Manifesto

Een diepe buiging

Dit was een van die kamers die op elk lijstje wel stond van ben je in Athene, pak hem dan even mee. Maar ondanks die lijstjes trok me de tekst die ze gebruiken eigenlijk meer: Cinematic Horror.

Onthaal:

Op het moment van schrijven was het ff zoeken naar de ingang van deze kamer, want enkel op de bel was een piepklein stickertje te vinden. Puzzel 1 opgelost :-)
Boven worden we welkom geheten door een of andere gekke professor die ons maar al te graag in zijn tijdmachine wilt duwen, waar, volgens hem, nog nooit iets mee mis is gegaan.
Op naar ons jaartal naar keuze, als dat maar goed gaat.
Net omdat het vaak ook niet kan: je kan hier nog naar de wc voor je gaat spelen.

Kamer:

Toen ik de tijdmachine zag dacht ik 2 zaken.
1: ik hoop dat ze het rustig aan gaan doen en 2: als dit het niveau van de kamer is, wordt het een lange 100 minuten.

Nee, dit stukje zou ik meteen naar een nieuw niveau brengen, maar het doet wat het moet doen en helaas voor ons gaan we niet naar ons jaartal.

De eerste blik op de kamer geeft me heel veel moed, zou het dan toch? Decor in Athene…

En hoewel de kamer nog lang niet op het niveau zit dat we in België en Nederland gewoon zijn, is het beter dan een donkere kelder vol rook.

Het verhaal draai om een theatergezelschap in 1940 en aan ons om uit te zoeken wat er juist gebeurde en waarom.
En oh wat heeft dit thema potentie en in je hoofd vorm je dan al een bepaald beeld van wat het zou kunnen zijn.
Het slagen van een kamer kan dus voor een deel ook afhangen hoe dicht dit beeld grenst aan jouw fantasie.

Nu waar ik verwacht had om weer de zoveelste horror-room te spelen waar je random scares krijgt en 0 idee waarom, verraste mij de kamer enorm.
Eerlijkheid gebied dat hier natuurlijk scares inzitten die beter uitgevoerd kunnen worden, want op een bepaald moment moet toch iemand eens iets beter bedenken als een schreeuwende vrouw, maar tegelijkertijd kwamen die kippenvel momenten ook door simpel, maar goed acteerwerk zonder het schreeuwen.

Maar waar ik het meeste van onder de indruk was, was net het uitbeelden van het verhaal. Dit was voor mij van een ander niveau dan wat ik al eerder heb gezien. Ze hebben hier niet de lokale meid uit de straat gevraagd, maar echt mensen die gevoel hebben voor timing en expressie.
Het voelde echt als een film aan die voor je ogen uitgebeeld werd.

En uiteraard zitten er puzzels in deze kamer en opnieuw raken ze hier een stukje waar ik dol op ben, interactie. Je hebt de acteurs, gebruik ze dan ook.

Naar het einde toe lijkt alles tot een hoogtepunt te komen en het is zo tof, dat het averechts werkt, je wilt niet gaan :-)
Het kan allemaal veel mooier en beter afgewerkt worden, maar opnieuw laten ze zien dat ze beter willen doen als al die eenheidsworst wat je er nu vindt.

En dan moest het echte einde nog komen, een klein stukje twijfel was genoeg om met klappende handen de mensen te bedanken voor deze show.

Conclusie:
Ja ja ja, dit zijn de kamers waarvoor ik speel, die kleine geluksmomentjes wanneer een kamer je biedt waar je op hoopt en zelfs nog overstijgt.
Een deel van onze groep vond deze kamer niet zo bijzonder en wij net wel.
En zo zie je maar hoe persoonlijk het kan zijn.

Misschien verwacht je nu teveel door mijn review, maar tegelijkertijd verdienen de makers en de kamer het niet om hier expres minder over te gaan schrijven.
Ga mee in het verhaal, geniet van wat je ziet, dompel je onder in de sfeer, de muziek en de stijl en je gaat naar mijn gevoel een spannende, maar mooie 145 minuten hebben.