persoonlijks). Beide kamers zijn inmiddels begrippen in de horror scene en we zijn benieuwd om te ontdekken of dit voor goede reden is of dat het gewoon onnodig heftig is.
Game Over is te spelen in twee modi: Normal en Fucking Scary... Natuurlijk kiezen we die tweede! Ze kijken op locatie hoe je speelt en passen daar het spel op aan, dus zie dit meer als een indicatie naar hen wat jij wil.
De ervaring begint direct. Het is een van de vreemdste introducties die ik ooit heb meegemaakt. We horen keiharde rare geluiden achter de gesloten deur en worden één voor één hardhandig meegenomen naar de kamer. Het geluid is oorverdovend hard en het is aardedonker. Je hebt geen idee wat er gebeurd en wat er gaat komen. Het wordt vele malen erger dan dat, maar verder spoil ik niks. Let the game begin!

De sfeer is (vooral in het begin) idioot gespannen. De kamer begint zo heftig en dreigend dat je twijfelt of dat 90 minuten lang wel haalbaar is. Gelukkig wordt het na een tijd een stuk beter te doen. Het decor is passend, maar minimaal. Ik had zelf gehoord dat de kwaliteit hiervan hoog was, maar dat valt mij wat tegen. Qua geluid en licht is er wel duidelijk wat tijd in gestoken. Soms staat het geluid wel héél hard. Oordoppen zijn misschien de moeite als je gevoelig bent.
Het verhaal is wat onduidelijk. Bij het napraten krijgen we het plot uitgelegd en geen enkel van ons had door dat er überhaupt een plot was. Het maakt eerlijk gezegd niet veel uit, de kamer draait er ook niet om. De kamer speelt met het SAW-thema, maar meer in de zin dat er constante vallen en deathtraps in de kamer zitten. Ik heb geen enkele SAW film gezien, maar misschien verhoogde dat juist de spanning. Het feit dat iemand hier echt een moordkelder heeft met een escape room als frontje. Je zou het bijna gaan geloven...

Nu we het over spanning hebben, laat me je waarschuwen. Dit is een horrorkamer zoals je waarschijnlijk niet eerder hebt meegemaakt. Ik weet ook niet of het helemaal mijn stijl is, maar het is zeker indrukwekkend. De horror komt hier niet van schreeuwscares of een donker gangetje, maar van het feit dat jij 90 minuten lang een slachtoffer bent. Je bent hier niet de held. Je bent een slachtoffer dat herhaaldelijk vernederd, aangeraakt, en gepusht wordt.
De acteurs gaan ver. Je wordt hier (vooral aan het begin) grof behandeld. Ik heb klappen gekregen, ben in een houdgreep genomen, en in ongemakkelijke posities gezet. Ook verbaal ben ik niet gespaard. Constant heerst de dreiging dat het ergste nog moet komen en dat ze je zo écht wat aan gaan doen.
Daarentegen is duidelijk dat SawRoom goed weten wat ze doen en je niet gewoon pijn doen voor hun lol. Onze acteurs zijn professionals en hun timing is telkens perfect. Ze kijken tijdens het spel goed naar wie het kan hebben en wie niet. Er wordt een boel gedreigd en met grof geschut gezwaaid, maar ze gaan nooit té ver. Als je ruw behandeld wordt draait de angst meer om de suggestie dat ze nog erger kunnen doen dan om de daadwerkelijke behandeling.
Één iemand in ons team kan in verband met een fysieke beperking niet aangeraakt worden of heel fysiek zijn en SawRoom zijn daar van alle bedrijven in Sofia veruit het hoffelijkst mee om gegaan. Laat dat een teken zijn dat ze hier weten wat ze doen.

De appeal van Game Over zit hem dus vooral in de horror en de "game" spelen. Er zitten nauwelijks puzzels in de kamer en ze zijn niet heel speciaal. Eentje vereist zelfs voorkennis. Er zit een game mechanic in die leuk gevonden is, maar niet lekker werkt met de beperkte ruimte en hoe die is ingedeeld. Je krijgt een helm, maar je kan jezelf alsnog behoorlijk bezeren als je niet goed op let of (zoals ik) veel te fanatiek bent.
Het spel bouwt niet echt op naar een finale en eindigt voor ons gevoel plots. Gelukkig blijkt dan wel dat we niet echt vermoord gaan worden. Onze hosts zijn schatten en we voelen ons gehoord en verzorgd na alle terror.

Game Over is absoluut niet een kamer voor iedereen. De puzzels zijn hier niet de focus, maar de sfeer en de constante dreiging. Er zitten zeker toffe ideeën in en de ene werkt beter dan de andere. Het draait hier vooral om de horror en het feit dat jij een hulpeloos slachtoffer bent, gedwongen om een spel te spelen dat je nooit zal winnen. Ze gaan hier grof met je om, maar ze weten beter dan wie dan ook hoe ver ze kunnen gaan. Als je dat allemaal kan accepteren, dan is Game Over voor jou! Zo niet, overschat jezelf dan niet en speel een andere kamer in Sofia.

"You. Sing for me. Now!" *taser gaat aan*

De elfde kamer die we in Sofia spelen. Als de titel van deze review je niet afschrikt ben je misschien de soort persoon die bij SawRoom op zijn plek is. SawRoom is een van de meest extreme horrorbedrijven in Europa en dat hebben we bij Game Over geweten! Als we weer op adem zijn mogen we beginnen aan The Revenge. Dit zou de mildere van de twee kamers zijn. Wederom een keuze tussen twee modi: Normal of Scary. We kozen natuurlijk Scary, al dient dat meer als indicatie voor hen hoe ver jij denkt te kunnen gaan. Ze passen het spel op je aan.
We beginnen direct. Alleen staan we deze keer al binnen en weten we natuurlijk wie we tegenover ons hebben. Ik vraag me af of dat anders kan, maar misschien is het beter zo. We worden weer één voor één hardhandig meegenomen en een aardedonkere kamer met oorverdovend lawaai ingegooid. Het ergste moet nog komen, maar het is beter dat ik dat open laat. Tijd voor Revenge!

De sfeer is grimmig en vijandig. Decor ziet er passend uit en zelfs beter dan Game Over. Deze kamer is echt ranzig, op een goede manier! Bloed, organen, botten, en allerlei vloeistoffen die je liever niet buiten je lichaam ziet zitten overal en je zal ze zelfs moeten gebruiken... Licht en geluid zijn goed over nagedacht en ook de muziek is lekker. Kenners van death metal zullen onverwachts hun lol op kunnen!
Het plot komt neer op dat we in een spel terecht komen van een seriemoordenaar. Het is natuurlijk een spel dat we niet zomaar kunnen winnen en we vallen van de ene deathtrap in de andere. Deze zijn net zoals bij Game Over tof gemaakt en eng realistisch. Je hoeft geen SAW film gezien te hebben. Het gaat hier meer om het thema van deathtraps en dat je in een 'game' vast zit.

De heftige intro doet veel om de toon te zetten. We worden grof behandeld, zowel fysiek als verbaal. Dit is waarschijnlijk niet horror zoals je het kent. Je bent hier geen held, maar een slachtoffer. Je wordt door het hele spel heen hardhandig vernederd, aangeraakt, en uit je comfort zone gehaald. Deze acteurs zijn professionals en weten wat ze wel en niet kunnen flikken met je.
Desondanks is The Revenge qua horror naar mijn ervaring beter te doen dan Game Over. Dit heeft meerdere redenen. We weten na Game Over hoe SawRoom werkt en kennen onze acteurs. Dat haalt natuurlijk wat dreiging weg, maar ongeacht is The Revenge minder eng dan Game Over. De rustmomenten zijn langer en de acteurs zijn er minder vaak en zijn minder agressief. De engheid gaat hier meer om de nare atmosfeer dan om terror.

Het verloop van The Revenge draait meer om hoe je jezelf uit deathtraps kan puzzelen in plaats van puur te overleven. Er zijn hier veel puzzels en ze zijn van aanzienlijk hogere kwaliteit dan bij Game Over. Je zal hier soms dingen doen die je met gezond verstand misschien liever niet zou willen doen, maar toch moeten gebeuren...
Door het spel heen wordt er commentaar op je geleverd door de psychopaat die je opgesloten heeft. Terwijl het eerst lijkt alsof we heel veel hints krijgen, blijkt dit een van de beste onderdelen van de kamer te zijn. Alles wat je doet lokt commentaar, grapjes, of beledigingen uit. "1 min 1, wat is dat? Juist, 0! Dat is hoe veel hersencellen jullie hebben!" Mede hierdoor is The Revenge een enge kamer, maar stiekem ook heel grappig. We vermaken ons goed en we kunnen zelfs grappen terug maken (die dan ook weer keihard afgestraft worden). Het fun-gehalte ligt bij deze kamer hoger en hoe eng het ook wordt, het wordt nooit zo erg als Game Over.
De kamer eindigt helaas weer abrupt. De afzonderlijke momenten van de ervaring zijn tof (en ranzig en naar en huuuurgh), maar bouwen niet op naar een concreet einde. De service van deze heren is weer uitstekend en we voelen ons goed verzorgd na deze tweede aanslag op onze zintuigen.

Net zoals bij Game Over, dit is niet een kamer voor iedereen! De brute horror van SawRoom zal je liggen of je zal het niks vinden. Van hun twee kamers vind ik The Revenge de leukere kamer. De puzzels zijn creatiever, het verloop is toffer, er zijn leukere ideeën, de interactie is mooi, en er is gewoon veel meer te doen dan bij Game Over. Mijn inziens is dit een van de beste kamers van Sofia en samen met Game Over een must-play, als je het aan kan! Qua spelvolgorde zou ik aanraden om eerst Game Over te spelen en dan The Revenge. Begin met de maximale terror en sluit af met een lekker grimmige horrorkamer. Het is te hopen dat je hart dat aan kan...

Onder de loep

De eerste kamer die we in Sofia spelen. We worden ontvangen door een van de meest aandoenlijke hosts die we ooit gezien hebben en mogen na een korte uitleg beginnen met spelen. In deze kamer proberen wij een tijdmachine te vinden in de kamer van een detective (oftewel Sherlock Holmes). Het plot is een excuus om Sherlock Holmes in het spel te betrekken. Het is in ieder geval van weinig belang of je het volgt of niet.

De kamer ziet er best prima uit, maar kent zijn gebreken vooral in het afwerkingsgedeelte. Stopcontacten en verwarmingen kun je gewoon bij en clashen hard met de oude setting, de mooie props, en het strakke behang. Soms is er duidelijk zichtbaar waar het budget op is. Een gelamineerd A4'tje bovenop een mooie eikenhouten deur bijvoorbeeld.
De kamer mist verder spanningsopbouw door middel van geluid of licht. Er heerst van begin tot eind een statische sfeer die enkel bij het tijdreizen om slaat. Dit voelt echter als een behoorlijke aesthetische clash en komt niet zo goed tot zijn recht als zou kunnen. Voor de standaard van Sofia is dit best een grote kamer, wat in Nederland betekent dat het een redelijk gemiddeld formaat is.

Wat de kamer mist qua experience wordt goed gemaakt met de gameflow. Het is één van de weinige kamers in Sofia die parallel te spelen is (wat ze hier trouwens "chaotic" noemen) en nog enigszins uitdagend kan zijn. Er zijn veel props en behoorlijk wat puzzels. Het speelt lekker door, ook al zal er niks onbekend zijn voor ervaren spelers. Puzzels komen vaak neer op codes, sleutels, en slotjes met af en toe een vleugje techniek.
Het hintsysteem vind ik een gemiste kans. Het is namelijk letterlijk de host die tegen je praat. Weg immersie! Had hier niet wat gedaan kunnen worden met een oude radio waaruit je hints krijgt ofzo? Helaas hebben ze hier ook allemaal "don't touch" stickers, zelfs voor dingen die super makkelijk te pakken zijn. Waarom zit het er dan?

The Detective & The Time Machine is misschien niet de meest indrukwekkende kamer, maar voor de standaard van Sofia is dit een goede. Er zit duidelijk liefde in, de kamer is nog best ruim voor Sofia, en het parallele puzzelen is behoorlijk fijn in een scene die stikt van de lineaire kamers. Ik zou met max 4 mensen komen spelen, meer dan dat wordt het echt te vol.

Neem de rode zetpil

De tweede kamer die we in Sofia spelen. The Detective & the Time Machine was een mooie inkomer, nu hopen dat de andere kamer op hetzelfde niveau of hoger zit. The MaTRICK is gebaseerd op de Matrix films (goh, hoe raad je het toch) al is het niet nodig om deze van tevoren gezien te hebben. In deze kamer zal je moeten ontsnappen uit de simulatie. Je zou bijna wensen dat het plot van de films zo simpel was...

De sfeer vind ik wat minder sterk dan bij de andere kamer op deze locatie. Het is wederom best statisch door het hele spel heen en er wordt vrijwel niet met licht of geluid gewerkt. Het decor is best eentonig en saai. De appeal zit hem puur in of je van de Matrix aesthetic houdt en laat ik daar zelf nou net geen fan van zijn...
Het is daarnaast ongelofelijk warm en benauwd in de kamer. Dat terwijl we midden in de herfst spelen. De verwarming staat een paar graden te hoog en dit komt het spelplezier niet ten goede.

Helaas is de flow bij deze kamer ook wat minder. Het loopt allemaal wat minder lekker door en de kamer is daarbij lineair. Dat betekent dat als je vast zit je echt vast zit en niet even iets anders kan doen. Het hintsysteem is dan ook weer een gemiste kans. Het is letterlijk de host die tegen je praat. Vooral met dit thema kan dat veel creatiever aangepakt worden. Ook hier zitten weer allerlei "don't touch" stickers. Doe dat nou niet!
Er zitten richting het einde wel wat toffe ideetjes in de kamer qua puzzels waarbij samenwerking op een immersieve manier wordt afgedwongen. Voor mij is dit een korte highlight, maar daarna is de kamer helaas al snel over.
De kamer is best klein, dus ik zou aanraden met max 4 spelers te komen. Bij voorkeur zou ik zelfs minder aanbevelen.

The MaTRICK is denk ik minder aan mij besteed. Het is prima spelen, maar op één punt na zit er niet veel bijzonders in om deze kamer nou aan te bevelen. Het ligt denk ik ook aan of je van de Matrix houdt. Als je fan bent van de films valt deze bij jou misschien meer in de smaak.

FWOESJ

De derde kamer die we in Sofia spelen. Dit zou een van de meest indrukwekkende kamers zijn in de stad. Na de puzzelkamers van 3key zijn we toe aan wat meer experience, dus dat komt mooi uit! De kamer begint al bij de voordeur en de toon is gelijk gezet met mooi decor en goede belichting. We kunnen nog even naar het toilet en de spullen opbergen voor we naar Atlantis gaan. Diep in de verzonken stad valt een eeuwenoude bron van energie te vinden achter allerlei vallen en uitdagingen. Zo los je als gierige Nederlander gelijk de energiecrisis op!
We blazen de kaarsen uit en na een (iets te lange) audio intro worden we zonder een woord de kamer in gestuurd.

Atlantis is met gemak een van de meest sfeervolle kamers in Sofia. Het decor is allemaal handgemaakt en voelt passend. De belichting licht de sterke kanten van het decor goed uit en ook op muziek is gelet! Het is daarom jammer dat er wel wat inconsistenties in zitten. Een prachtige authentieke leren tas past gewoon niet naast een fel groene plastic bal. Afwerking en onderhoud ontbreken in sommige delen, maar over het algemeen ziet het er behoorlijk goed uit.
Er zitten wat onverwachtse wauw-momenten in de kamer, al komen die vooral in de eerste helft. Een klein detail hier en daar, zoals spinnenwebben in een doorgang waar je doorheen moet geven de kamer net dat beetje extra.
Zoals gewoonlijk in Sofia is de ruimte beperkt, dus ik zou max 4 als niet 3 spelers aanraden. Je maakt hier echt een reis mee, maar je zit al snel op elkaars lip.

Het verloop van Atlantis is verbonden aan een boek dat je de hele tijd bij je draagt. Hoewel ik dit normaal een ramp vind waarbij je spelers meer remt dan begeleidt, werkt het hier goed. Door goed op de omgeving te letten weet je waar je in je boek moet kijken en dit weer terug te koppelen aan het spel. Het dient meer als indicatie die de spelers in de juiste richting duwt. Het boekje is ook mooi gemaakt en voelt passend in de setting.
Puzzels zijn vaak best makkelijk en draaien meer om behendigheid dan hersenkrakers. We zijn regulier verbaasd met de creativiteit die we hier tegen komen. Puzzels passen zijn daarbij mooi in thema. Het hintsysteem voelt ook kloppend en een beetje magisch.
Het verhaal draait om de vier elementen van water, vuur, wind, en aarde. Deze komen door de kamer heen terug in de puzzels op toffe en soms schrikbarende manieren. Dat je het weet, deze kamer gebruikt flink wat open vuur wanneer je het niet verwacht. De hele kamer ruikt naar gas en er zijn geen noodstoppen of nooduitgangen. Dit is cool, maar toch wel een veiligheidsconcern.

Uiteindelijk kan ik Atlantis wel volop aanraden! Dit voelt als één van die kamers in Sofia waar echt goed over nagedacht is. Veel leuke ideetjes, een mooi decor, tof verloop, en een goed doordacht thema. De foto aan het einde is vet en wat zijn de hosts hier toch lief! Atlantis voelt als een poging om over de beperkingen van de scene heen te gaan en iets unieks te maken. Echt een toffe kamer die je zeker moet spelen als je in Sofia bent.

Een masterclass in ruimtegebruik

De vierde kamer die we in Sofia spelen. Blue Lab is een puzzelkamer met een Breaking Bad thema. Ik heb de serie nooit gekeken dus voor mij betekent het enkel dat het een kamer is met een scheikunde thema. Laat ik daar nou net een bloedhekel aan hebben... Het is vaak te steriel en valt terug op dezelfde frustrerende puzzels. De ontvangstruimte oogt echter gelijk gemoedelijk en sfeervol. Hopelijk zien we dit terug in de kamer. Tijd om meth te maken! Hopelijk sta ik door die zin nu niet ergens op een zwarte lijst...

Via een goed verborgen ingang komen we in de kamer terecht. Het ziet er uit als....een lab, wat verwachtte je anders? Strak afgewerkt, netjes, en mooi onderhouden. Echter valt hier veel meer kleur te vinden dan in de meeste labkamers. Er is iets vrolijks en speels aan Blue Lab dat het beschermt van de meeste valkuilen die je in labkamers ziet. Er kan wel meer met muziek worden gedaan, nu hoor je nog hetzelfde deuntje door de hele kamer heen en dat gaat na een tijd wel op de zenuwen werken. Effecten zijn nauwelijks aanwezig.
Blue Lab is klein dus je wil hier niet met meer dan 4 spelers zitten. De ruimte wordt ook nooit veel groter dus ik zou zeggen dat 3 misschien wel beter is, al zaten we elkaar nooit in de weg.

Blue Lab moet het dan niet van de ruimte hebben, maar heeft wel een speltijd van 88 minuten. Hoe lukt ze dat? Nou door veel creatieve puzzels er in te gooien! Het zijn er behoorlijk wat, maar het is altijd duidelijk wat er moet gebeuren en wanneer. Het spelt flowt lekker door en er zitten constante eurekamomentjes in. Puzzels zijn gevarieerd en creatief in thema. De vallen van het labthema (te veel taal en te veel rekenen) ontwijkt Blue Lab compleet. Waar ik echter geen fan van ben is het vele gebruik van "don't touch" stickers en spullen waar je niet aan mag zitten. Doe dat gewoon niet in je kamer...
Ondanks de kleine ruimte en de vele props is het nooit onoverzichtelijk. De kamer ontvouwt zich door het spel heen en na 64 minuten staan we met 1 hint al snel buiten. En wat zijn de hosts hier ook weer ontwapenend vriendelijk!

Voor mij was dit een grote verrassing op de trip. Dit is niet een kamer die je moet spelen voor de experience, maar wat ze hier gedaan hebben met de ruimte die ze hebben is echt indrukwekkend. Een heerlijke puzzelkamer die er goed uitziet en niet lijdt aan de tekortkomingen die je vaak bij dit soort kamers hebt. Kom zeker spelen als je in Sofia bent!

IT sucks...

De vijfde kamer die we in Sofia spelen. Na eerder op de dag aangenaam verrast te zijn door Atlantis en Blue Lab sluiten we de dag af bij IT, de eerste enge kamer van de reis. Inspiratiebronnen zijn de Atheense horrorscene en de gelijknamige film uit 2017. Of je er fan van bent of niet, de film heeft veel momenten die uitstekend in een escape room kunnen werken. We staan helemaal open voor een toffe kamer!
We worden ontvangen in...thema? Het is duidelijk een act, maar wat het toevoegt snap ik niet. De toon wordt er in ieder geval mee gezet en na een waslijst aan regels worden wij één voor één geblinddoekt en onnodig hardhandig meegenomen. We worden fysiek vastgezet en op een teken mogen de blinddoeken af.

De setting is niet slecht, al vraag ik me af waar we zijn en wat we doen. Het decor is prima, net zoals de afwerking. De muziek is gepikt van de film, maar klinkt buiten die context best vreemd aan. Soms gaat de muziek heel hard terwijl je gewoon naar een schilderijtje staat te staren. De indeling van de ruimte voelt ook niet heel doordacht, ondanks dat dit voor Sofia een grote kamer is. Het begin is klein en duurt veels te lang, terwijl andere stukken veel ruimer zijn, maar je niks met die ruimte doet. Het is ook niet altijd duidelijk wat je nou wel en niet nodig hebt. Dit wordt (niet) opgelost door middel van iedereens favoriete escape room element: De "don't touch" stickers! Overal hangen ze! Zelfs op gigantische dingen waar je denkt toch echt wat mee te moeten. Oh en als je er ook maar verkeerd naar kijkt hoor je keihard "DON'T TOUCH" over de intercom. Okee, maar waarom is het er dan allemaal?

Misschien vraag je je inmiddels af wat het plot is. Welk plot? Er is geen sprankje verhaal in de hele kamer te vinden. Wie zijn wij? Waar zijn we? Waarom zijn we hier? Je denkt misschien dat we het plot van de film zouden volgen, maar daar klopt ook niks van. Het zijn gewoon een paar random settings die niks tot weinig er mee te maken hebben plus Pennywise. Pennywise heeft er trouwens nooit lachwekkender uit gezien dan dit en wordt belachelijk gespeeld. De acteur heeft geen idee hoe met interactie om te gaan en momenten die eng horen te zijn worden hierdoor ontzettend awkward. Er zijn zat kansen om leuk op ons in te spelen, maar die worden nooit genomen. In plaats daarvan hebben we een random enge clown voor onze neus die niet eens door lijkt te hebben dat Pennywise de bad guy van het verhaal is. Pennywise geeft namelijk hints! Waarom helpt Pennywise ons?! Zelfs bij een puzzel waarbij we hem proberen te vernietigen wijst hij aan waar we moeten kijken en geeft hij spullen die we nodig hebben.

IT gets worse! De puzzels zijn namelijk regulier onduidelijk. De allereerste puzzel is niet alleen veel te complex voor een eerste puzzel, maar is simpelweg te complex om soepel uit te voeren op de manier dat de makers willen. Blijkbaar zitten sommige groepen hier al een uur vast terwijl je hier fysiek vast zit op de oppervlakte van een postzegel.
Dan wordt dit nog verergerd door de extreme bemoeienis van de host. Je wordt constant gehint. Non-stop praat de host over de intercom tegen ons over dingen die al lang duidelijk zijn. Midden in puzzels worden we overhoort over wat we al hebben en de stappen die we moeten zetten, terwijl we al lang goed bezig zijn! Voor ons gevoel doen we uiteindelijk niks zelf. De meest overduidelijke dingen worden verteld: "Hey zie je dat ene lichtje in de hele ruimte? Loop daar heen. Okee pak dat op, stop het daar in. NU LOSLATEN! Open de deur-LAAT DE DEUR LOS DIE IS NU NIET MEER DEEL VAN HET SPEL. Nu is daar een puzzel actief, ga daar heen." En zo door en door en door...

Na 85 minuten eindigt de kamer plots en staan we voor een verblufte host. We hebben eigenlijk wel met hem te doen. We zijn zijn eerste buitenlandse groep ooit en hij is tot nu toe alleen maar beginners gewend die 2,5 uur over de kamer doen. Wij zijn echter zo snel dat hij het nauwelijks bij kon benen en in paniek raakte. Als we zo snel zijn, waarom krijgen we dan zo veel hints? Zo hinten ze dus iedereen! Maar dan probeer je de kamer toch logischer te maken in plaats van standaard te hinten? Dan komt er nog een compleet onnodige "twist" bovenop bij het napraten die alleen maar voor meer ongemak zorgt. Het kon toch niet erger...

Pfoe, er valt eigenlijk niet veel goeds over deze kamer te zeggen. De constante bemoeienis van de host maakte deze kamer voor ons ultiem frustrerend, maar afgezien daar van is er weinig te redden. Geen flow, geen goede horror, geen plot, geen waar voor je geld. Ga svp iets anders spelen in Sofia.

Lost and Fou- Wacht, dat is een andere kamer!

Na lang uitstellen was het eindelijk zo ver voor ons om de vier kamers van The Great Escape te spelen! Na voor een prima prijsje te parkeren in een nabije parkeergarage stappen we de luxe ontvangstruimte in. Een prachtig uitgebreide lounge met een bar en zat zitplaatsen. Zulke weelde zie je eigenlijk nooit bij een ontvangstruimte! Het is er vanaf het begin tot sluitingstijd ontzettend druk. Veel grotere groepen en vooral bedrijven lijken hier langs te komen. Gelukkig is de service top! Ondanks de drukte is er zat tijd en oog voor ons en we voelen ons gelijk welkom.
Onverwachts beginnen we met een grappige en immersieve intro, waarna we zelf naar de kamer moeten gaan. Geen uitgebreide uitleg of andere onzin, maar gelijk lekker spelen! Er is een belangrijk pakket verloren geraakt bij het postkantoor en aan ons de taak om het terug te vinden!

The Lost Package is de oudste kamer van TGE en de enige op deze locatie die "maar" 60 minuten duurt en zonder acteur is. Echter maakt dit het totaal geen minderwaardige kamer! Door de intro hebben we gelijk zin om aan de slag te gaan. Er is duidelijk nagedacht over de kwaliteit van licht en geluid en dat doet het goed bij mij. Soms mis ik wel wat meer decor en ontbreekt de afwerking. Je zit in de kelder van het pand, dus het kan enigszins vergeven worden, maar soms oogt het me net TE kaal. Het is ook zonde als je speakers en dergelijke zo ziet hangen.
Het verhaal is even zoeken, maar het wordt naarmate het spel vordert duidelijk. Veel lof voor dat het in het spel is verwerkt door middel van puzzels en gameplay in plaats van ellenlange stukken tekst of video's. TGE weten goed hoe ze een verhaal moeten vertellen in het spel, speaking of which...

Het spelverloop is ook heerlijk! We waren van tevoren bang om een klein kamertje te krijgen met duizend hangslotjes, maar niks is minder waar. De flow hebben we vanaf het begin goed te pakken, maar we worden desondanks soms uitgedaagd. Hoewel de puzzels misschien niet allemaal even vernieuwend zijn, zijn ze zeker vermakelijk en afwisselend. Het zijn ook veel puzzels, dus dit is mogelijk nog best een pittige kamer.
De kamer blijft maar verrassen en de ene opgeloste puzzel na de andere onthult nog meer leuks om te doen. Het is een werkelijk buffet aan spelplezier! Wederom zijn de hosts bij het napraten aanstekelijk enthousiast en duidelijk trots op het bedrijf!

Wat een onverwachts leuke kamer! Heerlijke flow, duidelijk plot, uitgebreid, leuke ideetjes, ik kon hier mijn lol op. Qua decor en afwerking kan het wat beter, maar zeker gezien de leeftijd van de kamer ben ik aangenaam verrast. Sterker nog, ik zou hem, net zoals alle andere kamers hier, zeker aanbevelen. Begin wel met The Lost Package, want de andere kamers zijn nog toffer!

Response by The Great Escape

2022 December 21

Hi, dankjewel voor de mooie review! Fijn dat jullie het leuk hebben gehad in The Lost Package. Ook dank voor de feedback over de aankleding. Dit nemen we zeker mee!

Niet mis!

We zaten nog volop na te genieten van The Lost Package toen het tijd was voor de tweede kamer van de dag, The Mission! Dit zou een van de drie toppers op de locatie zijn en we hadden eerlijk gezegd geen enkel idee wat te verwachten. In dit verhaal zijn wij soldaten met de zware taak om binnen te dringen bij een terroristische organisatie en te ontsnappen met belangrijke militaire info. Na een kort filmpje buiten de kamer (dat gelukkig slechts bedoelt is om de toon te zetten) mogen we zelf de weg naar de kamer vinden.

De introductie in de kamer zet gelijk de toon. De setting is tof, de opdracht duidelijk, de acteur heeft er zin in, en we worden gedwongen tot samenwerken. The Mission houdt de spanningsboog vanaf seconde één tot de laatste tel goed strak door mooi getimed acteerwerk en goed gebruik van ruimte, licht, en geluid. Dit is hoe je een experience maakt!
De kamer gebruikt de kille kelder goed als decor, maar ik mis soms toch wat meer aankleding. Sommige ruimtes mogen iets meer personaliteit hebben. Daarnaast vraag ik me soms af waarom deze ruimtes zo ingevuld zijn, maar dat zijn kleine minpunten voor al het moois hier. Wat je krijgt ziet er goed uit en versterkt de sfeer. Je bevindt je hier in het hol van de leeuw en dat wordt tijdens het spel goed duidelijk. Lekker spannend, maar nooit doodeng. Laat het idee van een acteur je hier zeker niet afschrikken, want het is echt een toegevoegde waarde.

