Sjephanie

Sh1t is lit

Een paar jaar geleden speelde ik mijn eerste spannende kamer. De eer was aan Jason’s Curse. Je kan wel stellen dat dit het een en ander in gang gezet heeft. Zo sentimenteel als ik nu ben, zo enthousiast was ik om zijn vervolg te spelen. Op naar Rijswijk!

Op de planning van vandaag staan drie kamers met als afsluiter Jason’s Legacy. We hadden totaal geen idee wat we konden verwachten, daar waar de kamer pas twee weken open is. De cijfers op Escapetalk liegen er in ieder geval niet om en van de algehele insteek van het verhaal ben ik meer dan fan. Ik zie geen problemen?

Mooi. Die zijn er ook niet. Bij OuterGround wordt rustig de tijd voor ons genomen en onder het genot van een drankje wachten we tot we de kamer kunnen betreden. Eén van ons heeft Jason’s Curse helaas niet kunnen spelen, maar dat is niet erg qua verhaallijn. Bij de intro wordt dit namelijk duidelijk. Wanneer we eenmaal beginnen zijn we direct onder de indruk. Wauw! Wat een ruimte. Het decor is werkelijk waar geweldig. Ik vind het lastig om spoilerfree te vertellen wat er precies zo gaaf aan is, maar los van het feit dat het er fantastisch uitziet heeft het nog wat extra plusjes. En eastereggs! Alles is gewoon mega logisch. Het verloop, de indeling én het is alles behalve statisch. Ja sorry, daar ga ik echt goed op. Als je ‘m gespeeld hebt snap je wat ik bedoel.

Ik wil eigenlijk niet nog een keer herhalen hoe fan ik ben van belevingskamers, maar het is alweer te laat. Hier heb ik namelijk zo m’n hartje kunnen ophalen. Maar wees niet bang, die hard puzzelaars! Ook jij hoeft je niet te vervelen. Beter doe je dat niet, want er is meer dan genoeg te doen. Ondanks dat we niet binnen de gegeven 75 minuten zijn ontsnapt, heb ik niet het idee gehad dat we muurvast hebben gezeten. De, zeer duidelijke, hints kwamen netjes optijd en de puzzels zijn zeker niet onlogisch. Ik vond het oprecht goed te doen en vooral ook leuk! Heerlijk wat afwisseling en niemand hoeft doelloos naar een muur te staren.

Nog even terug naar het verhaal. Deze wordt meermaals op een mooie manier verteld. De puzzels zijn ook een goede toevoeging aan het verloop. Wat ook meewerkt is het licht, geluid en de effecten. Wat heb ik weer genoten van een aantal (ja, niet één, maar meerdere!) elementen die ik totaal niet aan zag komen. De kamer is overigens niet eng, dus laat je vooral niet afschrikken. Met momenten is het zeker spannend genoeg om een teamgenoot niet iets alleen te laten doen, maar ach. Zelfs hij heeft het er goed vanaf gebracht.

Ja, jongens. Dit is er weer een he. Hiervoor mag je rustig de auto pakken en naar Rijswijk rijzen (ha). Ongeacht hoe lang je onderweg bent. Oprecht: dit is het totaalplaatje. De kamer is nog geen maand open en is AF. Niet langer wachten dus, want dat is nergens voor nodig. Ik kan je garanderen dat je er geen spijt van krijgt. Wij in ieder geval niet. Het gezellige praatje achteraf was zeker nog eens de kers op de spreekwoordelijke taart. Kortom: dit zijn mijn lievelings vrijdagavonden. Wat worden wij escapers toch weer verwend. Bedankt daarvoor! Hopelijk tot snel.

Alle Ramen Kunnen Open

Op een willekeurige dinsdagavond haasten wij ons naar Mechelen om twee kamers te spelen. Eén om ons op te warmen (pun intended) en één kamer die snel een plekje op onze wishlist én toplijsten wist te bemachtigen. Vandaar niet voor niets de willekeurige dinsdagavond, want de weekenden zitten propvol bij onze Han. Tijd om te ontdekken waarom!

De Gouden Kooi heeft een toffe ontvangstruimte waar we een korte, duidelijke intro in thema krijgen. Leuk man. Daarna genieten we van een film en de high production value spat ervan af. Dit is ook weer gaaf gedaan en biedt ons een mooie start van de kamer. Ja en dan… hier kan ik heel erg blij van worden. Het decor ziet er keinetjes uit en is tot op de kleine details uitgewerkt. We blijven verrast worden doormiddel van setting en effecten. De kamer is groot en je proeft dat er over alles is nagedacht.

Qua puzzels beginnen we wat stroefjes. Gelukkig hebben we een fijne host die een duwtje in de juiste richting geeft. We kunnen los! De flow zit dermate goed dat we de kamer verder hintloos (maar op het nippertje) uitspelen. Tof hoe de puzzels in het thema zijn verwerkt en bijdragen aan het verhaal.

Kijk, en daar wil ik ook even over uitwijden. Bankovervallen, drugs, politie en moord of heisa zijn thema’s die geregeld terugkomen in kamers. En begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, want de uitvoering daarvan is wat telt. Maar een aircomonteur? What the hell moet je daar nou bij verwachten? Heerlijk vind ik het. Het is luchtig, bijzonder, niet te moeilijk en absoluut origineel. Ik heb gegierd om de poster en het fotomoment. Ik was misschien stiekem bang dat het zou eindigen in een van bovenstaande clichés, maar nee joh. Alles gaat helemaal left en ik hou ervan. Stay extra!

Een geweldig decor? Check. Een kamer die maar blijft duren? Check. Ondanks de experience toch aan de bak met puzzels? Dubbelcheck. De Wraak van Han mag terecht aansluiten bij de toppers. We hebben gelachen, genoten en flink ons best gedaan. Ik vind de puzzels dan ook niet moeilijk, maar het zijn er veel. Aan de bak dus! Vier personen is overigens het max aantal spelers wat ik zou aanraden qua spelverloop.

Naderhand hebben we nog nagekletst met onze host. Super fijn dat we hier nog tijd voor hadden en de passie rondom deze kamer aan te horen. Doen we graag! Jullie mogen terecht trots zijn op wat hier staat en ik rijd met plezier weer terug wanneer er een nieuwe kamer opent. Fun fact: Helmond en Mechelen hebben een stedenband en ik denk dat deze zojuist nog meer gegroeid is. Aan de escape rooms zal het niet liggen!

The Imitation Hints

Een poos geleden hoorden we over een nieuwe kamer bij Villa BreTil. Nice! Voornamelijk HannaH was in de smaak gevallen en ik was dan ook benieuwd naar The Imitation Room op deze sfeervolle locatie.

Een relatief nieuwe kamer spelen is altijd een risico. Ik heb dan ook begrip voor eventuele ‘foutjes’ of dingen die nog ge-finetuned moeten worden. Anderzijds mag je natuurlijk ook wat verwachten voor de volle prijs. Ach, we gaan het meemaken. We knallen er een dagje Efteling tegenaan (altijd goed) en sluiten af in Rijen.

We stappen binnen en worden vriendelijk ontvangen. Na een tijdje wachten kunnen we beginnen en start er een toffe introductie. Love it! Ik ben fan van dit soort creatieve suggesties en onze host deed het geweldig. +1!

De zin om te starten is op dit punt dus alleen maar groter. Als we dan écht starten, loopt het een klein beetje stroef, maar goed. Tot dusver mogen we niet klagen. We staan in een mooi decor. Het ziet er écht allemaal kei netjes uit. De kamer ademt sfeer en er zit toffe techniek in verwerkt. Soms subtiel, soms ook niet. Ik waardeer het in ieder geval.

Nu komt helaas het mindere nieuws: ik heb werkelijk waar geen flauw idee wat we gedaan hebben. De flow kakt vrijwel direct in en die vinden we helaas ook nooit meer terug. We lopen tegen het eerste nadeel van een nieuwere kamer aan, namelijk de hints. Deze waren er op het moment van spelen niet voldoende aanwezig, waardoor je herhaaldelijk hetzelfde krijgt tot ieders grote frustratie. Ik heb ook het idee dat we niets zelfs opgelost hebben.

Richting het einde van de kamer wordt de frustratie en verwarring alleen maar groter. We zijn het helemaal kwijt. Er is ontzettend veel ruis en helaas helpen wederom de hints hier ook niet echt mee. Het is onduidelijk wat we nu nodig hebben en wat er van ons verwacht wordt. Veel puzzels zijn in ons opzicht multi-interpretabel. Dus dat er wellicht meerdere manieren zijn om tot op een oplossing te komen waardoor de puzzellijn niet te volgen is. Uiteindelijk komen we de kamer uit met ontzettend veel vragen waar onze host niet direct een antwoord op heeft.

Gelukkig wordt er naderhand de tijd genomen om even samen te zitten met de eigenaresse. Hopelijk krijgen we wat duidelijkheid. Nu wil ik even een kanttekening maken dat het absoluut niet de bedoeling is vanuit onze kant om maar random wat frustratie te spouwen. Misschien lag het écht aan ons dat we niet mee hebben gekregen wat de maker bedoeld heeft. Helaas voelde de nabespreking een tikkeltje defensief, waardoor er antwoord kwam op onze vragen, maar niet de duidelijkheid die we gehoopt hadden.

Uiteindelijk begrijp ik goed waarom die niet kwam. Van een groepje andere spelers hoorden we dat zij zowat een andere kamer hebben gespeeld. Oke, dat is overdreven, maar wel andere puzzels waardoor ineens alles op z’n plek valt. Waarom is hier dan niet over gecommuniceerd? We hebben nu zeker twee puzzels gemist waardoor het logisch is het dat het voor ons niet te volgen was. Super jammer!

The Imitation Room is een kamer met potentie. Dat klinkt misschien een beetje flauw, maar hier valt zoveel meer uit te halen. Ik begrijp dat er nog veel aangepast gaat worden, maar wij hebben daardoor naar mijn idee niet de ervaring gehad die we horen te krijgen.

Hoe ik NS conducteurs voor altijd met een scheef oog aan zal kijken

Vandaag is de dag aanbebroken: Demise of the Gricers. Die naam slingert al enige tijd rond in onze groepsapp. Zo ongeduldig als we waren, boekten we na de béta periode direct ons tijdslot. Verwachtingen? Niet aanwezig. We gaan het meemaken!

Nu is het algemeen bekend dat dit geen escaperoom ging zijn, maar daar komen we ook niet voor. Wel gaat het naar mijn idee hand in hand samen. Maar dan een paar schepjes erbovenop. Helaas hebben we nooit I Can Hear You kunnen spelen, dus vergelijkingsmateriaal op Entered-gebied hadden we niet. We konden alleen afgaan op de positieve verhalen van de voorgaande experiences.

Je wordt vooraf al op toffe wijze meegetrokken in het verhaal. De start op locatie is ook in thema en al snel wordt duidelijk dat er behoorlijk wat op ons af gaat komen. Ach, wij kunnen inmiddels wel wat hebben. Toch? Er volgt een nuttige introductie waar de immersie vanaf spat. Af en toe een behoorlijke infodump, maar daar kom ik later op terug. We hebben in ieder geval vet veel zin om te starten.

Ja. En dan de locatie he. Wat had je anders verwacht? Dit is niet normaal. Ik maak nog net geen sprongetje over het feit dat we hierin losgelaten worden. Gelukkig heeft niemand dit aan hoeven zien, want er zal gefocust moeten worden. En dat is wat we gedaan hebben. Vraag me daarom niet hoe lang en hoe of wat. Ik verwacht nog een belletje van de afdeling gevonden voorwerpen. Dat ze m’n besef van reali-tijd hebben gevonden, want die ben ik daar verloren.

Ik weiger iets te vertellen over het spel. Uiteraard spoilergewijs, maar vooral omdat je er zo min mogelijk over moet willen weten. Eigenlijk gewoon niks. Neem de informatie die bekend is letterlijk: jij hebt een ‘wereld’ tot beschikking en ga maar ontdekken! Dit is wellicht even wennen voor de die-hard escapers onder ons. Ook wij hebben niet alles gezien/gedaan wat we wilden, maar dat is ook onmogelijk. “Ja maar dan heb ik het niet gehaald.” Nee snap ik, maar dat is ook het punt. Jij hebt de regie! Voor de mede-gameliefhebbers onder ons: you’ll love this.

Er is tijdens het spel zo ontzettend veel informatie. Op het moment zelf kreeg ik er ooit best wat stress van. “Shit ik had hier op moeten letten”. Maar achteraf viel voor mij het kwartje. Dit spel valt op zoveel manieren te spelen waardoor je ooit keuzes zult moeten maken waar je je aandacht op gaat vestigen. Dit maakte dat we als groep flink wat na te kletsen hadden. Laat je hier in ieder geval niet door afschrikken. Ga vooral genieten!

Ook dankzij het napraten met de eigenaren vielen er veel dingen op z’n plek. Super fijn dat hier aandacht aan besteed werd! Zeggen dat hier een basis ligt, is niet eerlijk. Er ligt namelijk méér dan dat. Wel ben ik benieuwd hoe deze experience nóg meer gaat groeien. Ik wil sowieso nog een keer. En misschien daarna nog een keer. Oh ja en dan is daar nog missie 2. Voor mij is het elke cent waard. Nu nog even een strategie bedenken hoe we het de volgende keer gaan doen haha.

De engheid van deze experience is relatief. Ik denk persoonlijk dat dit het meest intense wat ik tot nu toe gespeeld heb, maar dat heeft te maken met een aantal specifieke factoren. Ik kan me dus voorstellen dat een gemiddelde bangerik hieronder kan bezwijken. Dat is wellicht overdreven, want ik denk vooral dat je dit gewoon moet doen. Laat de adrenaline je leiden!

En dan de acteurs: wow. Wat hebben jullie het fantastisch gedaan. Iedereen zat goed in z’n rol. Ze wisten briljant op ons in te spelen als groep. Heerlijk. Naderhand was ook nog even tijd om na te kletsen. Ik waardeer het zo ontzettend als hier tijd voor wordt genomen. Ze bleken stiekem dus toch keivriendelijk te zijn én super gepassioneerd. Applaus voor jullie!

Dan nog het stukje techniek en spel: WTF. Niet normaal. Ik ben 100% een leek hierin, maar wat ze hier neer hebben gezet… Ik vind het bizar. Zó knap. Een behoorlijk aantal elementen maken deze experience uniek. Hoe krijg je het bedacht?

Als je het hebt over een begin-tot-eindexperience, dan is die benaming bij DOTG op z’n plek. Vanaf het moment voordat je überhaupt start tot ver daarna. Extra credits voor de toffe groepsfoto en al helemaal voor de mail. If you know, you know.

Dit is zoiets ja. Ik ben hier weer een week ondersteboven van. Treinritjes richting kantoor zijn voorlopig niet hetzelfde. Ik schaam me bijna tegenover de eigenaren die hier vet veel werk aan hebben gehad, maar: please. Meer van dit. Ik kan er geen genoeg van krijgen. See you soon!

