Receive notifications?
Do you want to receive notifications?
Orfanato - Angry Souls
Athens, Greece
120 minutes
3 - 6
More about Orfanato - Angry Souls
Geamana Romania 1953
It has been a year and a half since you applied for adoption.
Today you just received a letter of approval from the "CASA IUBIRII" Orphanage.
The house of love… awaits your arrival.
Themes
Horror
Escapetalk.nl statistics
4 visitors
2 reviews
The total score of a review doesn't have to be the average of your subscores. Sometimes a room feels like it should deserve a higher (or lower) rating than the exact sum of its parts.
Write a reviewWie zijn we en wat zeg je?
Deze kamer kwam pas redelijk laat op onze planning, puur en alleen omdat ik erg benieuwd was hoe zij een weeshuis zouden uitvoeren en omdat het prima paste in onze bestaande planning.
Ontvangst:
Ja zoals onze vriend Stan al schrijft, deze bouwwerf van een appartementsgebouw geeft in ieder geval al niet veel goede moed voor de room zelf.
Absurd eigenlijk waar zij overal maar rooms weten te bouwen, ongeacht de uitstraling van het pand of buurt…
Nadat we de klim naar de derde verdieping overleefd hebben zonder naar beneden geflikkerd te zijn, bergen we onze spullen op en openen we de deur naar het weeshuis.
Hoe vreselijk de trip naar boven was, zo goed ziet het er hier uit.
Kamer:
We komen ons klein manneke ophalen bij dit wel erg sfeervolle weeshuis. De juiste papieren zijn ingevuld en vanavond is het grote moment.
Waarom het verhaal dan plots draait waardoor wij plots in het weeshuis moeten verblijven is me een raadsel want wij zijn geen kinderen of wezen.
In ieder geval is het een goed excuus om ons op te splitsen en de ware aard van het weeshuis te laten ervaren.
De hele reden waarom we er zijn en hoe er tegen ons gedaan wordt kan de kliko in, want er is geen touw aan vast te knopen. We krijgen soms scares te verwerken en ff later doet dezelfde persoon weer gewoon of we daar horen te zijn.
Uiteraard spelen we het spel gewoon mee, want de interacties zijn tof, het interieur realistisch en de flow wordt goed aangestuurd door licht en de hintmachine die we al eens eerder gezien hebben, maar wel passend is. Door kleine, subtiele aanwijzingen voelt het niet echt als een hint aan en maak je goede progressie in de kamer.
Persoonlijk vond ik de stukjes waarin je als weeskind behandeld wordt enorm tof en ik denk dat dit het uitgangspunt van de kamer moet zijn. Je komt geen kind adopteren, je wordt zelf in een weeshuis geplaatst, daar kom je erachter wat hier allemaal gebeurt en met elkaar moet je een manier vinden om te ontsnappen zonder dat de hoofdnon ontdekt wat je doet.
Ergens tijdens het spel wordt je weer tot de orde geroepen en moet je weer naar je eigen slaapkamer. En dan hoor je dingen, een huilend klein meisje dat hier weg wil.
Maar dat bleek Stan te zijn en wat doe je dan? Dan ga je stiekem naar zijn kamer toe om hem de scare van zijn leven te bezorgen en dan samen in bed te kruipen voor we ontdekt worden :-)
De puzzels onderweg voelen random aan en zijn vooral passend in het thema van de room. Ik had liever gezien dat we meer te weten kwamen over de waarheid van dit weeshuis, iets wat prima had gekund. Die waarheid kom je wel te weten door andere elementen en ook dat is weer een beetje inspiratieloos.
Wat het minste was aan deze kamer was het einde. Grote ruimte waar zo een apotheose in kon, maar hier was duidelijk het geld op en geen inspiratie meer voor iets tofs.
En wat doe je dan? Rook? Licht uit? Of geluid lekker hard?
Er werd gekozen voor het laatste, totaal zonder reden en ons hintsysteem werkt dan natuurlijk ook niet meer. Deze ruimte kan echt een fantastisch schouwspel worden met de acteurs, maar dat is het helaas niet.
We ontsnappen met een gelaten gevoel, een waar je van weet hier zit potentie in, maar het komt er nu niet uit. Toch laten ze zien dat horror wel kan op een realistisch manier, alleen houden ze het niet vast tot op het einde.
Conclusie:
Dit thema is uitermate geschikt voor Athene.
Decoratie is hier ok, de effecten aanwezig en ze laten in het begin zien dat ze ook subtiel aan het werk kunnen gaan.
Pas het verhaal een beetje aan, kies een richting wie wij zijn en houdt dat vast en niet onbelangrijk, pas het einde aan en we hebben echt een topper.
Ik vond het zeker geen slechte room en hij verraste me echt op veel vlakken en net daarom dat ik bepaalde zaken jammer vond, net omdat deze kamer alles heeft om bij de top te horen.
8
Ambiance: 8.5
Game experience: 8.0
Service: 9.5
Played in April 2024
Played with 4 persons
Escaped: Yes
1 like 
WAT ZEG JE?
Het is alweer tijd voor de laatste kamer van vandaag tijdens de tweede dag van onze trip. Uiteraard sluiten we af met een horrorkamer. Orfanato wel te verstaan. Tijd om na maanden wachten ons kindje op te halen bij het lokale Atheense weeshuis. Moet gezellig worden! Terwijl we in een achterbuurt staan te wachten, horen we ineens geschreeuw vanuit het gebouw. Een kind roept of we klaar zijn haar op te halen. "Is there also a mommy?", galmt het door de woonwijk. Wat moeten de buurtbewoners hier wel niet denken elke avond? Enfin, na eventjes buiten gewacht te hebben, opent de voordeur en kunnen we naar binnen.