Het verloop is gelukkig ook een genot! Heerlijke puzzels met een goede flow die de ruimte goed gebruiken. Enkele puzzels zijn best origineel en verrassend. Puzzels zijn daarbij vaker ook fysiek groot. Het verhaal wordt duidelijk in de puzzels tijdens het spel en oh wat houd ik van die storytelling. Je krijgt alles mee door gewoon lekker te spelen in plaats van allemaal briefjes te lezen.
The Mission is verbazingwekkend uitgebreid. De kamer is best groot en qua ruimte creatief ingedeeld. Doordat het zo lekker blijft flowen blijven er op hoge snelheid toffe momenten langs komen. Je hebt tijdens de kamer het gevoel dat je op een spannend avontuur bent en je raakt immersed in deze wereld.
Wederom props voor onze acteur! Professioneler kan het niet en hij heeft er duidelijk zin in. Ergens in de kamer gaan we per ongeluk off-script en dit wordt door hem zo goed opgepakt dat we het niet eens door hebben. Dat zulke alternatieven mogelijk zijn getuigt van een professionele experience!

Na vol adrenaline weer buiten te staan worden we weer ontvangen door onze acteur. Wat een aanstekelijk enthousiasme en wat mooi hoe trots ze hier toch zijn op hun bedrijf! The Mission is een extreem ondergewaardeerde kamer. Heerlijke gameflow, top spanning, goede acteurs, dit is experience! Doe jezelf een lol en ga lekker spelen. Voor ervaren spelers is dit absoluut genieten en voor beginners denk ik dat het een goede introductie naar experience en acteurs is.

"EN JIJ! MET JE VUILE GRIJNS! WEG!"

We zitten te wachten in de luxe ontvangstruimte van The Great Escape als we het slechte nieuws krijgen. We moeten zo bij onze hoorzitting zijn! Onze advocaat kan er helaas niet bij zijn, maar dat moet wel goed komen, toch? Anders zijn we ten dode opgeschreven...
De ervaring begint op een vreselijk creatieve manier voordat we in de kamer zelf zijn. Deze filmische intro alleen al is het boeken van de kamer waard! Een mooie setting, uitstekend acteerwerk, top script, kleine mindfucks, interactie met de acteurs, wat heerlijk dit!
De spanning wordt opgevoerd terwijl we ons best doen om onze lach in te houden. De introductie vind plaats met een ander onbekend team, wat verbazingwekkend goed werkt. Het kan zo storend zijn, maar de manier waarop het uitgespeeld wordt maakt het juist een toegevoegde waarde. Er is net genoeg interactie tussen de twee partijen terwijl de afstand toch bewaart blijft. We kunnen na de intro wel met ons eigen team verder. Na een moment te fanboyen over hoe goed dit al was beginnen we!

De sfeer zit er door de intro goed in. We zitten in het hol van de leeuw en moeten hier snel weg! Het decor ziet er prima uit, al wordt het wel wat kaler richting het einde. Na een tijd zakt de spanning helaas wat weg. Dit komt grotendeels door het feit dat de grens tussen experience en escapen hier best hard is. Na de introductie en tot het einde valt The Courtroom bijna terug op "gewoon" escapen en veel minder op experience.
De kamer is daarbij twee keer identiek naast elkaar gebouwd en op één punt kunnen we het andere team duidelijk horen. Dit was zonde want daardoor hoorden we spoilers. Het andere nadeel hier van is dat als beide teams tegelijkertijd klaar zijn met iets je zal moeten wachten tot het andere team afgehandeld is voordat jij dat ook kan doen. Het is allemaal niet heel storend, maar het is ook weer niet ideaal.
De experience die je krijgt is dan wel weer van top niveau! Er zitten toffe momenten in die ons verrassen en de spanning en immersie weer helemaal terug brengen!

We houden er een goede flow op na met veel afwisseling. Er komen originele puzzels voorbij die het verhaal ondersteunen. Geen ellenlange expositie, maar lekker spelen! Mooi is ook dat de puzzels daadwerkelijk een reden hebben om hier te zijn. Er is een goede uitleg voor waarom we dit allemaal doen en daar ben ik heel blij mee. Voor ons gevoel schieten we door de kamer heen totdat we in het midden even vastlopen op wat we nou moeten doen. Sommige stukken beginnen door elkaar te lopen en dingen die eerder hadden moeten gebeuren worden nu pas gedaan. Het is even verwarrend, maar pakt gelukkig weer op! Deels valt de verwarring hier ook aan ons te wijden. Hierna raken we die heerlijke flow in ieder geval niet meer kwijt. De kamer bouwt op naar een intense filmische finale en met een echt euforie gevoel ontsnappen we!

Het personeel is wederom laaiend enthousiast en trots op hun mooie bedrijf! Ze staan hier al jaren vol passie en dat voel je. The Courtroom is een ontzettend toffe kamer, al had ik graag de grens tussen het escapen en de filmische experience hier wat meer willen zien vervagen. De highlights zijn de filmische intro en outro en tussenin zit een toffe escape room. Beide zijn meer dan de moeite waard! Ga deze zeker spelen!

The Deal is sealed!

The Deal is voor ons alweer de laatste kamer van de dag. Na de drie andere fantastische kamers te hebben mogen spelen kunnen we ons nu aan de nieuwste kamer van The Great Escape wagen. De hele dag is het tot nu toe waard geweest, maar sluiten we het ook goed af? In The Deal gaan wij een criminele deal sluiten (duh) en dat gaat niet volledig zoals verwacht...

Ik moet heel eerlijk zijn dat ik een bloedhekel heb aan maffia-thema's. Het spreekt me gewoon totaal niet aan en er wordt te vaak niks interessants mee gedaan. The Deal laat daarentegen zien hoe het WEL moet! We beginnen met een immersive en uitgebreide intro op de locatie waar de deal plaats zal vinden. Er worden twee teams tegenover elkaar gezet in de intro en dit werkt verbazingwekkend goed. De acteurs hebben er zin in, er is lekker veel interactie, de setting ziet er fantastisch uit, de spanning is om te snijden, het kan gewoonweg niet filmischer dan dit! Deze hele intro is de prijs alleen al waard. Het doet mij denken aan de intro van The Courtroom, alleen dan met veel meer interactie. Fantastisch! Na deze binnenkomer moeten we even fanboyen met elkaar en dan begint The Deal toch echt.

Wat gelijk opvalt is dat de setting ijzersterk is neergezet. De muziek klopt, het geluid klinkt goed, de belichting is mooi, het decor ziet er goed uit, alles is spot-on! De setting wisselt verbazingwekkend veel af en gaat van vunzig naar grimmig naar bijna grappig. Naar mijn gevoel zwakte dit samen met de spanningsboog na iets meer dan de helft wel wat af. De kamer verschiet zijn kruit op dit punt misschien iets te snel, al kan dat makkelijk verholpen worden. De dreiging blijft iets te lang weg en de grens tussen experience en escape room is hier (net zoals bij The Courtroom) weer best hard. Ik had graag wat meer experience en meer interactie met de acteurs gezien, vooral omdat dat in de intro zo mooi gedaan is.
Nu we het er toch over hebben, wat een acteurs hier! Ze laten wat we ook proberen geen steek vallen en zitten zo goed in het spel. Elk detail klopt gewoon. Hun performance dwingt simpelweg respect af en we staan met open mond te genieten.

Door de wisselende settings heen blijft het lekker spelen en komen er allerlei creatieve puzzels op ons af. Het begin is spannend en dwingt ons om goed te communiceren. We spelen met veel plezier totdat we helaas te kampen krijgen met een flinke technische storing. Het is nou eenmaal een nieuwe kamer. Puzzels gaan te vroeg af of werken niet, lichten gaan aan of uit terwijl dat niet hoort, en het geluid gaat helemaal de mist in. Hierdoor raakt het laatste kwart van het spel helemaal in de war en raken we de focus totaal kwijt. Daarnaast zit hier één puzzel in die naar ons gevoel in thema nergens op slaat en ook echt niet lekker werkt. Het einde voelt ook veel te abrupt en mist nou net dat stukje experience dat de intro belooft. Natuurlijk kan TGE niet veel doen aan de storing, maar het beïnvloedt helaas wel de ervaring van de kamer.

Desondanks was The Deal naar mijn ervaring een absolute topkamer! Zouden de kwalen verholpen worden dan is dit een geweldenaar van een kamer! Nu is het al ontzettend tof en zeker de moeite waard om te komen spelen.
Alle dank aan The Great Escape en het fantastische personeel voor deze topdag. Tussen de games door kwamen ze vaker met ons praten en ze waren echt betrokken met ons. Iedereen hier straalt enthousiasme en trots voor het bedrijf uit. Zo hoort het! Ik ben echt een fan geworden van dit bedrijf en kan niet wachten om terug te mogen komen!

Yo dik appartement, Harry!

Toxic Escape wekte mijn interesse door het vreemde plot. Het is namelijk zo dat je hier in de rol kruipt van...jezelf! Gewoon een escape room bezoeker die een escape room bedrijf bezoekt waar iets niet helemaal zuiver is... Dat meta-plot biedt al gelijk duizenden creatieve opties. Vanaf de boeking krijg je meerdere vage berichtjes van de "eigenaar" Harry. Dit is leuk gevonden, maar voegt voor mij niet heel veel toe. De hele onthulling van het plot is bij het eerste berichtje al duidelijk en dat zie ik veel liever op locatie pas.
Op locatie worden we in character(?) ontvangen. Parkeren kan voor de deur. De intro is een inconsistente mix aan verwarring en hilariteit, wat mogelijk niet helemaal de bedoeling is. Het voelt allemaal een beetje vreemd aan. De kamer begint wel met een leuke twist en we kunnen onderweg!

De kamer is best mooi ingericht en strak afgewerkt. Het oogt mooi onderhouden, minus enkele gebruikspunten. Qua experience of effecten kun je niet heel veel verwachten, maar het geluid is op zijn minst van goede kwaliteit. De kamer begint gelijk goed en daar zit hem eigenlijk ook het probleem in. Na de intro komt de kamer vooral neer op puzzelwerk en word er qua verhaal nog maar weinig gedaan. Het originele meta-plot van de "escape room" vervalt al na de eerste minuut en het daadwerkelijke plot is een stuk minder interessant. Naast wat kleine momentjes verslapt de spanningsboog al snel tot een uitgerekt elastiekje. Al snel vraag ik me af waarom we hier in het plot nou nog zijn? Logisch gezien slaat dat eigenlijk nergens op.

Het verloop is een mixed bag. De kamer geeft veel ruimte al snel prijs en daarna volgt een flinke periode waarin gevoelsmatig weinig voortgang wordt geboekt. De puzzels zijn op zich tof en gebruiken aardig wat techniek. De eigenaren zijn ICT-mensen en dat schijnt door in meerdere leuke technische stukjes.
Helaas is de flow in deze kamer regulier gebrekkig. Na een goed begin loopt het spel herhaaldelijk vast. De kamer is netjes ingericht maar zit bomvol ruis. Veel losse spullen en een boel loos materiaal. Een boel hoef je niet te gebruiken, terwijl je juist verwacht wordt om andere dingen helemaal binnenstebuiten te keren. Al die spullen voegen sfeer aan de kamer toe, maar het bevordert de spelflow totaal niet. Het is allemaal net niet duidelijk genoeg of net te ver zoeken en gewoon...net niet. Ik vind het altijd zo jammer om een hint te krijgen van "een belangrijk object heb je over het hoofd gezien" of "kijk nog eens goed waar je net keek". We zitten meerdere keren lang vast op puzzels en om dan te horen bij het napraten dat het supersnel ging voelt niet helemaal kloppend.

Tja, hier zit wel degelijk potentie in. De eigenaren doen dit duidelijk voor de lol er bij. Hun enthousiasme is aanstekelijk en ik gun het ze absoluut! Ik denk dat de kamer een sterke basis heeft, maar boven alles een soepelere gameflow nodig heeft. Het meta-plot mag daarnaast veel beter uitgewerkt worden. Het voelt nu meer als een bijzaak, terwijl dat voor ons de reden was om te boeken. Het is nu in ieder geval een prima kamer om een keer mee te pakken, maar hier valt in potentie meer uit te halen.

Fantas(y)tisch!

Na jaren uitstellen eindelijk Levenswater spelen! Helaas ligt Emmelocked voor mij niet bepaald naast de deur. Na alle goede verhalen hebben we toch maar de stap genomen om te gaan spelen. De rit is lang, maar parkeren kan gelukkig voor de deur. Bij binnenkomst begint de ervaring direct. De "ontvangstruimte" is mooi in thema en de eigenares benadrukt met klem het belang van onze queeste.
Alleen nog even een cape om doen en we zijn onderweg om het rijk van Emlia te redden! Het levenswater moet weer puur gemaakt worden voor de bloedmaan is voltooid. Falen wij, dan sterft iedereen in heel Emlia. Geen druk.

De sfeer zit er goed in. Het geluid klinkt goed en de muziek voelt passend. Mysterieuze klanken zweven door het bos en creëren een gevoel van beide spanning en magie. Licht, geluid, en rook komen samen om een immersive ervaring te vormen. Levenswater creëert de perfecte balans tussen spanning en rust. Er is duidelijk druk om de queeste op tijd te volbrengen, maar wij haasten ons niet. De manier van tijd aangeven is mooi gedaan in de kamer. Waar ik het meestal afbreuk vind doen aan de beleving is het hier een mooie toevoeging aan de sfeer en spanning.
Ik hoor ook vaak dat mensen het plot van Levenswater complex vinden, maar dat valt reuze mee. Het is van tevoren goed duidelijk en de opdracht is helder en simpel. Ik had zelfs gehoopt om wat meer over de lore van Emlia te leren tijdens de kamer. Dit lijkt nu nog vooral een concept te zijn.
Één minpunt dat mij wel verbaasde is de inconsistentie in decor en afwerking. Het decor is soms een prachtig totaalbeeld waar je je helemaal in kan verliezen en soms juist helemaal niet. Vaker dan verwacht zien we de grenzen van het decor te goed. Op meerdere plekken ontbreekt de afwerking, sommige ruimtes zijn minder gedecoreerd dan anderen, props voelen soms niet passend, en een paar keer lijkt er de makkelijke optie gekozen te zijn door foto's van decor ergens te behangen in plaats van het daadwerkelijke decor. Mogelijk heeft dit een reden, maar het voelt nu raar om te zien hoe veel aandacht er in sommige stukken van de kamer zit terwijl dat ontbreekt op andere plekken. Het kan wel, dus waarom is het niet gedaan?

Gelukkig flowt de kamer heerlijk. De puzzels en opdrachten passen altijd in thema en zijn verrassend uitdagend. Het is moeilijk om het fantasy-thema op een overtuigende manier in puzzels te verwerken, maar Levenswater blijft aangenaam verrassen. Er wordt goed gebruikt gemaakt van de ruimte en het is verbazingwekkend hoe duidelijk alles is. Een bos kan al snel onoverzichtelijk worden, maar hier is altijd helder wat je nodig hebt waar voor en wanneer. Er zitten flink wat creatieve ideeën in en naar mijn mening krijgt Levenswater hier zelfs niet genoeg credit voor. We haasten ons op geen enkel punt, maar blijven toch lekker gaan.
Na een mooie afsluiter worden we enthousiast ontvangen door de eigenares, Nicole. Wat mooi om te zien hoe trots ze is! Na gezellig na te praten krijgen we nog een mooi tastbaar aandenken mee.

Fantasy is een ontzettend moeilijk thema om goed te doen in escape rooms en het lukt Emmelocked grotendeels om het vooral elkaar te krijgen. Ik zou graag het decor en de afwerking consistenter willen zien, vooral als je hier ziet wat Nicole wel niet kan!
Levenswater is een mooie eerste stap voor Emmelocked in de geplande trilogie. Nicole staat hier met veel passie en mooie ideeën voor de toekomst. Ze mag trots zijn! Ik gun het haar van harte dat de plannen uit kunnen komen en kom zeker terug als het zo ver is!

Old school is cool

Op aanraden van een vriend hebben we beide kamers van deze locatie gespeeld. Beide kamers zouden de definitie van old school zijn. Nauwelijks tot geen techniek en een overvloed aan hangslotjes. Na The Cold War tot een goed einde te hebben gebracht en een korte adempauze te nemen kunnen we onze spanning kwijt met een uurtje sporten. Althans, dat denken we totdat we er achter komen dat de eigenaar van de sportschool een keiharde drugsbaron is. Nu is het nog maar de vraag of we levend uit de sportschool kunnen ontsnappen. Het is precies wat je verwacht en dat is eigenlijk wel de lol van deze kamer.

Het thema is zeker uniek! Ondanks dat het decor minimaal is stoort me dat hier niet zo omdat het thema er nou eenmaal geschikt voor is. De afwerking van de ruimtes is ook verrassend strak. Er zit praktisch geen techniek in de kamer dus qua sfeer moet de kamer het vooral hebben van de inrichting en belichting. Ondanks die beperking wordt dat verrassend leuk opgepakt! Tijdens het spel verandert de sfeer puur door de belichting en inrichting en dit houdt de spanning er toch in. Ondanks dat de maffia achter ons aan zit is dit best een luchtige kamer en we liggen op één punt werkelijk dubbel van het lachen.

De puzzels zijn misschien niet de meest originele, maar er zit door de kamer heen toch een lekkere flow. Het speelt allemaal soepel door en vrijwel alles is duidelijk. De puzzels worden vaker leuk verbonden aan het sportschoolthema. Ook al ben je bekend met elke puzzel, er zitten hier en daar een paar aangename variaties op uitgekauwde formules.
Alle puzzels draaien om codes krijgen en hangsloten openen. Misschien is dat niet je ding. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom sommige mensen hier zo veel moeite mee hebben, want wat is het toch heerlijk om slot na slot te openen. Helaas is er één puzzel wat mij betreft iets te onduidelijk en soms vraag ik me wel af waarom er hier nou allemaal puzzels zitten. Wat is de reden dat deze puzzel hier is en dat ik die doe? Soms komen hints ook te snel en te uitgebreid. De hints zijn letterlijk de host die (buiten thema) over een microfoon tegen je praat. Het is eerlijk gezegd best komisch.

De eigenaar, Pascal, is een vriendelijke man en geboren gastheer. De kamers moeten van hem zo inclusief mogelijk zijn en zijn onder andere compleet rolstoeltoegankelijk. Het is duidelijk belangrijk voor hem om mensen een fijn uitje te kunnen bieden. Het is mooi om te zien dat hij er zulke sterke principes op na houdt. We voelen ons de gehele avond welkom. Daar kan menig eigenaar nog van leren...

Dit is een oldschool en basic puzzelkamer met een heerlijke flow en een uniek thema. Voor een prima prijs krijg je een uur puzzelplezier, inclusief drankje. Ik zou het met 2-4 mensen spelen, dan heb je de beste ervaring. Een ervaren escaper kan hier zeker zijn lol op en ik denk dat beginners hier ook goed zitten. Ik kwam er in ieder geval met een enorme grijns uit.

Hangsloten op hangsloten op hangsloten op....

Op aanraden van een vriend hebben we beide kamers van deze locatie gespeeld. Beide kamers zouden de definitie van old school zijn. Nauwelijks tot geen techniek en een overvloed aan hangslotjes. Na een hartelijk ontvangst beginnen we met The Cold War. Wij zijn Amerikaanse spionnen tijdens de koude oorlog. De Russen hebben ons onderschept op het vliegveld en nu is het aan ons om binnen het uur te ontsnappen uit hun safehouse.

Verwacht geen prachtig decor, next level sound design, of effecten. Aankleding en techniek zijn zeer minimaal in de kamer. Je hebt misschien een beeld van een militair safehouse. Wat wapens, oude Russische meuk, camoprintjes, en dergelijke. Op dit punt is het minimale gedaan en daarom mis ik hier wel sfeer. Het is allemaal best kaal en leeg. Simpele dingen zoals een zichtbaar systeemplafond en niet helemaal afgewerkte ramen breken de immersie wel vaker. Ik moet eerlijk zijn dat dat deels komt omdat het pand blijkbaar allerlei restricties heeft qua wat er gebouwd mag worden, maar het stoort me hier meer dan bij The Gym.

Laten we duidelijk zijn, dit is een old school puzzelkamer. Je hebt hier alle puzzels wel eens eerder gezien, maar het geheel speelt wel lekker. Naast twee puzzels in het begin waar we even op blijven steken flowt de kamer goed door. Het spel begint gelijk goed door communicatie tussen teamleden af te dwingen. De puzzellijn is een buffet aan codes en hangsloten dus als dat je ligt is dit dopamineshot na dopamineshot. Ondanks de redelijk kale ruimtes stoor ik me soms wel aan wat ruis en het feit dat vrijwel elke puzzel niet gethematiseerd is. Op een gegeven moment is het plot kwijt en ik snap nou niet echt waar we zijn of waarom. Waarom zitten er hier puzzels en waarom zou ik ze nu moeten doen?
Het verloop blijft door de goede flow leuk, maar het gaat me ook allemaal iets te snel terwijl wij helemaal niet zo hard ons best doen. Wat mij betreft hadden er zelfs wat meer puzzels in gemogen.

De eigenaar, Pascal, is een vriendelijke man en geboren gastheer. De kamers moeten van hem zo inclusief mogelijk zijn en zijn onder andere compleet rolstoeltoegankelijk. Het is duidelijk belangrijk voor hem om mensen een fijn uitje te kunnen bieden en we voelen ons de gehele avond welkom. Daar kan menig eigenaar nog van leren...

Je krijgt hier in feite hetzelfde als bij The Gym, al heb ik wel voorkeur voor de andere kamer. De koude oorlog is nou eenmaal een lastiger thema om uit te werken, vooral gezien de beperkingen waar het bedrijf mee zit. De sfeer kan hier (ondanks de beperkingen) toch wel wat beter, de thematisering kan sterker, en de kamer mag wat langer duren. Wij zijn met drie ervaren spelers binnen 36 minuten de kamer al uit. Dat aantal spelers is wat mij betreft ook perfect voor de kamer. All in all lijkt dit me een prima kamer voor beginners.
Ondanks de kritiekpunten heb ik me hier goed vermaakt. Het blijft een aardig prijsje voor een leuk avondje old school puzzelen met drankje inclusief.

Waar is Jerry Maguire nou?!

Het moet wel één van de meest bizarre opzetten zijn die ik ooit voor een escape room gezien heb. Het is het jaar 2002 Anno Domini. We willen een videoband omruilen bij de lokale videotheek en zijn bereid om daar zelfs voor in te breken! Wij hebben de kamer puur voor dit plot geboekt zonder enige voorkennis, want het klinkt beide briljant en vreselijk tegelijk.

In een korte intro worden we nog een keer het plot mee gegeven en on our merry way gestuurd. Als we hints willen moeten we de Charlie's Angels pose doen, oftewel er hangt geen microfoon in de kamer. Movie Night is de nieuwste kamer van Clocked-Up, maar het voelt al snel als een veel oudere kamer aan. De setting is uniek bedacht, maar minimaal ingericht. Het oogt best goedkoop en afwerking ontbreekt. Kabels hangen los en het kan allemaal wat meer liefde en leven gebruiken. Bij een videotheek stel ik me een warme gezellige ruimte voor, maar dit is net wat te kil en minimaal wat mij betreft.
Qua sfeer blijft de kamer de gehele speltijd deze minimale vibe aanhouden. Er wordt vrijwel niks gedaan qua sound design, muziek, licht, effecten, enzovoort. Het is in ieder geval geen uitgebreide experience.

Waar de kamer veel goed maakt is qua puzzelflow. Wij hebben van het begin een heel lekkere flow te pakken en schieten op topsnelheid door de kamer heen. De puzzels zijn niet heel bijzonder, maar gewoon lekker duidelijk en afwisselend. Movie Night bestaat grotendeels uit communicatiepuzzels. Ik vind het zelf heerlijk om lekker veel van dit soort puzzels te hebben, maar your mileage may vary. Het spelplezier zit voor het grootste deel van de tijd goed! Echter zijn er richting 3/4 van de kamer twee puzzels na elkaar die voor ons absolute flowkillers zijn. Het is allemaal net te onduidelijk. We lopen hier behoorlijk lang op vast en dat killt wel even de lol. Gelukkig pakt het spel daarna weer op.
Er is aardig wat ruis en het kan al snel een chaos worden in de kamer. Allerlei spullen komen door elkaar te liggen en sommige onderdelen die we vinden wijzen naar puzzels die we al lang opgelost hebben. Als ervaren speler kun je dat filteren, maar een minder ervaren speler mogelijk niet. Soms slaan de puzzels ook een bocht in die ik niet helemaal begrijp, waarom doen we dit nu en hier? Zitten we nu in een film? Spelen we een film uit? Is dit een deel van de videotheek?

Van de twee kamers van Clocked-Up vond ik Movie Night de betere kamer. Het concept is leuk en het spelplezier grotendeels ook. Naar mijn mening zijn dat de redenen waarom je de kamer zou spelen. Als je in Arnhem bent voor een dagje is dit mogelijk een leuke toevoeging aan je programma.

Huisje. Boompje. Meestertje.

We kwamen hier eigenlijk voor Movie Night, maar De Grootmeester kon er ook nog wel bij. We begonnen met deze kamer en dat lijkt mij ook de betere volgorde. Het plot is idioot, maar hilarisch. Je zoekt een puntenslijper in de werkplaats van de grootmeester en tijdens jouw zoektocht stuit je op allerlei geheimen. Gek genoeg waardeer ik het rare plot eigenlijk wel. Het is weer eens wat anders.

In een korte intro buiten de strakke witte deur (met een ouderwetse klink) naar de kamer wordt het plot nog even voor ons herhaald en mogen we beginnen. Het valt direct op dat de kamer best kaal en kil is. Er mist flink wat sfeer die toch best makkelijk toe te voegen zou zijn. Ik had me de werkplaats toch anders voorgesteld. Warmer, voller, gezelliger, sfeervoller. Het decor is best minimaal, afwerking ook, en qua geluid/sound design blijft het letterlijk stil. Het is allemaal het minimale om je in de setting te brengen.
Ik stel me ook vragen over welke tijdsperiode we ons nou in bevinden. Het ziet er soms redelijk hedendaags uit, maar op andere punten helemaal niet. Het plot bereikt een punt waarop ik kwijt ben wat we nou concreet aan het doen zijn. Waarom zijn we hier? Waarom ligt dit hier als dat in het verhaal hier niet meer hoort te zijn? Een goede conclusie ontbreekt.

Het spelverloop bevat weinig verrassingen, maar het speelt wel lekker. Als je een beetje ervaring hebt dan heb je al deze puzzels al veel vaker gezien. Soms kunnen de puzzels iets duidelijker en er mag flink wat meer feedback bij. Dat je zegt "Hoorde ik nou een klikje?" of "Okee wat is er nou gebeurd?" of "Is er ergens misschien wat open gegaan?" mag eigenlijk niet gebeuren, maar dat gebeurt hier desondanks wel vaker. De flow is gelukkig grotendeels prima en we hebben nooit een hint nodig. We spelen lekker ongestoord door en de kamer is daardoor ook vrij snel weer klaar.

De Grootmeester is een basic puzzelkamer die prima is als je gewoon een uur wil puzzelen. Ik denk dat de kamer vooral tot zijn recht komt als je hem met twee ervaren spelers bezoekt. All in all hebben we een leuke avond gehad hier!

Sinds wanneer komt Mike Oldfield in deze pub?

Je bent eens een dagje in Haarlem voor een concert. Daar kan prima een kamer bij, toch? De kamer bevindt zich in het centrum van Haarlem. Parkeren kan wel eens een dingetje zijn. Om er te komen moet je buiten wachten, het personeel bellen, door een restaurant heen lopen, en naar de bovenverdieping gaan. Het klinkt allemaal redelijk intimiderend, maar in de trailer van Escape Haarlem zie je al waar je moet zijn en valt het best mee.
We worden ontvangen door een vriendelijke host en kunnen direct beginnen. We dringen de pub in waar de eigenaar een bijzonder bier recept verscholen zou houden. Aan ons om het te bemachtigen! Voor het spel begint krijgen we een ENORME rode knop mee. Als wij een hint willen drukken we de knop in, maar dit mag maar zes keer tijdens de kamer. Ze geven hier zelf geen hints, maar geven een indicatie wanneer het een goed idee is om een hint te pakken. Ik vind het eerlijk gezegd een rare opzet die volgens mij alleen maar er toe dient dat er niemand mee hoeft te kijken. Wij hebben in totaal maar één hint nodig gehad, dus storend is het gelukkig niet.

De kamer zelf is een pub-thema en ik heb hier zelf stiekem toch wel een zwak voor. Het geschiedkundige aspect komt niet zo vaak terug als ik verwacht had, maar is zeker leuk. Het is allemaal zo koddig en typisch stamkroeg dat je er vrolijk van wordt. Vooral het begin is overtuigend gedecoreerd en mooi afgewerkt. Echter zwakt dit steeds meer af naarmate de kamer vordert. We gaan van mooie pub naar kale ruimtes waar teksten letterlijk met stift op de muur zijn geschreven. Sommige dingen zijn ook vreemd en kloppen qua totaalbeeld voor mijn gevoel niet helemaal in de kamer. Dit vind ik toch wel zonde, omdat Escape Haarlem wel laat zien dat ze weten hoe ze het goed moeten doen. Er mist voor mij uiteindelijk net iets te veel spanning. Het is natuurlijk geen dreigend thema, maar na een tijd begint het een beetje te statisch te voelen.