Ge-dis-qua-li-fi-ceerd

We zijn goed en wel een maandje terug van onze Athene trip en ik heb geen honger, maar dorst. Dorst naar meer! (See what I did there?) Toen ik een appje kreeg van een mede-ontsnapverslaafde of we een horrorkamer in Duitsland wilde doen was het antwoord dan ook direct ‘ja’. Dat gezegd hebbende was het wellicht slimmer geweest om me eerst in te lezen en dan pas in te stemmen. Ik leer het ook nooit.

Deze kamer heeft namelijk nogal een gebruiksaanwijzing. Er is een behoorlijke lijst aan elementen waar je rekening mee moet houden. Anyway, nu was er nog geen man overboord. Toch? Zo onschuldig als de aanwijzingen leken, des te erger ze werden naarmate deze dag dichterbij kwam. Van: ‘Je kan een beetje nat worden’ naar ‘Neem zwemkleding mee’. Of: ‘Er wordt de illusie gewekt dat je in gevaar bent’ naar ‘Je gaat eigenlijk gewoon hartstikke dood.’ Klinkt goed.

Na een mental breakdown van een teamgenoot met een baard wiens naam ik niet zal noemen, begon ik toch te twijfelen. Heb ik hier wel zin in? Kom ik gelijk op m’n eerste puntje: marketing. Alles is zo’n overkill aan ‘Het ERGSTE wat je ooit mee gaat maken’ dat ik me alleen maar kon voorstellen dat het mee zou vallen. Ja en nee overigens. Na eerst een andere kamer gespeeld te hebben bij Geheim Depot, konden we starten met Qualen.

Het ontvangst vind ik hier een gevalletje zware mixed feelings. Je wordt eerst in de ene ruimte ontvangen en daarna meegenomen naar een andere ruimte en daar nóg een keer ontvangen. Daar start een soort pre-show. In essentie is dit super vet, alleen snapte ik er daadwerkelijk helemaal niks van. Waar zitten we nou eigenlijk naar te kijken? Het is half in thema, maar ook weer niet. Dezelfde guy waar je 2 minuten geleden nog mee stond te buurten over het verschil tussen Brabant en Limburg staat nu ineens dol te doen. Er gebeurt daadwerkelijk zo ontzettend veel, maar waar het op slaat? Al sla je me dood.

Kijk en het is wel gaaf. Het ziet er allemaal tip-top uit, daar valt niks over te zeggen. Maar het draagt bij aan een hoop verwarring. Want kom ik op m’n volgende puntje: verhaal. Van begin tot eind heb ik afgevraagd wat we aan het doen zijn. En waarom? En hoezo? En wat gebeurt daar? Als ik dan kapot ga, wil ik op z’n minst weten hoe het zit. Het is mij nog altijd een raadsel.

Nou, op dit punt van m’n review zijn we eindelijk begonnen (he he) en heb ik al gauw in de gaten waar dit naartoe gaat. Het veranderd al snel in ‘Ah tof’ naar ‘Oh oke dit gaan we doen’. Deze kamer is een grote show-off. ‘Kijk eens wat wij allemaal durven te doen’. Fine, we wisten enigszins waar we aan begonnen. Ik had stiekem gewoon gehoopt dat dit slechts een onderdeel zou zijn. Helaas dus niet. Ik had wel zin om de stuipen op het lijf gejaagd te worden door de acteur weet je wel, maar nee. Als je op een gegeven moment omdraait om te zien dat-ie een slangenmens-move wil imiteren, maar bijna z’n nek breekt. Ja sorry. Dan ken je me opvegen.

Het decor is mwaaaaah. Lastig. Het is niet lelijk of vervelend, maar ook niet fantastisch. Misschien had ik me er minder aan gestoord als ik het nut ervan begreep en wist wat ik er aan het doen was. Puzzels zijn vrijwel niet aanwezig op een enkele na. Nou ben ik de laatste persoon op aarde om daarover te zanniken, want beleving > puzzels. Is het niet dat de beleving bestond uit:

-Vies worden
-‘Pijn’ lijden
-Nat worden
-Gore dingen doen
-Nog een keer vies worden
-Onaangename dingen ondernemen
-Aangeraakt worden
-Acteurs die in je nek gaan staan hijgen
-Je nek breken
-Viezerikken en vetzakken

Dit zijn oprecht geen spoilers, ik herhaal gewoon graag even wat er letterlijk op de site staat. Ik vind het lastig om te bepalen of je dat wat er staat met een korreltje zout mag nemen, maar hou er zeker rekening mee.

Nou wil ik de kamer niet eens afrekenen op dit allemaal. Nogmaals: we wisten letterlijk waar we aan zouden beginnen. Sommige dingen vind ik wel Qualijk (ha) zoals onder andere het feit dat we nergens hebben hoeven tekenen en een bepaald onderdeel waar ik wel vraagtekens bij heb. Maar dit is en blijft uiteindelijk een smaak dingetje. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat dat dus niet mijn ding is.

Positief ben ik zeker over de service van Geheim Depot. Er is alles op alles gezet om ons te ontvangen en in het Engels te laten spelen. We waren de eerste buitenlandse groep die ze (voor deze kamer) hebben ontvangen. Het personeel was hartstikke vriendelijk. Puntje eraf though dat je voor de groepsfoto moest betalen. Daar ben ik misschien te Nederlands voor. Kom op.

Met een duidelijk verhaal, wat sterker acteerwerk en het minder in-your-face principe zou dit tof kunnen zijn naar mijn idee. Ik geef ‘m geen onvoldoende, maar raad ‘m je ook zeker niet aan. Of je moet hier zin in hebben, dat kan. Gelukkig hebben we het ondanks dit alles prima naar ons zin gehad. (Niet te geloven eigenlijk he?) En hebben we het in ieder geval overleefd. En ja, origineel is het zeker. Ik heb nog nooit zoiets gespeeld.

“Hey baby…”

Op de laatste dag van onze Athene trip speelde we Don’t Take a Breath, gebaseerd op het eerste deel van Don’t Breathe. Je leest het hier vaker terug en ik zeg het nogmaals: kijk vantevoren de film! Voorpret gegarandeerd. Ook hier hadden we goede verhalen over gehoord en we hadden vet veel zin om te spelen. Wie daar misschien nog meer zin in had, was onze host. Maar daar kom ik later op terug.

Om 09.30 uur staan we voor de deur en eenmaal binnen volgt de introductie. Deze zorgt direct voor een flinke energieboost. Een informant geeft ons de nodige spullen om in te breken bij het huis van een blinde veteraan. What could possibly go wrong? Wat ik hier dus geniaal vind, is dat je onbewust wordt voorbereid op bepaalde zaken waar je in de kamer voor kan komen staan. Een beetje beduusd worden we achtergelaten en kunnen we aan de slag!

En dan begint het spel. Het begint rustig maar voor je het weet kun je maar beter maken dat je veilig bent. Hoe deze room de details van de film heeft nagebootst is bizaaaaar. Het acteerwerk is ijzersterk en het voelt alsof je de hoofdrolspeler bent in de desbetreffende film. Zo goed! Ik vond het oprecht lekker verfrissend om de kamer ook op de manier te spelen zoals Verone het wil. Na een week lang een bak Griekse-logica-puzzels in m’n smoel te hebben gekregen, was dit even optimaal genieten. De handelingen die je doet zijn passend in het spel en ondanks de porto voelde we ons vrij genoeg om ons ding te doen. Ook hier is er weer volle bak interactie met de acteur. Hij speelt fantastisch in op ons als groep en weet precies hoe ver-ie kan gaan.

Het einde is ook zó tof. De eigenaar heeft een eigen draai aan het spel en verhaal gegeven en daardoor blijft het verloop ook verrassend. We komen door het dolle heen uit de kamer en daar doet onze host nog een schepje bovenop. Deze man is zielsgelukkig en zegt zelf constant met een big smile rond te hebben gelopen. Mooi man.

Ik heb zoveel pret gehad in deze kamer en durf deze rustig aan iedereen aan te raden. Ook als je geen held bent met betrekking tot horror. De host is… bijzonder maar geweldig! Deze man weet dondersgoed waar hij mee bezig is. Wat een hoop passie. En terecht: er staat hier gewoon een dikke topkamer. Wanneer de tweede kamer af is ga ik vrolijk weer die kant op!

I killed a man

Onze laatste kamer van de trip alweer! Een paar uur voordat we het vliegtuig instappen spelen we M’ama: een kamertitel die voldoende is om voor sommige van ons de rillingen over de rug te doen lopen. Direct even een puntje voor de service. Via Whatsapp heb ik weken vantevoren contact gehad met een van de vriendelijke medewerkers die ervoor gezorgd heeft dat we buiten de reguliere tijden spelen en de kamer in het Engels kunnen doen. Helemaal top!

De kamer is makkelijk te vinden. Het is duidelijk dat we hier goed staan. Eenmaal binnen… Tja. Ik kan niet bepaald over een introductie spreken. Meteen beginnen kennen we inmiddels, maar M’ama neemt dit naar een hele nieuwe dimensie. Let’s go dan maar! We beginnen te puzzelen en komen wat lastig op gang. Wanneer we eenmaal los zijn is het slechts in spanning afwachten wat ons staat te wachten.

Grappig, ik was erg benieuwd waar dit naartoe zou gaan. Vooral qua verhaal. Van de site wordt je nu niet persé wijzer. We gaan het meemaken dus. Ja en dan staan we in een ruimte waar ik als grote anti-held niet erg blij van word. Doei overzicht! Slim gedaan en uiterst geschikt voor lekker dramatische momenten. Die zéker zullen volgen.

Dan stagneert het even. Deze gaat er bij mij niet helemaal in. Je moet weten dat ik gek ben op Grieken, maar één ding blijft me een raadsel: waarom willen ze in Athene toch zo graag vroegtijdige gehoorproblemen? Kijk, mijn huisarts zou geregeld op me vloeken als-ie het volume van m’n koptelefoon in de trein zou horen, maar dit doet toch de deur dicht. De. Muziek. Staat. Zó. HARD. Hard als in: wij die schreeuwen of ze als-je-blieft het volume lager kunnen zetten, maar er niet bovenuit komen want de muziek staat veels te hard. Na een tijdje in een soort loop te hebben gezeten, komt de boodschap over en kunnen we door.

Wat ik super tof vind aan deze kamer, zijn de puzzels die sterk in thema zijn. Uiteraard zijn ze wat op de achtergrond, maar dat is niet erg. Ze dragen mooi bij aan het verhaal. Een verhaal wat hiet sowieso op een originele manier vertelt wordt. Na de eerste puzzel lopen we nooit écht muurvast, en lopen we dat wel krijgen we hints via een systeem waar ik iets minder van gecharmeerd ben. Vooral omdat alles zo mooi in thema is. Zonde!

De acteurs heb ik ook een klein beetje gemengde gevoelens over. Ze dragen regelmatig bij aan de sfeer, nemen je mee door alle ellende waar M’ama doorheen is gegaan en flikken het soms om me werkelijk dood te laten schrikken. En ook me soms lichtelijk te irriteren. Dat de muziek nu minder hard staat, lijkt een cue om dat met stemgeluid te compenseren. Nergens voor nodig joh. Het is dan soms ‘overdoing it’ weetjewel. Vooral tegen het einde vind ik het storend. Kei jammer, want de meest effectieve scares en sfeervolle momenten zijn zonder gekrijs. En die zijn er genoeg! Scheelt hen ook weer een Fisherman’s Friends zou je denken.

De afwerking is het ook net wel, of net niet. Voor Griekse standaarden ziet het er redelijk netjes uit. Voor ons is dus het dus met momenten even slikken. Ik klink nu overigens een beetje negatief, maar al bij al is het niet zó zwart-wit hoor! Ik heb me namelijk prima vermaakt. Ik blijf het zeggen: M’ama moet het hebben van de storytelling en dat doen ze naar mijn idee gewoon super goed! Bepaalde aspecten heb ik niet eerder zo gezien en vond ik origineel en gaaf bedacht. Daarom zou ik ‘m je zeker aanraden.

Deze laatste kamer was met recht even alle remmen los. Best wel lekker. Ik heb ‘m met momenten als vrij spannend ervaren wat ik ook een beetje stom vind. Want je zou denken toch wel wat te kunnen handelen na een week horror in je pretbek, niet? Dat is dan toch de achterliggende, en onderhuidse sfeer die ze hier neer weten te zetten. Daarvoor dus chapeau! Tel daar nog de superlieve eigenaresse en medewerkers bij op en je hebt gewoon een vette kamer om je trip mee uit te knallen!

Cata-kom-maar-op! Toch?

Daar staan we dan voor de deur van Lockhill. Binnen enkele ogenblikken mogen we Chapel and Catacombs gaan spelen. Mijn hart zit in m’n keel. De verwachtingen liggen torenhoog. Of die waar zijn gemaakt? JA.

Vanaf binnenkomst wordt je meegetrokken in een verhaal. Je betreedt het prachtige dorp Lockhill en je voelt direct dat het niet persé heel gezellig wonen is hier. Na een korte uitleg mogen we onze eerste taak volbrengen. Hier ben ik toch zo dol op. En melig als we zijn, tot dat we dan de kapel mogen betreden. Nee toen was het lachen me wel even vergaan. Maar waar je dan in terecht komt… Er hebben denk ik zelden zoveel emoties door m’n lijf gegierd. Verbaasd, haast emotioneel, overdonderd en bang!

Geen enkele hoek voelde veilig en die angst was niet persé heel onrealistisch. Gelukkig kon ik na een tijdje de spanning wat laten zakken. Dit neemt niet weg dat ik goed begrijp dat deze kamer als zeer spannend wordt beschouwd. Het is niet dat ik fluitend door de ruimtes liep zeg maar. Maar de kracht van de horror hier is dat je het in alle vormen treft. De scares zijn gedoseerd, en gewoon prachtig uitgevoerd waardoor ik ook kon genieten. Soms was ik gewoon blij dat ik een specifieke scare kreeg, omdat het zó vet was gedaan! Interactie wordt aangemoedigd en naar mijn idee lezen de acteurs ons perfect. ‘Oh je denkt slim te zijn door dit te doen? Dacht het niet!’

Ons avontuur blijft maar doorgaan en voor mijn gevoel komt er geen einde aan. De ruimtes zijn prachtig en slim uitgewerkt. Ook de puzzels liggen ons goed. Wanneer we een hint nodig hebben voelen ze dit perfect aan en ook op zo’n manier dat het niet vervelend wordt zeg maar. Ik ben erg fan van de manier van hints geven hier. Dit kan ook als een minpunt ervaren worden en dat begrijp ik. Gelukkig werd het door slimme keuzes van de host niet frustrerend. De puzzels die je doet zijn afwisselend. Van denk, doe tot zoek. Kortom: voor ieder wat wils. Als je nog in staat bent om helder te denken, is dat ontzettend leuk.

