De Bokser

“Ik heb de allerbesten nodig”, viel commandant Fritsekind met de deur in huis, nu twee uur geleden. “Ik heb een doorbraak. Kom zo snel mogelijk naar Lelystad.” Hij werkte al twee jaar non-stop aan de zaak “De Zwijger”, zonder succes. Die grote, supergeheime zaak tegen de grootste crimineel van Nederland, zonder uitzicht op het kleinste succes.

Ik pakte de rugzak die altijd klaarstaat, stapte in mijn bescheiden Volkswagen Golf en trapte het gaspedaal fors in. Ik zette de ruitenwissers op de hoogste stand, maar liet de sirenes uit. De wegen vormden een peilloze zwarte diepte. In gedachten verzonken dacht ik terug aan mijn eerdere missies, allemaal succesvol. De enige auto die ik tegenkwam was een Toyota Prius, die met  zo’n 155 kilometer per uur mij tegemoet kwam rijden.

Mijn telefoon piepte toen ik de afrit naar Lelystad nam. Fritsekind. Met een exacte locatie en een nieuwe naam: Henk de Vries, voormalig bokser van wereldformaat. Ik kende hem niet. Ik zou het straks wel horen.

Een straat eerder stapte ik uit, en liep zwijgend naar de onopvallende unit. Toen ik de deur opentrok staarden vijf paar intense ogen mij aan. Ik schudde iedereen zwijgend de hand. Fritsekind was de enige die stond, snelle halen van zijn filtersigaret nemend.

Toen begon hij te praten.

De sceptische blikken veranderden langzaam terwijl Fritsekinds verhaal vorderde. We hadden inderdaad een kans. Maar weinig tijd.

Iedereen had een rugzak bij zich. We kleedden ons om, snel, efficiënt. Klaar om te starten. Zwijgend stapten we de straat op.

“Vijf kwartier hebben jullie, maximaal”, blèrde Fritsekind in onze oren, de hele weg naar het huis. Ik keek naar de mannen en vrouwen om mij heen, met recht een eliteteam. Ik knikte toen we voor de voordeur stonden. Het was begonnen. Er was nu geen weg meer terug.

Zouden we weer het onmogelijke klaarspelen?