Het verloop is waar de kamer mij enorm verrast. Het geheel is verbazingwekkend creatief. Vanaf het begin hebben wij een goede flow te pakken en krijgen we duidelijke feedback voor waar we moeten zijn en wat we moeten doen. De kamer is vrijwel compleet lineair en zou ik daarom ook niet met meer dan vier mensen spelen. Je kan het lineaire mogelijk als storend ervaren, maar wij niet. De puzzels zijn lekker creatief en in thema. Sommige puzzels heb je wel eerder gezien, maar ze zijn zo goed in thema en leuk om te doen dat ik dat totaal geen issue vind.
Er komen naast de toffe puzzels ook een paar onverwachts creatieve momenten langs. Het zijn simpele dingen die de lol er in houden en het geheel lekker speels houden. Je kan je vraagtekens zetten bij hoe kloppend ze nou zijn in het verhaal, maar ze zijn zeker heel leuk.
Er zit verder een puzzelelement in de kamer dat door het spel heen vaker terug komt. Het is creatief bedacht en voegt naar mijn mening ook wel wat toe. Daarentegen kan het ook verwarrend zijn en kun je jezelf er mogelijk zelfs mee dwarsbomen. Mijn advies is om heel goed te kijken wat je nodig hebt en wanneer. Uiteindelijk komt alles samen in een doodsimpele, maar belonende eindpuzzel.

Wat een verrassing! Ik had niet verwacht zo veel lol te hebben met deze room, maar here we are. Het geheel kan nog flink wat winnen aan sfeer, afwerking, en totaalbeeld, vooral naarmate het spel vordert, maar qua flow en fun zit het hier helemaal goed. Deze kamer verdient voor mijn gevoel wel iets meer aandacht dan het nu krijgt, vooral gezien hoe weinig reviews er pas zijn. Ik heb me hier goed vermaakt en kom zeker terug voor de andere! Een verborgen pareltje in Haarlem!

Hackerman Vs. Terminator

Deze kamer trok al een tijd mijn aandacht. Judgement Day zag ik de laatste paar jaar in de TERPECA langskomen, al hoorde ik er in Nederland verder nooit van. Misschien zat hier wel een verborgen pareltje! De foto's en de site zagen er clean uit, dus we boeken en gaan!
Op locatie hebben we even een "oh..." ervaring. De kleine ontvangstruimte oogt niet bepaald netjes en alle lichten staan om de een of andere reden uit. Energiekosten besparen, I guess? De host spreekt enkel Engels met een zwaar Russisch accent en lijkt puur zakelijk contact met ons te houden. Het voelt als een lopendebandbehandeling. Tevens lijkt er maar één host op locatie te zijn die alle kamers tegelijk host.
De kamer is gebaseerd op de Terminator films. Een tof concept dat je niet veel ziet. Het is 2029 en onze missie is om een militaire bunker in te breken. Mogelijk vinden we hier een wapen waarmee we de oorlog tegen de machines kunnen stoppen. Naast de gewoonlijke basics krijgen we ook mee dat we...juist wel kracht mogen gebruiken...huh? We zullen het zien!

Ik kan je gelijk vertellen dat de kamer er bij lange na niet zo goed uit ziet als op de foto's. Hier is wat gesjoemeld met de belichting en de invalshoeken. Hoewel er een militair sfeertje heerst oogt het decor niet heel doordacht of netjes. Afwerking ontbreekt en meerdere dingen ogen goedkoop. Overal kabels, snoertjes, stekkers, en stopcontacten. Een groot deel van de kamer wordt doorgebracht in duisternis met zaklampen. Dit wordt schijnbaar (haha) voor geen enkele andere reden gedaan dan om het gebrek aan decor en afwerking te verhullen. Na een tijd begint het behoorlijk vervelend te worden dat we zo slecht kunnen zien omdat we niet genoeg zaklampen hebben voor ons allemaal. Later verandert de setting met flink wat meer licht, maar dit oogt niet even clean of strak als zou moeten omdat het niet netjes onderhouden is.

Het verloop heeft wat leuke momenten, maar mist opvallende puzzels of een lekkere flow. Een van de eerste puzzels is gelijk een flowkiller en dan moeten we toch op een hintknop drukken om hints te krijgen. Nadat dit uit de weg is blijft het vaker onduidelijk wat we nou precies moeten doen. De kamer bevat behoorlijk wat ruis en een duidelijke puzzellijn ontbreekt. Een enkele puzzel later in het spel test ons geduld omdat het voorkennis van de films lijkt te vereisen of gewoon trial and error is.
Een tof en enigszins uniek element is de nadruk op "hacken" in de kamer. Meerdere puzzels vereisen een laptop en puzzels die hacken simuleren. Dit zijn meestal de betere puzzels en passen mooi in het thema an de kamer. Echter is het nadeel er van dat ze meestal maar door één persoon kunnen worden gedaan.
Dan het ene gedeelte waar je kracht moet gebruiken. Tja...ik snap niet waarom je dit in een kamer zou zetten. We kunnen meer kapot maken dan de bedoeling is. Als je herhaaldelijk naar de camera roept "We gaan het nu echt kapot maken, als dat niet mag moet je het nu zeggen" voordat je het doet, dan lijkt het me een bad move. Dit zijn de dingen waardoor beginners denken dat ze bij andere escape rooms dingen mogen slopen.
De kamer eindigt ook te plots. Er mist een fatsoenlijke eindpuzzel of finale, wat vooral gezien het thema nog prima had gekund.

Waarom staat deze kamer dan toch in de TERPECA? Je kan speculeren, maar ik vermoed een combi van het Terminator thema en toerisme. Het is nou eenmaal Amsterdam... Voor mij ontbrak er te veel qua decor, afwerking, en puzzellijn om dit nou een opmerkelijke kamer te maken. Het hack-element is leuk bedacht en passend, maar kan vaak door maar één persoon gedaan worden. Misschien dat een beginner die groot fan van de films is dit nog wel kicken zou vinden, maar andere mensen hebben hier mogelijk minder succes.

Een puzzelkamer waar Da Vinci trots op zou zijn!

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

Time Machine was de achtste kamer die we van Exit19 speelden. Na de highlights van Necromancer en Betrayal in Breslau hoopten we dat de trend van topkamers zich zou voortzetten en Time Machine stelde zeker niet teleur! In een (geheime) locatie van Exit19 word je in een ruime ontvangst opgevangen. Dit is heel anders dan de mini-ontvangstjes op de andere locaties! De tijdmachine staat al intimiderend naar je te loeren. De blueprints hangen er naast en er komt zacht geroesemoes uit. De toon is gezet. Aan ons om het verleden in te gaan en Leonardo's grootste geheim uit zijn werkplaats te jat-ik bedoel mee te nemen.

Laat ik beginnen met de highlights van de kamer, want dat zijn er een boel. Wederom de Exit19 staples: Decor, afwerking, en onderhoud zijn bizar goed. De kamer ziet er werkelijk prachtig uit en je waant je helemaal in de sfeer van de oude werkplaats van de meester. Deze ontvouwt zich langzaamaan door het spel op allerlei verrassende en onverwachtse manieren.
De puzzels in deze kamer zijn ook een highlight. Over het algemeen zijn de puzzels van Exit19 al kwalitatief hoogstaand, maar dit was something else. Dat je puzzel na puzzel zegt "Wauw dat is nou vet gedaan". Allerlei soorten puzzels komen langs. Meerdere keren wordt de samenwerking getest en er kan ook parallel gepuzzeld worden. De puzzels zijn daarbij ook fysiek groot. Elke puzzel neemt veel ruimte in beslag en heeft een duidelijk doordachte plaats in de werkplaats. Hierdoor voel je je ook betrokken met de ruimte. En omdat ik het nog niet genoeg gezegd heb, mijn god wat is dit allemaal mooi gemaakt!

Echter viel ons na het spelen op dat de kamer toch redelijk statisch aan voelt. Er is nauwelijks een spanningsboog aanwezig en bijna geen effecten zoals bijvoorbeeld mist of flikkerend licht. Het daadwerkelijke tijdreizen voelt bijvoorbeeld niet zo indrukwekkend als het had kunnen zijn. Dit vonden we heel opvallend omdat dit een van de nieuwere kamers van Exit19 is en die nieuwere kamers allemaal aantonen dat ze normaliter meesters zijn in deze dingen. Daarnaast is het concept van de tijdmachine eigenlijk niet nodig. Het is een leuk excuus voor waarom we daar zijn, maar naast dat wordt er voor de rest van het spel niks meer mee gedaan. Wat nou als de tijdreis mis gaat? Of we op een verkeerde plaats uit komen? Dat zou nog kans geven voor het opvoeren van de spanning tijdens het spel.

Afgezien van die kritiekpunten is dit een heel toffe kamer die ik absoluut kan aanraden. Verder was onze host Dawid een fijne gastheer die passie voor het vak uitstraalde. We hebben nog lang met hem nagepraat en het deed hem duidelijk ook veel plezier om er te zijn. Het is de beste puzzelkamer van Exit19 en het is wederom gewoon zo bizar mooi gemaakt. Ga heerlijk puzzelen in deze prachtige werkplaats en probeer niet om de 5 minuten "Wauw" te zeggen, I dare you!

Circle of Eyes

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

Asylum was inmiddels de tiende kamer die we hier speelden en de verwachtingen lagen hoog. Exit19 had ons op dit punt al duidelijk gemaakt dat ze heel goed wisten hoe ze topkamers moesten maken. Daarnaast hebben we het hier ook over de nummer 61 van de TERPECA-ranglijst. Bij geval van uitzondering had Exit19 het mogelijk voor ons gemaakt om het spel met een acteur te spelen, wat normaal alleen op een maandag kon. Het team, dat ons al dagen thuis liet voelen op deze locatie, kwam met zijn allen samen om ons nog één laatste keer hier te zien spelen. Ik kan niet duidelijk genoeg maken wat een geweldige mensen dit wel niet zijn! Ik weet niet hoe veel ze betaald worden, maar het is wat mij betreft niet genoeg voor deze prachtige service!

Asylum zou de engste kamer van Exit19 zijn en de spannende intro zorgde er voor dat we al direct op onze hoede waren. We gingen een oud gekkenhuis in om de waarheid over wat daar gebeurd is te ontdekken. Het verhaal was wederom simpel en werd duidelijk in het spel en de ruimte zelf. Desondanks lukte het Exit19 om het plot later complexer te maken terwijl het toch duidelijk bleef. Naar mijn mening is dit HEEL zeldzaam in escape rooms, dus mooi gedaan!
Het viel ons tijdens het spel mee hoe eng het was. Het was zeker spannend, maar geen terror. Maak je daar dus niet te veel zorgen om. De kamer is daarentegen wel behoorlijk atmosferisch! Wederom wordt de sfeer uitstekend neergezet door de holy trinity van Exit19: Decor, afwerking, en onderhoud op ongekend niveau. Effecten worden tof benut en het verloop blijft verrassen. De kamer ging meerdere keren een kant op die ik niet verwachtte. Het gekkenhuisthema kan op mij al heel snel edgy of try-hard overkomen en gelukkig gaat Exit19 NIET die kanten op. Ze kiezen voor een eigenzinnige twist die toch logisch is. Er zat ook een stuk in waar we met open mond naar keken en hardop afvroegen "Waar haal je in godsnaam het budget vandaan?"

Exit19 heeft een goed gevoel voor hoe flow werkt in rooms en na wat opstartproblemen vlogen we met veel puzzelplezier door de experience heen. Er is veel diversiteit in de puzzels en ze zijn wederom heerlijk fysiek groot. De puzzels waren hier wel wat simpeler en voor mijn gevoel minder memorabel. Dit heeft mogelijk te maken met het spannende thema, dan lever je logischerwijs in op complexiteit.
Ik wil hier ook zeggen dat het team van Exit19 speciaal voor ons van alles toegevoegd had aan de kamer. Er zaten bijvoorbeeld niet één, maar twee acteurs in de kamer die allebei een andere rol vervulde. Verder hadden ze nog een extra puzzel en wat extra interactiemomenten toegevoegd. Hoe goed dit ook bedoeld was en hoe erg we het ook waardeerden gooide het de experience soms wel in de war. Er liep van alles (tofs) door elkaar, waardoor er op meerdere punten een gebrek aan focus was. Je hebt de standaard experience en daar doorheen kwamen allerlei extra dingen speciaal voor ons. Soms kwam het als een hoop bij elkaar en we raakten daardoor vaker best in de war over waar we nou mee bezig waren en waar we ons op moesten richten.

Asylum vind ik alsnog een kamer die je gewoonweg gespeeld moet hebben als je bij Exit19 komt. Dit is wederom een prachtige, atmosferische kamer met unieke twists in het verloop die je zeker bij zal blijven. Dompel je lekker onder in het ranzige bad van bloed en vuil dat Exit19 voor je heeft klaar gezet en geniet van de experience.


(Als je trouwens niet zeker weet of je een acteur in het spel wil of niet, de vaste acteur vonden wij eerlijk gezegd niet zo'n toevoeging. Het was wel grappig, maar het is duidelijk niet essentieel voor de kamer. Ik zou zelfs aanraden om het zonder te doen om de ervaring meer gefocust te maken.)

Dungeon? More like Fungeon!

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

King Arthur's Dungeons was de negende kamer die we bij Exit19 speelden. We hadden bij deze kamer niet echt een beeld van wat we konden verwachten. We waren tot nu toe al goed verwend door Exit19, maar hoe kan je kamers zoals Necromancer, Betrayal in Breslau, of Time Machine nou overtreffen? Nou zo!
In dit avontuur zijn wij onterecht veroordeeld en in de kerkers van koning Arthur gegooid. Het is aan ons om onze onschuld te bewijzen en de koning aan onze kant te winnen voor de tijd om is. Wederom een heerlijk simpele opdracht die in het spel en de kamers zelf duidelijk wordt. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe blij ik ben dat zo'n groot bedrijf begrijpt dat het plot gewoon lekker simpel mag!

Dit zou volgens onze host echt de topper zijn qua decor bij Exit19. Ondanks onze ervaring met hoe mooi de kamers van Exit19 al zijn laten termen zoals "visual gold" je toch wel veel verwachten. En zelfs met hoge verwachtingen...WAUW! Deze kamer is van top tot teen werkelijk perfect aangekleed. Afwerking en onderhoud zijn wederom fantastisch, zoals standaard bij Exit19. Alle props voelen authentiek en logisch op hun plaats. De sfeer in de kamer is perfect. Muziek, geluid, licht, rook, alles komt heerlijk samen in dit magische avontuur. We hebben vaker alles aan de kant gelegd om alleen maar te kijken naar hoe mooi alles wel niet is. Zelfs na het spelen van de hele kamer heb ik niet het idee dat ik al het moois gezien heb.

Gelukkig is het puzzelplezier in deze kamer ook sterk aanwezig. Wederom passeren veel puzzels met behoorlijke variatie de revue. Dit is weer een kamer waar puzzels fysiek groot zijn en super satisfying om op te lossen. Het verloop blijft daarbij verrassen. Elk deurtje dat open gaat, elke nieuwe onthulling, elke opgeloste puzzel laat je gewoon "Wauw!" zeggen. Meerdere keren staan we met een giga grijns te genieten van wat we hier wel niet mee mogen maken. Na een geweldige afsluiting van dit avontuur staan we na te fanboyen met de host, Jasiek, die net zo enthousiast is om deze kamer te hosten als wij zijn om hem te spelen. Het personeel is duidelijk zelf ook fan en dat enthousiasme slaat heerlijk over.

Het was geen verrassing dat dit een topkamer zou zijn, maar zo goed als dit? Deze kamer had alles wat we wilden en meer qua sfeer, puzzels, verloop, verrassingen, et cetera. Dat allemaal voor minder dan 80 euro?! Ja, soms is het toch niet te mooi om waar te zijn! Zonder enige twijfel één van mijn favoriete kamers ooit!

Sprakeloos

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

Abandoned Hotel was de elfde en laatste kamer die we bij Exit19 speelden. De nummer 9 in de TERPECA moesten we wel voor het laatst bewaren. Ik was benieuwd hoe zo'n uitgekauwd thema als een hotel nou nog interessant kon zijn. We zouden het zien...
Onze auto is tijdens een zware storm vlakbij Sinwood gestopt met werken. De enige plaats waar wij kunnen schuilen is het oude hotel, waar mysterieuze verdwijningen plaats hebben gevonden. We kloppen aan en vragen om onderdak, dat ons hoffelijk wordt geboden. En wat er daarna gebeurt...

Dit bleek een moeilijke review om te schrijven. Soms ben je zo onder de indruk van een ervaring dat woorden tekort schieten. De enige manier waarop ik het gerechtigheid kan doen is door iedereen aan te raden om nu een vlucht te boeken en hem te gaan spelen. Ik zal desondanks een poging doen om uit te wijden waarom.
Okee, ik weet dat ik mezelf herhaal bij elke Exit19 kamer, dus doe jezelf een lol en kijk op de site van Exit19 even naar de foto's van deze kamer. Ja, het ziet er ECHT zo goed uit! Er zijn meerdere ruimtes waar je soms maar kort in bent die vol zitten met overweldigend veel detail. Dit is een van de meest "maximale" kamers die ik ooit heb gezien qua decor en afwerking. Alles voelt als een oud hotel dat al jaren dienst draait. Als een soort vergane glorie.
Het spel bevat een acteur, maar maak je daar geen zorgen om als je daar normaliter bang voor bent. Het is geen levend schrikeffect, maar een essentiële toevoeging aan de ervaring. Het karakter draagt bij aan het verhaal en we raakten zelfs gehecht aan hem.

Het geniale aan de gameplay van de kamer is dat het verhaal verwikkeld is in de puzzels. Ondanks dat het plot complexer wordt naarmate de kamer vordert, wordt het daardoor nooit onduidelijk. De puzzels zijn daarbij divers en flowen heerlijk. Dit is tevens een van de weinige kamers waar het leuk is om hints te krijgen! Het klinkt raar voor een horror kamer, maar het is bijna koddig elke keer dat het gebeurt.
De kamer begint spannend en die spanning blijft stijgen tot de compleet onverwachtse finale. Er zaten zo veel mindblowing momenten in Abandoned Hotel dat het bijna overweldigend werd. Echter komt dit niet door over-the-top technische snufjes of mindfucks, maar door een filmische totaalervaring. Het ene na het andere toffe idee komt langs tot we overweldigd en zelfs een beetje emotioneel buiten staan.

Ondanks mijn beste pogingen ben ik nog steeds sprakeloos. Misschien ook maar beter zo. Laat mij je niet vertellen hoe Abandoned Hotel is, maar ga het zelf beleven! Doe jezelf een lol en ga zo snel mogelijk naar WrocÅ‚aw om deze kamer te spelen! Één van mijn favoriete kamers ooit!

"Wacht even, dit is jullie eerste kamer ooit?"

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

We sloten dag 2 bij Exit19 af met Betrayal in Breslau, een zeer mysterieuze kamer. Op de site van Exit19 tonen de foto's weinig van de kamer zelf. Het plot draait om een man wiens vrouw, Inge, vermoedelijk vreemd gaat met een andere man, Gunter Wolf. Zij is met hem naar zijn appartement gegaan en vervolgens verdwenen. De privé detectives die ingehuurd zijn om haar te vinden zijn dezelfde dag ook verdwenen. Nu is het aan ons om onze verloren collega's en Inge terug te vinden!

Betrayal in Breslau is bewijs dat het simpel houden essentieel is. Meer dan die ene opdracht krijg je niet van tevoren en je maakt jezelf gek met waar het plot mogelijk heen zou kunnen gaan. De spanning als je voor het eerst het duistere appartement binnen loopt is prachtig. Je wordt direct los gelaten en Exit19 zegt "Zoek het allemaal zelf maar uit". Als iemand die een bloedhekel heeft aan overmatige voorpraat vond ik dit zo'n spectaculair begin. Duizenden vragen spoken door je hoofd terwijl alles langzaamaan op zijn plaats valt. Een geniale twist op een eeuwenoud concept in het begin van de kamer brengt beide de immersie en spanning tot nieuw niveau. Helaas kan ik hier niet over uitwijden, maar wij waren hier lovend over. Het verloop van de kamer houdt deze spanning vervolgens meesterlijk vol. Wederom telt hier de Exit19 staple, top decor en prachtige afwerking! Alles is daarbij, vooral gezien de leeftijd, heel goed onderhouden.

De kamer zit daarbij bomvol met puzzels. De ene na de andere puzzel schiet voorbij en de kamer ontvouwt zich stap voor stap. Ze zijn misschien niet allemaal even complex of memorabel, maar er zitten meerdere bizar goede tussen. De afwisseling tussen verschillende soorten puzzels blijft gedurende het hele spel verbazen. Daarbij speelden we hintloos, wat voor een puzzelkamer essentieel is. Het verhaal wordt daarbij langzaamaan duidelijk zonder een lap tekst, video, of geluidsopname. Gewoon doodsimpel in het spel zelf. Het verbaasde ons niet echt waar het plot heen ging, maar dit was wel heel tof uitgevoerd.

Ja, wederom wauw! Onze enthousiaste host, Jasiek, praatte graag uitgebreid met ons na. Deze kamer stamt blijkbaar uit 2015 en was de eerste kamer van Exit19. Dit verbaasde ons behoorlijk gezien de kwaliteit. Het decor, de afwerking, het verloop, de originaliteit, de puzzels, de (grote) ruimte, alles is vandaag nog steeds heel tof! Daarbij schijnt het de moeilijkste kamer te zijn van Exit19. We vlogen er in iets meer dan 45 minuten pijlsnel doorheen, al schijnt dit heel zeldzaam te zijn. We hebben genoten van elke seconde! Een klassieker voor goede redenen!

Thuis ben ik minder snel klaar met mijn belasting invullen

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

Murder at the Office was de vierde kamer die we bij Exit19 speelden. Ik moet heel eerlijk zijn dat ik nou niet bepaald warm liep van het concept. In plaats van de simpele opdracht die je bij elke andere Exit19 kamer krijgt heeft deze kamer juist een complexe opdracht. Een belangrijk persoon bij de belastingsdienst is in zijn kantoor vermoord en het is aan ons om de juiste verdachte aan te wijzen. Joepie...belasting...een gezellig thema voor een uurtje lol, maar niet heus. Afijn, we mochten na een uitgebreide uitleg beginnen.

Een kantoor van een hoge pief is op zich niet heel moeilijk om overtuigend over te brengen. Dik bureau, mooie props, en klaar! Murder at the Office komt atmosferisch overtuigend over, maar als je bekend bent met de hoge standaard die Exit19 neer zet is dit qua sfeer niet even "maximaal". Het decor is vrij simpel en richting het einde werd het zelfs opvallend van mindere kwaliteit. De afwerking is daarentegen behoorlijk strak en wederom is alles mooi onderhouden. Het verhaal wordt grotendeels verteld door audio en video. Ik ben hier niet echt fan van, omdat je vaker (soms minuten lang) alles stil legt om op te letten. Gelukkig is het acteerwerk in deze stukjes wel van hoge kwaliteit.

Qua puzzelen zit er veel diversiteit in de kamer, maar niet heel veel er van is memorabel. Dit is omdat het plot van Murder expres complex is om een uitdaging te maken van het vinden van de juiste verdachte. De focus ligt op het onderzoek dat je moet doen, wat dus vooral gebeurd door audio- en videofragmenten. Je dient hier goed bij op te letten en zelfs aantekeningen te maken op een kladblok dat je mee krijgt. Aan het einde zal je een keuze moeten maken tussen twee verdachten, waarbij er maar één goed is. Het nadeel van aantekeningen maken (wat je echt MOET doen met alle informatie) is dat je intussen wel door kan puzzelen, dus er zit geheid iemand (zie ondergetekende) opgescheept met de taak om overal aantekeningen van te maken terwijl de rest lekker door speelt. Het voelt wel vet als je toch aan het einde door alle complexiteit heen kan prikken door de juiste verdachte te kiezen.

Murder at the Office is een kamer die je of leuk vindt of absoluut haat. Het is extreem complex, maar dat hoort zo en is juist de appeal. Het personeel beaamt dat ze bij deze kamer het vaakst gemengde gevoelens bij groepen zien. Ik snap het wel. Aan de ene kant vond ik het leuk om de complexiteit aan te gaan en op een heel andere manier te spelen, maar aan de andere kant houd ik juist van simpliciteit. Bedenk zelf of het concept je trekt en of je je grenzen wil opzoeken. Maak daarop gebaseerd de keuze of je hem wil spelen. Anders zijn er nog zat andere toffe kamers bij Exit19 om te spelen!

That Volcanussy got me acting unwise

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

Volcano in Madagascar was de vijfde kamer die we bij Exit19 speelden. We waren allemaal best benieuwd naar deze. Het zou namelijk een comedy kamer zijn! Het plot is al redelijk komisch. Een vulkaangod heeft moeite om zijn *kuchkuch* vulkaan te doen uitbarsten (als je snapt wat ik bedoel) en het is aan ons om dat weer voor hem mogelijk te maken. Het rare concept maakte ons al benieuwd naar hoe de kamer zou verlopen.

Het begin is al best grappig. Deels omdat dat zo bedoeld is en deels omdat onze host nauwelijks de Engelse taal machtig is, wat enkele interessante uitspraken teweeg brengt. Vervolgens begint de kamer in het Pools. Woeps, dat is minder grappig! Gelukkig kon het per direct gefixt worden. Naast het zwoele plot en een verteller met een grappig stemmetje zien we niet daadwerkelijk veel comedy terug. Het is allemaal vooral schattig en gemoedelijk.
Wat wil je dat ik zeg over de sfeer? Okee, het is Exit19. Het decor is prachtig, afwerking top, en onderhoud geweldig. Heb ik dat ook weer afgestreept. Het geheel is misschien zelfs de meest overtuigende jungle kamer die ik gespeeld heb. De sfeer is daarbij sterk aanwezig door goed gebruik van diverse effecten. De kamer is wel heel compact. Naarmate het spel vordert komt er wel ruimte bij, maar dit is allemaal zo klein dat je met 4 spelers soms gewoon niet uit de voeten kan. We stonden elkaar wel vaker fysiek in de weg en dat komt het spelplezier niet ten goede. Deze kamer wil je mogelijk zelfs met max 2 mensen spelen.

De puzzels zijn weer divers en flowen lekker in elkaar over. Er zijn enkele fysiek grote puzzels aanwezig en de kamer maakt goed gebruik van de kleine ruimte die het heeft. Het verloop telt enkele leuke verrassingen en mooie momenten die we niet aan zagen komen. We merken soms toch weer een beetje de "jank" die we ook merkten bij Curse of the Mayan Treasure. Je denkt dat de puzzel af is, maar er gaat niks open? De oplossing: Even nog een keer alles door elkaar schudden, BAM, ding open. Bedank me later.

De napraat bij deze kamer was héél kort, deels omdat onze host vrijwel geen Engels kon. Hierna werden we gedropt in de ontvangst en zonder nog maar een woord compleet alleen gelaten. We hebben 15 minuten gewacht tot onze host terug zou komen om ook maar iets van gedag te zeggen, maar dat moment kwam nooit. We waren er daarom met een redelijk rot gevoel vandoor gegaan. Mogelijk was onze host nieuw bij het bedrijf of was er iets anders gaande. Het viel in ieder geval best uit de toon met hoe leuk de rest van het personeel bij Exit19 was.

Kortom, een mooie junglekamer met een lekker diverse puzzelflow en een speels randje. Wij hadden wat minder geluk met de service, maar dit was gelukkig een uitzondering bij Exit19. Wij waren erg tevreden met Volcano in Madagascar! Pak deze gerust mee als je hier andere kamers komt spelen en de tijd hebt.

Zelfs de dood kan je niet bevrijden

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

Necromancer was de zesde kamer die we bij Exit19 speelden. Dit is nou een thema dat me trekt. Ik hou van grimmige occult onzin in escape rooms en die simpele titel pakt me gewoon. Ik ben sterk van mening dat het gros van escape rooms er bij gebaat zou zijn om hun plot te veranderen naar enkel "shit's haunted" en dat is feitelijk wat Necromancer doet. Je zit in het huis van de Necromancer en je wil er uit. Punt. Lekker man.

We beginnen al gelijk goed. Ik ben geen fan van filmpjes, maar dit is een uitzondering door hoe er duidelijk een flink budget achter zit en omdat het leuk bedacht is. De sfeer is gelijk heerlijk grimmig. Alles geeft de indruk van een naargeestig huis van een kwade tovenaar. Prachtige props in een decor dat goed afgewerkt is en mooi onderhouden? Ja hoor, je bent bij Exit19! De sfeer blijft gedurende de rest van de tijd sterk aanwezig door goed gebruik van licht, geluid, en enkele effecten.
De kamer is verder totaal niet eng. Het thema kan als spannend worden ervaren, maar buiten dat is Necromancer absoluut geen enge kamer.

Wederom zit er veel variatie in de puzzels en flowt de kamer heerlijk. Dit is voor ons de eerste kamer van Exit19 die niet een single room is en het is me toch een verademing om weer eens vrij rond te kunnen lopen! Het verloop blijft daarbij aangenaam verrassen en het ene na het andere toffe idee komt langs. De ruimte is verder heel creatief ingedeeld en goed benut. Het gebeurt niet vaak meer dat we kamers spelen en niet kunnen voorspellen wat er open zal klappen of waar we heen zullen gaan. Toch lukt het Necromancer om het wel vaker onvoorspelbaar te houden. Nice!

After the fact worden we door onze enthousiaste host, Terka, opgevangen. We kunnen met veel enthousiasme napraten over de kamer en het is wederom duidelijk dat het personeel hier met veel liefde staat. Dat doet de totaalervaring al helemaal goed!
Ja, dit is dus een van die kamers waar ik de hele tijd met een enorme grijns op mijn bek stond. Tof thema, leuke puzzelflow, verrassend verloop, leuke ideeën, prachtige ruimtes, dit is een van de kamers die je zeker moet spelen als je bij Exit19 bent.

Deze moet je maar net liggen...

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

We sluiten dag 1 bij Exit19 af met Prison Escape. Deze kamer lijkt dit uitgekauwde thema toch wat nieuw leven in te blazen door middel van een unieke gimmick. Op locatie worden wij verteld dat één van ons de gevaarlijkste gevangene ter wereld is en de rest zijn handlangers zijn. Deze persoon wordt extreem secuur opgesloten in een isolatiecel en de gehele kamer draait om deze gevangene te helpen ontsnappen. Het spel eindigt zodra de gevangene uit de cel is. Dit staat nergens van tevoren aangegeven, dus kies goed uit wie je gevangene zal zijn aangezien dit je spel behoorlijk zal beïnvloeden.