De manier waarop het verhaal verteld wordt is geniaal. Met momenten passief even genieten en het moment daarop wordt verwacht dat je actie onderneemt. Dan komt alles samen en naderen we langzaam de grande finale. Ik vind het heel tof hoe dit gedaan is. Ook zoiets heb ik nog nooit gezien en zorgt dat je met een flinke stoot adrenaline buiten komt. Ja en dan zit-ie er alweer op… Met z’n drieën moeten we even verwerken wat we zojuist meegemaakt hebben. We hebben gegild, gerend (al is dat niet de bedoeling maar hallo) toch nog een beetje gelachen en genoten. Ik voel me omvergeblazen door hetgeen wat ik zojuist allemaal gezien heb. Dan kom ik gelijk op het enige minpuntje: ook ik ben geen fan van het ‘in-character’ napraten. Ik snap dat ze je hier vanaf begin tot eind in een ervaring mee willen trekken, maar hier werd ik er op een gegeven moment een beetje flauw van.

Desondanks: koop tickets, vlieg naar Athene en speel Chapel and Catacombs. Ook als je bang aangelegd bent, doe het nou gewoon! Je krijgt er geen spijt van. En denk maar zo: wat is het ergste wat kan gebeuren? (Ik geef daar na mijn Athene trip in ieder geval geen antwoord op, want het zal je gegarandeerd niet geruststellen.) Bedankt Lockhill, voor deze grandioze ervaring. See you in the House on the Hill!

“Is dat jouw broer?!”

Oke, dit wordt een moeilijke. Op onze één na laatste dag speelde we Mystic Project van Mystic Corporation. Ik ben groot fan van het concept: jij bent een journalist en gaat een kopie spelen van de eerst escaperoom ooit. 30 minuten lang even puzzelen en daarna maak je er een mooie reportage van. So far, so good. Tja. We wisten allemaal dat dat niet ging gebeuren, toch? Wat er wel gaat gebeuren moet je eigenlijk gewoon niet willen weten. Laat de trailer van de kamer dan ook voor wat hij is en stap zo blanco mogelijk deze kamer in.

De introductie is erg sterk. Jezus wat werd ik hier ongemakkelijk van. Het deugt allemaal van geen kanten en het acteerwerk is ijzersterk. We gaan van start en stukje bij beetje komen we er achter wat zich allemaal achter deze gesloten deuren afspeelt. Ik pak even door op het acteerwerk. Deze blijft de gehele room niet teleurstellen. Bij Mystic werken ze met professionele acteurs en dat merk je wel. Ze zijn slim ingezet en geven energie voor tien waardoor je hier gave showelementen tegen komt. Hier ben ik dan ook fan van en maakt voor mij de kamer.

Waar ik helaas niet zo vrolijk van werd zijn de puzzels. Bijna bij iedere puzzel stonden we als een stel schapen te kijken. “HOE hadden we dit zelf op kunnen lossen?” De logica is naar ons idee ver te zoeken. Als je denkt “Pffff nóg een kamer,” in plaats van “Yes! Nog een kamer,” dan zit er iets niet goed. Alle voorwaarden eromheen maakte dat we het wel naar ons zin hadden, maar als je bij iedere handeling die je moet doen blijft steken. Ja, dan wordt je daar wel simpel van. In Griekenland werkt het concept ‘tijd’ net even anders, en daardoor liepen we gigantisch uit. Uiteraard waarderen we dat we de kamer wel uit mogen spelen.

Dan de afwerking. Alles is geheel in het steampunk thema. Sommige onderdelen zijn gaaf uitgewerkt en specifiek één onderdeel vind ik nice en creatief. Maar ook daar stopt het. Het kan net allemaal wat verfijnder. In Griekenland lijken ze een kamer te bouwen, spelers erin te duwen en that’s it. Geen onderhoud of überhaupt een doekje erdoorheen. Zonde! Tegen het einde vind je een onderdeel waarbij we als Nederlandse spelers ons hand voor ons hoofd slaan. Dit voelt bijna illegaal om te doen.

Dan het verhaal: vet! Maar ook daar weer een sidenote. In essentie is het een simpel verhaal. Maar ook hebben ze er hier een handje van aan om iedereen en z’n moeder erbij te betrekken. Het is echt geen hogere wiskunde, maar zo onnodig soms. Less is more. Ik blijf het gaaf en origineel vinden wat ze hier doen, maar met wat meer finesse was het allemaal beter uit de verf gekomen.

Overall ben ik echt wel enthousiast over deze kamer, alleen zitten er te veel ‘maarrrre’ aan. Ieder voordeel heb z’n nadeel zeg maar. Toch zou ik ‘m wel aanraden om te spelen. Ik ben vroeger altijd gepest en zoek het daarom altijd bij mezelf. En ik denk dan; liggen de puzzels jou wel? Dat scheelt weer de helft. De kamer is niet eng maar met momenten spannend. De vriendelijke eigenaar beschouwd de kamer niet als horror, al zal dat voor spelers die niets van een eng thema moeten hebben anders voelen.

Al bij al hebben we onszelf prima vermaakt, ook naderhand met de gastvrije eigenaar en acteurs. Het concept voor zijn nieuwe kamer klinkt weer net zo origineel, dus ik zal zeker terugkomen!

Net op Funda: landelijk huis mét stal in behekst dorpje

Geregeld vraag ik mezelf af of de landing van ons vliegtuig goed is gegaan. Ik bevind me namelijk de afgelopen dagen vaker in Britse dorpjes dan die keer dat ik in Engeland was. Je kunt wel concluderen dat ze daar fan van zijn in Athene. Hey, geeft niks he! Ik ook. En al helemaal van het sfeervolle Torryburn van Disappear Escape.

Tip 1: never skip legday. Na een flinke dosis traplopen staan we voor de deur van The Sacrifice. Ook hier worden we in thema ontvangen. We krijgen de nodige informatie en die pakt me direct. We hebben een simpele taak: vind 5 objecten en bonjour uiteindelijk de heksen het dorp uit. Want ja, die zitten er nog wel. Je dacht niet dat het zó eenvoudig zou zijn toch? Dit is op een super leuke manier gedaan en draagt bij aan het verhaal.

Laten we beginnen! Na een lekker spannende intro van de kamer staan we in het hart van het dorp. Direct starten met de puzzels doen we niet. Eerst even rondgapen en de omgeving in ons opnemen. Want: wat gaaaaaaf! Waar veel escaperooms een dorp als introductie gebruiken, is dit gewoon je decor waar je de komende twee uur in mag zijn. Wil je ontdekken wat er achter dat hoekje verstopt zit? Geen probleem. Wat er achter die deur schuilgaat? Ik weet het niet! Maar je gaat erachter komen. Oh en je mag daarin, en die deur kan misschien open en…Daarom alleen al is dit voor mij geen escaperoom. Dit is een avontuur.

Ondanks dat het decor dus zo groot is, blijft het spel ten alle tijden overzichtelijk. Ik was misschien een beetje bang dat we doelloos rond zouden dwalen, maar dit is geen moment aan de orde geweest. Door slim gebruik van licht en indeling van de ruimte weet je waar je moet zijn. De puzzels zijn logisch en goed te doen. Niets bijzonders of baanbrekends, wel passend bij het uiteindelijke doel waar je naartoe werkt. Er zat een lekkere flow in en het (leuke) hintsysteem hielp ons doeltreffend waar nodig.

Er kwam voor mijn gevoel geen einde aan. De ruimtes bleven maar komen en komen. Ditmaal niet op een vervelende manier overigens. Er zaten zelfs een paar toffe verrassingen in waar we de grootste lol mee hebben gehad.

Ja en dan zitten er dus nog heksen op je hielen. Qua horror is-ie prima te doen, je weet intussen hoe het er in Athene aan toe gaat. De scares waren super ‘simpel’ maar toch is dit bijvoorbeeld voor een teamgenoot van me een van de kamers waar hij het meest geschrokken is. Het acteerwerk was tof, en werd vooral naarmate het einde een dikke vette meerwaarde. Krijg je gelijk gratis en voor niets tip 2: wellicht is deze escaperoom goed geschikt als horror-in-Athene-instap-kamer. Doe er je voordeel mee. Ik heb in ieder geval genoten van onze (achteraf erg lieve) witches!

Dit is wederom een van mijn favoriete kamers die we hier gespeeld hebben. Om eerlijk te zijn is deze ‘zomaar’ toegevoegd aan het lijstje omdat één kamer wegviel. Dit maakte dat ik er zonder verwachtingen inging. Dat dit een rol speelt ga ik ontkennen, want dit is gewoon een topper. Change my mind. Duidelijk toch? Fijne puzzels, kei vet decor, goed verhaal, dikke finale en lovely acteerwerk. Ga naar Torryburn! En doe ze meteen de groeten daar van me alsjeblieft.

The story about the translator, the big guy and the broken olive tree

Dag vier hebben we een streak te pakken. Nu heb ik me oprecht bij elke kamer vermaakt, maar de succesmomenten blijven deze donderdag maar komen. We sluiten de avond af met drie horrorkamers waar The Litchver Woodland als grande finale dient. Ik mag wel zeggen dat we na Monika’s Diary met hoge verwachtingen naar binnen gaan.

Op de stoep staat George ons op te wachten. Ik sprak hem een paar maanden geleden met betrekking tot de vertaler in het spel en het boeken van de kamer. Dikke +1 voor de vriendelijke en persoonlijke service vooraf. Nu zouden we elkaar dan eindelijk ontmoeten in de rol van translator. Als je m’n andere review hebt gelezen, kun je concluderen dat ik hier behoorlijk fan van ben. Maar deze man, die spant helemaal de kroon…

Eenmaal binnen krijgen we een toffe introductie. Je ziet een bepaald patroon wanneer je beide kamers van Ban Bang Theory hebt gespeeld, maar dat is helemaal niet erg. Juist niet, ik ben er dol op, want ze weten wat ze hier aan het doen zijn. Onze acteur is geloofwaardig en het verhaal wordt langzaam duidelijk. Wij gaan kamperen in het bos (“Are you sure?”) maar natuurlijk speelt er een hoop gekkigheid, waardoor we diep van binnen weten dat we dit beter niet kunnen doen. Ach, we zijn er nu toch. Kom maar op!

We worden op een prachtige manier de kamer ingeleid. Het zet gelijk de toon en het beloofd weer gezellig te worden. Ik weiger om ook maar het kleinste detail hierover te vertellen, maar pfffff…… Wat was dit goed. We zijn getuige van één van de vetste scenes die ik ooit heb gezien. Eigenlijk zo simpel, maar bril-jant. Dit is één van de redenen waarom ik van escapen houd. Het gevoel alsof je de hoofdrolspeler bent van je eigen film, dat is helemaal mijn stijl. Ik word er gewoon sentimenteel van jongens.

We krijgen wederom een ‘simpele’ taak mee die kracht bij het verhaal zet. Daarbij wil ik vermelden dat je niet persé puzzels oplost in deze room, maar eerder opdrachten uitvoert. Mijn voorkeur gaat uit naar belevingskamers boven puzzelkamers en als jij net als ik dus een fantastische smaak hebt, ga je dit geweldig vinden. Overigens niks tegen puzzels hoor, vind ik ook lachen maar daar kom ik niet voor naar Athene. “VoOr Wat dAn WeL sTePhaNiE? DIT!!!!!

Want: dit decor dan. Holy shit. Kijk we zijn natuurlijk strontverwend als speler zijnde. Ik kom er ook eerlijk voor uit dat ik gewoon goed ga op omvergeblazen worden door decor. Dat kan dramatisch, en groots. Maar soms ook creatief, zoals hier. Ik vind het werkelijk geniaaaaal wat ze hier gedaan hebben. Moet je ook al niet willen weten. Wel mag je weten dat je in een bos bent. En dan bedoel ik niet graffiti-op-de-muur-en-camouflagenetten-bos. Maar een bos. Got it?

Zo’n scene als waar ik het eerder over heb, dat doen ze gewoon nog een keer he. Wauw. Licht, geluid, acteerwerk… Ik mis alleen de “Camera. Actie!” Ik blijf het knap vinden als je een verhaal kan vertellen zonder papierwerk en filmpjes tussendoor. Maar deze manier slaat voor mij alles. Een verhaal wat duidelijk en mooi is. Niet te gek, soms totale escalatie en een klein twistje. Wat wil een mens nog meer? De acteurs in de kamer zijn er niet alleen om jou bang te maken. Zij bepalen het spelverloop en laten op een prachtige manier zien wat er allemaal gebeurt in het bos.

Dan wijd ik nog even een apart kopje aan onze George. Ofwel, de man die 100% bij heeft gedragen aan ons spelplezier. Hij voelde perfect aan “That I could have some fun with you guys.” Nou George, dat klopt. Ik heb me werkelijk waar doodgelachen in het Litchver bos. Hoe dicht kunnen angst en comedy bij elkaar liggen? Zo dicht dus. Hij was de grote main character in het spel. Ineens waren we dan echt met z’n vieren. Het was zelfs afkicken bij de eerstvolgende kamer. Ik miste de “That’s what she said.” Ge-wel-dig.

Na ons avontuur kletsen we nog gezellig na. Wat hebben zij hier iets fantastisch neergezet. Vol trots en passie vertelt eigenaar/vertaler/cabaretier George over zijn kamer en visie. Ban Bang Theory voelt als één warme familie die met een bak enthousiasme twee topkamers draaien. Ik kan niet wachten op wat er nog gaat komen.

Ja ik ben enthousiast. Ik ben in staat om m’n 06 nummer onder de review te plaatsen zodat je me kunt bellen, en ik er ongegeneerd een uur over kan lullen. Ik wil benadrukken dat dit een horrorkamer is, ja. Maar dankzij de hilarische acties van onze vertaler hebben we dat misschien anders ervaren. Ik kan dat zo waarderen. Ik ben ooit begonnen met escapen voor m’n plezier en wat heb ik dat hier gehad. Het was lachen, gieren, brullen en genieten. Ga dit gewoon doen. Niet zeggen van “Ja maar ik ben bang”, Nergens voor nodig! Gewoon lekker achter de plaatselijke vertaler schuilen en dan komt alles goed. Dit mag je voor geen goud missen.

Hoe ik mijn kledingstijl zou omschrijven

Joehoe! Dag vier is gaande. We gaan richting de avond en hebben drie horrorkamers op de planning. God, wat kan dat een mens gelukkig maken. We starten bij Woman in Black. Een kamer waar we veel over hadden gehoord en dus zeker niet mocht ontbreken. Met een dosis gezonde spanning staan we voor de deur. Let’s do this!