We koment terecht in een vervallen trappenhuis met de meest gevaarlijke trap die ik ooit heb gezien. Zonder leuning 3 verdiepingen omhoog, je zou maar uitglijden of struikelen. Het ziet er uit als een grote bouwval, de zakken cement staan nog overal. Gaat dit weer zo'n kamer worden? Eenmaal op de derde verdieping werd ik wel enthousiaster. Ineens zijn de muren gethematiseerd en hangen overal posters van kinderen. Dit voorspelt niet veel goeds. We stappen het weeshuis binnen en daar lijkt niemand aanwezig te zijn. Toen onze host zichzelf introduceerde zaten we allemaal al tegen het plafond. Dit gaat heftig worden.
Een voor een worden we bij de host uitgenodigd om de adoptiepapieren te tekenen. Hierna is het tijd om het weeshuis te betreden. Doe we dit als groep? Nee natuurlijk niet, een voor een. Ik zit in de luxe positie waar ik als laatste naar binnen mag en zit dus alleen te wachten in de receptie van het weeshuis. Zo goed als donker is het, enkel een brandend kaarsje. Plots sta ik oog in oog met een van de weeskinderen aan het einde van de gang. Een klein meisje in een pyjama, doodeng. Wat er op dat moment gebeurde, was voor mij de beste intro die ik ooit heb gehad. Subtiel maar doodeng. Eindelijk werd ik opgehaald door de host om ook naar mijn slaapkamertje te gaan in het weeshuis.
Het weeshuis ziet er goed uit, decor en afwerking zijn oprecht goed. Het voelt groot aan en het lijkt erop dat je hier écht kunt verdwalen. Uiteraard gaat de telefoon nog vóór ik in mijn slaapkamer ben en mag eventjes op de gang wachten. Ben ik daar alleen? Natuurlijk niet. Na mezelf meermaals rot geschrokken te zijn, is het aan mij de taak de rest te bevrijden uit hun slaapkamers.
De start van deze kamer was tof, daarna is het aan ons de taak om via het hintsysteem ons door de kamer te bewegen. Het hintsysteem is leuk gekozen en past goed in het thema. Later blijkt wel dat dit hintsysteem ook wat problemen heeft, daar kom ik zo op terug.
De puzzels zijn prima in thema, maar wat we - qua verhaal - nu eigenlijk aan het doen zijn? Joost mag het weten... De scares zijn continu aanwezig en zijn goed uitgevoerd. Wel gaat het in deze kamer richting het schreeuwerige, maar op de een of andere manier past het hier wel. Achteraf bleken we zelfs 'geluk' te hebben dat er een nieuw weeskindje werd ingeleerd voor haar rol. We hadden dus meerdere weeskinderen, jeeeej!
Op een gegeven moment worden we terug naar onze kamers gebracht, want de kinderen in het weeshuis moesten naar bed. Deze manier van opsplitsen vond ik erg tof. Omdat het nogal kleine bedjes waren - en ik daar met met 1.91m niet echt in pas -, bleef ik rechtop zitten in het bed. Al snel bleek dat dat niet de bedoeling was. De boze acteur kwam mij eventjes in mijn bed leggen. Daar lig je dan, als volwassen vent in een kinderbedje. Na eventjes gelegen te hebben, ging mijn deur open, kwam die acteur zich nu alweer moeien? Nee, niemand minder dan 'De Milde Dictator' stond ineens in mijn kamer. Ik hoor mezelf nog zeggen: "Mocht jij naar mij toe komen?", "Nee, ik kom bij jou liggen". Gelukkig hoefde ik dus niet lang alleen te liggen. Twee volwassen mannen in een kinderbedje, gezellig!
De flow blijft best prima in de kamer, tot we op een bepaald punt uitkomen wat voor mij de kamer helaas tot een anticlimax bracht. We komen terecht in een nieuwe ruimte. Een grote ruimte. Deze ruimte was dermate groot, dat volledig thematiseren lastig bleek. Eigenlijk de enige kale ruimte in de hele kamer. Zonde, mar daar kun je wel doorheen kijken. Hetgeen wat mij hier vooral irriteerde, was dat het geluid hier zó ontzettend hard stond. Normaal vind ik dat irritant, maar kan ik het goed hebben. Zelfs ik heb hier met mijn oren dicht gestaan. Op het moment dat er dan ook nog eens een (wat onlogische) puzzel aan te pas komt, kan het hinsysteem je ook niet meer helpen. De host kon ons namelijk niet meer horen omdat het geluid zo hard staat. Ik snap niet zo goed wat hier nu de meerwaarde van is in zo'n kamer.
Uiteindelijk weten we te ontsnappen en kunnen we even bijkomen in de receptie. De eigenaar en alle acteurs zijn onwijs vriendelijk en we hebben na afloop nog geruimte tijd nagepraat met hen. Ik vond Orfanato oprecht een toffe kamer. De puzzels waren oké, het decor en afwerking waren goed en de scares waren ook zeker niet verkeerd. Het einde mogen ze wat mij betreft meteen uit de kamer schrappen. Of minstens de muziek wat lager zetten. Ja, dat was een beetje jammer. Ik zou Orfanato zeker aanraden om mee te pakken tijdens je trip!
8.5
Ambiance: 8.5
Game experience: 7.0
Service: 10.0
Played in April 2024
Played with 4 persons
Escaped: Yes
1 like 