Het decor van de kamer is prachtig. De hele kamer straalt smerige rotgevangenis uit en dit is precies wat je wil. Helaas is het ook allemaal heel braaf. Geen muziek, geen effecten, geen geluiden, eigenlijk geen sfeer. Naast keihard puzzelen is er helaas niet veel te zien of doen in de kamer. De kamer is daarbij ook heel klein en ik denk dat je met 2 of 3 mensen totaal hier perfect uit bent.
Het concept van de isolatiecel leent zich heel goed voor communicatiepuzzels en ik ben daar behoorlijk fan van. De communicatie verloopt grotendeels zonder elkaar te zien. De constante kleine succesmomentjes met de puzzels houdt het motiverend en af en toe komen er wat leuke verrassingen door.

Volgens onze host is dit een pittige kamer voor onervaren teams en teams die niet goed kunnen communiceren. Wij waren echter in iets meer dan een half uur klaar, wat blijkbaar zeldzaam is voor de kamer. De napraat was zeer kort, er viel ook niet veel te zeggen over de kamer, maar het voelde wel een beetje te snel voor mij.

Tja, deze moet je echt liggen. Ik vond het zelf heel tof om het concept van splitsen het hele spel in beslag te zien nemen, maar een ander teamlid was bijvoorbeeld minder enthousiast. Als je een experience wil kun je deze overslaan. Wil je lekker puzzelen met een uniek concept? Dan zou ik hem absoluut aanraden!

Blitzkrieg

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

Identity was de allereerste kamer die we speelden bij Exit19! Het schijnt hun beginnerskamer te zijn en tevens de enige kamer die volautomatisch is. Je krijgt aan het begin de opdracht om binnen het uur je identiteit te bevestigen aan je bondgenoten, anders verlies je de oorlog. Ik vond het plot heel tof klinken, maar je merkt er naast de opdracht in het begin weinig meer van. Het decor en de afwerking zijn voor de standaard van Exit19 best minimaal, wat trouwens betekent dat het er nog steeds beter uit ziet dan 95% van alle escape rooms. Daarnaast is de kamer een single room en echt klein. Ik zou aanraden hem met max 3 mensen te spelen.

Voor zo'n grimmig thema als een dystopische oorlog, is de kamer is best braaf. Er is eigenlijk geen spanningsboog, het geluid staat heel zacht, er wordt weinig gedaan qua effecten, en alles voelt best statisch. Het komt nou niet bepaald over dat je midden in een oorlog zit. Iets van marcherende soldaten boven je horen of af en toe het gedreun van een bom zou al veel doen hier. Puzzels zijn daarbij heel simpel, op een enkele uitzondering na. Ze zijn wel divers en flowen lekker door, wat het spelplezier hoog houdt. Hierdoor stonden wij na iets minder dan een half uur lekker doorpuzzelen alweer buiten, waar we enthousiast onthaald werden door onze host Daria. Ze had er duidelijk lol in om ons te hosten en dat creëerde gelijk een vrolijke sfeer bij het napraten.

Het is duidelijk dat deze kamer zich op beginners richt en daarom gingen wij er zonder verwachtingen in. De kamer voelt eigenlijk als een soort showcase aan beginners van hoe divers escape roompuzzels allemaal kunnen zijn, hoe een kamer volautomatisch kan, et cetera. Ik heb het idee dat de kamer daarom ook zo "basic" is. Je wilt beginners nou eenmaal niet overweldigen met allerlei effecten of pittige puzzels terwijl ze daar helemaal niet klaar voor zijn. Ondanks dat dat niet echt aan ons besteed was ben ik toch blij dat dit soort kamers bestaan als instappunten voor nieuwe spelers. Wij hebben ons daarbij voor een heel degelijke prijs (ca. 30 euro totaal) goed vermaakt voor een half uurtje, daar kan ik moeilijk moeite mee hebben.
Heb geen verwachtingen en pak hem mee als je er bent en lekker simpel wil puzzelen. Speel hem wel in het begin van je trip bij Exit19, anders kom je er in vergelijking mogelijk teleurgesteld uit.

Curse of the Janky Treasure

We waren een weekendje in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Volgens de TERPECA is Exit19 de nummer 6 top company van de wereld. 11 kamers van 1 bedrijf in dezelfde stad, daar moet wel iets tussen zitten dat de moeite waard is! Exit19 heeft wel zijn eigen stijl, maar elke kamer is heel anders in concept en uitvoering.

Dit was de tweede kamer die we bij Exit19 speelden en ik zou ook aanraden om deze in het begin van je trip te doen. Het plot is wederom doodsimpel: Ga de tempel in en steel de schat die zeker weten 100% totaal niet vervloekt is. Ik ben doorgaans niet zo'n fan van tempelkamers. Het is een pittig thema om overtuigend over te brengen, maar het lukt Exit19 wel om daar verandering in te brengen. De kamer ziet er werkelijk prachtig uit, is uitstekend onderhouden, en strak afgewerkt. Helaas is het allemaal best braaf. Er is nauwelijks een spanningsboog, praktisch geen effecten, en het geluid staat heel zacht. Het is een kamer die ook bedoeld is voor een jonger publiek, maar soms miste ik hier toch wel spanning.

Qua puzzels vonden wij dit een van de mindere kamers bij Exit19. Waar alle andere kamers er een heel nette flow op na hielden, misten wij die hier wel vaker. Er waren meerdere momenten dat puzzels net niet lekker liepen of net niet duidelijk waren, waardoor we vaker vast liepen. Daarnaast had de kamer de neiging om (met een mooi Engels woord) "janky" te zijn. Er waren meerdere puzzels waarbij onze oplossing niet leek te werken. Natuurlijk gingen we dan allerlei andere oplossingen proberen, maar het bleek alleen maar nodig om even alles door elkaar te schudden zodat het NET goed lag en het kastje toch open klapt. Dit gebeurde zo regelmatig in deze kamer dat het komisch werd en in combinatie met de mindere flow kon het wel vaker tot frustratie leiden. Dit is de enige kamer van Exit19 waar we überhaupt hints nodig hadden. Dit ging (jammer genoeg) via een walkie talkie en toen kwamen we er ook achter dat er niet heel goed op ons gelet werd. Het is nogal jammer als je al 10 minuten vast zit en je dan de host uitgebreid moet gaan vertellen dat je al 10 minuten lang vast zit. Ze was bij het napraten wel heel gezellig en dat doet ook veel voor de nasmaak. Je hebt daarbij een relatief kleine ruimte (single room) en daarom zou ik max 3 spelers aanraden.

Ik denk dat wij hier qua gameflow mogelijk pech hebben gehad. Het gebrek aan flow in deze kamer kan mogelijk aan ons hebben gelegen of aan de kamer. Waarschijnlijk een combinatie van beiden. Het is echter wel een prachtige en overtuigende uitvoering van een tempelkamer en als dat je trekt zou ik zeker aanraden om deze te spelen. Mijn advies: Houd je hoofd koel en als die ene puzzel niet af gaat, vraag jezelf dan zeker af "Is het jank?"

Middelmatige Killer

We waren in Wrocław om alles van Exit19 te spelen. Er was ruimte in de planning, dus we kozen nog een kamer uit van een ander bedrijf om de tijd op te vullen. Tot mijn verbazing stond Midnight Killer als enige andere kamer in Wrocław in de TERPECA. Daar moet dan wel wat achter zitten!

Voor ik ook maar over de kamer begin wil ik mensen al waarschuwen over de service. Ik heb in mei welgeteld zeven mails gestuurd om deze kamer te reserveren voor augustus. Na wat gehannes krijg ik een mailtje dat het goed is, maar geen officiële bevestigingsmail. De daaropvolgende woensdag krijg ik een boze mail dat het onacceptabel is dat we niet zijn komen opdagen en hadden moeten bellen of mailen. Aangezien het nog lang niet de datum is die we afgesproken hebben stuur ik nog meerdere mails om na te vragen wat er aan de hand is, maar die worden allemaal genegeerd. Met moeite heb ik uiteindelijk via de site een boeking gemaakt, maar door deze behandeling had ik al weinig zin meer om te komen. Een gast de schuld geven van je eigen fouten en dan daar zo vijandig over doen vind ik niet acceptabel.

Op locatie is het even zoeken naar de kamer. Als we die eenmaal in de kelder gevonden hebben worden we direct terug gestuurd om buiten te wachten voor een onduidelijke reden. Er kan niet eens een hallo vanaf. Na een kwartier rondjes lopen worden we eindelijk geroepen.
Midnight Killer heeft twee modi: Intermediate of Hard. Het verschil is dat Hard 70 minuten duurt ipv 90 minuten en 2 puzzels extra heeft. Hard is ook iets goedkoper. Ik zou aanraden om Hard te spelen, de moeilijkheid van de kamer valt mee en 70 minuten is ruim de tijd.
We krijgen de keuze tussen of we "active" of "less active" beginnen. Kies je "less active", dan is er een grote kans dat je minutenlang niks kan doen dus hou daar rekening mee. Ik hield mijn hart in deze kamer wel vast voor de veiligheid van een van onze teamleden. Als er iets mis gegaan was, was er no way dat hij het had overleefd.

En dan de kamer zelf.... Tja, ik heb er niet heel veel over te zeggen. Het decor is prima, de sfeer is okee. Het had allemaal VEEL enger gemogen. De kamer is dan wel 18+ maar doet weinig om dat label te verdienen. Het verhaal is dunner dan een A4tje en obvious vanaf het begin. De puzzels zijn ook prima, maar missen soms flow. Vooral in het begin loopt het niet bepaald lekker. Voor een spel dat langer dan 60 minuten duurt is de oppervlakte ook relatief klein. Er is best wat loze ruimte die veel toffer gebruikt kan worden.

In potentie is dit een toffe kamer. Mijn teamgenoten kwamen er iets enthousiaster uit dan ik, dus misschien ligt daar ook wat bij mij. De puzzelflow en het verloop mogen in ieder geval beter uitgewerkt worden en de service mag een stuk hoffelijker. Daarnaast moet het begin echt veiliger worden gemaakt. Als je in Wrocław bent en je kan niets anders van Exit19 spelen, dan kun je overwegen om deze kamer te bezoeken.

"Oftewel, hou je muil."

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Omerta was de negentiende en laatste kamer die we in Athene speelden.

We zijn terug waar het allemaal begon. Twee weken eerder stonden we hier voor de deur om onze eerste kamer in Athene te spelen, The Cellar. Deze keer betreden we het stadje van Great Harwood als detectives op zoek naar de vermiste eigenaren van de befaamde "Golden Key" herberg.
Kan je niet tegen horror? Ten eerste, waarom lees je een review over een Atheense kamer? Ten tweede, maak je bij deze dan kamer geen zorgen. Omerta is een puzzelkamer. Geen acteurs en geen horror.

Net zoals The Cellar begint de ervaring direct. De intro is wat eenvoudiger en sneller dan bij The Cellar. We worden al snel gedropt in de herberg om ons werk te beginnen. Er is trouwens geen opfrisser qua verhaal. Dit vind ik normaal niet zo een probleem, maar dit verhaal is behoorlijk uitgebreid. Een kleine samenvatting zou fijn zijn geweest, vooral aangezien er wel wat details tijdens het spel van belang zijn. Het verhaal komt in de kamer totaal niet over. Het is extreem complex, maar wordt nooit in puzzels of handelingen verwerkt. Er is vrijwel geen audio, video, of leesmateriaal die je iets meer vertelt. Als het plot zo complex is, maar niet vereist is om de kamer te kunnen spelen dan is het helaas te makkelijk om het te negeren. Het plot is blijkbaar ook verbonden met The Cellar en met een nieuwe kamer maar dat hebben we totaal niet door.

De sfeer in de kamer voelt wel heel goed. Het decor is verbazend maximalistisch ingericht, goed onderhouden, en strak afgewerkt. Voor Athene is dit allemaal zeker ver bovengemiddeld. Het ademt vanaf het begin een kneuterige jaren '70 herberg uit. De ruimtes voelen passend en alsof ze daadwerkelijk gebruikt zijn (op een goede manier).
Het jammere aan dit nette is dat alles in deze kamer zo ontzettend braaf is. Het is allemaal zo strak, netjes, en volgens het boekje dat de spanningsboog slapper is dan een uitgelubberd elastiekje. Er zijn 0 effecten en sound design speelt een achtergrondrol. Grote ontdekkingen en verborgen doorgangen hebben hierdoor geen impact en dat is nou wat een kamer zoals dit juist wel nodig heeft.

Nou goed, dit is een Atheense puzzelkamer en dat is love it or hate it. De puzzels hier zijn net zoals bij Paradox Project lang, uitgebreid, en gelaagd. Je zal hier lang bezig zijn met een puzzel en waarschijnlijk niks kunnen forceren of gokken. Aangezien de kamer bijna 2,5 uur duurt kan dit een fantastische ervaring zijn, of een nachtmerrie. De kamer begint al met een enorme puzzel die volgens de eigenaar bij onervaren groepen al snel 30 minuten kan duren. Wederom, dat is love it or hate it.
Wij vinden het heerlijk! Het puzzelplezier blijft maar komen en blijft variëren, net zoals de settings. Er wordt veel meer gebruik gemaakt van techniek dan bij de meeste Atheense kamers. Vol trots vertelt de eigenaar ons dat er maar drie hangsloten in de kamer zitten! Dat klinkt voor Nederland als veel, maar wat een verademing is me dat hier! De ene giga-puzzel na de ander flowt heerlijk in elkaar over en op een paar momenten na staan wij eigenlijk niet stil. Zo staan wij ook vrij snel weer buiten met een verblufte eigenaar. We hadden 1 hint nodig en als we die niet nodig hadden gehad was het zelfs een nieuw record geweest. Toch voelde het niet alsof het nou zo snel ging.

Wil je uitgebreid puzzelen in een prachtig decor dat strak afgewerkt is? Omerta is voor jou! Vooral in Athene is de kamer op dit punt hoogstaand. Is deze stijl van puzzelen echter niet voor jou? Dan heb je hier weinig te zoeken, ben ik bang.
De kamer werd voor ons in Athene best opgehyped als een van de nieuwe groten en daar ben ik het nou niet mee eens. Het plot is daar voor te complex en te vaag en de kamer mist te veel 'experience' om het voor mij op 'groots' niveau te tillen. Qua spelplezier heb ik mij hier gelukkig uitstekend vermaakt. Het was een mooie finale voor onze Athene trip!

Friends don't leave...

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Death Row was de zeventiende kamer die we in Athene speelden.

Als de voordeur van No Exit open gaat begint de ervaring eens NIET direct in thema. We worden ontvangen door de enthousiaste eigenaresse. Haar idee is dat deze ontvangst er voor zorgt dat ze beter weet wie ze tegenover zich heeft in het spel. Al is Death Row geen horrorkamer, het is eerlijk gezegd wel fijn om eens rustig te kunnen bedaren alvorens te beginnen.
Stop mij als je dit plot al eens eerder hebt gehoord. Je zit in de gevangenis en zal geëxecuteerd worden als je niet op tijd ontsn- Ja dat dacht ik al. Het is een prima opzet die via een uitgebreide en interactieve intro met acteur toch nieuw leven in geblazen wordt. Let's go!

Gevangeniskamers zijn lastig om goed te doen. Ik vind ze te vaak op elkaar lijken en er wordt regulier niet veel unieks mee gedaan. Death Row is daarop een verfrissende uitzondering. De hele room ziet er top uit en is voor de Atheense standaard zelfs best goed afgewerkt. De ruimtes waar je doorheen gaat zijn gevarieerd en geven daadwerkelijk het idee dat je in een compleet gebouw zit in plaats van enkel een celletje. Waar de meeste gevangeniskamers vaak steriel zijn is Death Row juist sfeervol. Het zijn de simpele dingen, net dat beetje rook dat er hangt, of een mooi getimed effect als er iets belangrijks gebeurd dat Death Row onderscheidt.
Ondanks dat Death Row geen enge kamer is wordt de spanningsboog meesterlijk onderhouden. Vanaf de fantastische intro wordt al duidelijk dat je hier zo snel mogelijk weg wil. De combi van het gevarieerde verloop, acteerwerk, en dikke sfeer zorgen er voor dat je de hele kamer op scherp staat. Desondanks is het ook een onverwachts grappige kamer en lagen we regulier dubbel van de slappe lach.

Zoals ik al zei is Death Row gevarieerd in zijn verloop. Het spel duurt 100 minuten en die tijd maak je al snel vol. Je maakt een reis mee door de gehele gevangenis waarbij de setting regulier veranderd. De puzzels zijn daarbij ook lekker uitdagend en uitgebreid. Soms moet je ze met een wat meer "Griekse" logica benaderen, maar dit stoort me niet zo. De puzzels en handelingen zijn verder creatief verwerkt in thema. Er zijn momenten dat je je een soort crimineel mastermind waant die enkel zijn verstand en de spullen in zijn cel nodig heeft om te ontsnappen. Soms kun je je wel afvragen of het wel helemaal logisch is dat hier een puzzel of handeling zit, maar het zij zo. De gevangenis is ten slotte lekker fysiek. Veel klimmen en kruipen, lekker man.

Ik wil graag nog benadrukken hoe fantastisch het acteerwerk hier is. Je wordt door de (mentaal instabiele) gevangenisbewaker in de gaten gehouden en vanaf het begin heb je al een band met hem. Niet alleen is de acteur geniaal in zijn rol en geniet hij er overduidelijk van, maar zijn vaardigheden qua interactie en improvisatie zijn ongekend. Wat we ook doen of zeggen, hij gaat er tof op in en dit moedigt ons aan om terug te spelen. De bewaker is dreigend, lief, vijandig, vriendelijk, en onvoorspelbaar. Wat een heerlijk karakter dit. Zonder enige twijfel de allerbeste acteur die ik ooit in een escape room gehad heb!

Ja, gewoon wauw! Dit is een kamer waar je in Athene niet vreselijk veel van hoort en een die we bijna overgeslagen hadden. Death Row is naar mijn mening een perfecte combi tussen experience en puzzelkamer. Spannend, hilarisch, interactief, uitdagend, avontuurlijk, it's got it all! Stop daar nog de meesterlijke acteur bij en je hebt een must-play en één van mijn favoriete kamers ooit!

Hals over kop de tweede dood in

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. El Exorcista was de achttiende kamer die we in Athene speelden.

Zoals bij Death Row is dit eindelijk eens een ontvangst die niet direct in thema is. Het is eerlijk gezegd verfrissend om tussen alle horror door even rustig adem te kunnen halen. De eigenaresse is een gepassioneerde en betrokken vrouw. Het voelt als een gemoedelijk en gezellig ontvangst, totdat we eenmaal moeten beginnen...
Ik zou je aanraden de film The Exorcist te kijken alvorens de kamer te spelen. De kamer is er op gebaseerd en volgt deels ook het plot, met wat eigen veranderingen om het spel interessant te houden. Lang verhaal kort: Demoon bezit meisje. Meisje wordt gek. Wij priesters. Wij demoon weg jagen.

El Exorcista begint op een indrukwekkende en atmosferische wijze. Ondanks dat het allemaal nog redelijk rustig is weet je dat dit allemaal nog maar de kalmte voor de storm is. Als we eenmaal onder toeziend oog van vader Karras het huis betreden barst de hel los. Dit is de definitie van van 0 naar 100 gaan. Een samenspel van licht, ruimte, mist, geluid, en absoluut manisch acteerwerk: Welkom bij El Exorcista voor de komende 90 minuten.
De horror in deze kamer voelt enigszins anders dan bij andere kamers in Athene. Veel van de horror komt hier van mooie setpieces en dramatische momenten in plaats van simpele scares. Deze zijn ook een stuk technischer, dramatischer, en uitgebreider dan in de rest van Athene. Deze stukken worden daarnaast meesterlijk door de acteurs uitgevoerd.
Helaas is het niet allemaal even top. Ook al ziet de experience er grotendeels fantastisch uit zijn er delen waar de afwerking beduidend minder secuur is. Daarnaast is er op sommige plekken behoorlijk wat slijtage te zien. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom dit niet aangepakt wordt aangezien het mij prima op te lossen lijkt. Daarnaast is het geluid voor ons al wat zachter gezet en staat het alsnog echt TE hard.

We weten waar de kamer qua plot heen gaat, maar No Exit begrijpt gelukkig wanneer ze af kunnen wijken van verwachtingen. Het verloop blijft daardoor verrassend. Veel van de kwaliteiten van Death Row komen terug in El Exorcista. Er zitten momenten in de kamer waar we met ontzag staan te kijken, zij het door mooie effecten, timing, of intens acteerwerk. Het voelt alsof we door het hele huis reizen terwijl de kamer opbouwt naar een intense climax. Het toffe is dat er na die climax nog een flink stuk spel over is dat ik een mooie uitbreiding op het plot van de film vond! Props voor de creativiteit! Het uiteindelijke einde voelt voor mij echter overbodig.

Ondanks dat we een prima flow onderhouden voelen niet alle puzzels even logisch. Soms moeten we iets heel kleins zien/vinden of een vergezochte verbinding maken. Gelukkig kakt het spel nooit in en blijven we nergens lang hangen. Het stoort mij hier daarom ook niet zo, maar ervaringen verschillen. Laten we eerlijk zijn, het is een horrorkamer, dus puzzels zijn sowieso niet de reden dat je komt spelen.

Wederom wil ik benadrukken hoe goed de acteurs bij No Exit zijn. Hun toewijding qua fysieke inspanning, stemgebruik, intensiteit, alles is gewoon wauw. Wat fantastisch dat acteurs bij zo een moeilijk thema als dit zo toegewijd zijn. De bezetene speelt zo overtuigend dat ik mij af vraag of zij aan het einde van de avond nog heelhuids naar huis kan. Een groot deel van de ontzag en horror in de kamer komt van de acteurs en ik kan hun vaardigheid niet genoeg benadrukken!

El Exorcista is een meesterlijke kamer en een must-play in Athene! Een samenspel van angstaanjagende elementen met goed doordachte horror en hoogwaardig acteerwerk. Soms kunnen de afwerking en het onderhoud een boost gebruiken, maar dat mag je er absoluut niet van weerhouden om hier langs te komen. Let the devil in!

Oh Children!

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. The School of Burning Souls was de vijftiende kamer die we in Athene speelden.

Misschien een wat minder bekende kamer buiten Athene, maar toch een die redelijk snel een reputatie heeft opgebouwd. Meerdere Atheense eigenaren wezen er ons al op dat deze vet zou zijn. Blijkbaar is onze mooie basisschool jaren geleden afgebrand, met ons als enige overlevenden. De oude conciërge bericht ons dat hij ons hier weer wil ontmoeten om te bespreken wat er die avond nou echt gebeurd is. Dat klinkt veilig en betrouwbaar, we doen het!

Bij de deur beginnen we met een toffe intro die gelijk een onaangename sfeer neer zet. Het hele pand ziet er uit alsof er een heuze vuurzee heeft geraast en het ruikt er zelfs naar brand! Het is niet zoals je vaak ziet een brandvlekje hier of daar, maar alles ziet er verkoold en verwoest uit. Het decor is prachtig gedaan en dat komt de sfeer zeker ten goede.
Helaas heeft de kamer een heel storend probleem dat op vrijwel elk ander aspect betrekking heeft: Alles is vreselijk onduidelijk. De ruimtes zijn heel mooi gemaakt, maar het is overal zo donker dat je nauwelijks wat kan zien. Het geluid is soms compleet afwezig en soms ineens zo luid dat we onze oren dicht doen. "Hey" schreeuw ik met oren dicht boven het lawaai uit, "dit is de Pyramid Head Theme van Silent Hill!" Daarnaast moeten we al voor we beginnen allemaal vreselijk nodig naar het toilet en dat kan normaal bij elke room van tevoren. Echter moet je het toilet hier vrij spelen, wat al snel een half uur duurt. Dit wordt van tevoren niet aangegeven. Niet ideaal...

Het acteerwerk is ook vaag. Wie hebben we nou tegenover ons? Waarom gedragen ze zich zo? Het voelt vaak als intens en eng doen voor het intens en eng doen. Het mag allemaal wat meer berekend en subtieler. Interactie met acteurs kan leuk zijn, maar we hebben hier niet het idee dat hoe wij reageren verschil maakt. Er wordt duidelijk een riedeltje afgegaan en het voelt niet alsof er naar wat wij doen en zeggen geluisterd wordt. Er kan veel meer emotie en verhaal geuit worden met behulp van acteurs dan er nu gedaan wordt. Nu komt het neer op de cliché van veel geschreeuw en dreigend dichtbij komen terwijl dat niet altijd gepast is. Het plot bouwt op naar een overduidelijke onthulling en een goede finale ontbreekt.

Het spelverloop is helaas ook niet helder. Als we na een tijd in het donker zoeken eenmaal gevonden hebben waar we onze spullen achter mogen laten verloopt het spel met horten en stoten. Het is nooit nou duidelijk wat er van ons verwacht wordt. We mogen sommige plaatsen nog niet bezoeken, maar waarom zijn die dan al toegankelijk? We moeten naar een locatie toe, maar hoe moeten we dan weten waar die is? Je wordt niet gestuurd met licht of geluid en zo staan we na elke opgeloste opdracht bij elkaar in een kringetje van "okee, wat nu?" De opdrachten en puzzels lopen ook helaas niet lekker en we missen regulier net dat ene stukje logica tussen alle ruis. Bij één puzzel worden we ook verwacht om Grieks te lezen en dat is simpelweg onacceptabel design. Soms vrezen we ook voor onze veiligheid.
Er zitten zeker wel toffe momenten verdeeld in de kamer, maar ze worden niet optimaal benut en er ontbreekt samenhang. Er worden spannende ideeën opgezet, maar die gebeuren op bijna willekeurige momenten en zijn vaak al snel weer voorbij. En dan sta je daar weer met zijn allen in een kringetje van "okee, wat nu?"

Alles tezamen ben ik minder enthousiast over deze kamer. Het decor is prachtig en in de basis zit de sfeer goed. Er zitten toffe stukken in en er zijn zeker wel wat goede ideeën, maar het geheel is frustrerend onduidelijk en mist beide flow en samenhang. De algehele ervaring voelt daarom te verwarrend om van te genieten. Het is jammer, er zit hier wel degelijk iets vets in, maar ik kan het nu helaas niet aanraden om te spelen.

Een Ondroombare Afgrond

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Chapel & Catacombs was de zestiende kamer die we in Athene speelden.

Dit is hem. Chapel & Catacombs is waarschijnlijk de meest befaamde kamer in Athene. Het is even zoeken naar waar we precies moeten zijn. Het pand straalt wederom niet veel uit. Eenmaal aangekomen in Lockhill verandert dit snel. Na een toffe introductie die gelijk uitlegt waarom we op deze locatie zijn begint de ervaring direct. We zijn hier gekomen om een ritueel van de cult die Lockhill beheerst te verstoren om zo hopelijk de macht van de cult teniet te doen.
Zodra we arriveren staan we ook echt in het dorp van Lockhill. Het is zo mooi en overtuigend gebouwd dat het even overweldigend is. Onze missie is duidelijk. We moeten de kapel en de katakomben in, daar is het hoofdkwartier van de cult. De introductie om daar te komen is al heerlijk uniek en interactief. Het is gek genoeg bijna luchtig, al blijkt dit enkel de stilte voor de storm te zijn...

Ik heb nog nooit zoiets gezien als dit. Hoe kan dit? Je kent het misschien wel van de meeste escape rooms. Je hoort in een kerkruimte te staan en dan hangt er misschien een kruis op de muur met wat mist, maar daar houdt het op. Hier niet! Als ik zeg kapel, dan meen ik ook echt kapel! Het geheel is op schaal gebouwd. Het gebruik van licht, rook, muziek, alles is ontzagwekkend. Ik weet nog steeds hoe het er allemaal uit zag, maar ook hoe het overal rook en klonk. Aan de ene kant staan we te genieten, aan de andere kant zijn we doodsbang.
Gelukkig houdt Chapel & Catacombs het vol om ons gedurende de gehele speltijd te blijven verbazen. Net zoals The Sanatorium voelt deze kamer als een andere wereld. Je voelt je hier aan je lot over gelaten en tegen onoverwinbare vijanden opgezet. Het geheel is zo verstikkend en immersief dat het angstwekkend is. Er passeert wauw-moment na wauw-moment alsof het niks is, hoe dan?!
Door de hele ervaring heen heerst er nooit rust. Nergens is veilig en we worden constant door verschillende karakters op de hielen gezeten. De kamer is enorm, maar dit helpt je totaal niet. Letterlijk overal heerst gevaar en je moet blijven bewegen om te overleven. De angst blijft hierdoor constant zo hoog dat wij dit makkelijk één van de engste kamers in Athene vonden. Er zijn geen simpele scares of andere onzin, maar gewoon enorm goed bedachte horror die op hoog niveau uitgevoerd wordt.

Terwijl wij dieper en dieper afdalen in de katakomben blijven er maar ongelofelijke momenten langs komen. De opdrachten/puzzels van de kamer was ik erg fan van. Ik hou van interactie met acteurs en dat heb je hier in overvloed. Er zijn meerdere karakters die allemaal een andere aanpak vereisen en dat langzaamaan oppikken maakt het spel zo tof. Daarnaast zijn de puzzels ook van hoge kwaliteit. Ze zijn best complex en moeten soms zelfs uitgevoerd worden TERWIJL je opgejaagd wordt. Ik snap dat dit voor sommige mensen misschien wel heel heftig is, maar ik vind het heerlijk. De balans is hier naar mijn mening perfect. Op één punt worden wij echter voor ons gevoel gehaast. Ineens krijgen we praktisch het hele antwoord op een puzzel voorgeschoteld, terwijl wij daar helemaal nog niet mee bezig zijn, maar okee. Het spel eindigt met een prachtige finale. Het bouwt daarna subliem af, met een heerlijke teaser naar de volgende kamer. Daar staan we dan, ademloos van beide uitputting en ontzag. Het enige waar ik minder fan van ben is dat de napraat bij Lockhill dan ook in character is. Ik heb er zelf behoefte aan om dan gewoon met de acteurs te kunnen praten buiten character, maar dat is een persoonlijke voorkeur.