Of ja, ‘toen stonden we voor de deur’. Het was wel even zoeken hoor. Eenmaal op de juiste verdieping van het gebouw konden we lekker in de stemming komen met een kerstboom vol knipperende lampjes en de discobal die speciaal werd aangezet. Is toch lief! Je denkt dat ik dit verzin, maar is echt waar. Toen konden we écht beginnen. Eenmaal de deur door, staan we in een sfeervol decor. We bergen onze spullen op en krijgen een duidelijke uitleg: zoek het testament in een vervloekt huis en breng het terug. Het liefst zonder kleerscheuren. Zo dapper als we zijn, zeggen we daar natuurlijk geen nee tegen.

De kamer start rustig. Té rustig. Het is wachten totdat het een keer fout gaat. Dat moment laat akelig lang op zich wachten en dat waardeer ik wel. Het begin van de kamer is tof en logisch in het verhaal. Door de afwisseling van ruimtes lijkt de kamer naar mijn idee veel groter dan dat-ie is en dat is slim. Al snel staan we in Grithin Gifford en genieten we van een tof decor. Dorpen in escaperooms hebben echt m’n hartje sinds Athene. Ook hier weer vet gedaan!

Dan staan we voor het bewuste huis en ineens voel ik toch een partij lood in m’n schoenen. Waaaaaarom doe ik mezelf dit aan? We lopen binnen en ontmoeten dan eindelijk ons obstakel in dit avontuur: een man in een spierwit pak! Nee, sorry weer een hoop flauwekul. Anyway, gezellig is anders en we merken al gauw dat ze hier goed begrepen hebben hoe je vette en gedoseerde scares neerzet. Kleine kanttekening wel. Daar kom ik later op terug.

De toon is gezet en rondom deze omstandigheden zal er gepuzzeld moeten worden. Gelukkig zijn deze goed te doen. Ik heb niet het idee dat we muurvast hebben gezeten dus dat is fijn. Wat daar in ieder geval aan heeft bijgedragen zijn de hints. Ja en hoe deze gegeven worden….You’ll hate it or you’ll love it. Geen tussenweg. Ik val in die laatste categorie. Dit resulteert in een hoop toestanden en werkt op de lachspieren. In ieder geval bij ons. Feit is, het is creatief bedacht en zeker in thema!

We botsen op nog een aantal mooie momenten in zowel spelverloop als acteerwerk gedurende de kamer. Ja, er zit hier oprecht zo’n kei-harde-vette-mooie scare in waarvoor je alleen al deze kant op moet komen, maar bij sommige momenten zien we zó het tegenovergestelde. In het dagelijks leven heb ik het talent om in de weg te staan. In de keuken bijvoorbeeld. Dat dan net iemand bij een kastje moet zijn waar ik sta weetjewel. Precies dat gevoel had ik hier ook. Ooit werden we letterlijk op onze plek gezet. Onze Woman in Black is niet bang om hier en daar even een zetje uit te delen. (“Hey gek, ik word geduwd!”) Ah joh. Niet de bedoeling, maar ook wel weer een beetje grappig.

Ik ben écht fan van bepaalde settings hier. Helaas niet altijd. Zo jammer! Ik denk dat met onderhoud en een klein beetje liefde er zoveel te halen valt. Het contrast is immens groot ook. Van indrukwekkend tot (sorry) gewoonweg lelijk. Ja, het is negen van de tien keer donker, maar de dikste scare is toch wel wanneer er in een bepaalde kamer een lichtje aan gaat. Oei, dat is niet best. Bepaalde onderdelen vallen letterlijk van ellende uit elkaar. Dus al bij al: het kan zéker. Ik mis alleen net de volle 100%.

We blijven in ieder geval lekker door flowen en slaan onszelf er tot het bittere einde doorheen. Het slot is precies alles waar ik van houd: genieten van een grande finale die ik héél nice vind. We weten onze taak succesvol te volbrengen en eindigen waar we ooit begonnen zijn.

Zo. Even bijkomen en kletsen met onze vriendelijke host. Love het enthousiasme en de passie die hier van alle kanten vanaf straalt. Hij vertelt ons wat over de plannen voor de volgende kamer en wij zullen zeker terugkeren!

Al bij al: Woman in Black is een kamer die je zeer zeker mee moet nemen in je escapetrip. Er zitten goede dingen in en ik ben van mening dat ze duidelijk doorhebben hoe je horror toepast in een kamer. Heerlijke spanning, niet te in-your-face en een aantal vette scares. Daarbij zijn de puzzels prima en het decor met momenten erg mooi. Wij hebben ons goed vermaakt, dus ik zeg: gewoon doen!

“Love what you’ve done with the place!”

Ik zit achterin de auto terwijl de taxichauffeur verbaasd de rem intrapt. “Are you sure this is the right place?” “Uh… I guess?” De lieve man is bezorgd, maar ondanks onze twijfel trekken we dapper ten strijd. Komt goed. Eenmaal uit de taxi valt er aan letterlijk niets te zien dat we voor een escaperoom staan. En laat dat nou net zijn waarom ik zo van Monika’s Diary houd.

Voor het huis wacht een jongeman ons op. Daardoor viel het bij ons op z’n plaats. We staan goed! Het zit namelijk zo: deze escaperoom speel je met een vertaler. Of je moet vloeiend Grieks kunnen spreken/lezen, maar dat was voor ons een beetje te hoog gegrepen. Wij zijn vanuit het verre buitenland speciaal naar Athene gekomen om de mysterieuze zaak rondom Frank te onderzoeken. Zijn vrouw is overleden en zijn dochter hartstikke zoek. “What could possibly go wrong?” is dan ook mijn mantra in Athene geworden. Met goede zin, een huiszoekingsbevel en onze vertaler gaan we naar binnen. Let’s go!

Bij de introductie wordt de toon gezet. Het onderdeel ‘vertaler’ beviel me wel. Oke cool, complete monologen worden voor onze neus vertaalt. Knap! Maar daar blijft het niet bij… Ik was erg benieuwd waar dit verhaal naar toe zou gaan. Na de introductie kon ik niet bepaald zeggen dat ik zin had om een kijkje in het huis te nemen. En die zin werd ook niet groter naarmate het spel vorderde.

Ohhhh wat hebben ze hier goed begrepen hoe je een sterke horrorkamer maakt. Niks geen krijsende mensen die in je nek springen om de drie minuten, geen muziek waarbij je trommelvliezen uit elkaar knappen. Nee. Gewoon een onderhuids, verschrikkelijk gevoel van spanning doormiddel van gedoseerde scares, een super realistische setting en gebruik van licht en geluid. Wat een gave showelementen zitten hierin en knap hoe de acteurs hun bijdrage leveren aan een kei sterk verhaal. Zo moet ‘t!

Ik kom nog even terug op de vertaler. Want die is het volledige spel bij ons gebleven. Ineens zijn we met z’n 4en (of ja… he) en kom je erachter dat deze guy meer doet dan alleen vertalen. Ik ben me ervan bewust hoe zoiets je ervaring kan maken of breken. In ons geval 100% maken! Ook hij draagt bij aan een nog authentiekere sfeer. Ik vind het haast jammer dat onze Griekse vrienden dit moeten missen. Je hebt er een maatje, hintmachine en zelfs een menselijk schild aan. Bril-jant.

Aan het einde escaleert het compleet. Deze kwam voor mij volledig uit de lucht vallen en als ik eerlijk ben hou ik d’r wel van hoor. Achteraf is het voor mij logisch, en voelt het zelfs bijna als een soort ontlading na de intensiteit die ik door de kamer heen heb ervaren. Na het spel komen we even op adem en kletsen we gezellig na met onze acteurs en vertaler. Wat een geweldige mensen, en wat een geweldige kamer. Ik denk dat je wel begrijpt dat ik enthousiast ben. Ja, ik vond ‘m heftig, maar dat mag geen rede zijn om dit onderzoek over te slaan.

Deze kamer moet mij niet

Ken je dat gevoel dat je je hele leven aan het overdenken bent en je jezelf afvraagt “Waar is het in godsnaam fout gegaan?” Ja nou ja ik wel. En ik denk dat ik dat nog nooit zo sterk heb ervaren als bij Stigmata. Ik ga je meenemen waarom.

We kennen onze tweede dag in Athene geen genade. We janken er vijf kamers doorheen waarvan twee horror alsof het niks is. Vanuit Escapepolis racen we door naar Dark Maze om Stigmata te spelen. Je wordt in thema ontvangen. Iets met een priester, dochter, ellende en wij die het op moeten komen lossen. Is goed jonge! Het ziet er allemaal netjes uit en hier word ik wel vrolijk van. We worden mee naar binnen genomen in het huis van de bezorgde vader en komen al snel tot de conclusie dat het beter is om te blijven slapen. Of ja ‘we’. Net voor ik wilde uitleggen dat ik m’n tandenborstel en schoon ondergoed niet bij had, liepen we al naar boven. Vooral dat laatste was geen overbodige luxe.

Ik wil niks spoilen maar godnondeju wat heb ik hier angstige momenten gekend. Wat je eng vind, is natuurlijk heel persoonlijk en laat dit nou net hetgeen zijn waar ik iets minder van gecharmeerd ben. Goed, ik heb mezelf uiteindelijk herpakt dus we gaan er voor! Net toen ik besloten had dat het allemaal wel goed zou komen, ging het lampje bij m’n andere teamgenoot uit. We houden van afwisseling.

De puzzels zijn passend bij de sfeer. Geen revolutionaire hersenkrakers maar dat hoeft ook niet als er constant iemand in je nek vliegt. De afwerking van de kamer vind ik verschillen per ruimte. Waar de ene redelijk gedetailleerd is, laat de andere het wat afweten. Het acteerwerk is goed, maar naar mijn idee ken je op een geveven moment het grapje wel. Stigmata moet gehoord hebben dat ik dit dacht, want precies toen besloten ze te gaan zieken. Bedankt he, gaan we weer.

Intussen vergeet ik wel eens dat we met z’n drieën in Athene zijn in plaats van met twee en is het aardig stil rondom het gasfornuis. Dat angst persoonlijk is, merk je wederom hier wel terug.

De finale is echt heeeeel erg gaaf. Origineel en episch. Hier heb ik volop van genoten. Zo goed bedacht en we genieten weer even van een showtje. Of dit in Nederland door de keuring komt, vraag ik me af, maar hey! We leven nog. En dan staan we weer buiten en kletsen we nog even na met de vriendelijke host.

Ik vond Stigmata een leuke kamer met een paar originele en verrassende aspecten. We speelde deze kamer natuurlijk vrij in het begin, dus ik kan me voorstellen dat wanneer je meer horrorkamers hebt gespeeld in Athene, je dit wel kent. Desondanks heb ik me vermaakt en raad ik ‘m je zeker aan!

Als je denkt alles te hebben meegemaakt…

Dag 2, kamer 5. Nog vol adrenaline van Stigmata staan we voor de deur van Last Wish. In tegenstelling tot sommige escaperooms is het duidelijk dat je hier goed staat. Hier en daar horen we wat verhalen over The Cellar. Iets met ‘physical contact’ en zo. Oke, ben benieuwd.

Voor we naar binnen mogen schiet er snel een van de medewerkers naar buiten om dit nogmaals te bevestigen. Dan mogen we eindelijk naar binnen. We worden volledig ontvangen in thema. Het decor en het sleazy mannetje die ons naar de lokale kroeg leidt dragen hier sterk aan bij. Eenmaal in de bar zet het mooie decor door. Het ziet er netjes uit en er zitten een aantal verrassende elementen in. Ik wilde bijna zelf een wijntje d’r bij pakken, is het niet dat de sfeer dat niet bepaald toeliet.

Het begint relatief rustig. Je voelt je niet persé heel welkom. Dat de bewoners niet gelukkig zijn met jouw komst wordt steeds duidelijker. Niet gelukkig is zeg maar zelfs zacht uitgedrukt. Dit is een vorm van horror die we nog nooit eerder tegen zijn gekomen. Een zeer agressieve vorm. Spullen om je heen gaan kapot en je vraagt jezelf af hoelang jij nog heel blijft. Dit niet alleen door wat ‘simpele’ scares, maar door intimidatie doormiddel van acteerwerk en sfeer.

Er zal ook nog gepuzzeld moeten worden jongens! Gelukkig zijn deze goed te doen. Hier en daar hebben we wat hints nodig. We worden dan ook redelijk goed op weg geholpen door het systeem. (Wat naar mijn idee wel wat uit thema is.) Jammer want deze escaperoom is wel een van de beter afgewerkte die we tijdens onze trip tegenkomen. Het decor stelt niet teleur, ook niet naarmate we het einde vorderen. Het verhaal is me overigens met momenten een beetje ontgaan. Wellicht dat de intensiteit van het spel hierbij een rol speelde.

Ja en dan loopt het allemaal weer uit de klauwen. Ik wil je niet vertellen wat er precies gebeurt maar houd er rekening mee dat het niet flauw is. Ik wil dit graag benoemd hebben omdat er meer dan genoeg mensen zijn die hier niet goed op gaan. Zo ook in ons eigen team. Daarbij wil ik dus ook benoemen dat ik me geen enkel moment onveilig gevoeld heb. De desbetreffende teamgenoot is volledig met rust gelaten, de acteurs voelden aan dat dit niet handig was. Wat overigens wel resulteerde in dat wij het doelwit werden. Van je vrienden moet je het hebben zeg.

Ik kon het goed hebben. Mijn familie denkt dat ik een psychopaat ben, maar ik heb hier van genoten. Bepaalde extreem bizarre situaties resulteerde in pure hilariteit. “WTF gebeurt hier jongens?!” Het eindspel is tof, lekker alle remmen los. Naar mijn idee onmogelijk zelf op te lossen maar ‘gelukkig’ sta je er niet alleen voor. Uiteindelijk weten we te ontsnappen en staan de lieve mensen van Last Wish voor ons klaar met de nodige “Are you guys okay?” en een recap van het verhaal. Uiteindelijk valt het allemaal op z’n plek.

Ga ik je deze kamer aanraden? Lastig. Tussen de regels door snap je heus waar ik op doel. Ik vind het een toffe kamer om mee te pakken en heb me er ontzettend vermaakt. Alleen al vanwege het decor en de unieke sfeer zou ik het doen. Of je de randvoorwaarden trekt, kan alleen jijzelf bepalen. Weet dat het een toffe toevoeging is en bijdraagt aan iets wat ik nog niet eerder heb beleefd.

Hoe het feminisme in mij langzaam m’n lichaam verlaat

De afsluiter bij Escapepolis. De enige kamer die we hier spelen met acteur. En dat blijft iedere keer toch weer een beetje spannend. Gelukkig hebben we een échte slager in ons team, dus ik zie geen obstakels.

Nou, laten die er nou net wel zijn. Toevallig zijn we ontvoerd door de Butcher en moeten we zien te ontsnappen. Dat klinkt als muziek in m’n oren. Één ‘simpele’ opdracht staat vast: zorg dat je niet gezien wordt. Kijk en ik ben dan meteen weer helemaal gelukkig. Ik hou van dit concept, dus kom maar op!
De manier waarop je de kamer betreedt is leuk en past in het verhaal. We beginnen goed, en lossen zelfs een puzzel bij Escapepolis hintloos op. Hoera!

