Kleine schrik toen bekend werd dat we ons op de finaledag om 08:30 moesten melden bij Fort Stafort in Stabroek. Dit kleine plaatsje net over de grens in België, was aangewezen als finaleplek van het NEDERLANDS kampioenschap escape room. Ik wil niet overkomen als een overkritische, iets te zure muts, maar ik had persoonlijk gekozen voor een….tja….wat meer Nederlandse locatie. Flash forward: inmiddels ben ik erachter dat ook het Belgische kampioenschap escape room haar finale op deze locatie plaatsvond, dus waarschijnlijk gold hier een 2 voor de prijs van 1 deal.
Maar dat mocht het enthousiasme niet drukken en zo vertrokken wij op de eerste zaterdag van maart met kannen koffie op schoot richting België. Eenmaal aangekomen troffen wij een prachtig fort, met een minder prachtige bijbehorende temperatuur en luchtvochtigheid. Gelukkig waren wij al geinformeerd ons hierop te kleden. Dresscode was naast warm, leger-geïnspireerd en dus was ik waarschijnlijk een van de eerste soldaten met camouflage strepen op de wangen en een coltrui. Ik voelde mij een ware influencer.
Alle kampioenen verzamelden zich in de eetruimte voor de introductie van de dag.
We werden welkom geheten door twee soldaten die ons op humoristische, iets te weinig ingestudeerde manier het doel van de dag uitlegde. Al snel bleek dat het zoeken naar de ontsnapte psychopaat in ronde 1 t/m 3 volkomen onzin was en onze prestaties alles te maken hadden met een sollicitatie tot Duitse soldaat/spion…...juist…….
*Ziet het gesprek tussen de mensen van de organisatie voor zich*:
- ´Jongens, we kunnen de finale van ons NK enkel in een fort in België spelen, dan kunnen we de kosten delen met het NK België!´.
- ´Ja maar, een fort heeft toch niets meer met de ontsnapte psychopaat te maken, meer met oorlog enzo?!´
- ´Ah joh, doen we gewoon dat het allemaal niet waar was en het eigenlijk om het worden van een spion bij het leger draaide´.
- ´Oke, opgelost! Kom we gaan koffie drinken´
Maar goed, de dag moest nog beginnen dus laten we niet direct al alle hoop op een succes opgeven.
Dat kwam later.
Elk team had een programma opgestuurd gekregen met daarin 8 aangewezen plaatsen in het fort alwaar we 10 minuten de tijd per onderdeel kregen om de opdracht succesvol af te ronden. Onze eerste opdracht bestond uit het maken van een domino d-day achtige constructie. Zenuwslopend, maar zeker enthousiasmerend wanneer het lukt. Echt iets dat past bij een escape room? Nopes…
Hierna ging het qua motivatie en energie eigenlijk alleen maar bergafwaarts. We belandden ook in kamers waar de opdracht niet werd uitgelegd en deze binnen 10 minuten moest worden ontcijferd en opgelost. Denk; hier heb je een kamer met projecties van gekleurde stroomdraden, hier heb je een opdracht met draaischijven, succes! De ene na de andere groep verliet steeds gefrustreerder de ruimtes. Wat ook niet meehielp was het feit dat de opdrachten in het Engels waren opgeschreven. En nu is onze kennis van Engelse taal best goed, maar we doen mee aan het NEDERLANDS(!) kampioenschap. Daarnaast was het ook nog eens zulk steenkolen Engels dat zelfs de opdrachten die uitgeschreven waren niet duidelijk waren.
Van de acht onderdelen hebben we er maar een enkele gehaald. Van de acht onderdelen was maar één onderdeel in de lijn van een escape room. Dit onderdeel haalden we niet omdat de techniek haperde. De spelleider was zo slecht op de hoogte van hoe de opdracht moest worden uitgevoerd dat ze ons niet eens kon zeggen of we wel of niet de goede strategie hadden gevolgd.
Enfin, na 8x 10 slopende minuten was het wachten op de uitslag. Lunch was prima geregeld en het socializen met de andere teams maakten het wachten draaglijk. Toen het eindelijk tijd was te horen wie door was naar de volgende ronde, keek ik eens om me heen. Van de gezichten was spanning af te lezen. Spanning omdat eigenlijk niemand wilde horen dat ze door waren naar het middagprogramma. De winnende teams gingen namelijk de kamers die ze nog niet gespeeld hadden, alsnog doen. Op dit punt was iedereen van ons team er zo klaar mee dat we opgelucht waren niet door te zijn.
Wat een ontzettende anti-climax was deze dag. Zo enorm zonde, na de sterke rondes die voorafgingen aan de finale dag. Zou ik nog een keer meedoen? Het voelde zeker niet als weggegooid geld, maar volgend jaar sta ik denk ik niet op de deelnemerslijst.
Zeker niet omdat de organisatie van het NK geen evaluatie heeft doorgestuurd en ik dus niet overtuigd ben van een verbetering. En qua afronding valt er wel meer te verbeteren. Zo zijn de oplossingen van de opdrachten nooit online verschenen en zijn er dus nog steeds opdrachten waarover wij volledig in het duister tasten. De teaser van de aftermovie werd al snel op facebook gezet, maar ruim 2 maanden verder is de volledige aftermovie nooit verschenen. Jammer uitjesbazen!
Jullie hadden een hele sterke start, maar de afronding liet enorm te wensen over. Laten we hopen dat jullie zelfreflectie zodanig is dat feedback via een evaluatie niet nodig is om het NK 2020 van A tot Z goed te organiseren. Dank voor een zeer vermakelijke ronde 1, 2 & 3, jammer van deze finaledag!