Wat ik zoek in een experience is om te verdwijnen in een andere wereld. Ik wil het idee krijgen dat ik deel ben van iets groter dan mezelf. Chapel & Catacombs is voor mij mogelijk het hoogtepunt van dat ideaal. Dit is de definitie van een totaalervaring! Het komt allemaal zo geloofwaardig bij elkaar dat je geen moeite meer hoeft te doen om je onder te dompelen in deze bloedstollende wereld. Er zijn niet aparte elementen die je kan benoemen als "dat ding dat het tof maakt", het is gewoon alles bij elkaar. Doe jezelf een lol en kom deze zo snel mogelijk spelen. Ook als je niet van de horror bent, dit mag je simpelweg niet missen.
Één van mijn favoriete kamers ooit!

Child of Virtue

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. M'ama was de veertiende kamer die we in Athene speelden.

We kregen van meerdere eigenaren de vraag of we de kamer M'ama gingen spelen. Die hadden we niet gepland, maar na wat geregel stond hij. Goed om te weten is dat de kamer gebaseerd is op de gelijknamige film uit 2013. Niemand van ons team had deze film gezien, mogelijk maakt dit wel verschil voor je ervaring. Laat ik hier ook maar bij zeggen dat de kamer in het Engels te spelen is, maar dat dit toen wij speelden eigenlijk alleen maar in het weekend kon. Houd dit in gedachten als je wil komen spelen.

Zoals vrijwel elke experience in Athene begint M'ama al bij de deur. Het is een nogal vreemde locatie, middenin een soort appartementencomplex. Er is geen ontvangst of uitleg, maar wel de mogelijkheid voor een beker water en een toiletbezoek. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de voorpraat ook niet mis. Na wat voorbereiding kunnen we beginnen!
Het eerste wat ons opvalt is dat het volume FLINK te hard staat. Ik bedoel daarmee niet dat het een beetje hard is soms, dit is echt niveautje gehoorschade hard. Je hoort de speakers letterlijk trillen in de muren en al schreeuwend naast elkaar konden we elkaar niet verstaan. Het was zo erg dat we het spel er voor moesten onderbreken of het alsjeblieft op 75% van het reguliere volume kon. Na wat geregel was dit gelukkig mogelijk en konden we door. Blijkbaar staat het zo hard om het geluid van acteurs te verbergen, maar dit vonden wij totaal niet merkbaar. Schroom in ieder geval niet om het te melden als je er last van hebt.

Na dus wat opstartproblemen ontvouwt zich toch een heel toffe experience! De grote ruimte is bizar ingedeeld en geeft ruimte voor meerdere unieke scenario's. Het is moeilijk uit te leggen zonder spoilers, maar deze ruimte is een grote reden waarom het spel zo tof is als het is. Ondanks de rare ruimte wordt het spel nooit onoverzichtelijk en blijft alles flowen, mede door goed gebruik van licht. Er is altijd duidelijk wat je moet doen en waar je hoort te gaan. De puzzels zijn daarbij niet heel bijzonder en hebben duidelijk een achtergrondrol (het is nou eenmaal een horror room), maar flowen toch lekker in elkaar over. Er is een redelijk complex verhaal, dat toch heel duidelijk verteld wordt. Er is weinig leeswerk en wat er is is louter essentieel. De rest wordt in het spel zelf verteld en dat werkt goed voor de immersie.
De sfeer is sterk aanwezig door goed gebruik van licht, grimmig decor, en heel goed acteerwerk. Soms denk je te weten waar het spel heen gaat en M'ama weet eigenlijk precies wanneer het daar wel of niet op in moet gaan. Dit maakt het hele spel best onvoorspelbaar en daardoor weet je nooit wat je kan verwachten. Desondanks voelt het totaal niet random, maar juist goed doordacht! Dit maakte het voor ons een van de engere kamers in Athene. Wij waren allemaal al wat gewend na een week horror en dit is zeker weten de kamer waarin we het meest geschreeuwd hebben. Het glaasje water bij de gezellige napraat hadden we zeker nodig!

Ondanks de issues die wij aan het begin hadden kan ik M'ama absoluut aanraden! Toffe sfeer, bizarre ruimte, leuk verloop, doodeng, tof acteerwerk, dit is eigenlijk alles wat je wil in Athene! Hij voelt enigszins uniek aan in de Atheense scene en daarbij denk ik dat het je ook maar net moet liggen. Het is niet zozeer een vooruitstrevende kamer voor Athene, maar de kwaliteiten van de scene beschikt deze kamer uitstekend!

Come closer and see into the trees...

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. The Litchver Woodland was de dertiende kamer die we in Athene speelden.

Met gemengde gevoelens van Monika's Diary in ons achterhoofd komen we aan bij de andere locatie van Ban Bang Theory. Het pand valt wederom totaal niet op, je zou het zo aanzien voor een normaal huis in een woonwijk. Onze vertaler wacht buiten al op ons en samen stappen we door de deur een Roemeense boerderij in. Binnen ontmoeten wij de boswachter die ons waarschuwt voor het Litchver bos. Het zou er namelijk spoken. Wij zijn desondanks vastberaden om er te gaan kamperen. Spoken bestaan toch niet!

Na het advies van de boswachter in de wind te slaan verplaatsen wij ons door middel van een toffe intro naar het bos. Als ik 'bos' zeg, dan meen ik dat ook. Je zal hier geen plastic plant of aan elkaar geducttapede takjes vinden. De bomen, aarde, bosjes, attributen, alles is echt! De bomen in de kamer zijn hier letterlijk geplant door de makers om het zo veel mogelijk op een echt bos te doen laten lijken. Licht, geluid, en mist creëren een samenspel waardoor het geheel eng overtuigend is. Het geheel is ook creatief begrenst. Als je er even over nadenkt maakt het ook sense in het plot. De sfeer is in ieder geval ontzagwekkend goed.
Het is duidelijk dat het hier om een meer atmosferische ervaring draait dan Monika's Diary. De intensiteit ligt lager en er is meer ademruimte gemaakt voor voor beide de spelers en het algehele spel. Naar mijn mening zijn de setting van het bos en de atmosfeer DE redenen om deze kamer te komen spelen.
Ik ben wel wat verdeeld over het plot. Litchver probeert een redelijk uitgebreid verhaal te vertellen dat soms meeslepend is en soms desoriënterend. Ik heb niet het idee dat we alles nou helemaal begrijpen zoals het hoort. Daarnaast zit er een onthulling aan het einde die zo hard uit de lucht komt vallen dat het door de vloer heen de kelder in stort. Het is uiterst onnodig en doet voor mij zelfs wat afbreuk aan het verhaal. Het is alemaal ook ineens over, terwijl het nog niet af voelt.

Het spelverloop is jammer genoeg een grote gemiste kans. Je hebt zo een mooie setting met dit fantastisch sfeervolle bos en de opdrachten passen logisch in deze setting, maar ze voelen als bijzaak. Het spel telt enkele mooie momenten, maar we spenderen onze 90 minuten voornamelijk met verschillende versies van één (makkelijke) opdracht uitvoeren. De focus is vrijwel geheel op zoeken en navigatie. We worden zo de hele tijd van hot naar her gestuurd zonder duidelijke voortgang en na een tijd begint de energie in te kakken. Op een gegeven moment heb je een goed overzicht van de ruimte omdat je zo veel rond loopt en dat moet je hier eigenlijk niet willen.

En ja, als je deze kamer in het Engels wil spelen betaal je 25 euro extra voor een vertaler die letterlijk ALLES voor je vertaald. Alles in deze kamer in het Grieks. Hints, puzzels, leesmateriaal, audio, zelfs de acteurs praten Grieks. Echter snap ik bij deze kamer niet waarom het nodig is. Alles valt te vertalen en de acteurs kunnen prima Engels. Het is 25 euro extra voor hen, I guess...
Het toffe is dat ik de vertaler hier juist een toevoeging vond in plaats van een beperking! Wij hadden hier dezelfde vertaler als bij Monika's Diary, Sam, en het is duidelijk dat hij bij deze kamer veel meer op zijn gemak is. Het lukt ons om hem als een medespeler te behandelen en hij speelt goed in op de verschillende situaties en hoe wij er op reageren. We beginnen zelfs een band met elkaar op te bouwen tijdens het spel!

Kortom, Litchver Woodland is een prachtig gethematiseerde kamer met een atmosfeer van jewelste. Helaas wordt de totaalervaring voornamelijk tegen gehouden door het wat minder boeiende spelverloop en de herhaaldelijke opdrachten. Desondanks zou ik Litchver Woodland aanraden om te spelen als je in Athene bent! Dit is zonder enige twijfel de meest realistische en sfeervolle boskamer die ik ooit gezien heb en het is zeker de moeite waard om mee te maken.

Vergane Glorie

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Mrs. Rose's House was de elfde kamer die we in Athene speelden.

Deze kamer zou een echte klassieker zijn in de Atheense scene. Één van de eerste kamers die een grotere opzet had, acteurs, en langer dan 60 minuten. Het wekt wel de interesse om te ontdekken waar alle geweldige ervaringen van Athene nou begonnen. Mevrouw Rose is haar kind op jonge leeftijd verloren en heeft zijn ziel door middel van een ritueel in een pop gezet. Het blijkt dat er ook een demoon in de pop zit en shenanigans ensue. Wij gaan het huis in om...ja, waarom eigenlijk? Het wordt nooit duidelijk.

De locatie heeft een redelijk vervallen uitstraling, maar is goed te vinden vanwege het enorme bord boven de deur. Je moet jezelf op een redelijk vreemde manier binnen laten. Het is er zo donker en de ruimtes zijn zo groot dat je niet helemaal weet waar je heen moet. Hoe lelijk ik het ook vind, we deden de zaklampen van onze telefoon aan om er doorheen te kunnen komen. Uiteindelijk komen we toch in een soort enorme ontvangstruimte terecht waar een opname ons verteld dat we onze spullen moeten opbergen en nog een keer naar het toilet kunnen. Er is geen enkele reden dat deze ruimte zo groot is en ik snap ook eerlijk gezegd niet waarom deze intro tot nu toe zo vreemd is. Het draagt niets bij aan de ervaring.
Na een (luid) introfilmpje, mogen we de kamer betreden. Een deur klapt open en laat een mooie buitenruimte rond het huis van Mrs. Rose zien. Net als ik uitspreek hoe tof het er uit ziet schreeuwt er een actrice keihard in mijn oor en gaat al het licht uit. Waarom? Waarom zo een vervelende scare die letterlijk fysiek pijnlijk is? Dat is niet eng! Het is gewoon niet leuk!

Helaas is dit een goede omvatting van Mrs. Rose's House. Er zijn ideeën die in essentie tof zijn, maar die allemaal stuk voor stuk zo idioot slecht worden uitgevoerd dat het juist het andere uiterste is. De kamer heeft 0 besef van sfeer. Het decor is zo versleten als maar kan. Afgebladderd behang, stukken muur die vergruizen, rekwisieten die instorten als je er maar verkeerd naar kijkt, en in sommige plekken is het decor zelfs zo kapot dat het afleidend werkt. Een gedeelte is zo uit elkaar getrokken dat het op een puzzel lijkt. Op één punt zit er zelfs een compleet onafgedekt gat ter formaat van je torso in de muur waardoor je RECHT DE BACKSTAGE IN KAN KIJKEN! Je wordt ondertussen constant gebombardeerd met scares die nergens op slaan en tot vervelens toe herhaald worden.

Het spelverloop is ook teleurstellend. Het is nooit nou echt duidelijk wat we aan het doen zijn of waarom. We zijn in het huis van mevrouw Rose? Maar waarom? Waarom doe ik deze puzzel en waarom zit die hier? Wat wil ik überhaupt bereiken? Niks flowt logisch in elkaar over en het is nooit duidelijk wat je nou moet doen. Daar komt ook bij dat meerdere puzzels in het spel gewoonweg niet werken en dat dit telkens op de meest lullige manier opgelost wordt. "Oh het hangslot werkt niet? Hier komt de actrice die tot nu toe je vijand is om het voor je open te maken." We worden de hele tijd kapot gehint zelfs als we nog maar net een puzzel hebben en zijn snel alweer uit de kamer.

Ik doe dit normaal nooit, maar ik wil hier een apart stuk wijden aan het acteerwerk in deze kamer. Amateuristischer dan dit heb ik nog nooit gezien. Dezelfde scares tot vervelens toe op dezelfde plek, constant schreeuwen en slaan op alles, totaal geen duidelijke karakters, vreselijke improvisatie, het slaat werkelijk alles. Er zijn stukken waar de actrices hints geven, maar dit wordt zo hardhandig en awkward gedaan dat het veel eerder lijkt alsof ze ons zat zijn en zo snel mogelijk naar huis willen. Het slaat ook nergens op dat deze karakters zo duidelijk hints geven.
Er zijn momenten dat de acteurs dichtbij komen en proberen ons bang te maken, maar dit is zo slecht gedaan dat ik er op één punt letterlijk van in de lach schiet. Het erge is dat de acteurs niet weten hoe daarmee om te gaan, dus ze gaan alleen maar harder proberen om ons bang te maken, wat alleen maar grappiger wordt. Zelfs de persoon onder ons die het meest gevoelig is voor angst is niet bang. Ik vind het respectloos naar een acteur om ze uit te lachen, maar het is werkelijk zo erg dat we het niet kunnen houden.

Ooit zat hier misschien een toffe kamer, maar daar zie je nu niks meer van terug. Alles is zo vergaan, gedateerd, en amateuristisch dat het absoluut niet de moeite is, tenzij je kan waarderen hoe hilarisch slecht het soms is. Het jammere is dat de praktische aspecten met flink wat werk wel opgelost kunnen worden, maar het is duidelijk dat de ziel van het bedrijf er niet in ziet. De algehele ervaring voelde nu respectloos naar ons toe aan. Als gast verdien je beter dan om DIT voorgeschoteld te krijgen.

I, the Witchfinder

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. The Sacrifice was de twaalfde kamer die we in Athene speelden.

The Sacrifice zou met 500 vierkante meter een van de grootste kamers moeten zijn van Athene. Desondanks straalt het pand van buiten niet veel uit. Het lijkt op een bewoonbaar betonblok. Voor deze kamer verlaten wij Athene en gaan we naar het Schotse dorpje Torryburn (waar iedereen met een Grieks accent praat). Ineens staan we op een open plek vlak voor het dorp, waar we worden ontvangen door onze gids. Zij vertelt ons dat onze grootvader, de burgemeester van Torryburn, om onze hulp vraagt bij het breken van een vloek die een groep heksen over het dorp heeft uitgeroepen. Daarom zullen wij enkele objecten in het dorp moeten vinden, waar de heksen nog rondwaren. Een heerlijke simpele en toffe set-up. Het is wat ik altijd zeg: Shit's haunted en meer dan dat heb je niet nodig! We hebben er zin in!

De intro van de kamer is al gelijk toonaangevend. Als wij eenmaal begonnen zijn en Torryburn mogen betreden heerst er een unieke sfeer. De ruimte is enorm, maar toch overzichtelijk en uiterst sfeervol ingericht. De ruimtes voelen en ruiken zelfs correct voor wat ze moeten voorstellen. Er hangt dichte mist en het voelt alsof het duistere dorpje ooit betere tijden heeft gekend. Je kan voor je zien dat dit een mooie plaats moet zijn geweest voordat de heksen kwamen. De belichting in deze kamer is ook bijzonder. Door de hele ervaring heen is alles een vreemde grijzige kleur, waardoor je het idee hebt dat je in een oude vervloekte zwart-witfilm staat.
Door onze escapades in het dorpje heen jagen de heksen ons regulier op. Ze krijgen meerdere mooie kansen om ons op toffe manieren bang te maken en hun macht te laten zien. Je bent hier uit je element. Dit is duidelijk hun domein! Ik vond de horror hier zelf wel behoorlijk mee vallen in vergelijking met de andere horrorkamers van Athene en dat was ook eens verfrissend.

Één ding waar ik mij wel aan stoorde was dat de scares al snel voorspelbaar worden. Vrijwel elke keer dat we een nieuwe ruimte ontdekken of betreden komt er wel iemand langs. Dit werkt meestal wel omdat het tof gedaan is, maar veel van de scares draaien er om dat de ruimte donker wordt, het licht ineens aan gaat, en een acteur keihard schreeuwt. Naar ons idee doet dat constante geschreeuw afbreuk aan de mooie sfeer. Het wordt daarnaast al snel zo voorspelbaar en vervelend dat we zelfs vragen of de acteurs kunnen ophouden met de hele tijd schreeuwen. Gelukkig wordt het geschreeuw daarna meer gedoseerd en wordt de kamer in onze ogen daardoor atmosferischer en de scares creatiever. Schroom in ieder geval niet om het te vermelden als je je er aan stoort.

Met zo een enorme kamer kan het verloop gemakkelijk een ramp worden, maar die is hier heerlijk. Disappear hebben hier daadwerkelijk een klein dorpje gebouwd waar je verschillende panden, locaties, en geheime doorgangen neemt. Het blijft verbazen en er blijven maar leuke ideeën komen. Dat je denkt "Oh daar mogen we ook heen! Wauw, daar kunnen we ook in?" Het is werkelijk een genot om dit dorp te ontdekken, vooral met de ruimte die je krijgt. Toch is het altijd duidelijk waar je heen moet en waar de volgende opdracht ligt. De hele ervaring bouwt langzaamaan op naar een finale die enigszins passief, maar toch atmosferisch en satisfying is.
Het enige wat mij stoorde aan het verloop is dat de daadwerkelijke puzzels niet heel bijzonder zijn. Ze missen soms net de logica of zijn juist heel makkelijk. Soms zijn ze compleet uit het thema, waarom liggen sommige van deze puzzels hier? Daarnaast zijn er maar weinig puzzels in het hele spel en zijn ze spaarzaam verdeeld. Vrijwel elke nieuwe ruimte die je vindt is tof, maar er zit doorgaans slechts één puzzel in die je zo hebt opgelost. Dan kun je alweer door en heb je geen reden om nog terug te komen. Het houdt het spel gaande, maar de daadwerkelijke ruimte mocht soms meer gebruikt worden dan nu het geval was. We waren hierdoor ook na ongeveer 90 minuten buiten in plaats van 120.

The Sacrifice is een hele toffe kamer en een absolute aanrader. Het mist het voor mij NET om dé reden voor je trip naar Athene te zijn, maar zet hem zeker op je planning! Vooral als de ruimte en de tijd wat uitgebreider benut zouden worden dan zou dit een absolute must-play zijn. De eigenaren zijn dolenthousiaste en gastvrije mensen met nog twee andere kamers in de bouw en zat andere ideeën. Ik zal zeker terug komen!

De Schaduwen Hebben Tanden

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. The Sanatorium was de tiende kamer die we in Athene speelden.

Het Sanatorium van Lockhill is befaamd in escape-kringen als een van de engste kamers in de wereld. Dat label wordt wel vaker onterecht rond gegooid, maar het wekt wel degelijk de interesse. Vooral als je ziet hoe veel mensen dat label bij deze kamer kunnen bevestigen. Het Sanatorium kan bezocht worden op drie verschillende manieren: Day, Night, of Midnight. Day is puzzels zonder horror, Night is horror met minder puzzels, Midnight mode is hetzelfde als Night maar met extra puzzels en een heel extra uur speeltijd. Alsof 90 minuten niet genoeg was om je doodsangst uit te doen slaan... Anyway, wij kozen Midnight mode want je moet op de een of andere manier toch dood en dit was een lekker dramatische manier om het te doen.

Ontvangst is heel leuk gedaan en gelijk mooi in thema. Je staat in het dorp van Lockhill, het decor is mooi, de sfeer is dik, en iedereen zit goed in zijn rol. Direct wordt duidelijk dat Lockhill een van de meer professionele bedrijven in Athene is. Na een korte introductie worden we naar het oude Sanatorium gestuurd om meer over het vervallen gebouw te ontdekken. Door de mist heen doemt de grote voordeur op en we mogen beginnen.

Laat ik maar gelijk aankaarten hoe groot fan ik ben van de sfeer en de opbouw in deze kamer. Waar veel kamers in Athene binnen de eerste minuut krijsende vrouwen en aggressieve mannen met muziek op volume 11 op je af sturen, neemt het Sanatorium eng lang zijn tijd. Alles is verdacht claustrofobisch en stil, terwijl de sfeer door geluid, licht, en mist langzaamaan steeds vijandiger wordt. De afwerking en het decor voelen zo bizar en "otherworldly" aan. We waanden ons echt in het oude Sanatorium, ver weg van de veilige wereld. Vanaf het begin wordt je al gek gemaakt en je voelt dat het elk moment fout zal gaan...

En dan zijn er na iets meer dan een uur twee teamleden in doodsangst afgehaakt. Ineens sta je er met zn tweeën voor. Ja, we leerden heel snel dat het Sanatorium niet voor tere zieltjes is. De horror van Sanatorium zit hem echt in de claustrofobische structuur, de sfeer in de kamer, en het bizarre acteerwerk. Je bent niet alleen hier en je zal op meerdere unieke manieren meerdere acteurs van je af moeten houden terwijl je nog hard door puzzelt. Dit zijn een paar van de meest onmenselijke karakters die ik in een experience tegen ben gekomen. Er waren meerdere momenten dat deze figuren bijna TE echt voelden. Combineer dat met een paar van de beste scares, chases, en setpieces die ik ooit gezien heb en je hebt een levende nachtmerrie op handen. De horror van Sanatorium is perfect in balans. Soms uiterst subtiel en soms extreem in your face.
Het verbaasde me daardoor tijdens de kamer hoe veel puzzels er in de kamer zitten en hoe complex ze wel niet zijn. Je verwacht het misschien niet, maar dit is een puzzelkamer met flink heftige horror er bovenop en je moet dat maar net aan kunnen. Ik vond de combi heerlijk en heb me constant goed vermaakt, maar verwacht je dat niet te kunnen trekken, kies een andere modus dan Midnight.

Helaas miste ik zelf bij vrijwel elke puzzel feedback. Je maakt een puzzel af maar krijgt hier vaak 0 indicatie van. Soms is dat vervelender dan anders, maar veel puzzels kwamen daardoor neer op "vul de code in / check het kastje / kastje is dicht / vul een andere code in / check het kastje / kastje gaat open" en dat werkt uiteindelijk op je zenuwen. Daarnaast zitten er delen van puzzels in van een andere modus waar je niks mee kan en dat voelt niet lekker, het zit het spel op meerdere punten merkbaar in de weg. Er is verder een toffe manier om het verhaal te vertellen, alleen werkt het net niet lekker. Het is moeilijk uit te leggen, maar qua hoe de kamer in elkaar steekt komt het net niet over, soms voelt het overbodig, soms juist niet. Ten slotte eindigt de kamer gewoon. Er is geen climax, geen opbouw, gewoon bam deur open je staat op straat. Ik miste hier een vorm van closure en omdat zelfs het napraten in character is is het heel moeilijk om alle indrukken te bespreken met de host, wat voor mij het nog lastiger maakte om de ervaring te plaatsen.

Ondanks die verbeterpunten is Sanatorium een absolute must-play in Athene. Zelfs in deze uitstekende horror scene blinkt deze kamer uit in originaliteit en creativiteit. Alles komt hier mooi samen om een extreem grimmige, vijandige ervaring neer te zetten waar je niet zozeer in ondergedompeld wordt, maar meer dwangmatig verzopen.


PS
Ik wist het zelf niet van tevoren en het wordt niet duidelijk gecommuniceerd door Lockhill zelf, maar de kamers van Lockhill zijn zwaar gebaseerd op de verhalen van H.P. Lovecraft. Heel Lockhill zit vol verwijzingen en lore er van. Ik raad zelf aan om je hier een beetje in in te lezen voor je de kamers speelt omdat dit wel degelijk bij draagt aan de ervaring en voor mij meer dingen een extra lading gaf. Dit is echter niet nodig dus voel je niet verplicht.

"There is no God and there is no Devil. Only Me."

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Mystic Project was de achtste kamer die we in Athene speelden.

Steampunk en horror? Een rare combi, maar een interessante. Mystic Corporation is nog erg nieuw in Athene en heeft nu al een grote naam. Voor Mystic Project nemen wij de rol aan van journalisten die een verslag willen doen van de reconstructie van de eerste escape room ooit. We zullen zometeen lekker dertig minuutjes mogen puzzelen en misschien daarna wat interviews doen met de bouwers. Leuk! Echter is dat natuurlijk niet de volledige waarheid. Er is een reden dat de kamer in werkelijkheid twee uur lang is, maar wat is die dan?

Als we eenmaal aankomen straalt de locatie niet veel uit. Het is het zoveelste huis in een woonwijk dat we in Athene gezien hebben. We worden buiten in karakter opgehaald door een "collega" van het netwerk waar wij voor werken. Dit stukje voelt voor mij een beetje halfhartig. Het kan en mag gelijk iets meer in character. Eenmaal binnen worden wij ontvangen door een eigenaardige assistent van de bouwers. Iets voelt hier...verkeerd. Maar dat zal toch niet? Als wij na een mysterieuze intro in de kamer worden gezet beginnen wij lekker te puzzelen. Alles lijkt okee te zijn en ineens...helemaal niet meer.

Op dit punt kan ik niks meer zeggen over het plot van de kamer, wat werkelijk alle kanten uit gaat. Dit is een moeilijke review om te schrijven omdat het echte plot van de kamer een enorme spoiler is. Eigenlijk is mijn beste advies om NU een vlucht naar Athene te boeken en Mystic Project te spelen, want dit is by far een van de beste en meest unieke kamers van Athene! Ik zou ook aanraden om NIET de trailer te kijken, aangezien deze al best veel vrij geeft. Ik kan alleen maar zeggen dat het mysterie en de verschillende reveals in het plot werkelijk meesterlijk zijn. We staan meerdere keren met onze monden open van ontzag, walging, of beide tegelijk. Dit is zo'n heerlijke ervaring waar je meest extreme emoties op de meest onverwachtse momenten samen komen. Decor, muziek, licht, effecten, alles maakt een ultieme sfeer. Ja de afwerking ontbreekt soms, maar het stoort me eerlijk gezegd niet. Qua totaalervaring is dit een van de beste kamers van Athene!

Het spel verloopt vanaf het begin onverwachts en blijft tot het einde onvoorspelbaar. De puzzels vallen op, anders dan de meeste horrorkamers. Er wordt meer techniek gebruikt dan de meeste Atheense kamers en de kamer zou als puzzelkamer niet zo zeer misstaan. De horror is daarom dus wat milder dan bij de meeste Atheense kamers, wat betekent dat het bij Nederlandse standaard nog steeds genadeloos is. Gelukkig zijn er ook duidelijke rustmomenten zodat je goed kan puzzelen.
De acteurs zijn daarbij fenomenaal! Het zijn allemaal opgeleide professionals en dit schijnt door in hoe overtuigend ze over komen. Interactie wordt door hen regulier opgezocht en aangemoedigd. Er wordt uitbundig ingespeeld op hoe je met de acteurs om gaat. Sommige scenes kunnen zelfs enigszins anders lopen gebaseerd op hoe je reageert! De ervaring voelde daardoor persoonlijker en dus veel echter! Één moment specifiek is mij bijgebleven als een van de grappigste en tegelijkertijd ook een van de engste momenten in heel Athene. Zo merk je toch hoe dichtbij horror en comedy bij elkaar zitten...

Als alles over is mogen we buiten rustig napraten over hoe tof we het hebben gehad. Onze acteurs en de eigenaar zijn allemaal ontzettend lief en gastvrij. Ze waarderen duidelijk dat spelers genieten van de ervaring en geven alles om het zo vet mogelijk te maken. Ze hebben ons uiteindelijk zelfs twintig minuten langer laten spelen omdat we het zo tof bleven vinden. Ik kan dat zeker waarderen!

Wauw! De verwachtingen voor deze kamer zijn niet alleen ingelost, maar compleet overtroffen. Qua verbeterpunten had ik denk ik graag een wat completere intro en een minder plots einde gezien, maar alles is verder zo vet gemaakt dat dat me eigenlijk niet stoort. Van geniaal concept tot meesterlijke uitvoering is deze kamer heerlijk eigenzinnig en uniek in de Atheense scene. Mystic Corporation werken nu aan het vervolg op deze kamer, Mystic Automatons, en ik kan niet wachten om terug te keren en deze te spelen.
Één van mijn favoriete kamers ooit!

Chasing Shadows

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Woman in Black was de negende kamer die we in Athene speelden.

Woman in Black is gebaseerd op de gelijknamige film uit 2012 en het gelijknamige boek uit 1983. Als iemand die bekend is met beide keek ik uit naar deze kamer. Het is zo klassiek als een ghost story maar kan. Wij, een groep advocaten uit Londen, worden naar een afgelegen dorpje gestuurd om een testament in een oud huis te vinden. Volgens de bevolking spookt het daar, maar als nuchter stadsvolk zijn we er zeker van dat daar niks van klopt, toch?

De locatie ligt in een soort appartementencomplex en valt totaal niet op. Ondanks dat wij blijven aanbellen doet er maar niemand open en krijgen wij geen gehoor. Wij verplaatsen ons na bijna een kwartier buiten te wachten naar de juiste verdieping, waar al het licht uit staat en de deur op slot zit. Net als wij willen bellen om te vragen of alles wel goed is gegaan komt er personeel naar buiten. Blijkbaar zitten we toch goed, maar een uitleg voor waarom het tot nu toe zo raar gelopen is blijft uit. We mogen nog vijf minuten wachten voordat we naar binnen mogen en dan begint de ervaring direct.