We staan in een gaaf decor. Eenvoudig, maar passend bij het thema. Er hangt een spannende sfeer. Door goed gebruik van licht en (soms een klein beetje irritant) geluid ben je niet op je gemak. Het is wachten tot het een keer fout gaat en laten ze dat nou net lekker lang uitstellen. Grappig hoe je dan achteraf denkt “Ha, leuk!” Maar op dat moment totaal niet.

De puzzels zijn leuk in thema, alleen soms een beetje onlogisch of te repetitief naar mijn smaak. Gelukkig wel te doen en passend in de situatie. Ja en voor je het weet kun je maar beter maken dat je wegkomt. Het is met dit soort spellen altijd afwachten wat we gaan doen en als je het eenmaal door hebt…. Nou dat is hier niet het geval. The Butcher speelt slim in op bepaalde verwachtingen waardoor het verloop niet te voorspellen is. Lekker verfrissend en iets minder goed voor je hart.

Nu rijmt het niet altijd met elkaar maar ik vind het wel een geinige toevoeging op het bekende spel. Het toffe vind ik hier (überhaupt in Athene) de consequenties. Het maakt dat je nog meer je best wil doen. Zoals we in Brabant zeggen: “Ginne flauwekul!”

Dan ineens zijn we getuige van zo iets vets. Wauw! Heerlijk dramatisch, love it. Het echte einde is een beetje chaotisch maar geeft wel het gevoel van echt ontsnappen. Gelukkig staan we zonder kleerscheuren weer buiten. We kletsen nog even gezellig na met de eigenaar die ook heeft genoten van onze fratsen. En dan zit ons avontuur bij Escapepolis er alweer op.

Voor de verandering komt het verhaal hier prima uit de verf. Het is ook allemaal niet te moeilijk. Hoeft ook helemaal niet joh. Toch zitten er wat leuke twists in en weten ze hoe ze dat hier op een gave manier aan jou als speler moeten vertellen.

Ik ben enthousiast over deze kamer! Voor mij persoonlijk de beste die we bij dit bedrijf hebben gespeeld. Qua engheid is hij oké te doen. Als je net als ik überhaupt al fan bent van dit soort games, mag je deze zeker niet overslaan!

“We’re so sorry father…”

De eerste dag in Athene staat in het teken van No Exit. De afsluiter van de avond: El Exorcista. Tussen de kamers door zaten we even buiten te wachten en hoorde we een hoop herrie uit de kamer komen. Waaronder de speakers die van de muur trilde en een hoop gegil. Zin in!

We krijgen een korte introductie door de eigenaresse die ons uitlegt dat ze dikke schijt aan ‘panic buttons’ heeft (korreltje zout I guess) dus met een zeer gerustgesteld gevoel mogen we aankloppen bij huisnummer 13. Naar binnen gaan gaat gepaard met “IK ZIE NIKS!” Maar gelukkig staat father ons op te wachten om ons dan echt binnen te laten. Het is een mooie kerel, want hij besluit zelf achter te blijven. Is goed he.

Nou en dan gaat het los. Binnen de kortste keer liggen we op de grond de schrik. Deze actrice is niet normaal. De scares gaan gepaard met lomp geweld in de vorm van licht en geluid. Soms ‘aangekondigd’, soms compleet onverwachts. We rapen onszelf (letterlijk) enigzins bij elkaar en gaan aan de slag. De puzzels zijn in tegenstelling tot sommige andere horrorkamers in Athene oké te doen. Er zit afwisseling in en ze passen redelijk in het verhaal. Af en toe vraag ik me wel af waarom we nou een bepaalde handeling aan het doen zijn, maar wat ik me nog meer af vraag is waarom ik dit überhaupt doe.

Gelukkig is daar een tof hintsysteem die ons mee door de kamer loodst. Ik wil het haast interactief noemen, want het reageert zelfs op de stomme dingen die wij ooit uitspreken. Lachen man. Wat ze hier dus heel erg goed doen, is anticiperen op ons als groep. We hangen nooit frustrerend lang vast en kunnen lekker doorpakken.

Iets minder enthousiast ben ik dan toch weer over de afwerking. Naar mijn idee neemt dit steeds meer af. Ik vind het niet verschrikkelijk lelijk, maar mist net dat beetje meer waardoor het realistische er af gaat.

Dan het ‘WOW’ gehalte bij deze kamer. Een aantal keer sta ik met open mond te kijken wat er gebeurt. Hoe dan? Tegen het einde zit er een fantastische scene in die ik weer erg sterk vind uitgevoerd. Wat mij betreft was dit dan ook een mooie finale geweest. Het gaat nét iets te lang door. Je moet stoppen op je hoogtepunt toch? Op zich kan ik verder de twist aan het verhaal wel waarderen dus extreem storen doe ik me er niet aan.

Ja. Het was een hele bevalling zeg, El Exorcista. Met een blauwe knie en m’n hart in m’n keel sta ik buiten. De eerste horrorkamer in Athene is een feit. En wat voor één. Gelukkig zijn daar de fantastische eigenaresse en haar dochter die ons opvangen. Wat een lieve en gastvrije mensen. We krijgen zelfs merch mee! En er was ook een hond, dus alle ellende is gauw vergeten.

Ik vond deze kamer écht gaaf. Ik vind het moeilijk om in te schatten hoe eng hij daadwerkelijk is. Nogmaals, het is onze eerste kamer hier en wellicht heb ik het daardoor allemaal wat heftiger ervaren. (Ik hoop dat er nu iemand zegt: “Nee hoor Stephanie, en het is ook helemaal niet gek dat je over een bijzettafel bent gevallen van de schrik”) maar het zal wel weer niet. Wat ik wel ga doen, is deze kamer aanraden. Hoe vet is het dat je al puzzelend door de ultieme horrorclassic kan lopen inclusief bizar acteerwerk? Ik zou het wel weten. Neem oordoppen mee, en ga genieten!

Polter-Gei moet voorop!

3 kamers gepland in Düsseldorf vandaag. Al spelen we regelmatig in België, deze voelt toch als een ‘eerste keer over de grens’. Hoofdrede: deze kamer. Regelmatig voeg ik buitenlandse kamers aan mijn wishlist toe, alsof ik van plan ben om op een dinsdagavond ff de auto naar Praag te pakken. Des te vrolijk werd ik van het feit dat er een alternatief op zo’n anderhalf uur rijden van ons vandaan zit! Met andere woorden: Helaas heb ik dus de originele variant van The Chamber in Praag niet gespeeld, dus ik kan niet meepraten over de verschillen. Maar na het spelen van deze heb ik in ieder geval nog meer zin gekregen om alsnog ooit die kant op te gaan!

Na het spelen van de twee andere kamers die momenteel in het Engels worden aangeboden, hadden we even tijd om wat te eten en ons mentaal voor te bereiden. Eenmaal weer binnen werden we onthaald door onze gamehost. Bij iedere kamer die we speelde, kregen we een nieuwe host. Over het algemeen verliep het voor mijn gevoel een beetje chaotisch en is het bij Code Agency lopende band werk. Er is geen tijd voor een gezellig praatje tussendoor. Desalniettemin vond ik de hosts stuk voor stuk vriendelijk, beheerste ze de Engelse taal erg goed en hebben ze bij alle kamers goed op ons gelet. Na een passende introductie konden we van start.

Ik lieg niet als ik vertel dat ik toch wel een beetje gespannen was. Eenmaal binnen werd ik er nou niet persé relaxter op. Ondanks dat we op onderzoek gingen in de kelder van het gebouw, was het er bloedheet. Dit was overigens bij alle kamers van vandaag het geval, dus het lag zeker niet alleen aan de spanning.

Over dat gesproken, de spanning werd goed opgevoerd. Er zaten een paar briljante elementen in, waardoor je je soms flink machteloos kan voelen. Het decor is passend bij de situatie, je bevind je ten slotte in een oude onderzoekskelder. En het (gebrek aan) licht maakt dat je je nooit 100% op je gemak voelt. Ook zaten er een paar effecten in die ik niet had verwacht, echt heel vet gedaan!

Ook de puzzels zijn passend bij de situatie. Verwacht geen hersenkrakers, want daar heb je op dat moment écht even geen tijd voor. Ze zijn ondersteunend aan het verhaal en meer gebaseerd op daadwerkelijk dingen doen. Even klein uitstapje naar het verhaal, deze ligt er en is mooi en helder. Het is mij alleen in de kamer niet altijd duidelijk, en ik denk dat daar nog iets meer te halen valt.

Dan de actrice. Ze speelde haar rol ontzettend goed. Ze is er mooi in geslaagd om ons allemaal de kriebels te geven. De gamehost vertelde ons achteraf dat ze vantevoren telleurgesteld tegen onze actrice vertelde dat wij weer zo’n groep zouden zijn die niet bang waren. Nouuuuuuu…. En dan vooral specifiek één scare. Ik kan niet eens meer navertellen wat er nou precies gebeurde, maar ik lag ineens in een nieuw uitgevonden yoga positie in de nek van een teamgenoot. Best knap.

Als ik dan een klein kritiekpuntje mag geven, had ik het vetter gevonden als dat soort scares meer ingezet zouden worden. Lekker makkelijk achteraf, want op dat moment was ik er natuurlijk niet blij mee geweest, maar ik vind dat wel heel erg vet. Zonder te spoilen, voelt de rol van de actrice nu wat tammer aan. Bijna altijd als ze er is, voel je je ‘veilig’ door de positie waar je je bevind. Dat maakt het soms wat voorspelbaar, maar hey! Alsnog vond ik ze vet gedaan en maakte wel dat ik me wat comfortabeler voelde om daadwerkelijk actief mee te puzzelen.

Al bij al ben ik positief verrast door deze kamer! We hadden deze als afsluiter gepland en zijn het er unaniem over eens dat dit onze favoriet van de dag was. Ik wil de andere kamers daar niet mee onder doen, maar horror heeft onze voorkeur en dit was wel alles waar we op hadden gehoopt. Ik vind het de engste kamer die ik tot nu toe gespeeld heb, en denk ook dat je dichterbij huis niets engers gaat vinden, al is angst natuurlijk persoonlijk. Als je in ieder geval zin hebt in een uurtje lang spanning, zou ik deze zeker aanraden!

Molly’s-terechte wereldwijde top 3-Game

Ik review helaas niet zo veel als wat ik zelf zou willen (iets met inconsequent zijn) maar ben vooral te laat begonnen, waardoor tussen het reviewen en spelen té lang tussen zit. Nu snap je natuurlijk waar dit naartoe gaat…Rede genoeg om een kamer zoals deze gewoon nog een keer te doen. Wat een straf!

Dit is zo’n kamer waarbij we meteen riepen, ‘Deze MOETEN we nog een keer doen!’ 1 jaar later mochten we deze bijzondere escape nog eens ervaren. En (spoiler) het blijft geweldig.

De entree is fenomenaal, wat een manier om binnen te komen en een kamer te starten. Tel daar een hartelijk ontvangst bij op, en de zin om te beginnen wordt alleen maar groter. Voor mij zit een grote kracht in deze room aan het feit dat je totaal niet weet wat je te wachten staat. Dat moet je ook niet willen weten, dat ga je stukje bij beetje ervaren. Na een spectaculaire introductie mag je op ontdekkingsreis, en ontvouwt het verhaal zich verder.

Het decor is prachtig. Alles voelt zó realistisch aan. De tweede keer speelde wij deze kamer met twee onervaren (lees: 1 en 0 kamers) spelers, en ook zij vielen van de ene verbazing in de andere. Ik vind dat echt tof. Als je je eerste kamer speelt gaat alles (naar mijn ervaring) als een soort roes voorbij en ben je niet persé altijd bezig met de kleine details binnen het decor. Maar als zo’n teamgenoot tijdens het spelen wijst naar een klein onderdeel en roept: ‘Wauw, dat is gaaf gedaan!’ Zegt dat voor mij genoeg. Van geur, tot licht, afwerking en ook het geluid en de muziek; ik snap niet hoe je het uit je handen krijgt. Ongelooflijk.

Puzzels zijn er genoeg te doen. Logisch op te lossen, maar ook logisch waarom je ze doet. Zij versterken het verhaal. Soms merk je in belevingskamers dat deze ‘ook zijn toegevoegd -want escaperoom’ maar hier zijn ze het middel. En dat is knap. Er zit variatie in, iedereen kon even uitblinken en de lijn tussen parallel en lineair is divers. Sommige momenten even samen nadenken, en dan weer allemaal iets om handen hebben. De feedback wanneer iets opgelost is, is duidelijk en vaak op een mooie manier uitgevoerd.

Dan het verhaal. God, wat hou ik hiervan. Al krijg je niet direct alles mee, alles ademt dat over elk klein detail is nagedacht, niets is zomaar. Het voelde als een rollercoaster van emoties en zelden heb ik zoveel verschillende dingen gevoeld in 80 minuten tijd! Het is origineel, soms spannend (zeg maar oprecht niet heel gezellig) maar nooit horror. En zelfs een klein beetje emotioneel. Wat ik eerder benoemde is het feit dat het verhaal zich zo perfect ontvouwt. Elke stap die je zet is er weer eentje dichter bij hoe het zit. Ik heb mezelf heerlijk overgegeven aan de beleving en dat zou ik ook iedereen aanraden. Al denk ik dat je daarin geen keuze hebt. Er zitten onderdelen in die niemand koud laat, dat geloof ik niet. Zo ja, dan ben jij de rede waarom ik steeds plaatjes van stoplichten aan moet klikken om te bevestigen dat ik ‘echt’ ben. Sorry.

Ik kan nog wel even doorgaan. Dit is niet voor niets mijn (en van vele anderen) een favoriet. Ik ben omver geblazen toen we ‘m de eerste keer speelde, en stiekem de tweede keer gewoon weer. Heerlijk om achterover te leunen, om je heen te kijken en gewoon te genieten. En ook dat zegt iets over iemand met de gemiddelde spanningsboog van een visstick. Het is het zo waard!

Bedankt Loran, voor het bouwen van deze parel, voor je ontvangst en napraten. Voor alle extra toelichting die je vol passie met ons wil delen en het bedenken en uitvoeren van dit bijzondere verhaal.

Ik kan nog wel uren doorgaan. Maar ik denk dat het wel duidelijk moge zijn. Op naar Voorburg, en ga deze terechte topkamer meemaken! Of voor de 2e keer, of 3e keer of…..

De Pain is niet persé gekilled

Al een tijdje dwaalt PainKiller in Almere op mijn wishlist. Over deze kamer heb ik heel wat wisselende verhalen gehoord, des te liever ga ik zelf even een kijkje nemen over hoe en wat. Kortgeleden werd ons team deze bij een andere kamer aangeraden, dus let’s go dan maar!