In een kantoor krijgen wij van onze baas de opdracht om het testament van een overleden cliënt te vinden. Daarbij krijgen we ook 's werelds meest onhandige hintsysteem mee. Ik snap het idee, maar moest dit serieus zo omslachtig gedaan worden? Het is verder een sfeervolle introductie. Waar veel ervaringen in Athene vanaf het begin al acteurs op je af gooien die je nog net niet wurgen, heerst er bij Woman in Black een ongemakkelijke kalmte voor de storm. Als het uiteindelijk zo ver is om de Woman in Black in levende(?) lijve te ontmoeten is de spanning om te snijden. Dit hele moment en hoe er naar opgebouwd is is meesterlijk gedaan. Vanaf dit punt voelt nergens nog veilig en heerst er een duistere, naargeestige sfeer.
Helaas word ik hier door meerdere omstandigheden compleet uit gehaald. Het helpt niet als je in een verlaten huis hoort te staan en letterlijk personeel zonder outfit of wat dan ook door de muren heen kan zien. Dit gebeurt in één ruimte bijna regulier en gek genoeg wordt bij het napraten ontkent dat dat kan. We weten wat we zagen...
Het helpt niet hoe lelijk het decor is. Veel decor ziet er uit zichzelf al niet zo best uit en de afwerking ontbreekt vaker op belangrijke punten. Meerdere puzzels zijn lelijk en voelen uit de toon in deze wereld. Het meest schrikbarende is hoe versleten deze kamer is. Er zitten hele gaten in muren, beide verf en behang hangen aan flarden, en je ziet dat meerdere objecten versleten zijn door overmatig gebruik. Nee, dit is zeker niet expres zo gedaan. Het wordt nog erger door hoe die slijtage is weggewerkt. Duct tape, planken er over, het houdt niet op. Dit killt die mooie sfeer compleet! Bij één puzzel ben ik meer bezig was met het opvallende gat in de muur met de plank er over dan waar ik daadwerkelijk op moet letten.

Helaas bloeden de problemen door in het spelverloop. Zelfs voor een horrorkamer zijn de puzzels niet heel boeiend en naar mijn mening niet volledig logisch. We missen de hele kamer een flow en er komen alleen maar vragen van. Wat doen deze puzzels hier? Waarom doen wij dit? Wanneer het spel zich richt op opdrachten die de acteur en de ruimte betrekken in plaats van puzzels schijnt er toch iets heel tofs door. Meer opdrachten zoals die richting het einde van het spel zouden deze kamer denk ik veel goed doen. De kamer eindigt helaas ook heel raar en het voelt niet helemaal lekker.
De acteurs doen duidelijk hun best en de Woman in Black als karakter is heel sterk. Helaas is het acteerwerk bij ons hit or miss. De horror uit zich op twee manieren. De ene keer is het subtiel, geniaal, en huiveringwekkend. Dat een kleine beweging of suggestie al genoeg is om doodsangst op te wekken. Enkele scares zijn extreem onverwachts en werkelijk geniaal. De andere keer is het helaas zo amateuristisch als wat. Dat je de acteur al lang klaar ziet zitten om een jumpscare te doen of zelfs in detail verteld wordt door het hintsysteem waar je moet staan. "Naar binnen. Ga staan. Nee niet daar. Meer naar rechts. Meer. Meer. Nog iets meer. Okee, doe de deur maar dicht." *OVERDUIDELIJKE JUMPSCARE DIE JE TOTAAL ZAG AANKOMEN* Wauw dat verwachtte ik nou helemaal niet...

Op papier is Woman in Black een topervaring, maar helaas is dat voor ons niet het geval geweest. Ik denk ook niet dat dit puur aan mijn verwachtingen lag, aangezien die niet anders waren dan bij andere Atheense kamers. De sfeer is prachtig en er zitten een paar ijzersterke gedeeltes in de kamer, vooral in het begin en richting het einde. Sommige momenten zijn werkelijk meesterlijk, terwijl andere jammerlijk amateuristisch zijn. Mogelijk hadden wij wat mindere acteurs of een nerveuze gamehost. Dat is natuurlijk altijd mogelijk en dan hebben wij pech gehad. Mogelijk zullen andere spelers meer geluk hebben met dit gedeelte. Als ik de reviews zo zie, lijkt mij dat waarschijnlijk.
Echter vind ik dat er daarnaast nog flink wat verbeterpunten zijn. Een logischere flow, een beter einde, en behoorlijk wat onderhoud zouden deze kamer zeker goed doen. De highlights van de kamer zitten hem in de sfeer, interactiemomenten, en de horror. Als de verbeterpunten aangepakt zouden worden dan kan ik Woman in Black meer aanraden, want hier zit zeker veel tofs in.

Cyclische Marteling

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Blind Mode was de zevende kamer die we in Athene speelden.

Een puzzelkamer waarin je gedurende de 70 minuten speeltijd niet kan zien. Bij sommige kamers heb je dat maar voor een klein gedeelte en het geeft meestal kans voor humor en creatieve puzzels. Ik was benieuwd in hoeverre dit uitgewerkt zou kunnen worden tot een volle kamer, dus geboekt in combi met Ice Tiki. Ons team van vier zou Blind Mode twee keer in duo's spelen. Dat bleek een grote fout te zijn...

De locatie ligt redelijk uit de weg van de meeste rooms in Athene. De ontvangst voelt niet heel hartelijk en alles schreeuwt "hobby-project". Het is best een zooitje en hangt van ellende aan elkaar. De hond was wel heel lief!

Nou goed, Blind Mode. Je zit op de bank in je strandhuis als de stroom ineens uit valt. Om de een of andere reden besluit je vervolgens je badpak aan te willen doen. Op zich een okee set-up, al is het wel een beetje haha random. Vanaf hier gaat het alleen maar bergafwaarts. De kamer is klein en ik zou aanraden met max 2 mensen te spelen. Alles voelt zo goedkoop mogelijk gemaakt. Er is 0 sfeer omdat alles donker is. Er is 0 sound design behalve wat "grappige" sound effects waar je al snel meer dan genoeg van krijgt. Het enige wat je hoort is de host die letterlijk door een slurf in de muur tegen je praat. Succes met dat verstaan. Succes ook voor de host met jou verstaan, aangezien dat best moeizaam gaat.
Het is trouwens verstikkend warm in de kamer. We speelden hem in hartje zomer en kwamen er op locatie achter dat deze kamer niet geventileerd is, nog airco bevat. De veel te warme ontvangstruimte voelde in vergelijking verkoelend aan.

Als de puzzels leuk waren was dit mogelijk nog een okee kamer geweest, maar dat geluk heb je hier niet. Op twee puzzels na is het nooit essentieel dat de ruimte donker is. Het zijn reguliere basic puzzels die toevallig in het donker zijn en daardoor moeilijker worden. Dit voelt zo verschrikkelijk lui aan, vooral omdat die puzzels verder niet bepaald creatief zijn.
Er heerst 0 flow. Het eerder genoemde hintsysteem wordt veel te veel gebruikt tot op het punt dat je letterlijk een gesprek met de host aan het houden bent. Bij deze een mooi voorbeeld van hoe deze kamer verloopt: "Ga nu daarheen. Ja daar. Nee, meer naar links. Pak dat vast. Okee, druk maar. Hier is hoe je dat oplost." Dan wordt ineens je puzzel halverwege de oplossing door gedrukt en de sleutel die je er van krijgt werkt niet op enig slot. Dit wordt vervolgens niet opgemerkt voor meer dan 10 minuten terwijl je blijft herhalen dat het niet werkt. Uiteindelijk vraagt de host: "Waarom is de sleutel nog niet gebruikt?" "Ja, omdat ik al 10 minuten zeg dat hij niet werkt!" "Weet je dat zeker?" "JA!" "Okee, doe je ogen dicht en ik kom naar binnen om het te fixen." You can't make this shit up...

Na meer dan een uur deze marteling opnieuw en opnieuw mee te hebben moeten maken staan we buiten. Zonder ons ook maar aan te kijken duwt de host ons nog net niet opzij om de kamer in te rennen en alles klaar te zetten voor de volgende groep. Er wordt geen contact gemaakt. Er wordt niet gereageerd op pogingen om hem aan te spreken. Geen excuus voor alle problemen. Geen napraat.

Way Out? More like Stay Out! Dit was helaas een van mijn slechtste ervaringen met escape rooms. Ik kan deze op geen enkele manier aan mensen aanraden. Het andere duo had wel een okee ervaring, dus misschien heb je er zelf meer aan. Als je denkt dat het concept grappig is kan je er misschien meer uit halen dan ik. Naar mijn mening zijn er echter veel betere manieren om je tijd te spenderen.

Ice Tiki: Based or Cringe?

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Ice Tiki was de zesde kamer die we in Athene speelden.

Wederom geen horror, maar een...comedy? Wacht, zijn we wel in Athene? Jazeker, deze kamer is uit het niets omhoog geschoten in de internationale ranglijsten. Comedy lijkt mij lastig te doen in een escape room, aangezien er veel op timing berust. Door hoe anders het concept is voor de Atheense scene en deze internationale waardering zijn wij getrokken om te spelen. Daarbij boeken we ook de nieuwe kamer Blind Mode, daarover meer in een andere review.

Way Out bevindt zich in een woonwijk en oogt van buiten al als een hobbyproject. Er ligt nogal wat zooi door elkaar en het geeft een amateuristische uitstraling. Eenmaal binnen is dit niet veel beter. Het voelt eerder alsof ik in een soort achterruimte van het bedrijf zit dan een ontvangstruimte. Dit is een van de weinige kamers in Athene waar je niet in thema begint, maar het ontvangst voelt ondanks niet heel hartelijk. Er kan nauwelijks een hallo vanaf en de slaapdronken hond begroet ons enthousiaster. Mja, laten we maar beginnen. Onze boot is aan wal geraakt en we moeten nu standbeeldjes terug brengen omdat Hawaiiaanse magie enzo. Shenanigans ensue.

Eenmaal in de kamer ziet het er niet heel veel beter uit dan de ontvangst. Het is duidelijk een hobbyproject waar het allemaal voor de lol gemaakt is zonder een goed totaalbeeld of budget. Decor is grotendeels lelijk, slecht afgewerkt, of zelfs nonexistent. Er zitten wel wat schattige ideeën in. Het hintsysteem is enigszins lachwekkend en leuk bedacht, maar de algehele humor van de kamer is hit or miss. Het zit hem vooral in flauwe geluidjes of kleine grapjes met af en toe een komisch moment. Waarom dit voor mij vaak een misser is is door hoe ontzettend laag-bij-de-gronds deze humor is. Iedereen kent deze geluidjes en muziekjes, en de meeste grappen zijn van het niveau dat je oma op Facebook leuk vindt. Er zitten nog net geen Minions in... Het is allemaal gewoon zo flauw en slecht dat je er van moet lachen of je moet er van zuchten.

Deze kamer speel je verplicht zonder schoenen. Ik snap waarom het gedaan is, maar het voelt vooral de eerste helft niet fijn. Wij hadden antislip sokken mee en dat bleek een heel goed idee! De opzet van de eerste helft is leuk bedacht, maar speelt in de praktijk niet lekker. Dit komt beide door de flow, maar ook door hoe de ruimte invloed heeft op je welzijn. Je brein vindt deze ruimte niet fijn en we werden er aardig misselijk van. Daarnaast is het er bloedheet en zit je er best lang. Meerdere puzzels voelen voor ons ook niet helemaal logisch of multi-interpretabel. Soms zitten wij echt te kloten omdat er twee manieren zijn waarop wij een puzzel kunnen opvatten. Wij missen hierdoor behoorlijk de flow en als de kamer ondertussen grappig probeert te doen wekt dat nogal irritatie op.
De tweede helft maakt gelukkig veel goed! De funfactor ligt hier veel meer in het spel zelf en hoe het team hier speelt. Onze flow was hier ook véél beter. Het spel moedigt aan om lekker fysiek te zijn en te klimmen en klauteren. Daarbij worden er meerdere creatieve puzzels na elkaar op ons af gegooid. Het is geen geheim dat er een ballenbak in de kamer zit, ze maken nu eenmaal je eindfoto er in. Ik was echter aangenaam verrast hoe dit in het spel terug kwam en hoe uitgebreid deze gebruikt werd. Het is niet enkel vijf minuten in de ballenbak en dan door met iets anders. Nee, het is een groot deel van het spel. Supertof!

Het spel eindigt voor ons gevoel wel vroegtijdig en heel plots. Dit is een van de weinige kamers in Athene waar wij veel eerder dan de eindtijd buiten staan. Gezien hoe stroef het begin voor ons gegaan was verbaast dit mij. De host is wederom niet heel enthousiast. Gewoon een "hoi" als we terug komen en dat is het. Het lijkt bijna een straf voor hem als we vragen of we nog een foto mogen maken. Naast dat dat uit de toon valt met hoe luchtig de kamer is is dat gewoon geen fijne service.

Ice Tiki is een kamer met een paar creatieve ideeën die zich vooral ontpoppen in de tweede helft. De eerste helft ben ik om meerdere redenen geen fan van. De humor is voor mij te flauw en de opzet van het spel in combi met de mindere flow maken dat een aparte, maar mindere ervaring. De tweede helft is een stuk creatiever, origineler, leuker, en grappiger. Zelfs dan ben ik kritisch op het totaalbeeld van de ervaring. Er mist te veel qua decor, afwerking, en spanningsboog voor mij om dit nou een must-play te maken. Het is zeker een leuke kamer om te doen als je in Athene bent en behoefte hebt om iets luchtigs te spelen dat niet horror is. Matig je verwachtingen en je zal het zeker leuk hebben!

"Wat als een ui een escape room was?"

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. The Bookstore was de vijfde kamer die we in Athene speelden.

The Bookstore is een van de meest bekende en geprezen kamers van Athene. Anders dan de meeste kamers hier is The Bookstore geen horror kamer, maar een puzzelkamer! Hoe maak je bijna 3,5 uur lang puzzelen interessant? Als je de flow niet te pakken hebt kan dat een behoorlijk frustrerende ervaring worden. Na een paar niet al te positieve meningen over Paradox Project te horen van bekenden, stelde ik mijn verwachtingen voor de kamer wel bij. Ik was vastberaden om alsnog The Bookstore te spelen. Er moet toch IETS zijn dat deze kamer zo razend populair maakt?

Normaal zou ik nu een korte samenvatting schrijven van het plot van de kamer, maar dat gaat me hier niet lukken tenzij je zin hebt om een godgans boek te lezen. Het plot van The Bookstore is een vervolg op The Mansion, die wij niet gespeeld hebben als wij eenmaal voor de voordeur staan van de oude boekwinkel. De deur opent en een host komt naar buiten om ons een samenvatting te geven van het plot so far. Na een verhaal van meerdere minuten over erfenissen, onze vunzige oom, verraad, en allerlei andere complexe onzin staan we met open mond. Er is nu al geen touw meer aan vast te knopen. Moeten we dit serieus allemaal onthouden? Het antwoord is simpelweg "ja" voor we er weer alleen voor staan.

Als wij eenmaal naar binnen mogen wordt het verhaal alleen maar complexer en vreemder. Op een gegeven moment gaat het plot met vol gas een kant op die voor ons gevoel niks te maken heeft met waarom wij hier zijn. Het gros van de kamer volgt dan dit nieuwe(?) plot dat eigenlijk alleen maar dient als excuus om allerlei scenario's op je af te gooien zonder samenhang. Ineens eindigt dat ook weer en ben je terug in het oude(?) plot. Dan gaan die plots door elkaar heen en...wat? We volgen er op een punt niks meer van. Daarnaast wordt het verhaal vooral gebracht door lange video's en audio, waarvan de kwaliteit nogal verschilt. Op hun best zijn ze okee, soms zijn ze raar of ongemakkelijk, en enkele keren zijn ze zo lachwekkend slecht dat we niet meer bij kunnen komen van het lachen.
Gelukkig is het decor van de kamer op een uitzondering na mooi en meestal goed onderhouden. De afwerking is ook best strak, vooral gezien de Atheense standaard. Dit maakt al veel van het redelijk random verloop goed. De hele 'experience' mis ik wel. Er zijn nauwelijks enige effecten en alles is zo vreselijk braaf. Het voelt allemaal zo keurig en daarom blijft de spanningsboog slapper dan een vaatdoekje. De muziek is ook zo vreselijk random. Houd je van klassieke rock en heavy metal? Ken je de band Apocalyptica? Maak je dan klaar om klassieke rendities van deze rock classics te horen voor 3,5 uur! Oh, en hier heb je ineens de theme van Saw! Op zijn best klinkt het allemaal willekeurig en op zijn ergst afleidend.

Voor de experience en het totaalbeeld hoef je de kamer in ieder geval niet te doen. Waarom dan wel? Nou, naar mijn mening, de puzzels! Ik snap het meestal wel als mensen zeggen dat de puzzels in Atheense kamers onlogisch kunnen zijn. Ik heb in Athene ook een paar keer gehad dat ik dacht "maar hoe moest ik dat nou weten?" Echter vind ik het uiterst onjuist om te zeggen dat The Bookstore onlogisch is. De puzzels van The Bookstore zijn niet onlogisch, ze zijn gelaagd, en dat kan je liggen of niet. Met gelaagde puzzels bedoel ik dat, om tot het juiste antwoord te komen, je een laag van de puzzel zal moeten oplossen om goed aan de volgende laag te kunnen beginnen. Elke laag zul je perfect moeten doen, omdat de puzzel anders niet op te lossen is. Puzzels zijn daarom ook niet te forceren. Je moet ALLES goed doen in elke lange, complexe puzzel. Je bent dus al snel minstens een kwartier met één puzzel bezig. Als dit jou niet ligt, dan denk ik niet dat deze kamer voor jou is aangezien dit de voornaamste reden is om hem te spelen.
The Bookstore is een absolute uitdaging, waar wij helemaal open voor staan. De puzzels zijn complex, diepgaand, en origineel. Wij hebben tijdens het hele spel een fantastische flow en genieten van vrijwel elke puzzel. We hebben maar twee hints nodig en allebei de keren is dat omdat wij zelf iets over het hoofd zien. De pauze halverwege is goed geplaatst en hebben wij echt wel nodig met al het zware puzzelwerk. 200 minuten lang puzzelen is uitputtend, maar omdat het blijft flowen blijft de dopamine ook maar komen! Ondanks de mentale uitputting is de euforie aan het einde na het overwinnen van deze marathon voor je brein something else!

Tja, ik snap beide de haat en de liefde voor deze kamer. Ik snap dat deze kamer een sfeerloze marteling kan zijn als je 200 minuten lang geen flow kan vinden tussen alle complexiteit en lagen. Aan de andere kant snap ik waarom sommige mensen de kamer juist zo extreem waarderen. Als je al zo veel puzzelkamers hebt gespeeld en de meest complexe uitdaging der uitdagingen zoekt, dan zit je hier goed! Ik snap dat als je als ervaren speler daar behoefte aan hebt dit een droom van een kamer kan zijn.
Ik ben het met geen van beide eigenlijk eens. Ik denk niet dat The Bookstore zo'n meesterwerk is als zo veel mensen beweren. Het mist voor mij te veel experience, samenhang, en simpliciteit. Echter is The Bookstore ook weer niet zo'n vreselijk slechte kamer als ik soms beweerd zie. Je moet deze kamer vooral spelen om de puzzels in het mooie decor. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe veel lol ik hier met de puzzels had. Dit is zo complex en gelaagd als escape roompuzzels maar kunnen en als dat je ligt, dan zou ik absoluut aanraden om The Bookstore te spelen. Trekt dat je niet, dan kun je misschien beter wat anders gaan spelen in Athene. Ik heb me hier de hele tijd heerlijk vermaakt en gezien hoe lang het spel is is dat werkelijk verbluffend.

"Yo, Trigger Discipline?!"

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Don't Take a Breath was de vierde kamer die we in Athene speelden.

Wij nemen de rol aan van inbrekers in het huis van een blinde veteraan. Hij heeft veel geld in zijn kluis liggen en die man kan zich vast niet verdedigen, toch? Het bedrijf Verone ligt in Acharnes, wat bekend is als een van de meest criminele buurten in heel Griekenland. Ik raad je serieus aan om deze kamer te spelen, gezellig na te praten, en daarna zsm weg te gaan uit Acharnes. Onze taxichauffeur was ook volledig in de war om hier buitenlanders te zien.

De ervaring begint bij de deur al. Hier wordt al duidelijk dat Verone een stijltje heeft dat uitsteekt in de Atheense scene. De kamer is gebaseerd op de film "Don't Breathe" en volgt de film vrijwel volledig, met wat tweaks. Ik kan daarom iedereen aanraden om de film te kijken voordat je gaat spelen! Het is absurd hoe ver Verone wel niet gegaan is met het namaken van deze film. Je speelt hele scenes uit de film na in ruimtes die vrijwel identiek zijn aan die in de film. De sfeer is zo ijzersterk en isolerend in dit huis. Je waant jezelf een rat in de val, wachtend tot het allemaal fout gaat.

Ondanks hoe hecht de kamer de film volgt, vind ik het heel knap hoe Verone toch zijn eigen spin op dit verhaal heeft weten te zetten. Soms breekt hij juist expres op een toffe manier met het verloop van de film of geeft hij een mooie twist aan bekende delen. Dit houd het allemaal verfrissend en verrassend, ook als je weet hoe de film verloopt.
Het verloop richt zich daarbij niet op puzzels. Het principe achter deze kamer is jou zo snel mogelijk zo veel mogelijk laten zien. Waarom 10 minuten blijven hangen op iets als je ook lekker snel door kan gaan en nog meer tofs kan zien? Gedurende de twee uur van de ervaring komt er zo veel langs met zo veel variatie dat we na een tijd onze plaats in de ruimte en de tijd kwijt raken. De acteur speelt daarbij met zulk geweldig plezier op ons in dat we helemaal mee getrokken worden in deze top-ervaring. Interactie wordt aangemoedigd en heerlijk op ingespeeld.

Het gedeelte dat mensen gaat verdelen over deze kamer is de opzet er van. Vanaf het begin wordt het team begeleid door een handlanger van buiten waar je mee kan communiceren door middel van walkie-talkie. Zorg er dus ook voor dat de juiste persoon de walkie-talkie heeft, anders verloopt de communicatie mogelijk niet heel soepel. Je krijgt in lineaire volgorde opdrachten waar je niet van af mag wijken. Als je dat toch wel doet, dan wordt je terug geroepen. Het spel kan niet door totdat jij doet wat het script van je eist. Na hier ongeveer een half uur moeite mee te hebben, konden wij ons hier aan overgeven en hadden een top tijd! Heb je hier moeite mee? Dan wordt dit misschien pittig voor je.

Zodra wij met de grootste pretbek weer buiten staan worden we ontvangen door de extreem enthousiaste acteur/eigenaar. Hij lijkt er even veel en zelfs bijna meer van genoten te hebben dan wij! Het is een opvallende en enigszins vreemde man, maar wij vonden hem fantastisch. Hetzelfde geldt voor de gehele experience! Wat een heerlijk spel en wat tof om te zien dat iemand hier met zo veel passie staat! Ik blijf het tof vinden dat er mensen zijn die zoiets ongelofelijks bedenken en er dan ook helemaal voor gaan. Zet je af van het idee dat dit een escape room is, accepteer dat je hier het beste kan doen wat je verteld wordt, en je komt mindblown naar buiten. Een must-play in Athene!

Deze man heeft een Snickers nodig...

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Monika's Diary was de tweede kamer die we in Athene speelden.

Inmiddels is dit een classic in de Atheense scene. Er is een huis in Athene met een nare geschiedenis. Een man verliest zijn vrouw aan zelfmoord en zijn depressieve dochter verdwijnt kort daarop. Toch wordt er sinds recent weer gegil uit zijn kelder gehoord. Wij zijn dappere rechercheurs die graag deze arme man willen helpen om rust te vinden. De locatie is een oud betonnen huis en bevindt zich in een woonwijk. Er wordt buiten nergens aangegeven waar je precies moet zijn, dus dubbelcheck of je zeker weten bij de goede deur staat. Kom trouwens niet te vroeg zoals wij, we zagen helaas iets dat de immersion brak.

Iets dat ik direct uit de weg wil hebben is de aanwezigheid van de vertaler in deze kamer. Alles in de kamer is in het Grieks. ALLES. Hints, puzzels, leesmateriaal, audio, video, zelfs de acteurs praten Grieks. Om dit op te lossen betaal je 25 euro extra voor een acteur die jou door het hele spel heen vergezelt en alles vertaalt waar je bij staat. Op een paar uitzonderingen na snap ik eerlijk gezegd niet hoe deze kamer niet te vertalen is. Qua taal moet het hele spel vaak eerst door de vertaler heen voor je iets kan ondernemen. Dit kan werken als de acteur het goed speelt en je hem kan behandelen als extra teamlid, maar dat misten wij helaas vaker. Onze vertaler gaf bij het napraten aan dat dit zijn eerste keer was dat hij de kamer moest vertalen en zijn nervositeit was helaas wel merkbaar. Onze voorkeur gaat in ieder geval uit naar een compleet vertaalde kamer.

Nu dan eindelijk over de kamer! Voor mijn gevoel kan ik de kamer beter reviewen in Intro, Middenstuk, en Outro. De intro was voor mij een stortvloed aan gemengde gevoelens. Je begint bij de deur al, maar er zijn wat rare keuzes gemaakt in hoeverre je al ECHT begint. Het had wat mij betreft meer immersive gemogen. Als we eenmaal binnen zijn is de sfeer heel mooi door gebruik van geur, licht, en decor. Dit is echt een oud huis waar jarenlang gewoond is en dat brengt je gelijk in een grimmige sfeer. Helaas schiet het acteerwerk te kort. De vertaler geeft te weinig energie en de andere partij geeft veel te veel! Het gedrag van de karakters was niet logisch in het verhaal en dit had wat ons betreft beter gekunt. Als we mogen beginnen met het spel is het even inkomen om met een vertaler op de puzzels te zitten. De puzzels blinken niet heel erg uit, maar dat is ook niet abnormaal voor een horrorspel. En dan ineens komt het...

Het middenstuk van deze kamer, holy shit! Het acteerwerk, gebruik van ruimte, en de setpieces zijn something else. Het is allemaal zo doodsimpel, maar gewoon ontzettend goed uitgevoerd. Een moment specifiek dachten we "Ja maar dat kan toch niet" en toen kon het toch wel. En toen konden we maar beter hard rennen! Dit stuk maakte voor ons de kamer zo tof. Atmosferisch, maar toch intens. Voor één teamlid ging het zelfs zo ver dat ze het spel verlaten heeft. Wederom is de horror van Athene intens, maar er wordt goed op iedereen gelet.

Richting het einde van het spel verandert de toon en wordt het verhaal duidelijk. Voor mij was dit stuk helaas weer wat minder. Ik zeg dit nooit, maar dit deel is te donker voor mij om lekker in te spelen. Vervolgens komen daar allerlei elementen bij kijken die bij mij niet goed vielen. Laat ik het zo zeggen, het is tof om te horen dat acteurs specifiek jouw reacties leuk vinden, maar het is als speler ook leuk om even met rust gelaten te worden.
Na een intense finale staan we weer buiten en worden we ontzettend vriendelijk ontvangen door al onze acteurs. Met het juiste licht lijkt de woonkamer ook bijna gezellig.

Monika's Diary is een kamer die ik eerlijk gezegd nu meer waardeer dan toen ik hem net gespeeld had. Ik en mijn team bespreken de kamer nog steeds wel eens na. De intro zijn we nog steeds geen fan van en de outro vinden sommigen tof, anderen minder. Echter is het middenstuk ontzettend vet en een van de dingen die ons uit heel Athene het meest bij is gebleven. Voor dat stuk zou ik zeggen ga hem lekker spelen en kijk vooral wat je er zelf van vindt! De rest van het spel ligt jou misschien beter dan mij.

Deathtrip / Deathtrap

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. Wake Up was de derde kamer die wij in Athene speelden.

Nummer 42 van de TERPECA ranglijsten, dan mag je wel wat verwachten! De kamer ligt in een grimmige steeg in een nog grimmigere buurt en het is niet heel duidelijk welke deur je nou moet hebben. Je start in thema, maar het verhaal van de site zie je niet op locatie terug. Het verhaal voelt sowieso best random, alsof er meerdere ideeën zijn waar stuk voor stuk aan begonnen is maar ineens vergeten. Het gaat om een treinstation, nee een rare conducteur, nee een raar huis, nee een rare vrouw die daar woont, nee haar moeder, nee het gaat om dromen etc. Dit zijn pas de eerste vijf minuten. Er zijn zo veel setups aan het begin die nergens heen gaan dat je al compleet verward de experience in gaat. Uiteindelijk blijkt het verhaal enorm complex en totaal niet duidelijk in de ervaring zelf. Je hebt een setup aan het begin in de vorm van een extreem snel voorgelezen verhaaltje, maar daar hoor pas je vlak voor het einde weer wat over. Mijn principe over dat je de meeste kamers kan verbeteren door het plot te vervangen met simpelweg "shit's haunted" is hier HEEL toepasbaar.

Qua sfeer is het allemaal wel tof gedaan. De vele kamers zijn ruim opgezet en de ervaring gaat allerlei kanten op. Er zitten duidelijk flink wat ideeën in de kamer. Ik mis alleen behoorlijk wat samenhang. Het voelt allemaal zo random. De setup is dat je gedurende de hele experience droomt, vandaar de naam van de kamer. Ik denk niet dat dit een spoiler is, maar het voelt als zo'n basic excuus om elke kamer totaal anders te maken zonder enige vorm van samenhang. Op een gegeven moment zijn we compleet kwijt wat we nou aan het doen zijn en waarom. Daarnaast is de horror hier zo vervelend over de top en in your face. Andere kamers in Athene laten zien dat een hoge intensiteit en acteurs in je aura doodeng kunnen zijn in doses, maar Wake Up lijkt dat niet te begrijpen. Dezelfde scares komen tot vervelens toe langs en dit wordt al helemaal vervelend omdat ze vaak neerkomen op letterlijk in je gezicht schreeuwen. Dat is gewoon vervelend. De sfeer gaat van eng naar grappig en we gaan er uiteindelijk zelfs om lachen, terwijl dat helemaal niet de bedoeling is. "Hey, ze rookt sigaretten!"

De puzzels zijn daarbij doorgaans prima. Er zijn wel enkele uitzonderingen die voor ons gevoel niet heel lekker lopen. Het geluid staat soms ook te hard om goed te kunnen communiceren. De kamer moet het vooral hebben van de variatie in zijn verloop. Zoals eerder gezegd: Veel ideeën, weinig samenhang.

Dan nu een belangrijk punt en de grote reden dat deze kamer voor mij zo laag scoort. Laat ik eerlijk zijn, vrijwel elke Atheense kamer komt niet door een gemiddelde veiligheidscheck in Nederland, maar Wake Up is zonder enige twijfel één van de meest onveilige kamers die ik ooit gespeeld heb. Bijna elke ruimte bevat wel iets potentieels gevaarlijks. En dan bedoel ik niet zomaar een splintertje ofzo, ik bedoel hier echt ingrijpende shit. Zij het gammel materiaal, gevaarlijke bewegende onderdelen, of fysiek opgesloten worden zonder uitweg, het zit hier vrijwel allemaal in. Ondanks hoe goed wij opletten gaat het op één punt bijna fout bij ons en kunnen wij zelf net op tijd ingrijpen. Het is dat wij weten dat we op veiligheid moeten letten en hoe, maar de meeste groepen doen dat niet. Het feit dat het bedrijf waar je te gast bent geen oog voor veiligheid heeft is wel angstwekkend. Vooral omdat deze kamer zo populair is...

Alles komt uiteindelijk samen tot een teleurstellende ervaring. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet snap hoe deze kamer zo ontzettend hoog staat in de TERPECA. De horror is te try-hard om serieus genomen te worden, er zijn te veel ideeën met te weinig samenhang, en de kamer is serieus gevaarlijk. Je kan het hier leuk hebben en wij hebben ons ook heus wel vermaakt (met een flinke dosis suspension of disbelief), maar ik zou je vooral aanraden om deze voor je eigen veiligheid over te slaan.

Welkom in Athene, F*cker!

Athene. DE plaats voor horror escape rooms. Vastberaden om ons hier absoluut te laten terroriseren zakten wij af naar Griekenland voor twee weken horror in juli en augustus. Negentien kamers op de planning, waarvan slechts vijf zich niet voornamelijk op de horror richten. The Cellar was de allereerste kamer die we in Athene speelden.

Voor het spel begint worden we apart genomen door een host (die je direct daarna ook als acteur ziet maar daar kijken we even overheen) die out of character wat vragen stelt over ons en hoe we er voor staan. Ook wordt hier vaag wat gesuggereerd over een zeker spelelement. Ik zal niet hier zeggen wat het uiteindelijk inhoudt ivm spoilers, maar ik zal nu zeggen dat dit een behoorlijk ingrijpend spelelement is! Het mag best wat explicieter aan gegeven worden aan de spelers van tevoren. Wij konden het hebben en ze houden natuurlijk rekening met de spelers, maar schroom niet om van tevoren duidelijk je grenzen te stellen.
Onze host trekt zich terug en we mogen Great Harwood binnen, het dorpje waar de kamers van Last Wish omheen draaien. De sfeer is heel dik en vijandig. Deze plaats haat jou gewoon. Tijdens een smaakvolle atmosferische intro worden we naar de drankwinkel van Sam gestuurd om de verdwijning van drie kooplieden te achterhalen. Let's die-I mean go!

De grimmige sfeer wordt goed voortgezet in de drankwinkel zelf. Die vijandige, haatvolle sfeer blijft hangen door mooi gebruik van rook en duisternis. Je voelt je hier een indringer in de val en dit wordt steeds erger naarmate het spel vordert. Het decor ziet er ook goed uit en verandert mee met de sfeer. De puzzels steken niet heel erg uit (zoals bij de meeste horror games) en vereisen soms een sprong om tot een antwoord te komen. Dat je wel vaker denkt "Moest ik dat nou zelf bedenken?"
Nou goed dit is geen puzzelspel, waar dit spel in uitblinkt is in hoe ongelofelijk intens het is gedurende de honderd minuten die je hebt. Na inmiddels de top van de horror in Athene te hebben gezien denk ik dat dit alsnog een van de extremere kamers is die we in Athene gespeeld hebben. Ik kan zelf behoorlijk goed tegen horror en ben hier vaker echt bang geweest. De intensiteit eist ontzettend veel energie en de angst stijgt daarbij alleen maar.
In de eerste paar minuten word je al van alle kanten op de meest onverwachtse momenten gescared of zelfs vastgepakt. Acteurs komen ineens binnen stormen en zijn niet bang om je (hard) aan te raken. Deze acteurs gaan ook ver, sommige spullen worden letterlijk kapot gemaakt tijdens het spel. Desondanks voelen we ons nooit onveilig tijdens het spel. De acteurs houden ons duidelijk goed in de gaten en weten wie ze wel of niet moeten hebben. Ik vraag mij wel af wat nou de logica achter de karakters is. Er is eigenlijk geen reden dat ze zich zo gedragen. Het plot is nonexistent tot het einde, waar we ineens behoorlijk in de war raken door een infodump.
Richting het einde van het spel is er een moment waarbij de veiligheid in het geding komt en dat baarde mij wel zorgen. Gelukkig duurde dit stuk niet lang. Het spel bouwt op naar een finale die ontzettend cool is, maar wat ons betreft te lang duurt. Geweldig voor de eerste tien minuten, daarna wordt het vervelend. Na een toffe ontsnapping staan we buiten, wetende dat we nooit meer hetzelfde zullen zijn. Gelukkig zijn al onze acteurs lieverds onder hun maskers.

Ja, de titel zegt het allemaal. Dit was een toonaangevend ontvangst voor Athene. De intensiteit van het spel zal denk ik niet iedereen liggen, maar wij gingen er heel goed op. De puzzels en het verhaal hadden duidelijk een achtergrondrol, de focus ligt hier echt op de extreem vijandige horrorsfeer. Als een intense horrorervaring zoals dit je trekt is dit een heel dikke kamer om in Athene te spelen.

Ik moest bijna huilen

Na jaren bouwen is Lost and Found eindelijk open! Het nieuwe kindje van 237 heeft lang op zich laten wachten maar eindelijk is het zo ver. Is het het wachten waard geweest?
Zoals we hier gewend zijn is de ontvangst hartelijk (hoi Ferry!) en direct in thema. Wij komen onze koffer ophalen bij de gevonden voorwerpen van het hotel. Dit gaat echter niet compleet zoals verwacht, dus worden wij zelf maar naar binnen gestuurd om op onderzoek uit te gaan. Welkom bij de gevonden voorwerpen!

De intro alleen al is genoeg om kippenvel van te krijgen. Een mooi samenspel van licht, geluid, video, en een toffe setting. Wauw! De toon is uiterst sfeervol gezet en gedurende de hele kamer blijven wij immersed. Je zou kunnen zeggen dat dit al gelijk het hoogtepunt is van de kamer, al is dat niet zozeer een minpunt.
De sfeer blijft ijzersterk gedurende het spel. Het is een goede keuze geweest om een eigen soundtrack te laten componeren, want wat klinkt dit toch goed! Het is telkens prachtig verbonden met de ruimte en blijkt een echte toevoeging. Het decor is ongelofelijk mooi, strak afgewerkt, en zo maximalistisch als wat. Misschien zelfs iets te. We raken soms even kwijt waar we nou horen te kijken. De kleine touches (een krakende houten vloer, leren koffers die geuren) laten de ruimte authentiek en ingeleefd voelen.
Dan mogen we zeker het verhaal niet vergeten! Het is een lastig verhaal dat toch duidelijk en overzichtelijk verteld wordt. Er worden pittige thema's aangesneden die met zulke tact verteld worden dat het niet anders kan dan je ontroeren.

En ja, we zijn bij 237 dus dit is een joekel van een puzzelkamer. 80 minuten aan een stortvloed van de meest originele puzzels die ik in tijden gezien heb. Puzzels zijn gelaagd, uitgebreid, uniek, en bovenal leuk! Vanaf het begin is het al een pittige uitdaging, maar het blijft altijd eerlijk. De puzzels vertellen het verhaal en zo krijg je het complexe plot spelenderwijs toch makkelijk mee. We voelen de drive om lekker door te spelen, maar haasten ons nooit. Dat voelt hier niet passend.
We staan met bijna 80 minuten op de klok aan het einde. Hoewel ik hier eerlijk gezegd een uitgebreidere eindpuzzel had verwacht voelt het toch goed. Terwijl het verhaal tot een ontroerend einde wordt gebracht moet ik tranen terug houden. Applaudisserend kom ik naar buiten, wat een ervaring!

Wat een meesterwerk! Ongelofelijke puzzels, ontzettend goede sfeer, tof verhaal, prachtig verloop. Lost and Found is een kamer waar ik zo intens gelukkig van word. Er is geen over-the-top onzin met draaiende kamers of mindfucks, maar gewoon een ongelofelijk goede puzzelkamer met een totaalervaring die klopt van begin tot eind. Voor mij toont dit aan dat het verschil tussen experience en puzzelkamer helemaal niet zo groot hoeft te zijn. Het kan echt wel samen. Dit is naar mijn mening de beste kamer van 237, de beste puzzelkamer die ik gespeeld heb, en een van mijn favoriete kamers ooit!

Haagse fever dream

Wescape is voor mij waar het escapen begon! Kidnapped was mijn allereerste kamer en kort daarna opende Payback. Het duurde een tijd voor het eindelijk uit kwam om hem te spelen, maar meer dan honderd kamers verder was het dan toch zover. Bij Payback hebben we de loterij gewonnen en na een avondje feesten in de club blijken we beroofd te zijn! Dit laten we niet zomaar gebeuren, dus we gaan terug naar de club om terug te krijgen wat van ons is! Het is een klassiek diefstalthema met een speelse setting, dit kan tof worden.

Een van de krachten van Payback blijkt al snel het gebruik van ruimte te zijn. De kamer is verrassend ruim opgezet en creatief ingedeeld. Het geheel mist echter sfeer. Nu voelt het nog erg als een ruimte die gemaakt is om te lijken op wat het voor moet stellen. Ondanks dat het decor en de algemene sfeer niet heel indrukwekkend zijn zit er wel verfrissend veel afwisseling in de kamer. Er is veel ruimte en elk deel heeft een andere inrichting en vibe. Deze afwisseling zorgt er voor dat de kamer niet stagneert en lekker door blijft gaan. Je hebt vreemd genoeg ook de kans om te kiezen welke muziek er op staat in de kamer. We hebben ons er even mee vermaakt, maar als je hem speelt: nee dat is geen puzzel.

We hebben vanaf het begin een mooie flow te pakken die we eigenlijk de hele tijd vast blijven houden. De kamer bevat een divers aanbod aan parallele puzzels die maar blijven komen. We zijn met 4 ervaren spelers en ondanks de lekkere flow hebben we behoorlijk wat te doen. Ik kan echt genieten van dit soort kamers waarbij je door puzzels heen blijft beuken en ze maar blijven komen.
Hoewel de puzzels leuk zijn en prima lopen slaan ze in thema vaak nergens op. Het is vaker onduidelijk waarom we hier nou deze puzzel doen anders dat het een escape room is en er puzzels in moeten zitten. Aan het einde hebben we ook even een inkakmoment. Wat moeten we nou precies doen? Hebben we het goed gedaan? Waar moeten we heen? Het blijkt uiteindelijk doodsimpel, maar kon beter gecommuniceerd worden.

Samenvattend is Payback is een leuke en ruim opgezette puzzelkamer met een speels thema. Er valt nog vooral wat te winnen qua sfeer en het thematiseren van de puzzels. Het clubthema en hoe dit uitgevoerd wordt in de kamer doen mij denken aan een soort Haagse fever dream. Ik stel mij zo voor dat een Haags wannabe gangstertje hier echt zijn lol op kan. Voor wat je krijgt vind ik het wel aan de dure kant, maar als je een uurtje lekker door wil puzzelen dan heb je aan Payback een goede.

Randstadse hangover

Hij valt op in het aanbod van OuterGround. Tussen alle duistere thema's hebben we ineens The Hangover, een luchtige kamer over een avond die we misschien iets te bont hebben gemaakt. Ik zeg misschien, want we weten er helemaal niks meer van! Blijkbaar zijn we nogal hard gegaan en moeten we ondanks de kater onze best gaan doen om onze herinneringen binnen het uur terug te krijgen.
OuterGround heeft een heerlijk ruime ontvangstruimte waar je gemakkelijk even kan zitten en een drankje kan doen. Onze host is vriendelijk, maar de basisuitleg is behoorlijk overbodig. We hebben al gezegd vaker gespeeld te hebben en dan krijgen we alsnog alle basics. Dit is daarbij de eerste keer dat ik letterlijk uitgelegd ben wat een hangslot is...

Eerste indrukken van de kamer zijn helaas niet best. De kamer is klein en daarbij ook niet bepaald mooi ingericht of onderhouden. Het is duidelijk een kamer die al een tijd mee gaat en hij kan wat mij betreft wel een upgrade gebruiken. Qua sfeer, decor, afwerking, het is allemaal niet de beste kwaliteit en zelfs lelijk. Er speelt de hele tijd één stukje muziek op loop en qua licht gebeurt er ook weinig. Stift op de muren, sfeerloze witte muren, onafgewerkte kabels, gebrekkig onderhoud, het stapelt behoorlijk op. Voor een kamer van deze prijs van zo een groot bedrijf als OuterGround vind ik dat je wel meer zou mogen verwachten.

Nou goed, we staan ondanks dat allemaal open voor een luchtige kamer om gewoon domme lol te hebben en dat is DE instelling voor The Hangover. De kamer begint gelijk leuk, al heb ik wel een klein veiligheidsdingetje waar ik hier nerveus van word. Ja, het gaat zeer zeker niet fout hier, maar stel dat... Het duurt gelukkig niet te lang.
Al snel wordt duidelijk wat de structuur van de kamer is. We lossen delen van de kamer op en krijgen zo herinneringen terug. De video's die het verhaal vertellen zijn grappig gedaan en totaal niet serieus te nemen. De humor van The Hangover is ontzettend laagdrempelig en simpel, maar dat maakt het ook juist leuk. We hebben het hier nou eenmaal over een kamer waarvan een van de bekendste foto's van het toilet is...
De puzzels zelf zijn leuk en afwisselend, old school style. Veel slotjes, met wat grappige opdrachtjes. De ene puzzel is wat creatiever dan de ander, maar heel erg stoorde me dat niet. De kamer stagneert nooit en behoudt altijd een lekkere flow. De puzzels zijn wel overduidelijk gewoon puzzels die je meer moet zien als metaforen van het terugkrijgen van je herinneringen. Een paar dingen zijn te verklaren maar veel dingen zijn wel heel moeilijk logisch te plaatsen in deze setting. De kamer is daarbij best makkelijk en in combi met de kleine ruimte zou ik aanraden om met max 4 spelers te komen.

Ik voel me dubbel over deze kamer. Aan de ene kant heb ik me prima vermaakt en heb ik een paar keer echt goed gelachen. Aan de andere kant vind ik dit voor OuterGround en voor deze prijs niet helemaal op niveau. Vooral decor, sfeer, en thematisering kunnen flink wat werk gebruiken. Als ik kijk naar The Mystery of Whitechapel vind ik dat een uitstekend voorbeeld van hoe je een oude kamer weer nieuw leven in kan blazen, dus het kan zeker. Misschien is The Hangover ook aan een dergelijke upgrade toe?

"You talk too much." "I know."

Als je dan toch naar Amsterdam moet voor The Amsterdam Catacombs, waarom speel je dan niet ook gelijk de andere kamer van Logic Locks? Ondanks hoe oud de kamer is (ca. 2015) hoorde ik er eigenlijk nooit over, terwijl iedereen het lijkt te hebben over The Amsterdam Catacombs. In deze kamer nemen we de taak op ons om te ontdekken wat er met de ontdekkingsreizigster Elizabeth van Leeuwenhart is gebeurd. Zij is in 1920 plots verdwenen, maar hoe, waarom, en waarheen? We hebben 63 minuten en 17 seconden om haar studeerkamer overhoop te halen voordat we letterlijk gek worden.

We worden in karakter ontvangen, waar ik normaal fan van ben. Helaas werkt het hier niet echt. Het voelt niet passend met de setting en het acteerwerk probeert te hard om indruk te maken. Het geheel is te random om serieus te nemen en gaat zo ellenlang door dat het op een gegeven moment niet leuk meer is. Dan volgt nog een video en een overhoring of we nou begrijpen wat het complexe plot in houdt. Laat ons gewoon spelen!
Als we eindelijk kunnen beginnen zit hier toch een toffe kamer! Het decor is passend en sfeervol. Er staat behoorlijk wat decoratie, maar toch is er nauwelijks ruis. Er is duidelijk nagedacht over afwerking, licht, en totaalbeeld. De sfeer is precies wat je je voorstelt als je het hebt over de studeerkamer van een ondekkingsreizigster uit 1920. Halverwege maakt de kamer een switch naar een wat spannendere sfeer en dit wordt ook met verbazingwekkende vaardigheid gedaan. Het is geen horror, maar een mooie subtiele spanning. Het decor is daarbij weer sfeervol ingericht.

Het spel bestaat vooral uit klassiek puzzelwerk. Vooral in het begin vliegen de puzzels ons om de oren. Over de flow valt niet te klagen, maar het verhaal blijft best lang achterwege. Best lang lossen we de ene na de andere puzzel op, waarna we nog meer puzzels op mogen lossen. De puzzels zijn niet allemaal even bijzonder of memorabel, maar ze zijn mooi in thema en flowen prima.
Dit gaat zo een tijd door totdat het verhaal herinnert dat het ook deel van het spel is en krijgen we een infodump. Het plot blijkt best complex te zijn en ondanks dat ik denk dat ik het helemaal begrepen heb weet ik dat niet zeker. Het voelt voor mij misschien iets TE groot voor deze kamer. De kamer bouwt op naar de onthulling van het mysterie en we sluiten af met een mooie finale.

In het kort was ik zeer aangenaam verrast door Eliza's Heart! Vooral gezien de leeftijd is het best indrukwekkend wat er toen al door Logic Locks neer is gezet. Het verbaast me daarom wel dat deze kamer niet zo vreselijk bekend is. Vooral de intro en het plot kunnen wat werk gebruiken, maar qua sfeer en puzzelflow zit het hier goed. Ondanks de leeftijd nog steeds good fun!

Dies Irae

The Amsterdam Catacombs is inmiddels bekend in Nederland en omstreken als een kamer voor de horrorfanaat. 90 minuten, acteurs, en een realistische setting in de echte catacomben van de Posthoornkerk. Wij nemen de rol aan van investigators die de catacomben mogen onderzoeken. Kort gezegd, er is vage shit gaande en zodra we binnen zijn gaat alles naar de mallemoer. Dat zagen we niet aankomen!

De intro is in karakter, denk ik? Ik weet het eigenlijk niet zeker. We hebben duidelijk iemand tegenover ons die een rol speelt, maar het ook constant heeft over de "escape experience". Het is voor mij te half voelt om logisch te zijn.
Dan mogen we beginnen...of toch niet. Er volgt nog een ellenlange intro door een ander karakter. Deze praat niet alleen heel zacht, maar ook met een behoorlijk stevig accent. Het is pittig te volgen en er komt een complex plot bij kijken waarvan ik de waarde totaal niet in zie. Zeg gewoon "shit's haunted" en we zitten goed! Waarom moet het allemaal zo complex? Laat ons gewoon spelen!

Na meer dan een kwartier aan introductie mogen we eindelijk van start! De setting van de catacomben doet al veel voor de ervaring, tof dat er voor een authentieke locatie is gekozen! Decor ziet er authentiek uit en de inrichting voelt passend. Er is goed nagedacht over licht, geluid, afwerking, en rook om een beklemmend totaalbeeld te vormen.
De hamvraag: Hoe eng is het nou? Het is hier zeer afhankelijk van wat voor stijl van horror je eng vindt. Ik vond het spannend, maar helemaal niet zo eng als verwacht. De horror van Amsterdam Catacombs zit hem in zijn subtiliteit. De setting is intiem en claustrofobisch. Het gaat hier echt om de psychologie. Het idee van wat er allemaal kan gebeuren in plaats van wat er gebeurd. Er zijn praktisch geen jumpscares. Er zijn een paar stukken die goed eng zijn, maar over het algemeen word je als speler best veel ruimte gegeven. Neem in ieder geval 1 iemand mee die wel het initiatief durft te nemen.

De "puzzels" zijn meer opdrachten die passen in het verhaal, maar dat stoort mij niet. Er zitten geen hersenkrakers in en dat zou hier ook niet passen. Het loopt heerlijk door en je raakt er door immersed in de sfeer van het verhaal. De kamer bouwt op naar een finale waar meerdere opdrachten aan bijdragen. Je hebt hier een ander einde afhankelijk van hoe je die opdrachten vervult. Ik vond dat het duidelijk aangegeven was wat je moest doen en hoe. Ik hoor het wel eens als minpunt dat dat niet zo is, maar dat slaat naar mijn mening nergens op. Let gewoon goed op en ga mee met wat de ervaring van je wil.
Het hintsysteem mag wel de deur uit. Een karakter dat panisch met een zwaar accent over een walkie-talkie heen roept. Probeer dat maar te volgen... Het deed voor mij eerder afbreuk aan de sfeer en het had anders in thema gekund.
De finale van de kamer is ongelofelijk vet en een absolute highlight in mijn escape-carrière! Dit is hoe je opbouwt naar een filmische finale en afsluit met een dikke adrenaline boost.

We hadden een uiterst vriendelijke host met een goed gevoel voor humor. Geen verkooppraat of andere onzin zoals blijkbaar bij andere spelers het geval. We krijgen zelfs een extraatje mee voor de hoeveelheid kamers die we gespeeld hebben!

Voor mij is The Amsterdam Catacombs een combinatie van highlights en vraagtekens. De setting, sfeer, opdrachten, en de finale zijn voor mij absolute winners. Daarentegen vind ik de uitgebreide halfhartige intro's en het complexe plot vreemd bij iets wat verder zó af is. De highlights wegen voor mij gelukkig veel zwaarder. Ga zeker spelen en verdwijn in de experience!

Verdient meer aandacht

Vlakbij de fantastische kamers van Escaperoom Junkie en Mama Bazooka bevindt zich De Wintertuin. Een prachtige botanische kas met flink wat geschiedenis als bezit van de Utrechtse Universiteit. De locatie is beide sfeervol en uniek. De kamer is twee keer identiek gebouwd om als battle room speelbaar te zijn. Alle andere bezoekers van De Wintertuin (wat ook fungeert als restaurant) kunnen naar binnen kijken terwijl je speelt. Het stoort tijdens het spelen gelukkig totaal niet.
We worden ontvangen door de gastvrije eigenaar. Na een... nogal vreemd introotje kunnen we beginnen. Wij zijn eerstejaarsstudenten die precies op tijd zijn om bij te dragen aan het creëren van het levenselixir. De bloem die als laatste ingrediënt dient is in bloei! Na een uur zal onze unieke kans om deze bloem te pakken te krijgen echter verdwijnen...

De eerste indruk van de kamer is enigszins zorgwekkend. Is dit het? Het ziet er mooi uit, maar het is best klein en simpel. Gelukkig blijken deze zorgen al snel ongegrond. Afwerking is strak, props zijn authentiek, decor ziet er goed uit, en er is qua licht en geluid een onverwachts fraai totaalbeeld! De kamer slaat al vrij snel een onverwachtse hoek in die toch passend voelt. Ondanks hoe drastisch de verandering in setting misschien is voelt het alsnog kloppend.
Elixir gebruikt de achtergrond van het pand als botanische tuin voor de universiteit goed en weet verrassend veel hier van te verwerken in het spel. Het gevolg daar van is wel dat dit spel veel met koloniale thema's speelt. Soms met tact, soms met wat minder. Als dit je stoort dan ben je er in ieder geval nu van op de hoogte.

Tot mijn verbazing is Elixir nogal een uitdaging! Je zou denken dat een kamer op een locatie zoals dit wat meer op een onervaren doelgroep zou richten. De kamer bevat veel verrassend uitgebreide puzzels met behoorlijk wat afwisseling en een goede flow. Sommige puzzels zijn echt het harde denkwerk, terwijl anderen wat meer opdrachten zijn. De feedback is altijd duidelijk en satisfying. De kamer zit vol met leuke kleine momentjes en ideetjes. Meerdere keren sta ik met een grote grijns op mijn bek. Ook bij het mooie einde sta ik te glunderen.
Aan het einde hebben we nog maar enkele minuten over, terwijl wij tot mijn herinnering geen enkele hint hebben gekregen. Een teken van een goede uitdaging! We worden weer opgevangen door de enthousiaste eigenaar en krijgen een tastbaar aandenken mee.

De titel zegt het allemaal. Deze kamer verdient echt veel meer aandacht. Als je een lekkere uitdaging wil in een sfeervolle setting dan kun je hier meer dan je lol op. Wat een heerlijke verrassing en een absolute aanrader!

Powernap

De twee kamers van Questomatica hoorde ik wel eens aangeraden worden, vooral Arcade Invasion. Op dit punt was een enkele aanrader meer dan genoeg reden voor ons om eens langs te gaan. Parkeren in het drukke Amsterdam blijft moeilijk en ook nog eens duur. Zoals alle Amsterdamse kamers zou ik je aanraden om buiten de stad te parkeren en het OV naar de kamer toe te nemen.
We worden enthousiast welkom geheten door een host die duidelijk zelf niet echt van het escapen is. Dat vind ik altijd een beetje jammer om te zien, maar het enthousiasme is gelukkig aanstekelijk. We beginnen met Wake Up. We zitten in deze kamer vast in de droom van Matilda. Wie is Matilda en waarom zitten we in haar droom? Geen idee! Het is gewoon een excuus voor de eigenaren om te doen wat ze maar willen omdat je in een droom zit.

Het decor is kleurrijk, doch leeg, en er mist sfeer. Het is allemaal te statisch en te vierkante-kamer-zonder-invulling-achtig. Daarbij voelt de ruimte te doorleefd. Het moet allemaal clean en strak zijn, maar je kan zien dat hier al jaren groepen doorheen gaan door alle gebruikssporen.
Het idee dat je droomt komt wel terug in de kamer, maar wordt niet zo creatief benut als het zou kunnen. De dingen die je je misschien bedenkt aan schuivende muren, rare vormen, en gekke thema's zul je hier niet vinden. Het licht doet soms wat raar en er zijn veel kleuren. Dat is het zo'n beetje.

De flow van de kamer is goed en we gaan er in razend tempo doorheen. Iets te snel, naar mijn mening. We staan na iets meer dan een half uur abrupt buiten. Ik zou daarom het spelersaantal onder de vier spelers houden, al wordt de kamer dan wel nog prijziger. De puzzels die we onderweg doen zijn prima, maar compleet vergeetbaar. Ik kan me oprecht niet meer herinneren wat we nou allemaal gedaan hebben en dat is niets voor mij. Voor hoe kort en eenvoudig de kamer is vind ik het eerlijk gezegd te duur (minstens €130 voor 4 spelers).

Wake Up is een kleurrijke doch sfeerloze kamer, met een prima doch vergeetbare gameflow. Het is lekker puzzelen, maar veel te eenvoudig en veel te kort voor hoe veel je betaalt. Welterusten!

Escape-it Ralph

Eindelijk weer eens een uniek thema! Arcade Invasion is een kamer gebaseerd op games. Nou ben ik zelf al een tijd niet meer van de games, maar ik waardeer de originaliteit! Questomatica bevindt zich in Amsterdam dus ik adviseer je buiten de stad te parkeren en OV naar de kamer te nemen. Dit scheelt je flink wat stress en geld.
We spelen hier eerst Wake Up en onze host begeleidt ons daarna vol enthousiasme door naar Arcade Invasion. Het plot gaat over een gamewereld waarin iets mis is dat wij goed moeten maken. Beeld jezelf een soort escape room van Wreck-It Ralph in. Natuurlijk hebben ze hier niet de copyright voor al deze genres dus er gebeurt een boel tussen neus en lippen door. Het verhaal betrekt bijvoorbeeld de twee loodgieters waarvan ik de naam niet mag noemen, maar je weet wel wie ik bedoel. Na een melige intro waarbij we voornamelijk nepnamen voor game-iconen blijven noemen mogen we beginnen.

Goed, een kamer over games! Dat biedt veel kansen voor creatief gebruik van geluid, licht, en decor, maar dat valt jammer genoeg mee. Het decor is kleurrijk, maar sfeerloos. De afwerking ontbreekt regulier en de kamer voelt vaker krakkemikkig aan. Je merkt dat hier al jaren groepen doorheen gaan en dat werkt niet in dit thema.
Het game-thema is origineel, maar voelt wat te veel als een excuus. Er komen veel laagdrempelige en makkelijke verwijzingen naar games langs die te duidelijk zijn. Ik krijg hier het beeld van een bouwer die eigenlijk niet veel met games heeft die denkt "wat willen die gamende kids zien tegenwoordig? Pacman en Mario!" Het voelt meer alsof het thema enkel dient om mensen die gamen of gegamed hebben te trekken om te spelen.

De kamer kent wat leuke momenten in het verloop. Er zijn enkele leuke puzzels die supergoed in dit thema passen en vooral de eindopdracht is leuk bedacht. Dit had makkelijk een saai moment kunnen zijn waar maar 1 persoon wat kan doen, maar dat is mooi opgelost. De flow is goed en we spelen hintloos, waardoor we er wederom na iets meer dan een half uur weer uit zijn. Ik zou het daarom bij deze kamer op max 4 spelers houden, als niet 3.
Helaas voelt ook hier het thema soms als excuus en zijn er daarnaast flink wat puzzels die niet blijven hangen. Het is vooral de gimmick dat je hier interactie hebt met dingen uit bekende games, al wordt dat natuurlijk beperkt door copyright. Het voelt telkens net niet als wat het moet voorstellen. Voor wat je krijgt is dit ook een prijzige kamer (minstens €140 voor 4 spelers).