Ik kan nu niet goed zeggen wat mijn verwachtingen waren. Deze kamer hadden we als afsluiter van onze dag gepland, dus op zich vrij hoog. Met een 9.3 op EscapeTalk op het moment van boeken ging ik uit dat dit een goede zet was. Natuurlijk wil dit niet altijd iets zeggen, en is het een kwestie van smaak. Maar dit was niet helemaal wat ik had gehoopt te zien…

Laat ik eens wat concreter zijn. Het begin is tof. Écht heel tof. Het zet meteen de toon en vormt de sfeer die passend is bij het verhaal. Het zet je flink op scherp en zorgt dat je zin hebt om meegenomen te worden in de beleving. De eerste (en wat mij betreft enige) puzzel is prima, maar dan zwakt het naar mijn idee ontzettend af. Vanaf dat moment is het me allemaal een beetje vaag. Het verhaal kwam niet lekker uit de verf, de opdrachten (want puzzels zijn het niet echt) verliepen bij ons ontzettend chaotisch. Daarbij was het ook zo dat ik me niet erg comfortabel heb gevoeld in de kamer. Ik durf gerust eerlijk te zeggen dat we nog een fikse discussie onderling hadden wie wat moest doen. Kijk en ik ben geen held, maar de geruchten die ik overal en nergens een beetje heb gehoord spookte wel door m’n achterhoofd. Maar goed. Ik kon alleen maar hopen dat die niet waar zijn, dus off we go.

Maar dan. Dan blijkt dat dus wel waar. Ik heb geluk dat ik twee teamgenoten bij me had die zich wel ‘op wilde offeren’ want anders was voor mij oprecht het spel daar gestopt. Het is niet eens onderdeel van een puzzel, ‘gewoon omdat het kan’ daar leek het meer op. 0 toevoeging wat mij betreft. Ik vind het ongelofelijk dat dit in een escaperoom verwerkt zit. Suggestie is leuk, en op een bepaalde manier in een beleving meegetrokken worden ook. Maar niet een onderdeel waardoor je daadwerkelijk pijn voelt. Maar he, dit kan persoonlijk zijn. Wel vind ik het absoluut niet oké dat dit nergens aangegeven staat. Ik, en ik kan zo nog 10 anderen opnoemen, zouden wellicht hierdoor de kamer overslaan, en ik vind dat je ook die keuze mag hebben. En niet op deze manier geconfronteerd mag worden. Het is niet persé aan mij om precies te vertellen wat het is, misschien kun je ‘m zelf invullen. Wees in ieder geval gewaarschuwd.

Niet veel later worden we weer geconfronteerd met hetgeen wat ik hierboven probeer te beschrijven. De zin om initiatief te nemen wordt binnen onze groep steeds kleiner maar uiteindelijk nam een teamlid het voortouw waardoor we bijna de kamer konden verlaten. Dit viel enigszins nog mee, maar hier kom ik later op terug.

Dan het verhaal. Dit is mij een beetje ontgaan. De grote lijnen lijken me duidelijk, maar door bijvoorbeeld een technisch foutje liepen er twee filmpjes door elkaar waardoor er geen touw aan vast te knopen was. Voor mij voelde het helaas wat onlogisch aan, en waren de filmpjes ook niet zo’n succes. Terugkomend op de totaalbeleving snap ik echt wel wat hier geprobeerd is. Ik vind het jammer het concept op deze manier is uitgevoerd, want potentie zou er zeker kunnen zijn. Bijvoorbeeld het begin, dat vond ik erg sterk. Daartegenover staat wel dat het daarna een klein beetje tegenvalt. De afwerking is het gewoon net niet, op enkele dingen na en dat is zonde.

Dan kom ik op mijn laatste stuk. Het napraten. Met een klein beetje een geïrriteerd gevoel speelde we de kamer uit. Meermaals heb ik benoemd dat ik het specifieke onderdeel écht niet tof vond, waarop ik als antwoord kreeg dat dat er voorheen nogmaals in zat. En toen ik dat hoorde zakte m’n broek helemaal tot aan m’n enkels af. Dan de puzzels maar, want hoe hadden we die in godsnaam op kunnen lossen? Nou, gokken. Of voorkennis. Als je die -en ik citeer- ‘basiskennis’ niet had, was het sneller om maar gewoon te gokken. Op de vraag of er ook maar iets van die informatie terug te herleiden viel was het antwoord ‘Nee’. Dit liep dus allemaal niet heel lekker. Tijd om te gaan dus. Toen we dit wilde doen werd er gevraagd bij wie er afgerekend kon worden. Dit had ik vantevoren netjes gedaan, maar goed. Foutje kan altijd gebeuren, geen probleem. Maar om dit dan meermaals te blijven herhalen, zelfs na het zien van mijn bankafschrift, zonder ook maar een ‘Joh sorry’. Nee dat is een beetje jammer.

Je zou kunnen zeggen dat dit niet onze kamer was nee. Ik vind het uiteraard niet leuk om dit te moeten schrijven, ik had het natuurlijk ook liever anders gezien maar dit is wel mijn gevoel na PainKiller. Doe er mee wat je wil, misschien vind je het wel helemaal fantastisch. Dat we deze als laatste gepland hadden was niet eens zo stom, want het er over hebben zullen we nog lang doen.

UPDATE NA REACTIE:
ja same

Reactie door Sky High escape rooms

20 december 2022

.

Case closed

Toen mijn vriend en ik een hele tijd terug de Conciërge (Één van mijn lievelingskamers) gingen spelen hoorde we her en der wat verhalen over een nieuwe kamer. Vanaf dat moment hebben wij ons alleen maar verheugd op wat er komen zou, en vandaag was het dan eindelijk zo ver: Lost and Found!

We werden vriendelijk ontvangen en hadden nog even de tijd om wat te drinken voordat we onze koffer op konden halen. Want die wilde we natuurlijk wel terug hebben. Eenmaal binnen wordt je meteen herinnerd waarom je ook al weer fan bent van Kamer 237. Wat een prachtig decor! Alles ademt sfeer en je kijkt je ogen uit. Ik vind het bijzonder knap hoe hier gebruik wordt gemaakt van een bepaalde ruimte. Heerlijk om hier al puzzelend je weg naar buiten te vinden. Qua muziek, licht en effecten kom je ook zeker niets tekort. Voor mij is het totaalplaatje af.

Tijd om te genieten heb je zeker, maar de die-hard puzzelaars kunnen hier hun gang gaan. Vaak merk je dat belevingskamers wat minder nadruk leggen op de puzzels. Ik vind dit persoonlijk niet erg vervelend, maar het knappe aan deze kamer is dat je juist het totaalplaatje beleving meekrijgt door de puzzels. Deze zijn mooi in het thema verweven en stukje bij beetje krijg je hierdoor mee wat zich er allemaal afspeelt. Wel is het zo dat je parallel aan de slag kunt. Hierdoor zullen je teamgenoten die zich met een bepaald onderdeel bezig houden misschien wat meer meekrijgen dan jij, die net bij een andere puzzel bezig is. Dit is voor mij persoonlijk geen ramp, het verhaal ontvouwt zich aan het einde, en voor mij (die dus een andere puzzel aan het doen was) is het verhaal nog steeds helder. Verder vond ik ze origineel, leuk om te doen en logisch. Met een kleine 5 minuten over hebben we de kamer gehaald, en zijn we voor mijn idee nergens muurvast gelopen.

Kortom: Heerlijk puzzelen in een fantastisch decor, al lopend door een mooi verhaal. Kamer 237 did it again. Mochten er nog plannen zijn voor een volgende kamer, pakken wij met liefde de auto om terug te keren naar Volkel! We hebben genoten.

Oma weet raad

Wanneer je op een vrije zaterdagmiddag zit te lunchen en je jezelf afvraagt wat je kunt doen, is daar in ons geval eigenlijk maar één logisch antwoord op. Escapen natuurlijk! Even last minute op zoek naar een kamer in de buurt en daarbij kwamen we uit bij Break Out Room Den Bosch. Zij hebben de boekingsmodule zo open staan dat je tot 2 uur van te voren een kamer kan reserveren, heerlijk!

Family Secrets is echt zo’n kamer die al zolang ronddwaalt op onze wishlist, maar die er op een of andere rede maar niet van kwam. We hoorde veel lovende verhalen, en ik was benieuwd of deze waargemaakt gingen worden. Nu kan ik je vast verklappen dat dat zo is 🫢

We kwamen binnen en werden hartelijk ontvangen door twee hosts. We raakte gezellig aan de praat. Zo gezellig dat ik haast wilde vragen of ze niet mee naar binnen wilde 😂 We gingen toch maar met z’n drieën van start. We kregen een duidelijk verhaal mee en door de mooie entree konden we starten met de kamer.

We begonnen meteen goed, even twijfelde ik of ik wel goed stond, en niet bij m’n eigen oma maar die bleek achteraf gewoon nog in Helmond te zitten. Dus dat zegt wat over het uiterlijk van de kamer! En wat hebben we heerlijk gepuzzeld hier. De flow was top en dat had ik wel ff nodig. We hadden echt een aantal eureka momentjes waarbij er nogal wat ‘Aaaahs!’ en ‘Oooohs!’ voorbij kwamen. Één onderdeel lag ons totaal niet, en hierbij werden we goed optijd ondersteund door onze hosts en dat vind ik ook altijd erg prettig.

Het verhaal is duidelijk en wordt versterkt door licht en geluids effecten. Het einde is super gaaf gedaan en bedacht, echt heel nice. Naderhand werden we nog even de kamer ingenomen en was er tijd voor vragen en wat leuke feitjes. De sfeer was relaxed en we hebben nog lekker lang nagekletst onder het genot van een drankje.

Kortom, ik ben enthousiast en snap haast niet waarom ik deze kamer niet eerder heb gespeeld. Als je zin hebt in een sfeervolle kamer vol leuke puzzels en naderhand geen strakke planning hebt (want gezellig) zou ik zeggen, op naar Den Bosch! Tot heel binnenkort!

‘Uit de school klappen’

Nadat mijn vriend me er een tijdje geleden op geattendeerd heeft dat het Borgesius Mysterie zou openen, heb ik alles nauwlettend in de gaten gehouden, en was dan ook enthousiast om deze te boeken. Op een dinsdagavond was het dan zo ver, en mochten wij deze school gaan betreden!

Passend bij het thema zal ik mijn review indelen in een aantal onderdelen, als een soort verslag 😉 Beginnende bij:

Onthaal
De binnenkomst beloofd veel goeds. Een echte schoolkantine met lockers en wel. Tof gedaan. Gezien wij wat te vroeg waren zat er nog een groep na te kletsen en daarmee hadden we direct aansluiting. Super gezellig, die escape community! We kregen wat te drinken aangeboden en nadat de andere helft van ons team arriveerde, verplaatste we ons naar de bar, en kregen we door de vriendelijke eigenaar een welkomspraatje. Een praatje met veel informatie. Standaard escape-dingen, maar ook specifieke info waar we in het Borgesius rekening mee moeten houden. Prima, doen we. En vanuit daar door naar het straflokaal. En als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat dit wel heel oprecht aanvoelt 😅 Mooi bruggetje voor het volgende onderdeel:

Decor
Veel credits hier voor! Zoals genoemd lopen we daadwerkelijk door een school. Het ziet er netjes uit en er zitten hier en daar super gave ‘wow’ effecten in. Ik mis alleen met momenten wat muziek, er is tenslotte niets zo luid als stilte. Dat de eigenaar geluid in de vingers heeft laat hij meerdere malen zien (of ja, horen) en dat is dan weer vet! Qua decor scoort Borgesius dus voor mij het hoogst, want het is goed gedaan. Het zit ‘m o.a. in kleine geinige details, en dat waardeer ik ontzettend. Kleine valkuil is wel dat door de oprechtheid van de kamer, er is onwijs veel te zien, en mede daardoor wordt ie een stukje minder overzichtelijk en minder ‘hufter proof’. Dit heeft natuurlijk wel wat, maar in combinatie met de puzzels is dit niet altijd even handig. Ik begreep dat er een kleine aanpassing gedaan is waardoor hier onderscheid in gemaakt wordt en dit speelde wel wat prettiger. Om door te pakken op het volgende:

Spel
Om eerlijk te zijn, ben ik voor mijn gevoel de kamer met momenten moeilijker doorgekomen dan mijn eigen middelbare schooltijd. We hebben het niet binnen de gegeven tijd gehaald, en hebben 10 minuten extra speeltijd gekregen. Prima, en super nice dat dat kon! Maar ik heb me eens flink af zitten vragen hoe dat nou kon. Aan de ene kant hebben we geen moment muurvast gezeten op een puzzel. Die kans krijg je ook niet, en dat is dan ook weer fijn maar, dat betekent wel dat de flow niet lekker loopt. Ik kan nu niet echt zeggen dat het dan ook weer aan de puzzels zelf ligt, sommige zijn minder mijn ding, maar er zitten ook zeker leuke onderdelen bij. Het zit ‘m daar denk ik ook in de kleine dingen, zoals de momenten dat wij ons hardop afvroegen “Is het nu opgelost?” Of “Wat is er nu gebeurt?”Sowieso vind ik het super jammer dat je constant voor het dilemma puzzelen of verhaal wordt gezet. In een gemiddelde zogezegde belevingskamer vloeit dit lekker in elkaar over en krijg je door verschillende manieren al puzzelend het verhaal mee. De manier waarop dit in deze kamer wordt gedaan ben ik écht geen fan van.

Dus ja. Lastig… Ik ben van mening dat dit een kamer met bergen potentie is. De vormgeving is er, de ideeën zijn er. Nu nog even die puntjes op de i. Ik kan me oprecht voorstellen dat je overwhelmed de kamer uitkomt door de dingen die je hebt gezien. Maar voor mij persoonlijk gewoon nét niet. Mede door de eindpuzzel die me echt niet lag (en dat is natuurlijk ook persoonlijk) en de missende flow kwam ik een beetje matjes de kamer uit. We speelden de kamer dus met 4 personen en de meningen waren ook erg verdeeld binnen de groep. Desondanks ben ik benieuwd naar de volgende projecten van de eigenaar. We hebben naderhand nog even nagekletst en als ik de ideeën hoor ben ik nieuwsgierig geworden en kom ik graag nog een keer terug!

Maar zo zijn we niet getrouwd!

Met een zeker gevoel boekte voordat we überhaupt al naar Delft waren geweest ons dagje Zoetermeer. Alle 3 de kamers op de planning met deze kamer als aftrapper. We namen plaats in de nette ontvangstruimte en na de nodige toiletbezoekjes werden we onthaald door onze zeer enthousiaste gamehost. Gedurende de dag kregen we bij iedere kamer een andere host toegewezen, maar wat ik erg waardeer is hoe deze vriendelijke dame steeds tussendoor even een praatje kwam maken. Super lief! Maar dat komt later. Terug naar waar we aan zouden beginnen. The Honeymoon Hotel.