Samenvattend, Arcade Invasion is een kleurrijke kamer met origineel thema die kan winnen aan sfeer en een allround beter gebruik van het thema. Daarnaast is de kamer behoorlijk prijzig voor wat je uiteindelijk krijgt. Op de Questomatica locatie vind ik deze de betere kamer, maar ik zou hem daarom niet zozeer aanraden. Het thema voelt te veel als een laagdrempelig excuus om mensen te lokken en dat is niet waar je zo veel voor betaalt.

Bovenaan de Voedselketen

Toen wij besloten een reis naar België te maken om daar diverse kamers te spelen was er één kamer waar de verwachtingen bijzonder hoog bij waren: Hunting Season. De hoogst beoordeelde Belgische kamer op Escapetalk, dan heb je wat waar te maken. Ik kan je vertellen, die verwachtingen zijn volledig ingelost! Hunting Season staat met recht en rede bovenaan de ranking!
We kunnen ons voorbereiden op het spel in een redelijk simpele ontvangstruimte. De ruimte is simpel en niet al te groot. Tevens leidt het enorme Coca Cola logo aan de muur tot enig vermaak. Na een leuke intro is de toon snel gezet. Het enthousiasme spat er van af, echt heerlijk om dat plezier bij de eigenaar zelf te zien.

De sfeer bij Hunting Season is lekker grimmig. Het decor ziet er uit als een fatsoenlijk jachthuis, waarbij (eindelijk) veel aandacht naar de afwerking is gegaan. De prachtige soundtracks, de verschillende spannende momentjes, de afwisseling, de onverwachtse twists en turns (en zelfs een mini-mindfuck) komen mooi samen in een thriller film van een uur. De spanningsboog staat strak en tot je de kamer uit bent wordt dit op meesterlijke wijze vol gehouden. Dit is mede door het simpele, doch zeer duistere, verhaal dat zonder een woord verteld wordt. Meer heb je ook niet nodig. Het is ook niet nodig om tig brieven over verraad en liefde te moeten lezen in een escape room. Hunting Season begrijpt heel goed het principe van: Show, don't tell!
Het enige dat me lastig viel is dat ik niet helemaal begreep hoe ons verhaal begon. Hoe zijn we daar terecht gekomen? Dit klinkt misschien logisch te beantwoorden, maar als je de kamer gespeeld hebt zul je denk ik wel snappen wat ik bedoel.

Gelukkig ziet de kamer er niet alleen goed uit, maar speelt hij ook heerlijk. De afwisseling van de puzzels is subliem. Nooit te lang met een puzzel bezig en de afwisseling blijft er in. Wij waren met een speeltijd van 54:23 de kamer uit en hebben geen moment stil gestaan. Het is best een pittige kamer en als je hem wil halen zou je wel eens door moeten pakken. Ik vond de balans persoonlijk heerlijk. Veel liever 55 minuten strijden voor de overwinning dan makkelijk binnen 45 minuten buiten.
Het hintsysteem is ook fantastisch door hoe subtiel en speels het is. Het voelt meer als een serie aan suggesties en duwtjes in de juiste richting dan gewoon "Doe dit". Het laat heel veel macht in de handen van de spelers en blijft in thema. Ik vond dit heerlijk en het liet mij alleen maar meer verdwijnen in de ervaring, in plaats van dat het mij er uit haalde.

Aan het einde konden we de kamer nog even doorlopen en uitvoerig bespreken met de enthousiaste eigenaar, die we bekogelden met vraag na vraag. Leuk om de passie voor het vak zo terug te zien en om te zien wat er nog meer gepland staat! Als dit de allereerste kamer is die je maakt, wat zal de tweede dan voor beest zijn?
Hunting Season is een prachtige all-rounder die eigenlijk alles goed doet! Dit is een kamer die ervaren bedrijven als hun derde of vierde kamer bouwen en Escaperoom Antwerp zet het gewoon als hun eerste poging neer. Het oog voor detail en de liefde voor het vak stralen er werkelijk van af. Hun nieuwe kamer, The Toy Factory, zou eind dit jaar af moeten zijn en dan zie je mij zeker terug! Waidmanns heil!

This is no lab. It's a tomb...

De hype voor deze kamer was tastbaar. Het was 2021 en wat waren we toen nog onschuldig. De originele Poltergeist in Praag stond toen nog bekend als "engste kamer ter wereld" en Athene was nog geen bekende term voor de horrorfanaten onder de escapers. Op een roadtrip door Duitsland besluiten wij ons in te stellen op een flinke portie horror. Gelukkig is de ontvangst warm en gezellig. Het pand fungeert ook als een soort cafeetje waar je ongeacht of je komt spelen een drankje kan komen doen. Het oogt in ieder geval gelijk professioneel en goed doordacht.
Onze host komt ons ophalen om ons naar de kamer te begeleiden. Althans, ineens blijkt dat waar ze de kamer zouden gaan bouwen een luik gevonden is. Ze hebben al personeel naar binnen gestuurt om de locatie te scouten, maar die zijn niet terug gekomen. Dus helaas, geen kamer! Echter kunnen we niet naar huis gaan zonder een leuke ervaring, dus wij krijgen de eer om ze te gaan zoeken! Een leuke twist vind ik dat (in ieder geval bij ons) de foto van tevoren wordt genomen en oh wat kan je toch goed zijn wie er de angsthazen zijn! We gaan het luik door, het sluit achter ons, en dan staan we er alleen voor....

De sfeer is door deze intro al gelijk naar, maar wordt versterkt door de grimmige ruimte en de sound design. Het licht is gruwelijk sfeervol en in combi met deze ongure ruimte is Poltergeist ultiem ongemakkelijk. Het duurt lang voor er iets gebeurt, maar dat is veel erger dan een jumpscarefeest; elke seconde voelt alsof er iets mis kan gaan. Het geluid bestaat niet uit muziek, maar meer drones en duistere tonen. Objecten schuiven, lichten vallen uit wanneer ze juist moeten werken, en deuren openen en sluiten wanneer we het niet verwachten. Het geheel voelt zo onaards en vreemd dat voor er ook maar iets echt "gebeurt" enkele teamleden al angst hebben. Een paar afwerkingspuntjes ontbreken, maar het stoort niet te veel.
En ja, na een tijd komt dan toch die acteur in het spel. Maakt hij dit sfeervolle plaatje mooi af? Nou nee, helaas niet. Het was zelfs beter voordat hij er was. De reveal van de acteur komt neer op "Oh...nou dat is hem dan". In het begin weten we niet wat we kunnen verwachten maar al snel wordt duidelijk dat het vrijwel altijd neerkomt op schreeuwen in je gezicht en weer weg gaan. Het werkt op de zenuwen en richting het einde gaat het zelfs irriteren. De scares zijn gewoon niet zo indrukwekkend of dreigend en de acteur zit ook niet lekker in zijn rol. Als je ziet dat de paranormale dreiging waar je bang voor moet zijn aan het twijfelen is dan is het over.

Qua verloop kun je geen hersenkrakers verwachten, maar meer praktische opdrachten die het verhaal vertellen. Door de horror moet het nou eenmaal wat simpeler. Ik stoor mij hier gelukkig niet aan, al vind ik wel dat er door een korte speltijd enorm veel backstory op ons af komt. Je pakt niet alles mee, maar de rode draad is over het algemeen duidelijk.
We krijgen een porto mee om de host (die gedurende het hele spel ook echt doet of ze de onwetende escape room host is) op de hoogte te houden wat we doen. Dit zorgt voor een betere immersie en een grotere stok achter de deur om het verhaal mee te krijgen, maar als we aan het einde ons geduld met de Poltergeist verliezen beginnen we ook wat te kloten. Dit zorgt voor hilariteit, maar doei immersion! Dat valt misschien meer aan ons te wijden dan de kamer...
Na een rush van een einde kunnen we nog even napraten en herstellen voor de volgende kamer. Waar de kamer zelf zo grimmig als wat was is onze host het tegenovergestelde. Zulk aanstekelijk enthousiasme word ik blij van! Thanks Kia!

Als je van enge kamers houdt en wel eens een stapje enger zou willen gaan dan is Poltergeist misschien een goede voor je! De kamer moet het hierbij vooral hebben van zijn eerste helft en kakt halverwege in. Waar de intro, decor, sound, en sfeer on point zijn, valt er nog wat te winnen met de acteur en de spanningsboog. Zodra de gimmick duidelijk wordt verdwijnt de angst en begint de meligheid.


VERSCHILLEN MET DE PRAAG VERSIE:
-Deze kamer heeft een minder heftige acteur. Scares zijn milder en wat meer 'basic'. Alsnog is het een enge kamer.
-Je krijgt een porto waarmee de host contact met jou heeft om je te begeleiden en er voor te zorgen dat jij in character het verhaal volgt.
-De intro is uitgebreider en biedt meer backstory.
-Foto wordt van tevoren genomen buiten de kamer.
-De layout van de ruimtes is anders, maar niet significant.
-Het einde is anders.

Post-Poltergeist Syndroom

Een uurtje rust in het mooie café van Code Agency was broodnodig. We hebben uit kunnen rusten na de terror van Poltergeist, dus nu een vrolijke afsluiter! Sceptre of Light zou geen enge kamer zijn, maar met een tijdreisthema. We moeten de machtige scepter van het licht vinden voordat hij in de verkeerde handen valt. Één probleem, hij kan overal en wanneer dan ook in de tijd zijn. Daarom moeten we gaan tijdreizen door het universum om het terug te vinden. Het toffe plot wordt voor de kamer begint met een voice-over uitgelegd en daarna komt het eigenlijk niet meer terug. Het is in feite een excuus om allerlei losse settings zonder samenhang met elkaar te verbinden, maar let me have my fun!

De verschillende settings zien over het algemeen goed uit! Het decor is mooi, al zijn er wat aparte stilistische keuzes hier en daar gemaakt. Laten we zeggen dat het niet elke dag is dat je je hoofd kan stoten aan de lucht. De verschillende settings komen ieder mooi uit de verf en duren geen van ieder te lang. Het zijn in feite een soort mini-escapes waar je doorheen gaat. Één van de settings specifiek is heel mooi gemaakt en creatief. Het is een sfeervol geheel en duurt gelukkig het langst van de settings. Het jammere is wel dat er geen samenhang is tussen die settings en dat er soms gaten zitten in de afwerking. Het 'tijdreizen' tussen de verschillende stukken is ook telkens gewoon een donkere gang. Dat is jammer, maar hey als het verder goed gedaan is is dat ook wel eens prima.

De reguliere verandering van setting staat Sceptre of Light toe om het verloop ook lekker gevarieerd te houden. Elk gedeelte heeft in feite een ander thema en staat compleet andere puzzels toe. De flow zit er bij ons heeeeel lekker in en we vliegen door de kamer heen. Iedereen heeft wel iets in de kamer te doen of toe te voegen.
Daarnaast bevat de kamer één van mijn favoriete spelelementen ooit. Dit is zo simpel, maar zo geniaal bedacht en uitgevoerd dat het me verbaast dat ik het niet vaker zie bij andere kamers. Het is een acteerelement, maar toch ook weer niet. De setting en wat wij er in doen leeft er helemaal door op. Intussen gaan we er ook regulier stuk om. Elke kans om dit element bij ons in te zitten wordt benut en we liggen regulier in een deuk om de idiote fratsen en grapjes die langs komen. Misschien is het ook een soort post-Poltergeist syndroom waar wij in zitten, maar wij zijn zo idioot melig in deze kamer dat dit alleen maar beter werkt. Loved it!

Net zoals bij Poltergeist is onze host weer zo ontzettend enthousiast dat wij er helemaal opgehyped van raken. Zij wil zo graag onze ervaring nabespreken dat ze letterlijk over haar woorden struikelt en half Duits half Engelse zinnen er uit komen. Een mooie afronding voor een mooie kamer.

Sceptre of Light is een kamer waar ik telkens als ik er aan terug denk weer enthousiast van word. Mooi decor, leuke flow, variatie, mooie settings, enthousiast personeel, en meerdere ontzettend creatieve elementen. De fun factor ligt constant hoog en ik heb me hier toch zo idioot goed vermaakt. Het tijdreiselement kan sterker uitgewerkt en je kan beweren dat het slechts een excuus is om te doen wat je wil. Maar hey, you don't see me complaining, you see me having fun!

7.5 punten voor Huffelpuf ofzo

Rätselraum Ruhrpott bevindt zich in het centrum van Bochum. Parkeren kost misschien wat tijd en geld. De ingang van het pand is behoorlijk goed verborgen tussen allerlei parasols en logo's en we lopen er meerdere keren langs alvorens binnen te geraken. Als we eenmaal binnen zijn worden we hartelijk ontvangen door onze host. Vanwege de coronamaatregelen mogen we niet te lang blijven hangen voor of na het spel, is er geen horeca, en moeten de maskers ten alle tijde op blijven.
Ik maak geen grapje als ik zeg dat wat volgt mogelijk de langste uitleg is die ik ooit voor een kamer heb gehad. Zeker 15 minuten en 3 A4'tjes gaan voorbij waarbij we herinnert worden aan de meest simpele dingen zoals niet klimmen, geen kracht, dit is het hintsysteem, we gebruiken camera's en microfoons, enzovoort. We hebben aangegeven al zat ervaring te hebben, waarom moet dit zo uitgelegd worden? Het killt werkelijk alle zin om te spelen. Dan gaan we naar de kamer waar NOG een minutenlange uitleg volgt! Smile and wave boys, smile and wave...

De kamer is overduidelijk gebaseerd op Harry Potter, maar dat zeggen we lekker niet vanwege copyright. We hebben een uur om de Deathly Hallows in onze toverschool te verzamelen en te voorkomen dat deze in het bezit van de dark lord komen. De opdracht is duidelijk en leuk voor fans van de films.
De kamer ziet er mooi uit en vooral de belichting is een sterk deel van de sfeer. De setting van een toverschool wordt hier over het algemeen goed uitgewerkt, al voelt het soms wel wat stoffig. Een groot nadeel is het geluid, want dat is er namelijk niet. Naast wat kleine geluidjes mist er een soundtrack, effecten, of enige vorm van sound design. Het is zo ontzettend stil dat de magie compleet de kamer verlaat. Magische momenten worden enkele momenten en de toverschool wordt maar een kamer.

De kamer speelt natuurlijk met een toverthema en brengt dit terug in meerdere puzzels. Het idee van toveren in de kamer is een leuke toevoeging en brengt het team vaker samen om iets uit te voeren. Vooral in het begin houden we er een goede flow op na totdat we compleet genekt worden door een puzzel waarvan we nog steeds de logica niet snappen. Vanaf dit punt loopt helaas geen enkele puzzel meer lekker voor ons. Het hintsysteem komt hierdoor steeds vaker in beeld en draagt helaas alleen maar bij aan de frustratie. Het is moeilijk te verstaan vanwege de slechte geluidskwaliteit en de host die met een accent een stemmetje op zet.
De frustratie bouwt maar op bij ons en een goed einde ontbreekt helaas ook. Komt het door onszelf, omstandigheden, of ligt het aan de kamer zelf? Waarschijnlijk is het een combi van de drie, maar jammer is het zeker.

Tja, ik vind het nogal een mixed bag. Er zitten veel toffe ideeën in de kamer zoals het toveren en de setting, maar ik mis behoorlijk wat sfeer door het gebrek aan sound design. Dit in combi met het leuk-bedachte-maar-niet-al-te-beste hintsysteem en een gebrek aan flow in de tweede helft maken me toch minder enthousiast. Als je in de regio bent om kamers te spelen kun je hem mee pakken, maar stel je verwachtingen bij.

Ik wil zo graag van deze kamer houden...

Na een voorproefje van het toverthema te krijgen bij Das Magische Vermächtnis spelen we de topper van Rätselraum Ruhrpott: Die Gasse. In het Nederlands: De Steeg. Als je enigszins bekend bent met Harry Potter raad je dus al dat de kamer draait om Diagon Alley / De Wegisweg. We nemen de rol aan van dienaren van de dark lord om objecten voor hem te verzamelen in de steeg. Het is leuk om eens de schurken te spelen en het idee voor de setting is briljant. Vol goede zin beginnen we!

De intro had van mij gelijk wat meer gemogen. De dark lord klinkt als een dark puber met een spraakgebrek die boos is dat wij niet zijn dark huiswerk doen. Anyway, we gaan verder met een spannende intro die de krachten van Die Gasse gelijk toont. Het decor is prachtig, de setting is goed, en de belichting sfeervol. Als we eenmaal in de steeg staan ziet het er precies uit zoals je je voorstelt. Het is magisch om hier alles aan te kunnen raken en mee te spelen. Het is zo echt als het maar kan voelen om op de set van Diagon Alley te staan.
Een grote kracht van Die Gasse zijn de settings die constant veranderen. Je bezoekt de verschillende winkels van de steeg en dit geeft veel gelegenheid tot afwisseling. Dan weer speels, dan wat spannender, dan wat eenvoudiger. Elke setting heeft zijn eigen leuke kleine ideetjes en dit houdt het spel verfrissend.
Het is daarom ook zo jammer dat dit compleet genekt wordt door het gebrek aan geluid. Op een paar kleine geluidjes na is Die Gasse doodstil. Grote reveals worden gewoon een lamp die aan gaat, een geheime gang wordt gewoon een deur die opent, een magisch moment wordt gewoon een moment, de steeg wordt maar een ruimte. Op één punt lijkt er sound design te zijn, maar dat is letterlijk de winkelstraat buiten de kamer. Dit haalt je er eerder uit dan dat het je immersed. Het lijkt bijna alsof dit niet hoort en het stoort zo ontzettend erg.

De flow is bij deze kamer over het algemeen prima. Puzzels variëren mee met de settings en geven dus veel kansen tot afwisseling. Soms iets meer zoeken, soms meer nadenken, maar altijd gebonden aan wat de winkels uniek maakt. Het hintsysteem is leuk bedacht, maar moeilijk verstaanbaar vanwege de geluidskwaliteit, het accent van de host, en het stemmetje dat wordt opgezet. We hebben hier gelukkig maar één hint nodig, dus de frustratie van Das Magische Vermächtnis blijft uit.
Ik mis helaas een degelijke finale. De kamer stopt ineens met de dark puber die zegt "yep je bent klaar doei" en dat is het. Er is hier zo veel kans tot een dramatische afsluiter of een dikke eindpuzzel, maar die ontbreekt. De deur aan het einde klemt ook, dus de host moest door het einde heen lopen om ons er uit te halen.

Ik wil zo graag gek zijn op deze kamer. Het heeft alles in zijn voordeel om een topkamer te zijn. Geweldig thema, toffe settings, leuke puzzels, mooi decor, goede belichting, maar oh wat erger ik mij toch aan dat geluid! Het voelt daardoor gewoon niet af en het heeft impact op beide immersie en spelervaring. Ik kan simpelweg niet volop genieten van een kamer die magisch hoort te zijn als het voelt alsof er geen magie in zit. Die Gasse is alsnog een heel toffe kamer om te spelen, maar stop hier alsjeblieft eens een goede soundtrack in en wat degelijk sound design. Dan zou dit voor mij al het lof verdienen dat het nu in de internationale kringen krijgt.

Een Kunstmatige Uitdaging

Als groot fan van de film (Seven) waar deze kamer zich op baseert was ik erg benieuwd naar wat deze kamer te bieden zou hebben. Ik verwachtte een uitdaging, zoals valt terug te zien in het slagingspercentage (ca. 20-25%) en de vele reviews die benadrukken hoe pittig de kamer is. Voor de eerste keer in een lange tijd hadden wij het idee goed uitgedaagd te zullen worden en dit bracht de nodige zenuwen met zich mee. Zou dit de eerste keer zijn dat we met zn vieren een kamer niet afmaken?

Na een enigzins eigenzinnige, leuke manier van de kamer bereiken mogen we beginnen. Door de hele kamer heen speelt muziek uit de film wat, afgezien van of dat legaal is of niet, me erg goed in de oren klinkt. Dit versterkt voor mij het idee dat je de film speelt en je in de rol van de detectives waant. Ondanks dat ik de film ken was ik echter niet erg op de hoogte van wat het verhaal was dat wij nou speelden. Als je het plot volgt zou je de kamer waar je begint eerlijk gezegd als laatste kamer verwachten. Verder was me niet duidelijk hoe de kamers logisch in elkaar over liepen. Er is gelukkig best wel wat ruimte om mee te spelen, zorg er wel voor dat je kan klimmen.
De aankleiding is wat karig. Het voelt erg 'bare bones' en veel van de ruimtes voelen als een soort kale decors in plaats van de ingeleefde ruimtes die het moeten voorstellen.

Mijn minst favoriete momenten van deze kamer zijn helaas wel de puzzels. De flow tussen deze puzzels is erg af en aan en je zal regelmatig lekker op weg zijn totdat je ineens keihard moet stoppen. Daarnaast missen de puzzels vaak een enorm stuk logica. De puzzels zijn niet zozeer moeilijk, maar missen soms een extra stap die je zelf zal moeten invullen. Soms moeten twee dingen gecombineerd worden zonder indicatie dat dat nodig is en soms moet je aannames maken die niet goed voelen. Dit voelt voor mij als een soort kunstmatige uitdaging. Een groot deel van onze tijd in de kamer was bezet met steeds vreemdere oplossingen bedenken totdat er eentje werkte. Als je een puzzel oplost om vervolgens te zeggen 'Ja, maar hoe had ik dat kunnen weten?!' dan gaat er iets mis.

Na de kamer toch wel gehaald te hebben hebben we nog even na kunnen praten met onze host. Duidelijk met passie voor het vak en erg betrokken met ons spel, zo hoort het.
Voor mij voelde deze kamer echter als een gemist kans. Je hebt een ontzettend vet concept van een heel goede film en dan klopt het toch allemaal eigenlijk niet. De andere kamers van Breakout Room zijn inmiddels vernieuwd en ik heb het idee dat Seven Sins inmiddels ook wel echt aan een make-over toe is. Maak de puzzels duidelijker, maak die flow beter, maak dat verhaal veel duidelijker, en je zal er een veel leukere kamer uit halen. Als ik zie hoe veel werk er nog gedaan kan worden aan deze kamer samen met hoe Family Secrets uit de verf is gekomen na diens upgrade zou ik Breakout Room aanmoedigen om hetzelfde te doen met Seven Sins, want deze kamer heeft het echt wel nodig.

The Oma Room

We konden het niet serieus nemen. Telkens als het verhaal in de auto onderweg voorgelezen werd barstten we in lachen uit. Het huis van onze rare oma betreden was simpelweg een te komisch concept voor ons om het spelen te weerstaan. Eenmaal op locatie werd duidelijk dat Family Secrets een remake is van een eerdere kamer, Granny's Room. Deze hadden wij allemaal niet gespeeld, maar de hele ervaring zou nu anders zijn. Na Seven Sins te hebben gespeeld en even op adem te hebben kunnen komen konden wij gelijk door. Ik blijf de manier waarop we bij de kamer moeten komen bij Breakout Room heel apart vinden, maar het heeft ook wel iets.

De kamer begint en de lachspieren worden vervangen door denkspieren. Het valt al gelijk op dat het decor en de afwerking al een stap hoger ligt dan bij Seven Sins. Meerdere objecten in de kamer ogen authentiek en passen mooi in thema. Op sommige plekken voelt het decor echter net iets TE strak. Het voelt net niet alsof je in oma's oude huis staat, maar eerder een theaterdecor. Het zou mooi zijn als dit onderdeel net wat meer ingeleefd was. Wat meer afgebladderd behang, wat verweerdere objecten, dat soort dingen.
Daarnaast mist de kamer, op het einde na, nogal wat spanning. Sommige ontdekkingen zouden dramatisch moeten voelen, maar komen niet zo over door een gebrek aan effecten of een echte soundtrack. Daarnaast was het verhaal niet erg duidelijk tot op het einde. Dit leidde tot een best desoriënterende ervaring waar ik niet zeker wist of we nou halverwege of richting het einde zaten.

De puzzels zijn gelukkig een flink stuk beter dan in Seven Sins. Vaak zijn ze best uitgebreid en soms best creatief. Ik was aangenaam verrast hierdoor, al was het wel zo dat sommige puzzels voor mij nog net een logische stap misten of net iets duidelijker mochten. Dit zat de flow van het spel op één of twee momenten na niet in de weg. Dit is een lekkere puzzelkamer zoals hij hoort.

Na het slot hebben we nog even de kamer uitgebreid kunnen bespreken en een heerlijk domme foto kunnen maken. Ik waardeer het altijd ook wel als we de kamer kunnen doorlopen na het spel. Dat helpt toch erg met het onthouden en plaatsen van de algehele ervaring.
De passie zit er duidelijk in bij Breakout Room en het is goed om te zien dat de sprong in kwaliteit van Seven Sins naar Family Secrets op elk front zichtbaar is. Daardoor moet ik wel denken, hoe zou Seven Sins er uit zien als remake? Of een geheel nieuwe kamer? Ik mag hopen dat we het beste van Breakout Room nog niet gezien hebben...

Twister Spelen met de Duivel

Oh jongens, dit wordt weer een lange review. Er valt een boel te zeggen over Illusion, de nieuwe kamer van Epic Escape. Bij ons begon het toen de eerste trailer vorig jaar maart online verscheen en ons verbaasde. Schijnbaar uit het niets kwam deze online te staan en waren wij al geïnteresseerd. De kwaliteit van deze trailer en de daaropvolgende teasers waren zo hoog dat wij al geboeid waren. Echter probeerden we nuchter te blijven. Het kon allemaal uiterlijke schijn zijn. Regel een goed team om indrukwekkende promo's te regelen en bouw ondertussen een middelmatige kamer. Het kon zomaar gebeuren. Echter waren wij geïnteresseerd genoeg om zelf de kamer te komen bezoeken.
Alvorens de kamer te bezoeken kun je online in het 'archief' van Waalwijk duiken om je onder te dompelen in het verhaal tot nu toe. Dit is niet zozeer nodig, maar het voegt natuurlijk wel wat toe aan de ervaring als je met wat voorkennis binnen komt. Tevens zijn de bestanden in dit archief fantastisch gemaakt en zetten ze al direct de toon voor de hele ervaring. Eenmaal op locatie kregen we van een van de eigenaren, Maurice, ook te horen dat alles binnen en buiten de kamer zelfgemaakt was. Geen outsourcing, geen ingehuurde mankracht, gewoon een sterke visie met ambitie en vaardigheid. Daarnaast was de kamer 90 minuten, altijd leuk. Onze verwachtingen waren nu wel hoog.

En dan begint het? Of niet? Of wel? Dit is misschien wel de meest bizarre introductie die ik ooit in een kamer heb meegemaakt. We waren zo de weg kwijt dat de lijn tussen realiteit en spel compleet verdwenen was. Props voor de eigenzinnigheid. Je krijgt ook het oude vertrouwde 'filmpje voor de kamer', MAAR dit is DE manier waarop escape rooms hun filmpjes zouden moeten doen. Er is geniaal nagedacht over interactie, effecten, sfeer, en verhaal. Speaking of which, dit verhaal is idioot goed en uniek. De storytelling is perfect. Elk stukje expositie is kraakhelder en goed mee te krijgen. De kamer stopt nooit om het verhaal in je strot te dauwen, maar gebruikt momenten van expositie juist om voort te bouwen op de spanning en de sfeer met muziek en licht. Ik heb maar één keer eerder gehad dat ik het verhaal van een room zo duidelijk mee kreeg en dat was bij De Conciërge. Voor mij voelde deze room alsof wij de hoofdpersonen waren in onze eigen film. Moment na moment, je zou het zo in de bioscoop kunnen zien. Van de torenhoge spanning tot het magische einde, het is duidelijk dat Illusion storytelling niet alleen begrijpt, maar ook tot het uiterste beheerst.

Werkelijk alles is in thema, zelfs de hints! Alle puzzels werken logisch in het verhaal en zijn stuk voor stuk passend. Daarnaast komen wat aangename verrassingen en een paar leuke twists op vertrouwde formules langs. De afwerking is daarbij vrijwel vlekkeloos. Zo veel mogelijk techniek is zo verwerkt dat je je niet uit de wereld van Illusion waant. Afijn, soms kijk je volop in een studiolamp, maar ik heb liever juist wel die geweldige lichteffecten die het biedt en dat ik dan even de lamp weg denk. Het decor is verder op filmisch niveau van detail, maar dit zou niks zijn zonder het geweldige sound design dat ons meermaals verblufte met hoe het de ervaring versterkte. Dit gaat hand in hand met de prachtige muziek, die wisselt van spannend en dramatisch tot stil en intiem op de juiste momenten. En eindelijk, EINDELIJK snapt een escape room eigenaar wat een goede geluidsinstallatie doet voor de ervaring! Het voelt echt alsof je in het geluid staat. Je bedenkt je niet dat het van een speaker komt ofzo, het geluid IS er echt! Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk dit is. Goed. Geluid. Maakt. Je. Ervaring.
Daarnaast zijn er nog duizenden details die ik nu niet kan opnoemen die de ervaring verrijken. Heerlijk om te zien hoe veel moeite er is gedaan om deze kamer tot in de puntjes af te maken.

Alle props ook naar Maurice! Wij kwamen last minute om 22:30 langs en hij heeft tot 1:30 met ons de kamer besproken en van alles toegelicht. Elk verborgen detail (en de backstage disco functie) van de kamer is langs gekomen en ik kan alleen maar dankbaar zijn voor deze fantastische service. Maurice is duidelijk enthousiast over het vak en heeft een sterke visie. Na 4 jaar en ongeveer 10 auto's aan geld er aan gespendeerd te hebben heb je ook wel echt een absolute winnaar van een kamer.

Als er ooit nog plannen zijn voor een nieuwe ben ik er zo bij. Een absolute topkamer! Deze mag heeeeeeeeeeeeeel hoog komen te staan van mij. Kom zo snel mogelijk langs en laat jezelf betoveren door Illusion. Een meesterwerk en niets anders dan dat!