Na een korte introductie konden we de kamer betreden. Ik was direct onder de indruk van het decor. Je waant je in mooi afgewerkte ruimte waarbij je voelt dat er -zoals wij in Brabant zeggen- iets nie in d’n hoak is. We kwamen wat langzaam op gang met puzzelen, wellicht waren we misschien ook wat melig, wie zou het zeggen. Maar eenmaal in de flow konden we lekker aan de gang.

Om voort te borduren op de puzzels, deze waren mooi in het thema verweven en zaten goed weggewerkt in de ruimtes. Er zaten zeker een aantal zeer orginele dingen in. Bij één onderdeel waren we wel erg enthousiast, waardoor het mis ging. Dit werd meteen opgepakt door de host zodat we snel weer verder konden. Top! De kamer speel je verder lineair, maar daar heb ik persoonlijk geen hekel aan. Vooral bij kamer zoals deze, hierdoor krijg je alles duidelijk mee.

Dan de beleving. De spanningsopbouw zit hier voor mijn gevoel zo goed in elkaar. Bij iedere stap die je verder komt wacht je tot dat het een keer ‘mis’ gaat. Ze weten daar naar mijn idee goed op in te spelen door ook niet met een overkill aan schreeuwerige scares werken, maar door licht, geluid en de algehele sfeer. En natuurlijk ook een beetje schrikken, maar dat hoort erbij 😉 Met momenten vond ik het goed spannend, één effect in het bijzonder had ik nog niet eerder gezien en daar kreeg ik toch wel even de rillingen van, super vet!

Ik krijg bij deze kamer sterk het gevoel dat je echt door een verhaal loopt. De ruimtes lopen logisch in elkaar over en de handelingen die je doet zetten juist kracht bij het verhaal in plaats van dat je jezelf afvraagt wat je nu aan het doen bent. Kortom, ik ben (wederom) hartstikke positief! Met nog enkele minuten op de klok wisten we te ontsnappen en werden weer opgevangen om vervolgens nog even een praatje te maken. En zo zat kamer nummer 1 van de dag er alweer op. Vol adrenaline op naar de volgende!

Een kind kan de was doen. Toch?

Nadat we gelukkig heelhuids uitgecheckt hadden bij The Honeymoon Hotel konden we ons dagje Sweet Lake City vervolgen. Of we even op onderzoek uit wilden gaan in een verlaten weeshuis wat voor geen meter deugt. Natuurlijk, we zijn de flauwste niet.

We konden even kort bijkomen in de ontvangstruimte tot de volgende host ons kwam ophalen. Als ik dan één minpuntje mag noemen is het toch het stukje ontvangst bij DarkPark. Begrijp me niet verkeerd, alle hostst die ons begeleid hebben waren vriendelijk en hebben het hartstikke goed gedaan. Maar toch voel je een bepaalde tijdsdruk (grappig want escapen ha) en een bepaalde gehaastheid waardoor het net niet helemaal uit de verf komt en dat is jammer. Het is druk, en zeker op zaterdag en dat begrijp ik. Maar wanneer we bijvoorbeeld naar huis gingen was er niemand te bekennen. We hebben toch een namiddag met elkaar doorgebracht en dan is een tot ziens wel op z’n plaats. Maar goed, dat is uiteindelijk opgelost. Ik wil ook niet meteen de service afstraffen want ook dit keer werden we vriendelijk onthaald. Ik benoem het nu één keer in z’n totaliteit en nogmaals, ik wil graag focussen op de positieve punten en die zijn er meer dan genoeg!

De kamer, daar wil ik het maar graag over hebben. Te beginnen bij de introductie. Deze begint al ruim van te voren en zorgt er direct voor dat je meer zin krijgt om aan dit avontuur te beginnen. Het werd duidelijk dat het niet niks is waar we aan gaan beginnen. Heel tof gedaan!

Eenmaal van start was het nog lastig te realiseren dat we niet daadwerkelijk in een verlaten weeshuis rondliepen. Het decor is wederom prachtig en voelt super authentiek aan. Ook hier hangt er weer dat altijd gezellige sfeertje. Zelfs al gebeurde er helemaal niets, niemand van onze groep voelde heel erg de behoefte om zijn of haar hoofd als eerste om een hoek te steken. En dan is het wachten tot je een keer gaat schrikken, want dat gaat natuurlijk gebeuren. Naar mijn idee pakken ze je hier écht wel op een moment of manier waar je het totaal niet verwacht. Klinkt misschien logisch maar we kennen allemaal de momenten in waarbij je denkt “Hier gaat dadelijk sowieso wat gebeuren… Ja…Zie je wel?” Dat had ik hier dus niet. Wederom weer geen overkill (dat woord gebruik ik graag sorry) of jumpscare op jumpscare op jumpscare…. Anyway, je snapt me. Gewoon een creepy sfeer en mooie verrassingseffecten. Ik ben gek op horror en waardeer het ontzettend wanneer je weg blijft van de kitsch en clichés, want dat is knap lastig en dat is wat DarkPark (overigens in iedere kamer) weer voor elkaar krijgt.

En dan de puzzels! Die zijn hier meeeeer dan genoeg. Ook deze kamer werkt lineair, en vergt met momenten een sterke samenwerking. Wederom erg orginele onderdelen. Een enkele puzzel lag ons totaal niet. We kwamen daardoor geen steek verder. De host voelde dat op tijd aan en greep in, zodat het niet in frustratie mondde, erg prettig. Mede daardoor hebben we het einde van de kamer mee kunnen krijgen. We stonden klaar om te doen wat nodig was, en soms is je enige vijand nog de tijd. Helaas de kamer nét niet gehaald, maar gelukkig dus wel alles gezien.

Ik persoonlijk denk dat dit wel dé puzzelkamer van DarkPark is, je hoeft je geen moment te vervelen. En dat hebben wij ook zeker niet gedaan. Al bij al opnieuw een aanrader. Op naar The End!

Het begin van het einde

Je moet begrijpen dat deze kamer al voordat ie gebouwd werd op m’n wishlist stond. Oke nu ben ik aan het overdrijven maar we snappen elkaar. De ultieme truc wat mij naar kamers trekt is het onbekende. Natuurlijk weet je nooit wat je in een escaperoom kan verwachten, maar o.a. bij The End heb je werkelijk geen idee wat je gaat meemaken. En dat is de grote kracht van dit avontuur. Dat, en meer. Daar ga ik nu over proberen te vertellen.

Na flink opgewarmd te zijn door de 2 andere kamers op deze locatie, konden we beginnen aan ons laatste avontuur. Wellicht wel écht het laatste, want de desbetreffende locatie bezoeken is vaak geen gunstig teken zeg maar. We zaten nog net niet op het puntje van onze stoel deze onder ons veelbesproken kamer te starten. Zoveel vragen, en nu gingen ze dan eindelijk beantwoord worden. Ook de manier waarop hier de kamer geïntroduceerd wordt is vrij bijzonder en zette ons meteen op scherp.

Eenmaal binnen was de spanning om te snijden. Ik merkte aan onze groep dat we allemaal wat aftastend waren. Zorg dat je groep niet alleen maar uit angshazen bestaat, anders ben ik bang dat er niet veel opgelost gaat worden. 🫢 Niemand was op zijn gemak. Alles klopt aan de ruimte waar je je in bevind, tot de geur aan toe. Zoals in vele reviews vermeld staat is dit geen echte puzzelkamer, maar ligt de nadruk op beleving. De puzzels die je oplost zijn echter wel in thema en orgineel uitgevoerd.

En dan slaat het verhaal plots 180 graden om en ga je er stap voor stap achter komen wat er achter de mysterieuze deuren van The End afspeelt. Niemand die deze kamer gespeeld heeft zonder enige voorkennis gaat mij vertellen dat ze dit aan zagen komen 😅 En oh, wat hou ik er van. De setting waar je doorheen loopt laat je geloven dat je echt even helemaal uit de ‘normale’ wereld bent, zo goed gedaan. Achter elke deur vraag je jezelf af wat er nu gaat gebeuren en tot het einde blijf je jezelf afvragen waar je in bent beland.

En dan de acteur. Ja daar wijd ik even een aparte alinea aan. Wanneer ga je hem/haar voor het eerst ontmoeten? Wat gaat ie doen? Dit maakt vooral zoals ik boven al benoemde dat de spanning zeer hoog ligt. Ik vond het een geweldige toevoeging aan de kamer, sowieso heeft ie het fantastisch gedaan. Je wordt compleet uit je comfortzone getrokken waardoor het net even wat ongemakkelijker en creepier wordt. En om dan even in te haken op de veelgestelde vraag “Is het eng?” Dat dat voor iedereen ander is heb ik wel gezien. Waar de een vooral heeft genoten en goed de tijd heeft gehad om alles tot zich te nemen, zou je onze andere teamgenoot kunnen vragen naar de afwerking van de kamer. En dan voornamelijk de vloer, want deze heeft hij regelmatig van heel dichtbij gezien. 😂

En natuurlijk zou je bij een kamer genaamd The End wel een sterk einde verwachten. Ik vond het in ieder geval zeer geslaagd. Op een spectaculaire manier vallen alle puzzelstukjes samen. Je krijgt even de tijd om te beseffen wat je zojuist allemaal mee hebt gemaakt en dat is wel nodig! Vol adrenaline ontsnapte we binnen de tijd, en hadden we nog even tijd om na te praten met onze gamehost en acteur. En zo zat ons dagje DarkPark Zoetermeer er weer op.

Eindconclusie: Wat een kamer…Het wordt omschreven als een echte beleving en dat maakt ie zeker waar. Het is bij ons nog regelmatig het gesprek van de dag geweest, en eigenlijk stiekem nog steeds. Ik vond het erg lastig om een review te schrijven, probeer maar eens uit te leggen wat je zo goed vond zonder iets te veraden. Stop daarom maar gewoon met lezen, en ga The End spelen!

De sTANDaard ligt hoog

Na eindelijk een fijn gezelschap gevonden te hebben die het aandurven met ons mee te gaan, konden we de groepsapp ‘Rondje Darkpark’ aanmaken. En die groepsnaam geeft exact weer wat we gaan doen. Te beginnen in Delft!

We gaan ze netjes in de volgorde van oud naar nieuw spelen. Dus the Dentist stond als eerste op het programma. Ik was zeer benieuwd naar deze kamer. Dit is de oudste kamer van Darkpark, en ik merk dat we vaak verwend zijn met de kamers van nu, en ook al probeer ik het altijd binnen de context van toen te bekijken, merk ik toch vaak dat de oudere kamers een beetje ondergesneeuwd worden. Ik kan alleen maar zeggen dat dat hier absoluut niet het geval is!

De intro is iets wat ik altijd al kan waarderen in escaperooms. Lekker suggestief en het zorgt dat je meteen op scherp staat. Het licht en geluid is echt top. Dit zet meteen de toon in een kamer en zorgt hier voor een lekker spannende sfeer. De puzzels zijn goed te doen. Slechts door onze groep die veel te moeilijk dacht liepen we op één onderdeel vast. Verder vlogen we door de kamer heen. Dit betekent alleen dat er een fijne flow is, en dat is een goed teken! Ik moet erbij zeggen dat we wat rekentalenten om ons heen hadden, en dat was zeker geen overbodige luxe. We speelden deze kamer met 5, en dat laat de ruimte ook toe.

Met een goed gevoel verlieten we The Dentist, en ik kon alleen maar denken ‘Als dit het begin is? Laat de rest maar komen!’ Dus op naar The Freakshow!

De herinnering blijft…

Na positief verrast te zijn bij The Dentist is het dan nu tijd voor The Freakshow. Een kamer die al sinds ik op Escapetalk zit hoog op mijn lijstje stond. Dit thema heeft een speciaal plekje in m’n hart, dus wederom waren de verwachtingen hoog gespannen.
We konden even bijkomen onder het genot van een drankje terwijl de gamehosts wisselde van wacht. Na een korte introductie konden we gaan beginnen. En wat een start van de kamer! Die zagen we niet aankomen, fenomenaal! We zaten er al meteen helemaal in. De puzzels gingen erg vlot. Ik wil even melden dat we de kamer gehaald hebben met nog zo’n 20 minuten over. Tot onze grote verbazing, want zo voelde het totaal niet. Voor mij geeft dat aan dat de flow er dus super lekker in zat en dat is top.

Ik heb in de kamer heerlijk genoten van de sfeer, naast een klein stuk parallel puzzelen is het over het algemeen redelijk lineair, maar daar heb ik in kamers als deze absoluut geen hekel aan. Des te meer tijd heb ik om rustig rond te gapen, want er valt genoeg te zien!
Deze room heb ik regelmatig voorbij horen komen als een ‘doe-kamer’ en er was misschien een klein beetje angst dat het af zou hangen van puur en alleen behendigheidsspellen (wat persoonlijk voor iemand met ADHD en het geduld van niks niet de voorkeur heeft) maar dat was zeker niet het geval. Ik heb het ervaren als een kamer waar ik zelden zoveel pret heb gehad. Zelfs voor de angsthazen onder ons zou ik deze zeker aanraden! Er hangt natuurlijk een creepy sfeertje en op een moment na waar ik bijna tegen het plafond zat (eigen schuld, ik had het moeten weten) mag je deze kamer zeker niet overslaan.

En dan nog even het einde, ook die zag ik niet aankomen. Fantastisch! Al met al lees je wellicht het enthousiasme van mijn review af. Misschien is het het stukje thema wat de voorkeur heeft, smaak, of het overal gevoel van plezier wat we met ons team hebben ervaren… Deze kamer wordt in ieder geval toegevoegd aan het lijstje ‘Persoonlijke favorieten’ Ik zeg, op naar Zoetermeer!

Hou doet ie dat toch?

Twee kamers op de planning vandaag! Lekker impulsief vertrokken we met 4 man sterk naar Mol om te beginnen met de andere kamer op deze locatie, en af te sluiten met deze. Overigens ook de volgorde waarop ik ze zou aanraden.

Laat ik bij het begin beginnen. Of eigenlijk niet. Wat een toestanden. Dat is eigenlijk alles wat ik er over kwijt wil. Laat het vooral op je af komen. Ik vond het in ieder geval geweldig.

In meerdere reviews staat dikgedrukt: ‘Niets is wat het lijkt’. Ik ga me daar nog eens volledig bij aansluiten. Of je nu 1 of (zoals wij) 50 kamer(s) gespeeld hebt, dat maakt in ieder geval niets uit. Laat vooral even los wat je van escaperooms denkt te weten want daar ga je hier helemaal niets aan hebben. En hoe verfrissend werkt dat!

Ik heb vooral erg veel plezier gehad in deze kamer. Er zitten super leuke elementen in verwerkt en het verhaal komt duidelijk tot zijn recht. Ik kan het heel erg waarderen wanneer er net even wat anders van je gevraagd wordt dan verwacht. De aankleding is gaaf en het licht en geluid dragen bij aan een toffe sfeer in de kamer.

Voeg daar nog een super vriendelijke eigenaar, een gezellig ontvangst en een mooie startruimte aan toe en ik kan mezelf alleen maar afvragen, ‘Wat wil een mens nog meer? Bedankt voor deze middag!

Reactie door Keyhouse

07 juni 2022

Mooi hoor. Dank je wel voor deze review. Het was inderdaad een gezellige namiddag, zo gezellig zelfs dat ik jullie bijna niet meer liet vertrekken door de deur op slot te laten ;)

Onze Stay was behoorlijk Dark

Zo. Ik heb toch zeker twee dagen nodig gehad om even goed na te denken wat ik nu wil gaan schrijven. Ik ben er eigenlijk nog steeds niet uit, dus laat ik maar gewoon beginnen met typen.

Wat. Een. Ervaring. Al vanaf oktober vorig jaar verheugde ik me er op om af te reizen naar Vlaardingen. Helaas gooide the Big C roet in het eten, maar eindelijk was het dan zo ver! Last minute kon zich nog één teamlid aansluiten, super bedankt daarvoor! Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, en vooral hoe meer mannen waar ik me achter kan verschuilen 😂.

De entree was al fantastisch. Het lachen was me snel vergaan wanneer we het immens grote pand mochten betreden. Wat een spanning… Als een treintje liepen wij helden achter elkaar door het donker. Wat moet dat er uit hebben gezien 😅 De spanning valt enigzins wat van de schouders na een tijdje, en maakt plaats voor volle bak adrenaline. Rennen, kruipen, klimmen, fluisteren, gillen… We bevonden ons in een ware achtbaan van emoties.

Natuurlijk moesten we een manier vinden om ook nog ooit te ontsnappen, en de opdrachten en puzzels we daarbij nodig hadden waren passend. Een specifiek element vind ik bril-jant. Wat heeft dat een toestanden opgeleverd haha!

Ik zou zo graag vertellen wat er binnen in de oude fabriek allemaal afspeelt. Eigenlijk ook niet, eigenlijk gun ik het iedereen om dit mee te maken. Zet je angst aan de kant, (ja ook ik heb momenten van angst gekend, en zelfs mijn stoere vriend liet mijn hand soms niet los 😜) maar laat je niet leiden door dat. Geef je over aan de ervaring, laat alles op je af komen en geniet! De uiteindelijke woorden die we allemaal stuk voor stuk konden uitkramen waren ‘Wow vet’. Het is zo ongelofelijk gaaf.

Dan nog even de acteur; Wat heb je het bizar goed gedaan, alleen maar lof en een dikke chapeau! Je hebt mij acties laten uitvoeren waarvan ik niet wist dat ik het kon. Geweldig!

Zoals je wellicht kunt concluderen ben ik laaiend enthousiast. Nu heb ik slechts nog maar last van een escape-kater. Nu heb ik ‘m gespeeld en kan ik mijn hoofd niet resetten om opnieuw deze film te beleven. Stom!!

De beer is los!

Eindelijk. Zo'n beetje sinds we zijn begonnen met escapen krijgen we bij iedere eigenaar het foldertje van Escaperoom Antwerp weer in onze handen gedrukt. Dat het zo lang heeft geduurd voordat we richting Zoersel zijn gereden vond ik helemaal niet erg. Dit betekende dat we deze recent geopende kamer meteen mee konden pakken. En wauw... Wat een ervaring!

Laat ik beginnen dat ik ontzettend van belevingskamers houdt. Ik kan er dan ook prima mee leven dat in sommige situaties de puzzels dan wat naar de achtergrond zijn gedrukt. Als je dan een kamer vind die beide zaken in huis hebben, ja. Dat is natuurlijk helemaal top!
Om verder te gaan op de puzzels, deze waren prima te doen. Al hebben we een paar keer staan sukkelen, ik kan nu achteraf niet zeggen dat ze onmogelijk of vergezocht zijn. Wel vond ik ze vooral erg leuk om te doen, één puzzel in het bijzonder zal me nog lang bijblijven. Hier en daar een lineaire puzzel maar ook opdrachten waarbij je tegelijkertijd flink aan de slag kan. Voor mij persoonlijk een mooie balans.

Dan de sfeer. Nog een keer wauw. Alleen het begin maakt dat je meteen in het verhaal gezogen wordt. Van geur tot licht en in het bijzonder geluid. Alles zit zo ontzettend goed in elkaar. Ik heb in de kamer ook echt een aantal keren een WTF momentje gehad. Het decor is prachtig en alles klopt tot in de puntjes.

Nadat we een beetje bekomen waren van ons enthousiasme heeft eigenaar nog een rondje met ons door de kamer gelopen en hebben we nog even gezellig na gekletst. Het blijft altijd leuk om zo'n passievolle en vriendelijke eigenaar te treffen!

Kortom, we hebben een fijne middag beleefd bij Escaperoom Antwerp, waarvoor dank!
Mocht je nog twijfelen, vooral niet doen. Speel (als je deze net als wij schandalig lang hebt uitgesteld) als eerste Hunting Season en als je dan nog denkt dat het niet beter kan, boek the Toy Factory!

Schiet mij maar lek

Hoppa, met 4 man in de auto en op naar Zoersel. Dit is zo'n kamer waar ik me al een behoorlijke tijd op heb verheugd. En terecht, is vandaag maar weer gebleken!

We werden kort ontvangen door een vriendelijke mevrouw en na een drankje mochten we dan de jagershut betreden. Daar werd onze oorspronkelijke host vervangen door (achteraf bleek) de eigenaar, die meteen een passend sfeertje wist neer te zetten. Al bij de entree van de kamer ben je direct op je hoede.

Nou, beginnen dan maar! Je waant je in een prachtig decor waarbij de puzzels subtiel in zijn verweven. Er hangt nou niet echt een gezellig sfeertje. Dit wordt krachtig neergezet doormiddel van licht en vooral geluid. Enige minpuntje hier is dat het op een bepaald moment wel érg donker was waardoor het naar ons idee relatief moeilijk was om een puzzel op te lossen. Maar goed, verder heb ik hier weinig last van gehad want het past natuurlijk wel in de spanning die de eigenaar hier neer wil zetten.

Ik vond de puzzels oprecht leuk om te doen, flink veel afwisseling en origineel. Ook zaten er een paar verrassende effecten in de kamer, echt heel tof. Het bleef tot het einde spannend of we hem zouden halen, en met iets minder dan 2 minuten op de klok zijn we ontsnapt. En dat terwijl ik niet persé het gevoel heb gehad dat we écht vast zaten. Genoeg te zien en te doen dus!

Al met al mag ik wel concluderen dat ons bezoek aan Zoersel flink geslaagd is. Ik ben blij dat ik eindelijk deze kamer heb kunnen spelen en zou ook zeker iedereen aanraden om deze te doen. Een echte escape klassieker!

Ik wil er niet uit!

Mijn eerste review op EscapeTalk en die draag ik graag op aan The Movies. En laat ik daar meteen een korte roman van maken 😉

Wat is er nu mooier dan het nieuwe jaar al escapend te beginnen? Na een flink ritje van dik 2 uur zijn we aangekomen in Dudzele. Als 4 escape én film liefhebbers lagen de verwachtingen vrij hoog. Maar, man… alles wat ik vantevoren had gehoopt werd overtroffen. En meer. Alleen al bij het ontvangst werd ik al enthousiast. Wat een mooie locatie en een vriendelijke en gepassioneerde host. Alleen hierdoor kregen we alleen maar meer zin om de kamer te gaan spelen. Eenmaal binnen was ik al direct omver geblazen door het prachtige decor. Deze ruimte ademt een en al sfeer, alles klopt! Van geur tot de indrukwekkende props. The Movies blijft verbazen. De spanningsopbouw zit perfect in elkaar. Steeds wanneer je denkt dat je alles hebt gezien volgt er weer een nieuwe verrassing. De puzzels waren gevarieerd. Samenwerken is een vereiste en hier en daar is de kamer soms wat liniar, wat ik heerlijk vind. Dit geeft alleen maar meer de tijd om alles in je op te nemen want er valt meer dan genoeg te zien. En ook zeker om te doen. Met momenten kwamen we er niet helemaal uit maar ik heb nooit het gevoel gehad dat we compleet vast zaten. Anthony voelt precies aan wanneer hij subtiel wat kan bijsturen. Kortom een super fijne flow waardoor er nog meer nadruk op de beleving valt. Ik durf met een gerust hart te zeggen dat dit onze nieuwe absolute nummer 1 is!

Niet alleen omdat wij filmliefhebbers zijn maakt het dat wij deze kamer zo ervaren hebben. Ik ben er van overtuigd dat iedereen met een beetje liefde voor escaperooms gaat waarderen wat Anthony hier voor elkaar heeft. Helaas zijn we hier nu uitgespeeld, maar mocht Anthony nog toekomstplannen voor een nieuwe room hebben, rijden we met liefde weer op en neer. Ik kan nog zoveel meer vertellen, maar waarom zou ik? Ga deze kamer doen. Je gaat er geen moment spijt van krijgen!

Reactie door The Push Mystery Rooms

04 januari 2022

Hey Stephanie! Wat een leuke review :-) Blij dat jullie met je leuke familie er van genoten hebben. Altijd leuk om echte enthousiaste enthousiastelingen over de vloer te krijgen ;-) Groetjes

Ik Hou(dini) d'r van

Soms heb je van die kamers waarvan je weet 'Dit gaat sowieso goed zijn'. Wat tevens natuurlijk ook een valkuil is. Je mag niet altijd alleen van je gevoel afgaan, dan kan het alleen maar tegenvallen. Behalve vandaag, vandaag mocht dat even wel.

Hoeveel zin ik ook had in deze kamer, we wisten natuurlijk van tevoren dat we meteen daarna The Movies gingen spelen. Ik had 'm geboekt onder het mom van perfect 'opwarmertje'. Alleen doet dat deze kamer geen eer aan. Hij is absoluut meer dan dat. Bij binnenkomst van de kamer was ik direct verwonderd over het prachtige decor.

Het meest bijzondere vond ik de kleine details die overal in de kamer verborgen zitten. Wel maakt dit de kamer wat fragieler. Hier valt in principe wat van te zeggen maar ik ervaar dit niet als iets negatiefs. Verwacht geen boekenkast waarbij je van 300 meter afstand kan zien wat vast zit en wat niet, maar een echte workshop met passende attributen waar zo mee omgegaan hoort te worden zoals je dat in het 'echt' zou doen. Dit doet los van het feit dat het er fantastisch uitziet, ook zeker iets met de beleving.

Het verhaal zit oprecht leuk in elkaar en de puzzels sluiten daar mooi bij aan. Of eerder raadsels. Geen ellenlange hoofdrekensommen, maar even in het hoofd kruipen van een ware ontsnappingskunstenaar. Na het spelen hebben we met de eigenaar een rondje gelopen door de kamer die ons enthousiast nog wees op de details die we niet hadden gezien en zonder ook maar een enkele vraag konden we zo door naar de volgende kamer.

Ik schreef het al bij The Movies, en ik ga het hier nogmaals doen. Wat een topkamers heeft eigenaar Anthony hier gebouwd en dat op zo'n prachtige locatie. Tel daar het enthousiasme en de passie van hem bij op en dan ga je hopelijk net zoals wij een hele fijne dag bij The Push beleven!

Reactie door The Push Mystery Rooms

01 februari 2022

Hey Sjephanie! een glimlach van oor tot oor geef je mij :-D DANK JE WEL!

Om door een ringetje te halen

Gezellig met z'n zessen vertrokken wij vandaag naar Bergen op Zoom om daar de twee kamers van Escaperoom 0164 te spelen. De escaperoom ligt midden in het centrum dus het is zeker een aanrader om meteen even een rondje te lopen en op onderzoek uit te gaan want het is er erg mooi!

Nadat we bij het genootschap aan mochten sluiten was het tijd voor het serieuzere werk: inbreken bij een heuse juwelier. En ik moet toegeven, zo voelde het ook. Bij binnenkomst was ik bijna vergeten dat we in een escaperoom stonden, dus dat horloge wat ik nog zo onschuldig voor mezelf wilde afrekenen, dat ging helaas niet door. Even terug naar waar we voor kwamen!

Met 6 man sterk vlogen we door de puzzels heen. Vrij in het begin verliep het allemaal nog parallel en later in de kamer werd het wat lineairder. Prima, je werkt natuurlijk ergens naartoe en het is wel zo fijn dat de gehele groep dit meekrijgt. Wel liepen we op één stuk muur en muurvast. Ik durf rustig te zeggen dat deze bij ons lag, we zagen het gewoon echt niet. Ik ben er geen voorstander van om overladen te worden met hints, maar hier had ik toch iets sneller gehoopt op een duwtje in de juiste richting. Dit duurde net iets te lang waardoor we met 5 man niks aan het doen waren en dat is jammer. Hadden we zelf misschien maar niet zo hard door de andere puzzels moeten gaan ;)

Verder kan ik er kort maar krachtig over zijn. Het verhaal, je rol in het verhaal en het decor sluiten perfect in elkaar aan. Ik vind het een leuk thema en ook duidelijk uitgewerkt. Er zitten wat leuke effectjes in die passen in de setting. Prima kamer!

Aaaah, nu zie ik 't!

Op naar Bergen op Zoom, wat dan toch nog stiekem anderhalf uur rijden is, maar hey! Dat hebben wij natuurlijk over om weer twee kamers te spelen die op het verlanglijstje stonden. Met 6 man sterk gaan we een dappere poging wagen om ons aan te sluiten bij het genootschap. Wie weet vinden ze ons nog aardig ook.

Aangekomen op de (mooie) locatie kunnen we direct starten met spelen. Zoals in andere reviews benoemd haalt deze room zijn inspiratie uit de film 'Now You See Me'. Niet persé een must, wel leuk om deze van tevoren te (her)bekijken. In de kamer is lekker veel te doen. De aangereikte 70 minuten ga je zeker nodig hebben! We kunnen lekker allemaal tegelijk aan de slag en ik zie geen moment om stil te staan. De puzzels zijn origineel en je wordt gedwongen om passend in het thema te denken. Je hebt tenslotte wel te maken met een stelletje illusionisten. Een paar puzzels in het bijzonder vind ik erg creatief gevonden!

Qua decor betreft valt hier en daar nog wat te halen. Dit wordt tegen het einde wel steeds beter, dus je werkt echt ergens naar toe. Vooral het einde vond ik erg vet gedaan. Vergeleken met de Juwelier is hier wat meer nadruk gelegd op de beleving. Er zitten wat meer effecten in en er wordt nog meer gebruik gemaakt van licht en muziek. één staaltje techniek in het bijzonder vind ik helemaal geweldig. De vriendelijke host nam daarna ook uitgebreid de tijd om dit aan ons uit te leggen, dus dank daarvoor! Dat kan ik altijd waarderen.
Hoe of wat zou ik zeker zelf gaan ontdekken, wie weet hebben ze bij het genootschap nog plek ;)